Η ΑΠΟΣΤΑΤΙΚΗ ΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΦΙΛΑΥΤΙΑΣ

Περί Φιλαυτίας - Ἐγωκεντρισμοῦ καί Ἐλευθερίας

Ἄλλωστε ὅλη ἡ ζωὴ μέσα στὴν Ἐκκλησία δὲν μᾶς βοηθάει στὸ θέμα αὐτό; Τὰ Ἅγια Μυστήρια,
οἱ προσευχές, οἱ Λειτουργίες,
αὐτὴ ἡ προσευχή,
τὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ»,
ποὺ λέμε στὸ Ἅγιον Ὄρος, καὶ θὰ λέτε ἀσφαλῶς καὶ ἐσεῖς ἐδῶ, δὲν εἶναι ἕνας συνεχὴς ἀγώνας 
νὰ βγοῦμε ἀπὸ τὸ ἐγωκεντρικὸ καὶ φίλαυτο κλείσιμο στὸν ἑαυτό μας καὶ νὰ ἀνοιχθοῦμε πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἀδελφούς μας;...

Ὅσο πιὸ πολὺ μειώνεται ἡ φιλαυτία μέσα του, τόσο πιὸ πολὺ ἐλεύθερος αἰσθάνεται ὁ ἄνθρωπος καὶ ἑνώνεται μὲ τὸν Χριστό. Οἱ ἀγωνιζόμενοι Χριστιανοὶ ἔχουν τὴν ἐμπειρία, ὅτι ὅσο περισσότερο ἀνοίγονται στὸν Θεό, τόσο περισσότερο ὁ Θεὸς ἔρχεται μέσα τους. Καὶ αὐτό, γιατὶ ὁ Θεὸς σέβεται τὴν ἐλευθερία μας.Ὅσο εἴμαστε γεμᾶτοι μὲ τὸν ἑαυτό μας καὶ μὲ τὴν φιλαυτία μας, πῶς θὰ μπῇ ὁ Θεός; Δὲν ἔχει χῶρο νὰ μπῇ. Πρέπει νὰ ἀδειάσουμε, γιὰ νὰ μπῇ ὁ Θεός... Καὶ μὲ τὸν ἀγῶνα αὐτό, νὰ ἀδειάσουμε ἀπὸ τὰ θελήματά μας καὶ ἀπὸ τὰ νοήματά μας, ὅπως λέγει ὁ Ἅγιος Πέτρος ὁ Δαμασκηνός, ἀπὸ τὴν αὐταρέσκειά μας,ἀπὸ τὴν αὐτάρκειά μας, ἀπὸ τὴν αὐτοπεποίθησί μας, ἀπὸ τὴν αὐτοεμπιστοσύνη μας, καὶ νὰ παραδοθοῦμε στὸν Θεό ,ἔρχεται ὁ Θεὸς μέσα μας.

Μία Μοναχὴ μοῦ ἐξωμολογήθηκε, ὅτι κάποτε ἡ Γερόντισσά της, στὴν ὁποία ἔκανε ὁλόθυμη καὶ ἀδιάκριτη ὑπακοή, τῆς εἶπε:«Παιδί μου, μὲ τὴν ὑπακοή σου μὲ ἀναπαύεις». Καί, τὴν στιγμὴ ποὺ τῆς εἶπε αὐτὸ ἡ Γερόντισσα, αἰσθάνθηκε ὅτι ὅλος ὁ Θεὸς μπῆκε μέσα της. Αὐτὸ ἦταν ἐμπειρία. Βλέπετε;... Εἶχε ἀδειάσει ὅλο τὸν ἑαυτό της, ὅλο τὸ θέλημά της τὸ ἀτομικὸ καὶ ὅλος ὁ Θεὸς μπῆκε μέσα της. Τὸ ἴδιο ἔγινε καὶ μὲ ἕνα ἐργάτη χωρικό, ἀπὸ ἕνα χωριὸ κοντὰ στὸ Ἅγιον Ὄρος, ὁ ὁποῖος ἐργαζόταν στὸ Μοναστήρι μας ὡς ὑλοτόμος. Κάποτε λοιπόν, ποὺ περνοῦσα ἀπὸ τὸ δάσος τῆς Μονῆς, μὲ χαιρέτησε καὶ μοῦ εἶπε: «Κάτσε, Γέροντα, νὰ σοῦ πῶ ἕνα μεγάλο θαῦμα ποὺ μοῦ ἔκαναν οἱ Ἅγιοι Τεσσαράκοντα, νὰ δῇς πόσο θαυματουργοὶ εἶναι οἱ Ἅγιοι Τεσσαράκοντα. Πονοῦσε τὸ πόδι μου χρόνια.

Πήγαινα στοὺς γιατρούς, στὰ νοσοκομεῖα, ἀλλὰ τίποτα δὲν μοῦ κάνανε. Καὶ ἐγώ, ἐπειδὴ ἀγαπῶ πολὺ τοὺς Ἁγίους Τεσσαράκοντα, πῆγα στὴν Πανήγυρί τους, στὴν Ἐκκλησία τοῦ χωριοῦ μου. Ἐκεῖ ἦταν πολὺς κόσμος, γεμάτη ἡ Ἐκκλησία. Μόλις ἔφθασα στὴν Ἐκκλησία, ἀρχίζει νὰ μοῦ πονᾷ πολὺ τὸ πόδι. Τότε λοιπὸν σκέφθηκα νὰ βγῶ ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία νὰ ξεκουράσω τὸ πόδι μου. Ἀλλὰ μοῦ εἶπε ὁ λογισμός:'' Ὁ Ἰούδας ἄφησε τὴν Θεία Εὐχαριστία καὶ βγῆκε ἔξω. Ἰούδας θὰ γίνῃς καὶ ἐσύ;... Θὰ μείνῃς μέσα κι ἂς πονᾶς''. Μετὰ ἀπὸ λίγο πονοῦσα πιὸ πολὺ καὶ σκέφθηκα νὰ καθήσω σὲ μία καρέκλα νὰ ξεκουράσω τὸ πόδι μου. 

Τότε ὅμως ἀντίκρυσα τὴν Εἰκόνα τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα, τοὺς εἶδα νὰ παγώνουν μέσα στὴν λίμνη καὶ εἶπα στὸν ἑαυτό μου:'' Αὐτοὶ ἔκαναν τόση ὑπομονὴ καὶ πάγωσαν γιὰ τὸν Χριστό, καὶ ἐσὺ δὲν μπορεῖς νὰ σταθῇς ὄρθιος;... Θὰ σταθῇς ὄρθιος κι ἂς πεθάνῃς''. Ἐκείνη τὴν ὥρα ποὺ εἶπα αὐτό, ἦλθε ἕνα ρεῦμα, μὲ περιέλουσε ἀπὸ τὸ κεφάλι καὶ πέρασε σ᾿ ὅλο τὸ σῶμα μου μέχρι τὸ πονεμένο πόδι μου. Ἀπὸ τότε ἔγινα καλὰ καὶ δὲν ξαναπόνεσα.Βλέπετε, Γέροντα,πόσο θαυματουργοὶ εἶναι οἱ Ἅγιοι Τεσσαράκοντα;». Αὐτὸς δέν εἶχε καμμία αἴσθησι ὅτι ἔκανε κάτι ἀξιόμισθο. Πίστευε ὅτι ἦταν θαῦμα τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα.

Ὅμως βλέπουμε,πότε ἔγινε τὸ θαῦμα καὶ πότε ἦλθε ὁ Θεὸς μέσα του; Ὅταν ὁ ἴδιος ἄδειασε τελείως

 ἀπὸ τὸν ἑαυτό του καὶ ἀπὸ τὴν φιλαυτία του καὶ ἀποφάσισε νὰ πεθάνῃ χάριν τὴς ἀγάπης πρὸς τὸν Θεό...

Περιοδικό «Ὁ Ὅσιος Γρηγόριος»
περίοδος Β'
ἔτος 2010
ἀριθμ. 35
σελ. 104-106
ἔκδοσις Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους
Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ