ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΝΟΥ ΠΟΥ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΕ ΑΙΩΝΙΑ ΧΑΡΑ

 

Μέ τήν βοήθεια Τοῦ Πανάγαθου Θεοῦ, 

πλησιάσαμε καί ἐφέτος στίς ἡμέρες τίς γεμᾶτες ΠΟΝΟ καί ΜΕΓΑΛΕΙΟ.

Πέρασε ἓνας ὁλόκληρος χρόνος, χωρίς νά τόν καταλάβωμε.

Σάν χθές ἦταν,πού ἀκούαμε ἢ καί συμμετείχαμε στήν ἲδια Ὑμνολογία τῆς Ἐκκλησίας μας,

τήν ὁποίαν ἀπαιτοῦν οἱ ἡμέρες πού πλησιάζουν.

Εἶναι οἱ ἡμέρες τοῦ Θείου δράματος, τῆς κορυφώσεως δηλαδή τῶν θυσιῶν πού ἒκανε γιά χάρη μας,

γιά νά μᾶς δώση τό ΦΩΣ καί τήν Σωτηρἰα Ὁ Κύριός μας.

Εἶναι ἡ περίοδος ἐκείνη, κατά τήν ὁποίαν, μᾶς δίδεται ἡ καλλυτέρα εὐκαιρία νά ἀποδείξωμε,

ἂν πραγματικά εἲμαστε Χριστιανοί, μέ τήν ὀρθή σημασία τοῦ ὂρου.

Εἶναι ἡ περίοδος ἡ ὁποία εἶναι γεμάτη ἀπό στιγμές μοναδικές στιγμές, πού κάνουν τήν πραγματικά ζἐουσα ἀπό Πίστη χριστιανική καρδιά, νά σκιρτᾶ ἀπό πόνο καί νά συμπάσχῃ μέ ΕΚΕΙΝΟΝ, Ὁ ὁποῖος μέ τήν θέλησή του,ὑπέστη τόσα μαρτύρια καί τόσους ἐξευτελισμούς,προκειμένου νά μᾶς τραβήξη ἀπό τήν ἁμαρτία καί ἀπό τίς σκοτεινές ἀτραπούς τῶν ἀναριθμήτων ἀνομιῶν μας. Εἶναι ἡ περίοδος ἐκείνη, κατά τήν ὁποίαν,οἱ «στιγμές» γιά τίς ὁποῖες μιλήσαμε προσφάτως, ἒχουν τήν ξεχωριστή δύναμη,ἂν τίς ζήσωμε ὃπως ἀπαιτεῖ ἡ Πίστις μας, νά μᾶς ὁδηγήσουν στήν Σωτήρα. Ἡ στιγμή κατά τήν ὁποίαν ἓνα δάκρυ πού βγαίνει ἀπό μιά καρδιά,ἡ ὁποία ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ πονᾶ καί συμμετέχει στό Θεῖο Δρᾶμα, ἒχει τεράστια αξία. Ἡ στιγμή κατά τήν ὁποίαν, ἡ ἀνθρώπινη ψυχή θά ξεχειλίση ἀπό γνήσια καί ἀνυπόκριτη εὐγνωμοσύνη πρός Τόν Κύριό μας γιά τά ὃσα ὑποφέρει γιά μᾶς, τῆς δίνει τήν δυνατότητα νά ἐπικοινωνήση μέ τά Οὐράνια καί νά ἀποστασιοποιηθῆ ἀπό τά ἐπίγεια, ἒτσι ὣστε νά ξαναβρῆ τόν «καθαρό μαν- δύα» πού ἀπαιτεῖ ἡ παραβολική φράση τῆς Ὑμνολογίας μας, καί νά μπορῆ νά μπῆ στόν «νυμφῶνα» τόν ὁλόφωτο τῆς Θείας Δόξης.

Ἂς κάνωμε τόν κόπο νά ἀξιολογήσωμε καί νά ἀντιληφθοῦμε τό πραγματικό ΜΕΓΑΛΕΙΟ τῶν στιγμῶν πού ἒρχονται καί νά τίς ἀξιοποιήσωμε καταλλήλως. Καί ἐμεῖς οἱ ὁποῖοι ζοῦμε σέ περιοχές πού μποροῦμε νά ἒχωμε ἓναν Ἱερό Ναό καί ἓναν Ἱερέα γιά αὐτές τίς στιγμές,ἂς μή συμμετάσχωμε στίς Θεῖες Λειτουργίες «κατ’ ἀνάγκην», ἀπό «ἁπλῆ...ὑποχρέωση», γιά «νά μᾶς δοῦνε» κ.λπ. Ἂς ἀναλογισθοῦμε, πώς ὑπάρχουν ἀδέλφια μας στά ξένα, πού στεροῦνται Ἱερῶν Ναῶν ἢ καί ἀκόμα στεροῦνται τῆς παρουσίας ἑνός Ἱερέως. Ὂμως, κάτω ἀπό μίαν Εἰκονα, κάτω ἀπό ἓνα καντηλάκι ἀναμμένο μέ τρεμά μενα ἀπό τήν συγκίνηση χέρια, αὐτοί οἱ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ, συμπροσευχόμενοι,μπαίνουν στήν οὐσία καί τό περιεχόμενο αὐτῶν τῶν στιγμῶν, πολύ περισσότερο, ἀπό πολλούς ἐξ ἡμῶν. Ἂς μήν ἀφήσωμε αὐτές τίς καταπληκτικῆς ἀξίας στιγμές νά πᾶνε χαμένες. Αὐτές οἱ στιγμές κατά τίς ὁποῖες πρέπει νά συμπάσχωμε μέ Τόν Κύρό μας, ὂχι ὑποκριτικά καί μέ «κροκοδείλια δάκρυα» ἀλλά έκ βάθους καρδίας, δέν ἐπιτρέπεται νά πηγαίνουν χαμένες καί νά περνοῦν ἀπό τήν ζωή μας ὡς νά ἦσαν στιγμές καθημερινότητος καί βιοτικῆς μέριμνας.

Ἀπό τό ὓψος Τοῦ Σταυροῦ, Ὁ Κύριός μας,μᾶς βλέπει καί μπαίνει στίς καρδιές μας. Στό «σήμερον κρεμμᾶται ἐπί ξύλου…», δέν ἐπιτρέπεται ὁ νοῦς νά περιπλανᾶται σέ θέματα ὰσχετα μέ τό ἀνεπανάληπτο περιεχόμενο τῆς στιγμῆς ἐκείνης. Ὃταν κοιτάζοντας τίς καρδιές μας, Ὁ Κύριός μας τίς βλέπει «ἂδειες», τίς βλέπει «ξεκομμένες» ἀπό τό μεγαλεῖο τῶν στιγμῶν ἐκείνων, εἶναι, ὡς νά αἰσθάνεται νά τοῦ τρυποῦν τίς παλάμες ἢ νά Τοῦ λογχίζουν τίς πλευρές,χιλιάδες καρφιά καί λόγχες, βλέποντας πώς ΔΕΝ ἀντελήφθημεν τό μέγεθος τῆς θυσίας Του καί πώς εὐρισκόμεθα ἐκεῖ, ὂχι ἀπό ζέουσα Πίστη κινούμενοι ἀλλά ἀπό… «συνήθεια»,ἀπό «κοσμικό καθῆκον» ἢ ἀπό μία …ὓπουλη σκέψη, «ἂς τά ἒχωμε καλά καί μέ τόν Θεό….!».

 

Τέκνα μου ἐν Κυρίῳ,

 

Σᾶς καλῶ μέ ΠΛΗΡΗ ἐπίγνωση, τοῦ τί σᾶς ζητῶ,

τίς στιγμές πού ἒρχονται καί μᾶς ἀξίωσε ἡ Παναγία μας νά τίς ζήσωμε ἀκόμα μία χρονιά 

(διότι δική της παραχώρησις εἶναι ) 

νά συμμετάσχωμε μέ ΟΛΗ ΜΑΣ ΤΗΝ ΨΥΧΗ καί νά νοιώσωμε τά μάτια μας νά ὑγραίνωνται 

ἀπό τά δάκρυα τῆς συμμετοχῆς μας,τῆς ΠΛΗΡΟΥΣ καί ΣΥΝΕΙΔΗΤΗΣ συμμετοχῆς μας στό μεγαλεῖο καί τήν μοναδικότητα τῶν στιγμῶν,

πού θά ζήσωμε.

Ἒτσι, θά μποροῦμε νά νοιώσωμε καί τό χαρμόσυνο μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως, τό τόσο σημαντικό γιά ΟΛΟΥΣ μας.

Ἡ Ἀνάστασις δέν εἶναι μόνον «ἀρνάκια», «τραγούδια» καί «κόκκινα αὐγά». Εἶναι τό Μέγα Μυστήριο διά τοῦ ὁποίου «..θανάτῳ θανατοῦται ὁ πλᾶνος..»,

ἀλλά διά νά τό ζήσωμε εἰς βάθος καί σέ ὃλη του τήν σημασία,

πρέπει νά ἒχωμε συμμετάσχει συνειδητῶς στό Θεῖο δρᾶμα,

μέ νηστεία, Προσευχή καί ἀληθινόν πόνον!...

Μή τό λησμονῦμε αὐτὀ.

 

Αρχιμανδρίτης π. Ευθύμιος Μπαρδάκας