ΦΟΒΟΥ ΤΟΥΣ ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ ΚΑΙ ΔΩΡΑ ΦΕΡΟΝΤΑΣ

Σε λίγες ημέρες θα γιορτάσουμε Χριστούγεννα. Θεία η Γέννηση, Θείο το Βρέφος, ως εκ τούτου, δεν μπορείς,να μιλήσεις για Χριστό μ' έναν μαθηματικά ,εξορθολογισμένο τρόπο. Ήθελα φέτος να εγκαταβιώσω τον Θεό στα δικά μου σπλάχνα, να πάρω στάλα από την εξώφθαλμη πραότητα που κομίζει το πρόσωπο Κυρίου. Ν' αποθηκεύσω στα κενά, πνευματικά μου αμπάρια λίγη από εκείνη την θεική ηδύτητα, να την μετουσιώσω σε σιροπιαστό, ψυχοφτιαγμένο δώρο προς τον πάσχοντα, ενδεή και - σε λίγο - συνενδεή αδελφό μου. Το κέντρο γέμισε από ασκεπείς, ψυχορραγούσες παρουσίες, που τα βράδυα πεθαίνουν απ' το κρύο και προωθούνται στα αζήτητα. Μια σταλαγματιά κατά Χριστόν αγάπης νά' χα, να πλήρωνα τον Χρόνο με αυθεντική, σταυροαναστάσιμη θυσία, να την έκρυβα επιμελώς στους ώμους του συναμαρτούντος αδελφού μου και να βοήθαγα, να σηκώσουμε μαζί τα βάρη, αυτής της αμαρτωλόφορτης, συσσωρευμένης μπάρας, που μας θέλει όλους από κάτω. Θά' θελα, να πάρω λίγη χωρική αυθεντικότητα, η υποκρισία μου περίσσεψε και η ορθοπραξία μου εκλίπει. Λίγη από εκείνη την ανείπωτη αγνότητα του μικρού Χριστούλη, να κυττάξω πλέον τον κόσμο με άλλα ανακαινισμένα μάτια, να κλωτσήσω τις κουτοπόνηρες, εγωικές καχυποψίες μου και τις κακίστρες, παθογενείς ιδεοληψίες μου. Θέλω, να δω τα Χριστούγεννα, όχι, ως ακόμη μια γιορτή, αλλά,ως ακόμη μια προτροπή για εκούσια Μετάνοια. Γιατι η μετάνοια είναι καθημερινή, βιοματική πρακτική, δεν αλλάξαμε δρόμο μια φορά κι αφεθήκαμε στο φύσσημα του ανέμου. Κι όλα αυτά, που ζητάω, ανεκτίμητα, απροσδιόριστα και απροσμέτρητα, Δώρα του Θεού είναι. Το μόνο που έχω να Του δώσω στην γιορτή Του είναι η εσωτερική μου προτροπή για όψιμη Μετάνοια. Γιατι κι αυτή Δώρο του μικρού Κυρίου είναι. Τελικά, αυτά που σέρνουμε πάνω μας είναι οι αμαρτοποιούσσες αλυσίδες μας, που φέρουν πάνω τους την προσωπική υπογραφή μας και το ατομικό μας χρέος. Πιστωθήκαμε ανέξοδα τις κυοφορημένες αμαρτίες, που γέννησαν τα εγωπαθή οψώνια των εφάματων λογισμών μας. Η Γέννησή σου μικρέ Χριστούλη μου να γίνει εφαλτήριο για νέους, πιο ανυπόκριτους, πνευματικούς αγώνες. Δεν βγαίνει άλλο. Γύρω μας καταρρέουν όλα τα ανθρωποειδή συστήματα κι οι κοσμικοί μας άρχοντες επιχαίρουν για την Νέα Εποχή, που γεννοβόλησαν στις κομίζουσες ακαθαρσίες του τερατόμορφου αντιχρίστου. Μεγαλόσχημοι ψευδοποιμένες και λίαν εκκοσμικευμένοι κληρικοί επαναπαύονται ησύχως στην παναιρετική αιμορραγία που ξεχυλίζει πανταχόθεν το οικουμενιστικό θηρίο. Θέλω Χριστέ μου, να σε κυττάξω ευθυπίβολα στα μάτια. Τί να την κάνω και την ορθότητα της Πίστης, αν δεν είμαι κατά βίον, ορθοπραττών, αναγεννημένος χριστιανός! Όχι άλλοι ξύλινοι λόγοι και υπερφίαλα λογίδρια στην Γέννησή σου. Έργα χρειαζόμαστε, ο ορθόδοξος είναι ο φύσει επαναστατών κατά του Κακού, κομίζων τα Δώρα της κατά Θεόν Αγάπης. Και, τί ν' αφήσουμε στα νέα παιδιά; Βαρέθηκαν τις επαναλαμβανόμενες, ασθμαίνουσες κουραστικές αγαπολογίες και τους χρόνιους, καρμποναρισμένους, φωτοτυπημένους λόγους. Βοηθησέ μας Χριστέ να σηκωθούμε! Για να δούμε τον Δρόμο Σου, κι όχι τον ήλιο, πιο ψηλότερα!

Πάτριο Εκκλησιαστικό Ημερολόγιο, Κυριακή 16 [29] Δεκεμβρίου 2013 

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος