ΜΙΑ ΑΜΥΓΔΑΛΙΑ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΓΚΡΕΜΟΥ

 

 

Στο χείλος του Βιγλιώτικου γκρεμού 

με τις γρανιτοβράχινες πλάτες του να εμπαίζουν τον τρελό βοριά, εντύπωση προκαλεί 

η ύπαρξη μιας αμυγδαλιάς. 

Αλήθεια πώς ξεφύτρωσε εκεί, πώς μεγάλωσε και πώς έχει κουράγιο να καρποφορεί;

Παρουσία της Πρόνοιας του Θεού θεωρώ, 

που αποδεικνύει ολοφάνερα την μέριμνα του Κυρίου για τα δέντρα και τα κρίνα του αγρού.

Πολύ κοντά στην αμυγδαλιά υπάρχει μια ασκητική παλαίστρα, ένα ησυχαστήριο.

Έρμαιο και αυτό, 

όπως η αμυγδαλιά όχι μόνο των καλοκαιρινών μελτεμιών αλλά και των χειμωνιάτικων

 και φαρμακερών γραιγολεβάντηδων και των βίαιων και βροχερών σοροκάδων.

Φοβερά και πρωτόγνωρα τα χειμωνιάτικα ακραθωνίτικα καιρικά φαινόμενα. «Είναι να μη σε αποχαιρετά το καλοκαίρι… Ζωντανεύουν και σφυρίζουν μανιασμένα όλα τα παντός είδους βραχύκορμα γύρω σου, τα μικροπούρναρα και οι θάμνοι και αυτοί ακόμα της περιοχής οι βράχοι καθώς τα δέρνει ο γρεγολεβάντης. Και όλα  γύρω σου τα αισθάνεσαι έτσι να προσωποποιούνται και να παίρνουν μορφή και διάθεση επιθετική για να σε πιάσουν και κατασπαράξουν ή να σε αρπάξουν και εκσφενδονίσουν στου  Ακράθω εκείνα τα φοβερά κρημνοκάθετα…

Και σαν να μη φθάνουν αυτά…. να και τα αστραπόβροντα και οι κεραυνοί που με μανία απερίγραπτη και συχνότητα δυσμέτρητη  εκκενώνουν την τεράστια ενέργειά τους στις ακρολοφιές και τους οξύληκτους βράχους. (Επίσκοπος Ροδοστόλου Χρυσόστομος). Και αυτή την  αμυγδαλιά την σείει αλλά δεν φαίνεται να την βλάπτει το λυσσομάνι των ανέμων, που σε τούτη εδώ την προκλητικά γι΄ αυτούς ανοιχτή περιοχή, όχι μόνο δένδρα και καλύβες αλλά και σένα αν βρουν στο διάβα τους, μπορούν να σε απογειώσουν, όχι βέβαια για να σε πάνε στους ουρανούς αλλά για να σε πετάξουν σαν πούπουλο στα αχανή της αφρίζουσας θάλασσας.

Διηγείται ο Γέροντας του ησυχαστηρίου. «Όταν φυσά ο βορειοανατολικός άνεμος, το καλύβι γίνεται ανεμόμυλος. Το να ξεμυτήσουμε από την πόρτα τις μέρες αυτές είναι αδύνατο, γιατί η ένταση του ανέμου είναι υπερβολικά μεγάλη και η διάρκειά του εξ ίσου παρατεταμένη. Μπορεί ο αέρας να κρατήσει δεκαπέντε μέρες, να κόψει πέντε, να αρχίσει πάλι και να κρατήσει άλλες δέκα κ.ο.κ. Κατά την διάρκεια μιας εκ των βασανιστικών περιόδων βγήκα από την πόρτα και προχώρησα λίγα μέτρα. Κοντοστάθηκα όμως διότι δεν έβλεπα μπροστά μου από την καταχνιά. Μέσα σ’ αυτή λοιπόν την  κατάσταση αναρωτιόμουν.

«Καλά, δεν ήταν φρονιμότερο να πάω σε ήρεμο τόπο για να ασκηθώ; Τον ίδιο κανόνα δεν θα έκανα και κει; Να έχω μια ανθρώπινη  ατμόσφαιρα, ένα περιβάλλον βατό…»Καθώς έκανα αυτές τις σκέψεις, βρέθηκα μπροστά στο μοναδικό δένδρο του χώρου μου, μια αμυγδαλιά, που λόγω του χειμώνα δεν είχε φύλλωμα. Θυμήθηκα λοιπόν ότι το περασμένο καλοκαίρι είχαν φτάσει εδώ τρείς προσκυνητές. 

Ένας από αυτούς εντυπωσιάστηκε βλέποντας την αμυγδαλιά φυτρωμένη στο χείλος του γκρεμού και μονολογούσε δυνατά «..Έλα Παναγία μου. Πού φύτρωσε αυτή η αμυγδαλιά στην άκρη της αβύσσου». Και κάποια στιγμή μου φώναξε:-Πάτερ, αυτή η αμυγδαλιά κάνει αμύγδαλα;-Βεβαίως κάνει, του απαντώ και μάλιστα φέτος μου έδωσε μισή σακούλα, δόξα τω Θεώ.

Μόλις θυμήθηκα το περιστατικό αυτό είπα στον εαυτό μου:
«Βρε, βλογημένε,
αυτό άψυχο είναι και κάνει εδώ υπομονή.
Έδωσε και μισή σακούλα αμύγδαλα.
Συ καλόγερος άνθρωπος, δεν θα κάνεις υπομονή;
Έ; Κάνε υπομονή και πού ξέρεις, μπορεί να βγάλεις καμιά φούχτα αμύγδαλα και συ!»
Παρηγορήθηκα τόσο πολύ,
που γύρισα στο κελί μου ανανεωμένος και χαρούμενος, έχοντας την αίσθηση
ότι έκανα τον μεγαλύτερο περίπατο της ζωής μου.
Ο φιλάνθρωπος Θεός και τα άψυχα χρησιμοποιεί για να μας χαροποιεί,
να μας παρηγορεί και να μας ενισχύει.

 

 

Απόσπασμα από το βιβλίο,
''Ασκητές Της Αθωνικής Βίγλας'' του π. Δημητρίου Αθανασίου.
Πηγή: ''Θησαυροί Γνώσης και Ευσεβείας''