ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΣΒΑΣΤΙΚΑ ΣΤΟ ΧΕΡΙ

 

''Ουσιαστικά ο φανατικά, έκπτωτος, ''ιδεολόγος'' άνθρωπος της Πίστης 

τρέφεται συχνά από την κακοδοξία του ''αντιπάλου'' του, 

αδημονεί στην κατήφορη, ολική καταστροφή του και περιμένει στην γωνία με το πρώτο στραβοπάτημα. 

Δεν αναπνέει τον εύοσμο αέρα της Ορθοδοξίας, 

δεν επιχειρηματολογεί προσευχητικά, 

ούτε ενίσταται αγαπητικά, 

αντίθετα ανακαλύπτει στο κακό του άλλου, την δική του πνευματική ''αναγέννηση'', 

αναδυόμενη διαθλαστικά μέσα από τον προσδοκώμενο κατήφορο του άλλου. 

Θυμώνει, ασχημονεί, ειρωνεύεται, 

ενίοτε σφάζει με το βαμβάκι και εν πολλοίς αυτοδικαιώνεται

 μέσα από από την εαλωμένη πνευματικότητα, 

όχι του αδελφού του, 

αλλά αυτού του...  ''τρισκατάρατου'', πλανεμένου συνανθρώπου του''.

 

 

Ο ακραιφνής φανατισμός στην Ορθοδοξία,
σε ορισμένους κατ' ευφημισμόν ''ιδεολόγους'' εργολάβους της είναι ο επηρμένος ''χριστιανικός χρυσαυγητισμός'',
που κρύβει στο κατόπι του όλα τα παράγωγα ενός μεγαλοπρεπέστατου, πτωτικού καθ' όλα, μίσους.
Αναπτύσσεται κυρίως σε ανθρώπους χαμηλού,πνευματικού επιπέδου, σε ακατήχητους και αποίμαντους,
με μια γκαιμπελίστικη θεώρηση των πραγμάτων,
που εννοούν την Ορθοδοξία, ως ιδεαλιστική παλαίστρα,
ως ένα δαιμονοκατάληπτο προγκρόμ για μαζικές,
αντίλαλες διώξεις.
Ευδοκιμούν πολλοί τέτοιοι σήμερα,
που νοούν την ψυχική και πνευματική εξόντωση του ''αντιπάλου,''
ως πρώτο μέλημά τους στην αποχριστιανικοποιημένη, ανοική τους φαντασία.
Άνθρωποι,
εγκλεισμένοι δεσμώτες του εαυτού τους,
δεμένοι σφιχτά στο άρμα του διαβόλου,
ισόβια φυλακισμένοι σ' ένα αυτόχειρα ποιημένο, εικονικά ''χριστιανικό'' κελλί.

Ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης αναρωτιόταν πολύ εύστοχα... ''Μπορείτε χριστιανοί μου, εσείς που με ακούτε, να μου πείτε το εξής... Φαντάζεστε τον Χριστό, κάθε φορά που τον λοιδωρούσαν, τον συκοφαντούσαν, τον εξευτέλιζαν, τον χτυπούσαν ''πισόπλατα'' να γύριζε να τους βρίσει, να τους φωνάξει, ακόμα - ακόμα και να τους χτυπήσει; Φαντάζεστε - λέω - τον Χριστό μας, όταν μιλούσε στα πλήθη, που Τον άκουγαν και θα άκουσε σίγουρα και ειρωνίες και προσβολές και υποτιμήσεις, να άρχιζε, να νευριάζει και με αχαραχτήριστα λόγια να υπερασπίζεται το δίκαιο του εαυτού του; Αυτό ακριβώς πουλάει και ο πνευματικά έκπτωτος, ''θρησκευτικός χρυσαυγητισμός.'' Αδυσώπητη υπεράσπιση της ''μάντρας'' ή του πνευματικού, με αφοριστικές, αφιονισμένες εμβολήσεις. Η εωσφορική υπερηφάνεια είναι ο στύλος της πτωτικότητας, η σημαία της σημαιοστολισμένης έπαρσης, η έξοδος κινδύνου στην δαιμονοζήλευτη, μισεμένη πλάνη. Ουσιαστικά ο φανατικά, έκπτωτος, ιδεολόγος άνθρωπος τρέφεται συχνά από την κακοδοξία του ''αντιπάλου'' του, αδημονεί στην κατήφορη, ολική καταστροφή του και περιμένει στην γωνία με το πρώτο στραβοπάτημα. Δεν αναπνέει τον εύοσμο αέρα της Ορθοδοξίας, δεν επιχειρηματολογεί προσευχητικά, ούτε ενίσταται αγαπητικά, αντίθετα ανακαλύπτει στο κακό του άλλου, την δική του πνευματική ''αναγέννηση'', αναδυόμενη διαθλαστικά μέσα από τον προσδωκόμενο κατήφορο του άλλου. Θυμώνει, ασχημονεί, ειρωνεύεται, ενίοτε σφάζει με το βαμβάκι και εν πολλοίς αυτοδικαιώνεται μέσα από από την εαλωμένη πνευματικότητα, όχι του αδελφού του, αλλά αυτού του τρισκατάρατου, πλανεμένου συνανθρώπου του. Είναι τόσο λυπηρό... Να υποστηρίζεις ανέξοδα τον ποιμένα μας Χριστό, απαξιώνοντας ουσιαστικά το καθ' ομοίωση, του συμπάσχοντος και συναμαρτούντος αδελφού σου... Να βρίζεις και να κοροϊδεύεις το κατ' εικόνα του αδελφού σου, υπερασπίζοντας βεβαίως το Πρωτότυπον, το οποίο όμως, αδυνατείς να το δεις,ως εικονοποιημένο κάτοπτρο στο πρόσωπο του κατά φύσιν αδελφού σου! Οποία πλάνη! Ο Γέρων Ιερώνυμος της Αίγινας έλεγε σχετικά... ''Τι σόι χριστιανός είσαι το λοιπόν; Δεν ξέρεις, πως ο χριστιανός ομιλεί και διαλέγεται με εκκλησιαστική ευγένεια και με ήθος, που μας δίδαξε ο Χριστός με την ζωή του; Κύτταξε παιδάκι μου. Αδελφός που φθονεί αδελφό ένεκα της Πίστης, δεν είναι χριστιανός, αλλά δαίμονας. Πρόσεξε να ξεφύγεις απ' αυτούς, μη και σε πάρουνε μαζί τους. Και κάνε προσευχή, να σου δώσει ο Θεός σέβας, ευγένεια και ν' αποφεύγεις τα μαλώματα. Τα μαλώματα δεν ταιριάζουν σε ορθοδόξους.'' Πολλές φορές η ψυχοπαθολογία ερμηνεύει τέτοια αήθη, υπερφίαλα συμπτώματα με δύο βασικές παραμέτρους. Την χαμηλή αυτοεκτίμηση και την βασιλική, θρονιασμένη υπερηφάνεια. Και τα δύο συνομολογούν για το... ''μη αναγραφόμενο θρήσκευμα'' στην καρδιά του καθ' υποκρισίαν χριστιανού...! Ο φανατισμένος άνθρωπος δεν έχει ουσιαστικά Χριστό μέσα του, έχει έναν προσωπικά, δαιμονικό σωματοφύλακα, που του υποδεικνύει, πως θα αποδυναμώσει ουσιαστικά αυτόν, που δεν σέβεται κατ' αυτόν, τον ίδιο τον Χριστό. Η εκ δεξιών πλάνη είναι αμφίδρομη και ετερόκλητη. Άλλοι πλανώνται στο όνομα μιας αφηρημένης, γενικόλογης αγάπης και άλλοι πλανώνται μέσα από έναν μη κατ' επίγνωση ζήλο για την ίδια την Αγάπη, δηλαδή τον Νυμφίο μας Χριστό. Ο μακαριστός Γέρων Νικόδημος Μακρής, ο Όσιος αυτός ιερομόναχος από την Μονή της Αγίας Μαρίνας στο Σοφικό της Κορινθίας έλεγε συχνά... ''Καλή είναι η Πίστη, καλή και ευλογημένη είναι η υπεράσπιση της Πίστης, αλλά αν το κάνεις με εμπάθεια και ναρκισσευμένη αυταρέσκεια, χάνεις το δίκιο σου, χάνεις τα πάντα. Μερικοί το παρακάνουν, θεωρώντας τους εαυτούς τους, ως αυτόκλητους σωτήρες, που ήρθαν δήθεν στο όνομα του Χριστού, για να σώσουν τους ανθρώπους. Διαβάζουν και Πηδάλια και Πατερικά βιβλία, αλλά το Ευαγγέλιο και την Φιλοκαλία τα έχουν στην άκρη. Να είσαστε ορθόδοξοι με ορθή ομολογία, αλλά μέχρι εκεί. Όταν αρχίζουν οι θυμοί και τα τσακώματα να φεύγετε. Να ομολογείτε την αλήθεια με ευπρέπεια κι αγάπη.

 

 

Πολλές φορές παίζει περισσότερο ρόλο ο τρόπος που λες κάτι, από την ουσία του. 

Γίνεστε χριστιανοί, που ο Χριστός μας θα υπερηφανεύεται για σας και όχι εσείς για τους εαυτούς σας. 

Μην ξεχνάτε, ότι όλα αρχίζουν και τελειώνουν στην Αγάπη εν Αλήθεια Πίστεως! 

Συμπερασματικά προσθέτουμε, ως επίλογο τα του Τιμοθέου... 

«Να αγωνίζεσαι για τη δικαιοσύνη, την πίστη, την αγάπη, την ειρήνη, μαζί μ' εκείνους που ομολογούν με καθαρή καρδιά ότι ανήκουν στον Κύριο. 

Μην παίρνεις μέρος στις ανόητες κι ανώφελες συζητήσεις, γιατί ξέρεις καλά ότι καταλήγουν σε φιλονικίες. 

Κι ο δούλος του Κυρίου δεν πρέπει να φιλονικεί, αλλά να είναι ήπιος απέναντι σε όλους, πρόθυμος να διδάξει, ανεκτικός.

 Πρέπει να παιδαγωγεί με πραότητα τους αντιθέτους, για να τους δώσει κάποτε ο Θεός μετάνοια να καταλάβουν την αλήθεια και να συνέλθουν, 

ξεφεύγοντας από την παγίδα του διαβόλου, που τους είχε αιχμαλωτίσει να κάνουν το θέλημά του».Τιμ. 2, 22-25).

Εύχεσθε!

Σημείωση: Ο όρος ''θρησκευτικός χρυσαυγητισμός'' δεν είναι αδόκιμος. 

Ταιριάζει απόλυτα σε ευφάνταστους, πολεμοχαρείς ''ορθοδόξους,'' 

που έχουν συνταυτίσει τον πολιτικό φασισμό με την Χριστολογική ελευθερία. 

Χριστιανοί που ''ορθοδοξούν'' με την σβάστικα στο χέρι είναι το λιγότερο

 θρησκόληπτοι μπράβοι άνευ χαρτοφυλακίου, 

εωσφορικοί σωματοφύλακες που ''πουλάνε'' Χριστό με ξύλο!...

 

 

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος