ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΘΕΟΔΩΡΗΤΟΥ: ΤΟ ΑΝΤΙΔΟΤΟΝ

Ευλογία Θεού 

προβαίνουμε στην διαδικτυακή μεταφορά αποσπασμάτων εκ του βιβλίου του Μακαρίου Ιερομονάχου π. Θεοδωρήτου Μαύρου: 

''Το Αντίδοτο''. 

Η συγγραφική αυτή μελέτη αποτέλεσε οριακό σταθμό στα εκκλησιαστικά ειωθότα έως τέλους της δεκαετίας του '80,

 αφού αποτέλεσε μια πληρέστατη  πατερική αναίρεση του βιβλίου του 

π. Επιφανίου Θεοδωροπούλου ''Τα Δύο Άκρα''. 

Του γνωστού ''Επιφανειακού ιδεολογήματος'' 

του μένειν άχρι καιρού, που τα χρόνια που πέρασαν από την κοίμηση του αρχιμανδρίτη (1989) έως σήμερα, 

κατέδειξαν με τον πλέον -αποκαλυπτικά- οφθαλμοφανέστερο τρόπο, 

πως ο επάρατος Οικουμενισμός συνέχισε να γιγαντώνεται έτι περισσότερο, 

οι Αγιορείτες πατέρες -στην πλειοψηφία τους- κράτησαν ανεκλάλητη και ανερμήνευτη σιγήν άβουλου ιχθύος, 

η Διοικούσα Εκκλησία βάλτωσε στα βορβορώδη ύδατα της αίρεσης και κυρίως: 

αυτό το δύστηχο ποίμνιο που άγεται και φέρεται, άρχισε να εξοικουμενίζεται, να εκλατινίζεται και να εξαιρετίζεται, 

μη δυνάμενο πλέον να μπορεί να διακρίνει την αληθινή και γνησία Ορθοδοξία των Πατέρων από την μονταρισμένη αιρετικά ''Ορθοδοξία'' των Λατινόφρονων Ποιμένων! 

Και, 

οσονούπω, όταν έλθει και η ένωση στο κοινό ποτήριο, 

ποιο ποίμνιο -αλήθεια- θα μπορέσει ν' αντιδράσει και ν' αποτειχισθεί, 

όταν οι ''επιφανειακοί'' ποιμένες του που θα το έχουν μάθει -χρόνια και χρόνια- να περιμένει και να αναμένει, 

θα τελεί πλέον υπό δαιμονική ''μέθη'' και κυρίως θα έχει εθισθεί με οικουμενιστικές ''ουσίες'' και αιρετικά ''οινοπνεύματα''; 

Ποιός θα αναλάβει τότε την ευθύνη για την απνευμάτιστη και αποίμαντη εξάρτησή του; 

Τότε, που η αυλαία θα έχει πέσει και η παράσταση θα έχει λάβει και επίσημα ένα τέλος... 

Εύχεσθε! 

Γ. Δ.

ΑΝΑΙΡΕΣΙΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΖΗΛΩΤΙΣΜΟΥ ΑΡΘΡΩΝ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΑ ΔΥΟ ΑΚΡΑ ΤΟΥ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗ ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ 

ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ

Πόσον είναι αληθές ότι ο χρόνος τα πάντα μεταβάλλει! 

Και αυτή η μεταβολή δεν ενεργείται μόνο σε ανθρώπους του ''κόσμου'', αλλά και της Εκκλησίας, έστω κι αν έχουν ύψιστα αξιώματα ή είναι ταπεινοί μοναχοί και μοναχές. 

Όταν το 1964 συναντήθηκαν στα Ιεροσόλυμα ο πατριάρχης Αθηναγόρας και ο πάπας Παύλος ΣΤ', η αγιορειτική πολιτεία αντέδρασε διά του κατωτέρου κειμένου: 

''Προκήρυξις Αγιορειτών Πατέρων προς τον Ορθόδοξον Ελληνικόν λαόν. Οι κάτωθι Αγιορείται Πατέρες, Καθηγούμενοι, Ιερομόναχοι και Μοναχοί λαβόντες γνώσις διά τα εσχάτως τεκταινόμεννα... διακηρύσσομεν στεντορία τη φωνή, ότι αποκηρύσσομεν τατοιαύτα φιλενωτικά αισθήματα. 

Εάν οι Καθολικοί και οι λοιποί αιρετικοί θέλουν να επιστρέψουν στην Ορθοδοξίαν, να έλθουν αυτοί προσπίπτοντες και ζητούντες το έλεος.. 

και όχι να τρέχωμεν εμείς οι Ορθόδοξοι προς τους αιρετικούς. 

Ποιούμεν έκκλησιν προς τον Οικ. ημών Πατριάρχην να παύσει εξακολουθών τας φιλενωτικάς του ενεργείας, 

καθ' όσον, εάν συνεχίσει, 

θ' αποκηρύξωμεν και αυτόν. 

Προσεπιδηλούμεν ότι θέλομεν αγωνισθεί 

μέχρις εσχάτης ημών αναπνοής διά την Ορθοδοξίαν μας, 

χύνοντες και αυτό το αίμα μας, 

εάν το καλέσει η ανάγκη, μιμούμενοι τους αειμνήστους προκατόχους μας...''.

Εν Αγίω Όρει τη 23 Ιαν. 1964 π. ημ.

Δεν πέρασαν όμως μερικά χρόνια και η πλειονότης των υπογραψάντων, σιωπηρώς μεν, πλην εμπράκτως, ηρνήθησαν την υπογραφήν των! Και ενώ κάθε χρόνο τα εμπόδια προς την ένωσιν έπεφταν το ένα μετά το άλλο, αντί να πληθαίνουν αι διαμαρτυρίαι, αντιθέτως εγόνοντο ολιγότεροι και μόνον μετά τας συμπροσευχάς Αθηναγόρου - Πάπα εις Φανάρι ήρχισε να εκδηλώνεται ζωηρότερον η ανησυχία των Αγιορειτών και μερικών εκ του ''κόσμου'' κληρικών.

Αρχάς μάλιστα του 1970 εσκέπτοντο πλέον την διακοπήν του μνημοσύνου του λατινόφρονους πατριάρχου, όταν εκυκλοφόρησε υπό του αρχιμ. Επιφανίου Θεοδωροπούλου ένα πολυγραφημένο κείμενον υπό τον τίτλον: ''Το μνημόσυνον του Πατριάρχου Αθηναγόρου''. 

Διά της ανωτέρω μελέτης ο π. Επιφάνιος προσεπάθει πάση θυσία να πείσει τους Αγιορείτας ότι δεν πρέπει να διακόψουν το μνημόσυνον του Πατριάρχου. Τελικώς απεδέχθη ότι αυτό θα ήτο το έσχατον επιτρεπτόν μέσον αντιδράσεως και όποιος το εφήρμοζε, δεν θα έπρεπε εν ουδενί λόγω να κοινωνήσει με τους παλαιοημερολογίτας, τους οποίους απεκάλει σχισματικούς και αιρετικούς.

Όταν του απαντήσαμεν αναιρούντες τα επιχειρήματα της διατριβής του μας ανταπήντησε διά της μελέτης: ''Ζηλωτικών ακροτήτων έλεγχος'', επανερχόμενος εις τας αυτάς θέσεις του. Μετά την νέαν μας απάντησιν δεν επανήλθεν πλέον εις τον στίβον του διαλόγου... 

Παρά ταύτα αι περί μνημοσύνου διατριβαί του εκυκλοφόρησαν ευρέως εις Άγιον Όρος και μεταξύ των Ελλαδικών επισκόπων προκαλέσασαι ικανήν σύγχυσιν στους αναγνώστας των, οι οποίοι ευκαιρίαν ζητούσαν για ν' αποφύγουν το ''πικρόν ποτήριον'', ιδίως οι εν εξουσία όντες...

Εν συνεχεία συνεγράψαμεν το άρθρον ''Διάλογοι της ερήμου περί Οικουμενισμού'', Αθήναι 1971, σσ. 320, όπου αναιρούσαμε συστηματικότερον τις θέσεις των δύο διατριβών του συνηγόρου των πατριαρχικών κακοδοξιών. Μετά δεκαετίαν ο π. Επ., εκυκλοφόρησε τας ανωτέρω πολυγραφημένας μελέτας του, ομού μετ' άλλων παλαιών δημοσιευμάτων του εις έναν τόμον υπό τον τίτλον: ''Άρθρα - Μελέται - Επιστολαί''. 

Εκ του έργου αυτού συνέλεξε τα αναφερόμενα εις τον Οικουμενισμόν και Ζηλωτισμόν άρθρα και τα εκυκλοφόρησε το 1986 εις ιδιαίτερον βιβλίον υπό τον τίτλον: ''ΤΑ ΔΥΟ ΑΚΡΑ''. Η ανά χείρας μελέτη αποτελεί ακριβώς αναίρεσιν των αναγραφομένων εις τον ζηλωτισμόν άρθρων των ''Δύο άκρων''. Μία αναίρεσις της οποίας το μέγιστον μέρος είχε κυκλοφορήσει προ εικοσαερίας πολυγραφημένως, ενώ τώρα τύποις και επηυξημένη.

Ενταύθα πρέπει να σημειωθεί, ότι ενώ ο συγγραφεύς των ''Δύο άκρων'' αφιερώνει 40 σελίδες κατά του Οικουμενισμού, εναντίον του ζηλωτισμού αφιερώνει 170 σελίδες! Βλέπετε εκινδύνευε η Ορθοδοξία από τους απλούς ζηλωτάς των πατρικών παραδόσεων και έπρεπε ν' αγωνισθεί ρωμαλέως κατ' αυτών ο επαινέτης των εκάστοτε Αρχιεπισκόπων... 

Έχει παρέλθει μία ακριβώς εικοσαετία από την εποχήν της πρώτης μου αντιλογίας με των ανωτέρω κληρικόν και οι οπαδοί του συνεχίζουν να επαναλαβάνουν τα αναιρεθέντα επιχειρήματά του μέχρι σήμερα, ελείψει ασφαλώς νεωτέρων.

Εν τω μεταξύ αι συμπροσευχαί Ανατολής και Δύσεως έχουν φθάσει μέχρι της συλλειτουργίας του 1987 στην Ρώμην, ενώ παραλλήλως συνεχίζονται αι συμπροσευχαί με όλας τας αιρέσεις και ψευδοθρησκείας του κόσμου, ακόμη και με σατανολάτρας. (Ασσίζη 1986). Παρά ταύτα, οι μεν επίσκοποι, όταν δεν επικροτούν, σιωπούν, οι δε Αγιορείται συνεχώς προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, ώστε πάση θυσία να κρατηθούν ''εντός των τειχών'' οι διαμαρτυρόμενοι μοναχοί. 

Στην απεγνωσμένη τους αυτή προσπάθεια ανατρέχουν σε επιχειρήματα τόσο αφελή και επιπόλαια, ώστε σε κάνουν να ντρέπεσαι που είσαι Αγιορείτης. ''Το αντίδοτον'' έπρεπε να κυκλοφορήσει διά τους εξής λόγους: α) Λόγω της ευρυτάτης κυκλοφορίας των ''Δύο άκρων'', την οποίαν δίκην ψυχοναρκωτισμού δηλητηριάζουν συνειδήσεις πολλών ορθοδόξων πιστών. β) Λόγω της εξαντλήσεως προ ικανού χρόνου της μελέτης. γ) Διότι το εζήτησαν αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί, οι οποίοι και εκάλυψαν οικονομικώς την εκτύπωσίν του. 

Τους ευχαριστούμεν όλους θερμώς. Είθε η ανάγνωσις των επομένων σελίδων να εξυπνήσει ορισμένας εκλεκτάς κατά τα άλλα ψυχάς, αι οποίαι καλή τη πίστει παραμένουν ακόμη εν κοινωνία μετά της αιρέσεως, ώστε και την ενδεκάτην ''αποτειχίζουσι εαυτάς της προς τον καλούμενον επίσκοπον'' κοινωνίας, αξιωθούν ''της πρεπούσης τοις ορθοδόξοις τιμής'', παρά του δικαιοκρίτου Θεού. Αμήν. Θ. Μ. Παροικία - Τ. Θ. 27. 84400 ΠΑΡΟΣ

ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΑΘΗΝΑΓΟΡΟΥ

(ΔΥΟ ΑΚΡΑ, σσ. 58 - 96)

Λίαν αγαπητέ μοι εν Χριστώ αδελφέ κ. Νέστωρ, Ευλογείτε. Μετά μεγάλης μου χαράς έλαβον την τιμίαν επιστολήν σου και εθαύμασα το εν αυτή εύτονον της οσιότητός σου, η οποία προκειμένου διά ζητήματα πίστεως τα πάντα θεωρεί ''σκύβαλα'', αρκεί να διατηρήσει ανόθευτον'' την ''τιμίαν παρακαταθήκην''.

Το ανέμενον ότι θα εταράσσετο η οσιότης σου από την επιστολιμαίαν διατριβήν του Πανοσιολογιωτάτου. Και τούτο, ουχί διά την εν αυτή κειμένην αλήθειαν, αλλά την ενυπάρχουσαν αληθοφάνειαν και την ακροβατικήν ερμηνείαν των αναφερομένων, ίνα μη είπω, αληθεύων, υποκειμενικήν - δικολαβικήν και εν πολλοίς εμπαθή και αναληθεύουσαν! Ας ειρηνεύει όμως η οσιότης σου! 

Ενώ ουδόλως εταράχθεις διά την μέχρι τούδε πορείαν σου, ήτις ''πορεία ευθεία έστι και άδολος κατεναντίον Θεού'', διά τα ''ιστορικά όμως γεγονότα και κείμενα'', όπως γράφεις της επιστολής, εζαλίσθεις, πως και δεν είχες ''που να ψάξεις για την σημασίαν τους και την αλήθειάν τους.

Διατί ''να ψάξεις'' πολύτιμε αδελφέ; ''καρδία γαρ πιστεύεται εις δικαιοσύνην, στόματι δε ομολογείται εις αλήθειαν'' και ''καλόν χάριτι βεβαιούσθαι την καρδίαν'', αναφωνεί ο Απόστολος. Μήπως μέχρι δήμερον, αναπαυόμενος και ''μονάζων ως στρουθίον επί δώματος'' και το ''ηδύ της ησυχίας μέλι κηροπλαστών εν τω νοητώ σίμβλω της καρδίας σου'' εδιδάχθεις τούτο παρά σοφοίς και γραμματική τέχνη εστολισμένοις; 

Μήπως ουχί η καρδία σου, αδελφέ μου, ποθήσασα τον εραστήν της Χριστόν, δεν εμάκρυνε φυγαδεύουσα εν τη ερήμω του αγιοτάτου Άθωνος και εκεί μαθητεύσασα ''διακρίνειν και ελέγχειν το ψεύδος της αληθείας'', νουθετήσαν το πρώτον τας ''ιεράς παραδόσεις'' και ιδρώσι κατόπιν ασκήσεως, υπακοής και αγάπης προς το Θείον μυστικώς ενηχηθείσα τας βεβαιώσεις του Αγίου Πνεύματος περί των πιστευθέντων, δεν έλαβε τον ''αρραβώνα'' και τας προγεύσεις της ''Άνω Ιερουσαλήμ'';

Διά τα λοιπά, τας λογίας εκζητήσεις της αλήθειας και τας ερμηνείας των σχετικών κειμένων και γεγονότων της ιστορίας της Εκκλησίας μας, ολίγην έδωκας προσοχήν. 

Πάντοτε όμως εταράσσετο επί ''καινοφωνίαις και αλλοιώσεσι'' της αγιωτάτης Ορθοδόξου παραδόσεώς μας. Ακριβώς τούτο σε οδήγησε και εις την κατακολούθησιν του πατρίου εορτολογίου, μαζί με τον σύνολον χορόν των Ζηλωτών αγιορειτών πατέρων, τούτον και νυν σε κρατεί μακράν του μνημοσύνου του σηγκρητιστικού Πατριάρχου και ψευδούς ποιμένος της Ορθοδοξίας.

Διά να μη σε κουράζω όμως περισσότερον, επίτρεψόν μοι να εξηγήσω τη οσιότητί σου την του π. Επιφανίου επιστολήν προς τον π. Νικόδημον, διά να ειρηνεύσει η καρδία σου, πρηροφορουμένη το ασθενές και αναληθές των επιχειρημάτων της. Πρόσεξε λοιπόν αδελφέ: εν σελίδι 58 αντί να απαντήσει ευθέως εις τον π. Νικόδημον ερωτήσαντα, εάν θα πρέπει η συνοδεία τους να μνημονεύει τον πατριάρχην, γράφει: ''μνημονεύσατε ή αναμείνατε'', εμπλέκει το θέμα με την θέσιν των εν Ελλάδι Επισκόπων. 

Η ειλικρίνεια όμως απήττει να είπει εις τον π. Νικόδημον ότι: συμφώνως τω 31ω Αποστολικώ κανόνι και τω ΙΕ' της ΑΒ' Συνόδου δύναται να διακόψει το μνημόσυνον, αφού πλέον τοις πάσι είναι γνωστόν ότι κηρύττεται ''γυμνή τη κεφαλή'' αίρεσις.

Αλλά θα πρέπει π. Νέστωρ να ακολουθήσω τον π. Επ., σελίδα προς σελίδα διά να μην σε κουράζω με συλλογικά συμπεράσματα. Θέλει λοιπόν να υπερασπίσει την Ελλαδικήν εκκλησίαν; έστω, τον δεχόμεθα ως δικηγόρον της, αφού του δίδει η ιδία το δικαίωμα!

ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΑΙ

Εις την σελίδα, λοιπόν, (69) φέρει δύο επιχειρήματα υπερασπίσεως: α) ότι οι Επίσκοποι είναι αξιωματικοί και ''ας καταλίπωμεν εις αυτούς την εκλογήν της στιγμής (δηλ. της αντιδράσεως) και β) ''τον χρόνον των πολέμων και των επαναστάσεων δεν καθορίζουσιν οι στρατιώται, αλλ' οι αξιωματικοί''.

Πριν όμως εκφράσω τας εν προκειμένω θέσεις μου, σου αναφέρω τι γράφει επί του σημείου αυτού εις ορθόδοξος παλαιοημερολογίτης ιερεύς εκ Γενεύης, ο οποίος προ εμού ανήρεσε εις ωραίαν μελέτην του όλην την προς τον π. Νικόδημον διατριβήν του π. Επιφανίου. ''Όσον αφορά την σχέσιν μεταξύ αξιωματικών και στρατιωτών, ας μη γίνεται παρακαλούμεν κατάχρησις του παραδείγματος. 

Μη λησμονήσομεν ποτέ, ότι ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής έμεινε μόνος του λέγων, ότι και αν όλοι οι Πατριάρχαι κοινωνήσουν με τους μονοθελήτας, αυτός δεν πρόκειται να κοινωνήσει ποτέ, διότι ένας και ο Θεός αποτελούν την πλειοψηφίαν, καθώς είπε και ο Άγιος Αλέξανδρος Νεύσκυ, ότι ο Θεός δεν είναι με το μέρος των πολλών, αλλά με το μέρος του δικαίου! Ασφαλώς και τότε υπήρξαν πολλοί που ειρωνεύθησαν τον θείον Μάξιμον ως ''υπερσύνοδον'', ''υπερζηλωτήν'',

''υπερορθόδοξον'' και ''υπερεκκλησίαν''. Δυστηχώς ο υπερτονισμός της παρομοιώσεως της στρατευομένης Εκκλησίας ως σώματος στρατού κατά τα κοσμικά πρότυπα, είναι μεταξύ των αιτίων του νεστοριανού, μονοφυσιτικού και του λατινικού σχίσματος. Λησμονούμεν, λοιπόν, ότι η Εκκλησία ως θείον καθίδρυμα δεν έχει επί της γης εικόνα, η οποία να την εξεικονίζει εξ ολοκλήρου και εν πάσι; 

Το παράδειγμα του στρατού, στρατιωτών και αξιωματικών μόνον εν μέρει και εν γενικαίς γραμμαίς εάν χρησιμοποιείται είναι συγχωρητέον και οικοδομητικόν. Ο στρατιώτης οφείλει εις τον αξιωματικόν του υπακοήν και υποταγήν τελείαν, ασυζήτητον και τυφλήν. Ο πιστός και ο κληρικός οφείλουν εις τον επίσκοπον υπακοήν τελείαν, πλην όμως συνειδητήν και ελευθέραν. Τυφλήν υπακοήν, ούτε ο Θεός δεν θέλει από τους ανθρώπος...

Ο Θεός ζητεί από τον άνθρωπον την απόλυτην εκείνην υπακοήν, η οποία απορρέει εκ της τελείας αρμονίας των σχέσεων του Δημιουργού μετά του δημιουργήματος, της ταυτότητος αντιλήψεων της αναγεννημένης καρδίας μετά του Λυτρωτού της, όπως την εξεικονίζει θαυμαστώς η περίπτωσις της πλήρους, τελείας και ελευθέρας και συνειδητής υπακοής της Υπεραγίας Θεοτόκου εις τον ευαγγελισμόν του Γαβριήλ, και όπως την διετύπωσαν οι άγιοι Απόστολοι εις την αποστολικήν Σύνοδον των Ιεροσολύμων: ''Έδωξεν τω αγίω Πνεύματι και ημίν'', και όπως την έζησαν οι προ ημών επόμενοι της πατράσι, ήγουν οι Πατέρες είπον και ημείς λέγομεν. 

Όχι επειδή οι Πατέρες είπον, οφείλομεν εκόντες άκοντες να είπωμεν τα αυτά, αλλά συνταυτισμένοι μετά των Πατέρων, ως ζήσαντες εις τον χώρον της Εκκλησίας τας αυτάς πνευματικάς και ουρανίους πραγματικότητας και καλούμενοι εις την αυτήν εμπειρίαν με τους πατέρας: οι Πατέρες είπον και ημείς λέγομεν...

Τοιαύτην λοιπόν προς τους επισκόπους οφείλομεν υπακοήν, ως εικόνας ζώσας του ζώντος Χριστού επί της γης, ως αυθεντικώς τούτον αντιπροσωπεύοντες, ως ποιμένοντας και ουχί κατακυριεύοντας της κληρονομίας. Εις επισκόπους όμως οι οποίοι δεν μας δίδουν τας απαιτουμένας νομίμως εγγυήσεις περί της καθαρότητός των αναφορικώς προς την πίστιν και την αλήθειαν, όχι μόνο υπακοήν δεν μας εμπνέουν, αλλ' υποψίαν, άγχος και δυσφορίαν. 

Σας ερωτώμεν: Ποίαν εμπιστοσύνην δύναται να έχει ο στρατιώτης στους αξιωματικούς εκείνους, οι οποίοι δεν ηξεύρουν τι διατάσσουν, οι οποίοι πίπτουν εις τας τραγικοτέρας των αποφάσεων, οι οποίοι όχι αξιωματικοί δεν είναι, αλλά και ανεμόμυλους να τους ονομάσει κανείς, τους ανεμόμυλους προσβάλλει! Ιδού διατί. Διαβάζομεν εις την Μεσημβρινήν της 8. 3. 67 ''Συνοδικοί κατά Πατριάρχου διά την φιλοπαπικήν'' δραστηριότητα αυτού και του Υπουργείου Εξωτερικών.

Αντιπατριαρχική εγκύκλιον ετοιμάζεται να συντάξει κατ' επιταγήν της Ιεράς Συνόδου, ο Μητροπολίτης Τρίκκης διά να αναγνωσθεί την Κυριακήν της Ορθοδοξίας εις όλους τους Ναούς του κλίματος της Ελληνικής Εκκλησίας. Το μένος ορισμένων Ιεραρχών κατά του πατριάρχου Αθηναγόρα εξεδηλώθη πάλιν απροκάλυπτον κατά την χθεσινήν συνεδρίασιν της Ιεράς Συνόδου εξ αφορμής των πληροφοριών, ότι ο Οικ. Πατριάρχης θα επισκεφθεί την αγίαν Έδρα και θα συμπροσευχηθεί με τον πάπα...''. 

Ο αρχιεπ. κ. Χρυσόστομος είπεν, ...ότι αι αντορθόδοξοι ενέργειαι του Πατριάρχου κατατείνουν εις την πλήρην υποδούλωσιν της Ορθοδοξίας εις τον Πάπαν. Ο Μητροπολίτης Καστοριάς είπεν ότι ο πατρ. Αθηναγόρας διά των φιλοπαπικών του ενεργειών πλήττει θανασίμως την Ορθοδοξίαν και το Έθνος''. Διαβάστε τώρα και την ''Μακεδονίαν'' της 7. 11. 67.

''Κατά την συνεδρίαν της ιεράς Συνόδου του Οικ. πατριαρχείου χρονικόν της επισκέψεως από 26 ως 28 Οκτωβρίου της Α. Θ. Παναγιότητος του Οικ. Πατριαρχείου προς την Α. Αγιότητα του τον πάπαν της Ρώμης... Εκ της αναγνώσεως και της μελέτης η ιερά Σύνοδος διεπίστωσεν, ότι με την ευλογίαν του Θεού η επίσκεψις και η νέα αυτή συνάντησις των προκαθημένων των δύο εκκλησιών, Ρωμαιοκαθολικής και Ορθοδόξου επραγματοποιήθη κατά την διάπυρον ευχήν και προσδοκίαν της ιεράς συνόδου και του ευσεβούς πληρώματος της Εκκλησίας... 

Εκ του επισήμου ανακοινωθέντος, εκδοθέντος μετά την συνάντησιν, η ιερά σύνοδος ιδιαιτέρως εσημείωσεν, ότι οι δύο προκαθήμενοι ''αναγνωρίζουσιν ότι ο αληθής διάλογος της αγάπης εφ ου δέον να βασίζονται άπασαι αι μεταξύ αυτών και μεταξύ των εκκλησιών αυτών σχέσεις, δέον όπως είναι ερριζωμένος εν τη ολοκληρωτική πιστότητι προς τον μοναδικόν Κύριον Ιησούν Χριστόν και εν τω αμοιβαίω σεβασμώ των ιδιαιτέρων αυτών παραδόσεων...''.

Διά ταύτα και εξέφρασεν η ιερά Σύνοδος την χαράν της επί τη αισία εκβάσει της επισκέψεως της Α. Θ. Π. του Οικ. Πατριάρχου κ. Αθηναγόρα, επίσης δε και την ολόψυχον επιθυμίαν αυτής, ίνα ο εν αγάπη εναρξάμενος διάλογος επί ίσοις όροις μεταξύ των Εκκλησιών ευοδωθεί άχρι του αισίου αυτού τέρματος προς δόξαν της αγίας ημών Εκκλησίας και του θείου αυτής ιδρυτού''!!

Κατόπιν των ανωτέρω τι να είπωμεν διά το ολέθριον αυτό κατάντημα της Συνόδου; 

Να χύσωμεν δάκρυα πικρά, ότι επ' ονόματι και εμπαιγμώ ΤΟΥ ΕΥΣΕΒΟΥΣ ΠΛΗΡΩΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ 

διαπράττεται το αισχρότερον ανοσιούργημα του εξονιτισμού του ορθοδόξου ελληνικού λαού. 

Μόλις οκτάμηνον χωρίζει τας ανωτέρω ανακοινώσεις των εφημερίδων και υμείς πάτερ μου, 

εξακολουθείτε να ομιλείτε περί αξιωματικών και στρατιωτών! 

Ώστε λοιπόν, άγιοι Συνοδικοί, 

η θεομπαιξία του Βατικανού (Οκτ. '67) '' κατά την διάπυρον ευχήν και προσδοκίαν της ιεράς Συνόδου''; 

(Σας απαγορεύομεν εν ονόματι της αγίας Παραδόσεως των Ορθοδόξων να συμπεριλάβεται το ευσεβές πλήρωμα της Εκκλησίας, το όντως τραγικόν και ταλαιπωρημένον ποίμνιον, 

το οποίο χάνεται δι' έλλειψιν γνώσεως και του οποίου οι ταγοί το οδηγούν εις την πλάνην!). 

Προ οκταμήνου μας ομιλούσατε ''περί κινδύνου υποδουλώσεως της Ορθοδοξίας εις τον πάπαν'' και σήμερον καλείτε τον πάπαν ΑΓΙΟΤΗΤΑ! 

Αλλά, εάν είναι άγιος, ή η Εκκλησία την οποία αντιπροσωπεύει είναι αγία και εργαστήριον αγιασμού των ψυχών μας, γιατί να μην του ''υποταχθούμε''; 

Ώστε λοιπόν έχομεν μετά των Φράγκων ''μοναδικόν Κύριον''. 

Από πότε; Και πρέπει να σεβώμεθα τας παραδόσεις των Λατίνων; 

Ποίας; 

Το αλάθητον, το πρωτείον, την άσπιλον σύλληψιν, το καθαρτήριον, τα συγχωροχάρτια; 

Ελησμονήσατε λοιπόν άγιοι Συνοδικοί και εσείς πάτερ, ότι ο Καθολικισμός όχι μόνον δεν είναι ΕΚΚΛΗΣΙΑ, αλλ' αποτελεί ΑΝΤΙΕΚΚΛΗΣΙΑΝ; 

Ελησμονήσατε ότι άπαντα τα λατινικά δόγματα και παραδόσεις αναιρούν τα αμώμητα και σωτηριώδη δόγματα των Ορθοδόξων;... 

Λησμονείτε ότι οι λατίνοι δεν έχουν τίποτε το κοινόν με ημάς; 

και εχάρητε διά τον διάλογον επί ίσοις όροις, την αλήθειαν με την πλάνην εξομοιώσαντες; 

(Ιερεύς Βασίλειος Σακκάς, Απάντησις εις τον Αιδεσιμ. π. Επιφάνιον Θεοδωρόπουλον, Αθήνας, Γενεύη, Αύγ. '69, σ. 8 - 10)...

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, τίτλος και επιμέλεια κειμένου

  ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Απόσπασμα εκ του βιβλίου του μακαριστού Ιερομονάχου π. Θεοδωρήτου Μαύρου

 ''ΤΟ ΑΝΤΙΔΟΤΟΝ'',

σελίδες 7 - 19,

 Αθήνα 1990.

Μακαριστός Ιερομόναχος π. Θεοδώρητος Μαύρος