Ο Όσιος Παύλος ο απλούς πήγε κάποτε επισκέπτης σ' ένα Μοναστήρι.
Ήταν Κυριακή.
Οι καλόγεροι μαζεύονταν στην Εκκλησία να λειτουργηθούν.
Ο Όσιος στάθηκε σε μια παράμερη γωνιά.
Από κει παρατηρούσε, χωρίς να φαίνεται, τους αδελφούς που έμπαιναν στην Εκκλησία.
Είχε χάρισμα από τον Θεό να διαβάζει την ψυχή, καθώς εμείς διαβάζομε την όψη των συνανθρώπων μας.
Οι περισσότεροι αδελφοί είχαν χαρούμενο πρόσωπο, που έδειχνε αμέσως την εσωτερική τους διάθεση. Ο καθένας είχε πλάι του τον φύλακα Άγγελό του, που ακτινοβολούσε κι' εκεινος από χαρά. Όλα αυτά έδειχναν αγιότητα, πρόοδο στην αρετή! Ο Αββάς Παύλος εύχαριστούσε με την καρδιά του τον Θεό. Καθυστερημένος πολύ έφτασε ένας καλόγερος. Πόσο διαφορετικός από τους άλλους φαινόταν! Το πρόσωπό του ήταν σκοτεινό, άγριο. Τον ακολουθούσαν πολλοί δαίμονες, που προσπαθούσαν ο καθένας χωριστά να τον τραβήξει με το μέρος του.
Εκείνος ο δυστυχισμένος φαινόταν σαν χαμένος. Ο Άγγελός του περίλυπος στεκόταν σε απόσταση. Κάτι τον εμπόδιζε να πλησιάσει. Ο 'Οσιος έβγαλε βαθύ στεναγμό. Έκλαψε με συμπόνια για την βασανισμένη ψυχή του αδελφού. Η θεία Λειτουργία τελείωσε. Οι καλόγεροι με την σειρά άρχισαν να βγαίνουν. Ο 'Οσιος πάλι έβλεπε. Τώρα έδειχναν πιο λαμπρισμένοι. Οι 'Αγγελοί τους φωτεινότεροι. Ο Αββάς Παύλος δεν κινήθηκε από την θέση του. Περίμενε να ιδεί κι εκείνον τον άλλο, που τόσο είχε προσευχηθεί γι' αυτόν σ' όλη την Λειτουργία. Δεν άργησε να φανεί κι εκείνος. Τί αλλαγή! Η όψις του ακτινοβολούσε! Τα πονηρά πνεύματα είχαν εξαφανισθεί.
Ο φύλακας 'Αγγελος τον σκέπαζε με τις φτερούγες του. Πόσο ευχαριστημένος έδειχνε τώρα! Δόξα σοιο θεός! ξέφυγε χωρίς να θέλει από τα χείλη του Οσίου. Οι αδελφοί γύρισαν και τον κύτταξαν με απορία. Εκείνος τότε τους φανέρωσε, τί είχε ίδεί το πρωινό στην Εκκλησία. Ύστερα ανάγκασε τον άδελφό να είπεί με τί διαθέσεις πήγε στην Λειτουργία και πως έφευγε. Εκείνος δεν δίστασε να έξομολογηθεί μπροστά σ' όλους: Μέχρι σήμερα, είπε, περνούσα με αμέλεια την ζωή μου.
Τα πάθη κι οι κακοί λογισμοί με είχαν τόσο κυριέψει, που δεν μου έκανε πια καρδιά να φροντίσω για την διόρθωσή μου. Σήμερα όμως με έλέησε ο θεός. Πρόσεξα με ιδιαίτερη προσοχή την ανάγνωση. 'Ακουσα τον Προφήτη ή μάλλον τον ίδιον τον Θεό να λέει με το στόμα εκείνου στους ομοίους μου αμαρτωλούς: ''Λούσασθε και καθαροί γίνεσθε. Άφετε τας πονηρίας από τών ψυχών υμών απέναντι των οφθαλμών μου, παύσασθε από των πονηριών υμών.
Μάθετε καλόν ποιείν... και εάν ώσιν αι άμαρτίαι ύμών ώς φοινικούν, ως χιόνια λευκάνω''. Η καρδιά μου συντρίφτηκε. Έκλαψα και παρακάλεσα τον Ουράνιο Πατέρα να κάνει σε μένα τον άθλιο αυτά που υπόσχεται με το στόμα του Προφήτου.
Έδωσα κι εγώ υπόσχεση ν' άφήσω την αμέλεια και να κοπιάσω σκληρά για την διόρθωσή μου.
Μ' αυτές τις διαθέσεις βγήκα από την Εκκλησία.
Αποφασισμένος πια να κρατήσω την υπόσχεσή μου.
Ο 'Οσιος και οι αδελφοί που άκουσαν την εξομολόγηση του μοναχού θαύμασαν κι' έλεγαν μεταξύ τους:
Είναι πραγματικά ανυπολόγιστη η αξία της μετάνοιας!
Εκ του βιβλίου ''ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ, ΣΤΑΛΑΓΜΑΤΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΣΟΦΙΑ''.
« Η άνωθεν Σοφία, πρώτον μεν αγνή έστιν, έπειτα ειρηνική, επιεικής, ευσεβής, μεστή ελέους και καρπών αγαθών, ευδιάκριτος, ανυπόκριτος». (Ιακώβου γ. 17).
ΕΚΔΟΣΙΣ ΣΤ.
'Εκδοσις Ορθοδόξου Χριστιανικής Αδελφότητος «ΛΥΔΙΑ».
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1987
Είναι πραγματικά άνυπολόγιστη ή άξια τής μετάνοιας.
ΑπάντησηΔιαγραφή«ΑΜΑΡΤΙΑ πρός θάνατον», γράφει ό Άββάς Μάρκος ό 'Ασκητής, είναι κάθε άμετανόητη άμαρτία. Ούτε αυτός ό Αγαθός καί Φιλάνθρωπος Θεός συγχωρεΐ τόν αμετανόητο άμαρτωλό. Οί περισσότεροι άνθρωποι αισθάνονται συχνά λύπην καί άηδία διά τάς άμαρτίας των, δέχονται όμως μέ εύχαρίστησι τάς άφορμάς των.»