Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΑ ΤΟΥ ΑΘΗΝΑΓΟΡΟΥ
Και αυτά μεν περί της ημερολογιακής καινοτομίας,
η οποία αποτελεί,
ως γνωστόν, την πρώτην πρακτικήν εφαρμογήν της αιρέσεως του Οικουμενισμού.
Αλλά ο Οικουμενισμός,
ο πατήρ του νεοημερολογιτισμού,
ασφαλώς δεν έχει σκοπόν να σταματήσει έως εδώ· αυτό ήτο απλώς το πρώτο βήμα.
Με την αντικανονικήν άνοδο του Αθηναγόρου το 1949 εις τον Οικουμενικόν Θρόνον,
αρχίζει νέα εποχή διά το Φανάρι,
εποχή κακοδοξίας και αποστασίας που συνεχίζεται ρωμαλέως και στις ημέρες μας.
Προκειμένου να γίνει η κατάληψις του Θρόνου
«εξηνάγκασαν εις παραίτησιν τον νόμιμον πατριάρχην κ. Μάξιμον
και ετοποθέτησαν τον μασώνον 33ου βαθμού κ. Αθηναγόραν.
Ούτος εις τον ενθρονιστήριον λόγον του εξεπέρασε τους όρους της ... μασονικής δυσεβούς εγκυκλίου του 1920
και διεκήρυξεν και το δόγμα της «πανθρησκείας».
Είπεν ο κ. Αθηναγόρας:
«Απατώμεθα και αμαρτάνομεν,
εάν νομίζομεν ότι η ορθόδοξος πίστις κατήλθεν εξ ουρανού
και ότι τα άλλα δόγματα είναι ανάξια.
Τριακόσια εκατομμύρια ανθρώπων εξέλεξαν τον μουσουλμανισμόν διά να φθάσουν εις τον Θεόν
και άλλαι εκατοντάδες εκατομμυρίων είναι Διαμαρτυρόμενοι, Καθολικοί, Βουδισταί.
Σκοπός κάθε θρησκείας είναι να βελτιώσει τον άνθρωπον»!
(Εφημερίς «Χρόνος» Κων/λεως, 20 Μαρτίου 1949
και «Ορθόδοξος Τύπος» φ. 94, Δεκ. 1968).
Δυστυχώς όμως ουδείς συνεκινήθη από τας ανωτέρω βλασφημίας! Καμμία αντίδρασις από τους επισκόπους και τας θρησκευτικάς οργανώσεις! Από το 1967 εις το ανόσιον έργον του θα έχει ικανόν σύμμαχον, τον παρομοίως με αυτόν ανελθόντα εις τον αρχιεπισκοπικόν θρόνον των Αθηνών με «αριστίνδην» Σύνοδον Ιερώνυμον Κοτσώνην.
Ο κανονικός αρχ/πος Αθηνών Χρυσόστομος επαύθη διά νόμου του Κράτους, διότι αντετάχθη εις το σχέδιον της ενώσεως! Η αντίδρασίς του εξεδηλώθη ιδιαιτέρως μετά την συνάντησιν πάπα - Αθηναγόρου, εις το Φανάρι. Εις Συνοδικήν ανακοίνωσιν, μεταξύ άλλων είπε, ότι «αι αντορθόδοξοι ενέργειαι του Πατριάρχου κατατείνουν εις την πλήρη υποδούλωσιν της Ορθοδοξίας εις τον πάπαν...» (Μεσημβρινή 8. 3. 1967). Η διαγωγή του αυτή του εστοίχισε τον Θρόνον!
Ο διάδοχός του Ιερώνυμος Κοτσώνης, γνωστός οικουμενιστής, σπεύδει αμέσως να πάει εις το Φανάρι προκειμένου να «ευλογηθεί» από τον Πατριάρχην και να χαράξουν κοινήν γραμμήν... προδοσίας. Μετά μάλιστα το ταξίδι του Αθηναγόρου εις Ρώμην και τας γενομένας εκεί προδοτικάς συμπροσευχάς και ανακοινώσεις,
ο Ιερώνυμος εκδίδει το ακόλουθον ανακοινωθέν: «... η συνάντησις επραγματοποιήθη κατά την διάπυρον ευχήν και προσδοκίαν της Ιεράς Συνόδου και του ευσεβούς πληρώματος της Εκκλησίας»! Έτσι ο Αθηναγόρας με ικανούς συμμάχους, την Ελλαδικήν Ιεραρχίαν και την Ιεράν Κοινότητα του Αγίου 'Ορους προχωρεί ακάθεκτος προς τας αγκάλας του παπισμού.
Ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών μάλιστα διά τας προδοτικάς του ενεργείας τον αποκαλεί «προφηταπόστολον», οι δε Αγιορείται χαρακτηρίζουν με την σειρά τους «ασθενείς την συνείδησιν, παρασυναγώγους και αγνοούντας το πολίτευμα της Εκκλησίας», όσους εκ των Μοναχών αντιδρούν εις την ενωτικήν πολιτικήν του Φαναρίου. Ο Αθηναγόρας επραγματοποίησε συνολικώς τρεις συναντήσεις με τον ποντίφηκα της Ρώμης, συμπροσευχηθής μετ' αυτού, ενώ οι χορωδίες έψαλλον τον πολυχρονισμόν του πάπα και μέσα εις αυτόν τον Ναόν των Πατριαρχείων!
Ποιος θα το επίστευε ότι 65 χρόνια μετά την Εγκύκλιον του Ιωακείμ Γ', εις την οποίαν προέτρεπε τους απανταχού ορθοδόξους ιεράρχας «εις ακατάπαυστον και άγρυπνον υπεράσπισιν των πεπιστευμένων αυτοίς λογικών προβάτων από των αδιαλείπτων επιβουλών και πολυειδών δελεασμάτων των λατίνων...», ο Οικουμενικός θρόνος της Κων/λεως θα απεκάλει τον πάπαν «Αγιώτατον», «πρώτον εν τη Εκκλησία του Χριστού», με μυστήρια και Αποστολικήν διαδοχήν!!...
Δεν θα επιμείνωμε όμως περισσότερον εις τας κακοδόξους ενεργείας του Αθηναγόρα, διότι θα τις δούμε εν συνεχεία λεπτομερέστερον να αναζούν στις δραστηριότητες του δήθεν ταπεινού και ήσυχου Δημητρίου, του «άγιου», ως τον αποκαλούν οι αφελείς θαυμασταί του. Δεν μας εξηγούν όμως πώς είναι δυνατόν να είναι άγιος και ταπεινός, αφού ακολουθεί πιστώς την κακόδοξον πορείαν του προκατόχου του;
Σ' αυτό δεν μας απαντούν οι θαυμασταί του και είναι ευεξήγητον το διατί· όταν έχουν μάθει να σιγούν μπροστά στην προδοσία της πίστεως, γιατί ν' απολογηθούν τώρα προς ημάς; Λησμονούν όμως ότι «ο την αλήθειαν σιγών κρύπτει Χριστόν εν τάφω», όπως οι φονευταί του Κυρίου Εβραίοι.
'Οταν δε μαζί με την σιγή τους προσθέσομεν και τον διωγμόν που ενεργούν εναντίον εκείνων που θέλουν να διαμαρτυρηθούν, τότε αντιλαμβάνεται ο καθένας το μέγεθος της ευθύνης των. Καιρός όμως να παρακολουθήσομεν στο επόμενο κεφάλαιο την πανώλεθρον διά την Ορθοδοξίαν δραστηριότητα του Πατριάρχου Δημητρίου, τον οποίον «η διεθνής μασονία που κυβερνά και την Τουρκία, τον ενέταξεν εις την «μητέρα στοάν» της Τουρκίας, της οποίας φέρει και τον 33ον βαθμόν!
Ο κ. Δημήτριος είναι επίσης μέλος της εν Τουρκία ελληνοφώνου μασονικής στοάς «χουλούς» (ειλικρίνεια), ως και της στοάς «χακικάτ» (αλήθεια), μέσω των οποίων από αρκετού χρόνου ευρίσκεται εις επαφήν και με την «μητέρα» στοάν της Ελλάδος.
Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
'Οτι ο πατριάρχης Δημήτριος εξέκλινε της ορθοδόξου πίστεως και αληθείας κακοδόξων καί λατινοφρόνων δημοσία, θα ήρκει να το αποδείξει και μόνον ο ενθρονιστήριος αυτού λόγος. Εις αυτόν, άνευ συστολής τίνος ή διπλόης, καίτοι οι πάντες εγνώριζον το φθοροποιόν και κακόδοξον έργον του μασώνου και οικουμενιστού προκατόχου του Αθηναγόρου, εν τούτοις εδήλωσεν ανερυθριάστως πρός άπαντα τον κόσμον τα κάτωθι:
«Και διαδηλούμεν την πρόθεσιν ημών, όπως εν πιστότητι προς την μέχρι τούδε γραμμήν του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ακολουθήσωμεν την αγίαν και μεγάλην γραμμήν του μεγάλου προκατόχου ημών, του αοιδίμου πατριάρχου Αθηναγόρου του A'»...
Και μετ' ολίγον, ευκαιρίας δοθείσης: «Το έργον το οποίον μετά τόσης ειλικρίνειας και ζήλου ήρχισεν ο μακαρίας μνήμης μεγάλος προκάτοχος ημών Πατριάρχης Αθηναγόρας θα συνεχισθεί μετά της ιδίας συνέπειας και καθ' όλον το διάστημα που ο Θεός θα επιτρέψη να ευρισκώμεθα εις την διακονίαν ταύτην»! (Επίσκεψις, No 90, σ. 14).
Υπάρχει όμως και η αξιοθρήνητος συνέχεια. 2. Δι' ειδικού Διαγγέλματος επί τη 25ετία του Π. Σ. Εκκλησιών ο κ. Δημήτριος επαινεί τους διευθύνοντας τούτο, ευχόμενος «μακράν και ευλογημένην εφεξής πορείαν»! Εν συνεχεία εκφράζει την βαθείαν ικανοποίησίν του, ως και της περί αυτόν Συνόδου, διά τας ενεργείας των προκατόχων των. Εκ των ανωτέρω ενεργειών ιδιαιτέρως τονίζεται: «Η εγκύκλιος προς τας απανταχού Εκκλησίας του Χριστού» του 1920.
Κατ' αυτήν, ως γνωστόν, «επιβάλλεται ίνα αναζωπυρωθή και ενισχυθή προ παντός η αγάπη μεταξύ των Εκκλησιών, μη λογιζομένας αλλήλας ώς ξένας και αλλοτρίας, αλλ’ ως συγγενείς και οικείας εν Χριστώ και συγκληρονόμους και σύσσωμους της επαγγελίας του Θεού εν τω Χριστώ»! (Επίσκεψις, No 90, σ. 14). Ερωτώμεν τους υπερασπιστάς Δημητρίου:
Εάν πας ο αποδεχόμενος και μόνον την ανωτέρω εγκύκλιον, καθίσταται αυτόχρημα αιρετικός, ο και επαινών αυτήν και μάλιστα εκ του βήματος του Οικ. Θρόνου, πως δέον να χαρακτηρισθεί; 3. Μνημονεύει τον πάπα εν τοις διπτύχοις, εξακολουθών το ανόσιον έργον του προκατόχου του. (Ορθ. Τύπος, 1.12/69, άρθρον του Μητροπολίτου Φιλαρέτου της Ρ. Διασποράς). 4. Ανεγνώρισε τον παπισμόν ως Εκκλησίαν, όργανον δηλ. σωτηρίας των ανθρώπων, ως τυγχάνει και η Ορθόδοξος Εκκλησία. (Επίσκεψις, No 90, σ. 18) 5.
Διό και δέχεται τον πάπαν ως «σεβάσμιον αδελφόν» και «πρώτον εν τη καθόλου Εκκλησία του Χριστού», εφ’ όσον τυγχάνει κατά τους ιδίους του λόγους: «ομότροπος και ομόζηλος των πρωτοκορυφαίων Πέτρου καί Παύλου»! (Επίσκεψις, 15.12/77, σ. 3 και 4 και No 139, 159, 161, 214 ένθα τονίζονται αι αυταί κακόδοξοι θέσεις). 6. Συνεχάρη εγκαρδίως τον οικουμενιστήν Μητροπολίτην Θυατείρων Αθηναγόραν, διά την συγγραφήν του έργου του «Ομολογία Θυατείρων», εις την οποίαν περιέχονται μεταξύ των άλλων και αι κάτωθι βλασφημίαι:
«Οι χριστιανοί πιστεύουν ότι αληθινή χειροτονία και ιερωσύνη έχουν και μεταδίδουν, οι Ορθόδοξοι επίσκοποι, οι Κοπτοαρμένιοι και Αιθίοπες επίσκοποι, οι Αγγλικανοί επίσκοποι... Δι' αυτό και τα μυστήρια των Αγγλικανών είναι μυστήρια της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, ως είναι και τα μυστήρια των Ρωμαιοκαθολικών»!! Και ίνα παραλείψωμεν άλλας κακοδοξίας του, αναφέρομεν το μασονικόν σύνθημά του: «Δι' αυτό η ιδέα, ότι η Μασονία είναι θρησκεία είναι λανθασμένη»!
Παρομοίαν στάσιν απέναντι της Μασονίας ετήρησε και ο επαινέτης του κ. Δημήτριος, αποφυγών να καταδικάσει την Μασονίαν και να αποσείσει την κατ' αυτού δημοσίαν κατηγορίαν επί μασονισμώ. (Μητρ. Θυατείρων, Αθηναγόρου Κοκκινάκη, «Η Ομολογία Θυατείρων», Λονδίνον 1975, σ. 203, 273, 283). 7. Παρουσία του, επί τη επισκέψει του πάπα εις το Πατριαρχείον, εψάλη εν τω πατριαρχικώ ναώ η φήμη του αιρετικού ποντίφηκος.
Εν συνεχεία ετελέσθη ενωτική Λειτουργία, χοροστατούντος του Δημητρίου καί παρισταμένου του πάπα και των συν αυτώ. Κατ' αύτήν ο πάπας απήγγειλε το ''Πάτερ ημών'' και εν τω «αγαπήσωμεν αλλήλους» οι δύο προκαθήμενοι αλληλοησπάσθησαν! (Έπίσκεψις, 1.12/79, σ. 4, 12, 18). 8. Το 1982 υπεδέχθη τον αρχηγόν των Αγγλικανών, ενώ η χορωδία του Πατριαρχείου έψαλλε την φήμην του αιρετικού προτεστάντου! (Επίσκεψις 1.9.1982, σ. 2) 9.
Δέχεται ότι «όλοι οι χριστιανοί οι πιστεύοντες εις τον Ιησούν Χριστόν ως Υιόν τού Θεού και σωτήρα του κόσμου είμεθα εν σώμα...»· «κατ' απόλυτον οικονομίαν» ένας Ορθόδοξος μπορεί «να μεταλάβει» σε Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία»· «Εκατέρα των Εκκλησιών ημών (Ορθοδόξου και Παπικής) έχει παραλάβει και τελεί τα αυτά ιερά μυστήρια»·
«δεν υπάρχει μεταξύ μας (Ορθοδόξων και Παπικών) διαφορά εις το θέμα της αποστολικής διαδοχής. Αναγνωρίζομεν τον Πάπαν ως διάδοχον των Αποστόλων, όπως ημείς είμεθα διάδοχος των Αποστόλων». 10. Τη ευλογία του συμπροσηυχήθη εν Άσσίζη (1986) ως εκπρόσωπός του ο Θυατείρων Μεθόδιος, μετά πάντων των αιρετικών αντιπροσώπων όλων των ''χριστιανικών ομολογιών'' καί θρησκειών, μέχρι και αυτών τών μάγων και πυρολατρών της Αμερικής! 11.
Δέχεται τις αντορθόδοξες δηλώσεις του Αυστραλίας κ. Στυλιανού, ότι «εις τας ρωμαιοκαθολικάς ακολουθίας είναι παρών ο ίδιος Κύριος Ιησούς» και ότι «το πανσθενουργόν Πνεύμα είναι το τελειούν όλας τας ιερουργίας και τα μυστήρια εν τη Εκκλησία αμφοτέρων, Ορθοδόξων και Παπικών». 12.
Δέχεται όσα ασεβή διεκήρυξε και μάλιστα στον εσπερινό της Ορθοδοξίας του 1988 και ενώπιον διαφόρων αιρετικών, πολλών επισήμων, αλλά και επισκόπων του Πατριαρχείου Κων/λεως ο μητροπολίτης Περγάμου κ. Ιωάννης Ζηζιούλας, περί «ναρκισσευομένης Ορθοδοξίας» και περί «διευρύνσεως της Ορθοδόξου Εκκλησίας πέρα των ορίων της»! 13. Επήνεσε δημοσία την ουνιτική εβδομαδιαία εφημερίδα Καθολική για τα 60 χρόνια αγρίου προσηλυτισμού υπ' αυτής των Ορθοδόξων, πράγμα που έπραξε και ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών Σεραφείμ! 14.
Συνελειτούργησε εις Ρώμην τον Δεκέμβριον του 1987 μετά του πάπα Παύλου Β' αποδείξας πλέον φανερώς και μετά παρρησίας, ότι θεωρεί τον παπισμόν Εκκλησίαν, εν αντιθέσει προς τους αγίους Πατέρας που τον θεωρούν αντιεκκλησίαν. 15. Κατά την πρόσφατον επίσκεψίν του εις Αμερικήν (Ιουλ. '89) «συμπροσηυχήθη» «με... γυναίκας ιέρειας!Η Τζόαν Κάμπελ και Πατρίτσια Μακ Κλέργκ με πάνκς και προτεστάντες εις Η.Π.Α.» (Μεσημβρινή, 16 Ιουλίου 1990).
Το δε τραγικόν είναι ότι μετά την διακωμώδησιν αυτήν της πίστεώς μας επήγε και εις 'Αγιον 'Ορος διά να «ευλογήσει» τους πατέρας, οι οποίοι, δυστυχώς, των προσεκύνησαν χωρίς καμμίαν διαμαρτυρίαν, (!) πλην, εννοείται των ζηλωτών πατέρων της Ι. Μονής Εσφιγμένου και των διαφόρων κελλίων του 'Ορους.
Αι ανωτέρω ενέργειαι του Πατριάρχου, ενώ τον καθιστούν καθαιρετέον και αφοριστέον, δεσμούν συγχρόνως εν ποικίλη ευθύνη, επιτιμίω και ακοινωνησία και τους απανταχού συμμάχους, επαινέτας και κοινωνούς του, ως και τους εν σιγή θεατάς της πρός Ρώμην τε και Γενεύην πορείας του, εξ ων η Ελλαδική Ιεραρχία κατέχει επίζηλον θέσιν...
Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΑ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ
Αλλά μήπως ο πατριάρχης Βαρθολομαίος (Οκτ. 1991) υπήρξε καλύτερος του Δημητρίου; 'Οχι μόνον ηκολούθησε και επεσφράγισεν ό,τι εκείνος αντικανονικόν και παράνομον διέπραξεν, όπως είναι και η αναγνώρισις των αιρετικών Μονοφυσιτών (Σαμπεζύ 1990), αλλά το 1993 με την ευλογίαν του υπεγράφη εις τον Λίβανον η ένωσις των Ορθοδόξων μετά των αιρετικών Ουνιτών και παπικών, ώστε να θεωρούνται του λοιπού «αδελφές Εκκλησίες»!!
Και εις απόδειξιν τούτου το 1995, συλλειτουργεί στο Βατικανόν με τον πάπαν Βοιτύλαν, υπογράψας εν συνεχεία κοινήν δήλωσιν ότι «έχουν αμφότεραι αι εκκλησίαι των, ιερωσύνην, μυστήρια και είναι αδελφαί εκκλησίαι»!!! 'Ετσι, ενώ η Εκκλησία εντέλλεται διά της Ζ' Οικουμενικής Συνόδου να λέγουν οι Χριστιανοί «όλοις τοις αιρετικοίς ανάθεμα», ο κ. Βαρθολομαίος πράττει ακριβώς το αντίθετον, αναγνωρίζων αυτούς ως μέλη τίμια της Εκκλησίας του Χριστού!...
Τέλος στην θρονική εορτή του Φαναρίου (30.11.98), προσφωνών την παπικήν αντιπροσωπείαν, ετόνισε την ανάγκην πλήρους ενώσεως μετά της Ρώμης. Αναζητών εν συνεχεία τους υπαιτίους του σχίσματος θεωρεί συνυπευθύνους γι' αυτό παπικούς καί ορθοδόξους, τονίζοντας ότι «η μετάνοια ημών διά το παρελθόν είναι απαραίτητος» προσέθεσε δε και κάτι που ουδέποτε ετόλμησαν να προφέρουν ορθόδοξα χείλη και μάλιστα αρχιερατικά:
«Οι κληροδοτήσαντες εις ημάς την διάσπασιν προπάτορες ημών, υπήρξαν ατυχή θύματα του αρχεκάκου όφεως και ευρίσκονται ήδη εις χείρας του δικαιοκρίτου Θεού»!!! (Εκκλ. ’Αλήθεια, 16.12/98). Συνεπώς κατ' αυτόν, όλοι οι άγιοι Πατέρες από την εποχήν του τελικού σχίσματος (1054) μέχρι σήμερα, οι αγωνισθέντες διά την παραμονήν της Ορθοδοξίας εις την αλήθειαν και αρνηθέντες την υποταγήν της εις την παπικήν αίρεσιν υπήρξαν θύματα του Διαβόλου! Ποιος ορθόδοξος θ' ανεχθεί να βλασφημούνται κατ' αυτόν τον κυνικόν τρόπον οι άγιοι Πατέρες του;
Πώς είναι δυνατόν να παραμένει στον οικουμενικόν Θρόνον ένας τέτοιος ιεράρχης και να τιμάται μάλιστα ιδιαζόντως υπό του αρχιεπισκόπου Αθηνών κ. Χριστοδούλου; Να μνημονεύεται δε από ολόκληρον την Ελλαδικήν ιεραρχίαν και το 'Αγιον 'Ορος ως «ορθοτομών τον λόγον της αληθείας»; Και ύστερα διαμαρτυρόμεθα διατί θερίζουν την νεολαία τα ναρκωτικά και το sex. 'Οταν βλέπουν την υποκρισίαν και την κακοδοξίαν των ποιμένων τους, ποιος θά τολμήσει να τούς μιλήσει για ιδανικά και ηθικές άξιες της Ορθοδοξίας;
Συνεπώς για τους ενωτικούς Φαναριώτες και τους ποικίλους δορυφόρους τους όλες οι αιρέσεις οδηγούν στον Χριστόν! Και αυτό διότι «οι ενωτικοί είναι συγκρητισταί. Δεν τους ενδιαφέρει η συγχώνευσις, αλλά η συνύπαρξις. '''Ολοι στον Θεό πηγαίνουμε, ο καθένας από τον δικό του δρόμο''. Αυτό το μασονικό μοτίβο είναι η πεμπτουσία του συγκρητισμού... Για τους ανθρώπους που θα ποτισθούν με το δηλητήριο του συγκρητισμού, ο Χριστός είναι ένας μεγάλος μύστης, ένας μεγάλος φιλόσοφος... Είναι ένας δρόμος, όχι όμως Ο ΔΡΟΜΟΣ.
Είναι μια αλήθεια, όχι όμως Η ΑΛΗΘΕΙΑ...». «Η Ορθοδοξία είναι ένας δρόμος, δεν είναι όμως ο δρόμος. Υπάρχουν άλλοι δρόμοι εξ' ίσου καλοί. Δεν πρόκειται να γίνη συγχώνευση. Ο καθένας ας κρατήσει τον δρόμο του. Φθάνει να μην είναι φανατικός, να μη νομίζει πως μόνο η Ορθοδοξία υπάρχει στον κόσμο και τίποτε άλλο. Να μη νομίζη πως μόνο οι Ορθόδοξοι Επίσκοποι είναι Επίσκοποι και οι αιρετικοί δεν είναι τίποτε. Να μη νομίζει πως μόνο εν Χριστώ γνωρίζει κανείς τον Θεό και ότι τόσα εκατομμύρια Εβραίοι, Μωαμεθανοί, Βουδισταί κλπ. είναι μακρυά από τόν Θεόν.
Αυτή είναι ή αίρεση με την οποίαν παλεύουν οι πιστοί Ορθόδοξοι σήμερον και όχι για κάποιαν ένωση με τον πάπα που ακόμη φαινομενικώς δεν έγινε πλήρως. Είναι η άρνησις του Χριστού και της Εκκλησίας του. Η αίρεσις αυτή έχει διαποτίσει απ' άκρου σε άκρο τον ελληνικό χώρο, έγινε πια τρόπος του σκέπτεσθαι και βίωμα των Ρωμιών. Και όμως εν γνώσει της καταστάσεως νανουρίζουν οι δάσκαλοι αυτοί τα πνευματικά τους παιδιά με το:
«Αν ο πατριάρχης προχωρήσει ακόμη, αν προβεί εις "ενώσεις'', τότε θα ίδης...». Αλλά «ενώσεις» τέτοιες δεν πρόκειται ποτέ να γίνουν και οι αφελείς μαθηταί τους δεν πρόκειται ποτέ να ίδούν...» (Α. Καλομοίρου, Το σύγκριμα, σελ. 23-5, Θεσσαλονίκη 1976).
'Αλλο επίσης σύνθημα που πιπιλίζουν οι νεοημερολογίται κληρικοί προς τους πιστούς των, προκειμένου να μη φύγουν από κοντά τους είναι το γνωστόν: «Άνευ επισκόπου Εκκλησία ου καλείται». Βεβαίως δεν καλείται, όταν ο έπίσκοπος ορθοδοξεί, όταν όμως κακόδοξη, τότε ο Μ. Αθανάσιος προτρέπει τους πιστούς να φεύγουν μακράν του!
«Εάν ο επίσκοπος ή ο πρεσβύτερος οι όντες οφθαλμοί της Εκκλησίας, κακώς αναστρέφωνται και σκανδαλίζωσι τον λαόν, χρή αυτούς εκβάλλεσθαι. Συμφέρον γαρ άνευ αυτών συναθροίζεσθαι εις ευκτήριον οίκον ή μετ' αυτών εμβληθήναι, ως μετά Άννα και Καϊάφα, εις την γέεννα του πυρός»! (ΒΕΠΕΣ: 33, 199). Επειδή όμως το θέμα είναι σοβαρόν, παραθέτομεν ένα σχετικόν σχόλιον ορθοδόξου περιοδικού, που βάζει πολύ ωραία τα πράγματα στη θέση τους. «Γιατί όμως αισθάνονται οι Χριστιανοί τόσο πολύ έντονα την ανάγκη να καταφύγουν οπωσδήποτε σε μιά διοικητικά οργανωμένη Εκκλησία;
Αυτό γίνεται, γιατί η Ιστορία έχει μεγάλη δύναμη στην ψυχή μας. Επειδή την Εκκλησία μέσα στους αιώνες την γνωρίσαμε οργανωμένη σε Πατριαρχεία και σε Συνόδους, την ταυτίσαμε με την οργάνωσή της αυτήν, ξεχνώντας ότι, κατά την διάρκειαν των αιρέσεων, η οργάνωση αυτή χανόταν για τους Ορθοδόξους και γινόταν το όπλο της κακοδοξίας εναντίον τους. 'Ομως, στους αποκαλυπτικούς καιρούς που ζούμε, έχουμε αφήσει πια πίσω την Ιστορία και μπήκαμε στην Εσχατολογία.
Η πνευματική μας επιβίωση εξαρτάται από την συνειδητοποίηση αυτού του γεγονότος. Έπεσαν πια όλα τα ιστορικά μας αντερείσματα. Ή άποστασία άλλαξε τούς ποιμένας σέ λύκους καί ή όργανωμένη ’Εκκλησία πού ξέραμε είναι πιά σήμερα άγέλη λύκων καί θάνατος προβάτων. Ο διάβολος είναι πιά λυμένος. Γιά νά έπιβιώσουμε πρέπει νά δούμε τήν Έκκλησία στη μυστική καί μυστηριακή της ουσία, γυμνωμένη από τη διοικητική της όργάνωση πού γνωρίσαμε στήν 'Ιστορία.
Στήν αρένα οί μάρτυρες γυμνοί αντιμετώπιζαν τά θηρία. Γυμνή καί ή στρατευομένη Εκκλησία των έσχάτων καιρών θά παλέψει μαζί τους, χωρίς Συνόδους, χωρίς Πατριαρχεία, χωρίς σύνδεσμο των κατά τόπους μικρών Εκκλησιών άλλον από τον Χριστόν και την κοινωνία τους με την θριαμβεύουσα Εκκλησία. Το συνηθισμένο λοιπόν έρώτημα:
«Καλά να φύγουμε από τον Οικουμενισμό, αλλά σε ποιά Εκκλησία να πάμε;» δεν έχει την θέση του σήμερα. Γιατί δεν πρόκειται να πάμε πουθενά, αλλά να μείνουμε στην Εκκλησία του Χριστού, στην Εκκλησία των Πατέρων· ν' αρνηθούμε τις παραποιήσεις και να μείνουμε στην αλήθεια που από απαλών ονύχων γνωρίσαμε, αλλά δυσκολευόμαστε πια ν' αναγνωρίσουμε σ' αύτό που μας λέγουν ότι είναι δήθεν Εκκλησία. Αυτή την άρνηση του ψεύδους και των παραποιήσεων θα την πραγματοποιήσουμε εκεί που βρισκόμαστε, διακόπτοντας απλά κάθε κοινωνία μαζί της.
Και τότε, όταν θα έχουμε κάνει το πρώτο βήμα που περιμένει από μας ο Θεός, θα έλθει ο ίδιος σε συνάντησή μας, και θ' ανοίξει τα μάτια μας, που μέχρι τότε όνομα είχαν ότι βλέπουν, αλλά ήταν ανίκανα να δουν τον αληθινό Χριστό. Και όταν Τον δούμε θα τρέξουμε στον πιο ακριβό μας φίλο, όπως έτρεξε ο Φίλιππος στον Ναθαναήλ και θα τον καλέσουμε να' ρθει να δει κι αυτός, όσο κι αν άμφιβάλλει για το καλό που μπορεί να έρθει από την Ναζαρέτ.
Έτσι σχηματίζεται το «μικρό ποίμνιο», η μικρή τοπική εκκλησία. Οι αληθινοί Ισραηλίτες βρίσκουν ο ένας τον άλλον και έρχονται μαζί στον Χριστό, λαικοί και Ιερείς και Επίσκοποι. Αυτή η δραματική, αλλά ευλογημένη διαδικασία είναι ήδη από δεκαετίες γνωστή στην Ρωσία. Η λεγομένη ''Εκκλησία των Κατακομβών'' δεν έχει καμμιά εξωτερική ομοιότητα με τις οργανωμένες εκκλησίες που ξέρουμε, και μόνον με τις Εκκλησίες της εποχής των μεγάλων διωγμών ομοιάζει.
Η κατάσταση που επικρατεί τώρα στην Ρωσία σιγά - σιγά θα γενικευθεί παντού. Ορθόδοξοι Επίσκοποι ελάχιστοι, διάσπαρτοι στον κόσμο, κρυμμένοι και άγνωστοι στους πολλούς. Ιερείς μευρημένοι θα εκτελούν αποστολικές περιοδείες από πόλη σε πόλη, από ενορία σε ενορία, από χώρα σε χώρα, ανακουφίζοντας τις πνευματικές ανάγκες των πιστών και ενώνοντάς τους όλους, γνωστούς και αγνώστους μεταξύ τους, με τους άφθαρτους δεσμούς του αναστημένου Σώματος και Αίματος του Χριστού, μνημονεύοντας ''πάσης επισκοπής Ορθοδόξων''
για να μη προδίδεται ο πλησιέστερος αληθινός επίσκοπος ή και από πραγματική άγνοια για το που βρίσκεται αληθινός επίσκοπος. Και η εποχή του Αντιχρίστου θα προχωρεί προς την αποκορύφωσή της. Το ποίμνιο του Χριστού όλο και θα μικραίνει.
Όμως όσο πιο δυνατός ο πόνος των ημερών που έρχονται, τόσο κοντύτερά μας θα είναι ο Κύριος, φθάνει να μείνουμε πιστοί μέχρι το τέλος. Το πλοίο που μας έφερε μέχρι εδώ, η συνοδική, διοικητική, οργανωμένη μορφή της Εκκλησίας εξώκειλε στα ρηχά της αποστασίας και διαλύεται από την βία των κυμάτων...''. (Περιοδικόν ''Οι Ρίζες'', Δεκ. 1982, σ. 3 - 4).
Όποιος είναι λυμένος από τα δεσμά του κόσμου και ελεύθερος από σκοπιμότητες και υπακοές εις αντικανονικά κατεστημένα της εποχής μας, όποιος ποθεί αλήθειαν και υπακοήν στον λόγον του Θεού και των αγίων του, αυτός βλέπει καθαρά ''τα σημεία των καιρών'' και επικροτεί όλη καρδία τους ανωτέρω προφητικούς λόγους του περιοδικού, αδιαφορών δια τας ειρωνίας των ''λογίων'' και τας ''ερμηνείας'' των ''ειδικών''...
Αι σχέσεις, λοιπόν, Πανοσιολογιώτατε αποτελούν την φλούδα, τον δε πυρήνα συνιστούν η Κοινωνία και η αποδοχή της κηρυττομένης υπό της ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ αληθείας. Ο ευρισκόμενος εντός του πυρήνος δεν τον ενδιαφέρει εάν δεν μετέχει και του φλοιού, εις ημέρας ομοίας της εποχής μας, όταν και καθ' υμάς ακόμη, Πατριάρχαι και Αρχιεπίσκοποι εν ενεργεία ''απέδειξαν εαυτούς ως μηδένα εσωτερικόν και βαθύτερον δεσμόν έχοντας προς την ακήρατον και αμώμητον Ορθοδοξίαν''!
Ακολούθως, αναφερόμενος εις το σχίσμα, το γεγονός επί αγίου Χρυσοστόμου, γράφετε τα εξής: α. ''...του ειρημένου σχίσματος ηγούνται τεσσαράκοντα επίσκοποι, καλούμενοι ''Ιωαννίται'', οίτινες παρέμειναν πιστοί εις τον Χρυσόστομον και ηρνήθησαν να κοινωνήσωσι τοις διαδόχοις αυτού, και β. ότι ''το εν λόγω σχίσμα εγένετο παρά την ρητήν εντολήν του θείου Πατρός, όπως οι φίλοι αυτώ Επίσκοποι μη υπογράφωσιν μεν την καταδίκην αυτού, κοινωνήσωσιν όμως τω διαδόχω αυτού (Αρσακίω) ΠΡΟΣ ΑΠΟΦΥΓΗΝ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ''.
Και καταλήγετε: ''Ούτως έπραττον, αγαπητέ π. Θεοδώρητε, οι πράματι Πατέρες της Εκκλησίας. Έτρεμον τας διαιρέσεις και τα σχίσματα και παντοιοτρόπως ειργάζοντο δια την αποφυγήν αυτών...''. Απάντησις: Και πάλιν ουδαμού βλέπω παράλληλόν τι των ανωτέρω και των της σήμερον! Ο Άγιος Πατήρ δικαίως και ευλόγως τοις παρήγγειλε να μη προβούν εις σχίσμα, διότι επρόκειτο περί ατασθαλίας διοικητικής μορφής και φύσεως μη λυμαινομένης δε την της Εκκλησίας διδασκαλίαν.
Ιδού όμως, προκειμένου περί αιρετικού και καινοτομούντος ποιμένος, τι συμβουλεύει τους πάντας να πράττωσι. ''Πώς ουν Παύλος, φησίν, πείθεσθε τοις ηγουμένοις ημών και υπείκετε; Ανωτέρω ειπών ων αναθεωρούντες την έκβασιν της αναστροφής, τότε είπε πείθεσθε τοις ηγουμένοις ημών και υπείκετε. τι ουν; φησίν, όταν πονηρός η και μη πειθώμεθα; πονηρός πώς λέγεις;
ΕΙ ΜΕΝ ΠΙΣΤΕΩΣ ΕΝΕΚΕΝ, ΦΕΥΓΑΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΙΤΗΣΑΙ. μη μόνον αν άνθρωπος η, αλλά καν άγγελος εξ ουρανού κατιών''! (Ομιλ. 36 προς Εβραίους). Δια τούτο, καίτοι οι ''Ιωαννίται'' επίσκοποι υπερβολικώ ζήλω κινηθέντες δεν εκοινώνησαν τω Αρσακείω, ουδόλως όμως κατεκρίθησαν δια τούτο υπό του ι. Πατρός, αλλ' εγκωμίοις ετιμήθησαν, αν και ως είπομεν, η αντίδρασίς των εσκόπει να ματαιώσει διοικητικήν ατασθαλίαν. Δια θέματα όμως πίστεως αείποτε εφώνει: ΦΕΥΓΕ ΚΑΙ ΠΑΡΑΙΤΗΣΑΙ. Κατά συνέπειαν, ημείς οι Αγιορείται, ως και πάντες οι υπό τον Πατριάρχην Επίσκοποι, ουδόλως πρέπει να κοινωνώμεν Αυτώ!
...Μετά τα ανωτέρω αντιλαμβάνεται κανείς
πόσο ματαιοπονούν όσοι προσπαθούν, κληρικοί ή λαικοί,
να δικαιολογήσουν την αντικανονικότητα της ημερολογιακής καινοτομίας.
Μεταξύ αυτών και ο Αρχιεπίσκοπος κ. Χριστόδουλος,
ο οποίος σε σχετική μελέτη του από το 1982
προσπαθεί να αμνηστεύσει τας ενεργείας του συναδέλφου του Χρυσ. Παπαδοπούλου
και να καταδικάσει συγχρόνως την αντίδρασιν του πιστού λαού!
Εσχάτως τον εμιμήθη και ο κ. Δ. Κόκορης,
τονίζων σε σχετική μελέτη του,
ότι ήτο επιβεβλημένη η αλλαγή του ημερολογίου,
αδιαφορών αν μέχρι σήμερα το 80% του Ορθοδόξου πληρώματος της γης ακολουθεί το παλαιόν εορτολόγιον!
Ερωτώμεν:
Αφού ήτο λοιπόν επιβεβλημένη και ορθή η αλλαγή,
τότε διατι εόρτασαν το 1999 όλοι οι «ορθόδοξοι» Προκαθήμενοι στα Ιεροσόλυμα με το παλαιόν τα Χριστούγεννα;
Δυστυχώς το πείσμα της καινοτομίας έχει πάντοτε
ως κατάληξιν την κακοδοξίαν,
που τόσο φανερά ακολουθούν σήμερα οι καινοτόμοι...
Εισαγωγή στο μονοτονικό σύστημα, τίτλος και επιμέλεια κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Εκ του βιβλίου του μακαριστού Ιερομονάχου π. Θεοδωρήτου Μαύρου:
''Παλαιόν και Νέον''.
'Αγιον Ορος. Αθήναι 2000. Έκδοσις Β' Βελτιωμένη.
Από την ημερολογιακή καινοτομία του 1924 στην σημερινή συγκριτιστική αίρεση του Οικουμενισμού.
Σελίδες 38 - 52.
