Στις 4 Ιουνίου 1977 και ημέρα Παρασκευή εκοιμήθη εν Κυρίω ο παλαίμαχος αγωνιστής
των Πατρίων Παραδόσεων πατήρ Μάρκος (Χανιώτης) Μοναχός.
Η μορφή του αποτελούσε για τους Γ.Ο.Χ μια ξεχωριστή ευλογία του Θεού.
Είναι ανεκτίμητες και αξιοθαύμαστες
οι υπηρεσίες που ο π. Μάρκος προσέφερε στον αγώνα των Γ.Ο.Χ.
Υπήρξε
ανεκτίμητος πνευματικός οδηγητής και παρηγορητής πολλών πιστών.
Πολυγραφότατος προσπαθούσε πάντα να κάνει γνωστό το μεγαλείο της φιλτάτης του Ορθοδοξίας.
Εις μνήμην του τα ''Πάτρια''
αντιγράφουν ένα χαραχτηριστικό από το τελευταίον του βιβλίο ''Το Ημερολογιακόν Σχίσμα'',
στο οποίο,ο ίδιος μας περιγράφει την μεγάλη στιγμή της ζωής του,
την ένταξή του δηλαδή,
κάτω από το λάβαρο των Τιμίων Αγωνιστών
των Πατρίων Παραδόσεων.
Αναφέρω ως θαύμα το γεγονός, το οποίον συνέβη στην εμή αναξιότητα. Το 1925 μετά τις διακοπές του Ιεροδιδασκαλείου της Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολυτρίας επορεύθημεν εις την κωμόπολιν Καλάνδρας της Κασάνδρας Χαλκιδικής, μετά τίνος συναδέλφου προς ανάπαυσιν εν τω Ιερώ Μετοχίω της Αγίας Αναστασίας. Όλη η Κωμόπολις ηκολούθει το (παλαιόν) Ορθόδοξον Εορτολόγιον. Οι Χριστιανοί ησχολούντο εις τον αλωνισμόν και εις την συγκομιδήν των καρπών. Μας εφιλοξένησεν ο εφημέριος Γέρων Παπαδημήτρης. Εις τον εσπερινόν ουδείς των κατοίκων προσήλθε. Τούτο με ελύπησεν, διότι ενόμιζον, ως και οι σημερινοί κατά το πλείστον διανοούμενοι, ότι η κρατούσα Εκκλησία επετέλει την Ορθόδοξον Εκκλησίαν, διότι λόγω του φόρτου μου των καθηκόντων μου εις το Ιεροδιδασκαλείον, δεν μου εδίδετο ο καιρός να ασχοληθώ με την μελέτη της ημερολογιακής καινοτομίας.
Βλέπων δε την αδιαφορίαν των Χριστιανών, ως προς τον εκκλησιασμόν, συνέστησα εις τον εκεί Αστυνομικόν Σταθμάρχην, όπως εξαναγκάσει τους κατοίκους να προσέλθουν την πρωίαν εις την Εκκλησίαν απαξάπαντες. Κατά το εξημέρωμα δε της νομιζομένης ταύτης μεγάλης Εορτής είδον καθ΄ύπνον, ότι ευρέθην εις τον Ιερόν Ναόν αρκετά μεγάλον, σχήματος Βασιλικής και ότι ανέβην εις τον Ιερόν Άμβωνα αυτού προς ομιλίαν. Ο Ιερός Ναός ήτο παντέρημος με το δε Ιερόν άνευ τινός Ιερατικού Προσώπου! Οδεμία ψυχή ανθρωπίνη ευρίσκετο εν τω Ναώ και αιφνιδίως ιστάμενος εν απορία επί του άμβωνος, αστραπιαίως, ως από της Αγίας Τραπέζης ακούω την φωνήν: ''διατί συμμαχείς με τον βύθιον δράκοντα''; Εξύπνησα αποτόμως διαλογιζόμενος,τίνα σημασίαν έχει η φωνή αύτη αποτεινομένη εις εμέ! Είχε προσέλθει το πρωί ολόκληρος η κωμόπολις! Ο Ιερός Ναός υπερπλήρης. Εις την ομιλίαν μετά την υπόθεσιν της εορτής εκαυτηρίασα την στάσιν των, ελέγχων αυτούς, πως θα εορτάσουν, όταν θα έλθει η εορτή με το Παλαιόν;
Εις τα καφενεία ή εις τας ταβέρνας; Είναι αληθές ότι οι Χριστιανοί εσκανδαλίσθησαν και εκ σεβασμού, διότι υπήρχαν μαθηταί εις το Ιεροδιδασκαλείον,τέκνα των, δεν ανακοίνωσαν εις εμέ την δικαίαν των αγανάκτησιν. Ήσαν εν τάξει οι Χριστιανοί, εγώ ευρισκόμην εν τη πλάνη! Και τούτο διέγνωσα, αφού το επόμενον έτος υπέβαλα την παραίτησίν μου από της θέσεως εν τω Ιεροδιδασκαλείω. ''Ουκ απειθής εγενόμην εις την φωνήν, της οποίας αυτήκοος εγενόμην από της Αγίας Τραπέζης του Ιερού'', και κατελθών εις Αθήνας επεδόθην εις την μελέτην επί εξάμηνον ολόκληρον εις το ενδότερον της Εθνικής Βιβλιοθήκης,μελετήσας την διαμειμθείσαν αλληλογραφίαν μεταξύ των τεσσάρων Πατριαρχείων της Ορθοδοξίας εις το ζήτημα της αυθαιρέτου και αντικανονικής εισαγωγής του Παπικού Ημερολογίου υπό της Εκκλησίας της Ελλάδος. Από την μελέτην αυτήν διεπίστωσα δυστηχώς ότι όλαι οι Εκκλησίαι διεμαρτυρήσθησαν εναντίον της αποφάσεως της Δ. Εκκλησίας της Ελλάδος, να ονομασθεί η 10η Μαρτίου ως 23η Μαρτίου παρά πάντα θείον νόμον και κατά παράβασιν και του Β. Δ. της 18ης Ιανουαρίου 1923 και με προφανή πλέον πρόφασιν και επιβουλήν του τότε Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου.
Ο Αρχιεπίσκοπος τότε την μεν Ιεραρχίαν εξηπάτησε, το δε Οικουμενικόν Πατριαρχείον δολίως εξεβίασεν! Εγνώρισα την ευσέβειαν και τον ζήλον του ευσεβούς λαού, του οποίου η καρδία έσφυζεν από τον παλμόν τον ισχυρόν, τόσον των Εθνικών Παραδόσεων, όσον και της Ορθοδοξίας! Και έκτοτε Χάριτι Θεία ενετάχθην, κατά καθήκον της Ορθοδόξου Χριστιανικής μου συνειδήσεως ανιδιοτελώς, εις τον Ιερόν αγώνα ως απλούς στρατιώτης, υπέρ του Τιμαλφούς θησαυρού, της αληθείας της πατρώας ευσεβείας, τον οποίον δυστηχώς η κρατούσα Εκκλησία παραπλανηθείσα, υπό των καταχθονίων Οργανώσεων των σκοτεινών δυνάμεων, κατεπρόδωσεν!''.
Ο Τίμιος και Ιερός Αγών μας
''Υπέρ του κοινού κτήματος του πατρικού θησαυρού της υγιαινούσης πίστεως εστήκαμεν αγωνιζόμενοι''
{Μ. Βασιλείου επ. 234)
''Κρείσσων επαινετός πόλεμος ή ειρήνης,χωριζούσης Θεού''
(Απολογ. Αγίου Γρηγορίου Ναζιανζού)
Άρθρον Α'
Προ εννέα ακριβώς ετών και κατά μήνα Μάιον 1923 η Κων/λις, εν ημέραις δεινών του Έθνους δοκιμασιών, είχε το ατύχημα υπό την σκέπην του Οικουμενικού Θρόνου, τον οποίον ελάμπρυναν οι Γρηγόριοι και οι Χρυσόστομοι, οι Ταράσιοι και Φώτιοι και πολλοί άλλοι εκ των μεγάλων της Εκκλησίας και προμάχων της Ορθοδοξίας Πατέρων και Οικουμενικών Διδασκάλων, να ίδει συγκροτούμενον το απαισίας μνήμης Πανορθόδοξον μεν καλούμενον, πράγματι δε της Ορθοδόξου αγίας του Θεού ημών Εκκλησίας, υπονομευτικόν και πολέμιον συνέδριον. Νους και κινητήριος δύναμις του συνεδρίου εκείνου, εν τω οποίω τα ημέτερα πρεσβυγενή Πατριαρχεία δεν παρίσταντο, οι δε των λοιπών Εκκλησιών κληρικοί αντιπρόσωποι εν τοις δακτύλοις της μιας και μόνης χειρός εμετρούντο, ήτο ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Μελέτιος, υπό την έμπνευσιν του οποίου εξήχθησαν αποφάσεις,την τε αρχαίαν Εκκλησιαστικήν Παράδοσιν ανατρέπουσαι και το κύρος αγίων και Οικουμενικών Συνόδων προσβάλλουσαι.
Ο μετά την χειροτονίαν γάμος των Κληρικών, και των επισκόπων συμπεριλαμβανομένων, η κατάργησις των εν τω μέσω της εβδομάδος εορτών των αγίων, ο περιορισμός των νηστειών, η συντόμευσις των ιερών ακολουθιών μεταξύ και των άλλων υπήρξαν τα θέματα, περί ων οι συμμετασχόντες του παρανόμου εκείνου συνεδρίου εγνωμάτευσαν εν πνεύματι πλήρους αποστασίας από της Ορθοδοξίας και ασεβείας προς τα δικαιώματα του ζώντος Θεού ημών. Το εκκλησιαστικόν μηνολόγιον (ημερ.) και Πασχάλιον, τεθεμελιωμένα επί της Α' Αγίας Οικουμενικής Συνόδου και φέροντα την σφραγίδα των επτά αγίων Οικουμενικών Συνόδων και καθαγιασμένα δια της μακράς πράξεως της αγίας του μεγάλου Θεού ημών εκκλησίας, ετορπιλλίσθησαν εκ του συνεδρίου εκείνου. Όλον το αρχαίον Εκκλησιαστικόν καθεστώς, αυτά τα σεβάσμια ήθη και έθιμα της αμωμήτου θρησκείας ημών, κεκυρωμένα εκ της χορείας ολοκλήρου των αγίων Πατέρων, εχαρακτηρίζοντο ως πεπαλαιωμένα και συγχρονισμού επιδεόμενα!
Εκ παραλλήλου δε προς τας παρανόμους ταύτας αποφάσεις του κακοδόξου της Κων/λεως συνεδρίου, εν τη Εκκλησία της Ελλάδος κατεβάλλετο η προσπάθεια υπό του αρχιεπισκόπου, όπως δια παντός τρόπου εισαχθεί το Γρηγοριανόν Ημερολόγιον εις την Εκκλησίαν, υπό την πρόφασιν μεν να εκλείψουν οι ασήμανται ανωμαλίαι, αι προκύπτουσαι εκ της συνυπάρξεως δυο ημερολογίων, πράγματι δε δια να διευκολυνθεί η ένωσις της ημετέρας Εκκλησίας μετά της Αγγλικανικής, ως ανυποκρίτως διετυπώθη επισήμως εν τω λεγομένω Πανορθοδόξω συνεδρίω.
Ο αρχιεπίσκοπος δια την ασφαλεστέραν επιτυχίαν του δεν εδίστασε να χρησιμοποιήσει
όλην την επιρροήν της τότε επαναστάσεως, ο αρχηγός της οποίας, ο πρωθυπουργός
και ο υπουργός των Εκκλησιαστικών ενώπιον της επί τούτου συγκληθείσης
το β' Ιεραρχίας κατά Δεκέμβριον του 1923 ηξίωσαν, ότι πρέπει να προσαρμοσθεί
εις το Γρηγοριανόν Ημερολόγιον, το εορτολόγιον της Εκκλησίας. Την σπουδήν του αρχιεπισκόπου
εις το να επιβάλλει και μονομερώς τον νεωτερισμόν του εν τη Εκκλησία δεν ανέστειλλαν
ουδέ οι αντιρήσεις των Πατριαρχείων της Ανατολής, ουδέ οι δισταγμοί του Οικουμενικού.
Και δια μιας εγκυκλίου ο αρχιεπίσκοπος υποχρέου τον ευσεβή Ελληνικόν Λαόν
από της 10 Μαρτίου του 1924 να αρνηθεί το πατροπαράδοτον καθεστώς του εορτολογίου,
να περιφρονήσει την εν αγίω Πνεύματι αρχαίαν της Εκκλησίας τάξιν,
να ασεβήσει προς τα παρά των Αγίων Πατέρων κληροδοτηθέντα ήθη και έθιμα Εκκλησιαστικά
και να μη συνεορτάζη τας μεγάλας της Ορθοδόξου ημών Πίστεως εορτάς
της Γεννήσεως του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, των Θεοφανείων και λοιπάς μετά της αγίας Σιών,
της μητρός των Εκκλησιών,Ιερουσαλήμ,
αλλά μετά των Εκκλησιών της Δύσεως του Πάπα και Προτεσταντών!Αυτήν την σημασίαν είχεν η τοιαύτη εισαγωγή εν τη Εκκλησία του Γρηγοριανού ημερολογίου!
Απόσπασμα εκ του ιστορικού περιοδικού ''ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ''
του αειμνήστου Επισκόπου Πενταπόλεως κ. Καλλιοπίου Γιαννακουλοπούλου
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών
Ιούλιος-Αύγουστος-Σεπτέμβριος 1977,
τεύχος 7 και τεύχος 8
Οκτώβριος-Νοέμβριος-Δεκέμβριος 1977
Εισαγωγή στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα, τίτλος και επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου