ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΝ ΔΙΩΓΜΩ ΠΙΣΤΗ ΥΠΟ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ

Η Ελλάδα ζει σ' ένα παγκοσμιοποιημένο status, 

που πλέον οι αμαρτίες νομοθετούνται δια νόμου και η ηθική σήψη ψηφίζεται ομοθυμαδόν στην ημερήσια διάταξη της κυβέρνησης Τσολάκογλου. 

Η ανομία πλέον καθίσταται καθ' όλα νόμιμη και, 

ως εκ τούτου, 

οι πολίτες βιώνουν την πτώση, 

ως καθολικά ψηφισμένο νομοσχέδιο, επικυρωθέν με προεδρική υπογραφή. 

Οι ελευθερίες λογίζονται, 

ως παροχημένες χορηγίες μιας παγκόσμιας, συνομωτικήςδιακυβέρνησης, 

όπου οι κρατούντες χορηγοί λειτουργούν, ως αλχημιστές ντοτόροι, 

που αυξάνουν ή μειώνουν την την ποσότητα της ένεσης στο αίμα.

Η Ελλάδα ζει σ' ένα παγκοσμιοποιημένο status,που πλέον οι αμαρτίες νομοθετούνται διά νόμου και η ηθική σήψη ψηφίζεται ομοθυμαδόν στην ημερήσια διάταξη της κυβέρνησης Τσολάκογλου. Η ανομία πλέον καθίσταται καθ' όλα νόμιμη και, ως εκ τούτου, οι πολίτες βιώνουν την πτώση, ως καθολικά ψηφισμένο νομοσχέδιο επικυρωθέν με προεδρική υπογραφή. Οι ελευθερίες λογίζονται, ως παροχημένες χορηγίες μιας παγκόσμιας, συνομωτικής διακυβέρνησης, όπου οι κρατούντες χορηγοί λειτουργούν, ως αλχημιστές ντοτόροι, που αυξάνουν ή μειώνουν την ποσότητα της ένεσης στο αίμα. Δημιουργούνται συμπαγείς στρατιές ανθρώπων, μαρκαρισμένες μάζες, που δρουν ''ελεύθερα'' σ' έναν μικρόκοσμο, που έχει φτιαχθεί, ακριβώς να τους ελέγχουν. Οι ταγοί του κρατισμού είναι απεργάζοντες, διαβαθμισμένοι τέκτονες, εξανθρωπισμένοι δαίμονες ή δαιμονόπληκτες, σατανοκρατούμενες φιγούρες με ''πρόσωπο'' και ''υπόληψη.'' Αυτό που λέμε κράτος, δεν είναι τίποτ' άλλο, από ένα υπότροπο σύνολο ανθρώπων, που έκαναν την αμαρτία τρόπο ζωής και την ευνομία, ανάθεμα στις παρελθούσες γενεές. Οι κυβερνήσεις εκλέγονται με μαθηματική ακρίβεια, κι αν συμβεί και κάποιο λάθος, πάντα υπάρχει κι ένας μπαλαντέρ στα χρώματα του ροζ... Το γκρίζο και το ροζ είναι πλέον τα χρώματα της πάσχουσας πατρίδας μας. Όσοι ενθυμούνται τις περιώνυμες δηλώσεις της Μπενάκη, στην εκλογή του σημερινού προέδρου της αρρωστημένης, αναιμικής δημοκρατίας, θα θυμούνται, πως όσα ελέχθησαν τότε, απλά, απλούστατα τα βιώνουμε σήμερα. Όχι, γιατι η πρώην κυρία πρόεδρος διακατέχετο από κανένα διορατικό, ακόμα και προορατικό χάρισμα, αλλά, γιατι απλώς πιστοποίησε με απόλυτη ακρίβεια, αυτό που είναι γνωστό τοις πάσι... Πως δηλαδή, ο πολιτικός χάρτης κάθε χώρας χαράσσεται με ιερογλυφικά, διακοσμημένα γράμματα τουλάχιστον για τα επόμενα πενήντα χρόνια. Είναι καιροί, που ποιούμε χειρονακτικά, δικούς μας πνευματικούς κιβωτούς, αφήνουμε όσους δεν ακολουθούν στα γλέντια των Γομόρων και διά μέσου της Ορθοδοξίας, τραβούμε κουπί για το Αύριο. Όποιος δεν το συναισθάνεται αυτό, θαρρώ, πως συγγενεύει πνευματικά απόλυτα με τους παλαιούς σύνοικους των Σοδόμων εν καιρώ γενικής αποστασίας. Συνεχίζει, να παίζει το ίδιο μονότονα, αποκρουστικό τραγούδι σε ξεκούρδιστη κιθάρα που θρηνεί τον κιθαρίστα, γλεντοκοπά με τραγικό τρόπο το δήθεν της επηρμένης υπόστασής του, συνεχίζει, να ζει κωματικά, μέχρι κάποιος να τραβήξει το καλώδιο απ'την πρίζα. Αυτό που προβάλλει γύρω μας είναι το θέατρο του Παραλόγου, το γνωστό le Théâtre de l'Absurde του Ιονέσκο, του Μπέκετ ή του Ζαν Ζενέ. Ο κόσμος δεμένος σε απόλυτα δημιουργημένες, ανοικές πολυδοξασίες είναι σίγουρο, πως κατεςυθύνεται εφ' ω ετάχθη... Στην αυτοκαταστροφή του. Κάναμε τον Θεό παροχημένο σταρλετίστα του παλιού καιρού, ξεπερασμένο θεατρίνο που πεθαίνει στο σανίδι. Τον κατεβάσαμε από μόνοι μας στην γη, Τον αποσχηματίσαμε από την Θεικότητα της υπόστασής Του και αφού Τον εξομοιώσαμε με την μουχλιασμένη κοπροσύνη των περίοπτων, προβληματικών μυαλών μας, Τον ξαναστείλαμε πίσω, ως άχρηστο, αποθηκευμένο υλικό. Ακόμη και τώρα δεν έχουμε συλλάβει το οικρά τέλειο έγκλημά μας στο άπειρο της Δημιουργίας, το φανερά έκδηλο ανόμημά μας στις αυτόχειρα, πληγωμένες απ' τα πάθη, παγερές καρδιές μας. Ο Χριστός υβρίζεται καθημερινά στο στόμα των ανθρώπων, διώκεται και ευτελέζεται στα μάτια των μικρών παιδιών. Μόνοι μας δημιουργήσαμε άθεες, παράνοιες γενιές, τεμαχίσαμε την οικογένεια σε πλαστούς, απρόσωπους ανθρώπους. Δεν χρειάζονται νόμοι για να αιτιολογήσουν τις δικές μας τις ροπές. Έξω από την Εκκλησία, τα πάντα θάνατος. Μεγαλώσαμε παιδιά, πνευματικά ανάπηρα και ψυχικά τραυματισμένα. Τώρα, ως κλαίουσες χήρες θρηνούμε υποκριτικά, το άτιμο το Κράτος, που σκοτώνει τα παιδιά μας με συνέργεια δική μας! Κι εμάς πάλι, μας μεγάλωσαν, με το όνειρο ενός λόγιου δικηγόρου ή ενός καλοθρεμένου, ατσαλάκωτου γιατρού. Δεν μας έμαθαν, όμως να μπορέσουμε να γίνουμε οι καλύτεροι χριστιανοί, οι καλύτεροι απόστολοι Χριστού, οι καλύτεροι χοικοί με ήθος και πνεύμα ενός Θεού, που ματώνει καθημερινά στους αδιάβατους χώρους της μολυσμένης παρουσίας μας. Το όνειρο του γονέα ήταν το Δημόσιο και η περιφέρουσα, καλοστολισμένη έπαρση της κοινωνικής αυτοδικαίωσης. Γαλουχήθηκαν γενεές με το υπολανθάνων πρότυπο ενός επιτραπέζιου γραφιά, ενός αστράπτοντα,φρεσκοσιδερωμένου γαλονά με αρκετές πολύχρωμες ''σαρδέλες.'' Λίγοι ήταν εκείνοι, που ετοίμασαν συνειδητοποιημένους χριστιανούς, έτοιμους να ποιήσουν Χριστολογικό ήθος και Θεόφρονη διακονία ακαταίσχυτη αγάπη και Ιώβια υπομονή. Ποτέ δεν είναι αργά, αλλά ποτέ δεν είναι, όπως πριν. Όσο υπάρχουν θυσιαστικές ψυχές, που κοσμούν το όνειρο της Χριστολογικής ανάβασης, θα υπάρχουν και καρδιές, που θα πυρώνονται στην θέα του πατρογονικού μας Παραδείσου. Απροσμέτρητους δαίμονες να γεμίσει αυτός ο κόσμος, ένας πανέμορφος, σαλπιγγίζων άγγελος φτάνει για ν' αλλάξει τον ρου της Ιστορίας και προσευχητικά να αναπλάσει και πάλι τις θεικές υποστάσεις των ανθρώπων. Εύχεσθε και προσεύχεσθε!

Έξω από την Εκκλησία τα πάντα είναι θάνατος.

 Μεγαλώσαμε παιδιά, πνευματικά ανάπηρα και ψυχικά τραυματισμένα. 

Τώρα, ως κλαίουσες χήρες θρηνούμε υποκριτικά το άτιμο το Κράτος που σκοτώνει τα παιδιά μας με συνέργεια δική μας! 

Κι εμάς πάλι, μας μεγάλωσαν με τ' όνειρο ενός λόγιου δικηγόρου ή ενός καλοθρεμένου, ατσαλάκωτου γιατρού. 

Δεν μας έμαθαν ποτέ, όμως να μπορέσουμε να γίνουμε οι καλύτεροι χριστιανοί, 

οι καλύτεροι απόστολοι Χριστού, 

οι καλύτεροι χοικοί με ήθος και πνεύμα Θεού, 

που ματώνει καθημερινά στους αδιάβατους χώρους της μολυσμένης παρουσίας μας.

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος