Πλησιάζει παιδί μου, ἡ μεγάλη τῆς Χριστιανοσύνης ἡμέρα ἡ 25 Δεκεμβρίου. Οἱ Χριστιανοί,παιδί μου, ὄλοι θὰ ἑορτάσωμε καὶ πάλι τὴ γέννησι τοῦ Χριστοῦ μας, ποὺ ἔσωσε τὴν ἀνθρωπότητα ἀπὸ τὴ κακία,ποὺ ἐγέμισε ἐλπίδες τοὺς λαούς, ποὺ ἐχαροποίησε χαρὰ μεγάλη τὸν κόσμο. Ὁ οὐρανὸς θὰ ἀντηχήσῃ μὲ τὸ τραγούδι τῶν ἀγγέλων καὶ τῶν ποιμένων, μὲ τὴ δοξολογία τῶν ἀνθρώπων: Δόξα ἐν Ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη,ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία. Τὸ χαριτωμένο θεϊκὸ ἀγοράκι μέσα στὴν ἀγκαλιὰ τῆς μαννούλας του θὰ χαμογελάσῃ καὶ τὸ ἀνθηρὸ μάγουλό του θὰ σκάσῃ, ὡσὰν μπουμπουκάκι στὸν πρωϊνὸν ἥλιο. Καὶ θὰ χυθῇ παντοῦ ἡ χαρά, ἡ ἀγαλλίασι, ἡ ἐλπίδα, ἡ λαχτάρα καὶ ὁ πόθος τῆς εἰρήνης. Ὁ μικρὸς Χριστὸς θὰ εὐλογήσῃ τοὺς λαοὺς καὶ θὰ παρηγορήσῃ τοὺς ἀδυνάτους, τοὺς πάσχοντας, τοὺς ἀσθενικοὺς καὶ θὰ μεταδώσῃ μὲ τὴν εὐλογία του τὴν ἐλπίδα.
Κοιμήσου, ἀγόρι μου, καί ὁ Χριστός μαζί σου...
Μὲ τέτοια λόγια ἀποκοιμίζει τὸν μικρό της Γιαννάκη ἡ μαννούλα του. Τὰ χρυσᾶ λογάκια της, ποὺ τὸν ἐνανούριζαν, τοῦ φαίνεται, ὅτι ἀκόμη τὰ ἀκούει στὸν ὕπνο του: —Κοιμήσου σύ, παιδάκι μου, καὶ ὁ Χριστὸς μαζί σου.
Καὶ ὁ Γιαννάκης τώρα κοιμᾶται καὶ ὀνειρεύεται πὼς ἔκαμε πτερά,πὼς ἦτο πιὰ ἀγγελούδι,μέσα στὸ χορὸ τῶν ἀγγέλων,ὅταν ἄνοιξεν ὁ οὐρανὸς καὶ τὰ ἄστρα ἔλαμψαν νὰ ὑποδεχθοῦν τὸν ἐρχομὸ τοῦ θεϊκοῦ παιδιοῦ ἀπὸ τὰ οὐράνια.Πετοῦσε ψηλά,μὲ χιλιάδες ἀγγελούδια μὲ τὰ ρόδινα μάγουλα,μὲ τὶς χιονᾶτες φτεροῦγες καὶ τὰ παχουλὰ κορμιά.Ἐπήγαιναν ἀντάμα ἀνεβαίνοντας,ὥς ποὺ νὰ ἀνοίξουν οἱ οὐρανοί,νὰ κατεβῇ ὁ Χριστὸς–τὸ θεῖο βρέφος -,νὰ τὸν συνοδεύσουν στὴ γῆ κάτω, γιὰ νὰ φέρουν τὴν εἰρήνη,τὴν ἀγάπη τῶν λαῶν,τὴν εὐλογία.Καὶ νά,ἄνοιξαν οἱ οὐρανοί.῎Ελαμψαν τὰ σκοτάδια καὶ τὰ ἄστρα ἑκατομμύρια ἑκατομμυρίων ἔχυσαν τὸ φῶς των.Καὶ ἀκούσθηκε μελῳδικὰ τὸ τραγούδι τῶν ἀγγέλων σὲ χίλιες νότες, καθαρὸ καὶ γλυκό:
Χριστός γεννᾶται, δοξάσατε,
Χριστός ἐξ οὐρανῶν, ἀπαντήσατε
Χριστός ἐπί γῆς ὑψώθητε…
Τί φωνές,τί μελωδίες!! Καὶ ἀνάμεσα στὶς χιλιάδες φωνὲς καὶ ὁ Γιαννάκης σμίγει τὴ μελωδική του φωνούλα. Καὶ κατεβαίνουν τώρα τὴν οὐράνια σκάλα, καὶ οἱ μελωδίες στὸ κατέβασμα μεγαλώνουν καὶ δυναμώνουν. Τὸ θεϊκὸ βρέφος, ποὺ φέρνει τὴν εἰρήνη καὶ τὴ χαρά, χαμογελᾷ, καὶ τὸ χαμόγελό του γίνεται τριαντάφυλλα, ποὺ ἀφήνουν τὰ μυρωδᾶτα φύλλα τους μαζὶ μὲ τὶς ἐλπίδες, ποὺ δυναμώνουν τὴ χαρά. Καὶ τὸ τραγούδι, τὸ ἀγγελικό, χύνεται ἀπὸ χιλιάδες μυρωμένα στόματα ρυάκι ἀκούραστο:
Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη
ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία
Δόξα ἐν ἐλπιδοφόρα ἡ νύκτα.Καὶ στὸ λάλημα τῶν πετεινῶν ἐξύπνησε καὶ ὁ Γιαννάκης εὐτυχισμένος γιὰ τὸ οὐράνιο ταξίδι του.Ἐξύπνησε μὲ τοὺς ἤχους τῆς χαρμόσυνης καμπάνας,ποὺ διαλαλεῖ τὴν εἰρήνη τοῦ κόσμου.
Μαννούλα μου, ποῦ εἶναι τὰ πτερά μου,ποὺ ἐπετοῦσα ὣς τώρα; Ποῦ εἶναι; —Τὰ πτερά σου, παιδί μου, ἔγιναν ἐλπίδες. Τώρα πιὰ θὰ μᾶς ἔλθῃ τὸ φῶς καὶ ἡ χαρὰ τῆς εἰρήνης, θὰ μᾶς ἔλθῃ ἡ γαλήνη καὶ ἡ εὐδαιμονία. Δὲν θὰ πεθαίνουν οἱ ἄνθρωποι καὶ τὰ ὀρφανὰ παιδιὰ ἀπὸ τὸν ἀφανισμό. Νά, ὅλα θὰ πλημμυρίσουν ἀπὸ ἀγάπη, καὶ τ’ ἀγαθὰ τῆς γῆς ὅλα θὰ γίνουν ἄφθονα. Τὰ πάθη τὰ ἀνθρώπινα θὰ μαλακώσουν καὶ οἱ δυστυχισμένες ὧρες θὰ ἀποσυρθοῦν στὰ Τάρταρα, θὰ χαθοῦν μέσ’ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους…
Και ἄρχισεν ἡ ἡμέρα γελαστὴ στοῦ ἥλιου τὸ ξύπνημα καὶ ὅλα ἐχαμογέλασαν εὐτυχισμένα ἐπάνω στὴ γῆ. Καὶ ἐπὶ γῆς Εἰρήνη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου