Η ΟΔΟΣ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

«Οὐδεὶς ἐν τῷ οὐρανῷ ἀνῆλθε μετὰ ἀνέσεως», Αββᾶ ᾿Ισαὰκ του Σύρου.

''Η αληθής φιλοσοφία κρύπτεται στὸν Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ μας· στὴν ζωοποιὸ Χάρι Του μετέχουν οἱ φιλόθεες ψυχὲς 
μὲ τὶς ἀκούσιες θλίψεις καὶ δοκιμασίες, διότι «ἡ ὁδὸς τοῦ Θεοῦ σταυρὸς καθημερινός ἐστιν· οὐδεὶς γὰρ ἐν τῷ οὐρανῷ ἀνῆλθε μετὰ ἀνέσεως». (᾿Αββᾶ ᾿Ισαὰκ Σύρου).
᾿Ενώπιον τοῦ Κυρίου μας 
εἶναι πολυτιμότερο νὰ ὑποφέρουμε ἔστω καὶ ὀλίγο γιὰ χάρι Του, παρὰ νὰ κάνουμε ἐλεημοσύνες καὶ ἄλλα ἔργα ἀρετῆς
 χωρὶς κόπο καὶ θλῖψι:«θλῖψις μικρὰ διὰ τὸν Θεὸν γινομένη, κρείσσων ἐστὶ μεγάλου ἔργου, τοῦ ἀθλίπτως τελουμένου».''

Οι ευσεβείς λαϊκοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί μας δὲν θὰ πρέπει νὰ παρασύρωνται ἀπὸ τὸ πνεῦμα τοῦ κόσμου καὶ νὰ κυριεύωνται ἀπὸ τὴν ὀλιγοψυχία καὶ ἀνυπομονησία, ὅταν δοκιμάζωνται ἀπὸ ἀκούσιες θλίψεις. Τὰ λυπηρὰ συμβάντα ἀποτελοῦν μεγάλη εὐεργεσία τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο, διότι εἰς αὐτὰ «εἶναι κρυμμένο τὸ θεῖο ἔλεος, ποὺ ὁδηγεῖ σὲ μετάνοια ὅποιον δείχνει ὑπομονή, καὶ τὸν γλυτώνει ἀπὸ τὴν αἰώνια κόλαση». ῾Η ὠφέλεια τῶν ἀκουσίων θλίψεων εἶναι τόσο μεγάλη, ὥστε οἱ ἐνάρετες ψυχὲς στενοχωροῦνται, ὅταν δὲν ἀξιώνωνται αὐτῆς τῆς θείας δωρεᾶς· θεωροῦν τοῦτο δυστυχία τους καὶ ἐγκατάλειψι Θεοῦ. Διηγοῦνται οἱ ῞Αγιοι Γέροντες γιὰ μίαν φιλόχριστη χήρα στὴν Αλεξάνδρεια, ἡ ὁποία προσηύχετο ἐντόνως μὲ δάκρυα καὶ θρήνους στὸν τάφο ἑνὸς ῾Αγίου Μάρτυρος καὶ ἔλεγε: «Μὲ ἐγκατέλειψες... ᾿Ελέησέ, με, φιλάνθρωπε Δέσποτα!...».

'Οταν ἐρωτήθηκε τί ἀκριβῶς τῆς συμβαίνει, ἀπήντησε τὰ ἑξῆς θαυμαστά: «᾿Εγκατέλιπέ με ὁ Θεὸς καὶ οὐκ ἐπεσκέψατό με· ἔχω γὰρ σήμερον τρία ἔτη καὶ οὐκ ἠσθένησα, οὐ παῖς (δοῦλος) μου, οὐκ οἰκέτης (ὑπηρέτης) μου, οὔτε τις τοῦ οἴκου μου, καὶ λογίζομαι ὅτι ὁ Θεὸς ἀπεστράφη με διὰ τὰς ἁμαρτίας μου. Διὰ τοῦτο κλαίω, ἵνα ἐπισκέψηταί με ὁ Θεὸς κατὰ τὸ ἔλεος αὐτοῦ ἐν τάχει».Η αληθής φιλοσοφία κρύπτεται στὸν Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ μας· στὴν ζωοποιὸ Χάρι Του μετέχουν οἱ φιλόθεες ψυχὲς μὲ τὶς ἀκούσιες θλίψεις καὶ δοκιμασίες, διότι «ἡ ὁδὸς τοῦ Θεοῦ σταυρὸς καθημερινός ἐστιν· οὐδεὶς γὰρ ἐν τῷ οὐρανῷ ἀνῆλθε μετὰ ἀνέσεως».(᾿Αββᾶ ᾿Ισαὰκ Σύρου).᾿Ενώπιον τοῦ Κυρίου μας εἶναι πολυτιμότερο νὰ ὑποφέρουμε ἔστω καὶ ὀλίγο γιὰ χάρι Του,  παρὰ νὰ κάνουμε ἐλεημοσύνες καὶ ἄλλα ἔργα ἀρετῆς χωρὶς κόπο καὶ θλῖψι:«θλῖψις μικρὰ διὰ τὸν Θεὸν γινομένη, κρείσσων ἐστὶ μεγάλου ἔργου, τοῦ ἀθλίπτως τελουμένου». (᾿Αββᾶ ᾿Ισαὰκ Σύρου).

Οἱ πειρασμοὶ δοκιμάζουν καὶ ἐλέγχουν τὴν ἀγάπη μας πρὸς τὸν Κύριο, ὁδηγοῦν σὲ ἐσωστρέφεια καὶ αὐτοκριτική, ταπεινώνουν τὸ φρόνημα, μειώνουν τὸ αἴσθημα τῆς αὐτοϋπολήψεως καὶ αὐτάρκειας, χαρίζουν βαθειὰ αὐτογνωσία, ἐπιβάλλουν τὴν συνεχῆ ἐγρήγορσι καὶ αὐτομεμψία, ἐξασκοῦν στὴν εὐλογημένη ὑπομονὴ καὶ ἀνδρεία, βοηθοῦν δὲ στὴν ἀπόκτησι τῆς βαθειᾶς καὶ σταθερᾶς πίστεως, ὅτι ὅλα γίνονται συμφώνως πρὸς τὴν ἀγαθὴ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ, κατὰ τὸ ῞Αγιο Θέλημά Του. Τελικά, οἱ θλίψεις μαλακώνουν τὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου, ὁδηγοῦν στὴν ἐσωτερικὴ μετάνοια, καὶ τὴν ἑτοιμάζουν γιὰ νὰ δεχθῆ τὴν σφραγῖδα τοῦ Θεοῦ· δὲν ὑπάρχει ἄλλη ὁδὸς γιὰ τὴν ἀπόκτησι μιᾶς καρδιᾶς «συντετριμμένης καὶ τεταπεινωμένης»,παρὰ μόνον ἡ ὁδὸς τῶν πόνων καὶ τῶν ἀσθενειῶν καὶ τῶν δοκιμασιῶν, ἡ ῾Οδὸς τοῦ Σταυροῦ.

Καλώς λοιπὸν οἱ ῞Αγιοι λέγουν καὶ ἐπαναλαμβάνουν συνεχώς και με έμφασι,ότι η προκοπή μας ''εν τοις πειρασμοίς φαίνεται''. [Αββά Ποιμένος]. Τίθεται ἑπομένως τὸ ἐρώτημα: ἆρά γε, δεχόμεθα τοὺς πειρα- σμοὺς ὡς φάρμακα θεϊκὰ χωρὶς νὰ μικροψυχοῦμε καὶ δυσανασχετοῦμε καὶ γογγύζουμε, ἐπικαλούμενοι τὴν βοήθεια τῆς Θεο- τόκου καὶ τῶν ῾Αγίων; Καὶ περαιτέρω: ἆρά γε, πιστεύουμε μὲ ταπείνωσι, ὅτι «πάντα ὅσα ποιεῖ μεθ᾿ ἡμῶν ὁ Θεός, ἀγαθότητι ποιεῖ καὶ ἀγαπῶν ἡμᾶς ποιεῖ, καὶ καλῶς ποιεῖ», «καὶ ὑπὲρ τοῦ συμφέροντος ποιεῖ» «καὶ φειδόμενος ἡμῶν» ;(᾿Αββᾶ Δωροθέου). Εὰν ναί, εὑρισκόμεθα σὲ ὀρθὸ πνευματικὸ δρόμο· ἂς μὴν ὑψηλοφρονοῦμε ὅμως, διότι εἴμεθα ἀκόμη μόνο στὴν ἀρχή. Οἱ πραγματικοὶ φίλοι τοῦ Θεοῦ Καὶ χαίρουν στοὺς πειρασμούς· Καὶ θλίβονται ὅταν δὲν ἔχουν πειρασμούς· Καὶ προσεύχονται νὰ τοὺς ἐπισκεφθῆ ὁ Κύριος μέσῳ τῶν πειρασμῶν!...

 

†Αʹ Κυριακή τοῦ Λουκᾶ, 26.9/9.10.7.2005

 

 

Μακαριστού Μητροπολίτη Ωρωποῦ καί Φυλῆς κ. Κυπριανού Α'