ΟΙ ΒΕΚΚΟΙ ΤΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ ΚΙ ΟΙ ΠΕΝΗΤΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

 

Δυστηχώς,

όμως δεν είναι η πρώτη φορά,

όπου ο ανωτέρω αρχιμανδρίτης, (π.Επιφάνιος) 

επιχειρεί να διαστρέψει ούτως βαναύσως την αλήθειαν.

Και επί του προηγουμένου αρχιεπισκόπου κ.Ιερωνύμου,

με την τόσον πλούσιαν οικουμενιστικήν πολιτικήν του,

δεν επέδειξεν την αυτήν νοοτροπίαν και διαγωγήν,

αποδίδων τας αντικανονιάς ενέργειάς του εις την μεγάλην του ευγένειαν και αβροφροσύνην;!

Με την αυτήν τακτικήν, 

ως οδηγόν δεν ηθέλησεν από το 1969 δια τριών πολυγραφημένων επιστολών του (σύνολον εξήντα) 

να σταματήσει κάθε μελετωμένην αντίδρασίν εν Αγίω Όρει και αλλαχού,

διαστρέφων κατά κυριολεξίαν χειροπιαστές αλήθειες και γεγονότα;

(Περί αυτών εγράψαμε ικανά και εις την Β΄Ανοικτήν προς αυτόν,

επιστολήν μας εκ σαρανταενός σελίδων,

ήδη από το 1970,

αλλ'ακόμη αναμένομεν την απάντησίν του...

Εις την Γ΄λοιπόν επιστολήν του προς τινα Αγιορείτην Μοναχόν,

γράφει τα εξής ανατριχιαστικά δια πάσαν ορθόδοξον συνείδησιν:''

Αλλ' η διακοπή του μνημοσύνου ''προ συνοδικής διαγνώσεως'' και καταδίκης, δεν έχει την έννοιαν αποφυγής μολυσμού εκ της κηρυττομένης αιρέσεως! Όχι αδελφέ μου! Αν είχε αυτήν την έννοιαν, τότε οι Κανόνες δεν θα παρείχον απλώς δικαίωμα παύσεως μνημοσύνου δι' αίρεσιν ''προ Συνοδικής διαγνώσεως'', αλλά θα εθέσπιζον ρητήν και σαφή υποχρέωσιν μετ' απειλής βαρυτάτων ποινών σε εναντία περιπτώσει...

Δεν υπάρχει λοιπόν κίνδυνος να... μολυνθώμεν, ούτε μνημονεύοντες του Πατριάρχου (εφ' όσον ακόμη δεν κατεδικάσθη), ούτε πολλώ μάλλον, δεχόμενοι εις κοινωνίαν τους μνημονεύοντας αυτού. Τα αντιθέτως λεγόμενα είναι ανόητοι ζηλωτισμοί''!!! Εν πρώτοις πρέπει να τονισθεί ότι μνημόσυνον=κοινωνία. Περί τούτου ουδείς είναι δυνατόν να φέρει αντίρρησιν. ''Άνωθεν γαρ η του Θεού Ορθόδοξος Εκκλησία την επί των αδύτων αναφοράν του ονόματος του αρχιερέως συγκοινωνίαν τελείαν εδέξατο''. (Επιστολή Αγιορειτών Πατέρων). 

Εν άλλοις λόγοις ο μνημονεύων του κηρύσσοντος αίρεσιν ΚΟΙΝΩΝΕΙ τη αιρέσει αυτού, και ασφαλώς όχι μόνον ο μνημονεύων, αλλά και το ποίμνιον, που τον ακολουθεί. Ούτως ο μεν άγιος Μάρκος ο Ευγενικός γράφει: ''Άπαντες της Εκκλησίας διδάσκαλοι, πάσαι οι Σύνοδοι, πάσαι οι θείαι Γραφαί, φεύγειν τους ετερόφρονας παραινούσι και της αυτών κοινωνίας διίστασθαι'',PG. 160, 105 C).

Ο δε ομολογητής Θεόδωρος ο Στουδίτης προσθέτει: ''Εχθρούς γαρ Θεού ο Χρυσόστομος, ου μόνον τους αιρετικούς, αλλά και τους τοις τοιούτοις κοινωνούντας μεγάλη και πολλή τη φωνή απεφήνατο'' (PG. 99, 1049 A). Και οι Αγιορείτες Πατέρες γράφοντες προς τον λατινόφρονα αυτοκράτορα Μιχαήλ Παλαιολόγον: ''Και πώς ταύτα ανέξεται ορθοδόξου ψυχή, και ουκ αποστήσεται της κοινωνίας των μνημονευσάντων αυτίκα, και ως καπηλεύσαντες τα θεία τούτους ηγήσεται;... 

Πλην ότι μολυσμόν έχει η κοινωνία, εκ μόνου του αναφέρει αυτόν, καν ορθόδοξος είη ο αναφέρων'' (Κριτικήν έκδοσίν της ανωτέρω επιστολής εν: V.Laurent J.DARROUZES,DOSSIER GREC DE L' UNION DE LYON (1273-1277), p.376-403,Pariw 1976). Και πάλιν ο μέγας Θεόδωρος τα εξής σπουδαιότατα: ''Ουδ΄άν όλα τα χρήματα του κόσμου παρέξει τις και κοινωνών είη τη αιρέσει, φίλος Θεού ου καθίσταται, αλλ' εχθρός'', PG. 99, 1205 A...

''Φυλάξατε έτι εαυτάς της ψυχοφθόρου αιρέσεως, ής η κοινωνία αλλοτρίωσις Χριστού''. (Αυτόθι,1275 C)...''Οι μεν τέλειον περί την πίστιν εναυάγησαν. οι δε, ει και τοις λογισμοίς ου κατεποντίσθησαν, όμως τη κοινωνία της αιρέσεως συνόλλυνται''!(1164 Α). Και το έτι σπουδαιότερον κείμενον, όπου σαφέστατα διαγράφονται οι αθληταί της ομολογίας και οι δια του μνημοσύνου πεπτωκότες: ''Τους άπαξ εαλωκότας τη αιρετική κοινωνία ιερωμένους είρχθαι της ιερουργίας διώρισται, έως δηλονότι καιρού επισκοπής της άνωθεν προνοίας...

Πού γαρ φανείη το διάφορον των προδωσάντων την αλήθειαν και μη;των γενναίως ενηθληκότων και μηδαμώς ελομένων υπέρ του καλού τληπαθείν;...(1636 D εξ). Και πότε εγράφοντο όλα αυτά; Όταν δεν είχε ακόμη συνέλθει ορθόδοξος σύνοδος δια να καταδικάσει την εκ νέου αναφυείσαν εικονομαχίαν, ή μάλλον είχε συνέλθει (815), αλλά εικονομάχων επισκόπων κατά παντός εικονόφιλου, κληρικού ή λαικού! 

Εν τούτοις αντιθέτως προς τους ανωτέρω σαφείς λόγους των αγίων Πατέρων, και πολλάς άλλας παρομοίας μαρτυρίας, τας οποίας δύναται ο ενδιαφερόμενος να εύρει εις την μελέτην ημών: Διάλογοι της Ερήμου περί Οικουμενισμού, σ. 194-239. Ο π. Επιφάνιος διακηρύττει με στόμφον και παρρησίαν υπερσυνόδου, ότι ουδείς κίνδυνος υπάρχει να μολυνθώμεν κοινωνούντες τη αιρέσει δια του μνημοσύνου του αιρετικού, και εν προκειμένω των ''σατανοκινίτων και επαράτων'', ως τους εχαραχτήρισε, οικουμενιστών, διότι, ουδέν τούτον αναφέρει ο ΙΕ΄Κανών της Πρωτοδευτέρας συνόδου!

Ο διαφόρως φρονών προς τον Παν/τον είναι ''εις ανόητος ζηλωτής''! ! ! Ιδού, που οδηγεί τον άνθρωπον η αυτοπεποίθησις και ο δήθεν κατ' επίγνωσίν ζήλος, στην δε ουσία η εκ των προτέρων απόφασίς του να χαρακτηρίσει,ούτως ή άλλως, ως πλανωμένους σχισματικούς τους διαφόρως προς αυτόν φρονούντας! Του ευχόμεθα να ζήσει ακόμη έτη πολλά, ώστε να μπορέσει να κλαύσει δεόντως την φρικτήν αυτήν πτώσιν του. Και κάτι τελευταίον:

Ο Παν/τος εχαρακτήρισε, ως σχισματικούς τους συντάκτας του ''Αγιορείτου'' (και συνεπώς πάντας τους Ζηλωτάς και Παλαιοημερολογίτας), διότι, ως τονίζει, γράφομεν και ελέγχομεν ουχί δι' άλλον τινά λόγον, αλλά δια να ''καθησυχάσωμεν την οπωσδήποτε τεταραγμένην συνείδησίν'' μας. 

Ο ψαλμωδός όμως αντιθέτως προς αυτόν πιστεύει, ότι υπάρχει ''ειρήνη πολλή τοις αγαπώσι τον νόμον'' του Κυρίου και με τα δικαιώματα Αυτού και των Αγίων Του. Και κάποιος άλλος με τον αυτόν ''κατ' επίγνωσίν ζήλον'' του π. Επιφανίου είχε απευθύνει στον μέγαν Θεόδωρον τον Στουδίτην την αυτήν κατηγορίαν του ''σχισματικού'', όταν αντέδρασεν δια τον παράνομον γάμον του βασιλέως, και έλαβεν την εξής από τον άγιον απάντησιν:

''Ουκ εσμέν αποσχισταί, ω θαυμάσιε της του Χριστού Εκκλησίας... Αντιθέτως το να μη εναντιούται κανείς εις τα κακόδοξα ήθη και λόγια, συμφώνως προς τον θεολόγον Γρηγόριον, τυγχάνει προδοσία σαφής και παράλυσις των ιερών Κανόνων...'' (Αυτόθι, 997, 1001). Και αλλαχού, ο αυτός άγιος προς τινα καθηγούμενον, ο οποίος εδέχθη εκ δειλίας το μνημόσυνον και την κοινωνίαν των εικονομάχων, και προσεπάθει κατόπιν να δικαιολογηθεί. ''Και τώρα δέξαι με, τιμιώτατε πάτερ, ομιλούντα πιο ελεύθερα. 

Δεν τυγχάνεις εκτός ευθύνης, το να συλληφθείς δηλαδή από ανθρώπους του βασιλέως και να παραμείνεις μετά ταύτα ελεύθερος... Και λέγω τούτο, διότι,από καιρό έχει γνωστοποιηθεί, ότι ουδείς εκ των αρνηθέντων υπακοήν εις τους εικονομάχους θα παραμείνει άνευ φυλακής και εξορίας... Εάν η Οσιότις σου ουδέν έπαθε μετά την σύλληψιν, συγχώρα με, αλλ' επλανέθης αδελφέ. Και μη μου δικαιολογήσαι, ότι διατηρείς ασφαλώς τας εκκλησίας και αγιογραφίας, ως και το μνημόσυνον του πατριάρχου. Τα παρόμοια και άλλοι πεπτωκότες φλυαρούσι.

Τα ανωτέρω δεν δύνανται να διατηρηθούν, εκτός εάν εγένετο προδοσία της ορθοδόξου ομολογίας και ενστάσεως'' (1364 D). Αυτά λέγομεν και ημείς οι ταπεινοί Ζηλωταί προς υμάς τους συντηρητικούς ''με τον δήθεν κατ΄επίγνωσιν ζήλον'', Παν/τε, ότι δεν είναι δυνατόν να αληθεύετε, όταν γράφετε, ότι ''αντιδράτε υγιώς, φανερώς και αφανώς'' κατά του επαράτου Οικουμενισμού, ενώ συγχρόνως κοινωνείτε με τους πρωταγωνιστάς και συμμάχους της ανωτέρω αιρέσεως!

Μπαστούνα και τεκνία και δόξα του κόσμου μαζί με ομολογία δεν γίνεται!Αυτός, που θα ισχυρισθεί, ότι μπορεί να τα συνδιάζει όλα μαζί συγχρόνως, όντως επλανέθη κατά τους λόγους του αγίου Θεοδώρου. 

Δύνασθε επίσης να μας πείτε όλοι εσείς, οι οπαδοί της οικονομίας και του δήθεν κατ΄επίγνωσιν ζήλου, εις τι εβοηθήσατε την πολεμουμένην Ορθοδοξίαν από το 1923 και εξής, από το έτος δηλαδή, που δειλά-δειλά ο Οικουμενισμός δια της ημερολογιακής καινοτομίας έφθασε μέχρι του σημείου της συμπεριλήψεως του ονόματος του πάπα εν τοις διπτύχοις της Κωνσταντινουπόλεως, και της αναγνωρίσεως αυτού, ως ''ομοζήλου και ομοτρόπου των Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων!'', της δε ''εκκλησίας'' του, ως ταμειούχου της Θείας Χάριτος, με αποστολικήν διαδοχήν,μυστήρια κ.λ.π.; (Βλέπε Επίσκεψις, Νο 139, 159,214, Ορθόδοξον Τύπον 1 Δεκ. 1969 σ. 3, Μακεδονία, 9 Ιουλίου 1978).

Όχι μόνον δεν την εβοηθήσατε, αλλά και όσα ηρωικά της τέκνα είπαν το ΟΧΙ στους συγχρόνους Βέκκους του Φαναρίου, ηθελήσατε δια ποικίλων τρόπων να τα αποτρέψετε της ομολογιακής των πορείας, ελεγχόμενοι ασφαλώς από την στάσιν των, ως πάλαι οι λατινόφρονες του Βυζαντίου ησχύνοντο και απεστρέφοντο συγχρόνως τους ζηλωτάς Ορθοδόξους. 

Ή μήπως διακρίνει ο Παν/τος διαφοράν τινα μεταξύ της τότε και νυν καταστάσεως; Ημείς διαφοράν βλέπομεν μόνον εις την στάσιν των συγχρόνων Ορθοδόξων και δη του Αγίου Όρους, το οποίο αντί σύσσωμον να είχε διακόψει πάσαν μετά της υποπεσούσης εις αίρεσιν Εκκλησίας της Κων/λεως, αυτό ου μόνον συνεχίζει να κοινωνεί αδιαφόρως μετ΄αυτής, αλλά και να διώκει ποικίλως τους Ζηλωτάς Αγιορείτας Πατέρας, ως δήθεν σχισματικούς, εκτός εκκλησίας, κ.λ.π. Αλήθεια, πόσον ομοιάζετε Πανοσιολογιώτατε!

Όχι μόνον λοιπόν,

δεν εβοηθήσατε την πολεμουμένην Ορθοδοξίαν,
αλλά και στην εναγώνιον προσπάθειάν της να αποφύγει τον θανάσιμον εναγκαλισμόν του παπικού πτώματος,
με σαδισμόν θα έλεγε κανείς,
της απαντούσατε κάθε φορά:
Υπομονή, ω Μήτερ άχρι καιρού,
άχρι του κοινού Ποτηρίου και τότε θα ίδεις
οποία ηρωικά τέκνα έχεις.
Πανοσιολογιώτατε,
ουδέποτε να νομίσετε, ότι η Ορθοδοξία άνευ υμών και των 2-3 ''συντηρητικών'' επισκόπων σας και ''αγωνιστικών'' εντύπων,
ως του ''Ορθοδόξου Τύπου'',
αδυνατεί να συνεχίσει την αιματώδη πλην ένδοξον πορείαν της.
Πάντοτε θα ευρίσκονται ''οι πένητες του Χριστού'',
ο πιστός λαός με τον ελάχιστον πλην θεοφοβούμενον κλήρον,
αυτοί οι αγαπώντες την αλήθειαν χωρίς σοφιστείες και διαβολές,
για ν' ανταγωνίζονται, Χάριτι Θεού,
κατά της ποικίλης πλάνης και κακοδοξίας.
Αλλοίμονον, όμως εις τους δήθεν κατ' επίγνωσίν ζηλωτάς,
και ιδιατέρως την Παν/τητά σου,
οι οποίοι όχι μόνον δεν εισέρχονται εις το στάδιον της Ομολογίας,
αλλά και τους επιθυμούντας να εισέλθουν,
εμποδίζουν με αποτέλεσμα να προχωρά πιο ελεύθερα η αίρεσις,
και η παράταξις του Κυρίου να αποδυναμούται.
Ασφαλώς μερικούς ομοίους σας θα είχε υπ΄όψειν του ο Μ.Βασίλειος,
όταν έγραψε πους παρακάτω αληθεστάτους λόγους του:
''Ημίν δε προς τω φανερώ πολέμω των αιρετικών έτι δε και ο παρά των δοκούντων ορθοδοξείν επαναστάς,
προς έσχατον ασθενείας τας εκκλησίας κατήγαγε''.
Επιστολή 92.

Εισαγωγή,τίτλος και επιμέλεια κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Απόσπασμα από το βιβλίο
 ''ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΙΣ''
 του αειμνήστου πατρός Θεοδωρήτου Μαύρου,

έκδοση του περιοδικού ''Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ'',
Αθήνα 1982.
Η φωτογραφία του αοιδίμου πατρός Θεοδωρήτου,
μας προσεφέρθη ευγενώς, μαζί με άλλες,
από το αδελφικό Ιστολόγιο ''ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟ''.

Αείμνηστος π. Θεοδώρητος Μαύρος