Κουρελιασμένοι απ' τ' αγριεμένα κύματα
πεταμένα υπολείμματα για πάντα από δω και μπρος
στο σκοτεινό θάλαμο της γης
με ισκιωμένο το μυαλό
απ' το ξέφρενο κυνηγητό
της ασάλευτης πορείας των άστρων
οι τελευταίοι
απόθεσαν το κουρασμένο κεφάλι τους
θυσία
στην τελετουργία των ανεμοστρόβιλων καιρών.
Κι άνθρωποι δεν υπήρχανε.
κι ένα άσπρο χιόνι σιωπής
σκέπασε οριστικά τις βυθισμένες πόλεις...
Κατερίνα Γώγου
Η γενική Αποστασία των ανθρώπων από την Εκκλησία δεν είναι τίποτ' άλλο, από μια συνεχιζόμενη, κοινωνική αυτοχειρία,που ποιεί αυτοκτόνους εραστές μιας διευρημένης κόλασης, που διαρκώς ανακαινίζεται. Αν κάποιος επιχειρήσει να καταγράψει τα θύματα αυτής, της εν δυνάμει πνευματικής αυτοχειρίας, προτιμότερο ίσως είναι να προσμετρήσει τους ολίγους, σύνοικους πιστούς της Εκκλησίας, για να βγάλει ασφαλή, ''διθυραμβικά'' και ευλόγως, απογοητευτικά αποτελέσματα. Στα μονόστηλα των εφημερίδων θα έπρεπε να αναρτάται ο αριθμός των εν Αποστασία αυτοχείρων και να σκιαγραφείται ο πνευματικός χάρτης αυτής της παραδομένης χώρας. Κι ο βασικός τίτλος θα έπρεπε, να γράφει. ''Ελλάδα, η χώρα της κατά Θεόν Αποστασίας''. Το χειρότερο όλων, όμως είναι, ότι οι αποστάτες άνθρωποι θωρούν την αποχή τους, ως αναβαθμισμένη, εγωκεντρική αυτογνωσία, από την οποία, ο Θεός τίθεται Εκτός. Ο Θεός, πλέον για τους πολλούς, υποβαθμίστηκε από μια αφηρημένη έννοια, σε μια ανύπαρκτη εικόνα. Επομένως, η υλιστική καθ' όλα τροχοδρόμηση γεννά ασύλληπτη, συνειδητή παραφροσύνη. Η αφροσύνη του ενός ποδηγετήθηκε από την παραφροσύνη των πολλών. Αν στα Δημόσια Ψυχιατρεία πολεμείται και αποκαθίσταται η εγνωσμένη ψυχοπάθεια των λίγων, τότε, πώς θα ιαθεί η μη κατ' επίγνωσιν ψυχική νόσος των πολλών; Αυτή η χώρα γέμισε αρρώστεια, που στο διάβα της νοσούν τα πάντα! Ο μη κατ' επίγνωσιν νοσών, εντέλει είναι πολύ πιο επικίνδυνος κοινωνικά, από τον εγνωσμένης νόσου, ασθενή! Κι όμως κυκλοφορούμε ελεύθεροι! Διαπλάθονται καθημερινά άνθρωποι στον αστερισμό της κοινωνικής επιτυχίας, της μαθησιακής πρωτιάς και της ζωικής, καταναλωτικής ευμάρειας. Τα σπίτια εκδίωξαν τον Χριστό από τα εικονίσματα στον δρόμο και σε όσα, ακόμη Αυτός υπάρχει, εκτοπίστηκε στην προβεβλημένη, γαστριμαργική κουζίνα. Οι γονείς δεν μιλούν στα παιδιά τους για Χριστό, μιλούν όμως για τον Καρανταγίν, τον Σουλειμάν και τον Λαζόπουλο... Και αυτά, τα ίδια τα παιδιά μυούνται εκουσίως στις ιντερνετικές ορέξεις ενός Μεγάλου Αδελφού, που συλλέγει οπαδούς στο διαδίκτυο. Ο ορισμός του Άνδρα περιορίστηκε αποκλειστικά στην θηλυπρέπεια ενός ψεύτικου πατρόν και της Γυναίκας, στην εμπορική διαφήμιση ενός παγκόσμιου καρμπόν. Η καινοτόμος εκκλησία, δίκην ενός δημοσιουπαλληλικού ενδοτισμού γέμισε από μισθωτούς ποιμένες με εν γένει αδηφάγα, υλιστικούς προσανατολισμούς και, ως εκ τούτου, ο ποιμενικός καθ' ύλην, διακονικός εμπορευματισμός, πολλές φορές υπερισχύει της αφιλόκερδης, ποιμενικής διακονίας. Κι η αίρεση του Οικουμενισμού δημιούργησε ''ορθόδοξους πάστορες'', στεγανά εγκλωβισμένους, σ' έναν εκούσιο, τυπολατρικό προτεσταντισμό και ορθοδόξους καρδινάλιους μ' έναν απίστευτο, εγκολπωμένο ''παπισμό''. Η Αποστασία δεν προσαγορεύεται μόνο στους πνευματικά, αμέτοχους και στους εκκλησιαστικά, απόντες, αλλά και στους απίστευτους εκμαυλιστές της Πίστης, που έκαναν την Καινοτόμο Εκκλησία, να μοιάζει ανεκμυστήρευτα, με τροφοδοτικό συλλέκτη κακόφρονων και ανοικών δοξασιών. Ο Χριστός διακωμωδείται στα θέατρα, υβρίζεται στα γήπεδα και σταυρώνεται στους δρόμους. Η Τέχνη εν πολλοίς, Τον χρησιμοποιεί, για να Του προσάψει όλες τις παραβατικές ενοχές κάποιων διαστροφικά αυτόκλητων, αυτοονομαζόμενων δημιουργών. Στα καφενεία γελοιοποιείται, ευτελίζεται και εκπίπτει στο στόμα των θαμώνων. Κι όταν πλησιάζουν οι μεγάλες δεσποτικές εορτές, τότε και πάλι καταγράφεται στο αφοριστικό τεφτέρι των νέων σταυρωτών Του. Ήταν χαραχτηριστική, πριν χρόνια, η εικόνα ενός ημιθανή ναρκομανή στην Στοά Φέξη της Αθήνας κι από πάνω του στον τοίχο ν' αναγράφεται το σύνθημα: ''Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω''. Αμέσως απενοχοποιήθηκε το δυστηχισμένο παλλικάρι στα τυφλά μου μάτια και αίφνις φορτώθηκα ανέκφραστα τις ενοχές όλου του κόσμου... Γιατι κοινωνία είμαστε όλοι εμείς, οι αξιοπρεπείς και ευυπόληπτοι πολίτες, που ανέκαθεν μεταφέραμε τις ευθύνες μας στους άλλους. Έτσι από εικόνες Θεού γίναμε σκισμένα, μισοσκόταδα συνθήματα στους νοσηρούς, παρηκμασμένους δρόμους, πεζοδρομιακές, αυτάρκεις και ανώνυμες φιγούρες, που κυκλοφορούν αποστασιοποιημένες, ακόμη κι απ' αυτόν, τον κατ' όνομα, πλησίον μας. Όπου πλησίον μας βέβαια, δεν λογίζεται ο άγνωστος διαβάτης του δρόμου, ο ένοικος της διπλανής πόρτας, ο ναρκομανής των Εξαρχείων, η πόρνη της Σωκράτους, ο επαίτης της Ομόνοιας ή ο πορτοφολάς του μετρό... Πλησίον μας έγινε αποκλειστικά και μόνο, αυτός, που συνδιαχειρίζεται μαζί μ' εμάς και με τον ίδιο τρόπο υποκριτικά, τις ενοχές αυτής, της ''καταραμένης κοινωνίας''...Εύχεσθε και προσεύχεσθε!
Ντρέπομαι, που μεγάλωσα στο ψέμα των ισμών,
μια άφιλη πατρίδα, που πάντα ερωτοτροπεί με τον εχθρό της,
παστεριωμένοι άνθρωποι με μικρή ημερομηνία λήξης,
φυγομαχούν στο άγγελμα ενός προαναγγελλόμενου θανάτου,
κι εγώ, κρυφός αυτουργός σ' ένα προκαθορισμένο έγκλημα,
αυτάρεσκος βιαστής ενός πεθαμένου σώματος,
που κάποτε, το είπανε Ελλάδα,
παίζω κρυφτό στην ηδονή της σιωπής,
προσμένοντας τον άλλο, να πάρει την σειρά μου.
Αλλά,
Θα μυρίσουν και πάλι οι πασχαλιές το απόσπερο,
η καμπάνα θα σημάνει και πάλι μεσάνυχτα,
οι αυλές θ'ασπρίσουν στο χρώμα του αναστημένου Φωτός,
το θυμιατήρι θα καίει απαρηγόρητο την άνοιξη,
τα παιδιά ντυμένα κατάλευκα στο απάγιο της μέρας,
λαμπάδες θα γίνονται στο πείσμα του ανέμου.
Γ. Δ.
Γιώργος Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου