ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΜΟΣ ΕΦ' ΟΠΛΟΥ ΛΟΓΧΗ

Υπάρχει μια διάχυτη και -φυσικά δικαιολογημένη- τροφοδοτημένη μήνις κατά του υπουργού Παιδείας, που προωθεί την θρησκειολογία στα σχολεία και από την άλλη, ένας -έντεχνα- σιωπηρός, υποκριτικός στατισμός εκ μέρους υψηλοβάθμων ταγών της επισήμου Εκκλησίας, που κραδαίνουν φαρισαικά επίσημες ανακοινώσεις Τύπου και επείγοντα fax στα δημοσιογραφικά γραφεία, την στιγμή που και οι δύο ''συνωστίζονται'' στις ίδιες δυσώδεις ''αποβάθρες'' του θρησκευτικού συγκρητισμού και της θρησκειολογικής, νεοποχικής ευημερίας! Αυτό, που συμβαίνει με την επιβολή της θρησκειολογικής πολιτικής του κ. Φίλη, είναι το αυτό, που εξυπηρετεί και τεκμαίρεται από τους σεχταριστές Οικουμενιστές, όχι μόνο του εσβησμένου Φαναρίου, αλλά και των μισών Μητροπόλεων της χώρας: τον συγκρητιστικό -δηλαδή- προσηλυτισμό των νεοπαίδων, την μαθησιακή τους ταυτοποίηση με τον πανθρησκιακό Οικουμενισμό και την ''ταχύριθμη'' γαλούχησή τους με έναν -καθ' όλα γήινο- νεοχριστιανισμό εκτός Ορίων και φυσικά εκτός της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας! Είδε κανείς καμμία σοβαρή αντίδραση, αναδυόμενη εκ των νεωτεριστικών τειχών της Μονής Πετράκη, κάποια -άμεσα- εσπευσμένη συνάντηση του κ. Ιερωνύμου με τους δύσμοιρους, γκοβερνάτους συνβιαστές της χώρας ή τέλος, μια κατάθεση ψυχής, που να συνομολογεί του λόγου το αληθές; Η επιβαλλόμενη Θρησκειολογία είναι -ένα μέρος μόνο- του κοινού αυτού συνμαρτυρούντος και συνεφαρμοσμένου status, ενταγμένου πλήρως στο πάνθεον του θρησκευτικού συγκρητισμού, για την δημιουργία και ανάπτυξη εκκολαπτόμενων, αποχρωματισμένων νεοχριστιανών ευρείας ''δογματικής ευρυχωρίας'' και αποδοχής. Ο Οικουμενισμός δια των εκκλησιαστικών αποστατών του έπτωτου Φαναρίου και των ουτοπικών, ''αχρικαιρικών'' συνεργατών του βάζει ακόμα μια μαύρη πινελιά στον αποκρουστικό καμβά της Πανθρησκείας, δια της μετάγγισης νεοποχίτικου, διαθρησκευμένου αίματος στις φλέβες των παιδιών αυτής της χώρας. Ο κ. Φίλης -στην καθομιλουμένη εκφραζόμενοι- ''το' χει'': αυτήν την ανθοφόρα και πολύκαρπη, αθειστική ευφορία, αυτόν τον εξορθολογισμένο, ουμανιστικό μαξιμαλισμό, εξοστρακισμένο από την θευπόστατη και πνευματική ουσία του, συνδιασμένον φυσικά από εμφυλιοπολεμικές ιδεοληψίες και τριτοδρομικούς, σοσιαλιστικούς αυτισμούς. Ο πατήρ του άλλωστε ήταν δικηγόρος του Αλέξανδρου Σβώλου, του ''πρωθυπουργού του βουνού''. Την μια διαπληκτίζεται με ''καθεστωτική ευπρέπεια'' με τον εκ Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμο για τα πάτρια της χώρας, την άλλη στολίζει με ιδεατή, ''επαναστατική'' δεινότητα τον Αιγιαλείας κ. Αμβρόσιο και την άλλη απαγορεύει... με ''πλουραλιστική, δημοκρατική ευλάβεια'', την είσοδο των Ιερέων στα σχολεία! Οποία διαδραματιζόμενη δημοκρατική εποποιία! Ας μην κυττάζει κανείς -με μυωπική αδράνεια- αυτήν την τηλεοπτική και διατυπική, χαρτοπολεμική φιλονικία και αμελεί ουσιωδώς να δει την ''ταμπακιέρα'': δεν είναι άλλη, από μια άτυπη, ενδοοικογενειακή, οικουμενιστική συνεργασία, ένα υπογεγραμμένο από χρόνια ''προσύμφωνο, συκρητιστικής συμβίωσης'' για την ορθόδοξη αποχριστιανοποίηση των παιδιών αυτής της ''Βαβυλώνας''. Έτσι ο δύστηχος κ. Φίλης θα έχει το αιτιολογικό της συνταύτισής του με τις αρχές της αριστερής (;) ιδεοληπτικής πλατφόρμας του, οι αποστάτες Οικουμενιστές θα έχουν προσθέσει ακόμα έναν θεμέλιο λίθο στην ήδη νεωτεριστική και νεοχριστιανική συναγωγή τους κι οι κοινωνούντες, ''αχρικαιρικοί'' αντιοικουμενιστές θα δύνανται ακόμα να διαμαρτύρονται σε μια ακόμα ειρηνική, ''εαρινή'' διαδήλωση, που θα τελειώσει εκεί, που θα ξαναστηθεί ξανά μια άλλη. Ποιος θα σταματήσει το -δαιμονικά- αλαφιασμένο τρένο του κοσμοκρατορικού Οικουμενισμού στην καινοτόμο Εκκλησία, που τροχοδρομείται πάνω σε ''υπνωτισμένους'' πνευματικά, ''εμμονικούς'' πιστούς, που γαλουχήθηκαν με τα συμπλεγματικά αδιέξοδα της ιδεοληπτικής ''αναμονής'' και της  πνευματικής γραικυλοφροσύνης; Που πήγαν οι -ανέξοδα- ομολογιακές δηλώσεις αποτείχισης του π. Θεοδώρου Ζήση και του Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Σεραφείμ πριν την θιασώτικη Σύνοδο της Κρήτης, που περισσότερο έμοιαζε με τεκτονικά οργανωμένη συνεδρία, παρά με σύνοδο, μαρτυρομένων Ορθοδόξων; Νισάφι πια με τις κοινοποιήσεις διαμαρτυρίας, που δεν μετατράπηκαν ποτέ σε ορθόδοξες στάσεις ορθοπρατημένης μαρτυρίας. Αρκετά με τους ευκαιριακούς ομολογητές ''άνευ χαρτοφυλακίου,'' που χειροδέσμιοι πάνω στο άρμα των εξουσιαστικών τους θώκων, αδυνατούν να διασπαθίσουν τις επισκοπικές περγαμηνές τους χάριν μιας παποκαισαρικής και ερωτεύσιμης, προσκολλημένης εξουσίας. Στον εξαργυρωμένο ''επαναστάτη'' κ. Φίλη μπορεί να ''αναγνωρισθεί'' το ακαταλόγιστον της αθείας του και το αλόγιστον της ιδεαλιστικής παραβατικότητάς του. Στους ταγούς όμως της επισήμου Εκκλησίας, τι θα πρέπει να καταλογισθεί εκτός από την προφανή σύμπλευση, σιωπηρή κρυφοσυζηγία και απογορευμένη συνοδοιπορία με τους ετεροζυγούντες παραβάτες της Πατριαρχικής αυλής; Ένας αιώνας Αίρεσης και  δεν μάθατε ακόμα, πως η Ορθοδοξία γράφεται με την λέξη Αποτείχιση!

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος