Έτσι έκαιγε το κάρβουνο στο θυμαρίσιο λιβάνι της ξύλινης τάβλας,
αδέσποτα ψίχουλα, μετέωρα στη στρώση του χρόνου,
το πάτωμα θύμιζε μωσαικό θυμήσεων, βουτηγμένες στη λήθη,
μυρίζαμε το πανηγύρι της άνοιξης, στον ερχομό του πατέρα,
τ' άσπρο κρασί πνιγόταν στην αγκαλιά της γυάλινης κανάτας,
κι οι ευχές ανέπνεαν το μύρο της μέρας, καλοσύνη καιρού δα,
Κυριακάτικες ανάσες, αφημένες στο πλουμιστό τραπέζι της μάννας.
Γεώργιος Δ. Δημακόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου