ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΟΥΡΑΝΙΑ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

 

Οι πιστοί, 

οι κάτοικοι του χωριού των Ποιμένων στα Ιεροσόλυμα ζούσαν τόσα πολλά σημεία

 και θαυμαστά γεγονότα, που δεν τους ήταν παράξενο να βλέπουν αγγέλους, 

η την Θεοτόκο, η τον Άγιο Γεώργιο, οι οποίοι τους διόρθωναν σε οποιοδήποτέ τους λάθος. 

Ήταν ο κόσμος τότε τόσο απλοϊκός, οι άνθρωποι τόσο ταπεινοί και η καρδιά τους, η ψυχή τους αγαθή γη, 

που ο σπόρος του Θεού έπιανε, και δεν χρειαζόντουσαν ούτε κηρύγματα,

 ούτε βιβλία, ούτε λόγους, αλλά ένιωθαν την ίδια την παρουσία των αγγέλων, της Παναγίας μας και των Αγίων μας. 

Σήμερα όμως που οι άνθρωποι αγριέψαμε και λείπει από την ζωή μας η ειρήνη, 

η αγάπη του Θεού, η απλότης και πλεόνασε η αμαρτία, η διαφθορά, η ασωτία και το κακό...,

πως μπορούμε να ελπίζουμε να δούμε σ' αυτήν την ζωή αγγέλους και να συμψάλλουμε μαζί τους;

 

Ο Ελληνορθόδοξος άραβας και ευσεβής κάτοικος του χωριού των Ποιμένων Χαλίλ Αμπουφάρχα, ήτο πρόγονος του εφημερίου ιερέως του χωριού, και διηγόταν το εξής γεγονός που έζησε γύρω στα 1903, πριν από περίπου πέντε - έξι γενιές. Είχε λάβει το κλειδί του σπηλαίου να πάει ενωρίς να ανάψει τα καντήλια για τον όρθρο. Νομίζοντας ότι ήταν πέντε η ώρα το πρωί, επειδή ήταν πανσέληνος εκείνο το βράδυ, έφτασε στο σπήλαιο στις δύο μετά τα μεσάνυχτα πολύ νωρίτερα. Όταν έφτασε στον υπόγειο ναό, άκουσε (απ' έξω) ψαλμωδία, αλλά δίστασε να μπει μέσα επειδή οι φωνές του φάνηκαν άγνωστες. Αναρωτήθηκε ποιος άραγε να είχε ανοίξει τον ναό, και αφού πήρε θάρρος μπήκε μέσα στην εκκλησία. Βρέθηκε λοιπόν σε ουράνια θεία Λειτουργία αγγέλων. 

Παρατήρησε τότε μια Κυρία που στεκόταν κοντά στην Ωραία Πύλη, περιτριγυρισμένη από φωτοστέφανο. Στάθηκε ακίνητος ακούοντας με έκπληξι, θαυμασμό και απορία την ουράνια υμνωδία, διερωτώμενος πως άραγε ηξιώθη να βρεθεί σε ακολουθία αγγέλων, και ποία να ήταν αυτή η θαυμαστή γυναίκα. Ξαφνικά άκουσε να έρχεται από πάνω, από την πόρτα του σπηλαίου, θόρυβος βημάτων αλόγου, καλπασμός αλόγου και ένας νεαρός καβαλάρης έφθασε έξω από το σπήλαιο. Μόλις μπήκε, μέσα τρέχοντας, πλησίασε την Κυρία η οποία τον ρώτησε με δυνατή φωνή: «Πού ήσουνα Άγιε Γεώργιε και άργησες να έλθεις, εσύ που δέχεσαι τα περισσότερα δώρα από τους πιστούς;». Και αυτός απήντησε: «Μητέρα του Θεού, Κυρία Θεοτόκε, μία βάρκα βυθιζότανε στο πέλαγος και ήμουν υποχρεωμένος να τρέξω να βοηθήσω τους ανθρώπους που επικαλέστηκαν την βοήθειά μου». 

Λέγοντας αυτά τίναξε τον μανδύα του που ήτο βρεγμένος, και πιτσίλισε το πρόσωπο και τα ενδύματα του Χαλίλ Αμπουφάρχα που ήταν παρών. Όταν τελείωσε η ουράνια αυτή Θεία Λειτουργία έλαβε αντίδωρο από τα χέρια της Παναγίας, και όταν εξαφανίστηκαν οι Άγγελοι, η Παναγία και ο Άγιος Γεώργιος, αυτός παρέμεινε με πειστήριον στα χέρια του το αντίδωρο και τις σταγόνες στα ρούχα του από τον μανδύα του Αγ. Γεωργίου, προς πίστωσιν αληθινή των κατοίκων του χωριού και του ιερέως που έφθασαν κατόπιν για τον όρθρο, και τους εξήγησε τα όσα θαυμαστώς είδε και άκουσε στο σπήλαιο των Ποιμένων. Κάτι παρόμοιο συνέβη και σε έναν άλλον κάτοικο του χωριού του Μπετ Σαχούρ (χωρίον των ποιμένων) στον Χαλίλ Αλκασίς, ο οποίος ήταν πολύ τακτικός στην παρακολούθηση των ορθρινών ακολουθιών και Λειτουργιών στην εκκλησία του Σπηλαίου. 

Μια μέρα ο ευλαβής αυτός άνθρωπος σηκώθηκε πολύ ενωρίς και κατευθύνθηκε βιαστικά στην εκκλησία νομίζοντας ότι ήταν αυγή, ενώ ακόμη έλαμπε το φεγγάρι. Έφθασε στην εκκλησία, την βρήκε ανοιχτή, όπως περίμενε, και γεμάτη από κόσμο, αγνώστους βέβαια σ' αυτόν, που παρακολουθούσαν την Θεία Λειτουργία. Παρέμεινε στην Λειτουργία και στο τέλος πήρε αντίδωρο. Το πρωί ο ιερεύς του χωριού π. Νικόλαος άνοιξε την πόρτα του ναού που ο ίδιος είχε μόνον το κλειδί, και βρήκε τον κ. Χαλίλ Αλκασίς να κοιμάται στο στασίδι και να κρατά σφικτά στο χέρι του το αντίδωρο. (Ο Χαλίλ ευρέθη και συμμετείχε σε ουράνια Λειτουργία αγγέλων, που αυτοί είχαν ανοίξει το ναό και τον ξανάκλεισαν αφήνοντάς τον μέσα στο ναό που τον είχε πάρει ο ύπνος).

Πηγή: ''Νεκρός για τον Κόσμο''
Τίτλος, επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ