Η ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΗΣ 1ης ΙΟΥΝΙΟΥ 1944

Ποιμαντορική ᾿Εγκύκλιος * ( 1.6.1944) 

Περί τῶν ἀποσχισθέντων ἐπισκόπων 

Βρεσθένης Ματθαίου καί Κυκλάδων Γερμανοῦ 

Πρός τούς εὐλαβεστάτους ῾Ιερεῖς,
τούς ἐντιμωτάτους ᾿Επιτρόπους καί ἅπαν τό εὐσεβές ὀρθόδοξον χριστιανικόν Πλήρωμα
τῶν καθ᾿ ὑμᾶς ᾿Εκκλησιῶν·
χάρις εἴη ὑμῖν καί εἰρήνη παρά Θεοῦ,
παρ᾿ ἡμῶν δέ εὐχή καί εὐλογία πατρική.

Προσέχετε οὖν ἑαυτοῖς καὶ παντὶ τῷ ποιμνίῳ ἐν ᾧ τὸ Πνεῦμα τὸ ῞Αγιον ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τὴν ᾿Εκκλησίαν τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ, ἣν περιεποιήσατο διὰ τοῦ ἰδίου αἵματος» (Πράξ. κʹ 28). πάντοτε μέν, ἀλλὰ πρὸ πάντων κατὰ τοὺς χαλεποὺς καὶ κρισίμους τούτους καιρούς, καθ᾿ οὕς ὀργιάζει τὸ ψεῦδος καὶ ἡ ἀκολασία τῶν παθῶν εἰς μέγαν βαθμόν, ὀφείλει ὁ [ἐκκλησιαστικὸς] Ποιμήν, ὁ ἔχων συναίσθησιν τῶν ποιμαντικῶν καθηκόντων αὐτοῦ, νὰ προσέχῃ εἴς τε τὸν ἑαυτόν του καὶ εἰς ὅλον τὸ Ποίμνιόν του, ἀγρυπνῶν καὶ φυλάττων φυλακὰς ἐπὶ τῆς λογικῆς Ποίμνης, μήποτε λύκοι βαρεῖς ἐν σχήματι προβάτων εἰσελάσωσιν εἰς τὴν Ποίμνην καί, παττάσσοντες τὸν Ποιμένα, διασκορπίσωσι καὶ σπαράξωσι τὰ ποίμνια αὐτοῦ. «Βλέπετε πῶς ἀκριβῶς περιπατεῖτε, μὴ ὡς ἄσοφοι, ἀλλ᾿ ὡς σοφοί», συνιστᾷ καὶ ὁ θεηγόρος ᾿Απόστολος, «ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρόν, ὅτι αἱ ἡμέραι πονηραὶ εἰσίν» (᾿Εφεσ. εʹ 15). Εἰς περιστάσεις ἀνωμάλους καὶ δυσχερεῖς, εἰς ἃς ζῶμεν ἀπαιτεῖται, ἀγαπητὰ ἐν Χριστῷ τέκνα, μεγάλη σύνεσις καὶ φρόνησις περί τε τὰς ὁμιλίας καὶ τὰς πράξεις ἡμῶν, ὅπως περιφρουρήσωμεν καὶ τὴν ζωὴν ἡμῶν κατασφαλίσωμεν ἀπὸ τῶν ποικίλων πειρασμῶν, τῶν τε ἐσωτερικῶν καὶ ἐξωτερικῶν, εἰς οὓς ἐμβάλλει ἡμᾶς ὁ μισόκαλος καὶ ἀνθρωποκτόνος δαίμων, ὅστις ὡς λέων ὠρυόμενος περιέρχεται τὰς παρατάξεις τῶν πιστῶν, ζητῶν τίνα νὰ ἁρπάσῃ καὶ νὰ καταπίῃ. 

Οἱ κίνδυνοι, ὑφ᾿ ὧν περιστοιχιζόμεθα, προβάλλουσι πανταχόθεν, ἀπειλοῦντες νὰ φθείρωσιν, οὐ μόνον τὴν σωματικήν, ἀλλὰ καὶ τὴν ψυχικὴν ὑγείαν ἡμῶν, ὅταν εὕρωσιν ἡμᾶς καθεύδοντας καὶ ραθυμοῦντας περὶ τὴν φρούρησιν καὶ τὴν φυλακὴν τῶν σωμάτων καὶ τῶν ψυχῶν ἡμῶν, τῶν δύο τούτων ἀγαθῶν, ἅτινα ἀποτελοῦσι τὴν ἱερὰν Παρακαταθήκην, ἧς ἄγρυπνοι φρουροὶ καὶ ἀνύστακτοι φύλακες ἐτάχθημεν ἀπὸ τὸν πανάγαθον Θεὸν καὶ Δημιουργόν. ῾Η φρούρησις καὶ ἡ φυλακὴ τοῦ τιμαλφοῦς τούτου θησαυροῦ, ἢτοι τῆς σωματικῆς καὶ ψυχικῆς ὑγείας ἡμῶν, δὲν πρέπει νὰ ἀποτελῇ δι᾿ ἡμᾶς ἕν πάρεργον ἐνασχόλημα καὶ τυχαῖον ἀπόκτημα, ἀλλὰ τὸ κυριώτερον μέλημα καὶ τὸ σοβαρώτερον ἀπόκτημα καὶ εὐεργέτημα, ὅπερ ἀπεκτήσαμεν τῷ Χριστῷ, συνταφέντες καὶ ἀναγεννηθέντες διὰ τοῦ ῾Αγίου Βαπτίσματος εἰς νέαν σωματικὴν καὶ πνευματικὴν ζωὴν διὰ τῆς ἀποτάξεως τοῦ σατανᾶ καὶ τῆς συντάξεως ἡμῶν ἐν τῷ Χριστῷ, Οὗ ἡ ἐκ νεκρῶν ᾿Ανάστασις καὶ ἡ μετάστασις τοῦ ἀχράντου σώματος Αὐτοῦ ἐκ τῆς φθορᾶς εἰς τὴν ἀφθαρσίαν καὶ ἐκ τῆς θνησιμότητος εἰς τὴν ἀθανασίαν, χρησιμεύει ὥς τις πνευματικὸς ἀρραβὼν τῆς ἀναστάσεως καὶ τῆς ἀθανασίας ἡμῶν, κατὰ τὸν θεηγόρον ᾿Απόστολον τῶν ᾿Εθνῶν: 

Εἰ γὰρ σύμφυτοι γεγόναμεν τῷ ὁμοιώματι τοῦ θανάτου αὐτοῦ, ἀλλὰ καὶ τῆς ἀναστάσεως ἐσόμεθα, τοῦτο γινώσκοντες, ὅτι ὁ παλαιὸς ἡμῶν ἄνθρωπος συνεσταυρώθη, ἵνα κα- ταργηθῇ τὸ σῶμα τῆς ἁμαρτίας, τοῦ μηκέτι δουλεύειν ἡμᾶς τῇ ἁμαρτίᾳ» (Ρωμ. ϛʹ 5-6). Τὴν νέαν λοιπὸν ταύτην πνευματικὴν ζωήν, εἰς ἢν ἀνακαινιζόμεθα διὰ τοῦ ῾Αγίου Βαπτίσματος, πρέπει νὰ περιέπωμεν ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ, ὀφείλοντες καθ᾿ ἣν ἐδώκαμεν ὑπόσχεσιν νὰ νεκρώσωμεν τὰ πάθη ἡμῶν ἐπὶ τῆς γῆς, ἵνα ὡς συγκληρονόμοι Χριστοῦ ἀπολαύσωμεν τὴν αἰώνιον ζωὴν ἐν Οὐρανοῖς. Διότι εἰς πᾶσαν τοῦ βίου περίστασιν ἐπιβουλεύεται ὁ πολυμήχανος καὶ παμπόνηρος διάβολος, στήνων πρὸ τῶν ποδῶν ἡμῶν διαφόρους παγίδας καὶ τὰ πάντα μετέρχεται καὶ μηχανᾶται, ὅπως παγιδεύσῃ ἡμᾶς καὶ κρημνίσῃ εἰς τοὺς χάνδακας καὶ τὸν κρημνὸν τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς δαιμονικῆς αὐτοῦ τυραννίας. Δι᾿ ὅ, ὁ θεῖος Αὐγουστῖνος τάδε λέγει περὶ τοῦ διαβόλου: «Αὐτὸς ἐστί, Κύριε, ὁ δράκων ὁ μέγας ὁ φοινικοῦς, ὁ ἀρχαῖος ὄφις, ὁ σατανᾶς καὶ διάβολος ἐπικεκλημένος... 

᾿Ιδοὺ πρὸ τῶν ποδῶν ἡμῶν ἐξέτεινεν ἀπείρους παγίδας καὶ πάσας τὰς ὁδοὺς ἡμῶν ἀπάτης ἐπλήρωσεν, ὥστε τὰς ἡμετέρας ἀπατῆσαι ψυχάς, καὶ τίς διαφεύξεται; Παγίδας ἀπέκρυψεν ἐν πλούτῳ, ἐν πενίᾳ, παγίδας ἐξέχεεν ἐν τρυφῇ, ἐν πότῳ, ἐν ἡδονῇ, ἐν ὕπνῳ, ἐν ἀγρυπνίᾳ, ἐν λόγῳ, ἐν ἔργῳ, ἐν πάσῃ ὁδῷ ἡμετέρᾳ... Ρῦσαι ἡμᾶς τοῦ καθημερινοῦ ἀντιδίκου ἡμῶν, ὅς, εἴτε καθεύδομεν, εἴτε ἀγρυπνοῦμεν, εἴτε ἐσθίο- μεν, εἴτε πίνομεν, εἴτε ἄλλο τι ἐργαζόμεθα, πᾶσι τρόποις ἐφέστηκεν ἡμέρας τε καὶ νυκτὸς τέχναις ἀπάταις νῦν φανερῶς, νῦν λάθρα, δηλητηριώδη καθ᾿ ἡμῶν ἐκτοξεύει βέλη ὡς ἀποκτεῖναι τὰς ἡμετέρας ψυχάς». (Αὐγουστίνου, Εὐχὴ 15η τῶν ἐρωτικῶν). Τοιούτου φοβεροῦ καὶ πολυμηχάνου ἐχθροῦ, ἐπιβουλευομένου τὴν ζωὴν καὶ τὴν σωτηρίαν τῆς ψυχῆς ἡμῶν, ἂς ἀγρυπνῶμεν ἀνύστακτοι φρουροὶ ἐπὶ τῶν ἐπάλξεων τοῦ ἀκαθαιρέτου πύργου τῆς ᾿Εκκλησίας καὶ τῆς Πατρῴας Πίστεως καὶ Εὐσεβείας, μόνης ἱκανῆς νὰ καταβάλῃ τὸν σκολιὸν δράκοντα καὶ πολυμήχανον ἐχθρὸν καὶ νὰ προφυλάξῃ ἡμᾶς, ἐν μέσῳ παγίδων διαβαίνοντας, ἀπὸ τὰς στηνομένας πρὸ τῶν ποδῶν ἡμῶν ἀπείρους παγίδας καὶ καταχθονίους τοῦ διαβόλου μηχανάς. 

᾿Εφ᾿ ᾧ ὁ θεηγόρος ᾿Απόστολος βροντοφωνεῖ: «Μετὰ φόβου καὶ τρόμου τὴν ἑαυτῶν σωτηρίαν κατεργάζεσθε· ὁ Θεὸς γὰρ ἐστὶν ὁ ἐνεργῶν ἐν ὑμῖν καὶ τὸ θέλειν καὶ τὸ ἐνεργεῖν» (Φιλιπ. βʹ 12-13)· «Μὴ δῶς ὕπνον σοῖς ὄμμασι, μηδὲ ἐπινυστάξῃς σοῖς βλεφάροις, ἵνα σώζῃ ὥσπερ δορκὰς ἐκ βρόχων καὶ ὥσπερ ὄρνεον ἐκ παγίδος» (Παροιμ. ϛʹ 4-5)· ἢ ἀλλαχοῦ: «᾿Επίγνωθι ὅτι ἐν μέσῳ παγίδων διαβαίνεις καὶ ἐπὶ ἐπάλξεων πόλεως περιπατεῖς» (Σοφ. Σειρ. θʹ 13). Καὶ ἂν εἰς ὁμαλὰς περιστάσεις καὶ εἰρηνικὰς περιόδους καθίσταται δύσκολος ἡ χριστιανικὴ ἡμῶν ζωὴ καὶ ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς ἡμῶν, πόσῳ μᾶλλον αὕτη ἀποβαίνει δυσχερὴς καὶ ἐπισφαλὴς εἰς περιστάσεις ἀνωμάλους καὶ πολεμικάς, ἃς διατρέχομεν σήμερον, κρίμασιν οἷς οἶδε Κύριος, καθ᾿ ἅς ὀργιάζει ὁ στυγερὸς δαίμων τῶν βρωμερῶν καὶ χαμαιζήλων παθῶν, αἱ ἀσφυκτικαὶ καὶ δυσώδεις ἀναθυμιάσεις τῶν ὁποίων, πληροῦσαι σύμπασαν τὴν ἀτμοσφαίραν, μολύνουσι καὶ λυμαίνονται πάσας τὰς τάξεις τῆς χριστιανικῆς κοινωνίας καὶ πολιτείας. 

Ναί, εἰς οἱονδήποτε στρῶμα τῆς κοινωνίας καὶ ἂν στρέψῃ τις τὸ ὄμμα δὲν βλέπει, παρὰ ψεύδη, δόλους, ἀπάτας, ραδιουργίας, κλοπάς, ἀδικίας, ὕβρεις, ὑπερηφανείας, σαρκασμούς, εἰρωνίας, φθόνους, ὑποκρισίας, προδοσίας, καὶ παντὸς εἴδους ἀθεμιτουργίας καὶ ἀκολασίας, δι᾿ ἅς «ἔρχεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῆς ἀπειθείας» (᾿Εφεσ. εʹ 6). Στῶμεν καλῶς, ἀγαπητὰ ἐν Χριστῷ τέκνα, καὶ ἄνω σχῶμεν τὰς καρδίας ἡμῶν καὶ «γρηγορῶμεν, ὅτι οὐκ οἴδαμεν ἐν ποίᾳ ἡμέρᾳ καὶ ὥρᾳ ὁ Υἱὸς τοῦ ᾿Ανθρώπου ἔρχεται» (πρβλ. Ματθ. κδʹ 42, 44· κεʹ 13). [Βʹ.] Και ὡσεὶ μὴ ἤρκουν οἱ ποικῖλοι οὗτοι πειρασμοὶ καὶ οἱ περιστοιχοῦντες ἡμᾶς κίνδυνοι, οἱ ἀπειλοῦντες νὰ διαφθείρωσι καὶ νὰ δηλητηριάσωσι τὰ ἤθη καὶ τὴν χριστιανικὴν ἡμῶν ζωὴν καὶ πολιτείαν, ἠγέρθησαν — ὡς μὴ ὤφειλον — καὶ ἄλλου εἴδους πειρασμοὶ ἐκ μέρους ἐκείνων, οἵτινες ἐξελθόντες ἐξ αὐτῶν τῶν σπλάγχνων τῆς ᾿Εκκλησίας, προσπαθοῦσι νὰ διαφθείρωσι τὰ ὑγιᾶ καὶ ὀρθόδοξα φρονήματα ὑμῶν, νὰ σκανδαλίσωσι δὲ τὰς ψυχὰς καὶ συνειδήσεις τῶν πιστῶν διὰ [μέσου] κενῶν λόγων καὶ συζητήσεων μωρῶν, ἐπιτηδευόμενοι τοὺς Κανονολόγους καὶ Νομοδιδασκάλους καὶ μὴ ἐννοοῦντες, ἐλλείψει κανονικῆς συγκροτήσεως καὶ θεολογικῆς μορφώσεως, μήτε ἃ λέγουσι, μήτε περὶ τίνων διαβεβαιοῦνται. 

Καὶ μ᾿ ὅλα ταῦτα ἀξιοῦσι νὰ ἐπιβάλωσι τὰς λελανθασμένας γνώμας καὶ πεπλανημένας δοξασίας αὐτῶν, οὐ μόνον εἰς τοὺς λαϊκούς, οἵτινες τυγχάνουσιν ἄγνωστοι θρησκευτικῆς παιδεύσεως, ἀλλὰ καὶ εἰς τοὺς Κληρικοὺς τῆς ᾿Ορθοδόξου Παρατάξεως ἡμῶν καὶ δὴ εἰς τὸν ἡγέτην καὶ Πρόεδρον ταύτης, τὸν καταρτισθέντα Κανονικῶς καὶ παιδευθέντα θεολογικῶς εἰς ᾿Ανωτάτην Θεολογικὴν Σχολήν, τρανὰ δὲ δείγματα παρασχόντα, ὄχι μόνον λόγοις, ἀλλὰ καὶ ἔργοις, διὰ τὴν ὀρθοδοξίαν τῶν φρονημάτων καὶ τὴν ἐμμονήν του εἰς τὰς ᾿Εκκλησιαστικὰς Παραδόσεις. Καὶ μὴ ξενίζεσθε δι᾿ αὐτό, ἀγαπητὰ ἐν Χριστῷ τέκνα, ἀφοῦ τοιοῦτοι ψευδαπόστολοι καὶ ψευδοδιδάσκαλοι ἀνεφάνησαν καὶ κατὰ τὴν ἀποστολικὴν ἐποχήν, ὡς μαρτυροῦν αἱ ὁμολογίαι τῶν ᾿Αποστόλων: «Καὶ ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες, λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τοὺς μαθητὰς ὀπίσω αὐτῶν» (Πράξ. κʹ 30). Οἱ ψευδοδιδάσκαλοι οὗτοι, κατὰ τὸ ἀποστολικὸν ρητόν, «ἐξ ἡμῶν μὲν ἐξῆλθον, ἀλλ᾿ οὐκ ἦσαν ἐξ ἡμῶν· εἰ γὰρ ἦσαν ἐξ ἡμῶν, μεμενήκεισαν ἂν μεθ᾿ ἡμῶν» (Αʹ ᾿Ιωάν. βʹ 19). 

Τούτους ἡμεῖς ἀνεδείξαμεν εἰς ᾿Επισκόπους, τῇ χάριτι τοῦ παναγίου καὶ τελεταρχικοῦ Πνεύματος, ὅπως μεθ᾿ ἡμῶν ἐξυπηρετήσωσι τὸν ἱερὸν ἀγῶνα τοῦ ᾿Ορθοδόξου ῾Εορτολογίου. ᾿Αλλ᾿ οὗτοι, γενόμενοι ᾿Επίσκοποι, οὐ μόνον δὲν ἀντελήφθησαν καὶ δὲν ἐξετίμησαν τὸ ἐπισκοπικὸν ἀξίωμα καὶ τὴν σοβαρότητα καὶ ἱερότητα τοῦ ῾Εορτολογικοῦ ᾿Αγῶνος, ἀλλὰ καὶ παρεξετράπησαν εἰς πλείστας ὅσας ἀντικανονικότητας, μὴ δειλιάσαντες μηδ᾿ ἀπορριγήσαντες οἱ δείλαιοι, ἄνευ λόγων ᾿Εκκλησιαστικῶν καὶ Κανονικῶν, νὰ διακόψωσι τὴν πνευματικὴν ἐξάρτησιν καὶ ἐκκλησιαστικὴν ἐπικοινωνίαν μεθ᾿ ἡμῶν, πήξαντες ἴδιον θυσιαστήριον· σχίσαντες οὕτω τὸν ἄρραφον χιτῶνα τοῦ Χριστοῦ διὰ λόγους προσωπικῆς κενοδοξίας καὶ φιλαρχίας, ἐδημιούργησαν πραγματικὸν σχίσμα, εἰς τοὺς κόλπους τῆς ᾿Ορθοδόξου Παρατάξεως ἡμῶν. 

Τότε καὶ ἡμεῖς, ἰδόντες ὅτι ὅλα τὰ εἰρηνικὰ μέσα, ἅτινα μετεχειρίσθημεν πρὸς διαφωτισμὸν καὶ ἀποτροπὴν αὐτῶν ἐκ τοῦ ἀδικαιολογήτου σχίσματος, ἀπέβησαν εἰς μάτην, ἠναγκάσθημεν μετὰ λύπης νὰ δεχθῶμεν τὴν ἀπόσχισιν αὐτῶν, νὰ στερήσωμεν δὲ αὐτοὺς καὶ τοὺς ὀπαδοὺς αὐτῶν τῆς εὐλογίας ἡμῶν. ῎Εκτοτε οὗτοι, ἀπαλλαγέντες τῆς πνευματικῆς δικαιοδοσίας καὶ κηδεμονίας ἡμῶν, ἐξετραχηλίσθησαν εἰς τοιαύτας ἀντικανονικὰς καὶ ἐγκληματικὰς ἀπὸ ἐκκλησιαστικῆς ἀπόψεως πράξεις, ὥστε ἐνήχθησαν ἐνώπιον τοῦ Κακουργοδικείου Χαλκίδος, ὅπερ ἀπήλλαξε μὲν αὐτοὺς τῆς ποινῆς, ἀλλ᾿ ὄχι ὡς ἀθώους τῆς κατηγορίας, ἀλλ᾿ ὡς μωροὺς καὶ ἀκαταλογίστους διὰ τὸ ἀσθενὲς τῆς διανοίας καὶ τὸ ὑπέρακμον τῆς ἡλικίας. Οἱ παρασυνάγωγοι οὗτοι ἐπίσκοποι Βρεσθένης καὶ Κυκλάδων, Ματθαῖος Καρπαθάκης καὶ Γερμανὸς Βαρικόπουλος, ἀφ᾿ ἧς στιγμῆς ἀπεσχίσθησαν ἐξ ἡμῶν, παρ᾿ ὧν ἔλαβον τὸν ἐπισκοπικὸν βαθμόν, παρέμειναν μὲν ὡς ἐπίσκοποι διὰ τὸ ἀνεξάλειπτον τῆς ῾Ιερωσύνης, ἀλλ᾿ ὡς ἄτομα ἁπλᾶ καὶ ὄχι ὡς ἐκπρόσωποι ᾿Εκκλησίας, ἐξ ῟Ης νὰ ἀρύωνται τὴν χάριν καὶ τὴν ἐξουσίαν τοῦ τελεῖν ἐγκύρως πᾶσαν ἐκκλησιαστικὴν πρᾶξιν καὶ τελετουργίαν. 

Διότι τὰς ᾿Εκκλησίας, κατὰ τὴν ὀρθόδοξον πίστιν καὶ ἀντίληψιν, ἱδρύει καὶ προικίζει μὲ τὰ Μυστήρια καὶ τὴν Χάριν τοῦ Παναγίου Πνεύματος ἡ ὅλη ᾿Εκκλησία, ὡς ταμιοῦχος τῆς Χάριτος καὶ ὄχι ὡρισμένος τις ἀριθμὸς λαϊκῶν καὶ κληρικῶν ἀτόμων, ἀποσπωμένων διὰ λόγους διαφωνίας εἰς ἰάσιμόν τι ἐκκλησιαστικὸν ζήτημα ἀπὸ μιᾶς ἀνεγνωρισμένης ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας, μὴ ἀπογυμνωθείσης τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ κύρους καὶ τῆς χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος μετὰ δίκην καὶ ἀπόφασιν τῆς ὅλης ᾿Εκκλησίας. ῾Η ἀντίληψις, καθ᾿ ἢν δικαιοῦνται τὰ ἄτομα, εἴτε κληρικοί, εἴτε λαϊκοὶ νὰ ἱδρύωσιν ἰδιαιτέραν ἐκκλησίαν ἄνευ τῆς ἀδείας καὶ τῆς ἀναγνωρίσε- ως τῆς ὅλης ᾿Εκκλησίας, ὄζει Προτεσταντισμοῦ, ὅστις ὡς γνώμονα καὶ στάθμην ἀκριβῆ τῆς θείας ᾿Αληθείας δὲν θεωρεῖ τὴν κρίσιν καὶ τὴν γνώμην τῆς ὅλης ᾿Εκκλησίας, ἀλλὰ τὴν κρίσιν καὶ τὴν ἀντίληψιν τῶν ἀτόμων, ἐκπροσωπούντων καὶ τούτων, κατὰ τὴν προτεσταντικὴν ἐκδοχήν, τὴν χάριν καὶ τὴν δύναμιν τοῦ Παναγίου Πνεύματος. 

Διὰ τὸν λόγον τοῦτον ἀνεφύησαν εἰς τοὺς κόλπους τῆς Προτεσταντικῆς ᾿Εκκλησίας πλεῖσται ὅσαι αἱρέσεις, ἰσάριθμοι πρὸς τὴν πληθὺν τῶν ἀτομικῶν γνωμῶν καὶ ἀντιλήψεων, μὴ χειραγωγουμένων καὶ φωτιζομένων ὑπὸ τῆς ᾿Εκκλησίας. Καὶ ὄχι μόνον τὴν ὀρθόδοξον ἔννοιαν εἰς μίαν ἐπὶ μέρους ᾿Εκκλησίαν προσδίδει καὶ ἀναγνωρίζει ἡ ὅλη ᾿Εκκλησία διὰ τῆς χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος, Οὗ ἡ θεία δύναμις καὶ ἁγιαστικὴ ἰδιότης καὶ θέλησις ἐκδηλοῦται καὶ ἐκφαίνεται — κατὰ τὴν ὀρθόδοξον πίστιν καὶ ἀντίληψιν — διὰ Συνόδου Οἰκουμενικῆς ἢ Μεγάλης Τοπικῆς, ἀλλὰ καὶ τὴν ὀρθόδοξον ἰδιότητα καὶ Κανονικὴν ἐγκυρότητα τῶν ᾿Αρχηγῶν τῶν ἐπὶ μέρους ᾿Εκκλησιῶν προσδίδει καὶ ἐπικυροῖ ἡ ὅλη ᾿Εκκλησία. Τούτου ἕνεκα, μόλις ἐκλεγεῖ εἷς ᾿Αρχηγὸς μιᾶς ἐπὶ μέρους ᾿Εκκλησίας, ὑποχρεοῦται νὰ ἀνακοινώσῃ τὴν ἐκλογὴν καὶ τὸν διορισμὸν αὐτοῦ εἰς τὰς λοιπὰς ᾿Ορθοδόξους ᾿Εκκλησίας, ἀνταλλάσων μετ᾿ αὐτῶν τὰς εἰρη- νικὰς λεγομένας ἐπιστολάς, δι᾿ ὧν λαμβάνει ὁ νέος ᾿Αρχηγὸς τῆς ᾿Εκκλησίας τὸ χρίσμα τῆς Κανονικότητος καὶ τῆς ἐγκυρότητος τοῦ προΐστασθαι τῆς ᾿Εκκλησίας. 

Αὕτη εἶναι ἡ ἐπικρατοῦσα παρὰ τῇ ᾿Ορθοδόξῳ ᾿Εκκλησίᾳ τάξις καὶ αἰωνόβιος Αὐτῆς πρᾶξις εἰς τὰ ζητήματα τῆς ὀρθοδόξου ἐννοίας καὶ ἐγκυρότητος τῶν ᾿Εκκλησιῶν καὶ τῶν ᾿Αρχηγῶν αὐτῶν. Τούτων οὕτως ἐχόντων, ἐρωτῶμεν τοὺς παρασυναγώγους ἐπισκόπους καὶ τοὺς ἀκολουθοῦντας αὐτοὺς κληρικοὺς καὶ λαϊκούς: πόθεν καὶ ἐκ ποίας ᾿Εκκλησίας ἀρύονται οὗτοι τὸ Κανονικὸν κῦρος τῶν ἐκκλησιαστικῶν πράξεων αὐτῶν, ἀφοῦ ἀπεσχίσθησαν παρ᾿ ἡμῶν ἄνευ λόγων ἐκκλησιαστικῶν καὶ ἐλάκτισαν οὗτοι ἄνευ φόβου Θεοῦ τοὺς χειροθετήσαντας καὶ εἰς ᾿Επισκόπους ἀναδείξαντας αὐτοὺς διὰ τῆς ἐπικλήσεως τῆς χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος; ῎Ισως ἀντιτάξωσιν οὗτοι, ὅτι δὲν ἀπεσχίσθησαν παρ᾿ ἡμῶν ἄνευ λόγων ἐκκλησιαστικῶν, προβάλλοντες οὗτοι ὡς τοιούτους τό, ὅτι ἠρνή- θημεν νὰ κηρύξωμεν, ὡς ᾿Εκκλησία ἰδιαιτέρα καὶ ἀνεξάρτητος τῆς Αὐτο- κεφάλου ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος, τοὺς καινοτομήσαντας ᾿Αρχιερεῖς, τοὺς ἀποδεχθέντας τὸ Παπικὸν ῾Ημερολόγιον, ὡς Σχισματικούς. 

᾿Αλλ᾿ ἐρωτῶμεν αὐτούς:
[ἆρά γε,] δικαιοῦται — κατὰ τὸ Κανονικὸν Δίκαιον καὶ τοὺς θείους καὶ ῾Ιεροὺς Κανόνας
καὶ τὴν αἰωνόβιον πρᾶξιν τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας —
νὰ κηρύττῃ Σχισματικοὺς τοὺς ᾿Αρχιερεῖς μία μερὶς Κληρικῶν καὶ Λαϊκῶν,
διαφωνούντων πρὸς αὐτοὺς εἰς ἓν ζήτη- μα ἐκκλησιαστικὸν ἰάσιμον —
κατὰ τὸν Μέγαν καὶ οὐρανοφάντορα Βασίλειον;
δεδομένου, ὅτι τὸ δικαίωμα τοῦτο ἐχορήγησαν αἱ ῞Αγιαι ῾Επτὰ Οἰκουμενικαὶ Σύνοδοι,
τὰ ἀλάθητα ταῦτα πυξία τῆς θείας ᾿Αληθείας καὶ ἡ ἀκριβὴς στάθμη τῆς ᾿Ορθοδοξίας,
εἰς τὴν ὅλην ᾿Εκκλησίαν,
συνερχομένην ἐν ῾Αγίῳ Πνεύματι εἰς Οἰκουμενικὴν ἢ Μεγάλην Τοπικὴν Σύνοδον.
῞Ητις μετὰ τὴν ἐξάντλησιν πάντων τῶν εἰρηνικῶν μέσων τοῦ διαφωτισμοῦ καὶ τῆς ὑποδείξεως τοῦ ψυχικοῦ ὀλέθρου καὶ τοῦ φοβεροῦ κρημνοῦ,
εἰς ὃν ὠθοῦσιν αἱ πεπλανημέναι θρησκευτικαὶ ἰδέαι,
προβαίνει μετὰ λύπης εἰς τὴν ἀπόσχισιν αὐτῶν ἐκ τοῦ θεοπαγοῦς καὶ αἰωνοβίου κορμοῦ τῆς ᾿Ορθοδοξίας,
καθαιροῦσα αὐτοὺς τοῦ ἀρχιερατικοῦ δικαιώματος τοῦ τελεῖν
ἐγκύρως τὰ Μυστήρια καὶ πᾶσαν ᾿Εκκλησιαστικὴν πρᾶξιν. (Συνεχίζεται...).

Α' Μέρος

«Ποιμαντορική ᾿Εγκύκλιος, Σεβασμιωτάτου πρ. Φλωρίνης κ. Χρυσοστόμου, πρός ῞Απαν τό ᾿Ορθόδοξον Χριστεπώνυμον Πλήρωμα, 

τό ἀκολουθοῦν τό Πάτριον ῾Εορτολόγιον». 
Αὐτοτελές φυλλάδιον, ἐκ σελίδων 16, ἐκδόσεως 1944. 

᾿Επιμ. ἡμέτ. 

Αναδημοσίευση εκ της Ιστοσελίδας της ''Ιεράς Μητρόπολης Ωρωπού και Φυλής'' 
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

 Επιμέλεια ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

Άγιος Χρυσόστομος ο νέος Ομολογητής