ΤΟ ΞΕΡΩ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΠΟΚΕΡΙ

Μετά την επικράτηση της Επαναστάσεως του 1917, το Μοναστήρι κλείσθηκε από την νέα διοίκηση του Κράτους
και ο τελευταίος Μοναχός που έφυγε από την περίφημη Λαύρα του Αγίου Σεργίου ήταν ο Στάρετς Ζωσιμάς (Ζαχαρίας).
Μέχρι την τελευταία στιγμή ο γνήσιος αυτός δούλος του Θεού προσευχόταν και παρακαλούσε τον άγιο Σέργιο,
να συγχωρέσει τους παραστρατημένους Μοναχούς και να τους βοηθήσει, τώρα που ήσαν σκορπισμένοι σε διάφορα ιδιωτικά σπίτια.
Επίσης προσευχήθηκε θερμά ν' ανοίξει πάλι το Μοναστήρι, για να ξαναγίνει πάλι λιμάνι σωτηρίας σε Μοναχούς και λαικούς.
Πράγματι, αργότερα το Μοναστήρι λειτούργησε πάλι το 1945 και υφίσταται ακόμη σήμερα.
Ο άγιος Γέροντας,
όταν άφησε με πόνο την Μονή της μετανοίας του, πήγε στην Μόσχα και έμεινε φιλοξενούμενος
στο σπίτι μιας πνευματικής του θυγατέρας, στην αυλή του οποίου υπήρχε ένα Εκκλησάκι, όπου λειτουργούσε κάπου - κάπου.
Τα έξοχα και εμφανή χαρίσματα, με τα οποία είχε πλουτίσει το Άγιο Πνεύμα τον πολυπαθή Άγιο,
τον έκαναν γρήγορα γνωστό και ο πονεμένος λαός του Θεού έτρεχε να βρει παρηγοριά και λύση των προβλημάτων του.

Ο Στάρετς έδιωχνε δαιμόνια, προέλεγε τα μέλλοντα, διάβαζε τις καρδιές, έκανε θαύματα, οδηγούσε σε μετάνοια. Στο μεταξύ, ο Άγιος έλιωνε σαν το κερί από τς αρρώστιες. Το σώμα του είχε καταβληθεί και με πολλή βία κατόρθωνε να δέχεται τους πιστούς, για τους οποίους ήταν ένας φιλόστοργος πατέρας, που παραβλέπει τα βάσανά του προκειμένου να βοηθήσει τα παιδιά του.

Προς το τέλος του είχε αποσυρθεί στην ησυχία της εξοχής. Αγαπούσε πολύ την φύση. Μέσα στο δάσος μεταρσιωνόταν. Ένα πρόσθετο μαρτύριο, στα τόσα που περνούσε, ήταν και οι συνεχείς ενοχλήσεις από την μυστική Αστυνομία, που ήθελε να τον συλλάβει για να σταματήσει το θεάρεστο έργο του. 

Όταν ήδη είχε βαρειά ασθενήσει και πλησίαζε η κοίμησίς του, ''μπλόκαραν'' το σπίτι και δεν άφηναν κανέναν να πλησιάσει. Λίγο πριν τον καλέσει ο Κύριος κοντά Του, ο πατήρ Ζωσιμάς ταξίδευσε στο Σάρωφ, για να προσκυνήσει. Πήγε και στην θαυματουργό πηγή του οσίου Σεραφείμ. Εκεί οι άρρωστοι, όπως στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ, έμπαιναν μέσα για να γιατρευθούν.

Αυτός όμως δίσταζε, επειδή δεν μπορούσε να υποφέρει το κρύο νερό. Τότε αναστέναξε ελαφρά και είπε ικετευτικά: ''Πατέρα μου Σεραφείμ ξέρεις, πως είμαι γέρος και άρρωστος. Βοήθησέ με λοιπόν και ζέστανε λίγο το νερό για να μπορέσω να μπω''; Αυτά είπε και ο μεγάλος Άγιος έκανε το θαύμα του: μόλις μπήκε ο Στάρετς, το νερό ήταν σχεδόν καυτό! 

Το γεγονός αυτό, πάντοτε το θυμόταν και ευχαριστούσε τον όσιο Σεραφείμ. Ο Άγιος Γέροντας είχε πληροφορηθεί την ώρα που θα άφηνε αυτή την μάταιη ζωή. Η αρρώστια τον έριξε μόνιμα πλέον στο κρεβάτι και περίμενε με χαρά να πάει κοντά στον Κύριο της ζωής και του θανάτου. Μάλιστα διάβασε μόνος του την ''Ακολουθία εις ψυχορραγούντα'' κι έψαλλε τον Αναστάσιμο Κανόνα με σβησμένη φωνή.

Αλλ' όμως ένα έκτακτο γεγονός εκίνησε την φιλανθρωπία του Σωτήρος μας, ώστε να παραταθεί η ζωή του Στάρετς δια δυο ακόμη χρόνια. Ο Άγιος έλαβε πληροφορία εσωτερική, ότι ο Επίσκοπος Τρύφων, που τον είχε χειροτονήσει, τον είχε άμεση ανάγκη, κάτι τον ήθελε.

Αμέσως πήρε το κομβοσχοίνι του, το έβαλε στο αυτί του και είπε μπροστά στην έκπληκτη οικοδέσποινα: ''Κύριε, ας γίνει αυτό το κομβοσχοίνι τηλέφωνο. - Τρύφων, φίλε μου, έλα τώρα αμέσως! Ήμουν έτοιμος να αφήσω τούτον τον κόσμο, αλλά πληροφορούμαι, πως με έχεις ανάγκη. Έλα να συνομιλήσουμε''. 

Δεν πέρασε πολλή ώρα και ήλθε ο Βλαντίκα Τρύφων. Η συνάντησις ήταν συγκινητική. Ο Επίσκοπος, αφού προσευχήθηκε για την υγεία του Στάρετς είπε: ''Σε χρειάζομαι πολύ, πάτερ Ζωσιμά. Ο Θεός να σου δώσει ζωή για να προσευχηθείς, όταν η ψυχή μου θα περνά τα εναέρια τελώνια. Τώρα όμως σήκω να με εξομολογήσεις''.

''Αγαπημένε μου Δέσποτα δεν μπορώ, ούτε το κεφάλι μου να σηκώσω από το μαξιλάρι, δεν μπορώ...''. ''Να σηκωθείς, είναι υπακοή'' επέμενε ο ευλαβής Επίσκοπος. Με πολλή δυσκολία σηκώθηκε και εξομολόγησε τον αγαπητό του επισκέπτη. Μετά πάλι ξάπλωσε. Η κατάστασίς του συνεχώς χειροτέρευε. Ο Τρύφων, συγκινημένος και στενοχωρημένος έφυγε για τον Ναό της Αναλήψεως που θα λειτουργούσε. Στο τέλος της λειτουργίας μίλησε στο εκκλησίασμα και είπε: ''Αδελφοί, σας παρακαλώ να προσευχηθείτε για τον ασθενή Γέροντα Ζωσιμά. 

Δεν τον γνωρίζετε όλοι, αλλά θα σας πω τι άνθρωπος είναι. Όταν ήμουν νέος Αρχιμανδρίτης στην Πετρούπολη, είχα έλθει σε τέτοια απελπισία, ώστε ήθελα να αρνηθώ την ιερωσύνη και να ζήσω μια κοσμική ζωή. Ενώ λοιπόν βρισκόμουν σ' αυτή την δύσκολη κατάσταση, μου είπαν να γνωρίσω και να συμβουλευθώ έναν Μοναχό, που μόλις είχε έλθει από το Μοναστήρι του αγίου Σεργίου. Ήταν ο πατήρ Ζωσιμάς.

Περάσαμε μια νύκτα συζητώντας τα προβλήματά μου. Το πρωί οι σκέψεις και τα προβλήματά μου είχαν αλλάξει ριζικά. Εάν τώρα βλέπετε μπροστά σας τον ηλικιωμένο και ανάξιο Μητροπολίτη Τρύφωνα, τούτο οφείλεται στον Γέροντα Ζωσιμά''. Και τότε γονάτισαν όλοι και έκαναν Παράκληση για την υγεία του μεγάλου Στάρετς. Η θερμή ικεσία όλων ακούσθηκε από τον φιλάνθρωπο Κύριο. 

Ο Άγιος άρχισε ήδη να αναλαμβάνει την υγεία του. Του είπαν γι' αυτή την δέηση που έκανε ο Δεσπότης

 και χαμογέλασε λέγοντας: ''Το ξέρω το θαύμα που έκανε το ''αποκέρι'', ο Τρύφων''

 (τον έλεγε ''αποκέρι'', διότι πολύ σύντομα θα έφευγε απ' αυτήν την ζωή). 

Όταν κατόπιν αρρώστησε ο Δεσπότης, ο Στάρετς προσευχήθηκε γι' αυτόν με συγκινητική αγάπη. 

Κι όταν εκοιμήθη, ακόμα πιο θερμά παρακάλεσε τον Θεό και παράγγειλε και

 στα πνευματικά του παιδιά να τον ενθυμούνται στις προσευχές τους. 

Στον ενταφιασμό του Επισκόπου, σύμφωνα με την παραγγελία του, δεν υπήρχαν καθόλου λουλούδια. 

Όμως το πλήθος είχε περικυκλώσει τον τάφο με δάκρυα στα μάτια.

 Ο ευλαβής Τρύφων ενταφιάσθηκε στο Γερμανικό κοιμητήριο, όπως 

και ο Στάρετς λίγο αργότερα. 

Συνεχίζεται...

Εισαγωγή στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα, τίτλος και επιμέλεια κειμένου 

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Από το βιβλίο 

του Μακαριστού Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού Α'
 ''Ο ΣΤΑΡΕΤΣ ΖΑΧΑΡΙΑΣ''
έκδοση Ιεράς Μονής των Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, Φυλής Αττικής, 

σελίδες 20 - 23, Αθήνα 1983.

Ο Στάρετς Ζαχαρίας