ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ π.ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΣΑΚΕΛΛΑΡΟΠΟΥΛΟΣ. Ο ΑΟΙΔΗΜΟΣ ΠΑΠΑΣ ΤΩΝ ΚΑΛΤΕΖΩΝ 1873-1942

Γεννήθηκε στο χωριό Καλτεζές της Αρκαδίας το 1873.
Καταγόταν από οικογένεια ηρώων οπλαρχηγών,
όπου οφείλει και την δυναμική προσωπικότητά του.
Οι γονείς του Δημήτριος και Χρυσάφω απέκτησαν έξι παιδιά.
Ο Βασίλειος ήταν το στερνοπαίδι τους.
Ήσαν γεωργοί και ο πατέρας του για πολλά χρόνια έκαμε Δήμαρχος και αστυνόμος του χωριού.
Ο Βασίλειος τελείωσε το σχολαρχείο,
και το 1891 σε ηλικία δεκαοκτώ χρονών παντρεύτηκε την Χριστίνα,
το γένος Πετράκη,
μια απλή και καλόκαρδη κόρη από το Δυρράχιο Μεγαλοπόλεως.
Απέκτησαν δε δεκατέσσερα παιδιά,
αλλά τους έμειναν μόνο τα δέκα, από τα οποία τα τέσσερα ήταν αγόρια και τα έξι κορίτσια.
Ήταν καλός ο πατέρας ο Βασίλειος,αλλά περισσότερο θεοφοβούμενος χριστιανός.
Από δεκαπέντε χρονών άρχισε να γλυκαίνεται στην τέχνη της ψαλμωδίας.
Και πολύ γρήγορα γνώριζε άριστα το τυπικό της Εκκλησίας.

Στο μοναστήρι των Αγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων, που ηγούμενος ήταν ο παπα-Γεράσιμος Πετράκης, αδελφός της γυναίκας του, συνήθιζε να πηγαίνει και τακτικά να ψέλνει στις αγρυπνίες. Ζούσε με την οικογένειά του μια ήσυχη και χριστιανική ζωή. Φαίνεται όμως ότι ο Θεός εκτός από οδηγό της οικογενείας του, τον είχε προωρίσει και για ποιμένα των προβάτων Του. Έτσι το 1902 ο Βασίλειος χειροτονήθηκε ιερέας. Και να πώς ο Θεός τον οδήγησε: Στην γυναικεία Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου Καλτεζών ζούσε μια ενάρετη μοναχή, η Πελαγία. Είχε το χάρισμα να προλέγει με σοφία και απλότητα στους ανθρώπους τη βουλή του Θεού,με σκοπό να τους βοηθήσει ή να τους προφυλάξει από το κακό. Κάτι παρόμοιο συνέβη και με τον Βασίλειο. 

Κάποια ημέρα περνώντας από μπροστά του η Πελαγία, σταμάτησε και τον κοίταξε λέγοντάς του: -Άντε Βασίλη. Κι εσύ χρυσό σταυρό κρατάς! Τα λόγια αυτά ήταν τότε αδύνατο στον Βασίλειο να τα εξηγήσει και συνεχώς του απασχολούσαν την σκέψη. Έπρεπε να περάσει λίγος καιρός για να τα εννοήσει. Ήταν το 1902 κι εκείνος 29 χρονών. Ανακατευόταν στα πολιτικά προσπαθώντας να βοηθήσει τον θείο του (εξάδελφο του πατέρα του),που ήταν είκοσι πέντε χρόνια βουλευτής. Γι΄αυτό συχνά επισκεπτόταν τα γύρω χωριά. Σε μια από αυτές τις επισκέψεις του στην Τρίπολη σταναχωρήθηκε υπερβολικά, όταν ο κουνιάδος του,που ήταν και υπάλληλος της Νομαρχίας, του συνέστησε να παρατήσει τα πολιτικά, γιατι δεν του ταίριαζαν. Αυτό του στοίχισε κι έφυγε από εκεί πικραμένος. 

Κάθισε σ΄ένα καφενεδάκι κι έβγαλε να διαβάσει την εφημερίδα του, για να διασκεδάσει την πίκρα του. Σε μια στιγμή του φάνηκε, σαν μια σκιά να πέρασε δίπλα του και μια φωνή άκουσε να του λέει: -Τί κάνεις εκεί Βασίλειε; Γεμάτος απορία και φόβο έριξε το βλέμμα του τριγύρω να δει,ποιος ήταν και τότε άκουσε πιο δυνατή την φωνή: -Σήκω να πας να γίνεις Ιερέας. Με αγωνία έτρεξε πίσω στον κουνιάδο του για να του ανακοινώσει, αφήνοντάς τον έκπληκτο, την απόφασή του να γίνει παπάς. Και μετά χωρίς καθυστέρηση πηγαίνει στην Ιερά Μονή των Αγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων και τα εμπιστεύεται όλα στον ηγούμενο. Κάθησε εκεί σαράντα ημέρες προετοιμάζοντας τον εαυτό του, να δεχθεί το μεγάλο αξίωμα, στο οποίο πια ο Θεός τον έσπρωχνε. Όταν ήλθε η ευλογημένη ώρα και ζήτησε την ψήφο των συγχωριανών του για να γίνει εφημέριός τους, όλοι με χαρά και αγάπη διαβεβαίωσαν την αξιοσύνη του Βασιλείου. 

Μόνο ο επίσκοπος Μαντινείας Θεόκλητος Βίμπος, προσωπικός και στενός φίλος του βουλευτή θείου του,καθυστερούσε την χειροτονία αυτή. Και ο λόγος ήταν... πως ο βουλευτής θα έχανε τον πιο πολύτιμο βοηθό του. Τελικά με την επέμβαση της Βασίλισσας Όλγας, ο επίσκοπος δέχθηκε και το 1902 τον χειροτόνησε Ιερέα, στον Μητροπολιτικό Ναό της Τρίπόλεως, στον Άγιο Βασίλειο. Στο χωριό τον υποδέχθηκαν με κωδωνοκρουσίες και τον συνόδευσαν μέχρι τον Ναό, όπου κι έγινε δοξολογία. Την επομένη ο π. Βασίλειος πήγε στην Μονή των Αγίων Τεσσαράκοντα για να τελοιποιηθεί στο τελετουργικό των Μυστηρίων. Και μετά, ο π. Βασίλειος ανέλαβε εφημέριος στον ναό του χωριού του, τον Άγιο Δημήτριο. Παράλληλα λειτουργούσε στον ναό του Αγίου Γεωργίου στα Κουβέλια,καθώς και στην Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου.Όλοι σέβονταν και υπεραγαπούσαν τον π. Βασίλειο για τις πολλές του αρετές. 

Σε κάθε πράξη του έδινε κι ένα κομάτι από τον εαυτό του. Γεμάτος απλότητα, καλοσύνη, φιλοξενία και πολύ αυστηρότητα στο θέμα των παραδόσεων ποίμενε την νέα πνευματική του οικογένεια. Και η απλότητά του ήταν πολύ εμπνευστική και φιλοσοφημένη. Μας διηγούνται ότι ένα Σάββατο ο π. Βασίλειος θα λειτουργούσε στη Μονή Καλτεζών μαζί με τον Δεσπότη, που τον είχε χειροτονήσει. Θα ακολουθούσε το μνημόσυνο ενός, που ήταν προσωπικότητα στο χωριό και γι΄αυτό ο ναός ήταν κατάμεστος από κόσμο.Ο Δεσπότης επειδή έτυχε να είναι αδιάθετος αυτήν την ημέρα φώναξε τον π. Βασίλειο, για να του ανακοινώσει, ότι θα ήτο ο ομιλητής της ημέρας. Και ο π. Βασίλειος πάντα πρόθυμος: -Ναι, Δεσπότη μου, με την ευχή σου να μιλήσω. 

Απ΄αυτή την ώρα ο γέροντας προσπαθούσε να σκεφθεί, πώς θα ωφελούσε περισσότερο τους συγκεντρωμένους πιστούς. Σε κάποια στιγμή βγαίνει από το ναό και επιστρέφει αμέσως, κρατώντας ένα δέμα τυλιγμένο με μαύρο πανί, που έβαλε σε απορία όσους το είδαν. Μετά το Ευαγγέλιο όμως ο π. Βασίλειος βγήκε στην Ωραία Πύλη για να ομιλήσει και να λύσει αυτήν τους την απορία. Πολύ περισσότερο όμως για να τους προβληματίσει... Ξετυλίγοντας το μαύρο πανί, ένα λευκότατο κρανίο φάνηκε στα χέρια του σοφού π. Βασιλείου. Μπροστά στους έκπληκτους Δεσπότη και πιστούς, κοιτάζοντας το κρανίο, άρχισε να κάνει εμπνευστικές ερωτήσεις που ο ίδιος απαντούσε και,που απεδείκνυε ξεκάθαρα την ματαιότητα της επίγειας ζωής. Με την ζωντανή του αυτή διδασκαλία περί ματαιότητας είχε καταφέρει τα μάτια όλων να βουρκώσουν και να προβληματισθούν, τον δε Δεσπότη να πλησιάσει γεμάτος έκπληξη για να τον συγχαρεί. -Νά' χω την ευχή σου παπα-Βασίλη. 

Από το στόμα σου σήμερα άκουσα το καλύτερο κήρυγμα της ζωής μου! Και για την φιλοξενία του είχε γίνει παντού ξακουστός. Ο Ιερομόναχος κ. Πολύκαρπος Βλάχος από τις Καλτεζές αποκαλεί τον π. Βασίλειο ''Αβραάμ''. Ο κύριος Δημ. Αναγνωστόπουλος, πρόκριτος του χωριού, χαραχτηριστικά λέγει ότι το σπίτι του γέροντα ''δεν ξεψείρισε ποτέ'' ενοώντας πως διαρκώς φιλοξενούσε κόσμο και δεν πρόφθαιναν να το καθαρίσουν. Σημερινοί Καλτεζιώτες θυμούνται επίσης αυτό,που πάντοτε ο π. Βασίλειος συνήθιζε να λέι και να εφαρμόζει ταυτόχρονα: ''το σπίτι του παπά δεν πρέπει να έχει κλειδί''. Και πράγματι ο π. Βασίλειος ποτέ δεν ξεχώριζε από τους επισκέπτες, που του χτυπούσαν την πόρτα. Όλους με την ίδια αγάπη και στοργή τους δεχόταν. Είχε μάλιστα εμφυτεύσει και στην παπαδιά του το χάρισμα αυτό. 

Κι όταν κάποτε, τον καιρό του αποκλεισμού (1917) την επισκέφθηκε η μάννα του κ. Αναγνωστόπουλου και την βρήκε να ζυμώνει δυο χούφτες αλεύρι, αμέσως ''μέριασε το μισό'' και το πρόσφερε για τα παιδιά της γειτόνισσας. Και τα πρόσφορα ακόμη που έφερναν στην εκκλησιά, τα μοίραζε όλα χωρίς να κρατά για το σπίτι του. ''Δωρεάν ελάβετε, δωρεά δότε'', απαντούσε στα παράπονα των δικών του. Η μικρότερη κόρη του Αρχοντία, μας διηγείται και το εξής σχετικό με την απεριόριστη φιλοξενία του σεβαστού πατέρα της: ''Μια χρονιά της πρώτης δεκαετίας των διωγμών των Γ.Ο.Χ., ο π. Βασίλειος με την οικογένειά μας βρισκόταν στην Αθήνα. 

Εκτός απ΄τα δικά του παιδιά,είχε να θρέψει τότε και τρία ορφανά, που άφησε πεθαίνοντας η κουνιάδα του. Μεγάλη φτώχεια,πολλές δυσκολίες στην οικογένεια. Ο π. Βασίλειος όμως ποτέ δεν σταμάτησε να φέρνει ξένους στο τραπέζι μας. Μια μέρα λοιπόν χωρίς να ειδοποιήσει καθόλου φέρνει τέσσερεις ανθρώπους για μεσημεριανό φαγητό. Έρχεται αμέσως στην κουζίνα και με ρωτά: -Τί φαί έχουμε σήμερα παιδί μου; -Ντολμάδες έχουμε πατέρα, μα δεν φτάνουν για όλους μας. Μα γιατί, πατέρα, δεν μας προειδοποίησες, ότι θα έχουμε ξένους; -Μαζί με τους έντεκα,κόρη μου, θα φάνε και οι δεκαπέντε μου είπε χαμογελώντας και έφυγε.

Σερβίραμε για τους ξένους, τον παπά,

την παπαδιά και τα μεγαλύτερα αδέλφια μου.
Τα μικρότερα αδέλφια μου και τα ξαδέλφια μου,τα κράτησα στην κουζίνα.
Κάτι θα βρισκόταν για συμπλήρωμα.
Όταν ο πατέρας σηκώθηκε να ευλογήσει και είδε ότι δεν βρίσκονταν όλα τα παιδιά στο τραπέζι,
με αυστηρή φωνή μας κάλεσε να σερβίρουμε για όλους στο τραπέζι.
Τί να κάναμε; Αρχίσαμε να σερβίρουμε.
Αυτό όμως που μας συνέβει ήταν εκπληκτικό.
Γεμίσαμε τα πιάτα των παιδιών και η κατσαρόλα ήταν ακόμη μέχρι την μέση γεμάτη.
Όταν έφυγαν οι ξένοι,
ο πατέρας ήλθε στην κουζίνα ευχαριστημένος για το πλούσιο τραπέζι που ετοίμασα.
Με βρήκε να κλαίω μ΄αναφυλλητά και χαιδεύοντας τα μαλλιά με ρώτησε τι είχα.
-Το φαγητό πατέρα,
ίσα-ίσα για μας έφθανε και τώρα,
όχι μόνο φάγαμε όλοι μας χορταστικά,
αλλά περίσσεψε αρκετό και για το βράδυ.
Έκαμε τον σταυρό του γεμάτος αγαλλίαση και είπε:-
Παιδί μου, ζήσεις, χρονίσεις ποτέ μην μεμψιμοιρίσεις!
Είναι μεγάλος ο Θεός μας!

(Συνεχίζεται...).

Απόσπασμα εκ του ιστορικού περιοδικού
 ''ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ''
του αειμνήστου Επισκόπου Πενταπόλεως κ. Καλλιοπίου Γιαννακουλοπούλου
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών
Έτος Β΄,τεύχος 8, Οκτώβριος-Νοέμβριος-Δεκέμβριος 1977
Εισαγωγή στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα, τίτλος και επιμέλεια κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Μέρος 1ον

 

Περιοδικό ''Τα Πάτρια''

Η ΑΠΕΡΙΓΡΑΠΤΗ ΥΠΟΤΑΓΗ ΕΝΟΣ ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΥ

Ήταν ένας Γέροντας στη Θηβαϊδα που έμενε σ΄ένα σπήλαιο και είχε έναν υποτακτικό μαθητευόμενο. Συνήθιζε ο Γέροντας κάθε βράδυ να του δίνει ωφέλιμες συμβουλές και μετά από τη νουθεσία, έκανε προσευχή και τον έστελνε να κοιμηθεί. Κάποτε συνέβη μερικοί ευλαβείς λαϊκοί, επειδή γνώριζαν τη μεγάλη άσκηση του Γέροντα, να τους επισκεφθούν και να προσφέρουν σ΄αυτούς κάποιο φαγητό να φάνε. Αφού έφυγαν αυτοί, κάθισε πάλι ο Γέροντας το βραδάκι, όπως το συνήθιζε, και νουθετούσε τον αδελφό. Την ώρα όμως που του μιλούσε,τον πήρε ο ύπνος. Και ο αδελφός έμεινε κοντά του, έως ότου ξυπνήσει και του κάνει την ευχή.

Καθώς λοιπόν καθόταν πολλή ώρα και ο Γέροντας δεν ξυπνούσε, ενοχλήθηκε από τους λογισμούς του να πάει να κοιμηθεί, χωρίς να του κάνει την απόλυση. Αλλά βίασε τον εαυτό του και αντιστάθηκε στον λογισμό και παρέμεινε. Πάλι όμως ενοχλήθηκε και δεν έφυγε. Κατά τον ίδιο τρόπο ενοχλήθηκε επτά φορές και αντιστάθηκε στον λογισμό. Αργότερα, αφού είχε προχωρήσει η νύκτα, ξύπνησε ο Γέροντας και τον βρήκε να κάθεται δίπλα του και του λέει: –«Δεν έφυγες μέχρι αυτή την ώρα;» Κι εκείνος είπε: –«Όχι,αββά,γιατί δεν μου΄κανες απόλυση». –«Και γιατί-τον ρωτάει ο Γέροντας δεν με ξύπνησες;» –«Δεν τόλμησα -απαντά ο μαθητής- να σε σκουντήσω για να μη σου διακόψω τον ύπνο».

Σηκώθηκαν ευθύς, άρχισαν τον όρθρο και όταν τελείωσε η ακολουθία, απέλυσε τον αδελφό ο Γέροντας. Και την ώρα που καθόταν μόνος, ήρθε σε έκσταση και βλέπει κάποιον να του δείχνει έναν τόπο λαμπρό στον οποίο υπήρχε ένας θρόνος και επάνω στον θρόνο ήταν τοποθετημένα επτά στεφάνια. Και ρώτησε αυτόν που του τα έδειχνε: –«Τίνος είναι αυτά;» Κι εκείνος είπε: –«Του μαθητή σου. Τον τόπο και τον θρόνο του τα χάρισε ο Θεός για την υπακοή του. Και τα επτά στεφάνια τα κέρδισε αυτή τη νύκτα». Απόρησε ο Γέροντας γι΄αυτό που άκουσε και γεμάτος από δέος καλεί τον αδελφό και του λέει: –«Πές μου, τι έκανες τη νύκτα αυτή;». –«Συγχώρα με,αββά-απάντησε εκείνος- δεν έκανα τίποτε».

Ο Γέροντας νομίζοντας ότι από ταπεινοφροσύνη δεν ομολογεί, του είπε: –«Δεν θα σ΄αφήσω να φύγεις, εάν δεν μου πεις τι έκανες ή τι σκέφτηκες τη νύκτα αυτή». Αλλά ο αδελφός επειδή γνώριζε καλά, ότι τίποτε δεν έχει κάνει, δεν είχε τι να πει. Και λέει στον πατέρα:– «Αββά, δεν έκανα τίποτε, παρά μόνο ότι ενοχλήθηκα από λογισμούς επτά φορές να φύγω, χωρίς να μου κάνεις την απόλυση, αλλά δεν έφυγα».

Όταν τ΄άκουσε αυτό ο Γέροντας, κατάλαβε ότι κάθε φορά που πάλευε και νικούσε τον λογισμό του, κέρδιζε ένα στεφάνι από τον Θεό. Στον αδελφό βέβαια δεν είπε τίποτε, αλλά τα διηγήθηκε αυτά σε ανθρώπους πνευματικούς χάριν ωφελείας, για να γνωρίζουμε, ότι και για λογισμούς πού δεν έχουν ιδιαίτερη σπουδαιότητα ο Θεός μας στεφανώνει. Καλό λοιπόν είναι να βιάζουμε πάντοτε τον εαυτό μας από αγάπη για τον Θεό. Γιατί η Βασιλεία των Ουρανών βιάζεται και την αρπάζουν αυτοί που αγωνίζονται.

Μεγάλο Γεροντικόν

ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ ΜΑΡΚΟΣ ΧΑΝΙΩΤΗΣ

Στις 4 Ιουνίου 1977 και ημέρα Παρασκευή εκοιμήθη εν Κυρίω ο παλαίμαχος αγωνιστής 

των Πατρίων Παραδόσεων πατήρ Μάρκος (Χανιώτης) Μοναχός.

Η μορφή του αποτελούσε για τους Γ.Ο.Χ μια ξεχωριστή ευλογία του Θεού.

Είναι ανεκτίμητες και αξιοθαύμαστες 

οι υπηρεσίες που ο π. Μάρκος προσέφερε στον αγώνα των Γ.Ο.Χ.

Υπήρξε 

ανεκτίμητος πνευματικός οδηγητής και παρηγορητής πολλών πιστών.

Πολυγραφότατος προσπαθούσε πάντα να κάνει γνωστό το μεγαλείο της φιλτάτης του Ορθοδοξίας.

Εις μνήμην του τα ''Πάτρια'' 

αντιγράφουν ένα χαραχτηριστικό από το τελευταίον του βιβλίο ''Το Ημερολογιακόν Σχίσμα'',

στο οποίο,ο ίδιος μας περιγράφει την μεγάλη στιγμή της ζωής του,

την ένταξή του δηλαδή,

κάτω από το λάβαρο των Τιμίων Αγωνιστών 

των Πατρίων Παραδόσεων.

Αναφέρω ως θαύμα το γεγονός, το οποίον συνέβη στην εμή αναξιότητα. Το 1925 μετά τις διακοπές του Ιεροδιδασκαλείου της Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολυτρίας επορεύθημεν εις την κωμόπολιν Καλάνδρας της Κασάνδρας Χαλκιδικής, μετά τίνος συναδέλφου προς ανάπαυσιν εν τω Ιερώ Μετοχίω της Αγίας Αναστασίας. Όλη η Κωμόπολις ηκολούθει το (παλαιόν) Ορθόδοξον Εορτολόγιον. Οι Χριστιανοί ησχολούντο εις τον αλωνισμόν και εις την συγκομιδήν των καρπών. Μας εφιλοξένησεν ο εφημέριος Γέρων Παπαδημήτρης. Εις τον εσπερινόν ουδείς των κατοίκων προσήλθε. Τούτο με ελύπησεν, διότι ενόμιζον, ως και οι σημερινοί κατά το πλείστον διανοούμενοι, ότι η κρατούσα Εκκλησία επετέλει την Ορθόδοξον Εκκλησίαν, διότι λόγω του φόρτου μου των καθηκόντων μου εις το Ιεροδιδασκαλείον, δεν μου εδίδετο ο καιρός να ασχοληθώ με την μελέτη της ημερολογιακής καινοτομίας.

Βλέπων δε την αδιαφορίαν των Χριστιανών, ως προς τον εκκλησιασμόν, συνέστησα εις τον εκεί Αστυνομικόν Σταθμάρχην, όπως εξαναγκάσει τους κατοίκους να προσέλθουν την πρωίαν εις την Εκκλησίαν απαξάπαντες. Κατά το εξημέρωμα δε της νομιζομένης ταύτης μεγάλης Εορτής είδον καθ΄ύπνον, ότι ευρέθην εις τον Ιερόν Ναόν αρκετά μεγάλον, σχήματος Βασιλικής και ότι ανέβην εις τον Ιερόν Άμβωνα αυτού προς ομιλίαν. Ο Ιερός Ναός ήτο παντέρημος με το δε Ιερόν άνευ τινός Ιερατικού Προσώπου! Οδεμία ψυχή ανθρωπίνη ευρίσκετο εν τω Ναώ και αιφνιδίως ιστάμενος εν απορία επί του άμβωνος, αστραπιαίως, ως από της Αγίας Τραπέζης ακούω την φωνήν: ''διατί συμμαχείς με τον βύθιον δράκοντα''; Εξύπνησα αποτόμως διαλογιζόμενος,τίνα σημασίαν έχει η φωνή αύτη αποτεινομένη εις εμέ! Είχε προσέλθει το πρωί ολόκληρος η κωμόπολις! Ο Ιερός Ναός υπερπλήρης. Εις την ομιλίαν μετά την υπόθεσιν της εορτής εκαυτηρίασα την στάσιν των, ελέγχων αυτούς, πως θα εορτάσουν, όταν θα έλθει η εορτή με το Παλαιόν;

Εις τα καφενεία ή εις τας ταβέρνας; Είναι αληθές ότι οι Χριστιανοί εσκανδαλίσθησαν και εκ σεβασμού, διότι υπήρχαν μαθηταί εις το Ιεροδιδασκαλείον,τέκνα των, δεν ανακοίνωσαν εις εμέ την δικαίαν των αγανάκτησιν. Ήσαν εν τάξει οι Χριστιανοί, εγώ ευρισκόμην εν τη πλάνη! Και τούτο διέγνωσα, αφού το επόμενον έτος υπέβαλα την παραίτησίν μου από της θέσεως εν τω Ιεροδιδασκαλείω. ''Ουκ απειθής εγενόμην εις την φωνήν, της οποίας αυτήκοος εγενόμην από της Αγίας Τραπέζης του Ιερού'', και κατελθών εις Αθήνας επεδόθην εις την μελέτην επί εξάμηνον ολόκληρον εις το ενδότερον της Εθνικής Βιβλιοθήκης,μελετήσας την διαμειμθείσαν αλληλογραφίαν μεταξύ των τεσσάρων Πατριαρχείων της Ορθοδοξίας εις το ζήτημα της αυθαιρέτου και αντικανονικής εισαγωγής του Παπικού Ημερολογίου υπό της Εκκλησίας της Ελλάδος. Από την μελέτην αυτήν διεπίστωσα δυστηχώς ότι όλαι οι Εκκλησίαι διεμαρτυρήσθησαν εναντίον της αποφάσεως της Δ. Εκκλησίας της Ελλάδος, να ονομασθεί η 10η Μαρτίου ως 23η Μαρτίου παρά πάντα θείον νόμον και κατά παράβασιν και του Β. Δ. της 18ης Ιανουαρίου 1923 και με προφανή πλέον πρόφασιν και επιβουλήν του τότε Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου.

Ο Αρχιεπίσκοπος τότε την μεν Ιεραρχίαν εξηπάτησε, το δε Οικουμενικόν Πατριαρχείον δολίως εξεβίασεν! Εγνώρισα την ευσέβειαν και τον ζήλον του ευσεβούς λαού, του οποίου η καρδία έσφυζεν από τον παλμόν τον ισχυρόν, τόσον των Εθνικών Παραδόσεων, όσον και της Ορθοδοξίας! Και έκτοτε Χάριτι Θεία ενετάχθην, κατά καθήκον της Ορθοδόξου Χριστιανικής μου συνειδήσεως ανιδιοτελώς, εις τον Ιερόν αγώνα ως απλούς στρατιώτης, υπέρ του Τιμαλφούς θησαυρού, της αληθείας της πατρώας ευσεβείας, τον οποίον δυστηχώς η κρατούσα Εκκλησία παραπλανηθείσα, υπό των καταχθονίων Οργανώσεων των σκοτεινών δυνάμεων, κατεπρόδωσεν!''.

Ο Τίμιος και Ιερός Αγών μας

''Υπέρ του κοινού κτήματος του πατρικού θησαυρού της υγιαινούσης πίστεως εστήκαμεν αγωνιζόμενοι'' 

{Μ. Βασιλείου επ. 234)

''Κρείσσων επαινετός πόλεμος ή ειρήνης,χωριζούσης Θεού''

(Απολογ. Αγίου Γρηγορίου Ναζιανζού)

Άρθρον Α'

Προ εννέα ακριβώς ετών και κατά μήνα Μάιον 1923 η Κων/λις, εν ημέραις δεινών του Έθνους δοκιμασιών, είχε το ατύχημα υπό την σκέπην του Οικουμενικού Θρόνου, τον οποίον ελάμπρυναν οι Γρηγόριοι και οι Χρυσόστομοι, οι Ταράσιοι και Φώτιοι και πολλοί άλλοι εκ των μεγάλων της Εκκλησίας και προμάχων της Ορθοδοξίας Πατέρων και Οικουμενικών Διδασκάλων, να ίδει συγκροτούμενον το απαισίας μνήμης Πανορθόδοξον μεν καλούμενον, πράγματι δε της Ορθοδόξου αγίας του Θεού ημών Εκκλησίας, υπονομευτικόν και πολέμιον συνέδριον. Νους και κινητήριος δύναμις του συνεδρίου εκείνου, εν τω οποίω τα ημέτερα πρεσβυγενή Πατριαρχεία δεν παρίσταντο, οι δε των λοιπών Εκκλησιών κληρικοί αντιπρόσωποι εν τοις δακτύλοις της μιας και μόνης χειρός εμετρούντο, ήτο ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Μελέτιος, υπό την έμπνευσιν του οποίου εξήχθησαν αποφάσεις,την τε αρχαίαν Εκκλησιαστικήν Παράδοσιν ανατρέπουσαι και το κύρος αγίων και Οικουμενικών Συνόδων προσβάλλουσαι.

Ο μετά την χειροτονίαν γάμος των Κληρικών, και των επισκόπων συμπεριλαμβανομένων, η κατάργησις των εν τω μέσω της εβδομάδος εορτών των αγίων, ο περιορισμός των νηστειών, η συντόμευσις των ιερών ακολουθιών μεταξύ και των άλλων υπήρξαν τα θέματα, περί ων οι συμμετασχόντες του παρανόμου εκείνου συνεδρίου εγνωμάτευσαν εν πνεύματι πλήρους αποστασίας από της Ορθοδοξίας και ασεβείας προς τα δικαιώματα του ζώντος Θεού ημών. Το εκκλησιαστικόν μηνολόγιον (ημερ.) και Πασχάλιον, τεθεμελιωμένα επί της Α' Αγίας Οικουμενικής Συνόδου και φέροντα την σφραγίδα των επτά αγίων Οικουμενικών Συνόδων και καθαγιασμένα δια της μακράς πράξεως της αγίας του μεγάλου Θεού ημών εκκλησίας, ετορπιλλίσθησαν εκ του συνεδρίου εκείνου. Όλον το αρχαίον Εκκλησιαστικόν καθεστώς, αυτά τα σεβάσμια ήθη και έθιμα της αμωμήτου θρησκείας ημών, κεκυρωμένα εκ της χορείας ολοκλήρου των αγίων Πατέρων, εχαρακτηρίζοντο ως πεπαλαιωμένα και συγχρονισμού επιδεόμενα!

Εκ παραλλήλου δε προς τας παρανόμους ταύτας αποφάσεις του κακοδόξου της Κων/λεως συνεδρίου, εν τη Εκκλησία της Ελλάδος κατεβάλλετο η προσπάθεια υπό του αρχιεπισκόπου, όπως δια παντός τρόπου εισαχθεί το Γρηγοριανόν Ημερολόγιον εις την Εκκλησίαν, υπό την πρόφασιν μεν να εκλείψουν οι ασήμανται ανωμαλίαι, αι προκύπτουσαι εκ της συνυπάρξεως δυο ημερολογίων, πράγματι δε δια να διευκολυνθεί η ένωσις της ημετέρας Εκκλησίας μετά της Αγγλικανικής, ως ανυποκρίτως διετυπώθη επισήμως εν τω λεγομένω Πανορθοδόξω συνεδρίω.

Ο αρχιεπίσκοπος δια την ασφαλεστέραν επιτυχίαν του δεν εδίστασε να χρησιμοποιήσει 

όλην την επιρροήν της τότε επαναστάσεως, ο αρχηγός της οποίας, ο πρωθυπουργός 

και ο υπουργός των Εκκλησιαστικών ενώπιον της επί τούτου συγκληθείσης 

το β' Ιεραρχίας κατά Δεκέμβριον του 1923 ηξίωσαν, ότι πρέπει να προσαρμοσθεί 

εις το Γρηγοριανόν Ημερολόγιον, το εορτολόγιον της Εκκλησίας. Την σπουδήν του αρχιεπισκόπου

 εις το να επιβάλλει και μονομερώς τον νεωτερισμόν του εν τη Εκκλησία δεν ανέστειλλαν 

ουδέ οι αντιρήσεις των Πατριαρχείων της Ανατολής, ουδέ οι δισταγμοί του Οικουμενικού.

Και δια μιας εγκυκλίου ο αρχιεπίσκοπος υποχρέου τον ευσεβή Ελληνικόν Λαόν 

από της 10 Μαρτίου του 1924 να αρνηθεί το πατροπαράδοτον καθεστώς του εορτολογίου,

να περιφρονήσει την εν αγίω Πνεύματι αρχαίαν της Εκκλησίας τάξιν,

να ασεβήσει προς τα παρά των Αγίων Πατέρων κληροδοτηθέντα ήθη και έθιμα Εκκλησιαστικά 

και να μη συνεορτάζη τας μεγάλας της Ορθοδόξου ημών Πίστεως εορτάς 

της Γεννήσεως του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, των Θεοφανείων και λοιπάς μετά της αγίας Σιών,

της μητρός των Εκκλησιών,Ιερουσαλήμ,

αλλά μετά των Εκκλησιών της Δύσεως του Πάπα και Προτεσταντών!Αυτήν την σημασίαν είχεν η τοιαύτη εισαγωγή εν τη Εκκλησία του Γρηγοριανού ημερολογίου!

Απόσπασμα εκ του ιστορικού περιοδικού ''ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ'' 
του αειμνήστου Επισκόπου Πενταπόλεως κ. Καλλιοπίου Γιαννακουλοπούλου 
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών
Ιούλιος-Αύγουστος-Σεπτέμβριος 1977,
τεύχος 7 και τεύχος 8
Οκτώβριος-Νοέμβριος-Δεκέμβριος 1977
Εισαγωγή στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα, τίτλος και επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

Περιοδικό ''Τα Πάτρια''

ΜΝΗΜΗ ΟΣΙΟΥ ΠΑΙΣΙΟΥ ΒΕΛΙΤΣΚΌΦΣΚΙ 1722-1794

Το 1742, ύστερα άπό διωγμούς Ουνιτών στην πατρίδα του, μετέβη στη Βλαχία 

και μόνασε εκεί επί τετραετία, λαμβάνοντας τ΄ όνομα Πλάτων.

Το 1746 

αναχώρησε για το πολυπόθητο Άγιον Όρος.

Ασκήθηκε στην Καψάλα, όπου εκάρη μοναχός άπό τον Γέροντά του Βασίλειο,

με τ΄ όνομα Παΐσιος.

Το 1758 

χειροτονήθηκε διάκονος και ιερεύς και απέκτησε δωδεκαμελή συνοδεία.

Κατόπιν πήγε με τη συνοδεία του στο Κελλί του Προφήτου Ηλιού, το όποιο μετέτρεψε σε σκήτη,

πού ανήκει στη μονή Παντοκράτορος. Απέκτησε περί τους πενήντα καλούς μαθητές,

για τους οποίους συνέταξε τυπικό κατά την αγιορείτικη τάξη, και άρχισε 

τις μεταφράσεις των Πατέρων της Εκκλησίας στα σλαβικά,

όπως Ισαάκ του Σύρου και Γρηγορίου του Σιναΐτου, διδάσκοντας σε όλους την ευχή του Ιησού.

Το τελευταίο εξάμηνο της αγιορείτικης ζωής του το διήλθε στην Ιερά μονή Σίμωνος Πέτρας (1762). Μετά άπό δεκαεπτά χρόνων παραμονή στον ιερό Άθωνα, ο όσιος Παΐσιος επέστρεψε το 1763 στη Μολδαβία, παίρνοντας μαζί του αρκετούς μοναχούς. Εγκαταστάθηκε στη μονή Δραγκομίρνα και απέκτησε πολλούς μαθητές Ρώσους, Ρουμάνους και Βουλγάρους. Τους δίδασκε καθημερινά στη γλώσσα τους να τηρούν πενία, υπακοή,ταπεινοφροσύνη, σιωπή και να εντρυφούν στη μελέτη των νηπτικών πατέρων. Έγινε ηγούμενος της αρχαίας μονής του Νεάμτς, την οποία κατέστησε σπουδαίο πνευματικό κέντρο, με τις μεταφράσεις Ελλήνων Πατέρων και ασκητών και τη ζωή της ευχής του Ιησού.

Αξιοσημείωτη είναι ή μετάφραση της Φιλοκαλίας (1793). Τη φήμη του αγίου Γέροντος Παϊσίου ακούγοντας ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης θέλησε να γίνει μαθητής του, μα εμποδίσθηκε από διάφορες συμπτώσεις κι επέστρεψε στο Άγιον Όρος. Στη μονή Νεάμτς ανεπαύθη ειρηνικά στις 15 Νοεμβρίου 1794 ο μεγάλος στάρετς, για το έργο του οποίου μιλούν πολλοί με δικαιολογημένο θαυμασμό. Υπήρξε αναζωογονητής του μοναχισμού στη Ρουμανία και τη Ρωσία. Οι πολυάριθμοι και αξιόλογοι μαθητές του έγιναν, μετά την κοίμηση του, κήρυκες των διδαχών του. Οι μονές Δραγομίρνα, Σέκου και Νεάμτς ήταν τα κέντρα της λαμπρής ασκητικοφιλολογικής κινήσεως κατά τον 18ο και 19ο αιώνα, όπου οι μαθητές του, με τη νηπτική τους εργασία και τ΄ ανεπτυγμένα φιλολογικά τους κριτήρια, μόχθησαν για την πνευματική ανύψωση της Μολδαβίας.

Το πνεύμα των ιεροπρεπών Κολλυβάδων μετέφερε ο όσιος Παΐσιος στα Βαλκάνια και τη Ρωσία. Τιμάται ιδιαίτερα από τους Ρώσους και τους Ρουμάνους. Η επίσημη αναγνώριση της αγιότητας του έγινε από το Πατριαρχείο Μόσχας το 1988 και από το Πατριαρχείο Ρουμανίας το 1992. Την πρώτη βιογραφία του έγραψε το 1817 ο μαθητής του μοναχός Μητροφάνης, πού στηρίχθηκε στην αυτοβιογραφία του οσίου Παϊσίου και στις προσωπικές αναμνήσεις του. Ακολούθησαν αρκετές άλλες, πού κυκλοφόρησαν ευρύτατα στα ρουμανικά και ρωσικά και μεταφράσθηκαν στα ελληνικά. Το µοναστήρι του Νιαµέτς ήταν για την Μολδαβία ό,τι και το µοναστήρι της Αγίας Τριάδος στην Ρωσία, ό,τι της Λαύρας των Σπηλαίων του Κιέβου για την Ουκρανία, ό,τι το Άγιον Όρος για την Ελλάδα. Για πέντε αιώνες ήταν το κέντρο της θρησκευτικής διαφώτισης στην Μολδαβία. Από εκεί βγήκε ο περίφηµος Μολδαβός γέροντας Παίσιος Βελιτσκόφσκυ, ιδρυτής και πατέρας του θεσµού των γερόντων στη Ρωσία στους έσχατους καιρούς. Έτσι ένας από τους πολλούς µαθητές του οσίου Παϊσίου, ο Σωφρόνιος, που εκείνη την εποχή ήταν ηγούµενος, ήταν πνευµατικός άνθρωπος και αυστηρός ασκητής, είδε ένα όραµα:

ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ

Μια νύχτα, νοµίζοντας πως πλησίαζε να ξηµερώσει, ο Σωφρόνιος βγήκε από την πύλη του µοναστηριού και κοίταξε προς την εξωτερική πύλη, εκεί που σήµερα βρίσκεται το αγίασµα. Εκεί είδε ένα άνθρωπο που ήταν µαύρος στην όψη και φοβερός στο θέαµα. Φορούσε στρατιωτικό µανδύα και φώναζε δυνατά, όπως κάνουν οι αξιωµατικοί όταν δίνουν διαταγές στους στρατιώτες. Τα µάτια του ήταν κόκκινα και γυάλιζαν σαν φλόγες. Το στόµα του ήταν σαν των πιθήκων και τα δόντια του εξείχαν απ` αυτό. Στη µέση του ήταν περιτυλιγµένο ένα τεράστιο φίδι, του οποίου το κεφάλι κρεµόταν προς τα κάτω κι από το στόµα του έβγαινε η γλώσσα σαν ξίφος. Στους ώµους του είχε σιρίτια που είχαν το σχήµα κεφαλών φιδιών και στο κεφάλι του φορούσε ένα καπέλο απ` όπου ξεπρόβαλαν φαρµακερά φίδια και τυλίγονταν σαν µαλλιά γύρω απ` το λαιµό του.

Μόλις ο γέροντας Σωφρόνιος αντίκρισε όλα αυτά πέτρωσε από τον φόβο. Μετά από λίγο συνήλθε κάπως και ρώτησε τον άρχοντα αυτό του σκότους τι γύρευε τέτοια ώρα στον περίβολο του µοναστηριού. Είναι δυνατό να µην ξέρεις ότι εγώ δίνω διαταγές εδώ στο µοναστήρι σου; Απάντησε ο µαύρος. Εµείς δεν έχουµε στρατό εδώ κι η πατρίδα µας διανύει περίοδο απόλυτης ειρήνης, είπε ο ηγούµενος. Τότε συνέχισε ο µαύρος δαίµονας, µάθε πως εµένα µε έστειλαν οι αόρατοι άρχοντες του σκότους και βρισκόµαστε εδώ για να εγείρουµε πόλεµο εναντίον την µοναχικής τάξης. Όταν κατά την κουρά σου δίνεται τους µοναχικούς σας όρκους, δηλώνετε ότι θα µας πολεµάτε και µας προξενείτε πολλές πληγές µε το πνευµατικό σας οπλοστάσιο. Πολλές φορές αναγκαζόµαστε να υποχωρούµε µε ντροπή, γιατί η φλόγα της προσευχής σας µας καίει. Τώρα όµως δε σας φοβόµαστε, ιδιαίτερα µετά το θάνατο του Παϊσίου, του ηγουµένου σας. Εκείνος µας τρόµαζε και υποφέραµε πολύ στα χέρια του. Από τότε ακόµα που ήρθε εδώ από το Άγιο Όρος µαζί µε εξήντα άλλους µοναχούς, εµένα µε έστειλαν εδώ µε εξήντα χιλιάδες στρατιώτες µας για να τον σταµατήσουµε.

Όσο καιρό είχε αυτός την ηγουµενία δεν µπορούσαµε να ησυχάσουµε. Παρ` όλους τους πειρασµούς, τα τεχνάσµατα και τις µεθοδίες µας εναντίον εκείνων και των µοναχών του, δεν καταφέρναµε τίποτα. Και ταυτόχρονα δεν µπορεί να διηγηθεί ανθρώπινη γλώσσα τις φοβερές οδύνες, τις ταλαιπωρίες και τις δοκιµασίες που υποστήκαµε κατά την διάρκεια της διαµονής αυτού του ανθρώπου εδώ. Ήταν ένας έµπειρος στρατιώτης και η στρατηγική του µας εύρισκε πάντα εκτός θέσης. Μετά τον θάνατο του όµως να πράγµατα άλλαξαν κάπως και µπορέσαµε να αποδεσµεύσουµε από αυτό το φρούριο δέκα χιλιάδες δικούς µας. Έτσι µείναµε εδώ πενήντα χιλιάδες. Όταν οι µοναχοί άρχισαν να αµελούν τον κανόνα τους και να ενδιαφέρονται περισσότερο για τους αγρούς, τα κτίρια και τα αµπέλια, απαλλάξαµε άλλους δέκα χιλιάδες από τα καθήκοντα τους εδώ και οι υπόλοιποι σαράντα χιλιάδες µείναµε για να συνεχίσουµε τις προσβολές µας.

Λίγα χρόνια αργότερα,µερικοί από τους µοναχούς αποφάσισαν να αλλάξουν το τυπικό του Παϊσίου, διαφώνησαν µεταξύ τους και µερικοί έφυγαν. Στο µεταξύ δόθηκε άδεια σε λαϊκούς να νοικιάζουν δωµάτια στο µοναστήρι, κι όταν µάλιστα έφεραν και τις γυναίκες τους µέσα, κάναµε γιορτή για την νίκη µας και µειώσαµε τον στρατό µας κατά δέκα χιλιάδες ακόµα. Αργότερα που άνοιξαν και τα σχολεία για νεαρά αγόρια ο πόλεµος πλησίασε προς το τέλος του πια και µπορούσαµε να µειώσουµε τις δυνάµεις µας κατά δέκα χιλιάδες ακόµη, αφήνοντας εδώ µόνο είκοσι χιλιάδες δικούς µας για να επιβλέπουν τους µοναχούς. Μόλις ο γέροντας Σωφρόνιος άκουσε όλα αυτά αναστέναξε µέσα του και ρώτησε τον µαύρο δαίµονα. Τι ανάγκη έχετε να µένετε ακόµη στο µοναστήρι αφού βλέπετε, όπως και ο ίδιος οµολογείς, πως οι µοναχοί έχουν παραιτηθεί από τον πόλεµο; Τι άλλη δουλειά έµεινε ακόµα εδώ για σας; Και εκείνος ο παγκάκιστος, εξαναγκασµένος από την δύναµη του Θεού, αποκάλυψε το µυστικό του.

Είναι αλήθεια πως δεν υπάρχει κανένας πια να µας πολεµήσει όπως παλιά, αφού η αγάπη έχει ψυχραθεί και έχετε προσκολληθεί σε επίγειες και κοσµικές υποθέσεις. Υπάρχει όµως και κάτι ακόµα στο µοναστήρι που µας ενοχλεί και µας ανησυχεί. Είναι αυτά τα κουρελόχαρτα τα βιβλία -στον όλεθρο να πάνε!- αυτά που έχετε στην βιβλιοθήκη σας! Ζούµε µε τον φόβο και τον τρόµο µήπως κάποιος από τους νεωτέρους µοναχούς τα πιάσει στα χέρια κι αρχίζει να τα διαβάζει. Μόλις αρχίσουν να διαβάζουν τα καταραµένα αυτά κουρελόχαρτα, µαθαίνουν την αρχαία ευλάβεια κι εχθρότητα σας εναντίον µας κι οι νεαροί αρχάριοι ξεσηκώνονται. Μαθαίνουν από αυτά πως οι παλιοί χριστιανοί, µοναχοί και λαϊκοί, συνήθιζαν να προσεύχονται αδιάλειπτα, να νηστεύουν, να εξετάζουν και να εξαγορεύονται τους λογισµούς, να αγρυπνούν και να ζουν σαν ξένοι και παρεπίδηµοι σ` αυτόν τον κόσµο. Μετά, απλοϊκοί όπως είναι, αρχίζουν να θέτουν τις ανοησίες αυτές σε εφαρµογή.

Ακόµη παίρνουν σοβαρά όλη την Αγία Γραφή. Μας βρίζουν και ωρύονται εναντίον µας σαν άγρια θηρία. Αρκεί να σου πω ότι ένας από αυτούς τους ανόητους θερµοκέφαλους είναι αρκετός για να µας διώξει όλους από εδώ. Είναι τόσο ανηλεείς και ασυµβίβαστοι εναντίον µας, όσο και ο θανατωµένος αρχηγός σας (ο Σωτήρας). Επί τέλους, έχουµε τόση ειρήνη και ηρεµία µαζί σας. Αυτά τα αποκαλούµενα πνευµατικά βιβλία σας όµως είναι µια διαρκής πηγή εχθρότητος και ταραχής. Γιατί δεν µπορούµε να έχουµε ειρήνη; Γιατί εσείς δεν διαβάζεται τα βιβλία µου; ∆εν είναι και αυτά πνευµατικά; Κι εγώ πνεύµα δεν είµαι; Κι εγώ εµπνέω ανθρώπους να γράφουν βιβλία! Αλλά φτάνει να πέσει ένα απ` αυτά τα παλιόχαρτα, που τα λέτε περγαµηνές, στα χέρια ενός απλού κι ανόητου, κι αρχίζει εκ νέου καινούργιος πόλεµος κι αναγκαζόµαστε να φεύγουµε και να αρπάζουµε πάλι τα όπλα εναντίον σας.

Ανήµπορος πια να κρατήσει σιωπή, ο φτωχός ηγούµενος τον ρώτησε. Ποιο είναι το µεγαλύτερο όπλο σας εναντίον των µοναχών στους καιρούς µας; Κι εκείνος απάντησε. Όλο το ενδιαφέρον µας σήµερα στρέφεται στο να κρατήσουµε τους µοναχούς, και τις µοναχές, µακριά από τις πνευµατικές ενασχολήσεις, ιδιαίτερα δε από την προσευχή και την µελέτη αυτών των καπνισµένων βιβλίων.

Γιατί δεν δαπανάτε περισσότερο χρόνο στη φροντίδα των κήπων και των αµπελιών,

στο ψάρεµα, στα σχολεία για τους νέους,

στη φιλοξενία όλων αυτών των καλών ανθρώπων που έρχονται εδώ το καλοκαίρι

 για καθαρό αέρα και υγιεινό νερό;

Οι µοναστές που ασχολούνται µε τέτοια πράγµατα πιάνονται στα δίχτυα µας,

όπως οι µύγες στον ιστό της αράχνης.

Ως ότου όλα αυτά τα βιβλία καταστραφούν ή φθαρούν από το χρόνο,

δεν θα ειρηνέψουµε.

Είναι σαν σαΐτες και βέλη για µας.

∆εν είχε καλά καλά τελειώσει τα λόγια αυτά και σήµανε το σήµαντρο για την ακολουθία του όρθρου.

Ο αρχηγός των δαιµόνων εξαφανίστηκε αµέσως σαν καπνός.

Ο γέροντας ξεκίνησε 

για την εκκλησία µε µεγάλο πόνο ψυχής, εξαιτίας των αποκαλύψεων αυτών και µπήκε στην εκκλησία.

 Όταν µαζεύτηκαν οι µοναχοί τους διηγήθηκε µε δάκρυα στα µάτια όλα,

όσα είδε κι άκουσε κατά την διάρκεια της φοβερής αυτής οπτασίας.

Και µετά έδωσε εντολή να καταγραφούν όλα αυτά για να ωφεληθούν οι επιγενέστεροι!

Όσιος Παίσιος Βελιτσκόφσκι

ΑΓΓΕΛΟΝ ΕΙΡΗΝΗΣ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΑΙΤΗΣΩΜΕΘΑ

Διὰ τῆς ὡς ἄνω αἰτήσεως ζητοῦμεν ἀπὸ τὸν Κύριον τὸν ἄγρυπνον, τὸν ἀκοίμητον Φύλακα 

τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἡμῶν.

Ἡ αἴτησις αὕτη εἶναι ἀπὸ τὰς πλέον θελκτικὰς καὶ κατανυκτικὰς τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ἄγγελοι προστατεύουν ὑπὸ τὰς πτέρυγάς των τὰ ἁγνὰ παιδία, ἀλλὰ ἐπὶ τῶν ἰδίων πτερύγων 

φέρονται τὰ ὁράματα ἢ ἀναπαύονται αἱ καρδίαι καὶ τῶν μεγάλων.

Μᾶς ἐγκαταλείπει ὁ Φύλαξ Ἄγγελος; 

Εἶναι γεγονός,

ὅτι ὁ Φύλαξ Ἄγγελος οὐδέποτε παύει νὰ ἐνδιαφέρεται δι᾿ ἡμᾶς καὶ μᾶς προστατεύει,

ὡς τοῦτο ἐξάγεται ἀπὸ τὸ χωρίον Ματθ. ιη΄ 10:

«Ὁρᾶτε μὴ καταφρονήσητε ἑνὸς τῶν μικρῶν τούτων· λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι οἱ Ἄγγελοι

 αὐτῶν ἐν οὐρανοῖς διὰ παντὸς βλέπουσι τὸ πρόσωπον τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς».

Ἀλλ᾿ ἐπίσης εἶναι διδασκαλία σταθερὰ τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας, ὅτι οἱ Φύλακες ἡμῶν οὗτοι Ἄγγελοι, λόγῳ τοῦ ὅτι ἐκ πείρας γνωρίζουσι, πόσον μισητὴ εἶναι παρὰ τῷ Θεῷ πᾶσα παρακοὴ τοῦ θείου Νόμου, ἥτις ἔλαβε καὶ ἔνδικον μισθαποδοσίαν, τιμωρηθέντων τῶν ἀποστατησάντων ἀγγέλων, ὁσάκις βλέπουσιν ἡμᾶς ὀλιγωροῦντας διὰ τὴν σωτηρίαν μας, χάριν τῆς ὁποίας ἐθυσιάσθη αὐτὸς ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός,πικραίνονται, λυποῦνται, θλίβονται ἐπὶ τούτῳ.

Μὴ δυνάμενοι δὲ νὰ βλέπωσι καὶ ἀντικρύζωσι τὴν τοιαύτην ἡμῶν ἀμέλειαν καὶ ἀκρασίαν, πρὸς καιρὸν ὥρας, πρὸς στιγμήν, ἀπομακρύνονται ἡμῶν ἢ ἐγκαταλείπουν ἡμᾶς. Τότε ὁ ἀντίδικος ἡμῶν διάβολος ἐπιπίπτει καθ᾿ ἡμῶν καὶ εὑρίσκων ἡμᾶς μόνους, ἀλλὰ καὶ ἐρήμους τῆς Θείας Χάριτος, κατακυριεύει τοῦ λογικοῦ μας καὶ καταδυναστεύει τοῦ σώματός μας καὶ οὕτω μᾶς περιάγει αἰχμαλώτους του ὅπου ἂν θέλῃ.

Τὴν ἕνεκα τῆς ὀλιγωρίας μας καὶ ἀμελείας ταύτης ἐγκατάλειψιν ἡμῶν ὑπὸ τοῦ Φύλακος Ἀγγέλου, ἔχουσα ὑπ᾿ ὄψει ἡ Μήτηρ ἡμῶν Ἐκκλησία, καὶ καλῶς γνωρίζουσα ὁποίους κινδύνους ἀποκινδυνεύομεν, ἄν ποτε διὰ τοὺς ἀνωτέρω λόγους εὑρεθῶμεν μόνοι καὶ ἄνευ τῶν Φυλάκων ἡμῶν, πλειστάκις τῆς ἡμέρας καὶ διὰ μέσου πολλῶν προσευχῶν τῶν ἡμερονυκτίων ἱερῶν Ἀκολουθιῶν δέεται καὶ παρακαλεῖ, ἵνα μὴ ἀποστῇ ἀφ᾿ ἡμῶν ἐφ᾿ οἱῳδήποτε λόγῳ ὁ Φύλαξ ἡμῶν Ἄγγελος.

Συμπέρασμα: Ναὶ μὲν κάθε ἄνθρωπος ἔχει παρὰ Θεοῦ τὸν ἰδιαίτερόν του Φύλακα Ἄγγελον, ἀλλ᾿ ὁ Φύλαξ οὗτος Ἄγγελος, ὁ ἐντεταλμένος τὴν φύλαξιν ἡμῶν, ὁσάκις βλέπει ἡμᾶς παραβαίνοντας τὸν θεῖον Νόμον καὶ πρὸς τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου ἀσεβοῦντας, ἢ ἀπομακρύνεται ἀφ᾿ ἡμῶν ἢ καὶ ἐγκαταλείπει ἡμᾶς ὡς ἀδιορθώτους. «Ὦ Κύριε! Εὐδόκησον ἐν τῇ ἀπείρῳ Σου ἀγαθότητι καὶ εὐσπλαγχνίᾳ, ὅπως ὁ Φύλαξ μας Ἄγγελος μηδέποτε ἐγκαταλείψῃ ἡμᾶς.

Δὸς τῷ Φύλακι ἡμῶν τούτῳ τοὺς μακροθύμους οἰκτιρμούς Σου, ἵνα μὴ παύσῃ ποτὲ νὰ μᾶς φρουρῇ ὑπὸ τὰς πτέρυγάς Του. Ἵνα μᾶς καθοδηγῇ εἰς τὴν ἐκπλήρωσιν τῶν τῆς εὐσεβείας καθηκόντων ὡς πιστὸς Ὁδηγὸς καὶ Ἀδελφὸς ἡμῶν. Ὡς ἄξιος πάσης ἐμπιστοσύνης Φύλαξ γνησίως καὶ εἰλικρινῶς ὑπηρετῶν τόσον εἰς τὸ θεῖον θέλημα ὅσον καὶ ἡμᾶς.

Ναὶ Κύριε! ‘‘Δι᾿ ἀγγέλων Σου φαιδρῶν καὶ φωτεινῶν’’ κατεύθυνον τὰς ὁδοὺς ἡμῶν πρὸς σωτηρίαν, ρυόμενος ἡμᾶς τοῦ ἀντιδίκου ἡμῶν». Κάποιος Μοναχός, ὀνόματι π. Ἄνθιμος, κοινοβίαζε σ᾿ ἕνα Μοναστήρι γιὰ εἴκοσι περίπου χρόνια. Κατόπιν, μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Ἡγουμένου καὶ Γέροντός του, πῆγε στὴν ἔρημο.

Γιὰ δέκα περίπου χρόνια ἦταν τελείως μόνος καὶ ἦσαν τὰ πιὸ σκληρά. Πολὺ ἀργότερα ἔκαμε μικρὴ συνοδεία ἀπὸ δύο Ἀδελφούς. Πάνω στὸν ἔνατο περίπου χρόνο, τὸν χειμῶνα, ἀρρώστησε πολύ. Ὁ πυρετὸς πρέπει νὰ ἦταν πολὺ ὑψηλός. Ἐβασανίζετο χωρὶς φωτιά, χωρὶς ἕνα ζεστὸ τσάϊ, χωρὶς καμμία ἀπολύτως βοήθεια, γιὰ τρεῖς ἑβδομάδες. Κάποιο πρωϊνὸ κτύπησε ἡ πόρτα καὶ ἀκούσθηκε τὸ «Δι᾿ εὐχῶν τῶν Ἁγίων Πατέρων...».

Μόλις καὶ κατάφερε ξεψυχισμένα νὰ πῆ «Ἀμήν». Μπῆκε μέσα ἕνας νέος Μοναχός, πολὺ ἀσκητικός,μὲ πρόσωπο ποὺ λαμποκοποῦσε ἀπὸ ἔκτακτη καθαρότητα... -Πάτερ Ἄνθιμε, σοῦ ἔφερα λίγα ψάρια... Θὰ κάνουμε ψαρόσουπα, γιὰ νὰ συνέλθης λίγο... Ἔσκυψε ὁ ἐπισκέπτης καὶ τοῦ φίλησε τὸ χέρι. Ἄναψε φωτιὰ καὶ ζεστάθηκε λίγο τὸ κελλάκι. Καὶ ἔβαλε γιὰ νὰ βράση τὰ ψάρια.

Ὅσο ἑτοιμάζετο τὸ φαγητό, περιποιήθηκε τὸν ἄρρωστο, συγύρισε καὶ νοικοκύρεψε τοὺς δύο χώρους, ποὺ εἶχε ὁ ἐρημίτης π. Ἄνθιμος. Τοῦ ἔκανε ἐντριβές, τοῦ ἔδωσε τσάϊ καὶ ζεστὴ σοῦπα... Αὐτὸ γινόταν γιὰ δύο ἑβδομάδες. Σιγὰ σιγὰ ὁ π. Ἄνθιμος συνήρχετο. Ὁ Μοναχὸς εἶπε ὅτι τὸν ἔλεγαν π. Παΐσιο καὶ ὅτι ἀσκήτευε πιὸ βαθειὰ στὴν ἔρημο. Ὁ δὲ π. Ἄνθιμος, ὅσο συνήρχετο, τόσο καὶ πιὸ πολὺ πρόσεχε τὸν νέο Μοναχό, ὅτι εἶχε τάξι σὲ ὅλα: στὸ καθάρισμα, στὸ φαγητό, στοὺς κανόνες του, στὶς ἀγρυπνίες του, στὶς νηστεῖες του αὐστηρότατος...

Ἕνα πρωϊνὸ ρώτησε ὁ ἐπισκέπτης Μοναχὸς τὸν π. Ἄνθιμο ἂν θέλη νὰ κοινωνήση. Κι ἐκεῖνος δέχθηκε. Τὴν ἄλλη μέρα, πρὶν ξημερώση, ἦρθε ὁ παπα-Γρηγόρης ὁ Πνευματικός, γνωστὸς σὲ ὅλους, καὶ τὸν κοινώνησε. Τὸν συνώδευε μὲ λαδοφάναρο ὁ π.Παΐσιος. Αὐτή του τὴ Θεία Μετάληψι τὴν θυμόταν γιὰ πολλὰ χρόνια ὁ π. Ἄνθιμος. Ἡ θεία εὐφροσύνη γιὰ πολλὲς μέρες καὶ νύκτες τὸν συντρόφευε συνεχῶς.

Εἶχε τὴν αἴσθησι ὅτι εἶχε ἐνδυθῆ θεοΰφαντα τὸν Ἴδιο τὸν Κύριο καὶ Σωτῆρα του... Στὸ τέλος τῆς τρίτης ἑβδομάδος ὁ π. Ἄνθιμος εἶχε τελείως συνέλθει. Ὁ π. Παΐσιος τὸν χαιρέτησε μὲ ἐδαφιαία μετάνοια καὶ ἔφυγε! Ἐξαφανίσθηκε! Ἀπὸ τότε δὲν τὸν ξαναεῖδε!... Σὲ μία πανήγυρι στὴν Σκήτη, συνάντησε ὁ π. Ἄνθιμος τὸν παπα-Γρηγόρη καὶ τὸν εὐχαρίστησε, γιὰ τὸν κόπο ποὺ ἔκαμε ν᾿ ἀνέβη τόσο σκληρὸ μονοπάτι,γιὰ νὰ τὸν κοινωνήση.

-Καὶ πότε ἔγινε αὐτό;... ρώτησε ὁ παπα- Γρηγόρης .-Τὸν χειμῶνα, ποὺ ἤμουν ἄρρωστος... -Ἔ,δὲν ἤμουν ἐγώ,... ἀνταπάντησε ὁ παπᾶς. - Μὰ τότε ποιός ἦταν; Καὶ ποιός ἦταν καὶ ὁ π. Παΐσιος;... -Ἔλα,γιὰ πές μου, τί ἔγινε; Καὶ ὁ π. Ἄνθιμος τὰ εἶπε ὅλα...

Καί ἡ ἀπάντησις τοῦ παπα-Γρηγόρη:

-Ἔλα, εὐλογημένε!...

Ὁ Ἄγγελός σου ἦταν...

Θά σοῦ τόν ἔστειλε ἡ Παναγία μας...

Δῶσε δόξα στόν Θεό καί τέλος...

Ἔτσι ἁπλᾶ καί ἀνερμήνευτο ἔληξε ἕνα μεγάλο γεγονός!

Αναδημοσίευση εκ της Ιστοσελίδας της 
Ιεράς Μητρόπολης Ωρωπού και Φυλής 
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών
Επιμέλεια, παρουσίαση

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

ΤΟ ΚΑΤΟΠΤΡΟ ΤΗΣ ΤΑΡΑΧΩΔΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΜΑΣ

Διηγήθηκε κάποιος ότι τρεις φιλόπονοι άνθρωποι,φίλοι μεταξύ τους,έγιναν μοναχοί.Ο πρώτος διάλεξε σαν έργο του να ειρηνεύει τους ανθρώπους,που είχαν εχθρικές σχέσεις μεταξύ τους,σύμφωνα με τον Ευαγγελικό λόγο:«Μακάριοι οι ειρηνοποιοί».Ο δεύτερος να επισκέπτεται τους αρρώστους και ο τρίτος έφυγε για να ησυχάσει στην έρημο.

Ο πρώτος λοιπόν,αν και κόπιασε για να σταματήσει τις διαμάχες των ανθρώπων,δεν μπόρεσε να τους θεραπεύσει όλους και,επειδή έπεσε σε ακηδία,πήγε σ΄αυτόν που υπηρετούσε τους αρρώστους και τον βρήκε κι αυτόν να παραμελεί το έργο του, καθώς δεν επαρκούσε να εφαρμόσει πλήρως την εντολή.Συμφώνησαν λοιπόν και οι δύο και πήγαν να δουν τον ερημίτη.

Του εξέθεσαν τη θλίψη τους και τον παρακάλεσαν να τους πει τι κατόρθωσε αυτός.Εκείνος, αφού έμεινε αμίλητος για λίγο, έριξε κατόπιν νερό στη λεκάνη και τους λέει:«Προσέξτε το νερό».Ήταν βέβαια ταραγμένο.

Μετά από λίγο τους λέει πάλι:«Προσέξτε και τώρα πώς έγινε το νερό».Και μόλις πρόσεξαν το νερό,βλέπουν σαν σε καθρέπτη τα πρόσωπά τους.Τους λέει λοιπόν τότε:«Έτσι είναι κι αυτός που ζει ανάμεσα σε ανθρώπους.Εξαιτίας της ταραχής δεν βλέπει τα σφάλματά του.Όταν όμως ησυχάσει και προπαντός στην έρημο,τότε βλέπει τα ελαττώματα του εαυτού του».

Μεγάλο Γεροντικόν

ΕΝΟΤΗΤΑ ΜΥΣΤΙΚΗ ΜΟΝΟ ΕΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ

Οι πιστεύοντες λαμβάνουσι Πνεύμα άγιον, το πάντα συγκροτούν τον θεσμόν της Εκκλησίας

 και αναδεικνύον ταύτην Mίαν, Aγίαν και Καθολικήν,

τις δύναται να διασπάση την ενότητα αυτής;

Ματαία άρα η απαίτησις εξωτερικού συνδέσμου και ετέρας πίστεως εκ των γραφών 

μάλιστα αποκρουομένης προς εξασφάλισιν της σωτηρίας των πιστεύοντων εες τον Κύριον Ιησούν Χριστόν.

Μαρτυρίαι εκ των Πράξεων των αγίων Αποστόλων.

Τον χαρακτήρα της ενότητος ταύτης ευρίσκομεν εν ταις εν ταις αγίαις γραφαίς. Εν τη προσευχή του Σωτήρος ημών προς τον Ουράνιον αυτού πατέρα καταδείκνυται η ενότης της Εκκλησίας. Ο Ιησούς μέλλων προς το εκούσιον αυτού να πορευθή πάθος αναπέμπει υψηλήν και πλήρη στοργής δέησιν προς τον πατέραν αυτού και αιτείται παρ' αυτού, ίνα τηρή πάντας τους εις αυτόν πιστεύοντας και πιστεύσοντας εν τω συνδέσμω της αγάπης. "Πάτερ αγίασον αυτούς εν τη αληθεία σου· ο λόγος ο σος αλήθεια εστί... Ου περί τούτων δε ερωτώ (=παρακαλώ) μόνον, αλλά και περί των πιστευόντων διά του λόγου αυτών εις εμέ. Ίνα πάντες εν ώσι, καθώς συ, πάτερ, εν εμοί, καγώ εν σοι, ίνα και αυτοί εν ημίν εν ώσιν, ίνα ο κόσμος πιστεύση ότι συ με απέστειλας.

Και εγώ την δόξαν ην δέδωκάς μοι δέδωκα αυτοίς,ίνα ώσιν εν καθώς ημείς εν εσμέν, εγώ εν αυτοίς και συ εν εμοί, ένα ώσι τετελειωμένοι εις εν, και ίνα γιγνώσκη ο κόσμος ότι συ με απέστειλας και ηγάπησας αυτούς καθώς εμέ ηγάπησας. Πάτερ, ους δέδωκάς μοι, θέλω ίνα όπου ειμί εγώ κακείνοι ώσι μετ' εμού, ίνα θεωρώσι την δόξαν την εμήν ην δέδωκάς μοι, ότι ηγάπησάς με προ καταβολής κόσμου. Πάτερ δίκαιε, και ο κόσμος σε ουκ έγνω, εγώ δε σε έγνων,και ούτοι έγνωσαν ότι συ με απέστειλας. Και εγνώρισα αυτοίς το όνομά σου και γνωρίσω,ίνα η αγάπη ην ηγάπησάς με εν αυτοίς η,καγώ εν αυτοίς". (Ιωάν. ιζ' 17-26). Η ενότης άρα της Εκκλησίας έγκειται εν τη μετά του Κυρίου ενώσει των μελών αυτής. Πάντες οι εις Χριστόν πιστεύσαντες διά των αγίων Αποστόλων ηνώθησαν μετά του Ιησού και ηγιάσθησαν εν τη αληθεία του Θεού και Πατρός.

Η ενότης άρα είναι εσωτερική,μυστική,άμεσος,θεία,τελεία, τετελειωμένη θεία ευδοκία και αγάπη και ουδενός δείται εξωτερικού συνδέσμου προς σύστασιν της ενότητος. Οι πιστεύσαντες έλαβον την χάριν και την αλήθειαν, το φως και την ζωήν διά Ιησού Χριστού και ηνώθησαν μετ' αυτού. Τι δύναται να χωρίση αυτούς από της ενότητος της μετά του Κυρίου; Εάν δε ο δεσμός ούτος εστί τέλειος, τις η χρεία ετέρων δεσμών, ετέρας πίστεως; Οι πιστεύσαντες ειλκύσθησαν προς τον Σωτήραν υπό του πέμψαντος αυτόν πατρός (Ιωάν. στ' 44) και έλαβον την χάριν της απολυτρώσεως· ως δε η αλήθεια ηλευθέρωσεν αυτούς από της δουλείας της αμαρτίας,τις δύναται να στερήση αυτούς της εν Χριστώ ελευθερίας; Οι πιστεύσαντες εγένοντο υιοί φωτός και μέτοχοι δόξης αιωνίου, τις δύναται να αφαιρέση απ' αυτών τον φωτισμόν και την δόξαν;

Oι πιστεύσαντες εγένοντο υιοθετοί Θεού διά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού,τις την υιοθεσίαν ταύτην δύναται να αρνηθή ή να άρη; Οι πιστεύσαντες εγένοντο διά της θείας μεταλήψεως κοινωνοί του σώματος και αίματος του Kυρίου, μένουσι δε εν τω Χριστώ και ο Χριστός εν αυτοίς,τις ισχυρός να διαρρήξη τα θεία ταύτα δεσμά της ενότητος; Οι πιστεύοντες λαμβάνουσι Πνεύμα άγιον, το πάντα συγκροτούν τον θεσμόν της Εκκλησίας και αναδεικνύον ταύτην Mίαν,Aγίαν και Καθολικήν, τις δύναται να διασπάση την ενότητα αυτής; Ματαία άρα η απαίτησις εξωτερικού συνδέσμου και ετέρας πίστεως εκ των γραφών μάλιστα αποκρουομένης προς εξασφάλισιν της σωτηρίας των πιστεύοντων εες τον Κύριον Ιησούν Χριστόν.Μαρτυρίαι εκ των Πράξεων των αγίων Αποστόλων.

Η ενότης της Εκκλησίας φαίνεται υπό των αγίων αποστόλων εδραιωμένη επί της ισότητος και της αμοιβαίας αγάπης. Εν ταις Πράξεσι των Αποστόλων αναγράφονται οι ηθικοί δεσμοί της ενότητος της πρώτης Εκκλησίας. Εν τη εκλογή του αποστόλου Ματθία, ο Πέτρος υπέδειξε την ανάγκην της εκλογής του αναπληρωτού του Ιούδα. Η πρότασις εγένετο αποδεκτή και πάντες ομού εξέλεξαν δύο άνδρας, ους στήσαντες εν τω μέσω και ευχηθέντες προς τον καρδιογνώστην Θεόν, έρριψαν κλήρους και έπεσεν ο κλήρος επί Ματθίαν και συγκατηριθμήθη μετά των 12 Αποστόλων. Εν τη εκλογή των διακόνων οι δώδεκα προσεκάλεσαν το πλήθος των μαθητών και ανέθηκαν τη Εκκλησία την εκλογήν επτά ανδρών,ους οι απόστολοι διά χειροθεσίας και προσευχής ανέδειξαν διακόνους (Πράξ. στ' 1-6). Η Εκκλησία αναδεικνύει πρόεδρον της Εκκλησίας τον Ιάκωβον, οι δε Πέτρος και Ιωάννης αποστέλλονται προς τους εν Σαμαρεία πιστεύσαντας,όπως διά χειροθεσίας μεταδώσωσιν αυτοίς Πνεύμα άγιον.

Ο Πέτρος αποστέλλεται υπό της Εκκλησίας και αύθις εις το κήρυγμα ανά την Ιουδαίαν. Περί του ζητήματος της περιτομής αποφαίνεται η Εκκλησία,ο δε Πέτρος εν συνεδρία της Εκκλησίας εκφέρει την εαυτού γνώμην· ήσαν δε συνεδριάζοντες οι απόστολοι και οι πρεσβύτεροι συν πάση τη Εκκλησία. Τότε έδοξε τοις αποστόλοις και τοις πρεσβυτέροις συν όλη τη Εκκλησία εκλεξαμένους άνδρας εξ αυτών πέμψαι εις Αντιόχειαν...γράψαντες διά χειρός αυτών τάδε· "οι απόστολοι και οι πρεσβύτεροι και οι αδελφοί τοις κατά την Αντιόχειαν και Συρίαν και Κυλικίαν αδελφοίς τοις εξ εθνών χαίρειν κτλ." (Πράξ. ιε' 1-29). Εν ταις Πράξεσιν ουδαμού φαίνεται ή υποδηλούται το πρωτείον του Πέτρου. Ουδείς των αποστόλων αποδίδωσιν αυτώ πρωτεία ή έτερον τι, μαρτυρούν υπεροχήν ή αρχήν. Ο απόστολος Παύλος,αποχωριζόμενος των Εφεσίων και αποχαιρετών αυτούς έλεγεν αυτοίς: "Και νυν παρατίθεμαι υμάς τω Θεώ και τω λόγω της χάριτος αυτού τω δυναμένω εποικοδομήσαι και δούναι υμίν κληρονομίαν εν τοις ήγιασμένοις πάσιν" (Πράξ. κ' 32).

Εάν ο Πέτρος ήτο ο ενωτικός δεσμός της Εκκλησίας, φρονούμεν ότι ώφειλεν ο Παύλος να γνωρίση τούτο τη Εκκλησία των Εφεσίων, όπως μη εξ αγνοίας αθετήση αυτώ υποταγήν· αλλά προς ποίαν του Πέτρου Εκκλησίαν ώφειλε να συστήση αυτοίς υποταγήν, ο Παύλος όμως εσιώπησε και ουδεμίαν εποιήσατο τοις Εφεσίοις σύστασιν,αφού μάλιστα ρητώς είπεν αυτοίς·"ου γαρ υπεστειλάμην του μη αναγγείλαι υμίν πάσαν την βουλήν του Θεού" (στίχ. 27)· 

ώστε ουδέν απέκρυψεν ή απεσιώπησεν,

αλλά πάσαν ανήγγειλεν αυτοίς την βουλήν του Θεού· 

και εν ω πάσαν ανήγγειλε την βουλήν του Θεού,

δεν ανήγγειλε και την προς τον Πέτρον υποταγήν εαυτού,

ώστε δήλον ότι η υποταγή αύτη δεν είναι εντολή της θείας βουλής. 

Απόσπασμα από το βιβλίο του Αγίου Νεκταρίου:

''Μελέτη Ιστορική Περί των αιτίων του Σχίσματος, περί της διαιωνίσεως αυτού και περί του δυνατού ή αδυνάτου της ενώσεως των δύο Εκκλησιών της Ανατολικής και της Δυτικής''

Αθήνα 1911

Αναδημοσίευση από το Ιστολόγιο ''Πενταπόσταγμα''

Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως

Η ΦΤΩΧΗ ΓΙΑΓΙΑ ΚΑΙ Ο ΑΡΧΟΝΤΑΣ ΠΑΠΠΟΥΣ

Γιὰ τὰ ἀγαθὰ ἀποτελέσματα ποὺ ἔχει ἡ ἀγαθοεργία καὶ ἡ εὐσπλαγχνία, καθώς καὶ γιὰ τὰ δυσάρεστα ποὺ ἔχει ἡ τσιγκουνιὰ καὶ ἡ μικροψυχία, ἔδωσε ὁ Θεὸς ἕνα μήνυμα στὴν ἐγγονὴ ἑνὸς ζεύγους γερόντων ποὺ ζοῦσαν σ᾿ ἕνα μεγάλο χωριὸ τῆς Πελοποννήσου.

Τὸ ἀφηγήθηκε ἡ ἴδια σ᾿ ἕνα προσκύνημά της στὴν Μονή.«Ὁ παπποὺς καὶ ἡ γιαγιὰ ἦταν πολὺ ἀγαπητοὶ σ᾿ ἐμᾶς τὰ παιδιά. Καὶ ὅταν πηγαίναμε κοντά τους τὶς διακοπὲς καὶ τὰ καλοκαίρια, μᾶς περιποιόντουσαν πολύ. Ὁ παπποὺς ἦταν πολὺ γενναιόδωρος,φιλόξενος καὶ ἐλεήμων. Δὲν ὑπῆρχε φτωχός, ξένος, ἀκόκη καὶ γύφτος, ποὺ νὰ μὴν τὸν φιλοξένησε στὸ σπίτι του. Φεύγοντας δέ, τὸν φόρτωνε καὶ μὲ ὅ,τι ἀγαθὰ εἶχε.

Ἡ γιαγιὰ ὅμως ἦταν πολὺ “σφιχτή”. Συνέχεια τοῦ γκρίνιαζε ὅτι μαζεύει τὸν ὁποιοδήποτε στὸ σπίτι καὶ τὸν ταΐζει,καὶ ὅτι θὰ ἀδειάσει ἡ κασέλα μὲ τὰ γεννήματα (τὸ σιτάρι). Ὁ παπποὺς ἀπτόητος συνέχιζε τὶς ἐλεημοσῦνες του καὶ τῆς ἔλεγε: -Μὴ φοβᾶσαι, γυναῖκα, ὁ Θεὸς περισσότερα θὰ μᾶς δώσει. Καὶ ἔτσι γινόταν...

Πέρασαν τὰ χρόνια καὶ κάποτε ἔφυγαν γιὰ τὸν Οὐρανὸ καὶ οἱ δύο». Λίγο καιρὸ μετά, ἡ ἐγγονή τους (μεγάλη κοπέλα πλέον) εἶδε στὸν ὕπνο της τὴν γιαγιὰ σ᾿ ἕνα μικρό, πολὺ στενόχωρο δωμάτιο μπροστὰ σὲ μιὰ πυροστιὰ νὰ μαγειρεύει. Ἐπάνω στὴ φωτιὰ εἶχε μιὰ μικρὴ κατσαρόλα, ἡ ὁποία εἶχε μόνο λίγο νεράκι μέσα, ἦταν σχεδὸν ἄδεια!

Γιαγιά, δὲν ἔχεις τίποτα νὰ μαγειρέψεις; ἐρώτησε μὲ ἀπορία ἡ ἐγγονή. Κι ἐκείνη ἀπάντησε θλιμμένη: -Ὄχι,παιδί μου, εἶμαι φτωχή!... Προβληματίστηκε πολὺ ἡ ἐγγονὴ μ᾿ αὐτὸ τὸ ὄνειρο καὶ μαζὶ μὲ μιὰ ἄλλη συγγενῆ της ἀποφάσισαν καὶ ἔδωσαν ἐλεημοσύνη σὲ μιὰ φτωχὴ οἰκογένεια γιὰ τὴν ψυχή της.

Ἔπειτα, τὴν ξαναεῖδε τὴν γιαγιά, πολὺ εὐχαριστημένη ἀυτὴ τὴ φορὰ νὰ τῆς λέει:-Σ᾿ εὐχαριστῶ, παιδάκι μου, γιὰ τὸ πλούσιο τραπέζι ποὺ μοῦ πρόσφερες! Ὅσο γιὰ τὸν παπποῦ, ἡ κόρη του εἶδε στὸν ὕπνο της μιὰ κεκοιμημένη συγγενῆ καὶ τὴν ἐρώτησε γι᾿ αὐτὸν. Κι ἐκείνη ἀπάντησε: -Ὁ παπποὺς εἶναι ἄρχοντας ἐδῶ ἐπάνω, ὅπως ἦταν καὶ στὴν γῆ!

Περιοδικό ''Ἡ Μεγαλόχαρη Παναγία ἡ Βαρνάκοβα''

Σελίδες 59-60

Δωρίδα 2011

Αναδημοσίευση από την Ιστοσελίδα της 

Ιεράς Μητρόπολης Ωρωπού και Φυλής της Εκκλησίας 

των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

ΟΙ ΔΥΟ ΜΕΓΑΛΟΙ ΦΩΣΤΗΡΕΣ ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ

Κατά τήν 18η τοῦ Ἰανουαρίου,

δύο φωστῆρες τῆς Ἀλεξανδρείας, ὁ Ἀθανάσιος (+373) καί Κύριλλος (+444), προβάλλονται στό πνευματικό στερέωμα

 τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

Γιά τόν Μέγα Ἀθανάσιο, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος θά γράψει πώς ὅταν πρόκειται νά ἐπαινέσεις τόν Ἀθανάσιο,

ἐπαινεῖς τήν ἀρετή, διότι εἶναι τό ἴδιο πράγμα νά ὁμιλήσεις γι᾿ αὐτόν τόν ἄνθρωπο, ἤ νά ἐπαινέσεις τήν ἀρετή!

«Ἀθανάσιον ἐπαινῶν, ἀρετήν ἐπαινέσομαι.

Ταυτόν γάρ, ἐκεῖνον τε εἰπεῖν, καί ἀρετήν ἐπαινέσαι».1

Ὁ ἴδιος ἐγκωμιαστής Πατήρ, θά σημειώσει τό πολύ ἀξιοπρόσεκτο, ὅτι ὁ Ἀθανάσιος, ὁ Στῦλος τῆς Ὀρθοδοξίας ὅπως λέγει καί τό ἀπολυτίκιό του, ὑπῆρξε προσιτός στούς ἀνθρώπους, ἀλλ᾿ ἀπρόσιτος στήν ἀρετή! Υπῆρξε, λέγει, ὁ ἱεράρχης ὁ ὁποῖος ἐτίμησε τά ὅρια τοῦ λόγου καί τῆς σιωπῆς! Ὁ βίος τοῦ Μ. Ἀθανασίου, κατά τόν βιογράφο του, ἀποτελεῖ ὁρόσημο στό ἀξίωμα τοῦ ἐπισκόπου καί ἡ διδασκαλία του νόμος τῆς ὀρθοδοξίας, ἡ δέ ἔξοδός του ἀπό τόν κόσμο αὐτό,ἦταν λαμπροτέρα τῆς εἰσόδου του.2 Διετέλεσε ἐπίσκοπος γιά 46 ἔτη, ἐκ τῶν ὁποίων τά 17 ἦταν στήν ἐξορία! Πολεμώντας τήν αἵρεση τοῦ Ἀρείου καί πρωτοστατώντας στόν ἀγώνα τῆς Πίστεως (ἀφοῦ ἀπό διάκονος ἔλαβε μέρος στήν Α΄ ἐν Νικαίᾳ Ἁγία Οἰκουμενική Σύνοδο), «διωγμούς ἐκαρτέρησε καί κινδύνους ὑπήνεγκε», ὅπως λέγουν τά τροπάρια τῆς ἀσματικῆς Ἀκολουθίας του. Νά σημειωθεῖ ὅτι «γιά τέσσερες δεκαετίες καί πλέον (328 -373) ἀπέβη τό σύμβολο και ἡ κεφαλή, πρός τήν ὁποία μέ ἀγωνία εἶχαν στραμμένα τά βλέπουμε οἱ πάντες, ὀρθόδοξοι καί κακόδοξοι.

Οἱ λίγοι ὀρθόδοξοι, ὅσο ἔβλεπαν τόν ἱερό ἀετό ὄρθιο στό θρόνο του ἤ ἀνυποχώρητο στίς ἐξορίες του, ἦταν βέβαιοι πώς ἡ Ὀρθοδοξία ζεῖ καί ἀναθαρροῦσαν. Οἱ πολλοί κακόδοξοι, ὅσο ἔβλεπαν ὄρθιο τον ἀνυπότακτο ἄνδρα, ἤξεραν ὅτι παρά τούς διωγμούς ἡ Ὀρθοξία ἐπιζεῖ καί γι᾿ αὐτό θηριώνονταν». 3  Ἡ ἐργογραφία τοῦ Μ. Ἀθανασίου εἶναι ἐκπληκτική! Μεταξύ ἄλλων, τό θεολογικώτατο περί Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Λόγου ἔργο του, πού συνέγραψε σέ νεαρά ἡλικία, ὄχι μόνο καταδεικνύει τήν σοφία του, ἀλλά ἀποτελεῖ γιά τήν Ἐκκλησία τήν ἐγκυρότερη Πατερική πηγή, τό πλέον ἀντιπροσωπευτικό λόγο περί τοῦ θέματος αὐτοῦ, τῆς θείας ἐν Χριστῷ Οἰκονομίας διά τῆς Ἐνανθρωπήσεως. Γνωστή εἶναι στούς μελετητές ἡ ρῆση έκείνη πού φανερώνει κατά τον Μεγάλο Πατέρα τη στοχοθεσία τῆς Σαρκώσεως τοῦ Υἱοῦ και Λόγου τοῦ Θεοῦ, πολύ εἶναι ἡ χαρισματική θέωση τοῦ ἀνθρώπου στό πλαίσιο τῆς Ἐκκλησίας: «Αὐτός ἐνηνθρώπησεν, ἵνα ἡμεῖς θεοποιθῶμεν».4 Γεγονός, πάντως, εἶναι, ὅτι ὅπως σημειώνεται χαρακτηριστικά ἀπό εἰδικούς, περί τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου, αὐτός ὑπῆρξε ἡ μεγαλύτερη φυσιγνωμία τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας!

Καί ἀκόμη ὅτι, σήκωσε τό βάρος πολλαπλῆς καί βαθιᾶς κρίσεως καί θεμελίωσε θεολογικά καί ὁριστικά τήν ὁρθόδοξη τριαδολογία.5 Ὁ ἕτερος φωστήρ τῆς Ἀλεξανδρείας, Κύριλλος (+444), ὁ πρόεδρος τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί ὑπέρμαχος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, εἶναι ὁ ἐκλεκτός Πατήρ καί Διδάσκαλος, τό ἰσχυρό θεολογικό πνεῦμα, πού χαριτώθηκε ἀπό τόν Κύριο νά ἀγωνισθεῖ καί νά ἀντιμετωπίσει μέ ποικίλες δυσκολίες,πλήν ὅμως ἐπιτυχῶς, τό θεμελιῶδες πρόβλημα τῆς χριστολογίας. Ὅταν ἀμφισβητήθηκε ἡ πραγματική ἑνότητα τῶν δύο φύσεων στό ἑνιαῖο πρόσωπο τοῦ Ἐνσαρκωθέντος Λόγου τοῦ Θεοῦ,τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ἅγιος Πατριάρχης τῆς Ἀλεξανδρείας, κατέδειξε θεολογικά καί τήν ἑνότητα τῶν ἀσυγχύτων φύσεων καί τό ἑνιαῖο πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι,ἀνήγειρε τό οἰκοδόμημα τῆς χριστολογίας πού εἶχαν θεμελιώσει ὁ Μ. Ἀθανάσιος καί κυρίως οἱ Καππαδόκες Πατέρες.6  Ὁ Ἅγιος αὐτός εἶναι καί ὁ μεγάλος ὑπερασπιστής τῆς Ἀειπαρθενίας τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί Μητρός τοῦ Κυρίου μας. Ὁ αἱρεσιάρχης Νεστόριος καί οἱ σύν αὐτῷ, ὅπως γνωρίζουμε, δέν ἐδέχοντο τόν ὅρο «Θεότόκος»7, ὅπως οἱ Πατέρες ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι τον ἀπέδωσαν στήν Παναγία, ἡ Ὁποία ἐγέννησε Θεόν σωματούμενον καί ὄχι μόνο «ἄνθρωπον ψιλόν».

Μεγάλοι οἱ ἀγῶνες, ἐν προκειμένῳ τοῦ ἁγιωτάτου Πατριάρχου Ἀλεξαδρείας Κυρίλλου! Αὐτός ἐβροντοφώνησε ὅτι «ἀρκεῖ πρός ὀρθήν καί ἀδιάβλητον τῆς πίστεως ἡμῶν ὁμολογίαν, τό Θεοτόκον λέγειν καί ὁμολογεῖν τήν ἁγίαν Παρθένον»!8 Ἡ συμβολή τοῦ Κυρίλλου στή διαμόρφωση τῆς ὀρθοδόξου διδασκαλίας πού ἀναφέρεται στήν Ἀειπάρθενο Θεοτόκο εἶναι τεράστια. Τήν ὀρθότητα τῆς διδασκαλίας καί τῶν συγγραμμάτων του ἀπέδειξε ἡ Γ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος, ἡ ὁποία συνεκλήθη στή Ἔφεσο τό 431 καί κατεδίκασε τήν αἵρεση τοῦ Νεστοριανισμοῦ, ἀλλά δευτερευόντως καί τοῦ Πελαγιανισμοῦ. Νά σημειώσουμε δέ, ὅτι ὁ θεοφόρος Κύριλλος, ἐξυμνῶντας τήν Παναγία Μητέρα τοῦ Κυρίου μας, τῆς ἀποδίδει τρεῖς ὀνομασίες: Παρθένον, μητέρα καί δούλη. «Χαίροις, Παρθένε Μαρία, μήτηρ καί δούλη».9

Καί ὅπως προσφυῶς ἔχει γραφεῖ,

«οἱ τρεῖς αὐτές ὀνομασίες πού ἀποδίδει ὁ Κύριλλος στήν Παναγία καί ἡ σημασιοδότησή τους,

τή φανερώνουν ὡς πρότυπο τοῦ «καινοῦ» ἀνθρώπου πού ζεῖ τήν καινή κτίση καί διακονεῖ 

τό ἀνθρώπινο γένος μέ τήν τριπλή ἰδιότητά της: 

τῆς παρθένου, τῆς μητέρας καί τῆς δούλης».10

Παραπομπές:

1 Βλ. Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, Εἰς τόν Μέγαν Ἀθανάσιον, ΕΠΕ, 6, 40.

2 ὅπου π. σελ. 94.

3 Βλ. Στ. Παπαδοπούλου, Πατρολογία Β΄, σελ. 264.

4 MPG. 26, 192B.

5 ὅπου π. Πατρολογία Α΄, σελ. 263.

6 ὅπου π. Πατρολογία, Γ΄, 470

7 Οἱ Νεστοριανοί, ὡς γνωστόν, ὀνόμαζαν τήν Παναγία μας, «Χριστοτόκον» ἤ «ἀνθρωποτόκον», προκειμένου νά δικαιολογήσουν τήν «σχετική» ἕνωση τῶν δύο φύσεων ἐν Χριστῷ καί νά ἀρνηθοῦν τήν «καθ᾿ ὑπόστασιν», ἤ «κατά φύσιν» γενομένη ἕνωση, ὅπως ἔλεγε ὁ ἅγιος Κύριλλος καί ὅπως δογματίζουσα κηρύττει ἡ Ἐκκλησία μας. Νά ὑπενθυμήσουμε ἐπίσης, ὅτι ὁ ὅρος «Θεοτόκος», εἶχε χρησιμοποιηθεῖ βεβαίως καί πρίν ἀπό τήν Γ΄Οἰκουμενική Σύνοδο (πρῶτος ὁ Ὠριγένης τόν χρησιμοποίησε), ὅμως αὐτός ὁ ὅρος γιά τόν μεγάλο ὑπερασπιστή τῆς Θεοτόκου καί θεολόγο τῆς Χριστολογίας ἅγιο Κύριλλο, ἦταν παραπάνω ἀπό μιά διατύπωση∙ ἦταν μίαὁμολογία πίστεως!

8Ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας, Ὁμιλία 15, MPG. 77, 1093A

9 Λόγος 11, MPG. 77, 1032C.

10 Βλ. Χρ. Σταμούλη, «Θεοτόκος καί Ὀρθόδοξο δόγμα», ἔκδ. «Τό Παλίμψηστον», Θεσσαλονίκη 2003, Β΄ ἔκδ. σελ. 107.

Ιερομόναχος  π. Νικηφόρος Νάσσος