Η ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΗΣ 1ης ΙΟΥΝΙΟΥ 1944

Εἰς τήν τοιαύτην ἡμῶν ἀντίληψιν ἔχομεν σύμφωνον καί τό ῾Ιερόν Πηδάλιον τῆς Καθόλου ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας, 

ὅπερ εἰς τήν [ὑποσημείωσιν τοῦ Γʹ ᾿Αποστολικοῦ Κανόνος] ποιεῖται σαφῆ διάκρισιν

 μεταξύ τοῦ δυνάμει καί ἐνεργείᾳ σχισματικοῦ 

καί ἀποκαλεῖ ἀνοήτους τούς ταυτίζοντας τούς δύο τούτους ὅρους, 

τήν δέ γλῶσσαν αὐτῶν ἱεροκατήγορον, 

μή νοούντων τούτων, ὅτι ἡ προσταγή τῶν Κανόνων, 

χωρίς τήν ἔμπρακτον ἐνέργειαν τῆς Συνόδου εἶναι ἀτέλεστος, 

ἀμέσως καί πρό κρίσεως μή ἐνεργοῦσα καθ᾿ ἑαυτήν. 

Καὶ πρὸς περισσοτέραν πίστωσιν τῶν λεγομένων ἀναγράφομεν αὐτολεξεὶ τὴν σχετικὴν σημείωσιν τοῦ ῾Ιεροῦ Πηδαλίου, ὅπως ἀποστομώσωμεν τοὺς ἐναντία φρονοῦντας καὶ λέγοντας: «Πρέπει νὰ ἠξεύρωμεν, ὅτι τὰ ἐπιτίμια ὁποῦ διορίζουν οἱ Κανόνες, ἤγουν τὸ ῾῾καθαιρείσθω᾿᾿, τὸ ῾῾ἀφοριζέσθω᾿᾿, καὶ τὸ ῾῾ἀνάθεμα ἔστω᾿᾿, αὐτά, κατὰ τὴν γραμματικὴν τέχνην, εἶναι γʹ. προσώπου προστακτικοῦ, μὴ παρόντος. Εἰς τὸ ὁποῖον διὰ νὰ μεταδοθῇ ἡ προσταγὴ αὕτη, ἐξ ἀνάγκης χρειάζεται νὰ εἶναι βʹ. πρόσωπον παρόν. Τὸ ἐξηγῶ καλλιώτερα. Οἱ Κανόνες προστάζουσι τὴν Σύνοδον τῶν ζώντων ᾿Επισκόπων, νὰ καθαίρουν τοὺς ἱερεῖς, ἢ νὰ ἀφορίζουν, ἢ νὰ ἀναθε- ματίζουν τοὺς λαϊκούς, ὁποῦ παραβαίνουν τοὺς Κανόνας. ῞Ομως ἄν ἡ Σύνοδος δὲν ἐνεργήσῃ ἐμπράκτως τὴν καθαίρεσιν τῶν ῾Ιερέων, ἢ τὸν ἀφορισμόν, ἢ τὸν ἀναθεματισμὸν τῶν λαϊκῶν, οἱ ἱερεῖς αὐτοί, καὶ οἱ λαϊκοί, οὔτε καθῃρημένοι εἶναι ἐνεργείᾳ, οὔτε ἀφωρισμένοι ἢ ἀναθεματισμένοι. ῾Υπόδικοι ὅμως, ἐδῶ μὲν εἰς τὴν καθαίρεσιν καὶ ἀφορισμὸν ἢ ἀναθεματισμόν, ἐκεῖ δὲ εἰς τὴν θείαν δίκην...

῞Οθεν σφάλλουσι μεγάλως ἐκεῖνοι οἱ ἀνόητοι, ὁποῦ λέγουσιν, ὅτι εἰς τοὺς παρόντας καιροὺς ὅλοι οἱ παρὰ Κανόνας χειροτονηθέντες ἱερωμένοι, εἶναι ἐνεργείᾳ καθῃρημένοι. ῾Ιεροκατήγορος γλῶσσα εἶναι ἐκείνη ὁποῦ ἀνοήτως τὰ τοιαῦτα λόγια φλυαρεῖ, μὴ νοοῦσα, ὅτι, ἡ προσταγὴ τῶν Κανόνων, χωρὶς τὴν ἔμπρακτον ἐνέργειαν τοῦ βʹ. προσώπου, ἤτοι τῆς Συνόδου, εἶναι ἀτέλεστος, ἀμέσως καὶ πρὸ κρίσεως μὴ ἐνεργοῦσα καθ᾿ ἑαυ- τήν. Αὐτοὶ οἰ ἴδιοι θεῖοι ᾿Απόστολοι φανερὰ ἐξηγοῦσι τὸν ἑαυτόν τους μὲ τὸν ΜϚʹ Κανόνα τους, ἐπειδὴ δὲν λέγουσι πῶς ἤδη εὐθὺς ἐνεργείᾳ εὑρίσκεται καθῃρημένος, ὅποιος ᾿Επίσκοπος ἢ Πρεσβύτερος δεχθῇ τὸ τῶν αἱρετικῶν βάπτισμα, ἀλλὰ ῾῾καθαιρεῖσθαι προστάσσομεν᾿᾿, ἤγουν νὰ παρασταθῇ εἰς κρίσιν, καὶ ἂν ἀποδειχθῇ πῶς τοῦτο ἔκαμε, τότε ἂς γυμνωθῇ μὲ τὴν ἰδικήν σας ἀπόφασιν ἀπὸ τὴν ῾Ιερωσύνην, τοῦτο προστάσσομεν». (Πηδάλιον, Γʹ ᾿Αποστολικὸς Κανών, ὑποσημ. 1) ᾿Εντεῦθεν συνάγεται, ὅτι οὐδεὶς κληρικός, ἐκκλίνων τοῦ θριγκοῦ τῆς ᾿Ορθοδοξίας, θεωρεῖται καθῃρημένος ἐν ἐνεργείᾳ, ἐὰν δὲν διέλθῃ δι᾿ ᾿Εκκλησιαστικοῦ ἐγκύρου Δικαστηρίου, δύναται ὅμως νὰ θεωρηθῇ τοιοῦτος δυνάμει καὶ πρὸ συνοδικῆς κρίσεως καὶ τελεσιδίκου περὶ τούτου ἀποφάσεως· οὕτω δὲ καὶ ἀπὸ Κανονικῆς ἀπόψεως ἰσχύει τὸ βασικὸν νομικὸν ἀξίωμα καὶ ἀπόφθεγμα: «οὐδεὶς δικάζεται ἀναπολόγητος». 

῞Οθεν, ἵνα κηρύξωμεν καὶ ἡμεῖς τοὺς καινοτομήσαντας ᾿Αρχιερεῖς Σχισματικοὺς καὶ ἐν ἐνεργείᾳ, ὅπως ἔπραξαν αὐθαιρέτως καὶ ἀντικανονικῶς οἱ παρασυνάγωγοι ἐπίσκοποι, ἔδει νὰ δικάσωμεν αὐτούς, ἀλλ᾿ ἵνα δικάσωμεν ἔδει νὰ ἔχωμεν πάντα τὰ Κανονικὰ στοιχεῖα, τὰ ἀπαιτούμενα πρὸς συγκρότησιν ᾿Εκκλησιαστικοῦ Δικαστηρίου, ὅπερ δὲν δύναται νὰ συγκροτήσῃ, παρὰ μία ᾿Εκκλησία, ἀνεγνωρισμένη ὑφ᾿ ὅλων τῶν ἐπὶ μέρους ᾿Ορθοδόξων ᾿Εκκλησιῶν, ὡς Αὐτοκέφαλος, ἔχουσα τὸ δικαίωμα νὰ δικάζῃ ἐγκύρως τούς, εἴτε εἰς τὴν πίστιν εἴτε εἰς τὴν ἠθικὴν ἁμαρτάνοντας κληρικούς της. ᾿Αλλ᾿ ἡμεῖς οἱ Παλαιοημερολογῖται δὲν ἀποτελοῦμεν ἰδιαιτέραν καὶ ἀνεξάρτητον ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν ἐν ῾Ελλάδι, διότι οὐδεμία ᾿Εκκλησία μᾶς ἀνεγνώρισεν ὡς τοιαύτην, ἀλλ᾿ εἴμεθα ἐντὸς τῆς ἀνεγνωρισμένης Αὐτοκεφάλου ῾Ελληνικῆς ᾿Εκκλησίας, ὡς μία φρουρά, ἢτις φρουρεῖ τὸν θεσμὸν τοῦ ᾿Ορθοδόξου ῾Εορτολογίου, ὃν ἠθέτησεν, ὡς μὴ ὤφειλεν, ἡ πλειοψηφία τῆς ῾Ιεραρχίας, καὶ ἡμεῖς, ὡς ἀποτελοῦντες τὴν φαεινὴν καὶ ἀλύμαντον πλευρὰν τῆς Αὐτοκεφάλου ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος, συνεχίζομεν τὴν ἱστορίαν Αὐτῆς, ὑπὸ τὴν ὀρθόδοξον ἔννοιαν. 

Τὴν ἐσφαλμένην καὶ ἀντικανονικὴν ταύτην ἰδέαν, ὅτι ἡμεῖς ἀποτελοῦμεν ἰδιαιτέραν ᾿Εκκλησίαν, ἔρριψεν εἰς τὸ μέσον καὶ εἰσηγήθη καὶ εἰς τὴν Πολιτείαν ὁ ἐκλιπὼν ᾿Αρχιεπίσκοπος ᾿Αθηνῶν Χρυσόστομος Παπαδόπουλος σκοπίμως καὶ κακοβούλως, ὅπως παραστήσῃ ἡμᾶς εἰς τὰ ὄμμα- τα τῆς Πολιτείας καὶ τῆς ῾Ελληνικῆς Κοινωνίας ὡς ἐπαναστάτας, καὶ ὡς κινήσαντας πτέρναν κατὰ τῆς Αὐτοκεφάλου ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος, καταρίψῃ δὲ οὕτως ἡμᾶς εἰς τὴν μῆνιν τῆς Πολιτείας καὶ τὴν κοινὴν περιφρόνησιν τῆς κοινωνίας. Πρὸς τοῦτο μάλιστα, δὲν ὤκνησεν οὗτος, καίπερ γνώστης τῶν θείων καὶ ῾Ιερῶν Κανόνων καὶ Καθηγητὴς τῆς ᾿Εκκλησιαστικῆς ῾Ιστορίας νὰ κηρύξῃ, ὅτι οἱ παλαιοημερολογῖται ᾿Αρχιερεῖς, διακόψαντες ἄνευ δῆθεν ᾿Εκκλησιαστικῶν καὶ Κανονικῶν λόγων τὴν πνευματικὴν ἐπικοινωνίαν μετὰ τῆς Προϊσταμένης των ᾿Εκκλησιαστικῆς ᾿Αρχῆς καὶ πήξαντες ἰδίους Ναούς, ἀπετέλεσαν ἰδίαν ᾿Εκκλησίαν, καὶ μάλιστα σχισματικήν, ὡς ἐνησμενίσθη νὰ ἀποκαλέσῃ αὐτὴν τὸ δικάσαν καὶ καθαιρέσαν τοὺς ᾿Επισκόπους Μεγαρίδος, Διαυλείας, Κυκλάδων, καὶ Βρεσθένης Συνοδικὸν Δικαστήριον. Βλέπε σχετικὸν ἀπόσπασμα τῆς ᾿Αποφάσεως τούτου, ἔχον αὐταῖς λέξεσιν ὡς ἑξῆς: 

Διὰ ταῦτα δικάζον ἐρήμην τῶν Κατηγορουμένων, κηρύσσει τούς: Χριστόφορον Χατζῆν, Γερμανὸν Βαρικόπουλον, Ματθαῖον Καρπαθάκην, καὶ Πολύκαρπον Λιώσην, ἐνόχους παρανόμου καὶ ἀντικανονικῆς χειροτονίας εἰς ᾿Επισκόπους, προσχωρήσεως εἰς τὸ σχίσμα τὸ δημιουργηθὲν ὑπὸ τῶν τέως Μητροπολιτῶν Δημητριάδος Γερμανοῦ, πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου, καὶ Ζακύνθου Χρυσοστόμου...». [Περιοδ. «᾿Εκκλησία», ἀριθ. 27-28/13.7.1935, σελ. 213-217] ᾿Αλλ᾿ ἡ γνώμη αὕτη εἶναι ἐσφαλμένη καὶ ἀντικανονική, δεδομένου ὅτι κατὰ τὴν ὀρθόδοξον πίστιν καὶ ἀντίληψιν, τὰς ᾿Εκκλησίας συνιστᾶ καὶ χωρίζει, οὐχὶ μία μερὶς χριστιανῶν Κληρικῶν καὶ λαϊκῶν, διαφωνοῦσα εἴς τι ζήτημα ἐκκλησιαστικὸν πρὸς τὴν διοικοῦσαν ῾Ιεραρχίαν καὶ ἐν καταστάσει ἐκκλησιαστικῆς ἀκοινωνησίας διατελοῦσα, ἀλλ᾿ ὅλη ἡ ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία, εἰς Σύνοδον συνερχομένη καὶ ἐν ῾Αγίῳ Πνεύματι ἀποφαινομένη. 

Κατὰ ταῦτα, ἡμεῖς οἱ Παλαιοημερολογῖται, ὅσῳ καὶ ἂν παρουσιαζώμεθα κατὰ τὸ φαινόμενον καὶ τὴν ἐξωτερικὴν ἐκδήλωσιν τῆς πίστεως, ὡς ἔχοντες ἰδίους εὐκτηρίους οἴκους καὶ ἰδίους λειτουργούς, οὐχ᾿ ἧττον ὅμως, καίτοι διατελοῦμεν ἐν πνευματικῇ ἀκοινωνησίᾳ πρὸς τὴν καινοτομήσασαν ῾Ιεραρχίαν, ἅτε ἐχόμενοι στερρῶς τῶν θείων Κανόνων καὶ τῶν ῾Ιερῶν Παραδόσεων, ἀποτελοῦμεν ἐν τῇ Κανονικότητι, οὐχὶ ἰδιαιτέραν ᾿Εκκλησίαν ἐκείνης, μεθ᾿ ἧς διεκόψαμεν προσωρινῶς διὰ λόγους Κανονικοὺς τὴν ἐκκλησιαστικὴν ἐπικοινωνίαν, ἀλλὰ τὴν ἀνύστακτον φρουράν, ὡς ἔφθην εἰπών, τὴν ἀγρύπνως φρυκτωροῦσαν ἐπὶ τῶν ἀδαμαντίνων ἐπάλξεων τῆς μιᾶς Αὐτοκεφάλου ῾Ελληνικῆς ᾿Εκκλησίας, ἐν ὀνόματι τῆς ῾Οποίας συνεχίζομεν τὴν ἱστορίαν Αὐτῆς ὑπὸ τὴν ἀλύμαντον καὶ ὀρθόδοξον ἀρχικὴν ἔννοιαν. Οἱ ἀλλοίαν γνώμην περὶ τούτου ἔχοντες παρασυνάγωγοι ἐπίσκοποι περιπίπτουσιν εἰς τὴν αἵρεσιν τοῦ Προτεσταντισμοῦ καὶ τελοῦντες τὰ Μυστήρια ἐν ὀνόματι ἀνυπάρκτου ἐκκλησίας, ἢ κάλλιον εἰπεῖν τῆς ἀτομικῆς των ἐκκλησίας, στεροῦνται πάσης Χάριτος, 

῟Ης ταμειοῦχος τυγχάνει πᾶσα ἀνεγνωρισμένη ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία. Διότι, ἂς μᾶς εἴπωσιν οὗτοι εἰς ποίαν ᾿Εκκλησίαν ἀνήκουσιν, ἀφοῦ ἐκήρυξαν καὶ ἐν ἐνεργείᾳ σχισματικήν, νοσφισάμενοι παντόλμως δικαίωμα Συνόδου, ὡς ἄλλοι Πάπαι τῆς ᾿Ανατολῆς, τὴν Αὐτοκέφαλον ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος, ἐν ὀνόματι τῆς ῾Οποίας ἔτυχον παρ᾿ ἡμῶν τοῦ ἐπισκοπικοῦ βαθμοῦ τῇ ἐπιφοιτήσει τοῦ παναγίου καὶ τελεταρχικοῦ Πνεύματος. Γνωστοῦ δὲ ὄντος, ὅτι οὐδεμία τῶν ἐπὶ μέρους ᾿Ορθοδόξων ᾿Εκκλησιῶν, τῶν ἱσταμένων ἐπὶ τοῦ ἐδάφους τοῦ Πατρίου καὶ ᾿Ορθοδόξου ῾Εορτολογίου ἀνεγνώρισεν αὐτούς, ὡς ἀποτελοῦντας Αὐτοκέφαλον καὶ ἀνεξάρτητον ᾿Εκκλησίαν, οἴκοθεν ἐννοεῖται, ὅτι οὗτοι δὲν ἀνήκουσιν εἰς ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν ἀνεγνωρισμένην, ἀλλ᾿ εἰς τὴν ἐκκλησίαν τῶν ὀπαδῶν των καὶ συνεπῶς δὲν δύνανται νὰ ἔχωσιν ἰδιότητα ᾿Ορθόδοξον, ἀλλὰ Προτεσταντικήν, διότι ἀντλοῦν τὸ κῦρος καὶ τὴν χάριν τῶν ἐκκλησιαστικῶν πράξεών των, οὐχὶ ἀπὸ τὴν ἔννοιαν τῆς ᾿Εκκλησίας, ὡς ταμιούχου τῆς Χάριτος, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν προσωπικότητα αὐτῶν καὶ τῶν ὀπαδῶν των, ὡς φρονοῦσιν καὶ πιστεύουσιν οἱ Προτεστάνται, οἱ ὑποκαταστήσαντες τὴν θείαν ἔννοιαν καὶ ὑπόστασιν τῆς ᾿Εκκλησίας διὰ τῆς προσωπικῆς καὶ ἀτομικῆς των ἰδιότητος καὶ αὐθεντίας. 

᾿Ιδού, διατὶ οἱ παρασυνάγωγοι ἐπίσκοποι Βρεσθένης καὶ Κυκλάδων δὲν δύνανται νὰ ἔχωσιν ὀρθόδοξον χάριν καὶ δικαίωμα νὰ μεταδώσωσιν ταύτην εἰς τοὺς ἀκολουθοῦντας αὐτοὺς εἰς τὴν ἐκκλησιαστικὴν ταύτην κατωφέρειαν, ἐφ᾿ ὅσον οὗτοι δὲν ἀνήκουσιν εἰς Κανονικὴν ᾿Εκκλησίαν, τὴν μόνην ταμιοῦχον τῆς θείας Χάριτος κατὰ τὴν ὀρθόδοξον ἀντίληψιν. [Ϛʹ.] ΔΙΑ τὸν σοβαρὸν τοῦτον λόγον, ἀπὸ ὀρθοδόξου ἀπόψεως ἡμεῖς, γνῶσται τοῦ πνεύματος τῶν θείων Κανόνων καὶ τῶν σεπτῶν Δογμάτων καὶ παραδόσεων τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας, ἠρνήθημεν νὰ θεωρήσωμεν τὴν ῾Ιεραρχίαν τῆς ῾Ελλάδος καὶ ἐνεργείᾳ σχισματικήν, ἀλλὰ δυνάμει μόνον, ἕως οὗ συνέλθῃ μία Σύνοδος ἔγκυρος, ἵνα δικάσῃ τοὺς καινοτόμους ᾿Αρχιερεῖς, ἀρνουμένους δὲ τούτους μετὰ τὸν ἐπαρκῇ διαφωτισμὸν νὰ ἐπιστρέψωσιν εἰς τὴν Παράδοσιν τοῦ ᾿Ορθοδόξου ῾Εορτολογίου, καθαιρέσῃ καὶ ἀποσχίσῃ καὶ σχισματικοὺς ἐν ἐνεργείᾳ νὰ διακηρύξῃ, ὁπότε θὰ ἀναγνωρίσῃ τοὺς ὀλίγους ὀρθοδοξοῦντας ᾿Αρχιερεῖς ὡς μόνους ἐκπροσώπους τῆς ᾿Ορθοδόξου ῾Ελληνικῆς ᾿Εκκλησίας. 

Μέχρις οὗ ὅμως γίνῃ τοῦτο καὶ τεθῶσι τά τε πρόσωπα καὶ τὰ πράγματα εἰς τὴν θέσιν των, οἱ παρασυνάγωγοι ἐπίσκοποι, πολιτευόμενοι ὡς ἐπολιτεύθησαν, καταφωρῶνται — κατὰ τὴν ἀκριβῇ ἀντίληψιν τῶν Κανόνων, ὅτι οὗτοι δὲν ὀρθοδοξοῦν, ἀλλὰ προτεσταντίζουν καὶ — ὑπὸ τὸ πρόσχημα τῆς ἀκράτου δῆθεν ὀρθοδοξίας — κρημνίζουν ἄνευ φόβου Θεοῦ ἑαυτοὺς καὶ τοὺς ὀπαδούς των εἰς τὸν ψυχόλεθρον κρημνὸν τῆς κακοδοξίας καὶ τῆς ψυχικῆς ἀπωλείας. ῍Ας μὴ εἴπωσι δὲ οὗτοι, ὅτι ἐν τῇ περιπτώσει ταύτῃ δὲν ἀξίζει τὸν κόπον νὰ εἶναί τις Παλαιοημερολογίτης, ὑποκείμενος εἰς διωγμούς, χλευασμοὺς καὶ εἰς τόσας ἄλλας δυσκολίας, ἅς συνεπάγεται ἡ ἀποχώρησις ἐκ τῆς καινοτομησάσης ῾Ιεραρχίας καὶ ἡ προσχώρησις εἰς τὴν μερίδα τῆς ὀρθοδοξούσης τοιαύτης, διότι ὁ ἐν γνώσει ἀκολουθῶν καὶ τὸν δυνάμει μόνον ὑποκείμενον εἰς καθαίρεσιν καὶ ἀπόσχισιν ῾Ιεράρχην καὶ ἀσπαζόμενος τὴν καινοτομίαν τούτου, καθίσταται καὶ οὗτος ὑπεύ- θυνος τῶν ἀρῶν καὶ τῶν ἀναθεμάτων, ἅτινα ἐκτοξεύουσιν οἱ θεῖοι καὶ ῾Ιεροὶ Κανόνες κατὰ τῶν ἀθετούντων γραπτὴν ἢ ἄγραφον Παράδοσιν: 

Εἴ τις πᾶσαν Παράδοσιν ᾿Εκκλησιαστικὴν ἔγγραφόν τε ἢ ἄγραφον ἀθετεῖ, ἀνάθεμα», (Πρᾶξις Ζʹ καὶ Ηʹ, [Mansi τ. 13, στλ. 400C καὶ 416D]) θεσπίζει ἡ Ζʹ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος. ΤΟΥΤΩΝ οὕτως ἐχόντων, εἰς μὲν τοὺς ὁμόφρονας καὶ πιστοὺς ὀπαδοὺς τῆς ᾿Ορθοδόξου Παρατάξεως ἡμῶν προτρεπόμεθα, ὅπως ἀποφεύγωσι καὶ μηδεμίαν προσοχὴν δίδωσιν εἰς τὰς φλυαρίας καὶ μωρὰς συζητήσεις τῶν παρασυναγώγων ἐπισκόπων Βρεσθένης καὶ Κυκλάδων, δι᾿ ὧν προσπαθοῦσιν οὗτοι, ὑπὸ τὸ πρόσχημα τῆς ἀκράτου δῆθεν ὀρθοδοξίας, νὰ παγιδεύσουν αὐτοὺς εἰς τὴν λύμην τῆς κακοδοξίας καὶ νὰ παρασύρωσιν εἰς τὸν κρημνὸν τῆς ψυχικῆς ἀπωλείας· εἰς δὲ τοὺς καλῇ τῇ πίστει καὶ ἐξ ἀγαθοῦ τοῦ συνειδότος ἀκολουθοῦντας αὐτοὺς συνιστῶμεν, ὅπως ἀποκηρύξωσιν αὐτοὺς καὶ τὰς βεβήλους κενοφωνίας καὶ ψυχοφθόρους διδασκαλίας, τὰς ἀντικειμένας πρὸς τὸ ἀκραιφνὲς καὶ ὑγιὲς πνεῦμα τῆς ᾿Ορθοδοξίας, ἐὰν ἐπιθυμοῦν νὰ τύχωσιν τῆς ψυχικῆς αὐτῶν σωτηρίας, εὑρισκομένης μόνον ἐν τῇ σωστικῇ Κιβωτῷ τῆς Κανονικῆς καὶ ἀνεγνωρισμένης ᾿Εκκλησίας. 

᾿Απὸ παρομοίων ψευδοδιδασκάλων θέλων ὁ θεηγόρος ᾿Απόστολος τῶν ᾿Εθνῶν νὰ προφυλάξῃ τὸν μαθητὴν αὐτοῦ Τιμόθεον, συνιστᾶ εἰς αὐτὸν τὰ ἑξῆς: «῏Ω Τιμόθεε, τὴν παρακαταθήκην φύλαξον, ἐκτρεπόμενος τὰς βεβήλους κενοφωνίας καὶ ἀντιθέσεις τῆς ψευδωνύμου γνώσεως, ἢν τινες ἐπαγγελλόμενοι περὶ τὴν πίστιν ἠστό- χησαν» (Αʹ Τιμ. ϛʹ 20-21)· καὶ ἀλλαχοῦ: «Πονηροὶ δὲ ἄνθρωποι καὶ γόητες προκόψουσιν ἐπὶ τὸ χεῖρον, πλανῶντες καὶ πλανώμενοι· σὺ δὲ μένε ἐν οἷς ἔμαθες καὶ ἐπιστώθης εἰδὼς παρὰ τίνος ἔμαθες» (Βʹ Τιμ. γʹ 13-14). 

Τάς πατρικάς ἡμῶν ταύτας ὑποθήκας καί παροτρύνσεις 

ἀπευθύνοντες ἐκ ποιμαντορικοῦ καθήκοντος 

πρός τά πνευματικά τέκνα τῆς ὀρθοδοξούσης Παρατάξεως ἡμῶν 

καί πρός τούς καλῇ τῇ πίστει ἀκολουθοῦντας τήν ἀντίθετον Παράταξιν τῶν παρασυναγώγων ἐπισκόπων, 

δι᾿ ἐλπίδος ἔχομεν, 

ὅτι αἱ ἐκ πίστεως ὀρθοδόξου καί πατρικῆς ἀγάπης ἀπορρέουσαι αὗται συστάσεις

 θά εὕρωσιν τήν δέουσαν ἀπήχησιν εἰς τάς καρδίας τῶν ἡμετέρων ὀπαδῶν 

καί πρό πάντων τῶν τῆς ἀντιθέτου καί πεπλανημένης Παρατάξεως τῶν Παρασυναγώγων, 

τόσῳ μᾶλλον, 

ὅσῳ ἡ μή συμμόρφωσις πρός ταύτας, 

ἐξοβελίζουσα τούς Παρασυναγώγους ἐκ τοῦ περιβόλου τῆς ῾Ελληνικῆς ᾿Εκκλησίας,

 ἀπαλλοτριοῖ αὐτούς τῆς θείας Χάριτος καί ἐγκυμονεῖ τόν κίνδυνον τῆς ψυχικῆς αὐτῶν ἀπωλείας. 

᾿Επί τῇ χρηστῇ ταύτῃ ἐλπίδι ἐπικαλούμεθα ἐπί πάντας ἡμᾶς τήν ἐξ ὕψους 

δύναμιν καί τόν ἄνωθεν φωτισμόν τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, 

Οὗ ἡ χάρις καί τό ἄπειρον ἔλεος σύν τῇ πατρικῇ ἡμῶν εὐχῇ καί εὐλογίᾳ εἴῃ μετά πάντων ῾Υμῶν. 

᾿Αμήν 

Γ' Μέρος 

Τελευταίον

᾿Αθῆναι, 1η ᾿Ιουνίου 1944 

† ῾Ο πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος

«Ποιμαντορική ᾿Εγκύκλιος, Σεβασμιωτάτου πρ. Φλωρίνης κ. Χρυσοστόμου, 

πρός ῞Απαν τό ᾿Ορθόδοξον Χριστεπώνυμον Πλήρωμα, 

τό ἀκολουθοῦν τό Πάτριον ῾Εορτολόγιον». 

Αὐτοτελές φυλλάδιον, ἐκ σελίδων 16, ἐκδόσεως 1944. 

᾿Επιμ. ἡμέτ. 

Αναδημοσίευση εκ της Ιστοσελίδας της ''Ιεράς Μητρόπολης Ωρωπού και Φυλής'' 

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών 

Επιμέλεια ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ 

Άγιος Χρυσόστομος ο νέος Ομολογητής