ΜΗ ΣΙΩΠΑΝ ΕΝ ΚΑΙΡΩ ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΣΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

 

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος έκπληκτος διερωτάται:

πως γίνεται να μη κολασθή αυτός που κάνει ότι δεν βλέπει και σιωπά, όταν οι θεϊκοί νόμοι υβρίζονται; 

Λέει: «των θείων νόμων υβριζομένων, ο σιγήσας και παριδών, ουκ έστιν κολάσεως άξιος;»

Ο δε άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης προσθέτει:

«Εντολή γαρ Κυρίου μη σιωπάν εν καιρώ κινδυνευούσης Πίστεως. 

Λάλει γαρ, φησί, και μη σιώπα... 

Δια τούτο καγώ ο τάλας, δεδοικώς το Κριτήριον, λαλώ».

Ο μοναχός Ιωσήφ Βρυέννιος, γράφει:

«Πας ο δυνάμενος λέγων την αλήθειαν και μη λέγων κατακριθήσεται υπό του Θεού. 

Και ταύτα ένθα πίστις εστί το κινδυνευόμενον και της όλης Εκκλησίας των Ορθοδόξων η κρηπίς. 

Το γαρ εφησυχάζειν εν τοις τοιούτοις αρνήσεως ίδιον, το δε λέγειν, ομολογίας ειλικρινούς.

Μένουν βέβαια μερικοί, ελάχιστοι, «εκλεκτοί» κατά Θεόν, «γραφικοί», 

ή «ψυχοπαθείς» κατά κόσμον, 

που ανθίστανται με φωνές και διαμαρτυρίες στη προδοσία των πάσης απόχρωσης 

Οικουμενιστών και Λατινοφρόνων θεολόγων, μεγαλόσχημων «γεροντάδων»,

 επισκόπων και Πατριαρχών!

Είναι όμως οι φωνές και διαμαρτυρίες αυτές η καθορισμένη από τους Πατέρες υποχρεωτική στάση των πιστών;

Τι σημαίνει η ύπαρξη αιρετικών επισκόπων στην Εκκλησία.

Η Εκκλησία είναι το «σώμα Χριστού».

Είναι «στύλος και εδραίωμα της αληθείας».

«Σώμα Χριστού» δεν αποτελούν αυτοδικαίως όλοι οι άνθρωποι, ή όλοι οι χριστιανοί, ούτε καν όλοι οι λεγόμενοι Ορθόδοξοι. 

Το αποτελούν μόνο όλοι οι «εις Χριστόν πιστοί», που μετέχουν στην «πρώτη ανάσταση»

 και έχουν αποκτήσει τον «αρραβώνα του αγίου Πνεύματος»,ή ακόμα προγεύονται την θέωση, 

που είναι ο προορισμός όλων των ανθρώπων.

Ως εκ τούτου, 

«σώμα Χριστού» αποτελούν, όσοι κατέστησαν τον εαυτό τους «ναό» και «κατοικητήριο» του αγίου Πνεύματος. 

Αυτό το κατορθώνουν

 μόνο όσοι πιστοί καθάρισαν τον εαυτό τους από τα πάθη και τις αμαρτίες κι΄ αξιώθηκαν

 να φτάσουν στη «θεωρία του Θεού», 

που είναι ο «φωτισμός» και η «θέωση», ή «ένωση» με το Θεό! 

 

Η λέξη «αποτείχιση» έχει εκκλησιαστική σημασία.

Σημαίνει την έξοδο, ή βγάλσιμο κάποιου από ένα «χώρο», που είναι περιχαρακωμένος κατά κάποιο τρόπο με «τείχη».

Το νόημα της λέξης «αποτείχιση» προέρχεται από τις οχυρωμένες με τείχη πόλεις της αρχαιότητας,

αλλά και μεταγενέστερων εποχών, για να είναι προφυλαγμένες από τους επιδρομείς τους.

Τα τείχη θα είχαν προφυλάξει την Κωνσταντινούπολη το 1453, 

αν δεν άνοιγε κάποιος την κερκόπορτα!

Στην ελληνική επανάσταση οι πολιορκημένοι από τους Τουρκοαιγύπτιους κάτοικοι του Μεσολογγίου,

που ήταν οχυρωμένο με τείχη και τάφρους, 

θα άντεχαν, αν υπήρχε η αναγκαία τροφοδοσία τους.

Η έλλειψή της ανάγκασε τους τρεις χιλιάδες πολεμιστές του να επιχειρήσουν στις 10 Απριλίου 1826

 τη γνωστή έξοδο,από την οποία σώθηκαν μόνο χίλια τριακόσια άτομα. 

Η έξοδος αυτή απηχεί την έννοια της λέξης «αποτείχιση».

Αν την πιο πάνω εικόνα των οχυρωμένων πόλεων μεταφέρουμε σε πνευματικό επίπεδο, η Εκκλησία μπορεί να θεωρηθεί οχυρωμένη πόλη με ψηλά τείχη. Η Εκκλησία είναι «η πόλη του Θεού». Είναι φρούριο και κάστρο, μέσα στο οποίο υπάρχει ο μοναδικός θησαυρός της Ορθοδοξίας. Αυτός ο ατίμητος θησαυρός είναι η «άπαξ παραδοθείσα τοις αγίοις πίστις».Το φρούριο της Εκκλησίας υπερασπίζεται ο λαός της, που είναι όλα τα μέλη της, οι κληρικοί, οι μοναχοί και οι λαϊκοί. Την αλήθεια αυτή διατύπωσαν ξεκάθαρα οι Ορθόδοξοι Πατριάρχες της Ανατολής το 1848, στην απάντησή τους στον πάπα Πίο Θ΄. Έγραψαν:«Παρ’ ημίν, ούτε Πατριάρχαι, ούτε Σύνοδοι εδυνήθησαν ποτέ εισαγαγείν νέα, διότι ο υπερασπιστής της θρησκείας εστίν αυτό το σώμα της Εκκλησίας, ήτοι αυτός ο λαός, όστις εθέλει το θρήσκευμα αυτού αιωνίως αμετάβλητον και ομοειδές τω των Πατέρων αυτού…»!Το απόρθητο, υπό άλλες συνθήκες, αυτό φρούριο της Εκκλησίας σήμερα έχει αλωθεί. Κάποιοι άφησαν ανοικτή την «κερκόπορτά» του. Μπήκαν ήδη σ’ αυτό οι εχθροί του, για να συλήσουν τον θησαυρό της Πίστης μας.Εχθροί της Εκκλησίας είναι οι αιρετικοί. Κάθε αιρετικός, και ο πιο μικρός, είναι επικίνδυνος για την Εκκλησία.Η Αγία Γραφή επισημαίνοντας τον κίνδυνο, που θα αντιμετώπιζε η Εκκλησία, από την εμφάνιση των αιρέσεων και των αιρετικών, γράφει:«Το πνεύμα το άγιον έθετο επισκόπους ποιμαίνειν την Εκκλησίαν του Κυρίου και Θεού, ην περιεποιήσατο δια του ιδίου αίματος. Εγώ γαρ οίδα και τούτο, ότι εισελεύσονται μετά την άφιξίν μου λύκοι βαρείς εις υμάς, μη φειδόμενοι του ποιμνίου. Και εξ υμών αυτών αναστήσονται άνδρες λαλούντες διεστραμμένα του αποσπάν τους μαθητάς οπίσω αυτών. Διό γρηγορείτε…»Ο Μέγας Βασίλειος επισημαίνει:«ίση εστίν η ζημία, ή άμοιρόν τινα του Βαπτίσματος απελθείν, ή εν τι των έκτης Παραδόσεως ελλείπον δέξασθαι».Ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός λέει ότι «αιρετικός έστι ο και μικρόν γουν τι παρεκκλίνων της ορθής πίστεως».Τα ίδια λέει και ο Μέγας Φώτιος: ότι «εν τοις περί πίστεως και το παρεκκλίναι μικρόν, αμαρτείν εστιν αμαρτίαν την προς θάνατον».Επίσης, και ο άγιος Ταράσιος, Πρόεδρος της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, τονίζει: « Το γαρ επί δόγμασιν είτε μικροίς είτε μεγάλοις αμαρτάνειν ταυτόν εστίν. Εξ αμφοτέρων γαρ ο νόμος του Θεού αθετείται».Οι αιρέσεις, που έχουν εισχωρήσει στο φρούριο της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι ο «οικουμενισμός» και ο «παπισμός»! Το πώς έγινε αυτό, δεν είναι δυνατό να αναπτύξουμε εδώ. Είναι γνωστά αυτά τα πράγματα. Άλλωστε, όλα αυτά έχουν ιδεί το φως της δημοσιότητας, όπως η λεγόμενη «Ένωση των Εκκλησιών»,που υπόγραψε το 1965 ο Αθηναγόρας με τον πάπα Παύλο ΣΤ΄.Η διείσδυση του «οικουμενισμού» και «παπισμού» στο χώρο της Ορθόδοξης Εκκλησίας παρέλυσε τα «αντανακλαστικά» των Ορθοδόξων. Αυτό είναι το μεγαλύτερο, κακό που θα μπορούσε να συμβεί ποτέ στην Ορθοδοξία! Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, φθάσαμε στο σημερινό ελεεινό κατάντημα. Και άλλοτε η Ορθοδοξία είχε φτάσει σε ελεεινό κατάντημα, αλλά ποτέ τόσο μεγάλο.Ένα τέτοιο θλιβερό κατάντημα που θα έφτανε σε λίγο η Εκκλησία, περιγράφει ο Μέγας Αντώνιος, όταν, την εποχή του αρειανισμού, είδε σε όραμά του, ημίονοι να κυκλώνουν την αγία Τράπεζα! Είδε δηλ. πέριξ της αγίας Τράπεζας να στέκονται μουλάρια, αντί των λειτουργών ιερέων και αρχιερέων, πράγμα το οποίο κατ’ εξοχήν συμβαίνει και σήμερα.Να, πως διηγείται ο ίδιος ο άγιος Αντώνιος το όραμα αυτό:«Πρόκειται, λέγει, να καταλάβει την Εκκλησία οργή και να παραδοθεί εις ανθρώπους ομοίους με τα άλογα κτήνη! Είδα, λέγει, την αγία Τράπεζα του ναού και γύρω από αυτή να στέκονται κυκλικά από παντού ημίονοι, δηλ. μουλάρια! Άκουσα κάποια φωνή που έλεγε: Θα γίνει βδέλυγμα το θυσιαστήριό μου».Την ίδια κατάσταση της Εκκλησίας, λόγω του αρειανισμού, περιγράφει και ο Μέγας Βασίλειος. Η σημερινή κατάσταση είναι πολύ χειρότερη. Τότε μπορεί να υπήρχαν μερικοί σκάρτοι και ανάξιοι κληρικοί. Υπήρχαν όμως οι πολλοί, που πίστευαν και αγωνίζονταν για την Ορθοδοξία! Υπήρχαν οι Πατέρες! Υπήρχαν οι άγιοι! Υπήρχαν ακόμα μοναχοί και λαϊκοί, που πάντα προμαχούσαν για την Πίστη! Σήμερα, πού είναι όλοι αυτοί; Πού υπάρχουν; Πουθενά!Γράφει, λοιπόν ο Μέγας Βασίλειος:«“Τις δώσει τη κεφαλή μου ύδωρ και τοις βλεφάροις μου πηγήν δακρύων;”Και θα κλαύσω τον λαόν ημέρας πολλάς! (Θα κλαύσω) τον λαόν που συνωθείται προς την απώλειαν από τας πονηράς αυτάς διδασκαλίας. Παρασύρονται τα αυτιά των απλοϊκοτέρων. Τώρα πλέον συνήθισαν την αιρετικήν δυσσέβειαν! Τα νήπια της Εκκλησίας ανατρέφονται με τους λόγους της ασέβειας. Τι μπορούν τάχα να κάνουν; Όλα είναι εις τα ιδικά των χέρια. Βαπτίσματα, προπομπαί των αποθνησκόντων, επισκέψεις των ασθενών, παρακλήσεις των θλιβομένων, βοήθειαι προς τους ταλαιπωρημένους, ενισχύσεις κάθε είδους, κοινωνία μυστηρίων. Αυτά, καθώς επιτελούνται όλα από τους αιρετικούς, γίνονται σύνδεσμος ομοφροσύνης, μεταξύ του λαού και αυτών. Ώστε, έπειτα από ολίγον ακόμη καιρόν, και αν ακόμη εκλείψει η φοβία, δεν θα υπάρχει ελπίς ν’ ανακληθούν πάλιν εις την επίγνωσιν της αληθείας αυτοί που καταλήφθησαν από την πολυχρόνιον απάντων»!Σήμερα λέγονται τόσα κακόδοξα πράγματα από θεολόγους, επισκόπους και Πατριάρχες! Δεν σημειώνεται όμως καμιά ενδεδειγμένη αντίδραση του «λαού της Εκκλησίας»!Απεναντίας, οι μεγάλες μάζες των λεγομένων Ορθοδόξων, αν δεν συμφρονούν με τα όσα κακόδοξα κηρύττουν οι σύγχρονοι Οικουμενιστές και Λατινόφρονες, τουλάχιστον αδιαφορούν προκλητικά για την Πίστη! Οι ελάχιστοι, που εναπέμειναν πιστοί στην Ορθοδοξία, βλέπουν την Πίστη πρόθυμα να προδίδεται, και μάλιστα από τους επισκόπους, οι οποίοι είναι ταγμένοι από το Θεό να την υπερασπίζονται και όχι να την προδίδουν!Το επίτευγμα αυτό προϋποθέτει Ορθή Πίστη και ενδελεχή άσκηση στη προσωπική ζωή του καθένα. Χωρίς αυτά δεν σώζεται ο άνθρωπος.«Στύλος και εδραίωμα της αληθείας» είναι η Εκκλησία του Χριστού, γιατί η αλήθεια είναι η κολόνα και το θεμέλιό της, που τη στηρίζουν. Αλήθεια είναι η «υγιαίνουσα διδασκαλία».Είναι η «άπαξ παραδοθείσα πίστις τοις αγίοις» από το Θεό. Είναι η Ορθή Πίστη, η Ορθοδοξία, που στην πραγματικότητα είναι ο ορθός τρόπος θεραπείας της ψυχής του ανθρώπου, ώστε να μπορέσει να επανέλθει στην προπτωτική κατάσταση των πρωτόπλαστων.Αυτό σημαίνει ότι η Εκκλησία δεν είναι δυνατόν ποτέ να πλανηθεί!Η Εκκλησία δεν πλανάται, γιατί μέλη της δεν είναι μόνο οι Ορθόδοξοι πιστοί, που ζουν στις μέρες μας. Είναι και όλοι οι απ’ αιώνος άγιοι,ακόμα και οι άγγελοι!Αλλά, και από τους ζώντες σήμερα πιστούς, κατά την Αγία Γραφή,όπως τονίζει και ο κορυφαίος θεολόγος μακαριστός π. Ιωάννης Ρωμανίδης, πραγματικά μέλη της Εκκλησίας είναι όσοι έφτασαν στην πνευματική κατάσταση της «θεωρίας του Θεού», η οποία είναι ο «φωτισμός» και η «θέωση»!Μόνο οι άγιοι και από τους ζώντες όσοι απόκτησαν την «θεωρία του Θεού» είναι απλανείς!Αυτός άλλωστε ήταν και ο λόγος, που οι χριστιανοί τους πέντε πρώτους αιώνες βαπτίζονταν σε μεγάλη ηλικία.Προηγουμένως κατηχούνταν όχι μόνο στην Ορθή Πίστη, αλλά και στο Ορθό Βίο, για να μπορέσουν ν' αποκτήσουν τη «θεωρία του Θεού». «Καθαρίζονταν» δηλαδή από τις αμαρτίες και τα πάθη τους, καθάριζαν την καρδιά τους, για να έρθει το Άγιο Πνεύμα να κατασκηνώσει σ’ αυτή και να προσεύχεται «στεναγμοίς αλαλήτοις»,«κράζον, αββά ο πατήρ».΄Ετσι αποκτούσαν τη λεγόμενη «νοερά προσευχή», που είναι το πρώτο σκαλοπάτι για να είναι κάποιος πραγματικό μέλος της Εκκλησίας, κατά τον Απόστολο Παύλο, που απαριθμεί τις βαθμίδες των μελών της.Με τον τρόπο αυτό οι κατηχούμενοι περνούσαν επιτυχώς το πρώτο στάδιο της πνευματικής ζωής, που είναι ή «κάθαρση».Τότε, έτοιμοι για το δεύτερο στάδιο, που είναι ο «φωτισμός», λάβαιναν το βάπτισμα, που ήταν «βάπτισμα πνεύματος»,ή «βάπτισμα πυρός».Το βάπτισμα αυτό είναι η επίσκεψη του Αγίου Πνεύματος, όπως ήταν για τους αποστόλους η μέρα της Πεντηκοστής. Το βάπτισμα αυτό λέγονταν τους πρώτους αιώνες και «φώτισμα».Η ζωή του πραγματικού χριστιανού, του πραγματικού μέλους της Εκκλησίας, πρέπει να είναι μια διαρκής Πεντηκοστή! Αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίο πιστεύουμε ότι με το χριστιανικό βάπτισμα γίνεται κάποιος μέλος της Εκκλησίας.Όσοι πιστοί αποκτούν τη θεία εμπειρία του «φωτισμού» και της «θέωσης», «βλέπουν» και «γνωρίζουν» «τα μυστήρια της βασιλείας των ουρανών».Τα «μυστήρια» αυτά συνιστούν «την άπαξ παραδοθείσα τοις αγίοις πίστιν»!Επομένως, αυτοί που είναι «κοινωνία αγίων», δεν μπορεί να πλανηθούν. Αυτοί όμως είναι η Εκκλησία. Αν κάποιος δεν έφτασε στην κατάσταση αυτή, ή εξέπεσε απ’ αυτή, τότε μπορεί να πλανηθεί! Αν πλανηθεί ένα μέλος της Εκκλησίας, ή περισσότερα, ή και όλα, όσα ζουν κάποια στιγμή εδώ στη γη, αυτό σημαίνει ότι δεν πλανάται και η Εκκλησία! Όσα μέλη της τυχόν πλανήθηκαν, οσαδήποτε και αν είναι, αυτά αμέσως αποκόπτονται μόνα τους, από το σώμα της και παύουν αυτοδικαίως ν’ αποτελούν μέλη της.

Όσοι λοιπόν, επενδύουν τις κακόδοξες δηλώσεις των Οικουμενιστών και Λατινοφρόνων ηγετών τους

 ως φωνή της Εκκλησίας, κάνουν μεγάλο λάθος! 

Είναι πλάνη δική τους και όχι φωνή της Εκκλησίας, 

η οποία ποτέ δεν πλανάται!

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει, 

ότι και τρία μόνο άτομα να κρατήσουν ακέραιη την Ορθή Πίστη, 

αυτά μόνο θ’ αποτελούν την Εκκλησία του Χριστού.

Ο άγιος Νικηφόρος ο ομολογητής προσθέτει:

«Ει δε και πάνυ ολίγοι εν τη ευσεβεία και Ορθοδοξία διαμείνωσιν, ούτοι εισίν Εκκλησία

 και το κύρος και η προστασία των εκκλησιαστικών θεσμών εν αυτοίς κείται,

 καν αυτοίς υπέρ της ευσεβείας κακοπαθήσαι δεήσοι».

Το ίδιο λέει κι’ ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης.

Μόνο, 

αν εκλείψει από τον κόσμο αυτό κι’ ο τελευταίος πιστός, τότε θα εκλείψει και η Εκκλησία!

Μπορεί να συμβεί όμως αυτό; 

Ο Θεός να μη το επιτρέψει!

Απόσπασμα άρθρου με τίτλο
 ''Η αποτείχιση των πιστών από τους αιρετικούς επισκόπους''
Μέρος Α΄
Πηγή: ''Η Αγκαλιά της Παναγίας''
Τίτλος, επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ
                                                      

 

Αθανάσιος Σακαρέλλος 

Θεολόγος – Επίτιμος Δικηγόρος