ΠΑΝΤΕΣ ΟΙ ΣΧΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΙΝΑ ΕΝ ΩΣΙΝ

...Στην Οικουμενιστική συνεύρεση της Κρήτης, 

αντί να καταδικασθεί ο Οικουμενισμός ως η Παναίρεση των Εσχάτων, 

αντί να εξετασθεί το -ενός αιώνα- ζήτημα της καινοτομίας του νέου εορτολογίου 

που διαίρεσε το πλήρωμα της Εκκλησίας και αντί να συμφωνηθεί 

η άρδην Έξοδος από το Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών,... 

οι προκαθήμενοι συζήτησαν, ως φαίνεται σοβαρότερα ζητήματα, 

όπως το οικολογικό, την νηστεία, τον εθνοφυλετισμό, 

την παιδεία, τον γάμο... 

Μα θα μπορούσε να γίνει και διαφορετικά; 

Έχουμε να κάνουμε με μια σεκταριστική ''mafia'' 

παγκοσμίως κοινωνούντων αιρετικών, 

που ακριβώς, 

επειδή βρίσκονται σε διαρκή και αδιάλλειπτο κοινωνία μεταξύ τους 

καταστώνται πασίδηλα επικίνδυνοι, 

περισότερο και από τους εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου, 

αφού ούτοι ''διαχειρίζονται'' τις ψυχές εκατομμυρίων ανθρώπων, 

που θωρούν πλέον τους ποιμένες τους 

ως ''λέοντες ωρυόμενους περιπατούντες και ζητούντες 

τινες καταπίουν''... 

Γ.Δ.

Εν πρώτοις να καταστεί σαφές, 

ότι οι Χριστοκτόνοι Οικουμενιστές ''λειτουργούν'' 

ανερυθρίαστα ως προβατόμορφοι ''λύκοι βαρείς, 

μη φειδόμενοι του ποιμνίου''1, 

ακριβώς, γιατι δεν προσπαθούν αναφανδόν, άμεσα και απροκάλυπτα 

να πλήξουν την ακεραιότητα και αποκλειστικότητα του Ορθοδόξου δόγματος, 

αλλά έρποντας αποδεχόμενοι ασύστολα και ιταμά τις ''χριστιανικές'' Αιρέσεις ως Εκκλησίες 

με χάρι και μυστήρια, 

να συνθλίψουν την Σωτηριολογική Μοναδικότητα της Ορθοδοξίας, 

να απενεργοποιήσουν ανέξοδα και υποβολιμαία την ορθόδοξη αυτοσυνειδησία 

και να διυλίσουν μέσω των νοσηρών Αιρέσεων την Εκκλησία, 

καθιστώντας την ως ένα ακόμη ευαγές και εντευκτήριο ίδρυμα παροχής 

μιας γενικόλογης και απροσδιόριστης Αγάπης!

Κατά δεύτερον, 

η Διγλωσσία είναι το εμβληματικά ακραιφνές σημείο κατατεθέν τους, 

γιατι, 

ενώ από την μια ''προασπίζονται'' δήθεν την Ορθοδοξία, 

από την άλλη ήδη την αρνούνται, 

μειοδοτούν και δωσιλογούν συναγελαζόμενοι 

εις κοινωνίαν με όλα τα νοσηρά και αιρετικά, ''εκκλησιαστικά'' κατασκευάσματα, 

σε έναν αδόκιμο και προκάτ διάλογο μιας ατέρμονης, υποκριτικής και ανεφάρμοστης κατά Θεόν αγάπης, 

κατά τον οποίο, 

σκοπός δεν είναι η μετάνοια των κακοδόξων, 

αλλά η Ένωσις μαζί τους!... 

Η ίδια, η

 Διγλωσσία είναι εξάλλου χαρακτηριστό συνώνυμο και εξώφθαλμο έμβλημα των διαβαθμισμένων και ανίερων Τεκτόνων, 

που, 

ενώ από την μια τελετουργούν εν κρυπτώ με τον Βελίαρ, 

από την άλλη αρνούνται την ένταξή τους στον συρφερτό αυτό 

των δαιμονοποιημένων φραμασόνων2!

Η τιτλοφορούμενη από τους Χριστοκτόνους Οικουμενιστές ''Αγία και Μεγάλη Πανορθόδοξος Σύνοδος'', που έλαβε και επίσημα τέλος αποτελεί τον πλήρη ορισμό της - ιστορικά - αποκαλούμενης ''Ληστρικής Συνόδου'', αφού στην πλειονότητά της απαρτίστηκε από εκπροσώπους τοπικών εκκλησιών, που άγονται και φέρονται χειραγωγημένα, δεσμωτικά και εντεταλμένα υπό του άρματος της Πανθρησκείας του Οικουμενισμού. 

Γιατι ληστρικής; Γιατι τέτοια καθιερώθηκε στην ιστορία της Εκκλησίας, η δεύτερη σύνοδος της Εφέσου το 449 μ.Χ., από τους αντιτιθεμένους σε αυτήν, όταν ο Διόσκουρος3 φορέας και αιμοδότης του Μονοφυσιτισμού εξανάγκασε τους εναντίους και ασύμφωνους να αναγνωρίσουν την αιρετική διδασκαλία του Ευτυχούς, ως κυρίαρχη εκκλησιολογία της αρχαίας Εκκλησίας. Ο Ευτυχής ήταν ένας πλανεμένος ιερέας, που δήλωνε, πως ο Χριστός μας έχει μόνο μια φύση, την θεία. Το 451 μ.Χ. όμως συγκροτήθηκε η Δ' Οικουμενική Σύνοδος, που αναθεμάτισε τόσο τον Ευτυχή, όσο και τον ακόλουθό του τον Διόσκουρο και καταδίκασε τον Μονοφυσιτισμό. 

Στην οικουμενιστική αυτή συνεύρεση λοιπόν, αντί να καταδικασθεί ο Οικουμενισμός ως η Παναίρεση των Εσχάτων, αντί να εξετασθεί το χρόνιο ζήτημα της καινοτομίας του νέου εορτολογίου που διαίρεσε το πλήρωμα της Εκκλησίας σε παλαιοημερολογίτες και νεοημερολογίτες και αντί να συμφωνηθεί η άρδην Έξοδος από το Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών,... οι προκαθήμενοι συζήτησαν, ως φαίνεται σοβαρότερα ζητήματα, όπως το οικολογικό, την νηστεία, τον εθνοφυλετισμό, την παιδεία, τον γάμο... Μα θα μπορούσε να γίνει και διαφορετικά; 

Έχουμε να κάνουμε με μια σεκταριστική ''mafia'' παγκοσμίως κοινωνούντων αιρετικών, που ακριβώς, επειδή βρίσκονται σε διαρκή και αδιάλλειπτο κοινωνία μεταξύ τους καταστώνται πασίδηλα επικίνδυνοι, περισότερο και από εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου, αφού ούτοι ''διαχειρίζονται'' τις ψυχές εκατομμυρίων ανθρώπων, που θωρούν πλέον τους ποιμένες τους ως ''λέοντες ωρυόμενους περιπατούντες και ζητούντες τινες καταπίουν''. 

Έχουν καταστρατηγήσει το μισό ιερό Πηδάλιο της Αγίας Εκκλησίας μας, ποιούν... ''ομολογία πίστεως'' με προδοτικές συμφωνίες τύπου Πόρτο Αλέγκρε7 και Μπάλαμαντ8, κοινωνούν ακόμη και με αλλοδόξους ετοιμάζοντας την προετοιμαζόμενη και προκαταδικασμένη εις αιώνιον θάνατον Πανθρησκεία  του Αντιχρίστου.

ΕΙΣ ΑΓΑΜΟΥ ΓΑΜΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΑΝ

α. Στο ζήτημα του γάμου μεταξύ των ετεροδόξων - τεχνιέντως - το παρέπεμψαν στις τοπικές εκκλησίες, προκειμένου αυτές αργότερα ν' αποφανθούν συνοδικά, ενώ είναι γνωστό, πως και σήμερα τελούνται μικτοί γάμοι4. Τι το διαφορετικό; Το διαφορετικό είναι, ότι το θέμα αυτό υπήρχε στην ατζέντα των συζητήσεων πριν την τελική συμφωνία και αφορούσε στο να επιτραπούν οι μικτοί γάμοι (Ορθοδόξων - ετεροδόξων) σε Ορθόδοξο ή καθολικό ναό, εν προκειμένω για καθολικούς, με ιερέα ορθόδοξο ή καθολικό!... Έτσι τώρα, οι τοπικές εκκλησίες δύνανται να αποφασίσουν και να επιτρέψουν τους μικτούς γάμους σύμφωνα με το παραπάνω σκεπτικό! 

Η τέλεση αυτών των γάμων όμως οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο ''κοινό ποτήριο'', αφού μετά τους γάμους θα επιτρέπονται και οι βαπτίσεις και οι κηδείες.... πάντα βεβαίως κατά... ''θείαν οικονομίαν''... όπως - έναν αιώνα τώρα - διατείνονται οι ''άχριν καιρού'' εφευρίσκοντες ταγοί και - αθεολόγητοι κατά θεόν - επαγγελματίες θεολόγοι! β. Ουδεμία αναφορά γίνεται στο θέμα της συμβίωσης, στηλιτεύοντας την Πορνεία εκτός της του Γάμου κοινωνίας, την Ομοφυλοφιλία που αποτελεί επαίσχυντο γνώρισμα της νοσούσας έως και σηψαιμικής καθ' όλα εποχής μας ή τον διαφημιζόμενο υπό των οργάνων της Νέας Τάξης, Κιναιδισμό. 

Αλλά, πως; Θα διαμαρτύρονταν - πλην των ημετέρων - και οι αγγλικανοί ''ιερείς'' και ''ιέρειες'', αφού στην Αγγλικανική ''εκκλησία'' άνδρες παντρεύονται άνδρες5 και τρανσέξουαλ ''χειροτονήθηκαν ως ''επισκοπίνες''!...

 

Ο ΦΟΝΤΑΜΕΛΙΣΤΙΚΟΣ ΠΑΠΟΚΑΙΣΑΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΦΗΚΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

γ. Η εγκύκλιος καθιστά ως φονταμελιστές, θρησκομανείς και υπερορθοδόξους, όσους ελέγχουν επί χρόνια το εσβησμένο Φανάρι μαζί με όλο το δυσώδες, εκκλησιολογικό συνοθύλευμα των ανιέρων αυλικών του υπηκόων. Δεν θέλουν ''ελευθέραν και ζώσαν εκκλησίαν'' ως διατείνονται, αλλά ένα φυλακισμένο ποίμνιο αμέτοχων, αδιάφορων και ανεχόμενων πιστών - δούλων, που με την ανοχή, την συγκατάβαση και προπαντώς την πνευματική αλλοίωση θα δίνουν ψήφο εμπιστοσύνης στις δύσοσμες και ελώδεις τάφρους των κακοδοξιών της Πόλης. Μιλούν για ''νοσηρή θρησκευτικότητα'', όταν οι ίδιοι - οι Οικουμενιστές -μνημονεύουν στα δίπτυχα της εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης - επί χρόνια ολόκληρα - τον εωσφορικό και αφορισμένο υπό Οικουμενικών Συνόδων Πάπα στις κυριακάτικες θείες λειτουργίες τους. 

Είναι αδιάντροποι, ακοινώνητοι μα κυρίως αθεόφοβοι, οι Συγκρητιστές του Τεκτονοποιημένου Φαναρίου, όταν κηρύσσουν - γυμνή τη κεφαλή - τις βαπτισματικές κακοδοξίες του κ. Ζησιούλα6, τις εμετικές, εκκλησιολογικές ραδιουργίες του κ. Αθηναγόρα Κοκκινάκη7, τους έπτωτους επιθετικούς προσδιορισμούς του κ. Στυλιανού με την εγκύκλιο του 1986 και τις μειοδοτικές συμφωνίες στο Πόρτο Αλέγκρε8 και το Μπάλαμαντ9. 

Αν κάποιοι δεν ''δικαιούνται δια να ομιλούν'' είναι πάνω απ'όλους αυτοί οι Σχίστες της Εκκλησίας του Χριστού, όλοι αυτοί οι εκκοσμικευμένοι, γραικολατίνοι κληρικοί του Οικουμενικού θρόνου, που έχουν ιδιαίτερο και... κατ' επίγνωσιν ζήλον στις δημόσιες σχέσεις και την ελιτίστικη, δι-αιρετική διπλωματία, έχουν απωλέσει οριστικώς την έξωθεν καλή μαρτυρία της ορθής και υγιούς Ομολογίας Πίστεως και κυρίως έχουν εκβαλθεί και εξοριστεί - στην συνείδηση της πλειονότητος του Εκκλησιαστικού ποιμνίου - εκ του Σώματος της Εκκλησίας, ως υπόδικοι και εν κρίσει υποκείμενοι υπό αληθούς, Ορθοδόξου και Οικουμενικής Συνόδου. 

ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΟΥΧΙ ΟΜΟΛΟΓΙΑ

δ. Στην - απύθμενου βάθους - νοσούσα και πνευματικά ημιθανούσα εποχή μας, όπου την πρωτοκαθεδρία των γεγονότων έχουν τα ''άλαλα, τα μπάλαλα'', Πατριάρχες και Αρχιεπίσκοποι9 εμφανίζονται ως ορθόδοξοι και οι πραγματικά Ορθόδοξοι φέρουν ανερυθρίαστα και ανέξοδα τους δοτούς και σπεκουλαδόρους τίτλους του θρησκόληπτου, του θρησκειομανούς, του θρησκοπλάστη. 

Το Διάγγελμα του 1920 έχοντας ως πρότυπο την ''Κοινωνία των Εθνών'', πρότεινε τη σύμπηξη μιας ''συνάφειας και κοινωνίας μεταξύ των αιρετικών εκκλησιών'', με κυριότερους στόχους: α. την επανεξέταση των δογματικών διαφορών με συμβιβαστική διάθεση, β. την παραδοχή ενιαίου ημερολογίου (ή φτιασιδωμένη εφαρμογή του οποίου επέφερε σχίσμα και διχασμό στο πλήρωμα της Εκκλησίας), και γ. την συγκρότηση ''παγχριστιανικών'' συνεδρίων. Έναν αιώνα ατέρμονων, ανέξοδων και προπαντώς - υποκριτικά - νοούμενων, ''εκκλησιαστικών'' διαλόγων, ουδείς αιρετικός μετενόησε, καν παπικός, καν λουθηριανός, καν προτεστάντης. 

Οι Οικουμενιστές, ως αιμοδιψείς λύκοι με τομάρι αθώου και απονήρευτου αρνίου, έναν αιώνα υπέκρυπταν, το απλούν, το αισθητόν και το λοιμώδες: ότι δηλαδή, οι διάλογοι δεν είχαν ποτέ σκοπό την μετάνοια και την επιστροφή των κακοδόξων, αλλά την αμοιβαία ένωση πάντων, διατηρώντας ο καθείς τις δικές του δογματικές θέσεις και εκκλησιαστικές παραδόσεις. Τοιουτοτρόπως κατεπάτησαν οφθαλμοφανώς το ''Σύμβολον της Πίστεως'', ακύρωσαν την 7η, την 8η και την 9η Οικουμενική Σύνοδο και αναγνωρίζοντας κακονικότητα και αποστολική διαδοχή σε όλα τα αιρετικά, εκκλησιαστικά - προκάτ - κατασκευάσματα, ομολόγησαν με έναν απεχθή και αμετροπρεπή, αμοραλιστικό ψυχαναγκασμό, πως δεν υπάρχει Μία, αλλά πολλές Εκκλησίες''! Αυτήν την Προδοσία Πίστεως εποίησαν, αντί της ''ομολογίας'', ως διατείνονται. 

Και είναι αυτοί, οι βλάσφημοι, συσταυρωτές Χριστού, που σχίζουν νυχθημερόν και αναφανδόν τον άραφο χιτώνα του Κυρίου μας, οι περιπαίζοντες, εμπτύοντες και βασανίζοντες Αυτόν, οι ακοινώνητοι και συνειδησιακά στην κρίση του λαού εκβεβλημένοι εκ της Εκκλησίας Του, αφού σχίζουν, διαμελίζουν και καινοτομούν άφοβα, εγνωσμένα και ξετσίπωτα πάνω στην Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία!

ΟΙ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΘΕΝΤΕΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ

Ο γράφων επουδενί εκπροσωπεί τους αδελφούς του, του Πατρίου Ημερολογίου, παρά μόνον τον τυχάρπαστο και δικτατορίσκο εαυτό του. Ως εκ τούτου θα θέλαμε να εκφράσουμε την ειλικρινή Χριστολογική αγάπη μας προς τους αντιοικουμενιστές αδελφούς μας της επισήμου Εκκλησίας, δηλώνοντας στο ακέραιο πως: α. ουδείς επιχαίρει με την οικουμενιστική εγκύκλιο της ληστρικής ψευδοσυνόδου. β. ουδείς υγιής σκεπτόμενος Ορθόδοξος των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών θριαμβεύει χαιρέκακα με ρεβανσισμό και δεικτικότητα θυμόσοφου υπερόπτη για την υπάρχουσα κατάσταση στην κρατούσα Εκκλησία. γ. 

Φρονούμε όμως, πως ήταν και ιστορικά προδιαγεγραμμένος, ο σημερινός αυτός εσμός όλων των παράφρονων ιδεοληψιών του Οικουμενιστικού Θηρίου, που πλέον βρυχάται με ''Συνοδική'' νομιμοποίηση και βαλμένη Υπογραφή! δ. Είναι ώρα πνευματικής ευθύνης και οι αντιοικουμενιστές αδελφοί μας να κατανοήσουν στο ακέραιο, ποσο έβλαψε την Εκκλησία η απροσδιόριστη Επιφανειακή εκκλησιολογία του ''μένειν και αναμένην άχρι καιρού'' και ποσο δύσκολη θα δύναται - εφεξής - να γίνεται η ευλογημένη αποτείχιση, όταν η οικουμενιστική επέλαση - έναν αιώνα τώρα - έχει υπνωτήσει, αδρανήσει και αποσταθεροποιήσει το ορθόδοξο φρόνημα και την εκκλησιαστική παράδοση. 

Για την εορτολογική καινοτομία, που ήταν η πρώτη αιρετική εισβολή του Οικουμενισμού στην πατρίδα μας αποτειχίστηκαν οι πατέρες κι παπούδες μας, για το αυτό κι εμείς κάναμε χρήση των ιερών κανόνων αργότερα.

Συμπερασματικά:
Δια της Εγκυκλίου καθιερώθηκε και ''Συνοδικά'' ο Οικουμενισμός,
ως διακεκηρυγμένη παναίρεση στους κόλπους της επισήμου Εκκλησίας,
αναγνωρίστηκε επίσημα η οντολογική ύπαρξη και άλλων Εκκλησιών
που έχουν σωστικά μυστήρια και νομοθετήθηκε ''πανορθόδοξα''
η απρόσκοπτη πορεία υπέρ της των πάντων ενώσεως!
Κατοχυρώθηκε ''Συνοδικά'' η φίμωση, η λογοκρισία και η απαγόρευση εις παντί,
μη συμμορφούμενο προς τας οικουμενιστικάς υποδείξεις,
νομιμοποιήθηκε το Π.Σ.Ε. αποκτώντας και κατοχυρωμένα οικουμενικό χαρακτήρα και ''ταυτοποιήθηκε''
επισήμως η Ορθοδοξία με τον Οικουμενισμό!
Οι αποφάσεις της Ληστρικής αυτής Ψευδοσυνόδου έχουν οικουμενικό χαραχτήρα,
αποτελούν πλέον εσωτερικό νόμο των τοπικών εκκλησιών
και εγγίζουν όχι μόνο τον κλήρο,
μα και παντί το ποίμνιο,
που κοινωνεί δια των ιερέων και επισκόπων του με
τους ακοινωνήτους του Οικουμενικού θρόνου.
Τέλος,
η ''Ευχή της των πάντων ενώσεως'' της Μεγάλης Συναπτής,
που τόσο υπερφίαλα, βλάσφημα και ανέξοδα
ερμηνεύθηκε πρόσφατα από τον Ποντίφηκα του Φαναρίου,
ως ένωση όλων των εκκλησιών, διαφορετικών δογμάτων,
σημαίνει αυτό και μόνον αυτό:
την ένωση δηλαδή πάντων των ανθρώπων εν αληθεία Ορθοδόξου πίστεως και την επιστροφή τους στην
Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία,
ως πασίδηλα μετανοημένοι και αναγεννημένοι εκ του Ορθοδόξου βαπτίσματος
ευλογημένοι Χριστιανοί.
Εύχεσθε και προσεύχεσθε!

Παραπομπές:

1. Αποχαιρετιστήρια Ομιλία Παύλου στους Εφεσίους: λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου· 30 καὶ ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τοὺς μαθητὰς ὀπίσω αὐτῶν. 

2. Έτσι αποκαλέσθηκαν από τον λαό μας οι Τέκτονες. Από την λέξη φαρμάκι και μασόνος. 

3. Ο Διόσκουρος ανέβηκε στον θρόνο της Αλεξάνδρειας και στην Ληστρική Ψευδοσύνοδο της Εφέσου καταδικάστηκε ο Θεοδώρητος Κύρου και όσοι (κατά τον Διόσκουρο) παρέκκλιναν από την διδασκαλία του Ευτυχούς. 

4. Ἐπὶ θρησκευτικοῦ γάμου ὀρθοδόξου μετὰ ἑτεροδόξου (μεικτὸς γάμος), τελουμένου πάντοτε κατ' οἰκονομίαν, ἡ ἱεροτελεστία γίνεται κατὰ τοὺς τύπους τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὑποχρεωτικῶς, καὶ τὶς διατυπώσεις περὶ μεικτῶν γάμων, ἀνεξαρτήτως ἐὰν τελεσθῆ καὶ κατὰ τὸν τύπο τοῦ δόγματος τοῦ ἑτεροδόξου μέλους. 

5. Ο αγγλικανός ''ιερέας'' Τζέρεμι Πέρμπερτον, αν και παντρεμένος με γυναίκα και όντας ήδη ''χειροτονημένος, έκανε πέντε παιδιά για να εγκαταλείψει το σπίτι του προκειμένου να παντρευθεί με ''ιερατικά ενδύματα τον σύντροφό του!... 

6. Είναι μια καινοφανής εκκλησιολογική θεωρία, που λέει, πως όπου τελείται το βάπτισμα στο όνομα της Αγίας Τριάδος, εκεί υπάρχει και η πραγματική Εκκλησία, φυσικά εννοούντων και των αιρετικών. Με αυτήν έτσι διευρύ­νονται τα όρια της καθολικής Εκκλησίας, κάτω από την ομπρέλα της οποίας μπορούν να βρουν στέγη χριστιανοί, άσχε­τα με το πιστεύω και την ιδιαίτερη εκκλησιολογική παράδοσή τους. 

7. Ο Αρχιεπίσκοπος Θυατείρων Αθηναγόρας Κοκκινάκης σε δηλώσεις του είχε υποστηρίξει: ''Ύστερα, λοιπόν, από τόσων αιώνων διαμάχη η Δυτική Εκκλησίαηύρε την αλήθεια, οι υπερφρονούντες όμως παρ’ ημίν και μετ’ αυτών θρησκέμποροι τινές, ήρχισαν πόλεμον εναντίον χιλιάδων καλών Ορθοδόξων Χριστιανών εν Ελλάδι και απανταχού, επειδή ανήκουν εις την Οργάνωσιν των Μασόνων. Τι κακό έκαμαν εις την Ελλάδα οι Μασόνοι;…''! 

8. Αποδοχή της ''Θεωρίας των Κλάδων'' στο Πόρτο Αλέγκρε το 2006. Ότι δηλαδή η Ορθοδοξία μαζί με όλες τις ''χριστιανικές'' αιρέσεις συναποτελούν την ''Μία Εκκλησία''! 9. Θεωρούνται από τους Οικουμενιστές (και όχι μόνο) ως ορθόδοξοι, οι αποθανόντες Μελέτιος Μεταξάκης και Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, οι πρωτεργάτες της Οικουμενιστικής επέλασης με την καθιέρωση της ημερολογιακής καινοτομίας που διέσπασε το πλήρωμα της Εκκλησίας. Αργότερα ο πατριάρχης Αθηναγόρας ο Α', αποδεδειγμένα Μασώνος 33ου βαθμού έγραφε με επιστολή του προς έναν αποκρυφιστή τέκτονα: ''Μετά της περί ημάς Ιεραρχίας και του Ι. Κλήρου και του Χριστεπωνύμου Πληρώματος…πολλήν εδοκιμάσαμεν ψυχικήν χαράν κομισάμενοι το υπό τον τίτλο «Τα βήματα της Φιλοσοφίας» σύγγραμμα της ημετέρας λίαν ημίν αγαπητής Εντιμότητας. Και ηρχισαμεν να μελετωμεν αυτό εν μυστική μεθ’ υμών ψυχική επικοινωνια και αγαλλιάσει, ότι πλουτιζομεθα εκ των υψηλών σκέψεων της ημετέρας Εντιμότητας, των ευγενικών αισθημάτων και του πόθου της εξυπηρετήσεως της κοινωνίας και μερικώτερον του ανθρώπου. Ταύτα δε πάντα συγκροτούσι και την προσωπικήν Βιβλιοθήκην την οποίαν καταρτίζομεν εν τη ψυχή ημών και διατηρούμεν ανεξάντλητον''. ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ, φ. 2088/9.10.2015, σ. 1, 6.

9. Στο Μπάλαμαντ του Λιβάνου, συνετάχθη η διαβόητη σήμερα «Συμφωνία του Μπάλαμαντ». Μεταξύ των διακηρύξεών της ξεχώρισε η δήλωση του «κοινού βαπτίσματος». Στο κείμενο διαβάζουμε: 13) «…από της ενάρξεως των Πανορθοδόξων Διασκέψεων και της Β΄Συνόδου του Βατικανού, η εκ νέου ανακάλυψη και οικειοποίηση, τόσο από τους Ορθοδόξους όσο και από τους Καθολικούς, της Εκκλησίας ως κοινωνίας, άλλαξαν ριζικώς οι προυποθέσεις και, άρα, και οι θεμελιώδεις στάσεις. Από τις δύο πλευρές αναγνωρίζεται ότι αυτό που ο Χριστός ενεπιστεύθη στην Εκκλησία Του -ομολογία της αποστολικής πίστεως, συμμετοχή στα ίδια μυστήρια, προ πάντων στη μοναδική Ιερωσύνη που τελεί τη μοναδική θυσία του Χριστού, αποστολική διαδοχή των Επισκόπων-δεν δύναται να θεωρήται ως η ιδιοκτησία της μιας μόνον από τις Εκκλησίες μας. Στα πλαίσια αυτά είναι προφανές ότι κάθε είδους αναβαπτισμός αποκλείεται». 

 

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

ΛΑΤΙΝΟΦΡΟΝΕΣ ΕΠΙ ΑΙΩΝΑΣ ΤΥΜΠΑΝΙΑΙΟΙ

Εἰς τεῦχος τοῦ ἐγκρίτου περιοδικοῦ τοῦ Βόλου «ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ» δηµοσιεύεται

 ἐµπεριστατωµένον ἄρθρον τοῦ Ἁγιορείτου Μοναχοῦ Λαζάρου Διονυσιάτου περί τῶν συµβάντων 

εἰς τό Ἅγιον Ὄρος ἐπί Μιχαήλ Παλαιολόγου (1280),

 ὅταν ὁ δυσσεβής αὐτός βασιλεύς µαζί µέ τόν ἀνάξιον πατριάρχην Βέκκον ἀπεπειράθησαν νά ἐπιβάλουν 

διά πυρός καί σιδήρου εἰς τάς Ἱεράς Μονάς τοῦ Ἄθω τήν ὑπ’ αὐτῶν συµφωνηθεῖσαν ὑποταγήν τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τόν Πάπαν.

τοῦ µοναχοῦ Λαζάρου Διονυσιάτου

«Τήν τοιαύτην ἕνωσιν - γράφει ὁ εὐλαβής Μοναχός - πρώτη ἀπεδοκίµασεν ἡ Προστάτις ἡµῶν καί Ἔφορος τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἡ ὑπερένδοξος Κυρία Θεοτόκος ἥτις συνεβούλευσε τούς ἁγιορείτας Πατέρας, νά µή παραδεχθῶσι τήν τοιαύτην ἕνωσιν, ἀλλά νά τήν ἐλέγξωσι· καί οἱ δυνάµενοι, νά ὑποµείνουν µετά γενναιότητος τόν µαρτυρικόν θάνατον· ὅπερ καί ἐγένετο εἰς τήν ἱεράν Μονήν Ζωγράφου. Ἐκεῖ ἅγιός τις Γέρων ἤκουσε φωνήν ἀπό τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας, καθ’ ὅν χρόνον ἔλεγε τούς Χαιρετισµούς ἔξω τῆς Μονῆς καί τοῦ εἶπε προστακτικῶς νά ὑπάγη ταχέως εἰς τήν Μονήν, νά εἰδοποιήση τούς Πατέρας τῆς Μονῆς, ὅτι ἔρχονται οἱ ἐχθροί τοῦ Υἱοῦ της, καί νά µή τούς δεχθῶσιν εἰς τήν Μονήν (τόν Βασιλέα Μιχαήλ Παλαιολόγον καί Πατριάρχην Βέκκον), ἀλλά νά τούς ἐλέγξωσι, καί οἱ δυνάµενοι, νά παραµείνωσι καί λάβουν µαρτυρικόν θάνατον, ὑπέρ τῶν ὀρθοδό- ξων δογµάτων τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας µας. 

Διό ὁ ἅγιος Ἡγούµενος µετά εἰκοσιέξ (26) ἀδελφῶν, περικλεισθέντες εἰς τόν Πύργον τῆς Μονῆς καί τούς Λατινόφρονας ἐξελέγχοντες, ὑπέστησαν τόν διά πυρός µαρτυρικόν θάνατον. Τοιαῦται µαρτυρικαί ἀθλήσεις καί ἔλεγχοι καί ὁµολογίαι συνέβησαν καί εἰς ἄλλας Μονάς. ΕΙς τήν ἱεράν Μονήν Βατοπαιδίου, ἐπειδή τούς ἐξήλεγξαν ὡς αἱρετικούς, τόν µέν Ἡγούµενον Εὐθύµιον δέσαντες µέ ἁλύσεις κατεπόντισαν εἰς τήν θάλασσαν, ἑτέρους δέ δώδεκα Μοναχούς ἀπηγχόνισαν εἰς τόπον λεγόµεν Φουρκοβούνιον. Τά αὐτά περίπου ἔλαβον χώραν καί εἰς τήν ἱεράν Μονήν τῶν Ἰβήρων, ἐπειδή δέν τούς ἐδέχθησαν, ἀλλά τούς ἤλεγξαν ὡς αἱρετικούς, οἱ µέν κατεποντίσθησαν µετά τοῦ πλοίου, οἱ δέ ἀπήχθησαν ὡς αἰχµάλωτοι. 

Ἐπίσης καί εἰς τήν Σκήτην τῶν Καρυῶν, ἐπειδή δέν τούς ἐδέχθησαν ἀλλά τούς ἤλεγξαν, ὡς παραβάτας τῶν πατρίων δογµάτων καί ὡς αἱρετικούς, τόν µέν πρῶτον ἀπηγχόνισαν, τούς δέ λοιπούς διά ξίφους ἐφόνευσαν, ὡς τά ἅγια λείψανα αὐτῶν, οἱ τοῦ καιροῦ Πατέρας ἐναπέθεντο εἰς τήν εἴσοδον τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Πρωτάτου, πρός αἰωνίαν ὑπόµνησιν ἡµῶν καί διδασκαλίαν. Καί τοιαῦτα µέν συνέβησαν εἰς τούς µή ἀποδεξαµένους, ἀλλ’ ἐλέγξαντας αὐτούς τούς Λατινίζοντας ἑνωτικούς. Ἴδωµεν δέ τί ἐπηκολούθησεν εἰς τούς φιλικῶς αὐτούς ὑποδεξαµένους καί συλλειτουργήσαντας. Εἰς µέν τήν Μονήν Ξηροποτάµου ἐν ὥρᾳ τῆς Λειτουργίας, ἔγινε πυρκαγιά καί σεισµός µέγας µετ’ ἤχου καί βοῆς. Καί τόν µέν Ναόν κατέβαλε, τούς δέ ἐν αὐτῷ ἱερεῖς τῆς αἰσχύνης κατέχωσε, καί τά τείχη τῆς Μονῆς ἀνέτρεψε, ἕνα µόνον καταλιπών κεκλιµένον εἰς σηµεῖον. 

Ὁ δέ Βασιλεύς καί οἱ σύν αὐτῷ ταῦτα ἰδόντες, ἐν πολλῇ καταισχύνῃ ἀνεχώρησαν, ὁ δέ µύκης (µανιτάρι), ὁ ὁποῖος ἐφύτρωνε µέ 40 κλώνους ὑπό τήν ἁγίαν Τράπεζαν ἐν τῇ ἑορτῇ τῶν ἁγίων Τεσσαράκοντα οὐκέτι πλέον ἐφύτρωσεν, ὡς βεβηλωθέντος τοῦ Θυσιαστηρίου. Ἄς ἴδωµεν καί εἰς τήν Μεγ. Λαύραν, ὅπου τοὺς ὑπεδέχθησαν µετά κωδωνοκρου- σιῶν· καί ἐκεῖ βλέποµεν ὅτι ἐπηκολούθησαν ἔτι φοβερώτερα, φρίκης καί τρόµου γέµοντα. Καθώς ἡ ἀψευδής παράδοσις διέσωσε καί ἕως τάς ἡµέρας ἡµῶν παρέδωσεν, ἀκούσατε. Ὁ µέν Ἱεροδιάκονος Λαυριώτης ὁ συλλειτουργήσας ἐν αὐτῇ τῇ λειτουργίᾳ, ὑπό θεηλάτου ὀργῆς καταληφθείς, τό ζῆν ἐξεµέτρησε ἀναλύσας ὡς κηρός ὑπό πυρός φλεγόµενος· οἱ δέ συλλειτουργήσαντες Ἱεροµόναχοι ἑπτά (7) κατ’ ἄλλους ἕνδεκα (11), µετά θάνατον εὑρέθησαν ἄλυτοι, τυµπανιαῖοι, ἀφωρισµένοι, τούς ὁποίους µέχρι τέλους τοῦ 19ου αἰῶνος τά λείψανά των εἶχον εἰς τόν νάρθηκα τοῦ κοιµητηρίου «οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι» εἰς κοινήν θέαν τό µέν πρός διδασκαλίαν καί σωφρονισµόν τῶν ἐπιγενοµένων γενεῶν, τό δέ ὅπως οἱ βλέποντες αὐτούς, σπλαγχνιζόµενοι, εὔχονται ὑπέρ αὐτῶν, ἵνα ὁ Κύριος τούς συγχωρήση καί διαλύση τά τυµπανιαῖα αὐτῶν σώµατα, εἰς γῆν ἐξ ἧς ἐλήφθησαν. 

Παρέλειψα νά εἴπω ὅτι καί ἡ ζωγραφία τῆς Ἐκκλησίας ἐµαύρισεν, ἀνεκαινίσθη δέ ὕστερον κατά τό ἔτος 1544 ὑπό τοῦ διασήµου ζωγράφου Θεοφάνους. ∆ιά τά περί ὧν ὁ λόγος τυµπανιαῖα ἄλυτα (ἀφωρισµένα) σώµατα, διε- σώθη καί ἄχρι σήµερον ἱστορεῖται µικρόν τι ἐπεισόδιον. Τῶν Βαρδουναρέων (ἡµιονηγῶν) ποτέ ἐν εὐθυµίᾳ ἐκ µέθης τελούντων, ἔκαµον στοίχηµα µέ γενναῖόν τι χρηµατικόν ἐπίδοµα· ἐκεῖνος πού θά εἶχε τό θάρρος καί τήν ψυχραιµίαν, νά λάβη ἕν πτῶµα ἀφωρισµένον νά τό µεταφέρη ἐκεῖ ὅπου διεσκέδαζον, νά κερδίζη τά χρήµατα· καί πράγµατι εὑρέθη εἷς τολµηρός, ὅστις µέ τό πιστόλιον εἰς τάς χεῖρας µετέφερε τό τοιοῦτον ἀπαίσιον λείψανον καί ἐκέρδισε τό καταβληθέν χρηµατικόν ἐπίδοµα ὡς στοίχηµα. Ἐπίσης ἡ παράδοσις διασώζει ὅτι προσκυνητής τις, εὐαίσθητος ὑπάρχων, ὡς ἐπλησίασε καί εἶδε τά κατάµαυρα τυµπανιαῖα σώµατα, µέ τά µαλλιά, µέ τούς µεγάλους γαµψούς ὄνυχας, µέ τά στόµατα ἀνοικτά, ὅπου ἐλευθέρως οἱ ποντικοί εἰσήρχοντο καί ἐξήρχοντο, τόσον ἐφοβήθη, ὥστε αὐθωρεί ἀπέθανεν ἐκ συγκοπῆς τῆς καρδίας. 

Τό τοιοῦτον ἔγινεν αἰτία νά τούς ἀποµακρύνουν ἐκ τῆς Μονῆς καί τούς ὑπῆγον εἰς τά παράλια τῆς Ρουµανικῆς Σκήτης, καί τούς περιέκλεισαν εἰς ἕνα σπήλαιον δυσανάβατον καί ἀπόκρηµνον, ἀλλ’ ἐπειδή καί ἐκεῖ οἱ περίεργοι δέν ἔπαυον νά τούς ἐπισκέπτωνται νά τούς βλέπουν καί νά τούς φωτογραφίζουν, διά τοῦτο τώρα ἐσχάτως ἐνέφραξαν διά λίθων κτιστῶν τελείως τήν θύραν τοῦ σπηλαίου, καί ἔγινε τελείως ἀγνώριστον τό τοιοῦτον σπήλαιον, τό περικλεῖ ον τούς τοιούτους ἀφωρισµένους ἑνωτικούς Λατινόφρονας Λαυριώτας. Ὅταν κατά τό ἔτος 1925 διά λέµβου διέπλεον τό ἄνωθι µέρος ταξιδεύων διά τό Ὀρφάνιον Παγγαίου, οἱ λεµβοῦχοι ἀδελφοί Παχώµιος καί Ἀνδρόνικος, µοί ἔδειξαν τό τοιοῦτον σπήλαιον. Ὁ ἡµέτερος ἀδελφός Χριστόδουλος µοί εἶπεν ὅτι κατά τό ἔτος 1935 εἰς τάς Καρυάς εὑρισκόµενος, εἶδεν ἕνα λαϊκόν Ρουµάνον καί εἶχε φωτογραφίαν τριῶν τοιούτων σωµάτων ἀφωρισµένων, καί ἐτρόµαξεν ἀπό τήν θεωρίαν αὐτῶν· ταῦτα σηµειοῦµεν χάριν τῆς ἱστορικῆς ἀληθείας· ὁ νοῶν νοείτω καί ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν, ἀκουέτω. 

∆έν ἀποκλείεται καί τώρα ἤ µετ’ ὀλίγα ἔτη, 

νά ἐπαναληφθοῦν τοιαῦτα τραγικά κρούσµατα καί ἐπεισόδια, διό χρεία ἐγρηγόρσεως καί προετοιµασίας,

 πρός φύλαξιν τῆς Ὀρθοδόξου ἡµῶν πίστεως, ἀπό τάς πλεκτάνας καί πλάνας τῶν λατινιζόντων Παπιστῶν, Μασόνων κ.λπ.». 

Εκ του ''Ορθόδοξου Τύπου'' της 17ης Ιουνίου 2016, αριθ. φύλλου 2121, έτος νστ'. 
Επιμέλεια ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΡΩΣΟΣ

Φορούσε πιζάμες και ένα ταξί τον περίμενε στην Βορεινή πύλη της Εκκλησίας. 

Όταν τελείωσε τη μυστική του συνομιλία με τον Όσιο,

 ξεκίνησε με αργά βήματα, σέρνοντας τις παντόφλες στο δάπεδο και προχωρούσε προς την έξοδο. 

Τον σταμάτησε ένας ιερέας της μονής και τον ρώτησε γιατί έκλαιγε τόση ώρα, γιατί δεν ήταν ντυμένος κανονικά

 και ήρθε στην εκκλησία με πιζάμες και αν... επιθυμούσε να του έδινε δωμάτιο στον ξενώνα να αναπαυθεί για λίγο αν το είχε ανάγκη.

Όχι πάτερ, απάντησε και συνέχισε, με ξεκούρασε για πολλά χρόνια ο Άγιος, αυτός, ο μεγάλος και θαυματουργός γιατρός που υπηρετείτε. Σήμερα το πρωί στον «Ευαγγελισμό», στο Νοσοκομείο, ήρθε η γυναίκα μου να με δει. Έχει περάσει δεκαετία και πλέον να σταθώ όρθιος όπως με βλέπετε τώρα. Μία χρόνια πάθηση του νευρικού συστήματος και μία αρρώστια που είχα περάσει μου έφεραν αναπηρία τόση που έχασα τη θέση μου, πήρα πρόωρα σύνταξη και οδηγήθηκα στα Νοσοκομεία γιατί μετά το δεύτερο χρόνο είχα πάνω από 80% παράλυση των κάτω άκρων. 

Ή παράλυση, η κακή ψυχολογική κατάσταση, η πρόωρη έξοδος μου από τη δραστηριότητα της ζωής με οδηγούσαν σε μαρασμό, σχεδόν στο θάνατο. Σήμερα, λοιπόν, το πρωί η γυναίκα μου ήρθε στο Νοσοκομείο, με βρήκε να κοιμάμαι, δεν με ξύπνησε, παρά κάθισε δίπλα στο κρεβάτι μου σε μια καρέκλα. Για λίγα δευτερόλεπτα την πήρε ο ύπνος. Βλέπει στο όνειρο της ότι, στο διπλανό θάλαμο γινόταν επισκεπτήριο γιατρών. Ανάμεσα τους ήταν ένας άγνωστος ξένος γιατρός. Τον πλησιάζει η γυναίκα μου και του λέει: Γιατρέ μου, είστε ξένος; Σας βλέπω για πρώτη φορά στο Νοσοκομείο. Σας παρακαλώ στο διπλανό θάλαμο έχω τον άνδρα μου πάνω από δέκα χρόνια παράλυτο. Οι γιατροί μου έχουν πει την αλήθεια, ότι χάνω το σύντροφο μου. Χάνω το στήριγμα μου. 

Θα πεθάνει ο σύζυγος μου. Ελάτε, γιατρέ μου, να τον δείτε, να του δώσετε κουράγιο, να μας πείτε κάτι και σεις. - Πήγαινε, κυρία μου, περίμενε και θα δω και το σύζυγο σου. Ναι, γιατρέ μου, πέστε μου το όνομα σας, να σας περιμένω... - Ιωάννης Ρώσος, της απαντά. Ξυπνάει, πετιέται από το κάθισμα της. Με βλέπει που προσπαθώ μόνος μου, στηριγμένος στους αγκώνες μου, να σηκωθώ. Βοήθησε με, γυναίκα, της λέγω, κάποιος με κρατάει άπ' τις μασχάλες και με σηκώνει, βοήθησε και συ... Σηκώθηκα, πάτησα στο έδαφος, όταν τα κλάματα της γυναίκας μου είχαν φέρει γύρω μας γιατρούς και βοηθητικό προσωπικό. 

Ό υπεύθυνος γιατρός του τμήματος, ένας πιστός χριστιανός, συγκλονίζεται από τη διήγηση της συζύγου μου και προτρέπει: Κύριε Πολυχρονίου όπως είσαι, μη ζητάς, να αλλάξεις τις πιζάμες σου, φύγετε, πάρτε ταξί στην είσοδο του Νοσοκομείου και πηγαίνετε στο Πνευματικό θεραπευτήριο, στην Εκκλησία του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου, που είναι στην καταπράσινη κοιλάδα του Προκοπίου της Ευβοίας, όπου και ολόκληρο το ιερό του Λείψανο. Πηγαίνετε, πέστε το μεγάλο σας ευχαριστώ και γυρίστε για το εξιτήριο που αυτή τη φορά -σπάνια βέβαια- το υπογράφει όχι γιατρός αλλά ένας "Άγιος! Και σαν χριστιανός και σαν επιστήμονας ό,τι είπα το πιστεύω. Πάνω από την επιστήμη μας είναι η παντοδυναμία του Θεού και των Αγίων του. Αυτά μας είπε, Πάτερ. Αυτά ... Δώστε μας και σεις την ευλογία σας. 

Αυτά είπε, αυτά είδαμε από τον ευλογημένο αυτό άνθρωπο που με τα κλάματα του

 (οι άνδρες για να κλάψουν πρέπει κάτι το πολύ σοβαρό να συμβαίνει)

 έλεγε στον Άγιο εκείνο το «ευχαριστώ» 

που είναι πρόθυμοι να το πουν όσοι άρρωστοι στα Νοσοκομεία,

 στα παντός είδους Νοσηλευτικά Ιδρύματα και Άσυλα ανιάτων περιμένουν κάποιον Άγγελο,

 κάποιον Άγιο, τον Ίδιο τον Κύριο 

να ταράξει τα νερά για να μπουν σ' αυτό το μυστήριο που λέγεται θαυματουργική θεραπεία,

 που όντως γίνεται κατά καιρούς σε ασθενείς που ο Θεός επιλέγει με τα δικά του κριτήρια,

 σχεδόν άγνωστα σε μάς!

π. Ιωάννου Βερνέζου, ''Βίος και Νέα θαύματα του Οσίου Ιωάννου του Ρώσσου'',
 Ιερό Προσκύνημα Οσίου Ιωάννου του Ρώσσου, Προκόπι Εύβοιας 1998 (σελ. 83 - 85). Επιμέλεια ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΒΓΑΛΜΕΝΑ ΣΤΗΝ ΛΕΚΑΝΗ

Στὰ 1530, στὴ βενετοκρατούμενη Κέρκυρα, ἕνας τίμιος νέος, ὁ Στέφανος, γύριζε κάποια μέρα 

ἀπὸ τὴν πόλη στὸ χωριό του.

Στὸν δρόμο συνάντησε κι ἄλλους ὁδοιπόρους, κι ἔτσι βάδιζαν ὅλοι μαζὶ συντροφιά. 

Κάποια στιγμὴ διέκριναν μακριὰ μερικοὺς νεαρούς, ποὺ μετέφεραν ἀλεύρι ἀπὸ τὸν μύλο. 

Ἡ παρέα τοῦ Στέφανου μπῆκε σὲ πειρασμό.

 - Δὲν τοὺς κλέβουμε τὸ ἀλεύρι; εἶπαν μεταξύ τους. 

Κανεὶς δὲν μᾶς βλέπει. Θὰ τὸ μοιραστοῦμε καὶ θὰ τὸ μεταφέρουμε στὰ σπίτια μας. 

Ὅλοι συμφώνησαν, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Στέφανο.

Εἶναι ἁμαρτία! διαμαρτυρήθηκε. Κι ὕστερα, δὲν θὰ ξεφύγουμε τὴ δικαιοσύνη. Θὰ τιμωρηθοῦμε σὰν ληστὲς καὶ κακοποιοί. Ἐκεῖνοι ὅμως ἦταν ἀποφασισμένοι. Κι ὅταν πλησίασε ἡ λεία τους, ἐπιτέθηκαν στὰ παιδιά, τὰ ἔδειραν καὶ ἅρπαξαν τὸ ἀλεύρι. Οἱ νεαροί, δαρμένοι καὶ κακοποιημένοι, πῆγαν στὰ σπίτια τους καὶ διηγήθηκαν τὸ ἐπεισόδιο. «Ὕστερα εἰδοποίησαν τὸν διοικητή, τὸν Σίμωνα Μπάιλο, κι ἐκεῖνος ἔστειλε στρατιῶτες γιὰ νὰ συλλάβουν τοὺς κακοποιούς. οἱ στρατιῶτες συνέλαβαν σὰν ὕποπτο μόνο τὸν Στέφανο, γιατὶ οἱ ἄλλοι εἶχαν ἐξαφανιστεῖ. Ἐκεῖνος βάδιζε ἀμέριμνος, ἔχοντας πεποίθηση στὴν ἀθωότητά του. Ἀπολογήθηκε στοὺς στρατιῶτες μὲ εἰλικρίνεια, ἀλλὰ δὲν τὸν πίστεψαν. Τὸν ἔδεσαν καὶ τὸν ἔκλεισαν στὴ φυλακή. Ὅταν τὸν ὁδήγησαν στὸν κριτή, ὁμολόγησε πάλι τὴν ἀλήθεια: - Βάδιζα μὲ τοὺς ληστές, ἀλλὰ μέρος στὴ ληστεία δὲν ἔλαβα. Ἄδικα μὲ κατηγορεῖτε. 

Ὁ δικαστὴς ὅμως δὲν τὸν πίστεψε καὶ τὸν καταδίκασε. - Ποιὰ τιμωρία προτιμᾶς, τὸν ρώτησε, νὰ σοῦ κόψουν τὰ χέρια ἢ νὰ σοῦ βγάλουν τὰ μάτια; Κι ἐκεῖνος, περίλυπος, προτίμησε τὴ δεύτερη, γιατὶ τοῦ φάνηκε λιγότερο ὀδυνηρή. Μὲ θρήνους καὶ ὀδυρμοὺς ὁδηγήθηκε στὸν τόπο τῆς καταδίκης, ὅπου ἐκτελέστηκε ἡ φοβερὴ ἀπόφαση. Ὁ Στέφανος τώρα, ἀνίκανος γιὰ μετακινήσεις, χειραγωγεῖται ἀπὸ τὴ μητέρα του. Δεκαοχτὼ μίλια ἀπὸ τὴν πρωτεύουσα τοῦ νησιοῦ ἦταν χτισμένη ἡ παραθαλάσσια πόλη Κασσιόπη. Ἦταν γνωστὴ γιὰ ἕνα ναὸ τῆς Θεοτόκου, ἀπὸ τὸν ὁποῖο περνοῦσε πλῆθος λαοῦ καὶ προσκυνοῦσαν τὴ θαυματουργή της εἰκόνα. Ὁ Στέφανος ἀποφασίζει καὶ πηγαίνει στὴν πόλη αὐτή. Θὰ μένει στὸν ναὸ τῆς Θεοτόκου καὶ θὰ ζητᾶ ἐλεημοσύνη ἀπὸ τοὺς φιλάνθρωπους. Προσκύνησε μὲ τὴ μητέρα του τὴ θαυματουργὴ εἰκόνα καὶ παρακάλεσε τὸν διακονητὴ μοναχὸ νὰ τοῦ παραχωρήσει ἕνα κελλάκι γιὰ τὴ διαμονή του. Τὴν πρώτη βραδιὰ ἔμειναν μέσα στὴν ἐκκλησία. 

Ἡ μητέρα του, κατάκοπη, κοιμήθηκε ἀμέσως. Ὁ ἴδιος ὅμως δὲν μποροῦσε νὰ ἡσυχάσει ἀπὸ τοὺς πόνους. Κάποια στιγμὴ τὸν πῆρε ἕνας ὕπνος ἐλαφρός. Νοιώθει τότε δυὸ χέρια νὰ τὸν ἀκουμποῦν καὶ νὰ ψηλαφοῦν τὶς κόγχες τῶν ματιῶν του. Ἦταν τόσο αἰσθητό, ὥστε ξύπνησε ἀμέσως καὶ ἀναρωτιόταν ποιὸς νὰ τὸν εἶχε ἀγγίξει. Καὶ τότε βλέπει μπροστὰ τοῦ μία γυναίκα λαμπροφορεμένη καὶ λουσμένη στὸ φῶς. Στάθηκε λίγο κι ὕστερα ἐξαφανίστηκε. Γυρίζει ὁ Στέφανος καὶ βλέπει τὰ καντήλια ἀναμμένα. Ξυπνάει τὴ μητέρα του καὶ τὴ ρωτάει: - Ποιὸς ἄναψε τὰ καντήλια; - Σώπα καὶ κοιμήσου, τοῦ λέει ἐκείνη, νομίζοντας πὼς τὸ παιδὶ τῆς ὀνειρεύεται. Ἐκεῖνος ὅμως ἐπέμενε: - Βλέπω τὴν εἰκόνα τῆς Θεοτόκου. Δὲν εἶναι φαντασίες αὐτὰ ποὺ σοῦ λέω! Τότε ἡ μητέρα ἀνασηκώθηκε καὶ κοίταξε μὲ ἀνησυχία καὶ λαχτάρα τὸ πρόσωπό του. Ναί, δὲν τὴν ἀπατοῦσαν τὰ μάτια της. Ζοῦσε τὴ στιγμὴ ἐκείνη ἕνα ὁλοζώντανο θαῦμα: οἱ κόγχες τοῦ παιδιοῦ τῆς στολίζονταν ἀπὸ δυὸ γαλανὰ μάτια! 

Ἐνῶ, πρὶν τὴν τύφλωση, τὰ μάτια τοῦ Στέφανου ἦταν μαῦρα! Ἀμέσως, μητέρα καὶ γιὸς εὐχαρίστησαν μὲ δάκρυα χαρᾶς τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο γιὰ τὴ γρήγορη ἐπέμβασή της. Ἀπὸ τὸν θόρυβο πῆρε εἴδηση ὁ νεωκόρος μοναχὸς κι ἔτρεξε στὸν ναὸ γιὰ νὰ δεῖ τί συμβαίνει. Τὸ ὁλοφάνερο θαῦμα τὸν συγκλόνισε κι ἔφυγε γρήγορα γιὰ τὴ χώρα, γιὰ ν᾿ ἀναγγείλει τὸ γεγονὸς στὸν διοικητή. Ἐκεῖνος, παραξενεμένος, πῆρε μαζί του τοὺς προκρίτους τῆς Κέρκυρας κι ἐπισκέφθηκε τὸν Στέφανο. Εἶδε τὰ νέα μάτια στὶς κόγχες τους καὶ θαύμασε. Εἶδε ἀκόμη, σὰν ἀπόδειξη, καὶ τὸ σημάδι στὰ βλέφαρά του ἀπὸ τὸ πυρακτωμένο σίδερο. Μέσα του ὅμως ὁ διοικητὴς εἶχε καὶ κάποια ἀμφιβολία. Γι᾿ αὐτό, ὅταν ἐπέστρεψε στὴ χώρα, καλεῖ τὸν δήμιο καὶ τὸν ρωτάει: - Ἔβγαλες, πραγματικά, τὰ μάτια τοῦ Στέφανου, ὅπως εἶχα διατάξει; - Βεβαίως τὰ ἔβγαλα. Βρίσκονται ἀκόμη μέσα σὲ μία λεκάνη. Ὁρίστε! Ὁ Μπάιλος κοίταξε ἀνήσυχος τὴ λεκάνη.

  Πράγματι μέσα σ᾿ αὐτὴν ὑπῆρχαν δυὸ μάτια, καὶ μάλιστα μαῦρα μάτια, ὄχι γαλανά, 

σὰν κι αὐτὰ ποὺ εἶχε τώρα ὁ Στέφανος.

 Ἡ ἀλήθεια ἀποδείχθηκε μὲ τὸν πιὸ εὔγλωττο καὶ πειστικὸ τρόπο. Κι ὁ ἡγεμόνας, ἀφοῦ εἰδοποίησε 

νὰ φέρουν τὸν Στέφανο, τοῦ ζήτησε συγνώμη καὶ τὸν ἀποζημίωσε μὲ πλούσια δῶρα.

 Τέλος,

 ἀνακαίνισε μ᾿ ἐπιμέλεια τὸν περίβολο τοῦ ἱεροῦ ναοῦ τῆς Θεοτόκου!

Εκ του βιβλίου της Ι. Μ. Παρακλήτου, Μήλεσι Αττικής:
 ''Εμφανίσεις και Θαύματα της Παναγίας'' 
έκδοση 2007 
Τίτλος, επιμέλεια ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

ΟΙ ΚΑΤΑ ΘΕΟΝ ΙΕΡΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΛΥΚΕΡΙΟΥ

Ο σύγχρονος Άγος Γλυκέριος ο Ομολογητής της Ρουμανίας ανήκει στον χορό των Αγίων, που αντιστάθηκαν στην Ημερολογιακή Καινοτομία, φυλακίστηκε και βασανίστηκε άγρια από τα πολιτικά καθεστώτα της χώρας, συνεργούσης και αυτής της επισήμου Ρουμανικής εκκλησίας. Επί τη ευκαιρία της έκδοσης του βιβλίου ''Οι κατά Θεόν αγώνες και τα θαυμαστά παλαίσματα του Ομολογητού Ιεράρχου Αγίου Γλυκερίου εν Ρουμανία (1891-1985) από τον θεοφιλέστατο Επίσκοπο Γαρδικίου κ. Κλήμεντα της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών, προβαίνουμε σε συνεχείς, αποσπασματικές αναρτήσεις από το εν λόγω βιβλίο. Μέσα από αυτό αναδύεται η εικόνα ενός επίκαιρου Ομολογητή της Πατερικής Παράδοσης, που εκδιωγμένος επί χρόνια στις οπές της γης και στις φυλακές ενός ''Καίσαρα, ''κατέστησε σ' εμάς εμφανές, πως οι καρποί των πνευματικών αθλήσεων ''κόποις και βασάνοις κτώνται.'' Και, όπως γράφει και ο συγγραφέας του βιβλίου: ''Ουσιαστικά προβαίνουμε σε μια διακριτική ''ξενάγηση'' στον ανθώνα μιας εκπληκτικής μαρτυρίας, η οποία περιέχει πληθύν οδυνηρών, αλλά και ενδόξων θαυμαστών στοιχείων και περιστατικών.'' Η ευχή και ευλογία του εν Αγίοις Πατρός ημών Γλυκερίου του εκ Ρουμανίας του Ομολογητή είη μετά πάντων ημών!

Γ. Δ. Δ.

Μετά τὴν Κοίμησι ἐν Κυρίῳ τοῦ Μητροπολίτου Γαλακτίωνος καὶ σύμφωνα μὲ τὴν θέλησι 

καὶ ἐντολή του, διάδοχός του ὡρίσθηκε ὁ Ἅγιος Ἱεράρχης Γλυκέριος, ὁ ὁποῖος συνεδύαζε 

Μοναχικὴ ἁπλότητα καὶ τελειότητα μὲ διοικητικὰ καὶ πνευματικὰ χαρίσματα. 

Ἐφ’ ὅσον σχεδὸν ἅπαντες οἱ Κληρικοί, τοὺς ὁποίους εἶχε χειροτονήσει ὁ μακαριστὸς 

Ἱεράρχης Γαλακτίων γιὰ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου εἶχαν συλληφθῆ 

καὶ φυλακισθῆ - ἐκτοπισθῆ, ὑπῆρχε μεγάλη ἔλλειψις Κληρικῶν καὶ ἔπρεπε ἐξ ἀνάγκης

 νὰ ἀποστέλλωνται Ἱερομόναχοι γιὰ τὴν κάλυψι τῶν ποιμαντικῶν ἀναγκῶν στὶς Ἐνορίες. 

Ἡ κατάστασις ἐξομαλύνθηκε μόλις τὸ 1963-1964, ὁπότε οἱ Κληρικοί, λόγῳ τῆς ἀμνηστίας ποὺ ἐδόθη τότε, 

ἐπέστρεψαν στὶς Ἐνορίες τους καὶ ἀνέλαβαν καὶ πάλι τὰ καθήκοντά τους. 

Ἔκτοτε, αὐτὴ ἡ εὐλογημένη τάξις διετηρήθη στὴν Γνησία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ρουμανίας,

 ὅπου ὅλοι οἱ ἐφημεριακοὶ Ἱερεῖς εἶναι ἐκ τοῦ ἐγγάμου Κλήρου, οἱ δὲ Ἱερομόναχοι διαμένουν ὁπωσδήποτε σὲ Μονή, ἀποστελλόμενοι στὴν ἐξυπηρέτησι τῶν Γυναικείων Ἱερῶν Μονῶν, 

ἡ δὲ παρουσία τους σὲ Ἐνορίες γίνεται μόνον σὲ ἐξαιρετικὲς περιπτώσεις ἀνάγκης, 

προσωρινῶς, χωρὶς νὰ διαμένουν εἰς αὐτὲς καὶ γενικὰ στὸν κόσμο.

Ὁ Ἅγιος Γλυκέριος ἦταν ἰδιαίτερα ἀπαιτητικὸς ὡς πρὸς τὴν χειροτονία Κληρικῶν· γιὰ νὰ χειροτονήση κάποιον ἔπρεπε νὰ τὸν γνωρίζη πολὺ καλά, μὲ μεγάλη δὲ ἐπιμέλεια ἐφρόντιζε νὰ προωθοῦνται ἄνθρωποι χωρὶς οὐσιαστικὰ κωλύματα. Κώλυμα, ἰδίως μάλιστα γιὰ τοὺς ἀγάμους Κληρικούς, ἐθεωρεῖτο ἡ ἔνδειξις τάσεων γιὰ δημουργία ταραχῶν, σκανδάλων ἤ χωρισμῶν καὶ σχισμάτων, ἄν καὶ ὁ Ἅγιος δὲν χειροτονοῦσε γενικῶς ἀγάμους.

Γι’ αὐτό, καὶ σὲ μία τόσο δύσκολη ἐποχή, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου Ρουμανίας παρέμεινε ἀρραγῶς ἑνωμένη, ἄνευ χωριστικῶν τάσεων καὶ σχισμάτων. Ὁ Ἅγιος Γλυκέριος μὲ Κληρικοὺς σὲ ἐκκλησιαστικὴ Πανήγυρι. 

Μία δὲ μικρὴ μερίδα κάποιων ἀκραίων «ἀναβαπτιστῶν», οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἀποστασιοποιηθῆ ἀπὸ τὸν Ἅγιο Γλυκέριο πρὸ ὑπάρξεως Ἐπισκόπων, θεωρεῖται ἀνάξια λόγου ἀρρωστημένη περιθωριακὴ κατάστασις, στερούμενη κάθε σοβαρότητος καὶ ἐγκυρότητος, ὡς καὶ προσβάσεως καὶ ἀποδοχῆς μεταξὺ τοῦ εὐλαβοῦς Ποιμνίου τῶν Ἀκαινοτομήτων τῆς Ρουμανίας.

Ὁ Ἅγιος Ἱεράρχης Γλυκέριος, παρὰ τὸ φιλήσυχον καὶ πρᾶον τοῦ χαρακτῆρος του, ἐγνώριζε νὰ εἶναι «μαχητὴς» ὅταν τὸ ἀπαιτοῦσε ἡ περίστασις, ἰδίως μάλιστα ἔναντι τῶν ἀναισχύντων ἀθεϊστῶν. Τὸ μένος τους ἐναντίον τοῦ Ἁγίου καὶ γενικὰ ἐναντίον τῶν ἀκολούθων τὸ Πάτριον, Γνησίων Ὀρθοδόξων ἦταν πολὺ μεγάλο, διότι συναντοῦσαν πάντοτε ἀπόλυτη ἄρνησι ὁποιουδήποτε συμβιβασμοῦ μαζί τους.

Ἦταν πλήρως ἀσυμφιλίωτοι, ὡς ἀνήκοντες σὲ διαφορετικοὺς χώρους καὶ ὑπηρετοῦντες διαφορετικοὺς «κυρίους». 

Ὅταν τὸ 1958 οἱ ἀθεϊσταὶ διέταξαν ὅλοι οἱ Μοναχοὶ κάτω τῶν 60 ἐτῶν καὶ ὅλες οἱ Μοναχὲς κάτω τῶν 55 ἐτῶν νὰ ἐγκαταλείψουν τὶς Μονές τους καὶ νὰ ζήσουν στὸν κόσμο ἀποβάλλοντες τὸ Σχῆμα τους, καὶ ἡ ἀνόσια διαταγὴ θὰ ἔπρεπε νὰ φαίνεται ὅτι προέρχεται δῆθεν ἀπὸ τοὺς ἰδίους τοὺς Ἀρχιερεῖς (!), ὁ Ἅγιος Γλυκέριος ἀντιτάχθηκε στερρῶς καὶ δήλωσε ὅτι εὐχαρίστως θὰ πήγαινε στὴν φυλακὴ ἄλλη μία φορά, παρὰ νὰ ἐπρόδιδε τὶς ψυχὲς ὅσων ὑπήγοντο στὴν πνευματική του εὐθύνη καὶ προστασία.

Οἱ ἀθεϊσταὶ δὲν ἐπέμειναν, ἀλλὰ συνέχισαν μὲ κάθε τρόπο νὰ πιέζουν τὶς Μονὲς τοῦ Πατρίου καὶ κάποιες ἀπὸ αὐτὲς νὰ τὶς κλείνουν διὰ τῆς βίας (Γκαγκέστι-1960, Βουκουρέστι-1984). Μία τέτοια ἀπαίσια ἀπόπειρα συνέβη τὸ 1960 στὴν ἴδια τὴν Μονὴ τῆς Σλατιοάρας. Ἕνας ἀντιπρόσωπος τοῦ Ὑπουργείου Θρησκευμάτων ἐμφανίσθηκε μὲ τρεῖς ἄνδρες τῆς μυστικῆς ἀστυνομίας καὶ διέταξαν ἰταμῶς τὸν Ἅγιο Γλυκέριο νὰ διώξη ὅλους τοὺς Μοναχοὺς τῆς Μονῆς! 

Ὁ Ἅγιος ἀπήντησε θαρραλέως, ὅτι ὅπως δὲν τοὺς ἔφερε διὰ τῆς βίας στὴν Μονή, δὲν εἶχε οὔτε τὸ δικαίωμα, ἀλλὰ οὔτε καὶ τὴν ἐπιθυμία, νὰ τοὺς διώξη ἀπὸ Αὐτήν! Τότε οἱ ἄνομοι, συγκέντρωσαν ὅλους τοὺς Μοναχοὺς σὲ μία Αἴθουσα καὶ τοὺς διέταξαν νὰ φύγουν ἀπὸ τὴν Μονὴ ἀμέσως. Ὅλοι ἀρνήθηκαν ἀποφασιστικῶς.

Τότε οἱ ἀθεϊσταὶ ἔφυγαν κατησχυμμένοι, ἀλλὰ ἄν ἔβλεπαν Μοναχὸ τοῦ Πατρίου ἐκτὸς Μονῆς νὰ φέρη Μοναχικὰ ἐνδύματα, τὸν συνελάμβαναν ἀμέσως, ὡς δῆθεν «προσποιούμενο τὸν Μοναχό»!... Στὶς 23.5.1961 ἐκ.ἡμ., ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ ὁ Ἱερομόναχος π. Δαυῒδ (Μποτέσκου), ὁ ἀγαπητὸς Συνασκητὴς ἀπὸ 40ετίας τοῦ Ἁγίου Γλυκερίου τὸν ὁποῖον εἶχε ὁρίσει Ἡγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σλατιοάρας ἀπὸ τῆς ἱδρύσεώς της.

Ὁ π. Δαυῒδ ἦταν ἰδιαίτερα συμπαθὴς γιὰ τὴν συνεπῆ Μοναχικὴ ζωή του, γιὰ τὴν καλωσύνη του καὶ γιὰ τὴν θυσιαστικὴ ἀγάπη του, πρὸς ἐξασφάλισιν τῶν πρὸς τὸ ζῆν ἀναγκαίων, ὄχι μόνον τῆς Ἀνδρώας Μονῆς, ἀλλὰ καὶ ὅλων τῶν λοιπῶν Μονῶν τοῦ Πατρίου. Συνεδύαζε προσευχητικότητα, ἐργατικότητα καὶ ὑπευθυνότητα καὶ ἦταν ἰδιαίτερα ἀγαπητὸς στὸν Ἅγιο, ὡς ὁ πλέον ἱκανὸς καὶ ἀναγκαῖος συνεργάτης καὶ βοηθός του. 

Μαζὶ εἶχαν ζήσει ἁρμονικὰ καὶ ἀδιατάρακτα σὲ Μονή, σὲ Σκήτη, στὴν Ἔρημο, στὸ Ἅγιον Ὄρος, στοὺς Ἁγίους Τόπους, σὲ ταξίδια, στὴν φυλακή, στὰ βάσανα, στὶς κακουχίες, στὶς ἐξορίες, στοὺς ἀγῶνες, στὶς ἐλάχιστες χαρὲς καὶ στὶς πάμπολλες λῦπες.

Ἦταν πραγματικὰ σὰν μία ψυχὴ σὲ δύο σώματα, γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Ἅγιος λυπήθηκε πάρα πολὺ ἀπὸ τὴν Κοίμησι τοῦ προσφιλοῦς Ἀδελφοῦ του ἐν Κυρίῳ. Ἔκτοτε, δὲν ὥρισε Ἡγούμενο στὴν Μονὴ τῆς Σλατιοάρας, ἀλλὰ ὁ ἴδιος διατηροῦσε τὴν πνευματική εὐθύνη καὶ καθοδήγησι τῆς Ἀδελφότητος καὶ ἐξέλεγε κάποιον ἱκανὸ Ἀδελφὸ ὡς Ἐπιστάτη - Διοικητή, γιὰ τὴν διεκπεραίωσι τῶν ποικίλων ἀναγκῶν της. Τὸ 1968 ὁ Ἅγιος Γλυκέριος ἐχειροτόνησε τὸν Ἀρχιμανδρίτη Σίλβεστρο (Ὀνοφρέϊ) ὡς Βοηθὸ Ἐπίσκοπό του.

Ἔκτοτε, ὁ Ἅγιος ἔλαβε τὸν τίτλο τοῦ Ἀρχιεπισκόπου καὶ Μητροπολίτου τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου Ρουμανίας. Τὸ 1977 ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ ὁ Ἐπίσκοπος Μεθόδιος καὶ τὸ 1978 ἐχειροτονήθη Ἐπίσκοπος ὁ Κοσμᾶς (Λόστουν).

Τὸ 1979 ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ ὁ Ἐπίσκοπος Εὐλόγιος στὸ Βουκουρέστι καὶ τὸ 1981 ὁ Ἅγιος ἐχειροτόνησε Ἐπίσκοπο τὸν Ἀρχιμ. Δημοσθένη (Ἰονίτσα), πρὸς χαρὰν καὶ ἱκανοποίησίν του ἀπὸ τὴν παρατηρουμένη πρόοδο τῆς Ἐκκλησίας, τὴν σταθερότητα καὶ τὴν καλὴ κατάστασι Κλήρου καὶ Λαοῦ, Ἐνοριῶν καὶ Μονῶν. 

Ο Άγιος Γλυκέριος, προικισμένος ἀπὸ τὸν Θεὸ μὲ δῶρα καὶ χαρίσματα, ἦταν ἕνας «εὐγνώμων δοῦλος» καὶ «καλὸς Οἰκονόμος» αὐτῶν, ὥστε νὰ τὰ διατηρῆ καὶ νὰ τὰ αὐξάνη πρὸς δόξαν Θεοῦ καὶ οἰκοδομὴν τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν πιστῶν. Διατελοῦσε ἐν ἐγρηγόρσει, χωρὶς νὰ ὑπνώττη καὶ χωρὶς νὰ ραθυμῆ, μέχρι δὲ τὰ βαθειὰ γεράματά του ἐφύλασσε τὸ ἴδιο νεανικὸ σφρῖγος καὶ μία ὑποδειγματικὴ ζέσι στὴν Λατρεία τοῦ Θεοῦ, τὴν καλλιέργεια τοῦ ἔσω ἀνθρώπου διὰ τῆς προσευχῆς καὶ τῶν ἀρετῶν, ὡς καὶ τὴν διακονία τῶν ἀδελφῶν καὶ τοῦ πλησίον.

Ἦταν φανερό, ὅτι ἡ προσοχή του ἦταν τεταμένη στὴν διαφύλαξι τῶν λογισμῶν καὶ τῆς καρδίας του ἐν καθαρότητι καὶ ὁσιότητι. Ἡ ἐγκράτειά του, ἐσωτερικὴ καὶ ἐξωτερική, ἐδείκνυε βαθειὰ συναίσθησι τῆς ἰδιότητος καὶ ἀποστολῆς του. Εἶναι χαρακτηριστικό, ὅτι ἀποτελοῦσε ἠχηρὴ ἐξαίρεσι σὲ αὐτὸ ποὺ οἱ συμπατριῶτες του θεωροῦν ἐντελῶς φυσικὸ καὶ «ἀδιάβλητο», ἀποφεύγων συστηματικὰ τὴν κατανάλωσι οἴνου καὶ γενικῶς κάθε ποτοῦ.

Ἡ ὀλιγότητα τῶν ἅλατι ἡρτυμένων λόγων του ἀπεδείκνυε τὴν ἀδιάλειπτη ἐσωτερικὴ συνομιλία του μὲ τὸν Κύριον τῆς Δόξης, καὶ τὴν πνευματικὴ καὶ ψυχολογικὴ ἰσορροπία τῆς εὐλογημένης προσωπικότητός του. 

Ἡ φυλακὴ τῶν αἰσθήσεών του φανέρωνε ἐσωτερικὸ ἀγῶνα καὶ ὕπαρξι Χάριτος ἐντός του· ἡ Χάρις αὐτὴ ἐξεδηλώνετο καὶ ἐξωτερικά, ἐφ’ ὅσον τὸ πρόσωπό του ἐφαίνετο σὰν νὰ ἐφωτίζετο ἀπὸ ἕνα ἐσωτερικὸ φῶς. Τὸ φῶς αὐτὸ κάποτε, καὶ μάλιστα κατὰ τὴν ἐπιτέλεσι τῆς Θείας Λειτουργίας, ἐδυνάμωνε καὶ ἐλαμπρύνετο, ὥστε νὰ γίνεται αἰσθητὴ ἡ καλὴ ἀλλοίωσίς του ὑπὸ τῆς δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου!...

Ἡ γνησιότης τοῦ Ἁγιοπνευματικοῦ φρονήματός του ἐμφαίνετο ἀπὸ τὴν βαθειὰ ταπείνωσί του, τὸ ἁπλοῦν, ἀνυπόκριτον καὶ ἀπροσποίητόν του, τὴν ὑπομονὴ καὶ καρτερία του στὶς στερήσεις καὶ τὶς ἐλλείψεις· ὅλα του ἦσαν ἁπλᾶ καὶ ταπεινά: τὸ κελλάκι, ἡ στρωμνή, ἡ ἐνδυμασία, τὰ ἄμφια, ἡ δίαιτα, ἡ ὁμιλία, οἱ ἀσχολίες, οἱ σχέσεις, οἱ ἐπιδιώξεις, τὰ πάντα.

Ἐργαζόταν σιωπηλά, ὅπως εἶχε συνηθίσει ἀπὸ τὴν νεότητά του, ἀπὸ τότε ποὺ ἦταν Δόκιμος Μοναχός, ἀλλὰ καὶ νωρίτερα· ἡ ἀγαπημένη του ἐνασχόλησις, τὴν ὁποίαν δὲν ἐγκατέλειψε ἕως τὰ βαθειά του γεράματα, ἦταν ἡ ἐργασία στοὺς κήπους.

Τοῦ ἄρεσε τὸ Κοινοβιακὸ πρόγραμμα, τὸ ὁποῖο ἐπίσης μέχρι τέλους τοῦ βίου του τηροῦσε ἀπαρέγκλιτα: τὸ βράδυ ἦταν πάντοτε παρὼν στὴν Ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου· ἐνωρὶς τὸ πρωῒ στοὺς Χαιρετισμοὺς τῆς Παναγίας, στὶς Ὧρες καὶ στὴν Θ. Λειτουργία· ἐφ’ ὅσον μάλιστα εἰσερχόταν συνήθως πρῶτος στὸν Ναό, ἄρχιζε νὰ ἀνάπτη τὶς κανδῆλες καὶ τὰ κεριά... 

Μετὰ τὴν Θ. Λειτουργία ἐργαζόταν στοὺς κήπους, ὅταν ὁ καιρὸς τὸ ἐπέτρεπε. Τηροῦσε τὸν Μοναχικὸ Κανόνα προσευχῆς στὸ κελλάκι του, μόνος μόνῳ τῷ Θεῷ, ἐν τῷ κρυπτῷ, καὶ πάντοτε ἐντὸς αὐτοῦ ἦταν εἴτε μὲ τὸ κομβοσχοίνι του στὸ χέρι, εἴτε μὲ τὸ ὑπεραγαπημένο του Ψαλτήριο. 

Ἀπήγγειλε ἐπανειλημμένα τοὺς Χαιρετισμοὺς τῆς Παναγίας καθημερινῶς. Μετέβαινε στὸν Ναὸ γιὰ τὸν Ἑσπερινό, συμμετεῖχε πάντοτε στὴν κοινὴ Τράπεζα τῆς Ἀδελφότητος, παρακολουθοῦσε τὸ Ἀπόδειπνο καὶ προετοιμαζόταν γιὰ τὴν βραδυνὴ Ἀκολουθία. Ἔτσι γενικὰ κυλοῦσαν οἱ ἡμέρες του, ἐνσωματωμένες στὸν προσευχητικὸ ρυθμὸ τοῦ Ἠγαπημένου Νυμφίου τῶν ψυχῶν, σὰν πορεία πρὸς τὴν ἀτελεύτητη Βασιλεία Του...

Ὁ Ἅγιος ἀπέφευγε τὴν ἀργολογία καὶ δὲν τὴν ἐπέτρεπε ἐνώπιόν του· ἐπίσης, ἀπέφευγε τὶς κρίσεις καὶ κατακρίσεις. Δὲν ἐδέχετο μεμονωμένως Μοναχές, ἀλλὰ τὶς παρέπεμπε στὴν Γερόντισσά τους, διότι μόνο μὲ τὶς Γερόντισσες τῶν Μονῶν συζητοῦσε τὰ ἀπαραίτητα.

Ὁ Ἅγιος ἐπεδείκνυε ἐνδιαφέρον, κατανόησι καὶ ἀγάπη πρὸς ὅλους, ἀλλὰ ἦταν ἀπαιτητικὸς στὴν ἐκπλήρωσι τῶν καθηκόντων ἑκάστου καὶ μάλιστα στὴν ὑπακοή· ὅποιος τοῦ ἔκανε ὑπακοὴ εἶχε μεγάλη ὠφέλεια καὶ τὸν ἀνέπαυε, ἀλλὰ ὑπάρχουν καὶ παραδείγματα πολλῶν, οἱ ὁποῖοι ἐτιμωρήθησαν παραδειγματικὰ ὅταν παρέβαιναν τὶς ἐντολές του. 

Γενικά, ὁ Ἅγιος παρεῖχε ἔξοχο παράδειγμα ἀκριβείας καὶ ἀξιοσύνης σὲ ὅλους, γινόμενος «τύπος» τῶν πιστῶν «ἐν λόγῳ, ἐν ἀναστροφῇ, ἐν ἀγάπῃ, ἐν πνεύματι, ἐν πίστει, ἐν ἁγνείᾳ» (Α’ Τιμ. δ’ 12). Ἐξήρχετο ἀπὸ τὴν Μονὴ σπανίως, ἰδίως γιὰ τὴν τέλεσι ἱ. Ἐγκαινίων σὲ Ἐνοριακοὺς Ναούς, ἀναπληρούμενος συνήθως ἀπὸ τοὺς λοιποὺς Ἐπισκόπους στὸ ποιμαντικὸ ἔργο μεταξὺ τοῦ Ποιμνίου.

Διασώζεται ἕνα χαριτωμένο περιστατικὸ ἀπὸ μία τέτοια ἔξοδό του, τὸ ὁποῖο παραθέτουμε: Κάποια Κυριακή, εἶχε κανονίσει νὰ μεταβῆ στὸ χωριὸ Μπρούστουρι, γιὰ τὴν ἐπιτέλεσι τῆς Θείας Λειτουργίας. Ἐπὶ τῇ εὐκαιρίᾳ αὐτῇ, θὰ ἔρχονταν ἀπὸ ἄλλη Ἐνορία δύο καλοὶ Ἱεροψάλτες, ὥστε νὰ λαμπρύνουν μὲ τοὺς ὕμνους τους τὴν ἀρχιερατικὴ Θεία Λειτουργία. Ὅμως, ἐπικρατοῦσε δριμὺ ψῦχος καὶ οἱ δύο Ἱεροψάλτες πρὶν νὰ φθάσουν στὸν Ναό, αἰσθάνθηκαν ὅτι εἶχαν κρυώσει καὶ ὅτι οἱ φωνές τους ἄρχισαν νὰ «κλείνουν».

Σημειωτέον, ὅτι ὡς καλλίφωνοι εἶχαν λίγη ὑπερηφάνεια γιὰ τὶς φωνές τους. Ἔτσι, πρὶν νὰ εἰσέλθουν στὸν Ναὸ γιὰ νὰ ψάλουν, ἀπεφάσισαν νὰ σπεύσουν νὰ πιοῦν ἀπὸ ἕνα ποτήρι χλιαρὸ οἶνο (τὸ «φάρμακο» γιὰ ὅλες τὶς «παθήσεις» γιὰ τοὺς Ρουμάνους Ἀδελφούς!), γιὰ νὰ «ἀνοίξη» ἡ φωνή τους καὶ νὰ ψάλουν ἀνεμπόδιστα καὶ ὡραῖα. Αὐτὸ πράγματι συνέβη, χωρὶς ἐννοεῖται νὰ τὸ ἀντιληφθῆ κάποιος ἄλλος... 

Ὅμως, δὲν διέφυγαν τὸν διορατικὸ ὀφθαλμὸ τοῦ Ἁγίου, ὁ ὁποῖος ἐφωτίζετο ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα! Διότι, μόλις εἰσῆλθαν στὸν Ναὸ καὶ πρὶν νὰ προλάβουν νὰ πάρουν θέσι στὸ Ἀναλόγιο καὶ νὰ ἀνοίξουν τὰ ψαλτικὰ βιβλία τους, ὁ Ἅγιος ἐξῆλθε ἀπότομα ἀπὸ τὸ Ἱερὸ Βῆμα καὶ τοὺς εἶπε μὲ αὐστηρότητα: «Σήμερα δὲν θὰ ψάλετε! Ξέρετε γιατί!»... Καὶ ἀμέσως εἰσῆλθε πάλι ἐντὸς Αὐτοῦ.

Κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ θείου Κηρύγματος, ὁ Ἅγιος χωρὶς νὰ τοὺς κατονομάση, γιὰ νὰ μὴ τοὺς προσβάλη, ἀναφέρθηκε στὴν τιμὴ τῆς Κυριακῆς ἡμέρας, στὸ μεγαλεῖο τῆς Θ. Λειτουργίας καὶ εἰδικὰ στὸ γεγονός, ὅτι ἐκτὸς ἀπὸ τὰ βρέφη, ἅπαντες οἱ λοιποὶ πρέπει νήστεις νὰ προσέρχωνται στὸν Ναὸ καὶ νὰ συμμετέχουν στὴν Λατρεία, ὥστε νὰ λαμβάνουν ἐπαξίως τὶς θεῖες δωρεὲς καὶ εὐλογίες καὶ τὰ θεῖα ἁγιάσματα.

Οἱ δύο Ἱεροψάλτες κατενόησαν τὸ λάθος τους καὶ ἀπεκάλυψαν ἀργότερα τὶ εἶχε ἀκριβῶς συμβῆ... Ὁ Ἅγιος Γλυκέριος ὅταν ἐπρόκειτο νὰ λειτουργήση, προετοιμαζόταν μὲ μεγάλη ἐπιμέλεια, χωρὶς σχεδὸν νὰ κοιμᾶται καθόλου. Μετέβαινε πρῶτος στὸν Ναό, ἐλάμβανε Καιρό, εἰσήρχετο στὸ Ἱερὸ Βῆμα καὶ κατόπιν ἄρχιζαν νὰ ἐμφανίζωνται οἱ λοιποὶ Κληρικοί! Ἦταν πολὺ ἤρεμος καὶ δὲν στενοχωροῦσε κανέναν. 

Ὅταν μνημόνευε ὀνόματα στὴν Ἁγία Πρόθεσι καὶ «ἔβγαζε» μερίδες, καλοῦσε ὅλους τοὺς συλλειτουργούς, Ἱερεῖς καὶ Διακόνους, νὰ ἵστανται γύρω του, προτρέπων αὐτοὺς νὰ μνημονεύουν τοὺς ζωντανοὺς καὶ κεκοιμημένους τους, καὶ αὐτὸς συνέχιζε νὰ «βγάζη» μερίδες. Ποτὲ δὲν ἀπευθυνόταν σὲ κάποιον μὲ τρόπο προστακτικὸ ἤ ἀγενῆ, ἀλλὰ πάντοτε προσφωνοῦσε μὲ τιμὴ καὶ εὐγένεια, ἀκόμη καὶ τοὺς Δοκίμους Μοναχούς. Νουθετοῦσε ἀπὸ τὴν ἁγιασμένη πεῖρα του λέγων:

«Νὰ ζῆτε μὲ ἀγάπη, νὰ ἔχετε ἀγάπη μεταξύ σας, νὰ ἔχετε εὐχαριστία, νὰ δοξάζετε τὸν Θεὸ πάντοτε»!... Στὴν Ἐξομολόγησι ἦταν ἰδιαίτερα καταδεκτικὸς καὶ ἐπεδείκνυε μεγάλη συγκατάβασι στὴν ἀνθρώπινη ἀδυναμία. Δὲν ἔβαζε μεγάλους Κανόνες (Ἐπιτίμια), οὔτε ἀποθάρρυνε τοὺς πιστοὺς μὲ ἀπειλές. Ἔλεγε: «Νά κάνης ὅ,τι μπορεῖς, ἀλλὰ νὰ τὸ κάνης μὲ τὴν καρδιά σου. Ἄν μπορῆς νὰ χύσης ἕνα δάκρυ, εἶναι σὰν νὰ ἔχης νηστεύση μία ὁλόκληρη ἡμέρα»... 

Ὅμως, σὲ περίπτωσι προκλήσεως σκανδαλισμοῦ, ἦταν αὐστηρὸς καὶ θεωροῦσε κάτι τέτοιο «φωτιά». Ἐπίσης, ἦταν αὐστηρὸς σὲ θέματα διαζυγίου καὶ ἰδίως σὲ περίπτωσι ἐκτρώσεων. Σὲ περίπτωσι ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι ἔδωσαν ὑπόσχεσι νὰ γίνουν Μοναχοὶ καὶ διατελοῦσαν ἐπὶ μακρὸν Δόκιμοι σὲ Μονή, δὲν ἐπέτρεπε τὴν τέλεσι Γάμου σὲ αὐτοὺς ἄν ἐπέστρεφαν στὸν κόσμο, ἀλλὰ ἀκόμη οὔτε καὶ νὰ ψάλλουν στὴν Ἐκκλησία, σὲ περίπτωσι ποὺ ἐγνώριζαν ψαλτικὴ καὶ ἐπιθυμοῦσαν νὰ καταλάβουν Ἀναλόγιο. 

Πρὸς τὸ τέλος τοῦ βίου του, ἐξωμολογοῦσε σπάνια μόνον μερικοὺς Ἱερεῖς. Ἔλεγε: «Ἀρκετὰ ἔχω ἐξομολογήσει. Ἔχω τὸ δικό μου βάρος στὴν πλάτη, ἄς μὴ φορτωθῶ πλέον καὶ τὰ τῶν ἄλλων»!... Ἐπέτρεπε τὴν τέλεσι δευτέρου Γάμου μόνον σὲ περίπτωσι χηρείας. Ἔλεγε: «Ἐδῶ οἱ Λατῖνοι δὲν τελοῦν δεύτερο Γάμο σὲ περίπτωσι χωρισμοῦ, νὰ τὸ κάνουμε ἐμεῖς;»...

Προέτρεπε στὴν ἐκμάθησι τῶν προσευχῶν, καὶ μάλιστα τῶν Χαιρετισμῶν τῆς Παναγίας, ὥστε νὰ δύνανται οἱ πιστοὶ νὰ τοὺς ἀπαγγέλλουν συχνά. Προέτρεπε: «Κτυπᾶτε τὴν θύρα τοῦ Οὐρανοῦ! Θὰ σᾶς ἀνοίξη ἡ Παναγία μας στὸ τέλος! Ἐκείνη εἶναι πίσω ἀπὸ τὴν θύρα καὶ σᾶς ἀκούει»!... Στοὺς Κληρικοὺς ἐπέβαλε ἰδιαίτερο πρόγραμμα προσευχῆς καὶ μάλιστα ἤθελε νὰ διαβάζουν καὶ τὸ Θεοτοκάριο μαζὶ μὲ τὸ Ἀπόδειπνο.

Ἐπίσης, ἐπέμενε σὲ αὐτοὺς νὰ τελοῦν τὶς Ἀκολουθίες καὶ τὰ ἱερὰ Μυστήρια μὲ προσοχὴ καὶ ἐπιμέλεια, σύμφωνα μὲ τὴν Τάξι τῆς Ἐκκλησίας, χωρὶς αὐθαιρεσίες καὶ λάθη. Ἐπέμενε στὴν προσευχὴ καὶ στὴν Λατρεία τοῦ Θεοῦ. Στὶς Ἀκολουθίες συμμετεῖχε κάνοντας σταυροὺς καὶ ἱστάμενος ὀρθός, ὅταν δὲ λόγῳ ἡλικίας δὲν ἄκουγε καλά, γονάτιζε ἐνώπιον τῆς Εἰκόνος τῆς Παναγίας καὶ διάβαζε μὲ ἕνα κεράκι τὰ γράμματα μόνος του. 

Ὅταν ὑπέφερε ἀπὸ πόνους στὸ τραυματισμένο πόδι του, πήγαινε ἀναγκαστικὰ στὸ κελλί, ἅπλωνε τὸ πόδι ψηλὰ γιὰ νὰ ἀνακουφισθῆ καὶ διάβαζε τὸ Ψαλτήριο ἤ τὸ Ὡρολόγιο. Σὲ τέτοιες περιπτώσεις ἔλεγε χαριτολογῶν, ὅτι εἶναι πολὺ καλά, μόνο ποὺ τὸ πόδι του «δὲν τοῦ κάνει ὑπακοή»!... Τὴν πρώτη ἑβδομάδα τῆς Τεσσαρακοστῆς δὲν ἔτρωγε τίποτε μέχρι τὸ Σάββατο.

Τὶς ὑπόλοιπες ἑβδομάδες Αὐτῆς ἔτρωγε κάθε δεύτερη ἡμέρα. Τὴν Μεγάλη Ἑβδομάδα δὲν ἔτρωγε τίποτε, τὸ Πάσχα κοινωνοῦσε καὶ κατόπιν, πήγαινε στὴν Τράπεζα καὶ ζητοῦσε μόνον λίγο ψωμὶ μὲ γάλα, στὸ ὁποῖο ἔρριχνε λίγο κακάο, ἔπινε μία κούπα, καὶ αὐτὸ ἦταν τὸ Πασχαλινό του φαγητὸ μετὰ τὴν ἀναστάσιμη Θεία Λειτουργία! Στὶς Νηστεῖες γενικά, ἐλάμβανε Ἀντίδωρο στὸ τέλος τοῦ Ἑσπερινοῦ καὶ κατόπιν πήγαινε μαζὶ μὲ τοὺς λοιποὺς στὴν τράπεζα γιὰ τὸ λιτὸ φαγητό του.

Ὅταν συνέπιπτε Ἑορτὴ σὲ νηστήσιμη ἡμέρα καὶ οἱ Ἱερεῖς τὸν ἐρωτοῦσαν ἄν ὑπάρχη 

εὐλογία γιὰ κατάλυσι, αὐτὸς ἀπαντοῦσε:

 «Σεῖς τιμᾶτε τὶς ἡμέρες, δὲν τιμᾶτε τοὺς Ἁγίους! 

Οἱ πιστοὶ τὴν προηγούμενη καὶ τὴν ἑπόμενη ἡμέρα καταλύουν· ὁπότε εἶναι καλὸ νὰ μὴ χαλοῦμε τὴν νηστεία! 

Ἄλλωστε, διὰ νηστείας οἱ Ἅγιοι ἡγίασαν»! 

Ὅποιος κατέλυε τὴν νηστεία χωρὶς εὐλογία καὶ χωρὶς σοβαρὸ λόγο, αὐτὸς 

- σύμφωνα μὲ τὸν Ἅγιο Γλυκέριο - 

δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ κοινωνήση ὁλόκληρο τὸν χρόνο, μέχρις ὅτου τηρήση ὅλες τὶς λοιπὲς Νηστεῖες ἐπιμελῶς. 

Ἔλεγε:

 «Αὐτὸ ποὺ λέγουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες, δὲν δύναμαι νὰ τὸ λύσω, παρὰ μόνον σὲ περίπτωσι ἑτοιμοθανάτου». 

Ἄν κάποιος ἔπρεπε γιὰ λόγους ὑγείας νὰ καταλύη κάποια ἀρτύσιμη τροφή, θὰ ἔπρεπε

 ἔστω καὶ λίγες ἡμέρες νὰ ἐγκρατευθῆ, προκειμένου νὰ προσέλθη στὴν Θεία Κοινωνία.

 Σὲ κάποιον ποὺ τοῦ ἀντέταξε ὅτι θὰ κινδυνεύση νὰ πεθάνη,

 ὁ Ἅγιος ἀπήντησε: 

«Ἄν θὰ πεθάνης, θὰ πεθάνης μάρτυρας»!

 Στὰ παιδιὰ ἐπέβαλε 

- προκειμένου νὰ κοινωνήσουν - 

νὰ τηροῦν μία ἐλαφρὰ Νηστεία ἀπὸ τὴν ἡλικία τῶν τριῶν ἐτῶν!

Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Γαρδικίου κ. Κλήμης

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών