ΟΙ ΘΛΙΨΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΩΓΜΟΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΛΥΚΕΡΙΟΥ

Ο σύγχρονος Άγος Γλυκέριος ο Ομολογητής της Ρουμανίας ανήκει στον χορό των Αγίων,

που αντιστάθηκαν στην Ημερολογιακή Καινοτομία,

φυλακίστηκε και βασανίστηκε άγρια από τα πολιτικά καθεστώτα της χώρας,

συνεργούσης και αυτής της επισήμου Ρουμανικής εκκλησίας.

Επί τη ευκαιρία της έκδοσης του βιβλίου

 ''Οι κατά Θεόν αγώνες και τα θαυμαστά παλαίσματα του Ομολογητού Ιεράρχου Αγίου Γλυκερίου εν Ρουμανία (1891-1985) 

από τον θεοφιλέστατο Επίσκοπο Γαρδικίου κ. Κλήμεντα της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών,

προβαίνουμε σε συνεχείς,αποσπασματικές αναρτήσεις 

από το εν λόγω βιβλίο.

Μέσα από αυτό αναδύεται η εικόνα ενός επίκαιρου Ομολογητή της Πατερικής Παράδοσης,

που εκδιωγμένος επί χρόνια στις οπές της γης και στις φυλακές ενός ''Καίσαρα,'' 

κατέστησε σ' εμάς εμφανές,

πως οι καρποί των πνευματικών αθλήσεων ''κόποις και βασάνοις κτώνται.'' 

Και,

όπως γράφει και ο συγγραφέας του βιβλίου:

 ''Ουσιαστικά προβαίνουμε σε μια διακριτική ''ξενάγηση'' στον ανθώνα μιας εκπληκτικής μαρτυρίας,

η οποία περιέχει πληθύν οδυνηρών,αλλά και ενδόξων θαυμαστών στοιχείων και περιστατικών.''

 Η ευχή και ευλογία του εν Αγίοις Πατρός ημών Γλυκερίου εκ Ρουμανίας του Ομολογητή

 είη μετά πάντων ημών!

 Γ. Δ. Δ.

Στὴν νέα Καλύβη τους,στὸ δάσος τῆς Ρίσκας (περιοχὴ Μάγκουρα),παρέμειναν μέχρι τὸ τέλος τοῦ Β’ Παγκοσμίου Πολέμου τὸ 1945.Ζοῦσαν ἐντελῶς στερημένοι μία σκληρὴ ἀσκητικὴ ζωή,ἔχοντες μόνον τὰ Λειτουργικὰ βιβλία γιὰ τὶς Ἀκολουθίες τους καὶ τὸν Ἐσταυρωμένο στὰ φλογερὰ στήθη τους.

Ἐτρέφοντο μὲ μανιτάρια καὶ χόρτα,σπάνια δὲ μὲ ψωμί,τὸ ὁποῖο θὰ τοὺς ἔφερε κάποιος ἀπὸ τοὺς ὀλίγους ἡρωϊκοὺς βοηθοὺς-συμπαραστάτες τους,ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ βαδίση βράδυ, γιὰ νὰ μὴ ἀφήση ἴχνη στὰ χιόνια,ἐπὶ 20 τουλάχιστον χιλιόμετρα,ἀπὸ τὴν πιὸ κοντινὴ κατοικημένη περιοχή!

Οἱ Ἐρημῖται Πατέρες παρέμεναν κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἡμέρας στὸν παγετό,διότι ἐφοβοῦντο ὅτι τὸ ἄναμμα φωτιᾶς θὰ τοὺς ἐπρόδιδε. Γι’ αὐτὸ καὶ ἠδύναντο νὰ ἀνάβουν φωτιὰ μόνο τὴν νύκτα. Ἡ ἀντοχή τους στὶς ἀντίξοες συνθῆκες ἰδίως τὸν χειμῶνα,ὅταν ἡ θερμοκρασία κατήρχετο μέχρι καὶ 20 βαθμοὺς ὑπὸ τὸ μηδέν,μόνον ὡς Θαῦμα τῆς Χάριτος δύναται νὰ ἐξηγηθῆ. 

Διότι,πράγματι, ὁ Κύριος τηροῦσε τοὺς δούλους Του γιὰ τὴν συνέχισι τῆς ἱερᾶς ἀποστολῆς τους.Τοὺς ἀνέμενε ἀκόμη μεγάλο ἔργο νὰ ἐπιτελέσουν αὐτοὶ οἱ εὐγνώμονες,πιστοὶ καὶ ἐργατικοὶ δοῦλοι Του!

Ἰδίως ὁ εὐλαβὴς Γλυκέριος,ἔπρεπε νὰ ἀνοικοδομήση τὰ κατεστραμμένα, ἀλλὰ καὶ νὰ δοκιμασθῆ καὶ ἄλλο καὶ νὰ ὁμολογήση τὴν «καλὴν ὁμολογίαν» καὶ μαρτυρίαν ἐνώπιον ὄχι μόνο τῶν Καινοτόμων, ἀλλὰ καὶ τῶν Ἀθέων!

Διότι,τὴν Ρουμανία ἀνέμενε ἡ μεγάλη δοκιμασία τοῦ κομμουνιστικοῦ ζυγοῦ... Ἕνα προφητικὸ ὅραμα ἄλλωστε, τὸ ὁποῖο εἶδε ὁ Ἅγιος κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἐρημικῆς του ἀποκρύψεως,ἐδείκνυε τὴν ἐξέλιξι τῶν γεγονότων: Τοῦ φάνηκε ὅτι ἦταν νύκτα καὶ εἶδε ἐνώπιόν του ἕναν ὡραῖο Ναό. Τότε ἐμφανίσθηκε ὁ Ἐπίσκοπος Γαλακτίων (Κορντούν), Ἀρχιερεὺς τοῦ Πατριαρχείου Ρουμανίας, ὁ ὁποῖος μετὰ δεκαετίαν ἐπρόκειτο νὰ προσχωρήση στὸ Πάτριο καὶ νὰ ἀποτελέση τὸν πρῶτο Πρωθιεράρχη τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν Ρουμανίᾳ!

Ὁ Ἐπίσκοπος Γαλακτίων κρατοῦσε Εἰκόνες καὶ ἕναν Σταυρό. Στοὺς πιστοὺς ποὺ ὑπῆρχαν στὸν Ναὸ ὁ Ἀρχιερεὺς ἔδιδε ἀπὸ μία Εἰκόνα. Ὅταν ὅμως τὸν πλησίασε ὁ ἴδιος ὁ ἱερὸς Γλυκέριος, σὲ αὐτὸν παρέδωσε τὸν Σταυρό... Μεταξύ τῶν ἐτῶν 1946-1950, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου στὴν Ρουμανία ἠδύνατο, Χάριτι θείᾳ, νὰ «ἀναπνεύση» κατόπιν μιᾶς περιόδου δέκα περίπου ἐτῶν ἀπεριγράπτων διωγμῶν,βασάνων καὶ ταλαιπωριῶν.

Τὰ προβλήματα τῆς χώρας, μετὰ τὸν πόλεμο καὶ τὴν ἐπικρατοῦσα ἀσταθῆ πολιτικὴ κατάστασι, ἦταν μεγάλα καὶ δὲν ὑπῆρχε περιθώριο γιὰ νέες διώξεις τῶν «Παλαιοημερολογιτῶν». Ἡ προκομμουνιστικὴ κυβέρνησις τῆς χώρας ἐπέδειξε σχετικὴ ἀνοχὴ καὶ παρασχέθηκαν κάποιες διευκολύνσεις στὴν ὀργάνωσι, ἀκόμη καὶ τὴν νομικὴ κάλυψι, τοῦ Ἀκαινοτομήτου Πληρώματος. Αὐτὸ εἶχε σὰν ἀποτέλεσμα τὴν ἐργώδη προσπάθεια ἀνακτήσεως τοῦ χαμένου ἐδάφους.

Ὑπὸ τὴν ἐνθουσιώδη καθοδήγησι τοῦ Καλοῦ Ποιμένος π. Γλυκερίου,ὁ ὁποῖος ἐπέστρεψε μεταξὺ τοῦ ἀγαπητοῦ Ποιμνίου του, παρατηρήθηκε θαυμαστὴ προσπάθεια ἀνακάμψεως καὶ ἀνασυγκροτήσεως. Οἱ πιστοί, μὲ περίσσειο ζῆλο, ἀποδύθηκαν στὴν ἐκ νέου ἀνέγερσι ὅλων τῶν καταστραφέντων Ναῶν τῆς περιόδου τοῦ προπολεμικοῦ διωγμοῦ, ὡς καὶ τῶν Μονῶν, καὶ μάλιστα ἀνεγέρθηκαν καὶ νέες Ἐκκλησίες.

Ὁ ἀκατάβλητος π. Γλυκέριος, ὡς ὁ μόνος ἐναπομείνας Κληρικὸς τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου σὲ ὁλόκληρη τὴν Ρουμανία (!), τουλάχιστον τὸν πρῶτο καιρὸ μέχρι προσχωρήσεως δύο ἑτέρων Κληρικῶν ἐκ τῆς Καινοτομίας, ἔπρεπε νὰ σηκώση τὸ ἀπίστευτο βάρος καλύψεως τῶν πνευματικῶν ἀναγκῶν χιλιάδων Ὀρθοδόξων πιστῶν, οἱ ὁποῖοι ἀνῆκαν στὴν «ἐκλεκτὴν Ποίμνην» καὶ ἀνέμεναν μὲ ἀνυπομονησία τὴν ποθητὴ εὐλογία του!

Ἡ οἰκοδόμησις τῶν ἀχειροποιήτων ναῶν,δηλαδὴ τῶν πολυτίμων ψυχῶν τοῦ λείμματος τῆς Χάριτος καὶ Ὁμολογίας,ἦταν τὸ πιὸ σημαντικὸ καὶ θεάρεστο ἔργο, τὸ ὁποῖο ἀπαιτοῦσε θεία ἐνίσχυσι καὶ ἔμπνευσι. Ὁ ἀκούραστος π. Γλυκέριος ἤλπιζε ἐπὶ τὸν Ζῶντα Θεὸν καὶ ἐθυσιάζετο στὴν διακονία τῶν κατὰ Χριστὸν ἀδελφῶν του, ἐμφορούμενος ἀπὸ τὸ ἀποστολικὸ ὑπόδειγμα: «καθὼς κἀγὼ πάντα πᾶσιν ἀρέσκω, μὴ ζητῶν τὸ ἐμαυτοῦ συμφέρον, ἀλλὰ τὸ τῶν πολλῶν, ἵνα σωθῶσι» (Α’ Κορ. ι’ 33).

Ο Ομολογητής Ποιμένας τῶν προβάτων τοῦ Χριστοῦ εὐλογημένος Γλυκέριος ἦταν πρωτίστως Μοναχὸς καὶ παρέμεινε αὐστηρὸς Μοναχὸς μέχρι τὸ τέλος τοῦ μακροῦ καὶ πολυπαθοῦς βίου του. Ἡ φροντίδα γιὰ τὴν ἐξασφάλισι τόπου Μετανοίας καὶ διαβιώσεως ἀσφαλοῦς τόσο γιὰ τὸν ἴδιο, ὅσο καὶ γιὰ τὶς ψυχὲς ὅσων ἐπιθυμοῦσαν νὰ ἀφιερωθοῦν στὸν Κύριο, τὸν ὡδήγησε στὴν σκέψι γιὰ τὴν ἵδρυσι Μοναστικοῦ Κέντρου, τὸ ὁποῖο ἐκ τῶν πραγμάτων θὰ ἀποτελοῦσε καὶ τὸ Διοικητικὸ Κέντρο τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου τῆς χώρας.

Ἐφ’ ὅσον ἐκείνη τὴν περίοδο ἡ πολιτικὴ κατάστασις τὸ εὐνοοῦσε καὶ τὸ μέλλον ἦταν ἄδηλον,ἔπρεπε τὸ ἱερὸ αὐτὸ ἐγχείρημα νὰ τεθῆ σὲ ἄμεση ἐφαρμογή.

Ἔτσι,μὲ προσευχὴ καὶ ἐπαινετὴ σπουδὴ καὶ ἀποφασιστικότητα, ὁ π. Γλυκέριος μὲ τοὺς συνεργοὺς καὶ τὰ ἐν Κυρίῳ τέκνα του, ἄρχισαν τὴν ἀνοικοδόμησι Μονῆς στὴν Σλατιοάρα τῆς Μολδαβίας τὸ ἔτος 1947. Ἡ Μονὴ ἀφιερώθηκε στὴν Μεταμόρφωσι τοῦ Σωτῆρος μας Χριστοῦ, δεῖγμα τῆς φωταυγοῦς ψυχῆς τοῦ εὐλογημένου Γλυκερίου, ὁ ὁποῖος ἐπιθυμοῦσε τὴν ἐντρύφησι στὴν Δόξα τοῦ Θεοῦ, παρὰ στὴν ἄδοξη δόξα τῶν ἀνθρώπων, καὶ προσδοκοῦσε διακαῶς τὴν ἐσχατολογικὴ Δόξα ἐν τοῖς Οὐρανοῖς, στὴν ἀτελεύτητη Βασιλεία τῆς Ἀκτίστου Χάριτος τοῦ Τρισυποστάτου Θεοῦ ἡμῶν.

Ἡ Μονὴ ἀνηγέρθη ἀρχικῶς ἁπλὰ καὶ ταπεινά,μὲ πενιχρὰ μέσα καὶ πολλὲς θυσίες τῶν ὑπομονετικῶν ἐργατῶν της· ὁ δὲ Μεταμορφωθεὶς Κύριος ἐδείκνυε τὴν θεία εὐαρέσκεια καὶ προστασία Του μὲ σημεῖα τῆς θείας Παντοδυνάμου Φιλανθρωπίας Του.

Γιὰ παράδειγμα,μία ἡμέρα ποὺ ὁ Ἅγιος ἀνῆλθε σὲ παρακείμενο λόφο μαζὶ μὲ ἄλλους Ἀδελφοὺς γιὰ κοπὴ ἐλάτων πρὸς χρῆσιν στὴν οἰκοδόμησι τῆς Μονῆς καὶ πράγματι συγκεντρώθηκε ἡ ἀπαραίτητη ποσότητα κορμῶν στὸ μέγεθος ποὺ ἤθελαν,ἀνακάλυψαν στὴν μέτρησι πρὶν νὰ ἀναχωρήσουν,ὅτι ἕνας κορμὸς ἦταν πιὸ κοντὸς ὡς πρὸς τὸ ὕψος του ἀπὸ τοὺς ἄλλους.

Ἡ μέτρησις ἐπαναλήφθηκε γιὰ νὰ βεβαιωθοῦν καλύτερα, ἀλλὰ τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν τὸ ἴδιο ἀπογοητευτικό. Τότε ὁ Ἅγιος ἐζήτησε νὰ μεταβοῦν γιὰ νὰ κόψουν ἕνα ἄλλο δένδρο εἰς ἀντικατάστασιν τοῦ ἐλλειποῦς. Ὅμως, λόγῳ κοπώσεως καὶ τοῦ περασμένου τῆς ὥρας, οἱ λοιποὶ δὲν δέχθηκαν.... Ἐνώπιον τούτου ὁ Ἅγιος,ὕψωσε τὰς χεῖρας καὶ παρεκάλεσε μετὰ ἀκραδάντου πίστεως: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ,Σὺ ποὺ ἐμάκρυνες τὸ ξῦλο στὸν πατρικὸ οἶκο, Σὲ παρακαλῶ,νὰ μακρύνης καὶ αὐτὸ τὸ ξῦλο, διότι δὲν μποροῦμε πλέον καὶ πλησιάζει ἡ νύκτα»!

Κατόπιν, μέτρησαν καὶ πάλι τὸν κορμό,ἀλλὰ αὐτὴ τὴν φορὰ βρέθηκε πλέον λίγο πιὸ μακρὺς ἀπὸ τοὺς λοιπούς!... Πράγματι, ἐπιβεβαιώθηκε καὶ πάλι τὸ Ψαλμικόν: «ἐπέβλεψεν ἐπὶ τὴν προσευχὴν τῶν ταπεινῶν καὶ οὐκ ἐξουδένωσε τὴν δέησιν αὐτῶν» (Ψαλμ. ρα’ 18)... Παρόμοια θαύματα ἦσαν συνηθισμένα καὶ συχνά, ὥστε πολλοὶ ἐξ αἰτίας των ἐγκατέλειπαν τὰ ἐγκόσμια καὶ ἤρχοντο νὰ μονάσουν στὴν νεοσύστατη Μονή, πλησίον τοῦ ἁγίου Γέροντος.

Ἡ Μονὴ ἀρχικῶς περιελάμβανε Παρεκκλήσιο γιὰ τὶς ἱ. Ἀκολουθίες, ἕναν κεντρικὸ διάδρομο καὶ ταπεινὰ κελλιὰ στὶς δύο πλευρές του. Ἀνακαινίσθηκε μόλις τὸ 1978 καὶ προκειμένου νὰ διευρυνθῆ ὁ Ναός, κατεδαφίσθηκαν τὰ παλαιὰ κελλιὰ καὶ ἐκτίσθησαν νέα. Ἡ περίοδος ἐκείνη ὅμως τῆς ἀνακαινίσεως,δὲν ἦταν ἀπαλλαγμένη ἐντελῶς διώξεων.

Στὸ χωριὸ Καμπούρι εἶχαν ἐγκατασταθῆ τρεῖς Μοναχοί, οἱ ὁποῖοι εἶχαν φύγει γιὰ λόγους Πίστεως ἀπὸ τὴν Μονὴ τοῦ Νεάμτς. Ἐκεῖ ἔζησαν εἰρηνικὰ ἐπ’ ἀρκετὸ διάστημα χρόνου στὴν οἰκία τῆς ἀδελφῆς ἑνὸς ἐκ τῶν Μοναχῶν. Ὅταν ὅμως ἀνακαλύφθηκαν, τὸ ἔτος 1948, ὑπέστησαν ξυλοδαρμοὺς καὶ παρέμειναν κατάκοιτοι.

Τότε,

 ὁ πρόεδρος τοῦ χωριοῦ,

μὲ τὴν ἔμπνευσι βεβαίως τοῦ πονηροῦ, ἔβαλε φωτιὰ στὴν οἰκία ποὺ διέμεναν, μὲ τραγικὸ ἀποτέλεσμα 

οἱ κατάκοιτοι Πατέρες νὰ καοῦν ζωντανοὶ ἐντὸς αὐτοῦ!...

Ἀπὸ τὴν καμμένη οἰκία ἀπέμεινε μόνον μία κολώνα μὲ μία κανδήλα κρεμασμένη ἐπ’ αὐτῆς,

ἡ ὁποία παρέμεινε ἀναμμένη! 

Οἱ δὲ ἱερὲς Εἰκόνες τῶν καέντων Μοναχῶν,μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ μία μεγάλη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου,

εὑρέθησαν παραδόξως δίπλα στὴν οἰκία, ἄθικτες, σὰν κάποιος νὰ τὶς εἶχε τοποθετήσει μὲ τάξι καὶ προσοχή!

Ὅσοι ὅμως ἐπιχείρησαν νὰ τὶς ἀνασηκώσουν, γιὰ νὰ τὶς μετακινήσουν ἀπὸ ἐκεῖ,

δὲν τὰ κατάφερναν,

διότι οἱ Εἰκόνες εἶχαν γίνει «ἀσήκωτες»!...

Τότε εἰδοποιήθηκε ὁ Ἅγιος Γλυκέριος, ὁ ὁποῖος ἦλθε μετὰ πάροδον ὀλίγων ἡμερῶν.

Κατόπιν προσευχῆς, ὁ Ἅγιος ἀνασήκωσε τὶς Εἰκόνες χωρὶς δυσκολία καὶ τὶς ἔφερε στὴν Μονὴ στὴν Σλατιοάρα,

 ἡ δὲ Εἰκόνα τῆς Θεοτόκου 

παραμένει μέχρι σήμερα ἡ κυρίως Θεομητορικὴ Εἰκόνα τοῦ Καθολικοῦ τῆς Μονῆς... 

Επίσκοπος Γαρδικίου κ. Κλήμης

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών