Ὁ Ἅγιος Ὁσιομάρτυς Τηλέμαχος
Θυσιαστικὴ Παρέμβασις † 1η Ἰανουαρίου
Τὸ αἴσθημα τῆς Κοινωνικῆς Εὐθύνης εἶναι γνώρισμα τῶν Γνησίων Μαθητῶν τοῦ Εὐαγγελικοῦ Μηνύματος. Ἕνα λαμπρὸ παράδειγμα τοῦ γνησίου αὐτοῦ βιώματος ἀποτελεῖ ἡ ἄθλησις τοῦ Ἁγίου Ὁσιομάρτυρος Τηλεμάχου, τοῦ ὁποίου ἡ θυσιαστικὴ παρέμβασις ἐπιβραβρεύθηκε μὲ τὸν στέφανο τοῦ Μαρτυρίου, ἀλλὰ καὶ ἐσημάδευσε τὴν ἱστορία τῆς ἀναδυομένης νέας κοινωνικῆς ρωμαιοχριστιανικῆς κοινωνίας (313 κ.ἑ.).
Διότι πρόκειται γιὰ μία πρᾶξι, ἡ ὁποία ἔθεσε τέρμα σὲ ἕνα βάρβαρο ἔθιμο, τὸ ὁποῖο γιὰ αἰῶνες ἐθεωρεῖτο ἰσοδύναμο τῆς ψυχαγωγίας τοῦ Ρωμαϊκοῦ κόσμου, τὸ ἔθιμο τῆς μονομαχίας, σύμφωνα μὲ τὸ ὁποῖο κάποιοι ἄνθρωποι (δοῦλοι συνήθως) μονομαχοῦντο μεταξύ τους – κατὰ κανόνα μέχρι θανάτου – ὑπὸ τὶς ἐπευφημίες ἑνός ἐκστασιασμένου ἀπὸ τὸ αἷμα πλήθους. Ὁλα αὐτὰ ἔμελλε νὰ σταματήσουν χάρι στὴν γενναιότητα ἑνὸς καὶ μόνο ἀνθρώπου. Ὁ Μοναχὸς Τηλέμαχος, καταγόμενος ἀπὸ τὴν Ἀσία, δὲν ὑπέφερε πλέον μία κοινωνία, ἡ ὁποία ἤθελε νὰ θεωρῆται χριστιανική, νὰ ἐπιτρέπη στοὺς κόλπους της μία τόσο ἀπάνθρωπη συνήθεια. Γιὰ χάρι τῆς ἀγάπης τοῦ Σωτῆρος μας καὶ τῶν ἀδελφῶν του, πλήρης ἔνθεου ζήλου, εἰσήλθε τὴν 1η Ἰανουαρίου τοῦ 404 στὸ Κολοσσαῖο τῆς Ρώμης, ἀπαιτώντας τὴν ἄμεση διακοπὴ τῆς «παραστάσεως», στὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Ἐξαγριωμένο τὸ πλῆθος, ἄρχισε νὰ ἀποδοκιμάζη αὐτὸν καὶ μέσα σ᾿ αὐτὸ τὸ πανδαιμόνιο, ἕνας μονομάχος τὸν ἐκτύ- πησε θανάσιμα καὶ τὸν ἔρριξε στὸ ἔδαφος.
Ὁ Μοναχὸς δὲν ἀποθαρρύνθηκε, συνεκέντρωσε τὶς δυνάμεις του, ἀνασηκώθηκε καὶ ἐπανέλαβε τὰ ἴδια. Ἕνας ἄλλος μονομάχος γεμᾶτος ὀργὴ ἔσυρε τὸ ξῖφος του καὶ τὸν ἐθανάτωσε. Τὸ πλῆθος, αἰφνιδιασμένο ἀπὸ τὴν ἐξέλιξι τοῦ δράματος, ἐσιώπησε καὶ συγκλονισμένο ἄρχισε νὰ ἐγκαταλείπη τὸ στάδιο. Ἡ ἡρωϊκὴ πρᾶξις τοῦ Ὁσίου Τηλέμαχου ἐδημιούργησε αἴσθησι σὲ ὅλη τὴν Ρώμη καὶ τρεῖς ἡμέρες ἀργότερα ὁ Αὐτοκράτωρ Ὀνώριος, ἐπηρεασμένος ἀπὸ τὸν ἀντίκτυπο τῆς θαρραλέας καὶ ἡρω- ϊκῆς παρεμβάσεως τοῦ Ἁγίου Τηλεμάχου, ἐξέδωσε Διάταγμα, μὲ τὸ ὁποῖο ἀπηγορεύετο πλέον ἡ συνήθεια τῶν μονομαχιῶν. Μὲ τὴν παρέμβασί του αὐτή, σηματοδοτήθηκε ἡ στροφὴ τῆς κοινωνίας πρὸς τὸν ἀσπασμὸ τῶν χριστιανικῶν πολιτισμικῶν ἰδεωδῶν. «Ὀνώριος μὲν γὰρ ὁ τῆς Εὐρώπης τὴν βασιλείαν δεξάμενος, τὰς ἐν Ῥώμῃ πάλαι γινομένας μονομαχίας κατέλυσεν, ἀφορμὴν τοιάνδε λαβών. Τηλέμαχός τις ἦν τὸν ἀσκητικὸν ἀσπαζόμενος βίον.
Οὗτος ἀπὸ τῆς Ἑῴας ἀπάρας καὶ τούτου χάριν τὴν Ῥώμην καταλαβών, τῆς μυσαρᾶς ἐκείνης ἐπιτελουμένης θέας, εἰσελήλυθε καὶ αὐτὸς εἰς τὸ στάδιον, καὶ καταβὰς παύειν ἐπειρᾶτο τοὺς κατ’ ἀλλήλων κεχρημένους τοῖς ὅπλοις. Τῆς δὲ μιαιφονίας οἱ θεαταὶ χαλεπήναντες, καὶ τοῦ τοῖς αἵμασιν ἐκείνοις ἐπιτερπομένου δαίμονος εἰσδεξάμενοι τὴν βακχείαν, κατέλευσαν τῆς εἰρήνης τὸν πρύτανιν. Τοῦτο μαθὼν ὁ θαυμαστὸς βασιλεύς, τὸν μὲν τοῖς νικηφόροις συν- ηρίθμησε μάρτυσι, τὴν δὲ πονηρὰν ἐκείνην ἔπαυσε θεωρίαν».
(Θεοδωρήτου Κύρου, ''Ἐκκλησιαστική Ἱστορία''
Λόγος Πέμπτος, Κεφάλαιον 26/PG τ.82, στλ. 1255 ΑΒ)
Αναδημοσίευση από την Ιστοσελίδα της
''Ιεράς Μητρόπολης Ωρωπού και Φυλής''
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών
Επιμέλεια ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου