ΟΛΙΓΟΠΙΣΤΕ ΕΙΣ ΤΙ ΕΔΙΣΤΑΣΑΣ;

Το καράβι με τους μαθητάς ταξίδευε.

Ο Ιησούς,

προκειμένου να διαλύσει την συγκέντρωση των τόσων χιλιάδων λαού,

που τον επευφημούσαν και φοβούμενος μήπως οι μαθηταί Του,

οι οποίοι μόλις είχαν μαζευθεί 

και μη έχοντες ακόμη την Χάρι του Αγίου Πνεύματος, ήτο πιθανόν να καταληφθούν

 υπό του ανθρωπίνου εγωισμού και να δουν τους ''εαυτούς'' των ως...

ακολούθους επιγείου Άρχοντος,

''ηνάγκασεν τους μαθητάς αυτού εμβήναι εις το πλοίον και προάγειν αυτόν εις το πέρα,

έως απολύσει τους όχλους...''. Τους έβαλε στο καράβι και τους είπε να περάσουν απέναντι,

στην αντικρυνή πλευρά της λίμνης και να πλοηγηθούν Αυτού.

Και, αφού έφυγε ο κόσμος ανέβηκε να προσευχηθεί επί του Όρους. Βράδιασε.Ήταν εκεί μονάχος Του, δοσμένος στην παντοτεινή Του επαφή με τον Θεό και Πατέρα Του. Το καράβι, με τους μαθητάς μέσα, βρισκόταν στο μέσο της λίμνης, μέσα στην φουρτούνα που προκαλούσαν οι σφοδροί άνεμοι. Και οι έμπειροι ψαράδες, οι ναυτικοί που είχαν μάθει να παλεύουν με τα στοιχεία της φύσεως, έτρεχαν δεξιά και αριστερά, κατέβαζαν τα πανιά, ασφάλιζαν το πηδάλιο, έβγαζαν τα νερά, έκλειναν τα ανοίγματα και περίμεναν να περάσει το μπουρίνι. Το πρώην όμορφο, ήσυχο και γαλήνιο ταξίδι τους δεν ήταν τίποτε άλλο από την πορεία προς την δοκιμασία και τον αγώνα. Οι βάρδιες που έκαναν στο καράβι ήταν περίπου κατά τα στρατιωτικά πρότυπα. Άρχιζαν στις οκτώ και ήταν δίωρες. Τόσο αντέχει ο μέσος άνθρωπος περίπου.8-10, 10-12, 12-2, 2-4, 4-6. Δεν χρειαζόταν άλλη βάρδια συνήθως, διότι στις έξι ήταν όλοι ''στο πόδι''.

Όταν λοιπόν ο Ευαγγελιστής Ματθαίος γράφει:... Τετάρτη δε φυλακή της νυκτός απήλθε προς αυτούς ο Ιησούς, περιπατών, επί της θαλάσσης...'', πρέπει να ήταν η ώρα περίπου τρεις. Τότε, ο εκτελών χρέη φρουρού και μεριμνών για την πηδαλιούχηση του καραβιού, μέσα στην αντάρα των στοιχείων της φύσεως, μέσα στον άνεμο και την βροχή,μέσα στην φουρτουνιασμένη λίμνη είδε κάτι,που η ανθρώπινη λογική του, το ερμήνευσε... ως φάντασμα! Ποιό ανθρώπινο πλάσμα θα μπορούσε να περπατήσει επάνω στα νερά και μάλιστα στα φουρτουνιασμένα κύμματα της λίμνης; Δικαιολογημένοι λοιπόν, κάποιοι δεν μπορούσαν να πιστέψουν στα μάτια τους και πίστεψαν, πως βλέπουν... φάντασμα. Και τότε, μέσα στην αντάρα της φύσεως, μια ήσυχη, ήρεμη και γαλήνια φωνή πέρασε πάνω από τον θόρυβο που ακουγόταν μέσα στην φουρτουνιασμένη θάλασσα και είπε στους φοβισμένους μαθητάς, οι οποίοι ακόμα δεν είχαν κατανοήσει το ποίον είχαν για δάσκαλο και ποίο λειτούργημα θα έκαναν στο μέλλον.

Και τους είπε η γλυκιά, αλλά πάνω από τα στοιχεία της φύσεως, φωνή: ''Θαρσείτε εγώ ειμί, μη φοβείσθε!''. Και τότε του αντείπε ο Πέτρος, ο οποίος εφοβήθη προφανώς μήπως κάποιο δαιμόνιο τους κορόιδευε. ''Κύριε, εάν όντως είσαι εσύ, κάλεσέ με να έλθω προς το μέρος σου, επάνω στα νερά''. Στο σημείο αυτό, ο Πέτρος δείχνει το μέγεθος της Πιστεώς του προς τον Κύριο. Εάν τον καλούσε ο Κύριος και στην φωτιά θα το έπραττε. Ακόμα βεβαίως δεν ήταν πλήρως έτοιμος. Όμως έδειξε, πως μέσα του έκαιγε η φλόγα της πίστεως και περίμενε μια απλή κλήση ή αν θέλετε, μια απλή προσταγή (το ρήμα ''κελεύω'' έχει και την έννοιαν του ''δίδω εντολήν''), για να κάνει κάτι που ουδείς των απλών ανθρώπων θα έπραττε. Και ο Ιησούς γνωρίζων την πίστιν του Πέτρου, δεν του είπε πολλά. Του είπε μόνο μία λέξη. Μόνο μια απλή, αλλά τόσο σημαντική λέξη: ''Ελθέ!''.

Και είναι πολύ σημαντική αυτή η λέξη, διότι καθημερινώς, μέσα στην λαίλαπα της αμαρτίας και της κοσμικής εξαρτήσεως,μας την λέγει με αγάπη και διάθεση για συγχώρεσή μας, ο Κύριος. Κάθε στιγμή ακούγεται η γλυκιά και συγχρόνως αυστηρή φωνή Του, να μας λέγει: ''Όστις θέλει, οπίσω μου ελθείν''. Είναι αυτό το απλό ''Ελθέ'', το οποίο είπε στον Πέτρο. Και η συνέχεια: Έχει ίσως το πιο μεγάλο ενδιαφέρον, διότι αποδεικνύει δυο πράγματα: α. Την δύναμη της πίστεως, την δύναμη της απιστίας ή ολιγοπιστίας. Ο Πέτρος κατέβηκε από το πλοίο και περπάτησε επί των υδάτων, πλησιάσας τον Κύριον. Κοιτάζοντας την γλυκιά του μορφή, τίποτα δεν τον σταματούσε. Η βαρύτητα εξαφανίστηκε. Και περπατούσε επί των κυμάτων, χωρίς να βυθίζεται. Και όλα αυτά, μέχρι την στιγμή που η προσοχή του διεσπάσθη και ο άνεμος με την βοή τον έκαναν να φοβηθεί. Τότε άρχισε να βυθίζεται! Είχε χάσει βλέπετε την πίστη του.

Ξανάγινε το μικρό, απροστάτευτο ανθρωπάκι, που κινδύνευε να πνιγεί μέσα στην ίδια του την ολιγοπιστία. Και εδώ, όμως βλέπουμε την πίστη του Πέτρου. Δεν ζήτησε βοήθεια από τους άλλους ψαράδες, που ήταν έμπειροι (ασφαλώς),αλλά από τον Κύριο. ''Κύριε,σώσον με!''. Και ο Κύριος, τον έπιασε από το χέρι και τον μάλωσε με τρόπο δασκάλου, που μαλώνει έναν καλό μαθητή Του, δια κάποιο λάθος του. ''Ολιγόπιστε, εις τί εδίστασας;''. Γιατί δίστασες ολιγόπιστε; Γιατί δεν έμεινες μέχρι τέλους προσηλωμένος στον Δάσκαλό σου; Και μπήκαν και οι δυο στο πλοίο. Αμέσως ο άνεμος εκόπασε, ησύχασε η λίμνη, και το πλοίο συνέχισε το γαλήνιο και ακύμαντο ταξίδι του. Και τότε έγινε εκείνο για το οποίο εδόθη αυτό το μάθημα στους μαθητάς, τους περισσότερο ανθρώπους και πιο λίγο Αποστόλους, διότι ακόμα εμάνθαναν, ήταν στο στάδιο των μαθητών.

Όλοι προσέτρεξαν να Τον προσκυνήσουν λέγοντες μεταξύ των: ''Αληθώς Θεού Υιός ει!''. Και διαπλεύσαντες την λίμνην, έφθασαν στην Γεννησαρέτ. Όλοι μας γεννώμεθα με τα όνειρά μας, θέτομε στην ζωή μας κάποιους σκοπούς και προχωράμε αναλόγως με την πίστη του, έκαστος. Οι λίμνες μας είναι αγριεμένες, οι άνεμοι λυσσομανάνε γύρω μας και εμείς δεν ακούμε την γλυκιά Του φωνή,που μας καλεί: ''Ελθέ!''. Και το λέει δισεκατομμύρια φορές κάθε στιγμή. Το λέει σε κάθε άνθρωπο,που με χαμένη ή χλιαρή την Πίστη του, πνίγεται μέσα στην αμαρτία. Και οι άνθρωποι κουφοί στ΄αυτιά και τυφλοί στα μάτια (για να παραφράσσομε μια γνωστή φράση αρχαίας τραγωδίας), τραβούν τον κατήφορό τους!Μεγαλώνοντας, τα πανιά του καραβιού τους φουσκώνουν όλο και πιο πολύ. Οι άνεμοι δυναμώνουν, οι δυσκολίες της ζωής και οι αμαρτίες κάνουν τις λίμνες τους να μοιάζουν με φουρτουνιασμένες θάλασσες, όπου τα καράβια χάνονται αύτανδρα...!

Υπάρχουν όμως και λίμνες ήσυχες, γεμάτες γαλήνη ακύμαντες και χωρίς ανέμους και φουρτούνες! Σ' αυτές τις λίμνες ταξιδεύουν καράβια με ανθρώπους, που η Πίστη τους ζωντανή και ζέουσα δεν λυγίζει ούτε στιγμή. Οι προβληματισμοί δεν την δοκιμάζουν και η επικοινωνία με τον Πλάστη μας είναι καθημερινή, ειλικρινής και γεμάτη ταπεινοφροσύνη. Αυτοί γνωρίζουν, πως δίπλα τους, μέσα στο καράβι της ζωής τους βρίσκεται ο Κύριός μας και, ότι οι άνεμοι, τα κύμματα και οι φουρτούνες σταματούν με μια Του μόνο λέξη.

Αυτό το απλό ''Ελθέ'' 

λύνει δια μιας όλα τα προβλήματα του ανθρώπου.

Αυτοί που αυτοκτονούν,

δεν κυττάζουν γύρω τους,

να δουν την γλυκιά Του ματιά και δεν μπορούν ν΄ακούσουν την γαλήνια φωνή Του,

ώστε να αποφύγουν αυτήν την πράξη δειλίας,

που τους στερεί την δυνατότητα να σώσουν την ψυχή τους.

Και όλοι μας, Ιερωμένοι και Λαικοί, ας έχουμε πάντα τεντωμένα τ΄αυτιά μας 

σε κάθε δύσκολη στιγμή μας, ώστε να ακούσουμε την λέξη που θα μας σώσει:

''Ελθέ!''

Αντιγραφή στο μονοτονικό σύστημα από το ομώνυμο ιστολόγιο

 του Πανοσιολογιωτάτου Αρχιμανδρίτη π. Ευθυμίου Μπαρδάκα 

''ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΑΔΟΣΗ''

Επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

Αρχιμανδρίτης  π. Ευθύμιος Μπαρδάκας

Εφημέριος Ι. Ν. Παναγίας Προυσιωτίσσης, Τσακός Αγίας Παρασκευής