Η ΤΕΛΙΚΗ ΕΥΘΕΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ ΑΓΙΟΥ (Β΄ΜΕΡΟΣ)

Ας δοῦμε ἐντελῶς ἐπιγραμματικὰ τὰ σπουδαιότερα Ὁμολογιακὰ Κείμενά του 26,

τὰ ὁποῖα παραμένουν ἕως σήμερα ἀσυναγώνιστα Μνημεῖα Ὀρθοδόξου Πατερικότητος καὶ Ἀληθείας.

Ἀμέσως μετὰ τὴν γενομένη Ἄρσι τῶν Ἀναθεμάτων, 

ὁ Μητροπολίτης Φιλάρετος ἀπηύθυνε Ἐπιστολὴ πρὸς τὸν Οἰκουμενιστὴ πατριάρχη Ἀθηναγόρα,

τὸν Δεκέμβριο τοῦ 1965 27,

ὅπου μὲ πνεῦμα καὶ ἦθος σταθερὸ καὶ πλῆρες ὁμολογιακῆς παρρησίας,

«ὡς Ἀρχηγὸς τοῦ Ἐλευθέρου τμήματος τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας», τόνισε,

ὅτι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ λαμβάνωνται ἀποφάσεις σχετικὰ μὲ τοὺς Δυτικοὺς χριστιανούς,

οἱ ὁποῖες νὰ μὴ εὑρίσκωνται σὲ συμφωνία μὲ τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων

 καὶ μάλιστα τῶν Ἁγίων Φωτίου τοῦ Μεγάλου καὶ Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ·

ἐπίσης, κατήγγειλε 

τὴν γενομένη Ἄρσι καὶ ἀπέδειξε τὸ παράνομον καὶ ἄκυρον αὐτῆς, ἐφ’ ὅσον σήμανε οὐσιαστικὰ τὴν ἐξίσωσι πλάνης καὶ ἀληθείας· 

ὁ Ἅγιος διεκήρυξε εὐθαρσῶς, 

ὅτι καμμία ἕνωσις δὲν εἶναι δυνατὴ μὲ τοὺς Παπικοὺς μέχρις ἀποκηρύξεως ἀπὸ μέρους τους τῶν νέων δογμάτων,

διότι αὐτοὶ ἀπὸ τοῦ ΙΑ’ αἰῶνος προσέθεσαν πλῆθος πλανῶν καὶ αἱρέσεων στὴν Πίστι,

ὅπως καὶ ἀποδοχῆς τους πλήρως τῆς Ὀρθοδόξου διδασκαλίας.

Ὅμως οἱ Παπικοί,

μέσῳ τῶν κειμένων τους, εἶναι φανερὸν ὅτι ἀντιλαμβάνονται τὸν πιθανὸ διάλογο μὲ τοὺς Ὀρθοδόξους 

ὡς σχέδιο ἐνσωματώσεώς μας στὴν Ρώμη ἤ ὡς ἀποκατάστασι τῆς κοινωνίας μὲ κάποιον τρόπο,

ποὺ νὰ ἀφήνη ἀμετάβλητη τὴν διδασκαλία τους περὶ τῆς θέσεως τοῦ Πάπα στὴν Ἐκκλησία.

Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ἱερὸς Φιλάρετος ἀναφωνεῖ,ὅτι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ εἰσχωρήση μία τέτοια προδοσία στὸ περιβάλλον μας.

Ὑπέβαλε δὲ παράκλησι στὸν Ἀθηναγόραν ὰπαύση τὸν σκανδαλισμὸ ἀπὸ τὴν ὁδὸ ποὺ ἐπέλεξε τῆς οἰκουμενιστικῆς συμβιβαστικῆς ἑνώσεως μὲ τοὺς ἑτεροδόξους,χωρὶς τὴν πλήρη ὁμοφροσύνη τους στὴν Ἀλήθεια.Ἡ θαυμάσια αὐτὴ Ἐπιστολὴ ἔμεινε ἀναπάντητη, διότι ὁ πατριάρχης καὶ οἱ σὺν αὐτῷ εἶχαν ἤδη ἐπιλέξει τὴν ἀνεπίστροφη κατακριτικὴ πορεία τους...Ἀκολούθησε Ἐπιστολὴ πρὸς τὸν Ἀμερικῆς Ἰάκωβο τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας τοῦ 1969 28, καταγγέλουσα τὶς οἰκουμενιστικὲς πράξεις καὶ ἰδέες του,εὶς σύμφωνες μὲ ἐκεῖνες τοῦ Ἀθηναγόρου, οἱ ὁποῖες ἦταν καθαρῶς ἀντορθόδοξες καὶ αντιβαίνουσες πρὸς τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες.Ὁ ἱερὸς Φιλάρετος μὲ καθαρότητα καὶ σαφήνει ατονίζει,ὅτι ἡ δημόσια κοινὴ προσευχὴ ἀποτελεῖ τὸ κορύφωμα τῆς ἐπιστροφῆς στὴν Ἐκκλησία τῶν ἐκτὸς Αὐτῆς εὑρισκομένων,σὰν ἐκδήλωσι ἑνότητος πλέον στὴν Πίστι, καὶ ὄχι μέσον γιὰ εὕρεσι ἤ ἐπίτευξι αὐτῆς.

Εἶναι φανερόν,ὅπως γράφει ὁ Ἅγιος Μητροπολίτης,ὅτι οἱ δηλώσεις τοῦ πατριάρχου Ἀθηναγόρου,ποὺ ἀποτελοῦν τὴν προϋπόθεσι καὶ γιὰ τὶς οἰκουμενιστικὲς πράξεις τοῦ Ἰακώβου,κατατείνουν σὲ δῆθεν ἐπανάκτησι τῆς «ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίας»,πρᾶγμα ποὺ ἀποδεικνύει τὴν πίστι τους στὴν αἱρετικὴ «θεωρία τῶν κλάδων»,μὲ ἀποδοχὴ τῆς δῆθεν «διαιρέσεως τῆς Ἐκκλησίας» καὶ τὴν θεώρησι τῶν ἱερῶν Δογμάτων ὡς δευτερευούσης σημασίας καὶ ὡς ἀδιαφόρων γιὰ νὰ ἀνήκη κανεὶς στὴν ἀληθινὴ Ἐκκλησία.Ἡ διοργάνωσις Οἰκουμενιστικῶν συμπροσευχῶν σὲ αὐτὴ τὴν σαθρὴ καὶ αἱρετικὴ βάσι ἀποτελεῖ διαστρέβλωσι τοῦ περὶ Ἐκκλησίας Δόγματος. Γιὰ τὸν λόγο αὐτό, ὁ ἱερὸς Φιλάρετος συνεπέρανε:«ἑνώνεσθε (προσοχή,ὄχι θὰ ἑνωθῆτε,ἀλλὰ ἑνώνεσθε)μὲ τοὺς ετεροδόξους οὐχὶ ἐν ἀληθείᾳ,ἀλλ’ἐν ἀδιαφορίᾳ πρὸς αὐτήν»!Τὸν Ἰούλιο τοῦ αὐτοῦ ἔτους, 1969, ὁ Ἅγιος Μητροπολίτης Φιλάρετος ἀπηύθυνε τὴν περίφημη «Πρώτη Ἐπιστολὴ Πόνου»29 πρὸς τοὺς προκαθημένους καὶ πρὸς ὅλους τοὺς ἀρχιερεῖς τῶν επισήμων ορθοδόξων ἐκκλησιῶν,μετὰ μάλιστα καὶ τὴν σύγκλησι τῆς Δ’ Γενικῆς Συνελεύσεως τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν» στὴν Οὐψάλα τῆς Σουηδίας τὸ προηγούμενο ἔτος 1968.

Ὁ ἱερὸς Φιλάρετος γράφει ἀπὸ αἴσθησι εὐθύνης, γιὰ νὰ μὴ ἔχη τὸ κρῖμα τῆς προδοσίας τῆς Αληθείας διὰ τῆς σιωπῆς,καὶ γιὰ νὰ μὴ ἀκούση παρὰ Κυρίου ἐν ἡμέρᾳ Κρίσεως,ὅτι εἶδε τὸν κίνδυνο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ νὰ ἀπειλῆ τὴν Ἐκκλησία καὶ δὲν προειδοποίησε τοὺς Επισκόπους Αὐτῆς.Ἡ μελέτη τῶν ὅσων συνέβησαν στὴν Οὐψάλα ἦταν συνταρακτική,διότι ἡ πλάνη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἔτυχε ἐπισήμου ἐγκρίσεως ἀπὸ τὶς τοπικὲς Ἐκκλησίες.Ἡ συμπερίληψις τῶν ὀρθοδόξων ὡς «ὀργανικῶν μελῶν» τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν» δὲν δικαιολογεῖ τὴν συμμετοχή τους γιὰ λόγους δῆθεν μαρτυρίας τῆς Αληθείας ἤ ἱεραποστολικοὺς μεταξὺ τῶν ἄλλων Ὁμολογιῶν, ἀλλὰ τοὺς συνενώνει μὲ αὐτές,καὶ ὅλες πλέον οἱ ἀποφάσεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Ὀργανισμοῦ λαμβάνονται ἐξ ὀνόματος ὅλων,ὀρθοδόξων καὶ ἑτεροδόξων.Οἱ ορθόδοξοι συγχωνεύον­ται πλέον σὲ μία μᾶζα μὲ τοὺς Διαμαρτυρομένους.Ἡ χρῆσις τοῦ ἑνικοῦ ἀριθμοῦ στὰ κείμενα,ὅταν γίνεται λόγος περὶ Ἐκκλησίας («ἡ Ἐκκλησία διδάσκει...» κλπ.),ἡ ἀναφορὰ κάποτε σὲ «Παγκόσμια­ Ἐκκλησία» καὶ τὸ διάχυτο πνεῦμα στὴν ὁρολογία καὶ στὰ κείμενα περὶ δῆθεν ὑφισταμένης ἐσωτερικῆς ἑνότητος τῶν λεγομένων Ἐκκλησιῶν,παρὰ τὴν ἐξωτερική τους διαίρεσι,φανερώνει τὸ κύριο ἔργο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ,ποὺ εἶναι ἡ δῆθεν ἐσωτερικὴ ἑνότης νὰ ἐκδηλώνεται καὶ βιώνεται καὶ ἐξωτερικά.

Ὅμως, οἱ Ἅγιοι Πατέρες καὶ οἱ Ἱεροὶ Κανόνες δὲν προέβαιναν σὲ ὀργανικὲς ἑνώσεις μὲ τοὺς αἱρετικούς,ἀλλὰ τοὺς ἀναθεμάτιζαν!Ἀπὸ τὴν σύγχρονη ἄμικτη μεῖξι,δὲν ἁγιάζονται οἱ αἱρετικοί,ἀλλὰ ἀποξενώνονται οἱ κατ’ ὄνομα ὀρθόδοξοι ἀπὸ τὴν Καθολικὴ Ὀρθόδοξη Ἑνότητα.Οἱ σημερινοὶ Διαμαρτυρόμενοι καὶ Παπικοὶ δὲν εἶναι ἐγγύτεροι στὴν Ἐκκλησία ἀπ’ ὅτι ἦταν οἱ Ἀρειανοὶ ἤ οἱ Ἡμιαρειανοὶ τοῦ Δ’ αἰῶνος,ἔστω καὶ ἄν σήμερα ὑπάρχουν ἄλλου είδους κοινωνικὲς σχέσεις μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων.Οἱ Οἰκουμενιστικὲς σχέσεις εἶναι ἀντίθετες στὴν φύσι τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας καὶ συνιστοῦν ἔργο πνευματικοῦ δηλητηριασμοῦ· γι’ αὐτὸ καὶ ἡ θεία μάχαιρα30 εἶναι ὑψωμένη γιὰ νὰ διαχωρίση τοὺς ἐμμένοντας πιστοὺς στὴν παραδοθεῖσα Πίστι ἀπὸ ἐκείνους,οἱ ὁποῖοι εἰσῆλθαν στὴν νέα πορεία τῆς Οἰκουμενιστικῆς ἑνότητος.Τέλος, ὁ ἱερὸς Φιλάρετος ἀπηύθυνε ἔκκλησι καὶ ἱκεσία στοὺς επισκόπους τῆς παγκοσμίου ὀρθοδοξίας νὰ ἐγερθοῦν σὲ προάσπισι τῆς καθαρότητος τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως.

Τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας τοῦ 1972,ὁ Μητροπολίτης Φιλάρετος ἐπανῆλθε μὲ τὴν θαυμαστὴ «Δευτέρα Ἐπιστολὴ Πόνου»31 πρὸς τοὺς ἰδίους ἀποδέκτας.Εἰς αὐτήν,διαπιστώνει μὲ ἀνείπωτη ὀδύνη ὅτι οἱ επίσημες ἐκκλησίες ὥδευαν ἀμετανόητα τὴν ὁδὸ τῆς εκπτώσεως ἀπὸ τὴν Ἀλήθεια·παρὰ ταῦτα,γράφει γιὰ νὰ διαφανῆ σὲ ποία ἄβυσσο ἐκκλησιολογικῆς αἱρέσεως ὑποπίπτουν οἱ συμμετέχοντες στὴν Οἰκουμενικὴ Κίνησι,ἐφ’ ὅσον ὁ Οικουμενισμός εἶναι αναμφισβήτητα ἐπικίνδυνη αἵρεσις,ἡ ὁποία κατατείνει στὴν ἐξαφάνισι τῆς ἀληθοῦς Ἐκκλησίας ἐντὸς τοῦ κατακλυσμοῦ τῶν αἱρετικῶν Κοινοτήτων.Ἡ εὐθύνη τῶν ἐπισήμων ὀρθοδόξων λογίζεται τεράστια,διότι ἀρνοῦνται τὴν ἀληθινή,«παλαιὰ» κατ’αὐτούς,Ἐκκλησία τῶν Ἁγίων Αποστόλων καὶ Πατέρων,εἰσερχόμενοι σὲ κοινωνία μὲ τὴν αἵρεσι.Ἡ ἀπαρχὴ ὅλων αὐτῶν ἀνευρίσκεται στὴν τάσι ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τοῦ Κ’ αἰῶνος νεωτερισμοῦ καὶ ἐκσυγχρονισμοῦ, γιὰ τὴν προσαρμογὴ τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας σύμφωνα μὲ τὶς ἀρχὲς τοῦ κοινωνικοῦ βίου καὶ τῶν ἀνθρωπίνων ἀδυναμιῶν καὶ παθῶν.Σὲ αὐτὴ τὴν βάσι,συνῆλθε καὶ τὸ λεγόμενο Πανορθόδοξο Συνέδριο τῆς Κωνσταντινουπόλεως τὸ 1923 καὶ υἱοθέτησε τὸ δυτικὸ ἡμερολόγιο,ὅπως καὶ τὸ δυτικὸ πασχάλιο.

Ἡ ἀντικανονικὴ καὶ βεβιασμένη ἐκείνη μεταρρύθμισις ἐπέφερε διάσπασι τῆς ἑνότητος τῆς λειτουργικῆς ζωῆς τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν σὲ διάφορες χῶρες καὶ εἰσήγαγε χάος καὶ ἀνωμαλία.Αὐτὴ ἦταν ποὺ προετοίμασε τὸ ἔδαφος καὶ ὑπέσκαψε τὰ θεμέλια γιὰ μία ἀναθεώρησι τῆς συνόλου τάξεως καὶ ζωῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία εἶχε εὐλογηθῆ ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Παράδοσι καὶ εἶχε σφραγισθῆ ἀπὸ τὶς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν καὶ Τοπικῶν Συνόδων.Ἔτσι,ἔφθασαν οἱ νεωτεριστὲς-ἀναθεωρητὲς νὰ ὁμιλοῦν γιὰ σχεδόν «πλήρη κοινωνία» μὲ τοὺς ἑτεροδόξους.Παρὰ τὴν δῆθεν Ἄρσι τῶν Αναθεμάτων,οἱ Παπικοὶ ἦταν καὶ εἶναι αἱρετικοί,ἄν καὶ ὑπῆρξε διάφορος τρόπος εἰσδοχῆς τους στὴν Ἐκκλησία κατὰτόπους καὶ κατὰ ἐποχές.Οἱ Οἰκουμενισταὶ προχωροῦν καὶ Διαθρησκειακῶς πλέον, μὲ χιλιαστικὲς ἰδέες οικοδομήσεως ἑνὸς δῆθεν νέου κόσμου εἰρήνης καὶ εὐημερίας, ἡ δὲ ἀνεγειρομένη ἐκκλησία τους εἶναι ἡ «χλιαρὰ» τῆς Λαοδικείας,περὶ τῆς ὁποίας ὁ Κύριος ἐκφράζει τὴν ἀποστροφή του στὴν ἱερὰ Ἀποκάλυψι32.Τὸ 1975, ὁ Μητροπολίτης Φιλάρετος ἀναγκάσθηκε νὰ γράψη ἕτερο κείμενο,σχετικὰ μὲ τὴν λεγομένη «Ὁμολογία Θυαείρων»33, ἡ ὁποία εἶχε ἐκδοθῆ τότε ἀπὸ τὸν ἀρχιεπίσκοπο Θυατείρων καὶ Μ.Βρετανίας Ἀθηναγόρα (Κοκκινάκη),μὲ ἔγκρισι τῆς συνόδου τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλως,ἐπὶ πατριάρχου Δημητρίου,γιὰ νὰ καταδείξη,ὅτι αὐτὴ ἡ οἰκουμενιστικὴ ἐπίσημη Ὁμολογία εἶναι ἕνα κείμενο ἐντελῶς αἱρετικοῦ πνεύ- ματος,ποὺ προτρέπει σὲ συμπροσευχὴ καὶ μυστηριακὴ διακοινωνία μὲ τοὺς πάσης φύσεως αἱρετικούς,τοὺς ὁποίους ἀναγνωρίζει πλήρως καὶ ἐντάσσει στὸ Σῶμα τῆςἘκκλησίας,χωρὶς νὰ ὁρίζη ὅρια εἰς αὐτήν!

Διὰ μέσου τῶν κειμένων τούτων,ἡ θέσις τοῦ Ἁγίου Μητροπολίτου Φιλαρέτου εἶναι σαφής:Ἡ Ἀληθὴς/Γνησία Ἐκκλησία δὲν εἶναι ἀναχρονιστική,ὅπως οἱ Οἰκουμενισταὶ διατείνονται,ἀλλὰ ἐκεῖνοι ἀκριβῶς εἶναι,ποὺ ἐξέρχονται ἀπὸ Αὐτήν,ἀποτελοῦντες μὲ τοὺς αιρετικούς ἑταίρους τους μία «νέα» ἐκκλησία,ἐξωτερικὴ καὶ τυπικὴ μόνον ὁμοιότητα διατηροῦσα μὲ τὴν ὄντως Ὀρθόδοξη.Ἀλλά,οἱ παρακλήσεις καὶ ἱκεσίες αὐτὲς τοῦ Ἁγίου Μητροπολίτου ἦσαν πράγματι φωνὲς βοῶσες ἐν ἐρήμῳ ἀδιαφορίας ἤ οἰκουμενιστικῆς μειοδοσίας (ἤ καλύτερα πλειοδοσίας!)...Οὐδεὶς ἐκ τῶν παραληπτῶν προκαθημένων ἀπήντησε στὰ λαμπρὰ αὐτὰ κείμενα,ἐκτὸς ὀλίγων μεμονωμένων περιπτώσεων ἀρχιερέων,οἱ ὁποῖοι ἀπευθύνθηκαν στὶς Συνόδους τους γιὰ σοβαρὴ ἐξέτασι τοῦ θέματος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ,χωρὶς ὅμως νὰ δοθῆ κάποια συνέχεια...Ἡ Ὁμολογία τοῦ Ἁγίου Μητροπολίτου εἶχε καὶ τὴν καταληκτήριο συνέχεια της:Τὸν Αὔγουστο τοῦ 1983,στὸΜόντρεαλ τοῦ Καναδᾶ,ὁ Μητροπολίτης Φιλάρετος καὶ ἡ Σύνοδός του κατήγγειλαν γιὰ ἄλλη μία φορὰ τὴν Οἰκουμενιστικὴ Ἀποστασία,ἡ ὁποία ἀκριβῶς ἐκεῖνο τὸ διάστημα μὲ τὴν ΣΤ’ Γενικὴ Συνέλευσι τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν» στὸ Βανκοῦβερ τοῦ Καναδᾶ,πέρασε ἀνοικτὰ ἀπὸ τὸν Διαχριστιανικὸ στὸν Διαθρησκειακὸ Οἰκουμενισμό,θεωρήσαντες αὐτὴν (τὴν Ἀποστασία) ὡς προδρομικὸ στοιχεῖο ἐλεύσεως τοῦ Ἀντιχρίστου.Ἐν τέλει δέ,ἡ Σύνοδος τῆς Διασπορᾶς ὑπὸ τὸν Μητροπολίτη Φιλάρετο ἐξέδωσε τὸ γνωστὸ Ἀνάθεμα κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ,στὴν μορφή του τῆς θεωρίας τῶν Κλάδων,τῆς ἀοράτου Ἐκκλησίας καὶ τῆς μὴ διαφοροποιήσεως τῶν μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τῶν αἱρετικῶν,ὡς καὶ (κατὰ) τῶν κοινωνούντων ἐν γνώσει μετὰ τῶν Οἰκουμενιστῶν μὲ τὴν πρόφασι τῆς δῆθεν ἀδελφικῆς ἀγάπης34.

Κατανοεῖται σαφῶς, ὅτι τὸ ἔσχατο αὐτὸ μέτρο δὲν ἦλθε,ὡς κεραυνὸς ἐν αἰθρίᾳ·ἐπὶ 20ετίαν ὅλην ἐξαντλήθηκε κάθε προσπάθεια καταδείξεως μὲ τρόπο ἐμβριθῆ,σοβαρό,πνευματικὸ καὶ τεκμηριωμένο,ὁ ὄλεθρος τῆς Οἰκουμενιστικῆς αιρέσεως.Κατόπιν πάντων τούτων καὶ ἐν ὄψει τῆς ἔτι μεγαλυτέρας καὶ πεισμόνου ἐμμονῆς καὶ ἀμετανοήτου εκπτώσεως τῶν ἡγεσιῶν τῶν επισήμων λεγομένων ορθοδόξων ἐκκλησιῶνεἰς αὐτήν,ἐλήφθη καὶ τὸ τελικὸ μέτρο τοῦ ἀναθεματισμοῦ, γιὰ τὴν προφύλαξι τοῦ Ποιμνίου τῆς Εκκλησίας ἐκείνης καὶ τὴν τοποθέτησι ἁπάντων τῶν ὅπου γῆς ὀρθοδόξων ἐνώπιον τῆς τεραστίας εὐθύνης των,ἡ ὁποία θὰ ἐξαρτοῦσε τὸ πνευματικὸ μέλλον τους,ἀλλὰ θὰ ὑποστηρίζαμε καὶ τὴν αἰώνιο συγκατάλεξί τους μὲ τοὺς ἐντὸς ἤ ἐκτὸς τῆς Εκκλησίας τῶν Πρωτοτόκων, πλησίον ἤ μακρὰν τῶν Ἁγίων,μὲ τὸν Χριστὸ ἤ μὲ τὸν ἀντίδικο!...Νομίζουμε,ὅτι πρέπει νὰ γίνη ἀντιληπτό,κατόπιν πάντων τούτων,ὅτι εἶναι ζήτημα κυριολεκτικὰ ζωῆς καὶ θανάτου ἡ πάσῃ θυσίᾳ ἀπομάκρυνσις ἀπὸ τὴν κοινωνία μὲ τοὺς Λατινόφρονες καὶ Συγκρητιστὲς Οἰκουμενιστές,ὅποιοι καὶ ἄν εἶναι αὐτοὶ καὶ ὅποια θέσι καὶ ἄν κατέχουν,ὅπως καὶ ἡ ἔνταξις στὸὉμολογητικὸν Σῶμα τῆς Γνησίας Ὀρθοδοξίας,πρὸς ἐλπίδα σωτηρίας καὶ ἀποφυγὴν τῆς αἰωνίου κατακρίσεως καὶ ἀπωλείας!...4.

Ο Μητροπολίτης Φιλάρετος ἔζησε ζωὴ Ἰσάγγελο καὶ ἐκοιμήθη τῶν Ταξιαρχῶν-μὲ τὸ Πάτριο Ἡμερολόγιο-τοῦ 1985,σὲ ἡλικία 82 ἐτῶν.Δεκατρία ἔτη ἀργότερα,τὸ 1998,ὁ τάφος του ἀνοίχθηκε γιὰ νὰ τοποθετηθῆ σὲ ἕτερο μαρμάρινο μνῆμα καὶ τὸ ἱερὸ Λείψανό του εὑρέθη Ἄφθαρτο,ἀποπνέον τὴν εὐωδίαν τοῦ Οὐρανοῦ,ὡς ἀδιαμφισβήτητο δεῖγμα θείου Ἐλέους καὶ Εὐαρεσκείας, πρωτίστως γιὰ τὴν θαρραλέα Ὁμολογίατου,καὶ βεβαίως γιὰ τὴν θεάρεστη βιοτή του.Παρὰ τὴν ἔκπτωσι τῶν διαδόχων του τὸ 2007,ὅταν εἰσῆλθαν σὲ κοινωνία μὲ τὸ Πατριαρχεῖο Μόσχας καὶ δι’αὐτοῦ μὲ τὴν ἐκπεσοῦσα παγκόσμιο ὀρθοδοξία, οἱ συνεχισταὶ τῆς Παρακαταθήκης του Ἀδελφοὶ Ρῶσοι, ὑπὸ τὸν Μητροπολίτη Ἀγαθάγγελο, διεκήρυξαν ἐπισήμως τὴν Ἁγιότητά του τὸν Νοέμβριο τοῦ 2008 στὴν Νέα Ὑόρκη τῶν Η.Π.Α., γεγονὸς στὸ ὁποῖο εἴχαμε τὴν μεγάλη εὐλογία νὰ συμμετάσχουμε προσωπικά, ὁμοῦ μετὰ τοῦ Θεοφιλ. Μεθώνης Ἀμβροσίου,ὡς ἀντιπρόσωποι τῶν ὑπὸ τὸν μακαριστὸ Μητροπολίτη Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς Κυπριανὸ († 2013) Ἀρχιερέων μας.

Θαύματα ἔχουν καταγραφῆ καὶ ὅταν ζοῦσε ὁ Ἅγιος Μητροπολίτης Φιλάρετος καὶ μετὰ τὴν Κοίμησί του μέχρι σήμερα.Ὅμως, τὸ μεγαλύτερο Θαῦμα εἶναι-πιστεύουμε-ἡ ἀταλάντευτη Ὁμολογία του,τὴν Ὁποίαν μᾶς ἐκληροδότησε καὶ ἀναμένει νὰ τὴν διαφυλάξουμε πάσῃ θυσίᾳ,παρὰ τὴν ἀναξιότητα καὶ ἀδυναμία μας.Τὸ τελευταῖο κείμενό του,πρὸ τῆς μακαρίας τελευτῆς του,εἶχε τὸν τίτλο ἑνὸς στίχου ἀπὸ τὴν ἱερὰ Ἀποκάλυψι:«Κράτει ὅ ἔχεις!»35,ποὺ εἶναι ἡ προτροπὴ τοῦ Κυρίου πρὸς τὸν Ἄγγελον τῆς ἐν Φιλαδελφεία Εκκλησίας.

Ὁ Μητροπολίτης Φιλάρετος ἦταν ἡ ἐνσάρκωσις αὐτοῦ τοῦ πνεύματος τῆς διαφυλάξεως τῶν παραδεδομένων 

μὲ πιστότητα καὶ σταθερότητα, καὶ τῆς ἀντικρούσεως τοῦ πνεύματος τῶν Οἰκουμενιστῶν,

οἱ ὁποῖοι ἐνσαρκώνουν τὴν χλιαρότητα,τὴν ἀνεπίτρεπτη συγκρητιστικὴ ἀνάμειξι,

γιὰ τὴν ὁποίαν ἐπιτιμᾶται ὁ Ἄγγελος τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Ἐκκλησίας36, 

μὲ τὴν ἀπειλὴ ὅτι ὁ Θεὸς θὰ τὸν ἐμέσῃ, 

διότι ὤφειλε νὰ εἶναι θερμὸς ἤ ψυχρὸς καὶ ὄχι χλιαρός.

Ὁ Οικουμενισμός ἀποτελεῖ ἕνα ἀηδιαστικὸ κρᾶμα χλιαρότητος,

ποὺ συνιστᾶ τὸ πνεῦμα τῆς «Ἀποστασίας»37, τὸ ὁποῖο στοχεύει νὰ πλανήση ἀκόμη καὶ τοὺς ἐκλεκτούς38!

Πάντοτε δὲ παραμένει ἀνοικτὴ ἡ δυνατότητα Μετανοίας,γιὰ ὅσους ἐνεπλάκησαν ἤ ὅσους ἀκολουθοῦν τὴν λανθασμένη ὁδὸ ἀπὸ ἀπερισκεψία ἤ δειλία, 

σύμφωνα μὲ τὴν σωτήρια προτροπὴ τοῦ Κυρίου: 

«Ζήλευε οὖν (δεῖξε ζῆλο λοιπὸν) καὶ μετανόησον»39!

Μὲ τὴν Χάρι τοῦ Θεοῦ ανήκουμε στὸ μικρὸν Ποίμνιον, τὸ ὁποῖο διακρατεῖ τὴν ἁγία Πίστι Ἀκαινοτόμητη,

ὅπως τὴν παρέλαβε καὶ μέσῳ τοῦ συγχρόνου Πατρὸς τῆς Ἐκκλησίας Ἁγίου Ἱεράρχου Φιλαρέτου τοῦ Νέου Ὁμολογητοῦ,ὡς φρόνημα καὶ ὡςτάξι.

Αὐτὴ ἄλλωστε εἶναι καὶ ἡ ἀληθινὴ ἔννοια τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς,τὴν ὁποίαν ἔχουμε πιστοποιημένη 

καὶ βεβαιωμένη ἀπὸ τὸν ἐν λόγῳ Ἅγιο καὶ τὴν Σύνοδό του.Βιοῦντες τὸ Θαῦμα τῆς Ἑνώσεώς μας 

στὴν Γνήσια Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀπὸ τοῦ παρελθόντος ἔτους,

κοινωνοῦντες μὲ τοὺς Γνησίους Ὀρθοδόξους καὶ ἄλλων ἐθνῶν, στὴν προοπτικὴ ἔτι εὐρυτέρας διακηρύξεως 

τῆς Ὁμολογίας τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας καὶ τῆς ἀπὸ κοινοῦ καταδίκης τῆς οἰκουμενιστικῆς κακοδοξίας40,

βάσει καὶ τοῦ Ἀναθέματος τοῦ 1983,

ἐπαφιέμεθα στὴν Προστασία τῆς Κυρίας Θεοτόκου καὶ τὶς Εὐχὲς πάντων τῶν ἀπ’ αἰῶνος Ἁγίων 

καὶ μάλιστα τοῦ καυχήματος τῆς συγχρόνου Ὀρθοδοξίας Ἁγίου Μητροπολίτου Φιλαρέτου,

γιὰ νὰ κρατήσουμε ἑνωμένοι ἄχρι θανάτου τὸν πολύτιμο Θησαυρὸ τῆς Πίστεως ἀσύλητο,

μαρτυροῦντες Αὐτὸν μὲ τὴν συνεπῆ πρὸς τὴν Ὁμολογία ζωή μας, καὶ ἐπιτρέποντες νὰ φανῆ καὶ νὰ λάμψη «Φῶς Χριστοῦ» «πᾶσι»,

σὲ ὅλους, πρὸς δόξαν τῆς ἁγίας Αὐτοῦ Ἐκκλησίας, Ἀμήν! Εὐχαριστῶ!

Παραπομπές

1.Βασιλείου Σταυρίδου-Εὐαγγελίας Βαρέλλα, Ἱστορία τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως, ἔκδ. Πατριαρχικοῦ Ἱδρύματος Πατερικῶν Μελετῶν, Ἀνάλεκτα Βλατά-δων 47, Θεσσαλονίκη 1996, σελ. 334, 335.
2.Ἰωάννου Καρμίρη,Τὰ Δογματικὰ καὶ Συμβολικὰ Μνημεῖα,τ.Β’,GrazAustria 1968, σελ. 984 [1082]-985 [1083].
3..Μ. Μπατιστάτου (ἐκδ.), Πρακτικὰ καὶ Ἀποφάσεις τοῦ ἐν Κωνσταντινουπόλει Πανορθοδόξου Συνεδρίου/10 Μαΐου-8 Ἰουνίου 1923, Ἀθῆναι 1982, σελ. 57 καὶ
72.Βλ. καὶ Βασιλικῆς Σταθοκώστα, Ὀρθόδοξη Θεολογία καὶ Οἰκουμένη (Μελέ-
τες-Ἄρθρα), ἐκδ. Παρρησία, Ἀθήνα 2011, σελ. 44.
4.PG τ. 44, στλ. 1249D: «Εἰς τοὺς Μακαρισμούς», Λόγος Ε’.
5.PG τ. 102, στλ. 724D: Ἐπιστολὴ ΙΓ’, § ε’.
6.MorrisWest,“TorontoStatement”,στὸ Dictionary of the Ecumenical Movement, WCC Publications,Geneva1991,p.1008,1009,καὶT.K.Thomas,“WCC,Basisof”, αὐτόθι, p. 1096.
7.Βασιλείου Σταυρίδου-Εὐαγγελίας Βαρέλλα, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 367, 368 («Δ’ Πανορθόδοξος Διάσκεψις»/Σαμπεζὺ 1968).
8.Ἀρχιμ.ΣπυρίδωνοςΣπ.Μπιλάλη,Ὀρθοδοξία  καὶ Παπισμός,τ.Α’,ἐκδ.«Ὀρθο- δόξου Τύπου», Ἀθῆναι 1969, σελ. 339-358.
9.RichardP.Mcbrien,“RomanCatholicChurch”,στὸDictionary...,p.860,καὶTom Stransky,“Common Witness”, αὐτόθι, p. 198.
10.Βλ. Γιάννης Σπιτέρης,Ἡ Καθολικὴ Ἐκκλησία καὶ οἱ ἄλλες Χριστιανικὲς Ἐκκλησίες, στὸ Ὁ Καθολικισμός,ἐπιμ. Θεόδωρος Κοντίδης, ἐκδ. Ἑλληνικὰ Γράμματα, Ἀθήνα 2000, σελ. 245-247, 251.
11.Ἀρχιμ. Σπυρίδωνος Σπ. Μπιλάλη, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 147.
12.Αὐτόθι, σελ. 357.
13.Βλ. Ἀρχιμανδρίτου Κυπριανοῦ καὶ Ἱερομονάχου Κλήμεντος Ἁγιοκυπρια-
νιτῶν,Οἰκουμενικὴ Κίνησις καὶ Ὀρθόδοξος Ἀντιοικουμενισμὸς.-Ἡ κρίσιμος ἀντιπαράθεσις ἑνὸς αἰῶνος,Σειρὰ Β’:Συμβολή στὴνἈντιοικουμενιστικὴΘεολογία – 7, Ἀθήνα 2001, σελ. 51 (ὅπου τεκμηρίωσις καὶ βιβλιογραφία).
14.Βλ. πρ. Γεωργίου Μεταλληνοῦ,«Οἱ Διάλογοι χωρὶς Προσωπεῖον...», στὸ πε-
ριοδ. «Παρακαταθήκη» Θεσσαλονίκης, ἀριθ. 25/Ἰούλιος-Αὔγουστος 2002.
15.ἸωάννουΣ.Ρωμανίδου,Ὀρθόδοξος καὶ Βατικάνειος Συμφωνία περὶ Οὐνίας,
§§ 29-30,Διάλεξις τῆς 12.4.1994(ἀνακτήθηκε ἀπὸ τὸν ΔικτυακὸΤόπο romanity.org).
16.Βλ. Ἀρχιεπ. Σιναίου Δαμιανοῦ,«Ὁ Διάλογος μὲ τοὺς Παπικούς», ἐφημ. «Ὀρθόδοξος Τύπος», ἀριθ. 412/6.6.1980, σελ. 2. Βλ. καὶ Ἀθανασίου Κ. Σακαρέλλου, Ἔγινε ἡ Ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν, Ἀθήνα 2007, σελ. 37.
17.Βλ.Ἀρχιμ.Δαμασκηνοῦ Παπανδρέου-Ἀρχιμ.Βαρθολομαίου Ἀρχοντώνη-Π. Πέτρου Ντυπρέ-Π. Χριστοφόρου Ντυμόν, Τόμος Ἀγάπης/Vatican-Phanar (1958- 1970), Rome-Istanbul 1971, σελ. 375.
18.Περιοδ. «Ἐπίσκεψις», ἀριθ. 768/30 Νοεμβρίου 2014, σελ. 13.
-18 -
19.Δήλωσις τοῦ μητρ.ΠεργάμουἸωάννου Ζηζιούλα στὸ περιοδ.SOP,318/2007.
20.Περιοδ. «Ἐπίσκεψις», ἀριθ. 769/31 Δεκεμβρίου 2014, σελ. 13.
21.Βλ. ΛΔ’ Ἱερὸν Κανόνα τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Τοπικῆς Συνόδου.
22.PG τ. 25, στλ. 689ΑΒ: «Ἐπιστολὴ πρὸς Σεραπίωνα τὸν Ἀδελφόν».
23.Περιοδ. «Ἐπίσκεψις», ἀριθ. 768/30 Νοεμβρίου 2014, σελ. 13.
24.Ματθ. ε’ 15.
25.Βλ. βιογραφικὰ περὶ τοῦ Ἁγίου Μητροπολίτου Φιλαρέτου ἀπὸ διάφορες πηγές,ὅπως καὶ χαρακτηριστικὰ κείμενά του, ὡς καὶ συλλογὴ δημοσιευμάτων περὶ Αὐτοῦ, στὴν ἀγγλικὴ γλῶσσα, στὸ ἀφιερωματικὸ Ἱστολόγιο: blessed philaret.blogspot.gr .Ἐπίσης, ἀφιέρωμα στὴν ἀγγλικὴ γλῶσσα, μὲ πλούσιο ὑλικό, βλ. καὶ στὴν Ἱστοσελίδα τῆς Ἐπαρχίας Ἀνατολικῆς Ἀμερικῆς τῆς ΡΟΕΔ (Π.Μ.): eadiocese.org/History/mp.en.htm .
26.Βλ. συλλογὴ τῶν Ἀντι-οικουμενιστικῶν κειμένων τοῦ Ἁγίου Μητροπολίτου Φιλαρέτου στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα στὸ ἐξαντληθὲν πλέον βιβλίο:Ὀρθόδοξος Μαρτυρία,ἐκδ. ὑπὸ Καλλινίκου Ἱερομονάχου Ἁγιορείτου, Ἅγιον Ὄρος- Ἀθῆναι 1985, σσ. 84.Τὰ κείμενα αὐτά, μὲ σύντομο Βιογραφικό,ἀναρτῶνται στὴν Ἱστοσελίδα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς: Ἀφιερώματα γιὰ τὸ ἔτος 2005>Ὁ Ἁγιώτατος Μητροπολίτης Φιλάρετος, Πρωθιεράρχης τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς (www.hsir.org/Theology_el/ SpecialSeries2005.html).Θὰ πρέπει νὰ διευκρινίσουμε, ὅτι κύριος θεολογικὸς σύμβουλος τοῦ Μητροπολίτου Φιλαρέτου στὴν σύνταξι τῶν Ὁμολογιακῶν κειμένων του ἦταν ὁ ἀπὸ δεκαετίες Γραμματεύς καὶ εἰδήμων Κανονολόγοςτῆς ἹερᾶςΣυνόδουτῆςΡωσικῆςΔιασπορᾶςΠρωτ.π.ΓεώργιοςΓκράμπε,ὁ μετέπειτα -μετὰ τὴν χηρεία του- Ἐπίσκοπος Οὐασιγκτῶνος καὶ Φλώριδος Γρηγόριος.
27.Βλ. ἐφημ. «Ὀρθόδοξος Τύπος», ἀρ.φ. 63/Μάϊος 1966, σελ. 4. Στὸ κείμενο αὐτό, ὅπως καὶ στὰ λοιπά, γίνεται μνεία καὶ στὴν ἐκκλησιαστικὴ κατάστασι ἐντὸς τῆς τότε Σοβιετικῆς Ἑνώσεως, μὲ καταγγελία τῶν ἀναληθειῶν τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας καὶ ἀνάδειξι τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Κατακομβιτῶν, στὴν ὁποίαν ὅμως δὲν ἀναφερόμεθα ἐντὸς τοῦ κειμένου τῆς Εἰσηγήσεώς μας,ὡς μὴ ἄμεσα συμβατὴ πρὸς τὸ κύριο θέμαμας.Σημειωτέον,ὅτι ὡς προέκτασι τοῦ ἐν λόγῳ κειμένου δυνάμεθα νὰ θεωρήσουμε καὶ ἕτερο Ὁμολογιακὸ Κείμενο τοῦ Μητροπολίτου Φιλαρέτου,μὲ ἡμερομηνία 21.5.1968, τὸ ὁποῖο δημοσιεύθηκε στὸν «Ὀρθόδοξο Τύπο» σὲ μετάφρασι ἐκ τῆς ρωσικῆς:
«Ἀπάντησις τοῦ Μητροπολίτου Φιλαρέτου εἰς τὸ Πασχάλιον Μήνυμα τοῦ Ἀθη-
ναγόρου» (ἀρ.φ. 89/Ἰούλιος 1968, σελ. 4).
28.Βλ. ἐφημ. «Ὀρθόδοξος Τύπος», ἀρ.φ. 110/1.11.1969, σελ. 3, καὶ περιοδ. «Ἡ Φωνὴ τῆς Ὀρθοδοξίας», 15.11.1969.
29.Βλ. ἐφημ. «Ὀρθόδοξος Τύπος», ἀρ.φ. 113/1.1.1970, σελ. 1 καὶ 3.
30.Πρβλ. Ματθ. ι’ 34.
31.Βλ. Ὀρθόδοξος Μαρτυρία, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 40-61.
32.Βλ. Ἀποκαλ. γ’ 14-19.
33.Βλ. Ὀρθόδοξος Μαρτυρία, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 62-68.
34.Βλ. περιοδ. «Ἁγιορείτης», ἀρ.φ. 19/Ἰανουάριος 1984, σελ. 1-6.
-19 -
35.Ἀποκαλ. γ’ 11.
36.Βλ. Ἀποκαλ. γ’ 16.
37.Βλ. Β’ Θεσ. β’ 3.
38.Πρβλ. Ματθ. κδ’ 24.
39.Ἀποκαλ. γ’ 19.
40.Βλ. Κοινὸ Ἐκκλησιολογικὸ Κείμενο ἀπὸ Μαρτίου 2014: «Ἡ Γνησία Ὀρθό-
δοξος Ἐκκλησία Ἔναντι τῆς Αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ - Θέματα Δογματικὰ καὶ Κανονικά» καὶ μάλιστα τὸ Κεφ. Ζ’:«Πρὸς σύγκλησιν Μεγάλης Συνόδου τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»(περιοδ.«Ἡ Φωνὴ τῆς Ὀρθοδοξίας»,ἀρ.φ.979/ Μάρτιος-Ἀπρίλιος 2014, σελ. 9-17).

Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Γαρδικίου κ. Κλήμης

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών