Ο ΜΑΞΙΜΑΛΙΣΜΟΣ ΕΝΟΣ ΧΡΟΝΙΟΥ ΦΟΝΤΑΜΕΛΙΣΜΟΥ

Έχει γίνει έθιμον πια στήν Εκκλησία του νέου ημερολογίου,
οι υποψήφιοι επίσκοποί της να έχουν περισσότερες δυνατότητες επισκοποποιήσεώς των,
εάν επέδειξαν προηγουμένως τον «δυναμισμόν» τους δια της δημοσιεύσεως... υβρεολογίου
κατά των παλαιοημερολογιτών!
Και, ενώ ουδέποτε στα κηρύγματά τους
ασχολούνται με την αίρεσιν του αιώνα μας,τον Οικουμενισμον,
προκειμένου να ελέγξουν τους παλαιοημερολογίτας ευρίσκουν πολλές ευκαιρίες.
Στα τελευταία χρόνια εδημοσιεύθησαν αρκετά βιβλία εις τα οποία,
οι συγγραφείς τους, λαικοί και κληρικοί, ο καθένας με τον τροπον του και τα «χαρίσματά» του,
κατηγορεί, δυσφημεί ή υβρίζει το παραδοσιακόν κίνημα του εικοστού αίώνος,
τον παλαιοημερολογιτισμόν,
ως τον αποκαλούν ταπεινωτικά.
Παρομοίως τον 18ον αιώνα,
τους οπαδούς των εκκλησιαστικών παραδόσεων απεκάλουν χλευαστικώς «Κολλυβάδες»,
οι αντίπαλοί των, των οποίων,
όμως «μετ ήχου απωλέσθη το μνημόσυνον»,
ενώ οι θαυμασταί και οπαδοί των Αγίων εν πολλοίς Κολλυβάδων συνεχώς αυξάνουν.

 

Προ μηνών μαλιστα έγινε επιστημονικό Συνέδριο στήν νήσο Πάρον, προκειμενου νά τιμηθή ποικίλως ό Άγιος Αθανάσιος ό Πάριος, ο δεύτερος πνευματικός ηγέτης του Κολλυβαδικού κινήματος. Σχετικώς με την πλουσίαν κατά τών παλαιοημερολογιτών φιλολογία, υπάρχει η ερμηνεία της. Αποτελεί «στρατηγική» των νεοημερολογιτών, ώστε οι πιστοί τους να διαβάζουν και ν’ ακούνε συνεχώς κατηγορίας κατά των πιστών του πατρώου εορτολογίου, με αποτέλεσμα να... φοβούνται και να τους πλησιάσουν!

Ετσι τα ποίμνια παραμένουν ασφαλισμένα στις μάνδρες του νεωτερισμού και της κακοδοξιας, αφού οι γέφυρες προς αυτούς συνεχώς καταστρέφονται... Προσφάτως μάλιστα ένας κληρικός ισχυρίσθηκε, ότι και ο Γέροντας Παισιος ο Αγιορείτης έχει χαρακτηρίσει, ως «εχθρούς τής Εκκλησίας», τούς παλαιοημερολογίτας στο βιβλίο του «Επιστολές» στην σελ. 134-6. «Αντιγράφει» μάλιστα την σχετικήν προτασιν ως εξής: «Οι άθεοι, οι μασόνοι, οι αιρετικοί, οι παλαιοημερολογίτες, όλοι δηλαδή οι εχθροί τής Εκκλησίας...».(Άρχιμ. Β. Μπακογιάννη, Σχολή Πολέμου, σ. 76). 

Ανατρέξαμε στις Επιστολές και στις σελίδες 134-6,αλλά πουθενά η ανωτέρω πρότασις! Αυτό, όμως έχει μικρά σημασία διά τον π. Μπακογιάννη. Το μήνυμά του διεδόθη -που θα βρή ο αναγνώστης τις Επιστολές, ώστε να διαπιστώση τό ψεύδος; Βεβαίως, ούτε πρώτος, ούτε τελευταίος είναι ο ανωτέρω κληρικός στο είδος αυτό τής δημοσιογραφίας.

Κοινός διδάσκαλος όλων αύτών υπήρξε δυστυχώς ό π. Επιφάνιος Θεοδωροπουλος, ο οποίος με το έργο του «Τα δύο άκρα» έγινε ο ισχυρότερος βοηθός των οικουμενιστών, ο καλύτερος δικηγόρος των «χλιαρών» και αδιαφόρων «συντηρητικών», ο λαμπρότερος υπογραμμός των ορθολογιστών θεολόγων και παρερμηνευτών της Εκκλησιαστικής 'Ιστορίας και των Ι. Κανόνων...

Και όλα αυτά, τά μετήλθε προκειμένου νά μη ταπεινωθή και ομολογήση το δίκαιο των ενισταμένων, κατα τής αιρέσεως, παλαιοημερολογιτών. Η Αναίρεσις των «Δύο άκρων» κυκλοφορεί ήδη από τό 1971 δια τού ημετέρου έργου «Διάλογοι της ερήμου περί Οικουμενισμού»,σ.308 καί εις νεωτέραν μορφήν υπό τον τίτλον: «Τό άντίδοτον», Αθήναι 1990, σσ. 220. 

Ο αυτός αρχιμανδρίτης Β. Μπακογιάννης σε άλλο έργο του μέ τίτλο: «Ο Χριστός ήταν ορθόδοξος», αναφέρει και τά εξής εξωφρενικά: «...τά μυστήριά τους (παλ/τών) είναι τελείως άκυρα. Γι' αυτό πάλι τους βαπτίζομε, (ενώ τους αιρετικούς, τους δεχόμαστε με χρίσμα!...), πάλι τους παντρεύομε και πάλι τους χειροτονούμε»! (σ. 87). Βεβαίως στο ανωτέρω κείμενον, δεν υπάρχει ουδεμία σοβαρότης, αλλά μόνον η τραγικότης, που χαρακτηρίζει τήν στάσιν των νεώτερων κληρικών και θεολόγων του νέου ημερολογίου.

Όλοι αυτοί προτιμούν να μυρώνουν παρά νά βαπτίζουν τους αιρετικούς κατά τους Ιερούς Κανόνας· να ραντίζουν, αντί να βαπτίζουν τους πιστούς της Εκκλησίας τους· καί μόνον τους ορθώς βαπτισθέντας του παλαιού πιστούς, να... ξαναβαπτίζουν!Δυστυχώς, όμως σε αυτό το μήκος κύματος κινούνται όλοι οι κληρικοί του νέου. 

Ως πρόσφατον παράδειγμα αναφέρομεν τό βιβλίο τού π. Νικοδήμου Αεράκη, υπό τον τίτλον: ''Επίκαιρα θέματα'', Αθήναι 1999. Εις αυτό, μεταξύ άλλων κειμένων του, δημοσιεύει και την Εισήγησίν του στην Σύναξιν των πνευματικών της Μητρόπολης Ύδρας,που ανήκει. (6 Φεβρ. ’84). Είναι αφιερωμένη εναντίον του ομολογητού αρχιμανδρίτου π. Χρυσοστόμου Σπύρου καί των Μοναζουσών, οι οποίοι το 1984 απεκήρυξαν την Εκκλησίαν του Νέου και ηκολούθησαν τήν ανθενωτικήν Εκκλησίαν του πατρώου εορτολογίου.

Η ομολογία τους ήτο μία ελπιδοφόρα εξαίρεσις μέσα στο τέλμα της αδιαφορίας που επεκρατει και επικρατεί στην Εκκλησίαν τού Νέου. Ο επίσκοπος του π. Χρυσοστόμου με βοηθούς τούς αδελφούς Αεράκη, Δανιήλ καί Νικόδημον, αντέδρασε μετά πάθους εναντίον των συγχρόνων ομολογητών.

Δια της όλης αντιδράσεως καί βαρβάρου συμπεριφοράς τους, οι ανωτέρω ρασσοφόροι επαλήθευσαν τους λόγους του ομολογητού Μαξίμου, ο οποίος 14 αιώνες προτύτερα, πέρασε από τα ίδια μονοπάτια της ομολογίας και συνεπώς τής συκοφαντίας και ποικίλης κακοπάθειας εκ μέρους των αντίπαλων του. 

Γράφει λοιπόν, ο Όσιος για όλους τους συγχρόνους μαθητάς του π. Επιφ. Θεοδωροπούλου, οι οποίοι, όπως ο δάσκαλός των, προκειμένου να πολεμήσουν τους ομολογούντας την Ορθοδοξίαν, διαστρέφουν τον λόγον τού Θεού. «ΙΙολλοί εσμέν οι λέγοντες, ολίγοι δε οι ποιούντες· αλλ' ουν τον λόγον του Θεού, ούδείς ώφειλε νοθεύειν δια την ίδιαν αμέλειαν, αλλ' ομολογείν μεν την εαυτου ασθένειαν, μη αποκρύπτειν δε, την του Θεού αλήθειαν, ίνα μη υπόδικοι γενώμεθα μετά της των εντολών παραβάσεως και της του λόγου του Θεού παρεξηγήσεως»! (Περί άγάπης, εκατ. δ', παρ. πε).

Με βάσιν τους ανωτέρω λόγους του Αγίου Μαξίμου, αποτελούν πέλαγος ολόκληρον αι αντιπαραδοσιακαί θέσεις της Εισηγήσεως του π. Νικοδήμου Αεράκη, στην προσπάθειά του να παρουσίαση αθώον τον επίσκοπόν του κ. Ιερόθεον -τον απηνή διώκτην των Μοναζουσών και του π.Χρυσοστόμου— και συνεπώς ένοχους τους ομολογητάς! Η πλουσιωτάτη παράδοσις της Ορθοδοξίας, η επικροτούσα την διαγωγήν των ανωτέρω ομολογητών,αφήνει τελείως αδιάφορον τον επικριτήν του π.Χρυσοστόμου!... 

Ο αναγνώστης και μόνον από το κύριον άρθρον του παρόντος ''Αγιορείτου'', αντιλαμβάνεται ευκόλως, ότι η κοινωνία μετά της αιρέσεως σημαίνει συμμετοχή στο έγκλημα της αιρέσεως. Συνεπώς είναι 100% ένοχος ο επίσκοπος του π. Νικοδήμου και αυτός ο ίδιος, κοινωνούντες τη αιρέσει. Η κοινωνία αυτή, τους καθιστά «εχθρούς του Θεού», κατά τον Μέγαν ομολογητήν Θεοδώρητον τον Στουδίτην.

Αλλά και ο αδελφός του π. Νικοδήμου, π. Δανιήλ Αεράκης συνεχίζει μέχρι σήμερα, αμείωτα να εκφράζη το μένος του εναντίον των κληρικών και λαικών του παλαιού ημερολογίου. Προσφάτως (8 Όκτ. ’99), από τον Ραδιοφωνικόν Σταθμόν Λυδίας τής Φιλιππησίας εξαπέλυσε δριμύτατον υβρεολόγιο εναντίον των «εσωτερικών εχθρών» της Εκκλησίας, των παλαιοημερολογιτών! Τους απεκάλεσε όλους, άνευ ουδεμίας εξαιρέσεως, «ανίερους και αγύρτας»! Επίσης ωμίλησε ειρωνικά γι αυτούς, που ασχολούνται με το 666. 

Ερωτώμεν: Είναι δυνατόν με τέτοιους κληρικούς να μην προχωρά αλματωδώς ο Οικουμενισμός και δι΄αυτού η Νέα Εποχή; Δυστυχώς, αυτός είναι στο σύνολό του σχεδόν ο κλήρος του νέου ημερολογίου. Ευγενέστατοι προς όλους τούς αιρετικούς, αγενέστατοι και ανυποχώρητοι φονταμενταλισταί, όταν αναφέρωνται στους πιστούς του πατρώου εορτολογίου. Η μεγάλη και ύπουλος ασθένεια του Νεοημερολογιτισμού, που τον οδήγησε προοδευτικά στην αγκαλιά του Οικουμενισμού!...

Δια περισσότερα επί του μεγάλου αυτού θέματος της κοινωνίας με τήν αίρεσιν παραπέμπομεν τον αναγνώστην στο ημέτερον «Ορθοδοξία και αίρεσις», Αθήναι 1982,σ.112. Ένα σύνηθες επιχείρημα των νεοημερολογιτών κατά των πιστών του πατρώου εορτολογίου είναι και το θέμα του ζήλου. Τους θεωρούν, ως έχοντας ζήλον «ου κατ΄ επίγνωσιν», γι’ αυτό και τους συγκρίνουν με τους συγχρόνους φονταμενταλιστάς.

Φονταμενταλισταί υπάρχουν σχεδόν παντού με θρησκευτικό χαρακτήρα, διακρίνονται ο μουσουλμανικός, ο παπικός και ο προτεσταντικός φονταμενταλισμος (= η υπεράσπιση των θρησκευτικών θεμελίων). «Στα πλαίσια της Ορθοδοξίας θα μπορούσαν να σημειωθούν οι ζηλωτικές κινήσεις των Παλαιοημερολογιτών στην Ελλάδα και των Παλαιοπίστων στή Ρωσία...», σημειώνει ό καθηγητής τής Θεολογίας κ. Γ. Μαντζαρίδης στο έργο του: «Πρόσωπα και θεσμοί», στο οποίο ασχολείται και με την «επέλαση του φονταμενταλισμού».(σσ. 79-98). 

Η ανωτέρω παρομοίωσις και εξίσωσις συνιστά τραγικήν παραποίησιν τής αληθείας. Οι παλαιόπιστοι ηγκιστρωμένοι στα λάθη του παρελθόντος δεν δέχθηκαν τις ορθές λειτουργικές μεταρρυθμίσεις της εκκλησίας των, οι παλαιοημερολογίται αντιθέτως, πιστοί στην πλούσια παράδοσή τους, απέρριψαν την αντικανονική αλλαγή του ημερολογίου, όπως δεν την δέχεται και μέχρι σήμερα το μεγαλύτερο μέρος τής Ορθοδόξου Εκκλησίας!

Η διαφορά είναι αβυσσαλέα! Τί κοινόν είναι δυνατόν να υπάρχη μεταξύ των δύο αυτών κινημάτων; Δυστυχώς, όμως οι νεότεροι θεολόγοι περί πάντων τυρβάζουν, πλήν της πιστότητος στην Παράδοσιν, την οποίαν, σημειωτέον και αγνοούν και καταφρονούν, ιδίως οι της ακαδημαϊκής θεολογίας. Απόδειξις η στάσις των απέναντι στην αίρεσιν τού Οικουμενισμού και της προδοσίας των προκαθημένων Κων/λεως, Αλεξανδρείας, Αντιοχείας, Αμερικής και Αυστραλίας!

Ουδεμία διαμαρτυρία, πλήρης συμπόρευσις μετ’ αυτών, σαν να μη συμβαίνη τίποτα... Μόνον, όταν αντιδράση κάποιος στην προδοσία, γίνονται ζωηροί και επιθετικοί, οι πρώην νυσταλέοι, «χλιαροί» και αγαπολόγοι... Κατάστασις φρικτή! 

Ας συνεχίσωμεν, όμως με τους συλλογισμούς του κ. Μαντζαρίδη. «Όταν η αποδιοργάνωση της κοινωνίας συμβαδίζει με την εκκλησιαστική αποδιοργάνωση, όταν μαζί με την διάλυση των κοινωνικών θεσμών, υποχωρούν και οι θεσμοί τής Εκκλησίας... είναι φυσικό να αναζητούνται με κάθε τρόπο σημεία στηρίξεως. Ως ευκολότερη και αντικειμενικά πειστική λύση στις περιπτώσεις αυτές, φαίνεται η καταφυγή σε αντικειμενοποιήσεις της εκκλησιαστικής παραδοσεως.

Τα πατερικά κείμενα, οι τύποι και οι κανόνες της εκκλησιαστικής ζωής, οι καθιερωμένες αυθεντίες μετατρέπονται σε σύμβολα συσπειρώσεως και οπλοστάσια για την προάσπιση των υποκειμενικών επιλογών για την κατατρόπωση των αντίπαλων. Με τον τρόπον αυτόν αναδύεται ένας σκληρός φονταμενταλισμός (= ζηλωτισμός, σ. ημ.), που νεκρώνει την αλήθεια της πίστεως και αποθεώνει τους τύπους και τις αντικειμενικοποιήσεις της». Η μεγάλη αδυναμία των ανωτέρω κειμένων έγκειται στο ότι δεν προσφέρουν ένα σύγχρονο παράδειγμα, ώστε να κρίνη ο αναγνώστης την αλήθειαν ή μη των λόγων του κ. καθηγητού. 

To ότι, όμως θεωρεί την αναφοράν του πιστού σε πατερικά κείμενα και Ιερούς Κανόνας σε περιπτώσεις εκκλησιαστικής κρίσεως, ως ζηλωτισμόν αδόκιμον και απορριπτέον, αυτό και μόνον,τον καθιστά αντιπαραδοσιακόν με την κυριολεκτικήν σημασίαν τής λεξεως!

Οι λόγοι του κ. Μ. δεν έχουν καμμίαν σχέσιν μέ την ορθόδοξον πρακτικήν τής παραδόσεώς μας. Η ζωή και οι λόγοι του πλέον ασήμου ομολογητού αποτελούν άμεσον και έμπρακτον ανατροπήν των υποκειμενικών συλλογισμών του... Τα εν συνεχεία επιχειρήματα του κ. καθηγητού είναι ακόμη πιο τραγικά. Γράφει: « Η πίστη στον χριστιανικό Θεό και η εμπειρία της παρουσίας του δεν κάνουν τον άνθρωπο φανατικό ή αδιάλλακτο, αλλά τον μεταμορφώνουν και τον ειρηνεύουν...

Η Ορθόδοξος Εκκλησία είναι από την φύση της απόλυτη. Ο ζήλος του Θεού δεν βρίσκεται στο περιθώριο, αλλά στην καρδιά της. Γνώμονας όμως του ορθοδόξου ζήλου είναι η επίγνωση του Θεού. Ο ζήλος αυτός δεν εξυπηρετεί ανθρώπινες ιδιοτέλειες, ούτε περιορίζεται σε κοσμικά όρια. Ως ζήλος «κατ’ επίγνωσιν» συμβαδίζει πάντοτε με την αληθινή θεογνωσία,που είναι κοινωνία και ένωση με τον Θεόν τής αγάπης.Δρασκελίζει το κτιστό και κοινωνεί με το άκτιστο... 

Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν δέχεται, ως θεμέλιο το κτιστό, πράγμα, που συμβαίνει στον φονταμενταλισμό. Απο την στιγμή που γίνεται αυτό, παύει να υπάρχει Ορθοδοξία, ή ακριβέστερα -και με βάση την ορθόδοξη θεολογία- παύει να υπάρχει Χριστιανισμός, γιατί ειδωλοποιείται το κτιστό... Ο χριστιανικός φονταμενταλισμός αποτελεί διαστροφή της χριστιανικής αληθείας, ειδωλοποίηση του Χριστιανισμού και άρνηση της άκτιστης Εκκλησίας».

Ωραιολογίες χωρίς αντίκρυσμα αληθείας, εφ' όσον ο κατηγορούμενος είναι ο ορθόδοξος ζηλωτισμός, δηλαδή ο εν Έλλάδι παλαιοημερολογιτισμός. Πότε διεπίστωσεν ο κ. Μ. εκφράσεις ζήλου χωρίς επίγνωσιν, φανατισμού και βίας στην Εκκλησία του παλαιού ημερολογίου, ώστε να εντάσσει τους πιστούς της στους άνευ επιγνώσεως ζηλούντας; Πότε παρετήρησε φαινόμενα παράλληλα του Μουσουλμανικού φονταμενταλισμού ή του προτεσταντικού ή παπικού, τύπου Μπέλφαστ;

Πότε είδε ιδιοτέλειες, έλλειψη αγάπης και αδιαφορίαν δια την μετά του θείου ένωσιν; Και δια να γίνωμε πιο συγκεκριμένοι: «Πήγαμε ποτέ εμείς να βεβηλώσωμε τα θυσιαστήριά σας, ννα χύσωμε το Άγιον Ποτήριον, να σπάσουμε τις εικόνες σας, να ανατινάξουμε τις εκκλησίες σας ή να εντοιχίσωμε τις πόρτες σας; Αποσχηματίσαμε καμμία καλόγριά σας εν μέση οδώ; 

Ξυρίσαμε κανένα κληρικόν σας ή βαλαμε κανέναν άλλο σε φυλακή; Ενεργήσαμε ποτέ, ώστε η Πολιτεία να μην αναγνωρίζη τους γάμους και τας βαπτίσεις σας, ώστε να σας εξαναγκάσωμε να ζήτε εις το περιθώριον της κοινωνίας, ως άνθρωποι δευτέρας ζώνης και κατηγορίας; Ενεργήσαμε ποτέ, ώστε να μην σας δίδεται άδεια οικοδομής ευκτηρίου οίκου, ή να απαγορεύσουμε τας συνάξεις σας ή να εμποδίσουμε τους νέους σας από την μελέτην της θεολογικής επιστήμης»;

Και όμως... όλα αυτά, τα έπραξαν οι εν επιγνώσει ζηλωταί, οι τήν βασιλικήν καυχώμενοι, ότι βαδίζουν οδόν, οι έχοντες ζήλον «που τους οδηγεί στην θεογνωσίαν, που είναι κοινωνία και ένωση με τον Θεόν τής αγάπης»! (σ. 96). Ώστε αυτοί είναι οι καρποί της του Θεού ενώσεώς σας; Ο διωγμός του αδελφού, η καταπίεσίς του νά δεχθή το παράνομον δια της ασκήσεως «βαναύσου βίας προκειμένου να επιβληθή πειθαρχία εις τους μη θέλοντας να υποταγούν»!

Πού είναι τέλος πάντων, η τοσούτον υφ'υμών υμνούμενη ελευθερία του προσώπου; Η ανωτέρω διαγωγή σας δεν συνιστά φονταμενταλισμό εις όλην του την απαίσιαν έκφρασιν; Και το ακόμη σπουδαιότερον: 

Οί Παλ/ται σεβόμεθα και το κτιστόν, χωρίς να το ειδωλοποιούμεν, και αγωνιζόμεθα δια την κατάκτησιν της ακτίστου χάριτος, όσο μπορούμε. Στο κτιστόν υπάγονται όλα, όσα μας βοηθούν δια την αναγωγήν μας στο άκτιστον θείον, όπως τα δώρα της Θ.Ευχαριστίας, αι εικόνες, οι ψαλμωδίες, τα τυπικά, η κανονική τάξις, που συνέχει τα επίγεια και τα ουράνια.

Η κατηγορία της ειδωλοποιήσεως του κτιστού αποτελεί εικονομαχικόν επιχείρημα,(διακονούμενον από τον προτεσταντισμόν σήμερα και άλλες αιρέσεις), διότι και οι αιρετικοί εικονομάχοι ειδωλολάτρες απεκάλουν τους εικονοφίλους, επειδή, ως έλεγον, φιλούν και λατρεύουν ξύλα και χρώματα!

Και όμως,
οι εικονόφιλοι της εποχής εκείνης διεμαρτύροντο συνεχώς,
εβασανίζοντο, εν έξορίαις,απέθνησκον,
προκειμένου δια του κτιστού να φυλάξουν τον οφειλόμενον σεβασμόν στο άκτιστον θείον!
Σήμερα,
οπού το κινδυνευομενον είναι η πίστις,
ποιαι αι κατά Θεόν αντιδράσεις των εν έπιγνώσει δήθεν ζηλωτών;
Η σιγούν,
το οποίον συνιστά τρίτον αθείας είδος κατά τον Άγιον Γρηγόριον Παλαμάν,
ή συμπορεύονται και επικροτούν,
αρκούμενοι εις ύβρεις κατά των αγωνιζομενων παλαιοημερολογιτών!
Αυτός είναι ο καρπός του εν επιγνώσει ζήλου των,
η αποξένωσίς των από τα σωτήρια παραδοσιακά πρότυπα των ζηλωτών πατέρων του παρελθόντος-κοινός πλούτος τής Εκκλησίας-δια μίαν υποθετικήν κοινωνίαν μετά τού ακτίστου,άνευ κόπου ή θυσίας!
Αρκούνται στα ωραία λόγια,
τα οποία αδυνατούν να καλύψουν την πνευματικήν πτωχείαν των,την αντιπαραδοσιακήν
δηλαδή τοποθέτησιν καί μονομέρειαν,την μονοφυσιτικήν ερμηνείαν σχέσης κτιστού και ακτίστου,
τα οποία αντιθέτως,
λειτουργούν εν πάση αρμονία στον χώρον τής ανθενωτικής ενστάσεως του παλαιού ημερολογίου!

Εισαγωγή στο διαδίκυτο,στο μοτοτονικό σύστημα

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Απόσπασμα κειμένου από το βιβλίο

 ''ΟΤΑΝ ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΠΡΟΔΙΔΟΥΝ''

του αειμνήστου Ιερομονάχου-Θεολόγου

 π. Θεοδωρήτου Μαύρου.

Τίτλος και επιμέλεια ημετέρα.

Ιερομόναχος π. Θεοδώρητος Μαύρος