Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΩΝ ΖΗΛΩΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΑΓΩΝΑ

 

Όταν το 1924 επεβλήθη πραξικοπηματικώς εις την Εκκλησίαν της Ελλάδος το νέον ημερολόγιον,

 υπό του Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου,

 μία σημαντική μερίς του πληρώματος των ευσεβών πιστών δεν το απεδέχθη. 

Όχι δια λόγους πείσματος ή «στενοκεφαλιάς»,

 ούτε βέβαια από κάποιαν οπισθοδρομικήν αντίληψιν,

 ως μας κατηγορούν οι αμύντορες της καινοτομίας. 

Αλλά διότι ευθύς διέγνωσεν ότι όπισθεν της αντικανονικής αυτής ενεργείας,

 υπεκρύπτετο η προώθησις της εκφραγκεύσεως της Ορθοδοξίας. 

Ευθύς, λοιπόν, 

οι αντιδρώντες ευσεβείς οργανούνται.

 Δύο μόλις εβδομάδας μετά την εορτολογικήν μεταβολήν, πολλοί εξ αυτών συγκεντρούνται 

εις την αίθουσα των εμποροϋπαλλήλων Αθηνών και ιδρύουν τον «Σύλλογον των Ορθοδόξων».

 Ούτος μετά διετίαν μετωνομάσθη εις την «Ελληνικήν Θρησκευτικήν Κοινότητα των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών».

 Έκτοτε, οι αγωνισταί υπέρ της πατρώας ευσεβείας φέρουν την επωνυμίαν των Γ.Ο.Χ.

Ήρχισαν να τελούν λειτουργίας και εκκλησιαστικάς ακολουθίας εις ιδιωτικούς ναούς, δι’ ιδίων ιερέων. Οι πρώτοι ηρωϊκοί λειτουργοί των Γ.Ο.Χ. ήσαν ελάχιστοι. Οι έγγαμοι ιερείς: Ιωάννης Φλώρος (ο λειτουργός κατά την αγρυπνίαν της Υψώσεως του Τιμ. Σταυρού το 1925, κατά την οποίαν έλαβε χώραν η Γ ἐμφάνισις του Τ. Σταυρού) και οι Σπυρίδων Οικονόμου, Βασίλειος Σακελλαρόπουλος, Σωτήριος Σουχλέρης, Γεώργιος Μαυρίδης, Ανδρέας, Παρθένιος (αγνώστων επωνύμων, αμφότεροι εις Δράμαν), Στέργιος (εκ Νικήτης). Ακόμη, κατά τα πρώτα έτη της αλλαγής του εορτολογίου, τας λειτουργικάς ανάγκας των Γ.Ο.Χ. εξυπηρέτουν οι Ιερομόναχοι: Άνθιμος Βαγιάνος (εις Χίον) και Αρσένιος Σακελλάριος (εις Φθιώτιδα). Ο δεύτερος ήτο Αγιορείτης ο οποίος με απολυτήριον της Μονής Σίμωνος Πέτρας ευρίσκετο εκ του 1907 εις την περιοχήν της Φθιώτιδος. Εκεί ευρίσκετο κατά την αλλαγήν του εορτολογίου την οποίαν δεν απεδέχθη και απετέλεσε τοιουτοτρόπως τον πρώτον Αγιορείτην ο οποίος ενετάχθη εις τον Ι. Κλήρον των Γ.Ο.Χ. (Περί αυτού αξίζει να σημειωθή ότι οι χωροφύλακες έδεσαν αυτόν όπισθεν του υποζυγίου των και έσυρον πεζόν διαπομπεύοντες αυτόν δια των χωρίων της περιοχής μέχρι το αστυνομικόν τμήμα όπου τον απεσχημάτισαν και εξύρισαν!). Ασφαλώς οι ελάχιστοι τούτοι ιερείς ήτο αδύνατον να καλύψουν τας λειτουργικάς ανάγκας δεκάδων χιλιάδων πιστών και μάλιστα καθ’ όσον η αντίδρασις κατά της ημερολογιακής καινοτομίας διωγκούτο. Το κενόν τούτο εκλήθησαν να αναπληρώσουν οι ζηλωταί αγιορείται πατέρες. Οι ζηλωτοί αγιορείται, ήδη είχον ιδρύσει (το 1926) τον «Ιερόν Σύνδεσμον Ζηλωτών Μοναχών» εν Αγίω Όρει, το καταστατικόν του οποίου υπέγραψαν 450 Ιερομόναχοι και Μοναχοί, εναντιούμενοι εις την καινοτομίαν. Ο Ιερός αυτός Σύνδεσμος διελύθη εκ του νόμου από τας αρχάς του επεμένου έτους, πλην ελειτούργει έκτοτε ατύπως, συντονίζων τας προσπαθείας των Αγιορειτών ζηλωτών μετά της Ελληνικής Θρησκευτικής Κοινότητος των Γ.Ο.Χ. Εις την ίδρυσιν του ιερού τούτου συνδέσμου, πολύ συνέβαλε ο ζηλωτής και λόγιος Μοναχός Αρσένιος Κοττέας. Το 1926, οι αγιορείται Ιερομόναχοι Γεδεών Παπανικολάου και Ματθαίος Καρπαθάκης (μετέπειτα Επίσκοπος Βρεσθένης) εγκαταλείπουν το Άγιον Όρος και εγκαθίστανται εις Αττικήν εξυπηρετούντες τους Γ.Ο.Χ. Το επόμενον έτος δεκαεννέα Ζηλωταί Μοναχοί (εκ των Μονών Βατοπεδίου και Κουτλουμουσίου) εκτοπίζονται εξ Αγ. Όρους υπό της Αστυνομίας και άλλοι μεν αφίενται ελεύθεροι ανά την Ελλάδα, άλλοι δε εγκλείονται εις Μονάς (εις Μυτιλήνην και Σέρρας). Το ίδιον έτος ο γέρων Ιερώνυμος Γεροαντωνάκης ιδρύει Μοναστήριον εις Πάρνηθαν. Ομοίως και ο Ματθαίος Καρπαθάκης εις Κερατέαν. Περί τα τέλη του 1927 (παραμονάς Χριστουγέννων), έπειτα από προτροπή του Μοναχού Αρσενίου Κοττέα, καταφθάνει εις Αθήνα η πρώτη τετραμελής αποστολή Ιερομονάχων εξ Αγίου Όρους εις ενίσχυσιν του Ιερού Αγώνος. Αποτελείται από τους Ζηλωτάς Ιερομονάχους: Παρθένιον Σκουρλήν (μετέπειτα Επίσκοπον Κυκλάδων), Ευγένιον Λεμονήν, Γεράσιμον Διονυσιάτην και Αρτέμιον Νοδαράκην. Το παράδειγμα των προηγουμένων ακολουθούν το 1929 και οι Ιερομόναχοι: Ακάκιος Παππάς (μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος των Γ.Ο.Χ.) Ιλαρίων Ουζουνόπουλος, Αντώνιος Κουτσονικόλας, Αρτέμιος Ξούγγος (Ξενοφωντινός), και ο Μοναχός Νεκτάριος Κατσαρός.Εις τον Ι. Κλήρον των Γ.Ο.Χ. προστίθεται το 1929 ο έγγαμος ιερεύς Νικόλαος Αναγνώστου.Χάρις εις την δραστηριότητα των προαναφερθέντων Ιερομονάχων (κυρίως) και την συνεργα­σίαν των μετά του Δ. Συμβουλίου της Κοινότητος των Γ.Ο.Χ. εντός διετίας ιδρύθησαν 245 παραρτήματα της Κοινότητος εις όλην την Ελλάδα. Παρά τους διωγμούς και τας αντιξοότητας τα παραρτήματα των Γ.Ο.Χ. επολλαπλασιάσθησαν έτι περισσότερον και περί τας αρχάς του 1934 ανήρχοντο εις 800 ανά την Ελληνικήν Επικράτειαν. Το αυτόν έτος, εις πρακτικόν της Θρησκ. Κοινότητος Γ.Ο.Χ., το οποίον υπογράφουν πρωτίστως οι ως άνω Ζηλωταί Αγιορείται, οι Γ.Ο.Χ. αποκηρύσσουν την επίσημον Εκκλησίαν και αναφέρουν ότι: α) Η βουλή δεν δικαιούται να νομοθετεί δια την Εκκλησίαν, άρα πρέπει να επέλθη χωρισμός Εκκλησίας-Κράτους. β) Η εισαγωγή του νέου ημερολογίου έγινε δια λόγους οικουμενικούς [οικουμενιστικούς].γ) Κατακρίνεται η συμπροσευχή μετ’ ετεροδόξων και δ) Ζητείται η εκλογή Αρχιερέων δια τους Γ.Ο.Χ. [Δια την ικανοποίησιν του τελευταίου αιτήματος απευθύνονται εις τον Μητροπολίτην Κιέβου Αντώνιον πρωθιεράρχην της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας της Διασποράς, άνευ όμως αποτελέσματος]. Εκ των ανωτέρω, καταδεικνύεται η διορατικότης των Γ.Ο.Χ. οι οποίοι ήσαν οι πρώτοι οι οποίοι επεσήμαναν τον κίνδυνον του Οικουμενισμού και των συμπροσευχών και υπέδειξαν τον μόνον αγιοπατερικόν τρόπον αντιδράσεως: την διακοπήν της εκκλησιαστικής κοινωνίας. Την διακοπήν της εκκλησιαστικής κοινωνίας απο­φασίζουν το 1935 τρεις Αρχιερείς της Ελλαδικής Εκκλησίας, οι οποίοι αναλαμβάνουν έκτοτε την ηγε­σίαν του ιερού αγώνος των Γ.Ο.Χ.  Προβαίνουν εις χειροτονίας Επισκόπων και συστήνουν πλέον την Ιερά Σύνοδον της Εκκλησίας των Γ.Ο.Χ. με πρόεδρον τον Δημητριάδος Γερμανόν. Το γεγονός τούτο δίδει νέαν δυναμική πλέον εις τους Γ.Ο.Χ., οι οποίοι δεν αποτελούν πλέον μίαν Θρησκευτικήν Κοινότητα, αλλά την συνέχειαν της Μιας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας εις τον ελλαδικόν χώρον. Η ηγεσία του αγώνος αναλαμβάνεται από τους Αρχιερείς, οι οποίοι συνεργάζονται με τους αγιορείτας πατέρας, τόσο τους δρώντας εις τον ελλαδικόν χώρον, όσον και τους παραμένοντας εν Αγίω Όρει ζηλωτάς. Εις τα ζηλωτικά κελλία του Αγίου Όρους προσέφευγον κατά κύριον λόγον οι επιθυμούντες τον μοναχικόν βίον Γ.Ο.Χ. και οι Αρχιερείς των Γ.Ο.Χ. έκτοτε χειροτονούν τους κληρικούς των ζηλωτών αγιορειτών και υφίσταται μία σχέσις αδελφικής συνεργασίας μέχρι σήμερον. Αγιορείται Ιερομόναχοι προήχθηκαν εις το Επι­σκοπικόν αξίωμα όπως ο Βρεσθένης Ματθαίος Καρπαθάκης (ο οποίος δυστυχώς εδημιούργησε το ματθαιϊκόν σχίσμα), ο Ταλαντίου Ακάκιος Παππάς, ο Κυκλάδων Παρθένιος Σκουρλής, ο Αιγίνης Παΐσιος Φινοκαλιοτάκης, ο Αστορίας Πέτρος Αστυφίδης, ο Κυκλάδων Γαβριήλ Καλαμισάκης.Ο Αγιορείτης Μοναχός Αντώνιος Μουστάκας υπήρξε εν εκ των βασικών στελεχών του Ιερού Αγώνος των Γ.Ο.Χ., συνεργάτης του (από το 1941 έως το 1955) διαδόχου του Δημητριάδος Γερμανού εις την ηγεσίαν των Γ.Ο.Χ. πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου. Αγιορείται Ιερομόναχοι ενετάσσοντο κατά καιρούς εις τας τάξεις του Ι. Κλήρου των Γ.Ο.Χ. όπως οι: Χρύσανθος Βρέτταρος, Μελέτιος Ιωαννίδης, Αζαρίας Πατσιούδης, Λογγίνος Χ’’στεφανου, Παντελεήμων Τσαλούπης, Εφραίμ Καραγιαννίδης, Γαβριήλ Σταματελλάτος, Χρυσόστομος Θεοδωρόπουλος, Ιλαρίων Βασίλογλου, Γαβριήλ Λίβερης, Ανεμπόδιστος Μπότσης, Ευμένιος Τσιμισίρης, Γεράσιμος Σκουρτανιώτης, Σεραφείμ Παπαδημητρίου, Ιωάννης Μανιδάκης, Νικόδημος Πατρής, Γεράσιμος Ρογαλής, Αντώνιος Χαλκιάς, Βικέντιος Λαδάς, Ευγένιος Κλαυδιανός, Άνθιμος Προεστός, ο Μοναχός Χρύσανθος Σκουρτανιώτης και άλλοι οι οποίοι ηγωνίζοντο τον καλόν αγώνα της πίστεως εντός και εκτός Αγίου Όρους. Αλλά και πολλοί μνημονευταί αγιορείται, βλέποντες την ευλάβειαν των Γ.Ο.Χ. και των ζηλωτών πατέρων, ήταν φιλικώς διακείμενοι προς αυτούς. Διευκόλυναν την εγγραφήν ζηλωτών εις τα Μοναχολόγια των Μονών, παρά τας αντιθέτους οδηγίας εκ του Πατριαρχείου Κων/λεως, και πολλαί αγιορειτικαί μοναί ανελάμβανον υπό την προστασίαν των, καλύπτοντες υπό το μετοχιακόν των καθεστώς, μονάς και ναούς των Γ.Ο.Χ. προκειμένου να διαφύγουν την κατεδάφισιν η την σφράγισιν. Ο Αγιορείτης Μοναχός Γόρδιος Καραγιάννης ιδρύει την Μονήν του Άξιον Εστίν εις Βαρυμπόμπην και ο Ιωάσαφ Μπέλλας την Μονήν Γεννήσεως Θεοτόκου εις Θρακομακεδόνας Αττικής. Ο τελευταίος, άριστος τεχνίτης της εκκλησιαστικής αρχυροχρυσοχοΐας, εκόσμησε με τα αριστουργήματά του πολλούς ναούς και μοναστήρια της Πατρίδος μας. Ο τυφλός Μοναχός Δοσίθεος Παρασκευαΐδης άριστος μουσικός ιεροψάλτης είναι αυτός ο οποίος εβελτίωσε το σύστημα γραφής της βυζαντινής γραφής δια τυφλούς. Και αυτός εξεκίνησε τα πρώτα του βήματα ως Ζηλωτής Μοναχός εις το Άγιον Όρος. Σχεδόν άπαντες οι άνδρες μέλη της Εκκλησίας των Γ.Ο.Χ. θεωρούσαν καθήκον των να επισκεφθούν –ει δυνατόν– κατ’ έτος τα ζηλωτικά κελλία του Αγίου Όρους δια να λάβουν πνευματικήν ενίσχυσιν. Ζηλωταί πατέρες όπως ο περίφημος Αββακούμ ο Ανιπόδυτος, ο Αχίλλειος Αγιαννανίτης οι Μοναχοί, Χαράλαμπος και Εφραίμ Ταμβάκηδες, Ματθαίος Ράπτης οι Ιερομόναχοι καθώς και άλλοι αγωνισταί της αρετής «περί ων επιλήψει ημάς ο χρόνος διηγουμένους» εδίδασκαν δια του λόγου και –κυρίως– του παραδείγματός των τους επισκέπτας εν Αγίω Όρει. Οι πιστοί της Εκκλησίας μας έμαθαν να προσεύχονται δια του κομβοσχοινίου, να τελούν οικο­γενειακάς ακολουθίας δια του προσευχηταρίου και να συχνάζουν εις αγρυπνίας και άλλας εκκλησιαστικάς ακολουθίας, πράγματα ξένα δια τους συνεχώς απομακρυνομένους από την Ορθόδοξον Παράδοσιν νεοημερολογίτας. Τούτο οφείλεται εις μεγάλον βαθμόν εις την θετικήν επιρροήν των ζη­λωτών αγιορειτών πατέρων. Η θετική συνεισφορά των ζηλωτών Πατέρων εις τον Ιερόν αγώνα των Γ.Ο.Χ. εξηκολούθησε αμείωτος και κατά τας τελευταίας δεκαετίας μέχρι σήμερον. Ενδεικτικώς μόνον θα αναφέρωμεν την προσφοράν των μακαριστών Ιερομονάχων Γεωργίου Γεωργίου (του γνωστού παπά-Γιώργη της Προβάτας), Αθανασίου Κατσουνωτού, Ευθυμίου Κατσαμπασάκη, του Μοναχού Παϊσίου Παλάσκα και του Ιερομονάχου Βαρθολομαίου (εις Ροδόπολιν Αττικής) και άλλων πολλών. Όμως, την ιδίαν χρονικήν περίοδον σημειούνται σημαντικαί αλλαγαί εις το Άγιον Όρος.Κατ’ αρχήν, συρρέουν εις το Άγιον Όρος και εγκαθίστανται ωργανωμέναι αδελφότηται εκ του Ελλαδικού χώρου. Οι νεο-αγιορείται μοναχοί, εμ­φορούνται από κοσμικώτερον φρόνημα απ’ ότι οι παλαιότεροι. Έπειτα ήρχισεν να ρέη εις τον Άθωνα, άφθονον το ευρωπαϊκόν χρήμα. Τοιουτοτρόπως, οι «μνημονευταί» αγιορείται απεμακρύνθηκαν έτι περισσότερον από τους ζηλωτάς και τους Γ.Ο.Χ. Όμως το 1972, εσημειώθη εν Αγίω Όρει μία άλλη σημαντική εξέλιξις. Τα οικουμενιστικά ανοίγματα του Πατριάρχου Αθηναγόρου είχον προξενήσει μέγα κύμα αντιδράσεων. Πολλαί μοναί του Αγ. Όρους διέκοψαν τότε το μνημόσυνον του Πατριάρχου. Το επανέφερον όμως, μετά την εκδημίαν του Αθηναγόρου, παρ’ ότι ο διάδοχός του Δημήτριος κατά την ενθρόνισίν του εδήλωσεν ότι θα εξακολουθήσει την ιδίαν τακτικήν. Εκτός της Ι. Μονής Εσφιγμένου. Αύτη εξηκολούθησε να μη μνημονεύη του ονόματος του Πατριάρχου και να έχει κοινωνίαν με τους ζηλωτάς Αγιορείτας και τους Γ.Ο.Χ. Ακολουθούν δίκαι, καταδίκαι, απελάσεις, πολιορκείαι της Μονής και άλλαι διώξεις, αι οποίαι άπασαι αποτυγχάνουν. Συν τω χρόνω η Ιερά Μονή Εσφιγμένου εξελίσ­σεται εις το μεγαλύτερον μοναστικόν κέντρον του Αγ. Όρους με πλέον των 100 μοναχών οι πλείστοι των οποίων νεαράς ηλικίας. Παρά τον οικονομικόν πόλεμον, το Μοναστήριον τούτο κατέστη διεθνώς γνωστόν δια την φιλοξενίαν του αλλά και τον ανυποχώρητον χαρακτήρα των Μοναχών του. Την στιγμήν κατά την οποίαν ο ευρωπαϊκός χρυσός εξησθένησε το ορθόδοξον αισθητήριον των μνημονευτών μοναχών και ο οικουμενιστικός οίστρος του Οικουμενικού Πατριάρχου έχει φθάσει εις το ζενίθ, η Ιερά Μονή Εσφιγμένου το κέντρον πλέον των ζηλωτών πατέρων του Αγ. Όρους, κατέστη ο ζων έλεγχος των μνημονευτών αγιορειτών. Ως ανημμένος άνθραξ καταφλέγει τας συνειδήσεις των, διότι υπενθυμίζει συνεχώς εις αυτούς το χρέος των το οποίον εκείνοι δεν εκπληρούν.Δια τούτο επείγονται να εξαφανίσουν κάθε εστίαν ζηλωτισμού εν Αγίω Όρει, αρχίζοντες από αυτήν την σεβασμίαν Ιεράν Μονήν Εσφιγμένου. Το Πατριαρχείον Κωνσταντινουπόλεως και η «Ιερά Κοινότης» Αγίου Όρους, εν συνεργασία μετά των πολιτικών αρχών της Πατρίδος μας απεργάζονται τα άνομα σχέδιά των.  Δι’ άλλην μίαν φοράν Άννας, Καϊάφας και Πιλάτος συνεργάζονται δια την εκτέλεσιν του εγκλήματός των. Εις τας αρχάς του παρελθόντος αιώνος, ευθύς μετά την ημερολογιακήν καινοτομίαν, ολιγώτεροι των είκοσι αγιορείται πατέρες εξελθόντες του Αγ. Όρους κατώρθωσαν εντός ολίγων ετών να γιγαντώσουν το κίνημα υπέρ των πατρώων παραδόσεων των Γ.Ο.Χ. ώστε να δημιουργηθούν ανά την επικράτειαν 800 «παραρτήματα» ήτοι, κοινότητες ευσεβών Ορθοδόξων Χριστιανών. Ας αναλογιστούν καλώς οι σημερινοί διώκται των Ζηλωτών τας συνεπείας από την τυχόν εκπλήρωσιν των διαθέσεών των. Πλέον των 150 Ζηλωταί Ιερομόναχοι και Μοναχοί θα κατακλύσουν την Ελληνικήν Επικράτειαν, οι οποίοι με τον φωτοστέφανον του ομολογητού θα κηρύττουν εναντίον της Κρατούσης Εκκλησίας. Θα καλυφθούν μεγάλα εφημεριακά κενά και νέα μοναστήρια θα ιδρυθούν. Οι εξορισθέντες αγιορείται θα γίνουν πόλος έλξεως πολλών ευσεβών νεοημερολογιτών οι οποίοι θα εντάσσονται εις τας τάξεις των Γ.Ο.Χ.

  

Ακόμη, όταν ο κ. Βαρθολομαίος απαλλαγή από την αντίδρασιν των ζηλωτών, 

θα σπεύση με αχαλίνωτον ορμήν εις την εφαρμογήν των οικουμενιστικών του σχεδίων.

 Γεγονός το οποίον θα εξωθήση μέγα μέρος των συντηρητικών νεοημερολογιτών 

εις την ένταξίν των εις την Γνησίων Ορθόδοξον Εκκλησίαν. 

Το Άγιον Όρος θα απωλέση την ζώσα συνείδησιν αυτού. 

Οι Μοναχοί θα καταντήσουν απλοί φύλακες ιστορικών μνημείων. 

Ο λόγος των δια θέματα πίστεως δεν θα λαμβάνεται υπ’ όψιν. 

Το Άγιον Όρος θα καταντήση από τόπος ασκήσεως και αγιασμού, εις γραφικός τουριστικός προορισμός, 

όπως περίπου τα Μετέωρα. 

Ημείς ως Γνήσιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, 

θέλομεν να παραμείνη το Άγιον Όρος τόπος αγιασμού και ασκήσεως και να μην έχη 

το άδοξον τέλος άλλων μοναστικών κέντρων της Ορθοδοξίας. 

Πλην, εάν τούτο συμβή, 

ας γνωρίζουν όσοι το επιδιώκουν, η Εκκλησία των Γ.Ο.Χ. θα είναι οφελημένη. 

Των αειμνήστων κεκοιμημένων ζηλωτών αγιορειτών πατέρων είη η μνήμη αιωνία, 

των δε ζώντων, ο Κύριος έσται βοηθός.

 Αμήν!

 

Επίσκοπος Μαραθώνος κ. Φώτιος

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών