ΕΝΑΣ ΜΙΚΡΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΦΟΒΑΤΑΙ

Μιὰ νύκτα σκοτεινή, ὁ γέρο - Μᾶρκος ὁ κτίστης, ἐπήγαινε σπίτι του. Στὸ δρόμο ἀντάμωσε ἕνα παιδάκι. Μέσα στὸ σκοτάδι τῆς νύκτας δὲν τὸ ἐγνώρισε. Τὸ παιδάκι ἐγνώρισε τὸ γέρο-Μᾶρκο καὶ τὸν ἐχαιρέτισε :
- Καλησπέρα, παππού!
- Καλησπέρα, παιδί μου. Ποιός εἶσαι; ἐζήτησε νὰ μάθῃ ὁ Μᾶρκος.
- Εἶμαι ὁ Τάσος τοῦ Αὐγέρη, ποὺ μᾶς ἔκτισες τὸν αὐλόγυρο. Δὲν μ’ ἐγνώρισες ἀκόμα; Δὲν μὲ ἐθυμήθηκες;

- Ἅς εἶσαι καλά, παιδάκι μου, εἶπεν ὁ Μᾶρκος. Τὰ μάτια μου δὲν βλέπουν τὴν νύκτα, σὰν τὰ δικά σου, καὶ δὲν σ’ ἐγνώρισα. Ποῦ πηγαίνεις τέτοια ὥρα;
- Πηγαίνω ν’ ἀγοράσω ζάχαρι καὶ ρύζι, ἀποκρίθηκεν ὁ μικρός. Μ’ ἔστειλαν ἀπὸ τὸ σπίτι.
- Καὶ δὲν φοβᾶσαι τέτοια ὥρα στὸ δρόμο μονάχος;
- Γιατί νὰ φοβηθῶ; Ἐγώ, ὅπου μὲ στέλνουν δὲν φοβοῦμαι, εἶπε ξέθαρρα ὁ Τάσος. Κάνω τὴν προσευχή μου καὶ μὲ φυλάγει ὁ φύλακας ἄγγελος.
- Καλὰ κάνεις, ἀγόρι μου, ποὺ κάνεις τὴν προσευχή σου καὶ δὲν φοβᾶσαι. Ἄφοβος νὰ εἶσαι πάντοτε. Ἐσὺ θὰ γίνῃς καὶ στρατιώτης καλός, ποὺ εἶσαι ἄφοβος.
Ὁ παπποὺς μὲ τὸν Τάσο ἐπερπάτησαν μιλῶντας μαζί, ὣς ἐκεῖ, ποὺ ἐχώριζεν ὁ δρόμος. Ὁ γέρο - Μᾶρκος τότε ἔστριψε δεξιὰ καὶ ὁ Τάσος ἀριστερά, γιὰ νὰ πάῃ στὸ παντοπωλεῖο.
- Καληνύκτα, παππού! ἐφώναξεν ὁ Τάσος τὴν στιγμή, ποὺ ἐχωρίσθηκαν.

- Καληνύκτα, ἀγοράκι μου! ἀποκρίθηκε ὁ γέρο - Μᾶρκος, κατευχαριστημένος ἀπὸ τὴν συντροφιὰ τοῦ μικροῦ. Νὰ πῇς χαιρετίσματα στὸν πατέρα σου.

Αναγνωστικό Β' Δημοτικού 1948

Αντιγραφή από το ''Ιστολόγιο kapodistrias.info.''
 Επιμέλεια ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ