ἐγὼ γὰρ οἶδα τοῦτο, ὅτι εἰσελεύσονται μετὰ τὴν ἄφιξίν μου λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς μὴ φειδόμενοι
τοῦ ποιμνίου
καὶ ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τοὺς μαθητὰς
ὀπίσω αὐτῶν.
Πράξεις των Αποστόλων κ' 29-30
Η συνάντηση Βαρθολομαίου - Πάπα - Ιερωνύμου στην Μυτιλήνη
αποτέλεσε τον πλήρη ορισμό μιας λαικίστικης και δημαγωγικής φιέστας,
μιας ηχηρής και προβεβλημένης prova generale εν όψει της επικείμενης, ληστρικής ψευδοσυνόδου τον Ιούνιο στην μεγαλόνησο.
Ήταν η κορύφωση ενός λαικού εμπαιγμού και ενός θρησκευτικού πολιτικαντισμού
στις πλάτες ενός έγκλειστου και ανοχύρωτου λαού
και στους ώμους απάτριδων προσφύγων και λάθρων
διακομιστών του πολεμοχαρούς Ισλάμ.
Οι τρεις λειτούργησαν ως οι γνωστοί και πασίδηλοι ''πρεσβευτές καλής θέλησης''
που κομίζουν αγάπη χειραγωγημένη με ατέρμονα,
υποκριτικά και διανθισμένα λόγια
για λίαν εύπεπτη εσωτερική και διεθνή κατανάλωση.
Η μόνη είδηση αυτής της αιρετικής συνεύρεσης ήταν
η αυταπόδεικτη πλέον φανέρωση των οικουμενιστικών φρονημάτων του κ. Ιερωνύμου,
που τόσα χρόνια στην αφάνεια και την φυγόδικη αποστασιοποίηση από το κοινωνικό γίγνεσθαι,
επένδυσε στον οικουμενιστικό αυτό συναγελασμό
για να του προσδώσει την δυναμικότητα της διοικητικής του θέσης!
Το συγκρητιστικό αυτό συναπάντημα όμως έγινε προπάντων για έναν και μοναδικό λόγο: για την ενίσχυση, γιγάντωση και εδραίωση στην συνείδηση του λαού, πως η Ορθοδοξία από μόνη της μειούται και χρειάζεται τον έκπτωτο παπισμό για την άρδην ολοκληρωσή της... Προετοιμάζουν τον λαό για την οικουμενιστική ολοκλήρωση της επερχόμενης συνόδου, επενδύουν στο μεσογειακό ταμπεραμέντο, τον ενχώριο συναισθηματισμό και το πατροπαράδοτο φιλότιμο του Έλληνα, προιδεάζοντας για τους επιχειρούμενους γάμους κοινωνίας που θα συμπληρώσουν την πρόβα νυφικού στον οικουμενιστικό νυμφώνα. Το λεγόμενο ''προσφυγικό'' - λίαν αδόκιμος και ερμηνευμένος τυχοδιωκτικά όρος - αποτελεί το alter ego της αγαπολογικής ηθοποιίας, της δι-αιρετικής κοσμικοφανούς αγάπης και της διανθισμένης σπέκουλας των οικουμενιστικών δοξασιών που κομίζουν οι τρεις κοσμικοί συνοδοιπόροι.
Ήταν εκπληκτικά οδυνηρό και αποκρουστικό να βλέπεις στα τηλεοπτικά πλάνα αυτόν τον Πάπα, τον ορισμό ενός θεοκρατικού κοσμοκράτορα με εγνωσμένα ψήγματα αυτοκρατορικής και δυσειδούς αιρετικοφροσύνης, να σέρνει από πίσω του δύο αυτοτιτλοφορούντες ''ορθοδόξους'', που έμοιαζαν κάτι σαν τους προσωπικούς, καμωμένους αχθοφόρους του, τους πιστούς, ομόφρονους και αφοσιωμένους υπηρέτες του, κάτι σαν τους βρετανούς, υποτακτικούς μπάτλερ που συνοδεύουν τον εργοδότη τους σε μια ξένη και παρηκμασμένη χώρα.
Το κλάμα του μικρού προσφυγόπουλου που έπεφτε μετέωρο στα πόδια ενός παγκόσμιου, επιβλητικού κοσμοηγήτορος μεταλλασσόταν, ως το καλύτερο, ιδεατό εφαλτήριο για ευσυγκίνητες, δακρυσμένες τηλοψίες, για ανέξοδη, διακρατική διαφήμιση και για την διακριτικά ευκατανάλωτη κατάποση της ενωτικής ιδεοληψίας του Οικουμενισμού χωρίς όρια και κυρίως χωρίς ορθόδοξες, πατερικές αρχές. Οι τρεις δυστηχείς αυτοί συνοδοιπόροι, μαζί με τον προκλητικά υποκινούμενο, διακινούμενο και γενικά ως νοούμενο Πρωθυπουργό της χώρας συμπεριφέρθηκαν ως πολιτικάντιδες, τηλεοπτικοί εραστές της οίησης, που κόβουν την κόκκινη κορδέλα στα εγκαίνια δημόσιου φρενοκομείου, που επισκέπτονται τον ψυχορραγούντα ασθενή λίγο πριν από τον θάνατό του, τέλος κάτι σαν τις μαζικές ορδές μετακινούμενων πολιτευτών που επιχειρούν να ασελγήσουν για άλλη μια φορά στους υποψήφιους, ανυποψίαστους ψηφοσυλλέκτες τους.
Μοίρασαν αγάπη γενόσημη που την γλύκαναν με καραμέλες, πούλησαν λύπη ανεκμυστήρευτη που την έβρεξαν με την ένοχη σιωπή τους και κυρίως εμπορεύθηκαν τον πόνο και την θλίψη για να προαναγγείλουν την μοιχεπιβάτικη και επορνευόμενη σύζευξή τους. Για όλα αυτά, ο χρόνος και ο τόπος αυτής της... λιτής και... ταπεινής Φιέστας δεν ήταν ως έτυχε. Επαναλαμβάνεται με καταπληκτική ακρίβεια στο πείσμα του χρόνου το ίδιο ακριβώς πανομοιότυπο σενάριο. Μέσα από μια κατακερματισμένη κοινωνικά Ελλάδα, οικονομικά εξαθλιωμένη και πολιτικά σηψαιμική, με λαό περί άλλων τυρβάζων και ηγεσίες τρεις λαλούν και τρεις χορεύουν, ετοιμάζεται τον Ιούνιο πάλι το αιρετικό lifting στο δόγμα της επισήμου Εκκλησίας, με αλλαγές στο Πασχάλιο, την τέλεση μικτών γάμων μεταξύ αιρετικών και ορθοδόξων και επισημοποίηση της ενότητας με τους παπικούς σταυρωτές Κυρίου.
Η Σύναξη των Προκαθημένων των επισήμων Ορθοδόξων Εκκλησιών στην Γενεύη τον -μόλις- περασμένο Ιανουάριο αποκάλυψε οφθαλμοφανέστατα το πασίδηλο, αιρετικό φρόνημα όλων αυτών των κρατικών ''μεγαλοποιμένων'', αφού με το άρθρο 6 του κειμένου ''Απόφασις σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον χριστιανικό κόσμο'' αναφέρεται ρητώς, πως: ''Η Ορθόδοξος Εκκλησία αναγνωρίζει την ιστορικήν ύπαρξιν άλλων Χριστιανικῶν Εκκλησιών και Ομολογιών...''. Κατόπιν τούτου διαγράφεται σε επίπεδο κορυφής, από όλες τις τοπικές εκκλησίες το ''Σύμβολο της Πίστεως'' και αποφάσεις ολόκληρων Οικουμενικών Συνόδων!
Οποία τραγική ειρωνία! Τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1920, η Ελλάδα υποδεχόταν τους χιλιάδες εκτοπισμένους πρόσφυγες των αλύτρωτων πατρίδων της Μικράς Ασίας, οι πολιτικές εξουσίες βραχύβιες και ασταθείς ρυμούλκησαν διαδοχικά την χώρα στην πτώχευση και την εξαθλίωση, ενώ σε επίπεδο Εκκλησίας, με την ιστορική Εγκύκλιο του 1920, άλλαξαν το ορθόδοξο εορτολόγιο προκειμένου αυτό να προσεταιριστεί το παπικό status του Βατικανού. Ακριβώς η ίδια - ιστορικά - δοκιμασμένη ''συνταγή'' ποιείται τώρα, στην έτι περισσότερο μαξιμαλιστική εκδοχή της: Μαζική λαθρομετανάσταυση βαπτισμένη ως προσφυγικός εκτοπισμός, χώρα ολικά πτωχευμένη οδηγούμενη στην ξέρα της χρεοκοπίας, εναλλασσόμενες, κατοχικές και δωσίλογες κυβερνήσεις που εκποιούν τον εθνικό της πλούτο και η επίσημη Εκκλησία, που - σχεδόν έναν αιώνα μετά - προχωρεί σε έναν δι-αιρετικό plan B' άρδην αλλοιωτικής αποορθοδοξοποίησής της!
Η αιρετική συνεύρεση της κοσμικής τριανδρίας στην Λέσβο εκπονήθηκε από τον ίδιο τον κ. Ιερώνυμο, ο οποίος -άκουσον - άκουσον- θέλησε να διεθνοποιήσει το ''προσφυγικό'' πρόβλημα με ''πνευματικούς'' ηγέτες παγκόσμιας αποδοχής, όπως ένας επιβεβλημένος διακομιστής της αίρεσης, όπως ο Πάπας! Ως φαίνεται, έτσι νοείται από την επίσημη Εκκλησία ο ορθόδοξος τρόπος αντιμετώπισης ενός προβλήματος, συστρατεύοντας ακόμη και την αίρεση μέσω των πλάνων λαθροεπιβατών της!
Δεν ήταν συγκηριακά επιτευχθείσα αυτή η τριανδρική συνάντηση, αλλά εκμεταλλευόμενη ακριβώς την συγκηρία κινήθηκε για την συνακόλουθη γνωστοποίηση, υπενθύμηση και επιβεβαίωση προς τον ελληνικό λαό, πως τώρα ή Ένωση με τους Παπικούς έρχεται με βήμα ταχύ και η κρατούσα Εκκλησία σ' αυτήν την πρόκληση απαντά με ολική δογματική και πνευματική οσφυοκαμψία! Είναι δε αυτός ο Οικουμενισμός σαν ένα τεράστιο super market αλλότριων δαιμονικών πολυδοξασιών, που στο όνομα τάχα του Χριστού μας κομίζουν γλαύκας εις Αθήνας...!
Και τί έφερε εντέλει αυτός ο οικουμενιστικός συναγελασμός;
Ακατάσχετη διαφήμιση στον ποντίφηκα της Ρώμης,
επισημοποίηση, εδραίωση και ισχυροποίηση του ''διαχριστιανικού'' συγκρητισμού,
μορφοποιώντας, μεταλλάσσοντας και εκποιώντας
την κρατούσα, νεοημερολογίτικη εκκλησία
σε ένα διοικητικό παραμάγαζο του εωσφορικού Βατικανού.
Εφεξής τα γεγονότα του μετασχηματισμού αυτής της επισήμου Εκκλησίας
σε ένα τεκτονικά μορφοποιημένο εντευκτήριο με υπόμνηση κάποιας απόμακρης και επινοημένης Χριστοήθειας,
θα θυμίζει στους παρερχόμενους πιστούς της,
πως -αλίμονο- μπορούν να συνυπάρξουν και με τον Χριστό και με τον Διάβολο.
Αυτή θα είναι και η επική νίκη του δαιμονοκρατούμενου Οικουμενισμού:
πως οι πιστοί θα είναι μέλη της Πανθρησκείας του Αντιχρίστου,
οι ίδιοι όμως θα πιστεύουν πλανερά πως είναι μέλη της Εκκλησίας του Χριστού.
Εύχεσθε και προσεύχεσθε!
Γιώργος Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου