ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ ΜΟΥ ΤΗΝ ΜΑΧΗ ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙΣ

Η χώρα αυτή τελεί σε νεκροφάνεια. 

Οι άνθρωποί της ημιθανείς, 

αφασιοπαθείς και αιθεροβάτες 

κατηφορίζουν αυτοματοποιημένοι έναν δρόμο 

που φτιάχθηκε με ημιτασιόν υλικά κατασκευής. 

Ζούμε μέχρι μυελού οστέων το ψέμμα του αιώνα 

που παρήλθε και αυτού, 

που μόλις νυμφευθήκαμε ανύποπτοι κι ανέραστοι 

σε ετοιμοπαράδοτη παράγκα. 

Ψάξαμε το ευ ζην στην κόκκινη κορδέλα ενός ιδανικού περιτυλίγματος, στο μαρκαριστό λογότυπο μιας πιστωτικής, μεταχειρισμένης κάρτας, στις κραυγές του αρχηγού που ασελγούσε στην πλατεία, στα γύφτικα μπουλούκια εκμαυλισμένων γυρολόγων που πουλούσαν προστασία. Σ' αυτά που έπονται και σ' αυτά που θα'ρθουν οδεύουμε τηλεκινητοί διαβάτες, που κάνουν ανερμήνευτα τον γύρο του θανάτου, ελπίζοντας ακόμα σε κάποια -από μηχανής- παράτα. 

Η μετάνοια μοιάζει με καταθετημένα χρήματα σε Τράπεζα, απλώς για ώρα ανάγκης. Μόλις αυτή παρέλθει, επενδύουμε ανάπαλιν στην κοσμική, εξαρτησιογόνο έξη. Αύγουστος μήνας, οι δρόμοι άδειοι και τις νύχτες η πόλη καλά κοιμάται. Δεν είναι πως δεν έχουμε καλούς πολιτικούς, είναι που δεν είναι Έλληνες! Κι εμείς πάλι δεν είναι, πως δεν είμαστε Έλληνες, απλά είμαστε ραγιάδες. Ο ραγιαδισμός, η δουλοφροσύνη κι η υποτέλεια, ως πνευματικοί νόσοι αφορούν πλήρως εκκοσμικευμένους, κλινήρεις αποστάτες, που ευδοκιμούν ανάμεσα σε πάνδημα εξαπλώσιμους ιούς ευρείας δαιμονοήθειας. 

Για τους περισσότερους, ο επερχόμενος πόλεμος μοιάζει σαν έναν ιδανικό αυτόχειρα, που ποθεί να ξαναζήσει. Νοούν τον πόλεμο ως μια κινηματογραφική ταινία μεγάλου μήκους, που μόλις αυτή τελειώσει, θα δουν ανακουφισμένοι το ''Τέλος'' ν'αναγράφεται στους τελευταίους τίτλους. Θα προμηθευθούν ρύζια και μακαρόνια, καπουτσίνο και εσπρέσσο, αντιβιοτικά για τα παιδιά και lexotanil για τους μεγάλους και θαρρούν, πως θά'ναι καθόλα έτοιμοι για το μεγάλο πανηγύρι. 

Πού πάτε ματαιόδοξοι, 

αεροβάμμονες, 

γυμνοί και χαμελαίοντες; 

Το 1965, 

ο Ιάκωβος Καμπανέλλης έγραψε με συνετή ακρίβεια 

αυτούς 

-τους ενδεικτικά αρμοσμένους στην πνευματική μας ένδοια- 

στίχους: 

''Στρατιώτη μου, τη μάχη θα κερδίσει,

/όποιος πολύ το λαχταρά να ζήσει.

/Όποιος στη μάχη πάει για να πεθάνει,

/στρατιώτη μου για πόλεμο δεν κάνει''. 

Υπό μια ελεύθερη, πνευματική επεξήγηση 

σημαίνει αυτό ακριβώς: 

''Αν πεθάνεις, πριν πεθάνεις, 

δεν θα πεθάνεις, όταν θα πεθάνεις''! 

Όπερ γαρ εστί Μετάνοια.

Εύχεσθε! 

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος