ΙΔΟΥ ΒΑΔΙΖΩ ΠΡΟΣ ΠΛΗΡΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Στους κατά συρροήν και κατά διαδοχήν κατηγόρους,

που μας ονομάζουν επανειλλημένως Ημερολάτρες,

απαντούμε ευθαρσώς,

πως είμαστε στα της Πίστεως, σαφέστατα Ορθολάτρες.

Άλλωστε το Πάτριο Ημερολόγιο,στα 90 χρόνια παρουσίας του διαφύλλαξε με κατ' επίγνωση ζήλο,

όχι μόνο την ημερολογιακή παράδοση της Εκκλησίας μας,

αλλά και την ορθότητα της Πατερικής διδασκαλίας στο ακέραιο.

Αυτό κανείς καλοπροαίρετος δεν μπορεί, να το εμφισβητήσει.

Τούτο,

ας το έχουν υπ' όψιν τους οι συγκεχυμένοι εκκλησιολογικά κατήγοροί μας,

που τις τελευταίες δεκαετίες μεταπηδούν από την εκκλησιολογία 

κάθε επίδοξου ''γέροντα'' στην θεολογία του κάθε αιρετικού,

οικουμενιστή ποιμένα.

Από την Επιφανειάδα,

στην Ιγναντιάδα και πίσω ολοταχώς στην Ιωαννιάδα.

Είναι οι ίδιοι -δυστηχώς- φορείς και δέκτες αίρεσης, ζουν μέσα σε αυτήν, κοινωνούν με τους κοινωνούντες αυτήν, έχουν ακυρώσει το μισό Πηδάλιο της Εκκλησίας, όλα τα Πατριαρχεία είναι πλέον αναντίρρητα οικουμενιστικά, κι ύστερα εννοούν, πως ορθοδοξούν... Οποία ομολογιακή αυτοαναίρεση! Είναι συγλονιστικά αποκαλυπτικό να αναθεματίζεις την Κυριακή της Ορθοδοξίας τους αιρετικούς και δη τους οικουμενιστές και στο κατόπι να φιλάς το χέρι στην φαναριώτικη κουστωδία του έκπτωτου Φαναρίου!... Αυτή η ανακολουθία καταντάει θεομπαιξία. Υπάρχουν εσχάτως οι λεγόμενοι ''επιφάνιοι αντικουμενιστές,'' που ''δια της χρυσής οδού του μένειν εν τη αιρέσει άχρι καιρού'' έχουν υιοθετήσει γι' αυτούς τον ανερμήνευτο τίτλο του ''επαναστάτη χωρίς αιτία''. Θεωρούν εμφανώς, πως η Εκκλησία είναι ένα διοικητικό σύστημα, δημοσιουπαλληλικής βεβαίως νοοτροπίας, κάτι σαν επώνυμη εταιρία ΕΠΕ, όπου συνυπάρχουν οι αιρετικοί με τους κοινωνούντες αυτήν...άχρι βεβαίως καιρού... Πώς γίνεται όμως, αυτοί οι ζώντες στην καινοτομία αντιοικουμενιστές να ζούν και ν' αναπνέουν στον Οικουμενισμό, να εξαπολύουν - και σωστά - μύδρους κατά της παναίρεσης, κι όταν καταφτάνει η πατριαρχική, ανορθόδοξη φατρία να τρέχουν, να πάρουν ευλογία; Για παράδειγμα, αν ερχόταν αύριο στον Πειραιά ο οικουμενικός Πατριάρχης για να συλλειτουργήσει με τον κατά τ' άλλα σεβαστό Μητροπολίτη Σεραφείμ, έχει την εντύπωση κανείς, πως ο δεύτερος θ' αρνιόταν; Όχι βεβαίως. Θα συλλειτουργούσε, όπως έκανε στο παρελθόν στο Άγιον Όρος και μόλις θα έφευγε ο Πατριάρχης και πάλι, μα και πάλι θα εξέδιδε αντιοικουμενιστικά φιρμάνια για εσωτερική, εύπεπτη, λαική κατανάλωση. Αυτό όμως, εκτός από περίοπτη θεομπαιξία είναι και άσκοπη, έως και ανέξοδη αυτοαναίρεση, χωρίς βεβαίως κανένα αντίκρυσμα. Αποτέλεσμα ουδέν. Η ''επιφάνειος θεολογία΄΄ εκ των πραγμάτων είναι ανεφάρμοστη, γιατι είναι αποτελεσματικά ακυρωτική και δυναμικά ανενεργής. Στην ευλογημένη και σωτήρια Αποτείχιση από την αίρεση, υπάρχει μια ιδιοτυπία όσον αφορά το Σήμερα.Ζούμε στην Εσχατιά του Χρόνου, όπου αρχίζει οσονούπω να ξεχωρίζει η ήρα από το στάρι και ως εκ τούτου, η Αποτείχιση που προτάσσουν οι Πατέρες, μας είναι όχι μόνο επιβλητέα,μα και διεξοδικά σωτήριος. Πολλοί βεβαίως συναισθάνονται μια ψευδεπίγραφη ''ασφάλεια'' στην σύναξη των Πολλών, λες και η Εκκλησία πιστοποιείται πνευματικά από τον αριθμό των ακολούθων της. Στην σημερινή δυστηχώς γραικυλική - από κάθε άποψη - Ελλάδα, οι νεοέλληνες πιστοποιούν καθημερινά την λαική ρήση του,''Ό,τι δηλώσεις,είσαι.'' Το διαδύκτιο αίφνις γέμισε από πάσης φύσεως αυτοτιτλοφορούντες θεολόγους, από αυτάρεσκους, λαικούς ερμηνευτές της οκάς, που εξηγούν πάντα τα θεολογικά θέματα με έναν ιδιαζόντως ορθολογιστικό τρόπο, που κάνει τα τεφτέρια των μανάβηδων να χάνουν την αξία τους, μπροστά στα ''φιλοσοφικά πονήματα΄΄ αυτών, των συναδέλφων τους. Αυτός βέβαια ο ερασιτεχνικός θεολογισμός, άκομψα δοσμένος πολλές φορές,προσφέρεται αφιδώς προς ευάρεστον τέρψιν ημών, των αμαθούντων, ημιμαθούντων και γενικώς ανεπίδεκτων γραφιάδων. Το θέμα όμως, αποκτάει επικίνδυνα την σημασία του, στον επηρμένο κομπογιανιτισμό κάποιων γραφικών, αυτάρεσκων εργολάβων της Πίστης, που έχουν αναλάβει επί προσωπικού, το πέρας δυσεπίλητων θεολογικών θεμάτων. Τραγελαφικά συμβάντα και αστείες εντυπώσεις αφήνουν τα γραπτά αυτών που,που στο όνομα πάντα της Ορθοδοξίας αναθεματίζουν κατά το δοκούν και κατά το πιστεύειν... Και δυστηχώς δεν είναι μόνο λαικοί, αλλά και κληρικοί, που μπροστά στην εγωίζουσα θεώρηση των πραγμάτων,στην υπεράσπιση των έτσι κι αλλιώς αποδεικτέων, καταλήγουν συχνά σε ευφάνταστα, λεκτικά πυροτεχνήματα. Λαικοί, οινοσκοπούντες ''θεολόγοι,'' που για να πιστοποιήσουν την αυθεντικότητάτους, φευ,κρύβονται επιμελώς,πίσω από την...θεία φώτιση, που προσάπτουν περισπούδαστα αυτοί,για τους εαυτούς τους. Άλλοι στηρίζονται με ψυχαναγκαστική εμμονή στα λόγια σύγχρονων ''διορατικών γερόντων'' και άλλοι, επιλεκτικά διαλέγουν πατερικά κείμενα, λες και πρόκειται για οπωροφόρα λαική με διαλεχτούς, ωραίους πάγκους. Οι λόγοι αυτών των ''γερόντων΄΄ έχουν υποκαταστήσει τους Πατέρες. Είναι πλέον νόμος...Και όποιος δεν συμφωνεί μαζί τους, βρίσκεται μακράν στο πυρ το εξώτερον. Το συγκλονιστικά αποκαλυπτικό βέβαια είναι, πως επιχειραματολογούν βάσει νεόκοπων ''γερόντων΄΄ και όχι βάσει των Αγίων...

Αυτός ο πέρα για πέρα εγωικός ''γεροντισμός'' δυστηχώς αναπτύσσεται για την δόξα των ανθρώπων και όχι για την δόξα του Θεού.''

Γέροντες'' που κοινοποιούν αφιδώς και ανέξοδα προς όλους το ''προορατικό'' τους χάρισμα,

ποιά σχέση μπορεί,

να έχουν με τους πράγματι προορατικούς Αγίους,

που με φειδώ και ταπεινότητα αποκάλυπταν αυτά που τους φανέρωνε ο Θεός; 

Και μέσα σε όλα αυτά,ένας Οικουμενικός Πατριάρχης,που στον ''εσπερινό της Αγάπης'' στο Φανάρι,

συλλειτούργησε με πάστορες και καρδινάλιους,

επιβεβαιώνοντας την καθ' όλα πλέον φανερή επιθυμία του να συναριθμηθεί 

με τους πολέμιους θεομάχους της Εκκλησίας του Θεού.

Εύχεσθε!

 

Ο Πατριάρχης στην ''εκκλησία'' των Παλαιοκαθολικών της Ουτρέχτης, 

βαδίζει προς πλήρη κοινωνία με όλες τις αιρέσεις. 

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος