Η νύχτα έχει προχωρήσει αρκετά, ενώ εγώ μόνος στο κελλί μου προσπαθώ,
μέ συντροφιά τις ιερές εικόνες και το ιλαρό φώς του καντηλιού,
προσπαθώ νά βρώ
για ποιο ακριβώς λόγο επικρατεί σήμερα στην Έλλαδική Εκκλησία και το ΄Αγιον Όρος
αυτή η φοβερή αφασία για τα θέματα της πίστεως,
αφασία,
που χρόνια τώρα έχει περάσει στην περιοχή της αποστασίας.
'Η, για να' μαι πιο ακριβής και δίκαιος,
ασχολούνται και με την πίστη, απόδειξη τα κηρύγματα για τους χιλιαστάς,
παπικούς, και σπανίως τους μασόνους, όπως επίσης και τα σχετικά φυλλάδια και βιβλία.
Αυτό όμως,
που δεν κάνουν είναι, ότι δεν ένδιαφέρονται να ελέγξουν διά λόγου και πράξεως,
σύμφωνα με την ορθόδοξη παράδοση, τους κακοδόξους προισταμένους τους
ή και συναδέλφους τους, οι οποίοι δεκαετίες τώρα κηρύττουν το αιρετικό πιστεύω του Οικουμενισμού.
Διότι κατ’ αυτούς η πίστη των Ορθοδόξων δεν είναι μοναδικός δρόμος σωτηρίας,
υπάρχουν και άλλοι δρόμοι που οδηγούν εξ' ίσου με την Ορθοδοξία προς τον Θεόν και την σωτηρίαν.
Γι’ αυτό ακριβώς και το 1990 υπεγράφη στην Ελβετία η ένωσις με τους αιρετικούς Μονοφυσίτας,
τους οποίους από τον πέμπτον αιώνα έχει καταδικάσει η Εκκλησία διά Οικουμενικών Συνόδων!
Το δε 1993
εις τον Λίβανον υπεγράφη ή ένωσις των Ορθοδόξων μετά των Ουνιτών και Παπικών!
Τήν ένωσιν επεκύρωσε και ο πατριάρχης Βαρθολομαίος στην τελευταία συνάντησή του με τον πάπα,
όπου μετά το ουνιτικό συλλείτουργο πού είχαν στην Ρώμη, συνυπέγραψαν
το κοινόν ανακοινωθέν, το οποίον επικροτεί τα γενόμενα στο Λίβανον.
Αλλά μόνον αυτά; Ακόμη και τον Μωαμεθανισμόν και τας λοιπάς ειδωλολατρικάς θρησκείας, τας θεωρουν οι συγκριτισταί οικουμενισταί, ότι οδηγούν στον Θεόν. Όλων αυτών των κακοδοξιών αρχιτέκτων και υπερασπιστής και διάκονος ο πατριάρχης Βαρθολομαίος, τον οποίον αναμένουν τον προσεχή Μάιον εις Αθήνας και εις την Μητρόπολιν Παροναξίας, διά να τιμήσουν οι επίσημοι και ο αγνοών εν πολλοίς λαός τής Ελλάδος. Νά υποδεχθούν ποιον;
Όχι μόνον ένα αιρετικόν, άλλά και υβριστήν των Ελλήνων! «Πώς είναι δυνατόν η Ελλάς να υποδεχθή τιμητικώς ένα πατριάρχην, ο οποίος είναι αποδεδειγμένως μισέλλην'';
Διάβασα να γράφει ένα έντυπο, που πριν λίγο καιρό είχα λαβει και το οποίον συνέχιζε με τα εξής: «Δεν αποτελεί τούτο ατιμίαν κατά τής Ελλάδος, που οφείλει την ελευθερίαν της εις τούς ήρωας του 1821, τους οποίους ο κ. Βαρθολομαίος καθυβρίζει;
Διότι, ως γνωστόν, αφού έγράφη πολλάκις εις τον τύπον, είπε και τούτο το άπίστευτον, ότι δήθεν, «...δυστυχώς οι δυο λαοί (Τούρκοι και Έλληνες) διέκοψαν την υπέροχη συμβίωση των 400 χρόνων» (δηλαδή την Τουρκική δουλείαν των Ελλήνων!), όταν ξεσηκώθηκαν κάτι ξυπόλητοι το 1821 και δημιούργησαν τις γνωστές προστριβές...»!!! (Αυριανή, 26.10.91). Προσφάτως δε έγραψε ο τύπος: «Υπέρ όχι μόνον της τελωνειακής σύνδεσης (της Τουρκίας), αλλά και της πλήρους ένταξης στην Ευρωπαική Ένωση είναι ο Οικ. Πατριάρχης Βαρθολομαίος...» (Ελευθεροτυπία Ιαν. 15,1996).
Στόχος του, τα πιθανά πλεονεκτήματα, πού θα προκύψουν από το Φανάρι, αδιαφορώντας για τις αρνητικές επιπτώσεις στον Ελλαδικό χώρο από τον βάρβαρο και αντιδημοκρατικόν εταίρον... Εκτός, όμως των ανωτέρω, είναι και ψευδοπατριάρχης. Διότι, ενώ «αιρετικός έστι... ο μικρόν γουν εκκλίνων της ορθοδόξου πίστεως», ο κ. Βαρθολομαίος παρεκτρέπεται σε πολλά και μεγάλα, ώς θα φανεί κατωτέρω.
Α). Παραβαίνει συνεχώς και προκλητικώς την απόφασιν των αγίων πατέρων και Συνόδων, που αναφέρει, ότι «πρέπει να άναθεματισθή πάσα αίρεσις». (Α Κανών τής Β' Οίκουμ. Συνόδου). Αυτός, όμως πράττει το αντίθετον!Β). Και όχι μόνον δεν αναθεματίζει τας διαφόρους αιρέσεις, αλλά και διακηρύττει αναιδώς, ότι τας αναγνωρίζει, ώς Εκκλησίας, ήδη από την πρώτην ημέρα που ανήλθε στον Θρόνον. Όσο δε αφορά τους ιερούς Κανόνας που απαγορεύουν μέε καθαίρεση μια τέτοια ομολογία και πράξη, αυτός καταφρονεί τελείως την φωνή τους αποκαλών αυτούς «τείχη αίσχους»! (Έπίσκεψις, 15.6.’89). Γ).
Εν συνεχεία δε την παράνομον αυτήν αναγνώρισιν των αιρέσεων προσπαθεί να επιβάλη, όχι μόνον εις το Άγιον Όρος, αλλά και εις τας λοιπάς Εκκλησίας, όπως συνέβη και με τό πατριαρχείο Ιεροσολύμων, το οποίον ηρνήθη να δεχθή, ώς ορθοδόξους τους αιρετικούς Μονοφυσίτας. Δ). Γι’ αυτό ακριβώς ο μέγας αυτός αποστάτης των εσχάτων τούτων χρόνων, ουδέποτε κατηγόρησε τις σατανολατρικές συμπροσευχές της Ασσίζης Ιταλίας του 1986 των οικουμενιστών, με αρχηγόν τον πάπαν.
Σ΄αυτές έλαβον, αλίμονο, μέρος, όχι μόνον οι διάφορες χριστιανικές αιρέσεις, αλλά Εβραίοι, Μουσουλμάνοι, Βουδισταί, ειδωλολάτραι, μάγοι και ό,τι άλλο. Ιδού, πάλιν,διατί ο κ. Βαρθολομαίος μετέχει αμετανόητος εις σατανοκρατικά συνέδρια οικουμενιστών, όπως εκείνο τής Καμπέρα Αυστραλίας τό ’91, όπου έγιναν τέτοια δαιμονικά ξεφαντώματα, ώστε ένας προτεστάντης αναγκάστηκε να γράψη:
Η θέσις του Π.Σ.Ε., ότι αι ειδωλολατρικαί θρησκείαι θα κερδίσουν τον ουρανόν χωρίς τον Ιησούν Χριστόν, καθιστά τον ίδιον τον Χριστόν ένα απατεώνα, όταν λέη: «ουδείς δύναται ελθείν προς τον πατέρα, ειμή δι’ εμού». Τότε ο Παύλος εις μάτην ηνάλωσε την ζωήν του και εις μάτην έγραψε τις επιστολές του, που άπλωσαν τον Χριστιανισμόν στον ρωμαικόν κόσμον. Η Βίβλος έσφαλλε απορρίπτουσα τα είδωλα εις την δευτέραν εντολήν.
Το Π.Σ.Ε. υποβιβάζει τον Ιησούν Χριστόν εις το επίπεδον των ειδωλολατρών ηγετών και τον κάνει μία από τας πολλάς οδούς προς τον Θεόν!...Ένα σατανικόν πνεύμα ή πνεύματα παρήγαγον ένα σατανικόν Ιησούν εις το Π.Σ.Ε.! Ο Χριστός του Π.Σ.Ε. στην Αυστραλία ουδέποτε ήλθε εκ των ουρανών, ουδέποτε επέστρεψε εις τους ουρανούς και δεν δύναται να πάρη κάποιον στον ουρανόν.
Ένα ξένο και σατανικό πνεύμα και πνεύματα, αυτό είναι το μόνο είδος του Χριστού που θα ηδύνατο να προσκληθεί για να ακούση τις κραυγές των οικουμενιστών... Η Αυστραλία απεκάλυψε το βάθος της αποστασίας, που ενεργείται διά μίαν παγκόσμιον Εκκλησίαν και η οποία έχει περιγραφή, ως «Βαβυλών η μεγάλη, ή μήτηρ των πορνών, η νύμφη του τελικού αντιχρίστου...». (Orthodox Christian Witness, 5.9.’91).
Καί, όταν τυχόν ταύτα προβάλλωνται από βιντεοκασσέτες, οι οικουμενισταί χαλούν τον κόσμον, διά να σταματήσουν τις εκπομπές και να τις ματαιώσουν με εγκληματικές προφάσεις, ώς έπραξε προσφάτως ο Δημητριάδος κ. Χριστόδουλος από το κανάλι του ΤΗΛΕΤΩΡΑ. Οι μέλλοντες λοιπόν να υποδεχθούν τον Βαρθολομαίον εις Αθήνα και Παροναξία, δεν θα υποδεχθούν ορθόδοξον πατριάρχην, αλλά ψευδεπίσκοπον και ψευδοπατριάρχην, όπως τον χαρακτηρίζουν οι ιεροί Κανόνες.
Όσοι δε θα συνεργήσουν διά την υποδοχήν του, θα σκανδαλίσουν τους Ορθοδόξους Χριστιανούς και θα τους οδηγήσουν εις παγίδα, αφού θα τους προτρέψουν να υποδεχθούν προβατόσχημον λύκον, αμαρτάνοντες ούτω θανασίμως. Οι ανωτέρω, σκέφθηκα, είναι τελείως αδικαιολόγητοι, όχι μόνον διότι προ πολλών ετών ο εκκλησιαστικός τύπος έχει επισημάνει την πτώσιν εις την πίστιν των πατριαρχών του Φαναρίου, αλλά και διότι, τα «κακουργήματα» του κ. Βαρθολομαίου, τα βλέπουν και από την τηλεόρασή τους.
Παραθέτομεν ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα εκκλησιαστικής έφημερίδος δημοσιευθέν το 1982. «Από την εποχή που στο πατριαρχικό θρόνο της βασιλεύουσας ανέβηκε ο Μελέτιος Μεταξάκης, ένας εσμός προδοτών, με εξαίρεση τον πατριάρχην Μάξιμο τον Ε, λυμαίνεται το Πατριαρχείο.
Ο Αθηναγόρας ήταν εκείνος, που έβλαψε περισσότερο από όλους την Ορθοδοξία και το Φανάρι. Και μετά τον θάνατό του κανένας δεν βρέθηκε να σταματήση το δύσμοιρο Πατριαρχείο από το κατρακύλισμά του.Έτσι, σήμερα, το Πατριαρχείο περιστοιχίζεται από άτομα, που είναι εντελώς άγευστα από την ορθοδοξία, που είναι αμφίβολο αν πιστεύουν και σ' αυτόν τον Θεόν ακόμα, που δεν παύουν, όμως να τον εμπορεύονται και εμπαίζουν σαρκαστικά.
Γιατι, αν πίστευαν, κανένας τους δεν θα τολμούσε να παριστάνει τον κληρικό από αύτούς. Καί γι’ αυτό, ξεπουλούν την Ορθοδοξία σε τιμή ευκαιρίας»! (Όρθόδοξος Τύπος, 25.6.82). Μετά από τέτοια κείμενα και τις δημόσιες εμφανίσεις του πατριάρχου, που ολοφάνερα προδίδουν την μοναδικότητα της Ορθοδοξίας, πώς είναι δυνατόν, να τον ανέχωνται επίσκοποι, ιερείς και μοναχοί, ιδίως του Αγίου Όρους, που τον μνημονεύουν καθημερινώς;
Μέχρι ποτε θα τον θωπεύουν με τις δήθεν διαμαρτυρίες τους, ενώ βλέπουν, ότι καθημερινώς θρασύνεται και περισσότερον, απεμπολών τον «θησαυρόν της υγιαινούσης πίστεως»; Δέν αντιλαμβάνονται, ότι προ πολλού έπρεπε να είχαν διακόψει κοινωνίαν μαζί του, συμφώνως προς τους ιερούς Κανόνας και την πατερικήν διδασκαλία; Ο κ. Βαρθολομαίος, όμως δεν είναι μόνον αιρετικός. Όπως όλοι οι αιρετικοί είναι και άδικος.
Τούτο αποδεικνύεται από τον τρόπον, που συμπεριφέρεται προς όσους δεν τον προσκυνούν και μνημονεύουν. Τότε άφήνει να έκδηλωθή όλος ο «πλούτος» της κακοδόξου καρδίας του... Έτσι στις 20.5.1992 εξεδίωξε διά της αστυνομίας την αδελφότητα της Σκήτης του Προφήτου Ηλιού εν Αγίω Όρει, επειδή δεν τον εμνημόνευε λόγω των οικουμενιστικών του ενεργειών. Εις τούτο φέρει μεγίστην ευθύνην και η συμπράξασα Ιερά Κοινότης του Αθωνος, η οποία σύρεται δυστυχώς, ως κοπέλλι όπισθεν των παρανόμων επιθυμιών του.
Εν συνεχεία «κάλεσε τους ζηλωτές, που εγκαταβιούν στην Αθωνική Πολιτεία —υπολογίζονται γύρω στους τριακοσίους— «εις μετάνοιαν και ανάνηψιν» και στην περίπτωση, που αρνηθούν κάτι τέτοιο να απέλθουν εκτός Αγίου Όρους'', διότι αυτό είναι έδαφος του Οικουμενικού Πατριαρχείου και δεν έχουν θέσιν εις αυτό οι τα ενάντια προς αυτό φρονούντες».(ΤΑ ΝΕΑ, 9.11.’92).
«΄Η με μνημονεύετε ή φεύγετε από το 'Αγιον Όρος. Το τελεσίγραφο αυτό απηύθυνε προς τούς ζηλωτές μοναχούς του Όρουςο πατριάρχης Βαρθολομαίος, λίγο πριν από την αναχώρησή του για τήν Κρήτη».(ΕΘΝΟΣ, 9.11.’92). Ακόμη έθεσε το ρητορικό ερώτημα: «Μπορεί σε μια οικογένεια, τα παιδιά να διαφωνούν με τον πατέρα, τον αρχηγό της οικογένειας;».(ΕΘΝΟΣ, 7.11.1992). Βεβαίως εις τα ανωτέρω υπάρχουν πολλές απαντήσεις, εγώ, όμως έκείνο τό βράδυ προτίμησα να διαλέξω μία απ’ όλες την οποία και παραθέτω διά τους αναγνώστας του «Αγιορείτου»:
«Πολύ και λίαν πλανάται» ο κ. Βαρθολομαίος λέγων τα άνωτέρω, και αν νομίζη, ότι θα περάσει ο διωγμός των Ορθοδόξων Αγιορειτών, τον οποίον ετοιμάζει εν πνεύματι αιρετικής αδικίας. Πρώτον, διότι «εις μετάνοιαν και ανάνηψιν» καλείται ο ίδιος, που είναι άδικος και αιρετικός, και όχι οι Ορθόδοξοι Αγιορείται.
Δεύτερον, διότι, όπως ένας «πατέρας» δεν ημπορεί να έχη αξίωσιν υπακοής από τον υιόν του, όταν τον εξωθή εις την ληστείαν, ούτε από την θυγατέρα του, όταν την προάγη εις την πορνείαν, ούτω και ο «πνευματικός πατέρας» δεν ημπορεί να έχη αξίωσιν υπακοής, όταν είναι λύκος, αντί ποιμένος και προάγει εις την αίρεσιν, που είναι η χειροτέρα μορφή πορνείας.
Τρίτον, διότι το Άγιον Όρος δεν είναι «έδαφος» του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ούτε βεβαίως τσιφλίκι του κ. Βαρθολομαίου Αρχοντώνη, αλλά «αυτοδιοίκητον τμήμα του Ελληνικού Κράτους, του οποίου η κυριαρχία παραμένει άθικτος επ' αυτού». (Σύνταγμα τής Ελλάδος, άρθρ.105). [...]. Ακόμη και τις κουρές των Μοναχών επιθυμεί να ελέγχει ο ίδιος, καταργών ούτω κάθε έκφρασιν Μοναστηριακού τυπικού και αυτοδιοικήτου.
Τίποτε, όμως δεν θα κατόρθωνε από τα παραπάνω, εάν οι ηγούμενοι υπελόγιζαν περισσότερον από τους θρόνους τους, τους Ι. Κανόνας, όπως πράττει η Ι. Μονή Εσφιγμένου. Αφού, όμως προσκυνούν ένα ψευδεπίσκοπον και συνεργάζονται μαζί του διά την εξόντωσιν των Ζηλωτών πατέρων, η κατάληξις είναι δικαία! «Δίκαιος ο Θεός ημών και δικαιοσύνας ήγάπησεν»...
Ευτυχώς,
όμως ικανός αριθμός πιστών έχουν αντιληφθή την κακόδοξο διακονία του και τον απεδοκίμασαν
ποικιλοτρόπως εις Κρήτην, Πάτμον, Κάλυμνον.
Ελπίζομεν,
ότι το αυτό θα συμβή εις Αθήνας και Παροναξίαν τον προσεχή Μάιον.
Εις την Πάτμον ειδικά, ο λαός είχε απομονωθή από τα προσκυνήματα, τα οποία είχαν κατακλύσει παντός είδους αιρετικοί.
Διότι τελικώς, κάθε επίσκεψίς του εις αυτό αποβλέπει·
εις συμπροσευχάς μετά των αιρετικών, ώστε ο λαός να συνηθίση το θέαμα και να τον ακολουθήσει αδιαμαρτύρητα στην οικουμενιστική του αποστασία.
Προσθέτομεν δε διά την ιστορίαν,ότι στην συλλειτουργία του με τον πάπα της Ρώμης, τον παρελθόντα Ιούνιον και,
ενώ ήτο καλοκαιρία, ξαφνικά ο ουρανός πάνω από τον Ναόν του αγίου Πέτρου εμαύρισε και οι κεραυνοί απειλούσαν να συντρίψουν τον τρούλλο τού Ναού!
Και ενώ και τα στοιχεία της φύσεως διαμαρτύρονται, ο κλήρος και ο Μοναχισμός, ιδίως ο Αγιορειτικός, δεν τολμούν να άναχαιτίσουν το αιρετικό του κήρυγμα, γενόμενοι συνυπεύθυνοι για την απώλεια του λαού.
Διότι, ως είναι γνωστόν, δεν κοινωνεί μόνον με αιρετικούς, αλλά είναι και ο ίδιος αιρετικός.
Εκείνη, όμως την στιγμή το καντήλι τρεμόσβησε ζητώντας ασφαλώς λάδι.
Σηκώθηκα να φέρω το λαδικό, ενώ μια ευχή ψιθύρισαν άθελα τα χείλη μου.
Κύριε, φώτισε τους καλοπροαίρετους πιστούς ν’ αντιληφθούν, ποιον λύκον υποδέχονται για ποιμένα και παιδαγώγησε, όπως Σύ γνωρίζεις, τούς ρασοφόρους, που κρατούν τον λαόν σου στο σκοτάδι της άγνοιας και της κακοδοξίας.
Αμήν!
Από το βιβλίο του π. Θεοδωρήτου Μαύρου,
''ΟΤΑΝ ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΠΡΟΔΙΔΟΥΝ'' ,
έκδοση του περιοδικού «Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ», Αθήνα 2001.
Άρθρα και σχόλια αναφερόμενα εις την αίρεσιν του Οίκουμενισμού και την μεγάλην ευθύνην των κοινωνούντων αμέσως ή εμμέσως μετ' αυτής.
Μεταφορά στο διαδίκτυο, στο μονοτονικό σύστημα, τίτλος, επιμέλεια και παρουσίαση κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου