ΔΙΔΑΧΕΣ ΟΡΘΟΠΡΑΞΙΑΣ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΘΕΟΔΩΡΗΤΟΥ

Αποτελεί αυταπόδεικτη άλήθεια γιά τόν πολιτικό χώρο,

ότι κανείς δικτάτορας 

δέν θά μπορούσε νά σταθή χωρίς συνεργάτες.
Τό ίδιο ακριβώς συμβαίνει καί στον εκκλησιαστικό χώρο.
Κανείς αιρετικός

 δέν θά μπορούσε νά ευδοκίμηση,
αν δέν είχε αύτούς πού θά επικροτούσαν, ή τουλάχιστον θά άνέχονταν σιωπηρός τήν αΐρεσίν του,
θά κοινωνοΰσαν μαζί του καί θά τόν ακολουθούσαν.
Καί γιά νά γίνουμε πιό συγκεκριμένοι.
Άπό θεολόγους καί κληρικούς όλων τών μετώπων έχει χαρακτηρισθή ό Οικουμενισμός,
ώς παναίρεσις.
Ενώ ξεκίνησε δειλά μέ τό σύνθημα τής άγάπης,
κατέληξε σήμερα νά διακηρύσση «γυμνή τή κεφαλή»
ότι ή "Ορθοδοξία δέν είναι ή 'Εκκλησία, άλλα μαζι μέ τις λοιπές αιρέσεις, παπισμού καί προτεσταντισμού, συναποτελούν τήν ‘Εκκλησίαν!
Καί τό κατόρθωσαν αύτό οι οίκουμενισταί πατριάρχαι,
διότι είχαν βοηθούς καί συναντιλήπτορας στην άνίερη προσπάθεια τους εκατοντάδας επισκόπων και χιλιάδας ιερέων καί μοναχών,
πού είτε έπικροτοΰσαν, είτε σιωπούσαν διά τήν προδοσία!

Έτσι ή αίρεσις τού Οίκουμενισμοΰ έχει δύο χαρακτηριστικά, πού δέν είχαν οί παλαιές αιρέσεις πρώτον, τήν καθολικήν κατά τής ‘Ορθοδόξου Εκκλησίας έπίθεσιν καί όχι μόνον έναντιον ένός δόγματος καί δεύτερον, τήν καθολικήν σχεδόν άποδοχήν τής αίρεσεως άπό τούς κορυφαίους κληρικούς καί θεολόγους τής Ορθοδοξίας, μέ έλαχίστας εξαιρέσεις στό χώρο τών ίερέων καί μοναχών. Σημειωτέον, ότι οί έξαιρέσεις αύτές αναφέρονται μόνο στό θεωρητικό πεδίον, δηλαδή στά λόγια καί τήν πέννα, χωρίς ούδεμίαν πρακτικήν έκφρασιν άντιστάσεως, όπως είναι ή διακοπή κοινωνίας μέ τήν αΐρεσιν κ.λ.π.Τό θλιβερώτερον, όμως έν προκειμένω είναι ή δικαιολογία πού προβάλλουν αύτοί οϊ ρασοφόροι παντός βαθμού προκειμένου νά υποστηρίξουν τήν θέσιν τους. Λέγουν χαρακτηριστικός, ότι ένεργούν έτσι,διότι έπθυμοΰν νά εύρισκωνται έντός ‘Εκκλησίας, άφοΰ, όπως ισχυρίζονται,μόλις διακόψουν κοινωνίαν μέ τούς αιρετικούς προϊσταμένους των ή τούς κοινωνούντας μέ αύτούς, θά εΰρεθοΰν αμέσως έκτός Εκκλησίας.Όποια διαστροφή τής όρθοδόξου διδασκαλίας! Ένώ οί Iεροί Κανόνες καί ό σύνολος χορός τών όμολογητών Πατέρων χαρακτηρίζουν,ώς σωτηριώδη άντίδρασιν καί προστασίαν τής ‘Εκκλησίας τήν διακοπήν κοινωνίας μέ τούς αιρετικά κηρύσσοντας, αύτοί ισχυρίζονται τα ακριβώς άντίθετα! Έτσι όχι μόνον συμμαχούν πρός τήν αΐρεσιν καί τήν ένισχύουν διατηροΰντες τό ποίμνιόν τους άνύποπτο στό πλευρό τών κακοδόξων, άλλά καί υβρίζουν όλους τούς όμολογητάς πατέρας τού παρελθόντος, χαρακτηρίζοντας αύτούς ώς έκτός ‘Εκκλησίας άγωνισθέντας, άφοΰ ώς γνωστόν, έπραξαν τά ακριβώς αντίθετα άπό ότι πράττουν αύτοί σήμερα. Σαφέστατη όπόδειξις τής υποκειμενικής καί άκρως άντορθοδόξου θέσεώς των είναι, ότι οΰδεμία μαρτυρία αναφέρουν πρός στηριγμόν τών λεγομένων των. Έλλειψει δέ πατερικών επιχειρημάτων δημιουργούν συνεχώς νέα έκ τού προχείρου, πρός παρηγοριάν τών οπαδών τους, διότι κάθε λίγο οί αιρετικοί οίκουμενισταί πού άκολουθούν, διά λόγων καί έργων τούς αχρηστεύουν τά παλαιά!.. Γράφομεν τά ανωτέρω διότι προσφάτως έδημοσιεύθη στόν «‘Ορθόδοξον Τύπον» (12.3) άρθρον τού ήγουμένου τής Ί. Μονής Γρηγορίου ‘Αγίου Όρους, εις τό όποΐον, ένώ καταδικάζεται τό «οίκουμενιστικό παραλήρημα» τών ήμερόν μας, τονίζεται συγχρόνως ότι «έμείς μένουμε στήν Αγία μας ‘Εκκλησία, διότι πιστεύουμε, ότι μέσα άπό τήν Εκκλησία καί όχι έκτός αύτής ήμποροΰμε νά άγωνισθούμε». Ή άλήθεια όμως έν προκειμένω είναι ότι ή στάσις τους αυτή τούς τοποθετεί έκτός άγωνιζομένης κατά τής αίρεσεως 'Εκκλησίας καί συνεπώς μετά τής μερίδος τών αιρετικών πού κοινωνοΰν. "Αν δέ ληφθή ύπ' όψιν,ότι οί Άγιορεΐται μνημονεύουν τον Βαρθολομαίο, τόν πρυτάνη τών οίκουμενιστών, τότε άντιλαμβάνεται κανείς τήν τραγικότητα τής άνωτέρω προτάσεως τού ήγουμένου, ό όποιος δυστυχώς, έκφράζει τό κοινό πιστεύω τών 'Αγιορειτών. (Έκτός βεβαίως τών ζηλωτών πατέρων). Καί μόνον οί λόγοι τού Μ. 'Αθανασίου όπου προτρέπει τούς πιστούς νά προσεύχωνται στό ύπαιθρον προκειμένου νά μήν κοινωνήσουν μέ τούς Άρειανούς (ΒΕΠΕΣ, 33, 199), καί τών άγιων Χρυσοστόμου καί θεοδώρου τού Στουδίτου, πού τονίζουν: ότι εχθροί τού θεού δέν είναι μόνο οι αίρετικοί, άλλα καί οί κοινωνούντες μέ αύτούς, έστω καί άν θεωρητικός απορρίπτουν τήν αΐρεσιν (P.G. 99. 1164 Α), ανατρέπει εκ θεμελίων τό άνωτέρω άρθρον τού ήγουμένου. Τό τραγικόν είναι, ότι ό 'Αγιορείτης ηγούμενος στό τέλος του άρθρου του έπικαλεΐται τάς εύχάς «τών μέχρι θανάτου» άγωνισθέντων κατά τής αίρεσεως όμολογητών. Είναι όμως άποδεδειγμένον ιστορικώς, ότι άντίστασιν «μέχρι θανάτου» στήν αΐρεσιν έκαναν μόνον όσοι διέκοπτον κοινωνίαν πρός αύτήν, καί διά τούτο έξωρίζοντο ή έθανατούντο. Άντιθέτως ή διακονία τών «έντός έκκλησίας» δήθεν άγωνιζομένων εκφράζεται άριστα ύπό τού κατωτέρω λόγου τού Μ. Βασιλείου: «Ήμίν δέ πρός τώ φανερώ πολέμω τών αίρετικών έτι καί ό παρά τών δοκούντων όρθοδοξεΐν επαναστάς, πρός έσχατον άσθενείας τάς έκκλησίας κατήγαγεν» (έπ. 92).

ΣΗΜΕΙΩΣΗ

Ο μακαριστός π. Θεοδώρητος, κατά κόσμον Ιωάννης Μαύρος,

γεννήθηκε στην Αθήνα στις 17-11-1935.

Σπούδασε Θεολογία και έλαβε το πτυχίο του στην Θεολογική Σχολή Αθηνών το 1963.

Διετέλεσε βοηθός του Καθηγητού Μάρκου Σιώτου, με προοπτική την Πανεπιστημιακή έδρα.

Όμως την ίδια χρονιά εγκατέλειψε τα εγκόσμια και ακολούθησε την μοναχική οδό.

Το 1968 έγινε υποτακτικός του Γέροντος Καλλινίκου του Αγιαννανίτου.

Στη Σκήτη της Αγίας Άννης έλαβε και το Μέγα Αγγελικό σχήμα από τον Γέροντα Ευθύμιο, μετέπειτα Ηγούμενο της Ι. Μ. Εσφιγμένου.

Παρών στην κουρά του ήταν και ο Γέροντας Χρυσόστομος Σπετσών.

Το 1971 με την έκδοση του βιβλίου του "Διάλογοι της ερήμου περί Οικουμενισμού" αποτειχίζεται, μαζί με τον Γέροντά του Καλλίνικο,

από τους έχοντας κοινωνίαν με τον Αθηναγόρα μνημονευτές και συντάσσεται με τους Ζηλωτές.

Στα τέλη της δεκατίας του 1980 και μετά από τον διωγμό του από το Άγιον Όρος,

λόγω των γραπτών του,

ο νέος αυτός Κολλυβάς ακολουθούντας γνώριμους δρόμους, κατεβαίνει στην Πάρο,

όπου το 1990 ιδρύει με τον Γέροντά του το Ησυχαστήριο του Ευαγγελισμού.

Το 1986 είχε λάβει και την ιερωσύνη από τον Πρόεδρο της Ρωσικής Εκκλησίας της Διασποράς Επίσκοπο Βιτάλιο.

Τέλεσε την τελευταία Θεία Λειτουργία την Πέμπτη 14/27-9-2007 της Τιμίας Υψώσεως του Σταυρού

και σαν σήμερα Πέμπτη 21/9-4/10 το απόγευμα στις 8.30 παρέδωσε την ψυχή του στα χέρια του Θεού.

Αιωνία η μνήμη αυτού!

(Ιστολόγιο Κρυφό Σχολειό)

 

Πηγή: Περιοδικό, ''Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ'', Μάρτιος 1999

Τίτλος, επιμέλεια κειμένου

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ