ΟΙ ΔΙΩΓΜΟΙ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΣΠΥΡΟΥ

Επειδή πλήθος πολύ πιστών υπέγραψε κείμενον συμπαραστάσεως εις τον αγώνα 

του Γέροντος Χρυσοστόμου Σπύρου των Σπετσών,

ο κ. Ιερόθεος (Μητροπολίτης) 

εκυκλοφόρησεν πολυγραφημένον τετρασέλιδον,

οπού με διάφορα υπονοούμενα,

παρερμηνείαν των Ι. Κανόνων, απειλάς κλπ., εφοβέριζε τον λαόν των Σπετσών, γράφων:

«Προσέξατε καλά,

διότι συμμετέχετε στο φοβερό κρίμα τού σχίσματος και σύμφωνα με τους Ι. Κανόνας 

θα είσθε υπό το βάρος του αφορισμού των σχισματικών».

'Ητο η πρώτη φορά στην αρχιερατική του διακονία,

οπού απείλησε με αφορισμούς, όχι κανέναν μασόνον ή διαφθορέα της νεολαίας,

αλλά πιστούς που εξεδήλωσαν την γνήσιάν τους αγάπην σ' έναν αληθινό και όχι μισθωτό ποιμένα.

 Έν συνεχεία αντέδρασε, ως εξής:

Α). Ωμίλησε τη βοηθεία μεγαφώνων εις παραλιακόν Ναόν τής νήσου, κατηγορών,

ως «σχίστην» και «αντάρτην» τον Γέροντα.

Β). Την 1 Φεβρουαρίου '84 (σ. ημ.) ανήλθε μετά οκτώ ιερέων του εις την Ι. Μονήν διά να λειτουργήση.

Όλαι αι αδελφαί μετά της Καθηγουμένης είχον κλεισθή στα κελλία τους.

Μία μόνον αδελφή ήτο παρούσα δια να παρακολουθή τα γενόμενα και ικανός αριθμός φίλων της Μονής. Μετά την Λειτουργίαν, επειδή δεν ημπόρεσε να φέρη ενώπιόν του την Καθηγουμένην,άρχισε να κτυπά μανιωδώς την πόρτα του κελλίου της. Εις μάτην! Η άπάντησις ήτο σαφής·μόνον δι' αλληλογραφίας του λοιπού θα ήρχετο εις επαφήν με τήν Μονήν! Απεχώρησε πλήρης οργής,ενώ διερχόμενος την πύλην είπε:«Θα το κάνω θρύψαλα»,εννοών το Μοναστήρι. Αμέσως έδωσε εντολήν να αρχίσουν αι ανακρίσεις των Μοναζουσών και του Γεροντος, από ανακριτήν που είχε φέρει εκ της Αρχιεπισκοπής Αθηνών, τον π. Ευάγγελον Μαντζουνέαν. Ούτε ο Γέροντας, ούτε αι άδελφαί έδέχθησαν να ανακριθούν και η αστυνομία εθυροκόλλησε τας προσκλήσεις στην πύλη τής Μονής. Σημειωτέον,ότι ο ανωτέρω ανακριτής ηναγκαζε πιστούς που εκάλεσε προς ανάκρισιν να «παλαμίζουν» το Ευαγγέλιον, ορκιζόμενοι επ αυτού, εν γνώσει ασφαλώς του κ. Ιεροθέου, ο οποίος από το διπλανό δωμάτιο ήκουε τας αντιδράσεις των πιστών που ηρνούντο να ορκισθούν! 

Εις τοιούτον σημείον ωδήγησε τον Σεβ. η κρυφή του υπερηφάνεια...Δ). Την 3ην Φεβρουάριου,όπου η νήσος επανηγύριζε τους πολιούχους αυτής, τους τρεις Σπετσιώτες Νεομάρτυρες, εις τους ναούς ανεγνώσθη ειδική Εγκύκλιος εις την οποίαν οι ακολουθούντες το Παλαιόν Ημερολόγιον εχαρακτηρίζοντο ως θύματα του Σατανά. Το απόγευμα της ίδιας ημερας ενώπιον του Σεβ. και του μισού σχεδόν ιερατείου της επαρχίας του, ωμίλησε ο ιεροκήρυξ της Μητροπόλεως Νίκαιας π. Δανιήλ Αεράκης με θέμα: «Η ενότης της Εκκλησίας». Τα προηγηθέντα κηρύγματα εις τας Εκκλησίας του αδελφού του π. Νικοδήμου Αεράκη εναντίον του Γέροντος δεν είχαν φέρει τα αναμενόμενα αποτελέσματα και εζήτησαν ενισχύσεις! Επί μίαν ώραν ο ομιλητής διέστρεφε βαναύσως κείμενα τού Γεροντος, Ι. Κανόνας, την Ιστορίαν της Εκκλησίας, προκειμενου να φανή αρεστός στον άγιον 'Υδρας, «την ζώσαν οσιότητα», ως τον απεκάλεσεν... Εις την ομιλίαν εκείνην, πρώην εχθροί του Σεβ. έγιναν σύμμαχοι του και ηνωμενοι μεταξύ των ανέστησαν δια μίαν ακόμη φοράν σκηνάς του Κυριακού πάθους, όταν Γραμματείς και Φαρισαίοι παρέσερναν τον λαόν να ζητήση τον θάνατον του αθώου...

Και όλα αυτα, διότι ο λαός των Σπετσών με ειδικάς επιτροπάς εξ ανδρών και γυναικών είχε επισκεφθή προηγουμένως τον επίσκοπον, διαμαρτυρομενος δια τον διωγμόν του Γέροντος. Ενώπιον του κ. Ιεροθέου απλοί πιστοί εθεολόγησαν περί της αιρετικής Εγκυκλίου τού 1920 και του προερχόμενου μολυσμού εκ της μετά των αιρετικών κοινωνίας,πράγμα το οποίον επόνεσε πολύ τον Σεβ. Διέγνωσε σαφώς, ότι το ποίμνιόν του ήτο λογικόν και ευφυές, και από τα σχετικά εσπερινά κηρύγματα που επί τριετίαν ήκουσε από τον Γέροντα, ήτο εις θέσιν να γνωρίζη και να κρίνη πρόσωπα και πράγματα. Μόνον η δημαγωγία θα ηδύνατο να διασώση το χαμένο γόητρο του αγίου Ύδρας... Ο π. Χρυσόστομος διακόπτει την σιωπήν του μετά την ανωτέρω ομιλίαν και κατόπιν επιμόνου παρακλήσεως των πιστών, ο Γέροντας απεφάσισε να λύση την σιωπήν του, διότι είχε να ομιλήση επί ολόκληρον τετράμηνον.

Έτσι την Κυριακήν 5 Φεβ. το απόγευμα,στο Καθολικόν της Ι.Μονής των Αγίων Πάντων έγινε μια αληθινή μυσταγωγία.Μετά από σύντομον προσευχήν και προσλαλιάν του π. Χρυσοστόμου, Αγιορείτης Μοναχός ανήρεσε μία προς μίαν άπασας τας θέσεις της ομιλίας του π. Δανιήλ. 'Ητο άλλως τε τόσο εύκολον. Το ψεύδος μοιάζει με την ζάχαρι, που όταν συναντάει νερό διαλύεται αυτοστιγμής χωρίς καμμια αντίσταση... Εν συνεχεία έλαβε τον λόγον ο Γέροντας. Με ευγλωττίαν και άνεσιν διεζωγράφησε την άλωσιν της Εκκλησίας του Χριστού υπό των Οικουμενιστών, τονίσας ιδιαιτέρως την τρομεράν ευθύνην των ορθοδόξων ποιμένων που συνεχίζουν να κοινωνούν μαζί τους. Κατέληξε δε με ένα Χρυσοστομικόν εις γλαφυρότητα και κατάνυξιν έλεγχον της στάσεως του Σεβ. Ύδρας κ. Ιεροθέου, ενώ το ακροατήριον με δάκρυα στα μάτια επείθετο πλέον αβιάστως διά την ορθήν και ομολογιακήν πορείαν του πνευματικού του πατρός. Ευθύς με το τέλος της ομιλίας επεδόθη εις την Ηγουμένην νέα έγγραφος άπόφασις του Επισκόπου,συμφώνως προς την οποίαν έπρεπε την επομένην πρωίαν να δεχθούν επιτροπήν ιερέων προς καταγραφήν της κινητής και ακινήτου περιουσίας της Μονής, την οποίαν αι αδελφαί έπρεπε να εγκαταλείψουν εντός τριημέρου!

Αμέσως εκλείσθησαν αι πύλαι της Μονής και ανηρτήθη πανώ διά του οποίου απηγορευετο η είσοδος εις πάντα κληρικόν του Επισκόπου ή αντιπρόσωπόν του. Την Τρίτην το πρωί ανήλθον μερικοί ιερείς εις το Μοναστήρι,αλλά ανεχώρησαν άπρακτοι. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας έφθασαν πέντε Μοναχαί, από άλλας Μονάς της επαρχίας, προκειμένου να νουθετήσουν τας Μοναχάς.΄Αμα τη εμφανίσει του ταξί,που τις μετέφερε ήρχισαν να κτυπούν πένθιμα οι καμπάνες της Μονής, ενώ ο λαός που ευρίσκετο πλησίον και εντός αυτής έσπευσε να απομακρύνη τις ξενες μοναχές, αι οποίαι ούτε ετόλμησαν να εξέλθουν του ταξί.Φαντάζεται ο αναγνώστης την ευθύνην του Σεβ. εάν εσημειούντο χειροδικίαι... Την Πέμπτην 9 Φεβρουαρίου ανήλθον και πάλιν. Εκ του μικρού παραθύρου της Πύλης έλαβον τις πρέπουσες απαντήσεις από τας Μοναχάς και απήλθον και πάλιν άπρακτοι. Την δε πρωίαν της Παρασκευής της 17ης Φεβρουαρίου, ο Σεβ. εν πλήρει αρχιερατική ενδυμασία και με συνοδία κληρικών και διακοσίων περίπου λαικών,άρχισαν να ανέρχονται την οδόν προς το Μοναστήρι,ψαλλοντες την παρακλησιν.

Δια ποιον σκοπόν;Θά φανή κατωτέρω. Φθάσαντες έξω της Πύλης,επειδή δεν τούς ηνοίχθη, ο μεν Σεβ. και οι ιερείς εκάλουν δια μικροφώνου τας μοναχάς ''αναξίας και σχισματικάς'', ο δε λαός επαναλάμβανε τά συνθήματα προσθέτοντας υβριστικά και ανήθικα επίθετα. Οι καμπάνες της Μονής κτυπούσαν πένθιμα!.. Αφού εχόρτασαν... ύβρεων, αρχιερεύς και οπαδοί του, έψαλλον το Τρισάγιον και κατόπιν άρχισαν να κατέρχωνται προς την παραλίαν, αφού σταματούσαν προηγουμένως μπροστά στα σπίτια των οπαδών του Γέροντος υβρίζοντες τους ενοίκους καπηλικώτατα, τον δε π. Χρυσόστομον αποκαλουντες, «σχίστην», «αντάρτην» και «ακέφαλον». Και όλα αυτά υπό τας ευλογίας του Σεβασμιωτάτου!Φαντάζεται ο αναγνώστης τι θα εγίνετο, και όποια δι'αυτό ευθύνη του κ. Ιεροθέου, εάν οι οπαδοί του Γέροντος συνεπλέκοντο με τους οπαδούς του... Αυτός είναι «ο ζωντανός όσιος» του π. Δανιήλ Αεράκη, που «ούτε μύγα δεν πειράζει»,μόνον που καταράται «να σκουλικιάση το στόμα» της Καθηγουμένης, επειδή ωμολόγει εν παρρησία μπροστά του την Ορθοδοξίαν! 

Αλλ΄έπεσε πλέον η λεοντή του. Δεν διέφερε καθόλου των ποικίλων διωκτών της Ορθοδοξίας και των φαρισαίων πάσης εποχής,οι οποίοι,ούτε αυτοί τηρούν τον νόμον της Εκκλησίας,ούτε άλλους αφήνουν να τον εφαρμόσουν. Διά του χωροφύλακος και τής βίας προσπαθή να επιβληθή στις αγνές ψυχές που ζητούν το καθάριο νερό της Ορθοδοξίας, αγνοών ο δυστυχής, ότι παρήλθεν ο καιρός που ήξευρε... Θα πω και έναν μεγάλο λόγο του Ευαγγελίου: Πόρνοι και άσωτοι δια της μετάνοιας είναι δυνατόν να ίδουν την βασιλεία του Θεού,πρεσβύτεροι όμως υιοί της παραβολής,τύπου Ιεροθέου Ύδρας, μόνον ο Θεός οίδεν... Τα γεγονότα των Σπετσών αποτελούν μίαν ακόμη πρόσκλησιν και εύνοια Θεού δι΄ όλας τας καλοπροαιρέτους συνειδήσεις που διψούν για σωστική αλήθεια. Το παράδειγμα του π. Χρυσοστόμου, των Μοναζουσών και των πιστών που τους ηκολούθησαν καλούνται να μιμηθούν όλοι οι κληρικοί, μονάζοντες και λαικοί, που πονούν την Εκκλησία. Αρκετά πλέον εκράτησε το...θέατρο της ανοχής και οικονομίας.

Ο εχθρός έχει στήσει την σημαία του στο κάστρο μας και οι μισθωτοί ποιμένες της Εκκλησίας, μετά πάσης αδιαφορίας πιπιλίζουν συνεχώς τα αντιπαραδοσιακά τους συνθήματα, όπως το: «δεν ήλθε ακόμα η ώρα»,«όλοι μαζί»,«εντός Εκκλησίας», ενώ συνεχώς εξέρχονται αυτής, με την κοινωνίαν της αιρέσεως που συνεχίζουν! Το εγερτήριον σάλπισμά που ήχησε προ δεκαπενταετίας περίπου η Ι. Μονή Εσφιγμένου, επανέλαβον σήμερον αι Σπέτσαι: Μακάριοι όντως οι έχοντες ώτα του ακούσαι και καρδίαν καθαράν του ακολουθήσαι τα ίχνη των. Αναίρεσις της ομιλίας του π. Δανιήλ Αεράκη, που έγινε στις Σπέτσες το απόγευμα της 3ης Φεβρουάριου του 1984. Στο προηγούμενο τεύχος του «Αγιορείτου» περιγράψαμε λεπτομερώς τα προ και μετά την «αποτείχισιν» του π. Χρυσοστόμου γεγονότα. Στο παρόν θ’ ασχοληθούμε με μία από τις πολλές αντιδράσεις του κ. Ιεροθέου ενάντιον του, την ομιλίαν του π. Δανιήλ Αεράκη, τον οποίον προσεκάλεσε ο Σεβασμιώτατος να ομιλήση προς τον λαόν των Σπετσών,προκειμένου να εκφοβήση τους οπαδούς του Γέροντος.Στην ομιλία εκείνη,που σκοπός της ήτο η παραπλάνησις του ακροατηρίου,ο ομιλητής προσπάθησε ν' αποδείξη βασικώς δύο πράγματα: Τον μεν π. Χρυσόστομον ''σχίστην και αντάρτην'' της Εκκλησίας, τον δε Σεβ. Ύδρας «ζωντανόν όσιον» και «ορθοδοξότατον»!

Καιρός να δούμε κατά πόσον επέτυχε του σκοπού του. Σκελετός και σύνθημα της ομιλίας ήτο: «Όποιος δεν υπακούει στον επίσκοπο, που εχει ορθό βίο και φρόνημα, φεύγει από την Εκκλησίαν. Προς απόδειξιν επεκαλέσθη την μαρτυρίαν του αγίου Ιγνατίου Αντιόχειας που γράφει: «Χωρίς επισκόπου μηδέν ποιείτε». «Ο λάθρα του επισκόπου τι πράσσων, τω διαβόλω λατρεύει». Ότι τα ανωτέρω εκφράζουν αληθείας, ουδείς έχει αντίρρησιν, αλλά υπό την απαραίτητον προυπόθεσιν, ότι ο επίσκοπος ορθοδοξεί κατά πάντα, ούτε αιρετικά κηρύσσων, ούτε μετά αιρετικών κοινωνών. 'Ενα εκ των δυο, εάν απουσιάζη, τότε ουδεμίαν υπακοή του οφείλει κανείς, είτε κληρικός, είτε λαϊκός. Διατί; Διότι χωρίς τας ανωτέρω προυποθέσεις μπορεί και μετά του μεγαλύτερου αιρεσιάρχου να κοινωνή, και να έχη συγχρόνως την απαίτησιν να είναι και επίσκοπος του ορθοδόξου ποιμνίου,δια τον λόγον ότι δεν εκήρυξε ο ίδιος αίρεσιν!

Εάν ίσχυε κάτι παρομοιον στην Εκκλησία από την αρχή του βίου της,σήμερα θα είχε καταντήσει ταμείον αιρέσεων και όχι η Εκκλησία του Χριστού», «ο στύλος και το εδραίωμα της αλήθειας». Καί ο ίδιος άλλως τε ο άγιος Ιγνάτιος γράφει: «Φεύγετε ουν τας αιρέσεις· του διαβόλου γαρ εφευρέσεις εισίν». Και προσθέτουν μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας μας: «'Εστι σχισθήναι καλώς· έστι γαρ και κακή ομόνοια,έστι και καλή διαφωνία».(Ίω. Χρυσ. P.G. 59, 314). Καί προσθέτει ό άγιος Γρηγόριος ό Θεολόγος: «Κρείττον επαινετός πόλεμος ειρήνης χωριζούσης Θεού». Διά τούτο μπορεί κανείς θαυμάσια πλησίον του επισκόπου του να κακοδοςή και μακράν αυτού να ορθοδοξή. Μόνον ο παπισμός θεωρεί τους μακράν της κοινωνίας του πάπα εκτός Εκκλησίας,έστω και αν έχουν την αλήθεια,επειδή δεν κοινωνούν μαζί του. Η Όρθοδοξία όμως πιστεύει το αντίθετον-ότι δηλαδή,η Αλήθεια μας διατηρεί εις την Εκκλησίαν και όχι ο επίσκοπος. Ο μέγας Γρηγόριος ο Παλαμάς απαντών προς τους αντιπάλους του έγραφε: «Όσοι είναι με την αλήθεια, είναι με την Εκκλησία. «Οι της του Χριστού Εκκλησίας της αλήθειας εισί και οι μη τής αληθείας όντες, ουδέ της του Χριστού Εκκλησίας εισίν».(Συγγρ. Β', 627).

Ο δε άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής ταυτίζει Καθολικήν Εκκλησίαν τού Χριστού μέ την σωτήριον ομολογίαν τού Πέτρου. (P.G. 90, 132 AC). Δεν δημιουργεί συνεπώς ανταρσία και σχίσμα με το να φεύγη κάποιος μακράν ενός έπισκόπου που κοινωνεί με αιρετικούς, αλλά αντιθέτως, η πράξις του αυτή συνιστά πράξιν σωτήριον διά την ψυχήν του και την τοπικήν Εκκλησίαν που ανήκει. Ταύτα πάντα, τα εγνώριζε ο π. Δανιήλ, διά τούτο και δεν έκανε ουδεμία νύξιν περί κοινωνίας εις την ομιλίαν του, διότι θα κατεστρεφε, ό,τι είχε ταχυδακτυλουργικώς τοποθετήσει, ώστε να φτιάξη έναν πύργο... χωρίς θεμέλια! Και όταν ετόλμησε να μιλήση για κοινωνία, είπε, ότι οι αντίπαλοι του Σεβ. δεν τον κοινωνούν, γιατί κοινωνεί ούτος με το Φανάρι, «άλλά» πρόσθεσε, «ο ΙΕ Κανών της ΑΒ' Συνόδου δεν λέει κάτι τέτοιο». Και ποιος του είπε ότι ο π. Χρυσόστομος εξήρτησε την διακοπήν κοινωνίας του με τον 'Υδρας από τον ανωτέρω ΙΕ Κανόνα; Βλέπετε, πως μετέθεσε το θέμα, και το πήγε σε περιοχή που δεν μπορούσε το ακροατήριόν του να τον παρακολουθήση,κα η οποία δεν εξέφραζε την θέσιν του Γέροντος;

Ο ΙΕ' Κανών της ΑΒ' Συνόδου θα είχε θέσιν μόνον στην περιπτωσιν, που ο ίδιος ο κ. Ιερόθεός εκήρυττεν αίρεσιν. Στην περίπτωσιν, όμως που ο ίδιος δεν κηρύσσει, αλλά κοινωνεί με αίρεσιν που κηρύσσουν άλλοι συνεπισκοποί του, τότε τον κοινωνούντα με την αίρεσιν ιεράρχην, η Εκκλησία δεν τον κρίνει βάσει του ΙΕ Κανόνος, ο οποίος εγράφη τον 9ο αιώνα, αλλά συμφώνως προς την αιωνόβιον πράξιν και παράδοσιν αυτής, η οποία έχει βάσιν το άγιον Ευαγγέλιο, και δια της οποίας, ο κοινωνών μετά της αιρεσέως συγκαταδικάζεται μετά του αιρετικού. «Αλλά και εαν ημείς ή άγγελος εξ ουρανού ευαγγελίζεται υμίν παρ’ ο ευαγγελισάμεθα υμίν,ανάθεμα έστω».(Γαλ. 1, 8). «Άπαντες οι τής Εκκλησίας διδάσκαλοι, πάσαι αι θείαι Γραφαί, φεύγειν τους ετερόφρονας παραινούσι και της αυτών κοινωνίας διίστασθαι».(P.G. 160, 105C). «Εχθρούς γαρ Θεού ο Χρυσόστομος,ου μόνον τους αιρετικούς,αλλά και τους τοις τοιούτοις κοινωνούντας μεγάλη και πολλή τη φωνή απεφήνατο». (P.G. 99, 1049Α). «Οι μεν τέλεον περί την πίστιν εναυάγησαν, οί δε, ει και τοις λογισμοίς ου κατεποντίσθησαν, όμως τη κοινωνία της αιρέσεως συνόλλυνται».(Αύτ. 1164 Α). «Τους άπαξ εαλωκότας (συλληφθέντας) τη αιρετική κοινωνία ιερωμένους είρχθαι (να παύουν) της ιερουργίας διώρισται, έως δηλονότι καιρού επισκοπής της άνωθεν πρόνοιας...

Πού γαρ φανείη το διάφορον των προδωσάντων την αλήθειαν και μη;των γενναίως ενηθληκότων και των μηδαμώς ελομένων υπέρ του καλού τληπαθείν;(Αυτ. 1636D εξ·).Αυτήν τήν πράξιν της Εκκλησίας,την θεμελιώδη,την πρώτιστον δια τήν περίπτωσιν που εξετάζουμε,ο ομιλητής την παρέβλεψε τελείως,διότι δεν τον συνέφερε καθόλου.Ο Γέροντας,όμως και στις δύο απολογίες του εκ 32 και 9 σελίδων,αι οποίαι συντόμως θά δημοσιευθούν,εις αυτό το καιριον και βασικωτατον εστηρίζετο,ώστε να αποτειχισθή του επισκόπου του.Εάν έχρησιμοποίησε ο π. Χρυσόστομος και τον ΙΕ' Κανόνα,τούτο το έκανε, διότι τον επικαλούνται συνεχώς διάφοροι επίσκοποι,σαν τον κ. Ιερόθεον, προκειμένου να συγχήσουν τα πράγματα και να καλυφθούν όπως - όπως,με την δικαιολογίαν ότι «ό Κανών λέει νά κόβωμεν τό μνημοσυνον του κηρυσσοντος αίρεσιν.Εγώ,όμως δεν κηρύσσω αίρεσιν».Διά να ανατρέψη λοιπόν ο Γέροντας και το ανωτέρω σοφιστικόν επιχείρημά των,ανελυσε εν πλάτει τον Κανόνα αυτόν εις τα δύο κείμενα της «αποτειχίσεώς» του και απέδειξε καθαρά,ότι καί βάσει του Κανόνος αυτού,ο 'Υδρας κρίνεται ένοχος,διότι η Σύνοδος που μνημονεύει και εις την οποίαν περιοδικως μετέχει και ο ίδιος ως μέλος,δεν έκοψε το μνημόσυνον του Δημητρίου,ως ώφειλε,καίτοι ούτος κηρύσσει αίρεσιν γυμνή τη κεφαλή,ως και ο προκάτοχός του Αθηναγόρας!

Αλλά μήπως ο 'Υδρας μνημονεύει τον Πατριάρχην μόνον,όταν είναι Συνοδικός;Οι μισοί επίσκοποι τής Ελλάδος μνημονεύουν κατ' ευθείαν Δημήτριον!Όταν συλλειτουργή μαζί τους υποχρεούται να μνημονεύση Δημήτριον!Μόλις τον παρελθόντα Νοέμβριον,του Αγίου Νεκταρίου,δεν εμνημόνευσε και έψαλλε και τήν φήμην του Δημητρίου,καταμολύνας ούτω τους πιστούς της πανηγύρεως;Αφού λοιπον όλοι οι επίσκοποι κοινωνούν μαζί του,ως τα συγκοινωνούντα δοχεία,οι θάλασσες και οι δρόμοι,και δια μέσου,της κοινωνίας αυτής εις το δηλητήριον της αιρέσεως του ενός μετέχουν αναγκαστικώς και οι λοιποί,εάν δεν αποτειχισθούν εγκαίρως, είναι φανερόν,ότι με την συνεχιζομένην κοινωνίαν των,γίνονται αίτιοι να κρατύνεται και ισχυροποιείται η αίρεσις,ο λαός να συνηθίζη εις την κακοδοξίαν,και ελπίς θεραπείας του κακού να απομένουν μόνον οι ορθοδόςως ενιστάμενοι και διακόπτοντες κοινωνίαν,ως συνέβη με τον π. Χρυσόστομον και την Ι.Μονήν Αγίων Πάντων και τούς πιστούς που τους ακολουθούν,και τους οποίους ο ιερός Κανών αποκαλεί σωτήρας της Εκκλησίας,ενώ οι συνεχίζοντες την κοινωνίαν θεωρούνται σχίσται και μέρισται της ενότητος της Εκκλησίας.

Δια τούτο και μόνον επεκαλέσθη τον ανωτέρω Κανόνα ο Γέροντας των Σπετσών,διά να αποδείξη ότι και βάσει αυτού είναι ένοχος ο επίσκοπός του,και όχι δια να καλυφθή ο ίδιος,του οποίου την ηρωικήν πράξιν καλύπτει σύμπασα η της Εκκλησίας μας Παράδοσις.Γι΄ αύτό ακριβώς και ο π. Δανιήλ έσπευσε να βαπτίση τον ΙΕ' Κανόνα,ως «μη υποχρεωτικόν»,δια να καλύψη και μηδενίση,ως εφαντάζετο,την ενοχήν του κ. Ιεροθέου.Έτσι κατα τήν λογικήν του ιεροκήρυκος, όποιος θέλει μπορεί να κόψη το μνημοσυνον του Δημητριου,αλλά και ο μη διακοπτών τούτο,ουδέν κακόν πράττει,και εις ουδεμίαν ποινήν ύπόκειται.Ότι αυτό είναι ένα αφελές και αντορθόδοξον σόφισμα αποδεικνύεται ευκολώτατα από τα Πρακτικά των Ιερών Συνόδων,την πράξιν δηλαδή τής Εκκλησίας,εις τας σελίδας των οποίων φαίνεται καθαρά,ότι όσοι επίσκοποι και κληρικοί σε περίοδον αιρέσεως εσυνέχισαν να κοινωνούν με αυτήν,παρά τας αντιδράσεις άλλων συνάδελφων των που ηγωνιζοντο κατ αυτής,κατα την ώραν της δίκης των υπό της Ορθοδόξου Συνόδου,εθρήνουν διά την πράξιν των αυτήν,θεωρούντες εαυτούς ως τον ληστήν και την πόρνην και εκλιπαρούντες τους Συνοδικούς πατέρας να τους κρίνουν επιεικώς!(Σπ. Μήλια, Τόμ. Β', σ. 729-742).

Πώς ήτο δυνατόν άλλως τε μια τόσο σοβαρή πράξη ενός επισκόπου, ως είναι η κοινωνία του με την αίρεσι,να αφήνεται εις την κρίσιν ενός εκαστου,αφού εξ αυτής εξαρτάται ου μόνον η σωτηρία των μελών της Εκκλησίας,αλλά και αυτή η υπόστασις αυτής;Δια τούτο και ένας ιεράρχης κανονολόγος,ο Σερβος Νικόδημος Μίλας,εις ειδικήν του μελέτην περί τού ΙΕ Κανονος γράφει, ότι οι έχοντες αιρετικόν προιστάμενον κληρικοί οιουδήποτε βαθμού,...«κέκτηνται δικαίωμα άμα καί ΥΠΟΧΡΕΩΣΙΝ να αποσχοινισθώσι (=να διακόψουν κοινωνίαν) ΠΑΡΑΥΤΑ» από του κακοδοξούντος».Οι Κανόνες της Ορθοδόξου Εκκλησίας μεθ΄ ερμηνείας, (Novi Sad, σελ. 290-1).Και είναι πολύ φυσικό αυτό, διότι η ενότης της Εκκλησίας είναι κυρίως μυστική και λειτουργική,εκφραζομένη δια του ενός Ποτηρίου της Ευχαριστίας και του μνημοσύνου,και όχι διοικητική, εξαρτώμενη εκ της θέσεως εκάστου επισκόπου εν τφ σωματί της. Με βάση αυτά τα κριτήρια, εν καιρώ αιρέσεως,ανεξαρτήτως μιας κατ ευθείαν η πλαγίας μνημονεύσεως του αιρετικού,άπαντες οι έπίσκοποι καλούνται να πουν το ΟΧΙ εις τήν αίρεσιν, διαφορετικά κρίνονται ανάξιοι του ονόματος του επισκόπου (= επιτηρητού) και φύλακος του Ευαγγελίου,επί του οποίου ωρκίσθησαν, όταν εχειροτονούντο.

Δι'αυτό το ΟΧΙ,

τους έταξε η Εκκλησία στην θεσιν που υπάρχουν, και όχι οι έρανοι και οι κοινωνικές δραστηριότητες.

Καλά βεβαίως και αυτά,

αλλά στον καιρό τους και στη ιεραρχική τους τάξη.

Πάντοτε θα προηγούνται τα της πίστεως και θα έπονται όλα τ'άλλα.

Και εδώ ακριβώς ευρίσκεται η ενοχή και το κατακριτέον του Σεβ.Ύδρας 

και όλων των συναδέλφων του, ότι διά της κοινωνίας των προδίδουν σιωπώντες την αγίαν Παρακαταθήκην,

ενώ συγχρόνως έχουν την απαίτησιν να θεωρούνται και να καλούνται ορθοδοξότατοι!

Ακόμη και ο άγιος Ιγνάτιος τό παραγγέλει:

«Πας ο λέγων παρά τα διατεταγμένα, καν νηστεύη, καν παρθενεύη,

καν προφητεύη, καν σημεία ποιή, λύκος σοι φαινέσθω εν προβάτου δορά φθοράν προβάτων κατεργαζόμενος».

Διατί λοιπόν,

δεν διακόπτει την μετά του αιρετικού προισταμένου του κοινωνίαν ο κ. Ιερόθεος,

αφού και ο άγιος Ιγνάτιος το παραγγέλει;

Όποτε μας συμφέρει θα χρησιμοποιούμε μερικά λόγια του αγίου...

δια τους άλλους και όσα δε αναφέρονται στην περίπτωσή μας θα τα αποκρύπτομεν 

και θάπτομεν υπό τό μόδιον τής σιωπής;...

Εισαγωγή στο διαδίκτυο ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

Απόσπασμα από το βιβλίο του αειμνήστου 

Ιερομονάχου και Θεολόγου, πατρός Θεοδωρήτου Μαύρου

''ΟΤΑΝ ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΠΡΟΔΙΔΟΥΝ''

2001

σελίδες 13-18

Ιερομόναος π. Θεοδώρητος Μαύρος