Δεύτε τέκνα καὶ ἀδελφοὶ ἐν Χριστῷ,
«δεῦτε καὶ ἀναβῶμεν εἰς τὸν Οἶκον Κυρίου»,
εἰς τὸ ὑψηλὸν καὶ ἔνδοξον «῎Ορος» τῆς ῾Αγίας ᾿Εκκλησίας μας
καὶ ἂς ἀναλογισθῶμεν
κατὰ τὴν εὔσημον αὐτὴν ἡμέραν τὴν μυστικὴν δόξαν
τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος,
ἡ ὁποία περιβάλλει τοὺς εὐσεβεῖς, τοὺς ἀγωνιζομένους μὲ ὑπομονὴν καὶ ἀνδρείαν καὶ συνέπειαν τὸν «καλὸν ἀγῶνα» τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς:
«ἰσάγγελοι γάρ εἰσι καὶ υἱοί εἰσι τοῦ Θεοῦ,
τῆς ἀναστάσεως υἱοὶ ὄντες».
Κάτω ἀπὸ τὸ ὀστράκινον σκεῦος τοῦ φθαρτοῦ σώματος τῶν πιστῶν τέκνων τῆς ᾿Εκκλησίας μας, τῶν τέκνων ἐκείνων,
τὰ ὁποῖα ἀπέκτησαν
τὴν Χάριν τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος
διὰ τῆς ἐργασίας τῶν θείων ἐντολῶν, κρύπτεται ἡ ὑπερφυὴς καὶ ἀναστάσιμος δόξα, τὸ πνευματικὸν κάλλος
καὶ ἡ εὐωδία τῆς Χάριτος,
τὸ Πασχάλιον φῶς τῆς ῾Αγίας ᾿Ορθοδοξίας μας.
Διὰ τὴν πνευματικὴν αὐτὴν δόξαν καὶ λαμπρότητα τῶν δούλων τοῦ Θεοῦ ὁμιλεῖ ὁ Απόστολος᾿ Παῦλος:
«῾Ημεῖς δὲ πάντες ἀνακεκαλυμμένῳ προσώπῳ τὴν δόξαν Κυρίου κατοπτριζόμενοι τὴν αὐτὴν εἰκόνα μεταμορφούμεθα ἀπὸ δόξης εἰς δόξαν,
καθάπερ ἀπὸ Κυρίου Πνεύματος».
«δεῦτε καὶ ἀναβῶμεν εἰς τὸν Οἶκον Κυρίου»,
εἰς τὸ ὑψηλὸν καὶ ἔνδοξον «῎Ορος» τῆς ῾Αγίας ᾿Εκκλησίας μας
καὶ ἂς ἀναλογισθῶμεν
κατὰ τὴν εὔσημον αὐτὴν ἡμέραν τὴν μυστικὴν δόξαν
τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος,
ἡ ὁποία περιβάλλει τοὺς εὐσεβεῖς, τοὺς ἀγωνιζομένους μὲ ὑπομονὴν καὶ ἀνδρείαν καὶ συνέπειαν τὸν «καλὸν ἀγῶνα» τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς:
«ἰσάγγελοι γάρ εἰσι καὶ υἱοί εἰσι τοῦ Θεοῦ,
τῆς ἀναστάσεως υἱοὶ ὄντες».
Κάτω ἀπὸ τὸ ὀστράκινον σκεῦος τοῦ φθαρτοῦ σώματος τῶν πιστῶν τέκνων τῆς ᾿Εκκλησίας μας, τῶν τέκνων ἐκείνων,
τὰ ὁποῖα ἀπέκτησαν
τὴν Χάριν τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος
διὰ τῆς ἐργασίας τῶν θείων ἐντολῶν, κρύπτεται ἡ ὑπερφυὴς καὶ ἀναστάσιμος δόξα, τὸ πνευματικὸν κάλλος
καὶ ἡ εὐωδία τῆς Χάριτος,
τὸ Πασχάλιον φῶς τῆς ῾Αγίας ᾿Ορθοδοξίας μας.
Διὰ τὴν πνευματικὴν αὐτὴν δόξαν καὶ λαμπρότητα τῶν δούλων τοῦ Θεοῦ ὁμιλεῖ ὁ Απόστολος᾿ Παῦλος:
«῾Ημεῖς δὲ πάντες ἀνακεκαλυμμένῳ προσώπῳ τὴν δόξαν Κυρίου κατοπτριζόμενοι τὴν αὐτὴν εἰκόνα μεταμορφούμεθα ἀπὸ δόξης εἰς δόξαν,
καθάπερ ἀπὸ Κυρίου Πνεύματος».
Συχνὰ ἀκούγεται ἀπὸ ἀδελφοὺς ἐν Χριστῷ τὸ ἑξῆς ἐρώτημα:«Πῶς εἶναι δυνατόν, εὑρισκόμενοι μέσα στὸν κόσμο, μὲ πολλοὺς περισπασμοὺς ἀπὸ ἀνθρώπους, ἐργασίες, παιδιά, θορύβους καὶ πειρασμούς, νὰ προσευχηθοῦμε μὲ κατάνυξι, νὰ κλαύσουμε γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας, νὰ βροῦμε τὴν ψυχικὴ γαλήνη μας;» Πράγματι, ὁ κόσμος, τὸ περιβάλλον μας, ὄχι ἁπλῶς ἔχει ἀλλάξει (καὶ συνεχῶς ἀλλάζει), σὲ σχέσι μὲ τὸ παρελθόν, ἀλλὰ ἔχει ἀλλοτριωθῆ, ἔχει κυριολεκτικὰ ἀπο-ϊεροποιηθῆ. Η ἄνευ Θεοῦ λειτουργία τῶν δομῶν τῆς κοινωνίας, ἡ πάσης μορφῆς ρύπανσις καὶ καταστροφὴ τοῦ οἰκολογικοῦ χώρου, ἡ ταχύτης, ὁ θόρυβος, ἡ τσιμεντοποίησις, ὁ εὐδαιμονισμός, ὁ πληθωρισμός, τὸ κλείσιμο τοῦ διπλανοῦ μας στὴν αὐτάρκεια καὶ τὸν ἐγωκεντρισμό του, προκαλοῦν ἀσφυγξία καὶ πιέζουν θανατηφόρα τὴν ψυχὴ τοῦ εὐσεβοῦς ποὺ θέλει νὰ ζήση ἐν Χριστῷ. Μετὰ ἀπὸ μία ἐξουθενωτικὴ ἡμέρα, προσπαθεῖ ὁ πιστὸς νὰ συμμαζεύση τὸν νοῦ του κατὰ τὴν ὥρα τῆς προσευχῆς, ἀλλὰ ματαίως κοπιάζει. ῞Ολη τὴν ἡμέρα ἔμπαινε ὁ «κόσμος» ἀπὸ τὰ αἰσθητήριά του καὶ κυριαρχοῦσε στὴν καρδιά του. Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἡμέρας ἔσπερνε ἀνενόχλητα ὁ ἐχθρὸς στὸν ἀγρὸ τῆς ψυχῆς καὶ τώρα σπεύδει νὰ θερίση, τί ἄλλο; ραθυμία, ψυχρότητα, περισπασμοὺς ματαίους καὶ ἁμαρτωλούς, μετεωρισμό, χασμουρητὰ καὶ βιασύνη. Καὶ ἡ καημένη ψυχὴ μένει ξερή, δὲν μετέχει, δὲν ἀλλοιώνεται, δὲν πλημμυρίζει ἀπὸ τὴν Χάρι καὶ τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Τί μᾶς συμβουλεύουν οἱ πολύπειροι καὶ αἰώνιοι πνευματικοί μας Διδάσκαλοι καὶ Καθηγηταί, οἱ ῞Αγιοι Πατέρες; «῾Ο μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων, ἐὰν κόπτῃ τὸ ἴδιον θέλημα καὶ μὴ προσέχῃ πταίσμασιν ἀλλοτρίοις, οὗτος κτᾶται τὸ πένθος». Τὸ εὐλογημένο κατὰ Θεὸν πένθος εἶναι ἡ ἀνάστασις τῆς ψυχῆς. ῞Οσοι ἐγεύθησαν ἔστω καὶ μία φορὰ τὴν θαυμαστὴ γλυκύτητα τοῦ ἐν Χριστῷ πένθους καὶ τὴν μεταμορφωτικὴ ἰδιότητά του, κατανοοῦν τὸν θεόπνευστο πατερικὸ λόγο.Ζῶντες μέσα στὸν ἀλλοτριωμένο κόσμο, ἂς βιάζουμε τὸν ἑαυτό μας νὰ κόβη τὰ θελήματά του (ὑπὸ τὴν στενὴ καὶ εὐρεῖα ἔννοια) καὶ νὰ μὴν προσέχουμε στὶς ἁμαρτίες καὶ ἀδυναμίες τῶν ἄλλων. Νὰ ὑποτασσώμεθα στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ποὺ ἐμφανίζεται στὴν καθημερινὴ ζωή μας μὲ διαφόρους τρόπους καὶ νὰ ἀρνούμεθα τὰ ἰδικά μας θελήματα, τὶς ἰδικές μας σκέψεις καὶ ἀρέσκειες, προκειμένου νὰ διατηρήσουμε τὴν ἰσορροπία, τὴν γαλήνη, τὴν ἀγάπη καὶ ἑνότητα μὲ τὸν Κύριό μας καὶ τὸν πλησίον μας. ῍Ας μὴ κρίνουμε καὶ κακολογοῦμε ποτὲ τὸν ἀδελφό μας· τὰ σπλάγχνα τῶν οἰκτιρμῶν μας ἂς σκεπάζουν τὸν πλησίον μας· ἂς εἴμεθα ἐπιεικεῖς καὶ ἕτοιμοι νὰ εἰποῦμε μία προσευχὴ γι᾿ αὐτὸν καὶ ἕναν καλὸ λόγο.Αὐτὴ ἡ πνευματικὴ ἀγωγή, δηλαδὴ ἡ συνεχὴς ἄρνησις τοῦ ἑαυτοῦ μας καὶ τῶν θελημάτων μας χάριν τοῦ πλησίον μας καὶ ἡ ἀποφυγὴ ἀπασχολήσεως μὲ τὰ πταίσματα τῶν ἀλλοτρίων, ὅταν συνυπάρχη καὶ ὑποβοηθῆται μὲ τὴν ἀδιάλειπτη Εὐχὴ τοῦ ᾿Ιησοῦ, εἶναι βέβαιο, ὅτι θὰ μᾶς ὁδηγήση νὰ στραφοῦμε ἀποφασιστικὰ στὸν ἑαυτό μας, στὴν εὐλογημένη ἐσωστρέφεια, τὴν ἐπίγνωσι τῆς ἀθλιότητός μας, τὴν αὐτογνωσία, τὴν αὐτομεμψία καὶ στὸ μακάριο πένθος. Τότε, οἱ λογισμοὶ θὰ ἀρχίσουν νὰ συμμαζεύωνται, ἡ καρδιὰ νὰ ζωντανεύη καὶ νὰ καρποφορῆ. Τότε θὰ νοιώθουμε σὰν τὸν ᾿Αδὰμ ποὺ θρηνοῦσε ἔξω ἀπὸ τὸν Παράδεισο γιὰ τὴν ἀπωλεσθεῖσα ἐν Θεῷ μακαριότητα.Τότε θὰ ἔλθη ἡ κατὰ Θεὸν λύπη καὶ τὰ εὐλογημένα δάκρυα τῆς χαρμολύπης. Καὶ τὰ δάκρυα θὰ αὐξάνουν τὴν ταπείνωσι, καὶ ἡ ταπείνωσις θὰ πληθαίνη τὰ δάκρυα. Τότε ὁ νοῦς θὰ καταστῆ ὑγιής, θὰ φωτίζεται καὶ συνεχῶς θὰ παραμένη προσκολλημένος ἀγαπητικῶς στὸν Θεό. Καὶ θὰ φοβᾶται νὰ ἀπομακρυνθῆ πλέον ἀπὸ τὸν Ζωοδότη, διότι θὰ γνωρίζη, ὅτι «νοῦς ἀποστὰς τοῦ Θεοῦ ἢ κτηνώδης γίνεται ἢ διαμονιώδης». «᾿Αδελφέ, ἄσπασαι ἐν ὅλῃ καρδίᾳ τὸ πένθος, συμμέτοχον γὰρ ἐστι τῆς καλῆς ἐργασίας· πόνησον τοῦ κόψαι τὸ θέλημά σου ἐν πᾶσιν· εἰς θυσίαν γὰρ λογίζεται τῷ ἀνθρώπῳ· καὶ τοῦτο ἐστὶ τό· ῾ἕνεκά σου θανατούμεθα ὅλην τὴν ἡμέραν, ἐλογίσθημεν ὡς πρόβατα σφαγῆς᾿᾿».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου