ΓΑΛΑΤΕΙΑΣ ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΟΥ ΣΟΥΡΕΛΗ: ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΤΟΝ ΕΠΙΑΣΕ!

Ήταν τότε, πρίν από χρόνια, το παιδί άρρωστο.

 Η μάνα σαν είδε κι απόειδε,πώς οι γιατροί δεν το γιάνανε, 

έβγαλε την ποδιά της, εύπρέπισε τον κότσο της, στέριωσε τη μαντήλα στο κεφάλι της. 

Απέ άναψε την καντήλα και παρακαλέθηκε.

Χριστέ μου, να γιάνει ό Στράτος μου! 

Σώσε τον, Παναγία μου! 

Τάμα σου κάνω, εννιάχρονος να πέσει για τη χάρη Σου στη θάλασσα, να βουτήξει ανήμερα τα Φώτα να πιάσει τον τίμιο Σταυρό Σου.

Απέ ή μάνα - ή καπετάνισσα- έβαλε σαράντα μέρες το εικόνισμα της Μεγαλόχαρης πάνω στην Αγία Τράπεζα.

 Έκανε και το σαρανταλείτουργο. 

Καί τώρα πού έγιανε το παιδί καί τώρα πού τα 'κλεισε πια τα εννιά του χρόνια, καιρός να γίνει καί το τάμα.

Τα φώτα ήταν αύριο... Οι νοικοκυρές είχαν ασπρίσει αυλές, πρεβάζια, σκάλες, γλάστρες. Μύρισε το νησί πάστρα κι ασβέστη. Τα παιδιά ολημερίς είπαν τα κάλαντα. Τώρα πριν καλοπέσει το σκοτάδι μαζεύτηκαν στα σπίτια τους. Απόμεινε έρημο το λιμάνι.

Τα καίκια καλοπλυμένα, στολισμένα, γιορτινά με σημαίες λικνίζονται καθώς παίζει μαζί τους το ελαφρύ κυμματάκι. Αναμμένα τα φωτάκια της πρύμνης και της πλώρης ξενύχτησαν καθώς λαγοκοιμόταν το νησί. Ύπνος βαθύς δεν μπόραγε να πιάσει τους νησιώτες από την έγνοια του Σταυρού.

Γιατί το ξέρουνε απ' τους πατέρες τους, κι αυτοί απ' τους δικούς τους τους πατέρες: Καλότυχο το σπιτικό, καλότυχο και το καίκι ο καπετάνιος και το τσούρμο καλότυχο αν δικός ήταν αυτός που θά 'πιανε τον Σταυρό από τη θάλασσα αυτή τη μέρα!

Γιατι μεγάλη η μέρα ''των Θεοφανείων'' για το νησί... Κατά τα μεσάνυχτα γύρισε ο καιρός. Ένας μανιασμένος μαίστρος ήρθε και σβούρηξε το νησί. Λυσσοκόπησε ο τόπος, αναστέναξε. Ο Στρατής κάτω απ' τη βελέντζα αφουγκράστηκε τον καιρό, το τριζοβόλημα του σπιτιού, τον βόγγο της θάλασσας. Το νησί δεν είναι απάνεμο.

Το χτυπούν οι αγέρηδες. Μ' αυτούς τους ήχους μεγάλωσαν τα παιδιά του νησιού. Όπως και τα γονικά τους. Η φύτρα είναι μουσκεμένη στην αρμύρα. Ανεμοδαρμένη φύτρα, περήφανη. Αφουγκράστηκε το παιδί και φοβήθηκε. Ξέρει για το τάμα της μάνας του, για την τιμή και για την ευλογία. Μα όσο να πεις, παιδί πράμα είναι, φοβάται.

Και με τούτον τον καιρό... Αξημέρωτα πετάχτηκε επάνω. Έσπρωξε τα παντζούρια και λιγοστό αχνό φως μπήκε στην κάμαρη. Ο καιρός είχε αγριέψει κι άλλο. Η θάλασσα έβραζε, δερνότανε στους βράχους, καβαλούσε τα καίκια, τις ψαρόβαρκες.

Η καπετάνισσα άναψε την καντήλα της, θύμιασε, έκανε τις μετάνοιές της, ετοίμασε τις γιορτινές αλλαξιές. Και τότε ακούστηκε ο πρώτος ήχος της καμπάνας. Στην αρχή απόμακρος. Ήταν σαν η καμπάνα να δοκίμαζε τη φωνή μα και τη δύναμή της. Γλυκός σαν βραχνός ο πρώτος ήχος. Μετά θαρρείς ξεθάρρεψε.

Και άρχισαν παρέα να της κάνουν οι καμπάνες απ' όλο το νησί. Να παραβγαίνουν σε φωνή, σε κάλεσμα, σε μελωδία. Σκεπάσαν έτσι τη βοή της θάλασσας. Το καταλάβανε τούτο το παιχνίδι τα κύματα κι αγρίεψαν. Μα οι καμπάνες δυνατότερα χτυπήσανε. Κι ο ουρανός χαμογέλασε και σαν να μέρωσε λίγο...

Του καπετάνιου ο γιος, ό Στρατής, γονατιστός στην εκκλησιά παρακαλούσε: ''Χριστέ μου, φέτος, μονάχα φέτος να τον πιάσω τον τιμημένο Σου Σταυρό''. Κι η καπετάνισσα -η μάνα- το ίδιο παρακάλαγε τον "΄Αη-Νικόλα. Έχει και μία σφίξη στην καρδιά" τόσο μικρό παιδί δεν πέφτει τέτοια μέρα μέσ' στη θάλασσα! Πολύ φοβάται η καπετάνισσα. Μα το 'χει τάμα!

Έφτασε η ώρα που κατεβαίνουνε στη θάλασσα, να ρίξουν τον Σταυρό. Μπροστά ο Δεσπότης, οι παπάδες, τα εξαπτέρυγα, μετά όλα τα τσούρμα, όλοι οι νησιώτες. Γιόμισε το νησί ψαλμωδία και θυμίαμα. Η θάλασσα αναρριγάει από προσμονή. Να πέσει ό Σταυρός, να αγιάσει το νερό, να ημερέψει. Να πέσει ο Σταυρός!

Έτοιμοι οι βουτηχτάδες κοιτάν στο στόμα τον Δεσπότη. Απόσωστα, πριν καλοπεί το ''Εν Ιορδάνη'' να πέσουν, να παλαίψουν για τη Χάρη του Χριστού. Σηκώνει ο Δεσπότης το χέρι του, στράφτει στο φως της μέρας ο Σταυρός. Μεγαλόπρεπα, με δυνατό τίναγμα πετάει ό Δεσπότης στο αφρισμένο κύμα τον Σταυρό. Σφυρίζουν τα καράβια, τρελλαίνονται οι καμπάνες και τραγουδάνε, τραγουδάνε.

Ο κόσμος μόλις πρόκανε κι είδε τα παλληκάρια που χώθηκαν στη μανιασμένη θάλασσα κάτω απ' τους αφρούς. Προκάνει η καπετάνισσα και βλέπει τον Στρατή πριν χαθεί κάτω από το κύμα. Σφίγγει το εικόνισμα -αυτό που σαραντάμερο βλογήθηκε στην "΄Αγια Τράπεζα- στις χούφτες της, που ίδρωσαν. Ανασεμιά δεν παίρνει ο κόσμος.

Να τα κεφάλια, σα να βγήκαν απ' τη θάλασσα. Όχι, είναι να πάρουν μια ανάσα να κάνουνε πιο βαθιά βουτιά. Κι εκεί που είχανε όλοι παγώσει από το κρύο, μα κι απ' την αγωνία, ένα κεφάλι φάνηκε μέσα απ' τους αφρούς. Ο Στρατής! Σταυροκοπήθηκε η μάννα.Το κεφάλι του παιδιού σκεπάσθηκε απ' το κύμα. Το χέρι μόνο φαίνεται που κρατάει τον Σταυρό.

Παλεύει το καπετανόπουλο, η θάλασσα θέλει να το αρπάξει, δύσκολο με το ένα χέρι να κολυμπήσει. Ώρες φανήκανε στην καπετάνισσα ότι περάσανε. Το φως λιγόστεψε απ' τα μάτια της, στηρίζεται στον πιο μεγάλο γιο της. Σαν τα ξανάνοιξε τα βλέφαρα, τον είδε τον Στρατή της εκεί, πλάι στον Δέσποτα να του δίνει τον Σταυρό. Μετά να κάνει μια βαθιά μετάνοια και πρώτος να τον ασπάζεται.

Ξανασφυρίζουν τα καράβια, οι καμπάνες δεν σταμάτησαν στιγμή. ''Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε'', ψέλνει το νησί ολόκληρο. Κι ο Στρατής, το μικρό καπετανόπουλο, νοιώθει πως μπλέχτηκε η αρμύρα με το δάκρυ του και βιάζεται για να μη το δει κανείς, να ξανακάνει μια μετάνοια.

 

Γαλάτεια Γρηγοριάδου Σουρέλη