ΨΥΧΕΣ ΠΟΥ ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΑΝ ΑΒΙΑΣΤΑ

 

Στις ψυχές που δραπέτευσαν αβίαστα απ' τα μουχλιασμένα κορμιά, απαρηγόρητες.

Στις καρδιές που σταμάτησαν να χτυπούν μεσάνυχτα στην ανελέητη σκουριά του χρόνου.
Στις ζωές που χαλάστηκαν ανέξοδα στις κομματιασμένες φλέβες της βιοτικής, ημερήσιας παλαίστρας.
Στα λουλούδια που ξεράθηκαν αιφνιδιαστικά χαράματα.
στην δυσωδία ενός πρώιμα, πεθαμένου σκότους,
Στα πικρόχολα λόγια που καρφώθηκαν με γύφτικα σφυριά σε σταυρωμένες θανατικά ελπίδες.
Στα μικρά παιδιά που λυσσασμένα, κλέφτες αφαιρέσαμε την κλεμμένη αθωότητα των βρεφικών ονείρων τους.
Στα κατά συρροήν εγκλήματα που διαπράττουμε νυχθημερόν, χάριν της μνηστευμένης, ερωτικής μας αμαρτίας.
Χριστός Ανέστη στο Άγιο Πάσχα
που διάβηκε και σ' αυτούς,
που έκαναν την ζωή τους μια Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή.

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος