ΕΙΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ FACEBOOK

 

''Εις το όνομα του Facebook,η υπερβολή διαθλάται πίσω από την αυτιστική παραδοχή ενός χωμάτινου Θεού,που από ταπεινό αρνίο,οι χλιαροί τον έκαναν κάτι σαν σταρ του Σινεμά.''

 

Καλοκαίρι 2014. 

Τα ''μπάνια του λαού'' εν δράσει, η αποτείχιση από το κλεινόν και άπνοον άστυ ομοιάζει με απόδραση ισοβίτη, λίγο πριν τον συλλάβει αυτό το μαυροτσούκαλο, εκφασισμένο κράτος, που εξελίχθηκε πλέον σ' ένα μπαρουτοκαπνισμένο καθεστώς. Οι πολίτες σαν τσιπαρισμένες, ανοικές συνειδήσεις ρομποτοποιούν νυχθημερόν τις βιοτικές ανάγκες τους και αποστασιοποιημένοι - στην πλειονότητά τους - από Θεό και Εκκλησία ετοιμάζουν με προσεγμένη επιμέλεια τα σάβανα της ψυχικής ευθανασίας τους. Δεν είναι το σύστημα που φταίει, είναι απλά, απλούστατα η άνευ όρων παράδοση στον διάβολο, η εξαγορά ευρύχωρου και ολονύχτιου ''αγροτεμαχίου'' στην κόλαση με ιδεατούς και ευπροσάρμοστους όρους. Η δε κόλαση - χάριν της γενικευμένης Αποστασίας - ανακαινίζεται και εμπλουτίζεται συνεχώς με νέους, μόνιμους ιδιοκτήτες, με άκρως ''δελεαστικά'' και ''συμφέροντα'' πακέττα, για μόνιμες πλέον διακοπές!

Και μείναμε εμείς, το 5 ο/ο του ''θυμόσοφου'' και ''λαοπρόβλητου'' λαού να δηλώνουμε χλιαροί Χριστιανοί, που μοιάζει πλέον το όλον θέμα κάτι σαν κάρτα μέλους ποδοσφαιρικής ομάδας ή μεγάλου πολυκαταστήματος στο κέντρο της πόλης. Χριστιανοί της εύμορφης βιτρίνας και του υποκριτικά ''καθωσπρεπικού'' πρωτοκόλλου, Χριστιανοί - ιλουστρασιόν αθλητές, στην πνευματική παλαίστρα ενός ευφάνταστου, γυάλινου, οικιοποιημένου κόσμου, που μοιάζει φανταστικά γραφικότατα με τα Jumbo της γωνίας. Χριστιανοί της Εθιμοτυπίας, του Ψυχαναγκασμού και του Φει βολάν. Το Facebook για μας τους χλιαρούς είναι συχνά, ιδανικά διαπραγματεύσιμος χώρος διαφημιστικής καμπάνιας κάθε ευκατανάλωτης και εύπεπτης ανοησίας, που πλανερά χειραγωγούντες την βαφτίζουμε, ως ''θεοπρεπές'' και ''ορθόδοξο'' κατόρθωμα. Οι περισσότεροι, απνευμάτιστοι, λίαν εκκοσμικευμένοι και περισσώς, γήινα ζωσμένοι θωρούν την Μετάνοια, ως δυσεύρετη παρόλα στο λεξικό του Μπαμπινιώτη. Έχουν εναρμονίσει τεχνιέντως κατά το δοκούν και κατά το συμφέρον την πνευματική με την κοσμική ζωή, λες και Χριστός και διάβολος χωρούν μαζί στην ίδια εύπλαστη και επίπλαστη καρδιά τους. Ο εκκλησιασμός κατάντησε επιβεβλημένη υποχρέωση και η εξομολόγηση, κάτι σαν φορολογική εκκαθάριση του τρέχοντος έτους. Η προσευχή γίνεται ευκαιριακά σε έκτακτες περιπτώσεις, κάτι σαν το 11888 του ΟΤΕ, που, επειδή είναι ακριβό, αποφεύγεται, ενώ η ελεημοσύνη - καθ' όποιον τρόπο - είναι πάντα καλοδεχούμενη, εφόσον αυτή δεν θίγει την δική μας τσέπη ή την διάθεση. Κι αυτή η ξεφτισμένη στην σκέψη μας Μετάνοια, διαδικαστική λέξη ''του συρμού,'' απλώς, για να ξεχωρίζουμε το Πριν απ' το Μετά. Λέξεις, όπως αυτομεμψία, νήψη, καρτερία, υπομονή, Θείος Έρως, παραμένουν ακόμα άγνωστες... Είκοσι εννέα κατασκευαστές συνειδήσεων - τους λένε και δαίμονες - δεν τις αποκάλυψαν ακόμη... Αντιθέτως όμως, λέξεις, όπως κατάκριση, καταλαλιά, θυμός, ακηδία και πλάνη, συνιστώνται ανεπιφύλακτα προς πνευματικήν οικοδομήν μιας σάπιας, αρρωστημένης και λίαν παιδεύουσας ψυχής. Πώς γίναμε έτσι, πένθιμοι αφισοκολλητές αυτοδημιουργημένων ιδεών και ανοικοί πλαστικοποιητές σάθρων ιδεών και ψευδόπλαστων ελπίδων! Σ' αυτό το Facebook - δεν ξέρω - αν οι αναρτήσεις συνομολογούν στην βοήθεια των αδυνάτων ή στην ανόητη, ως και γελοία αποδοχή όλο και περισσότερων like. Πολλές φορές, το πολύ της γραφικότητας γεννά παραφροσύνη κι ένας αδόκιμος τραγέλαφος γίνεται σοβαρή υπόθεση. Πολλοί προσεύχονται μέσω αναρτήσεων, παρακαλούν, προσδοκούν κι επικαλούνται με τέτοια αξιοζήλευτη θέρμη και μια παράδοξη έπαρση, που λες, γιατι δεν ποιούν αυτό κατά μόνας, μπροστά σε μια εικόνα, μόνοι, ''γυμνοί'' και ταπεινούντες στην θέα του Θεού; Απλά, γιατι η πλάνη συνεπικουρούμενη από την δεικτικότητα έκαναν την προσευχή, να μοιάζει με ομαδική, προτεσταντική επίκληση, κάτι σαν τις άναθρες και πομπώδεις κραυγές πεντηκοστιανών σε χλιδάτη αίθουσα λαικού αναψυκτηρίου. Η ταπεινότητα κατακρημνίστηκε στο όνομα μιας γενικόλογης, άμορφης και άχαρης ''Αγάπης,'' χωρίς στοιχεία και ταυτότητα, καταχωρημένη σε ανώνυμο χαρτοφύλακα άγνωστου, ληξιαρχικού συλλέκτη. Γιατι οι χλιαροί έκαναν αυτήν την ''Αγάπη,'' να μοιάζει με πλουσία κυρία μεγαλοεφοπλιστικής οικογενείας, που αίφνις αποφάσισε, να γίνει ''πρέσβειρα καλής θελήσεως'' στις υπό εξαφάνιση χελώνες caretta-caretta ή στα Tursiops truncatus δελφίνια των ακτών της Καραϊβικής. Σε μια τέτοια κοσμοπολίτικη και κυρίως γήινη ''Αγάπη'' υποτάχθηκαν οι περισσότεροι, μια αρκετά συμφέρουσα, ανέξοδη και επίπλαστη ''Αγάπη,'' που όλα τα συγχωρεί και όλα τα επιτρέπει. Έτσι ποιούνται αναρτήσεις, που θα έκαναν τον κάθε αιρετικό ''ευαγγελιστή'' ή τον κάθε νεόκοπο οικουμενιστή να σκάει χαμόγελο στην ''προσωπικότητα'' της Πλάνης! Υπάρχουν βεβαίως και οι ''θεωρητικοί'' του Χριστιανισμού,όπως του Καπιταλισμού,του Σοσιαλισμού και εν γέννει κάθε Σιωνιστικού -Ισμού. Αυτοί εντρυφούν συνήθως με ύφος πανεπιστημιακού διδάκτορα, που κέρδισαν μια έδρα στον αστερισμό της Έπαρσης! Δηλώνουν με κάθε επισημότητα την θεολογική τους ταυτότητα και τον επιστημονικό καταρτισμό τους, αυτοπροβάλλονται, ως παροχημένες διαφημίσεις στο καταναλωτικό κοινό τους, επιδεικνύουν παντού την ιλουστρασιόν κάρτα της εμβληματικής τους ετικέτας και αυτοαναιρούνται μέσα από την δύσοσμη υπερηφάνεια των επηρμένων λόγων τους!...

  

Δεν χρειάζεται καμμιά ιδιαίτερη μόρφωση
για ν' αντιληφθεί κανείς όλα αυτά.
Ένας υγειώς - σκεπτόμενα - πιστός,
μπορεί να ξεχωρίσει τo original από το κινέζικο προιόν της Facebook βιτρίνας.
Εις το όνομα του Facebook,
η υπερβολή διαθλάται πίσω από την αυτιστική παραδοχή ενός χωμάτινου Θεού,
που από ταπεινό αρνίο, οι χλιαροί τον έκαναν κάτι σαν σταρ του Σινεμά.
Ποτε ταυτίζεται με λατίνο ηθοποιό της Cinecita
και ποτε με αρρενωπό μοντέλο της πασαρέλλας.
Η ανάγκη για δημοσιευμένη δεικτικότητα μπέρδεψε τα πνευματικά βιβλία της Ορθοδοξίας
με τα Εικοναγραφημένα Κλασσικά περιοδικά της δεκαετίας του '70.
Κι εμείς συμμέτοχοι σε κατά συρροήν και κατά διαδοχήν πνευματικά εγκλήματα
αδυνατούμε ακόμη ν' αντιληφθούμε,
πως η Μετάνοια δεν γράφεται με γράμματα,
χτυπημένα στο μαύρο πληκτρολόγιο.
Εύχεσθε!

                                  

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος