ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΟΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΚΑΘΗΣΥΧΑΣΤΕΣ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΗΣ

Β. -Παρακαλώ να μας αναφέρετε ονόματα αγίων πατέρων, 

που απεσχίσθησαν αμέσως από του αιρετικού επισκόπου, 

προτού να καταδικασθεί ο αιρετικός επίσκοπος υπό της Συνόδου. 

Μ. -Σας αναφέρω τον αγιότατον πατριάρχην Αλεξανδρείας Κύριλλον, ο οποίος προέτρεπε τους πιστούς της Κων/λεως, 

κληρικούς και λαικούς, να απέχουν της κοινωνίας του αιρετικά κηρύσσοντος Νεστορίου, 

αν και δεν είχε συνέλθει ακόμη σύνοδος προς καταδίκην του. 

Και σημειώσατε, ότι όταν ο θείος Κύριλλος προέτρεπε με τα λόγια αυτά τους πιστούς της Κων/ λεως, 

αυτοί είχαν προηγουμένως διακόψει κοινωνίαν με τον κακόδοξον ποιμενάρχη των, τον Νεστόριον. 

Επίσης ο άγιος Υπάτιος, που μόλις επληροφορήθη την κακοδοξίαν του Νεστορίου, 

διέκοψε το μνημόσυνό του, πριν καν συνέλθει Σύνοδος προς καταδίκην του αιρετικου Νεστορίου. 

'Αλλο παράδειγμα: Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής διέκοψε πάσαν εκκλησιαστικήν κοινωνίαν 

προ συνοδικής διαγνώμης, μεθ' όλων σχεδόν των θρόνων Ανατολής και Δύσεως, 

ένεκα της αιρέσεως του Μονοθελητισμού, ώστε να θεωρείται υπό των αντιπάλων του, 

ως ευρισκόμενος τάχα εκτός Εκκλησίας... 

Του έλεγαν: ποιας Εκκλησίας είσαι; του Βυζαντίου, της Ρώμης, της Αντιοχείας, της Αλεξανδρείας; ποιας; όλαι αυταί έχουν ενωθεί. Εάν λοιπόν είσαι μέλος της Εκκλησίας ενώσου και συ. Και τότε ο άγιος απήντησεν: «μέλη της Εκκλησίας είναι όσοι έχουν την Ομολογίαν της Ορθοδόξου πίστεως, χάριν αυτής είμαι έτοιμος και να αποθάνω».

Και τέλος, οι προ της εβδόμης Οικ. Συνόδου αθλήσαντες Εικονόφιλοι, κληρικοί και λαικοί, διετέλεσαν εν ακοιωωνησία προς τους εικονομάχους επί ολοκλήρους δεκαετίας για την καλή ομολογία της πίστεως. Β. -Με αυτά που μου είπατε, κ. Οικονομόπουλε, μου υπενθυμίσατε τον άγιον Θεόδωρον τον Στουδίτην, που έγραψε ότι: «μολυσμόν έχει η κοινωνία εκ μόνου του μνημονεύειν τον εικονομάχον επίσκοπον, έστω και αν ο μνημονεύων είναι Ορθόδοξος». Μ. -Πολύ σωστά. 

Ας μη ματαιοπονούν λοιπόν, όλοι εκείνοι που κακώς προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Β. -Κύριε Οικονομόπουλε, σχετικώς με όλα αυτά θεωρώ αναγκαίον να εξετασθεί ο τρόπος, με τον οποίον η Εκκλησία αντιμετώπιζε τις εκάστοτε εμφανιζόμενες αιρέσεις, πριν δημιουργηθούν οι σχετικοί Ιεροί Κανόνες.

Μ. -Πριν δημιουργηθούν οι Κανόνες, τις αιρέσεις η Εκκλησία τας αντιμετώπιζεν βάσει της αγ. Γραφής, η οποία λέγει: «Αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού» (Τιτ. 3, 10). Και πάλιν: «Αλλ' αν ημείς ή άγγελος εξ ουρανού ευαγγελίζεται υμίν παρ' ο ευαγγελισάμεθα υμίν, ανάθεμα έστω». (Γαλ. 1, 8). Επίσης γράφει: «Κρατείν τας παραδόσεις ας εδιδάχθημεν, είτε δια λόγου, είτε δι' επιστολης των αποστόλων, και μένειν εν οις εμάθομεν καί επιστώθημεν. 

Και μη πλανάσθε υπό των αντικειμένων, αλλά γρηγορείν, στήκειν εν τη πίστει, εδραίους γίγνεσθαι, αμετακινήτους». Και ο άγιος Ιγνάτιος λέγει: «Φεύγετε τας αιρέσεις, διότι είναι του διαβόλου εφευρέσεις». Και ο Επιφάνιος: «Αποστρέφεσθε πάσας τας αιρέσεις σαν θηρία έχοντα θανατηφόρον δηλητήριον». Β. -Δηλαδή; Αιρετικοί είναι όχι μόνον οι αρνούμενοι τα θεία δόγματα, αλλά και οι αρνούμενοι τον Ευαγγελικόν νόμον, οι αρνούμενοι τα Γραφικά εδάφια που μας αναφέρατε.

Μ. -Μάλιστα. Και ο άγιος Χρυστόστομος λέγει: «"Υπάρχει και καλό σχίσμα, υπάρχει και κακή ομόνοια, αλλά και καλή διαφωνία». Λοιπόν, όσοι συμφωνούν απολύτως με την αγίαν Γραφήν, με τους Ιερούς Κανόνας και γενικά με την Παράδοσιν της Εκκλησίας του Χριστού, αντιλαμβάνοναι, ότι η συνέχισις της εκκλησιαστικής κοινωνίας με τους Οικουμενιστάς επισκόπους καθιστά τον οιονδήποτε μετά της μερίδος του αιρετικού. 

Αντιθέτως, οι μη κοινωνούντες με τους κακοδόξους Οικουμενιστάς, δημιουργούν την υγιή αντίδρασιν της Εκκλησίας. Αποτελούν με άλλα λόγια το υγιές μέρος αυτής. Αυτό διδάσκει η ιστορία της Ορθοδόξου Εκκλησίας, αυτά παρελάβομεν υπό των αγίων Πατέρων. Ενώπιον αυτής της διδασκαλίας έπρεπε ο κάθε αντιφρονών να ταπεινώσει τον εαυτόν του και να μη σοφίζεται περιττά και άδικα, ακολουθών δική του πολιτικήν, δια της οποίας βλάπτει και τον εαυτόν του και όσους καλή τη πίστει συμφωνούν μαζί του.

Ο Θεός και η Εκκλησία του επιθυμούν την απομάκρυνσιν των πιστών εκ των αιρετιζόντων Οικουμενιστών και την μέχρι θανάτου ομολογίαν της Ορθοδόξου Πίστεως. Β. -Συνεπώς σήμερον, που η αίρεσις κηρύσσεται υπό των Οικουμενιστων επί τη βάσει προδοτικού σχεδίου και αι αιρετικαί παρασυναγωγαί χαρακτηρίζονται ως «αδελφαί εκκλησίαι», πως είναι δυνατόν τα ορθόδοξα μέλη της Εκκλησίας να δικαιολογηθούν δια την κατάκριτον σιωπήν των και την μετά των προδοτών της πίστεως Οικουμενιστών, κοινωνίαν των; 

Μ. Το ερώτημά σας πρέπει να απασχολήσει όλους τους Ορθοδόξους, διότι η προδοσία έχει λάβει πολύ μεγάλας διαστάσεις. Ιδού διατί: α) Έγινε αναγνώρισις των δυτικών ως «αδελφών εκκλησιών» β) εξίσωσις Ορθοδοξίας, Παπισμού και Μονοφυσιτισμού· γ) ο πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος εχαρακτήρισεν τους Ιερούς Κανόνας ως «τείχη αίσχους». δ) οι Οικουμενισταί απηγόρευσαν τον αναβαπτισμόν των αιρετικών και άρα την μετάνοιαν αυτών· ε) επιδιώκεται αρχοντιά εν τη Εκκλησία εκ μέρους του κ. Βαρθολομαίου, ως πάπα της Ανατολής...

Όλoι αυτοί οι Οικουμενισταί καταδικάζουν Ορθοδόξους, δίχως να δικάζουν. Οι Οικουμενισταί εκοινώνησαν εκκλησιαστικώς μετά των αμετανοήτων αιρετικών Παπικών, Προτεσταντών, Μονοφυσιτών· συνεόρτασαν, συμπροσευχήθησαν, συλλειτούργησαν, αλληλοευλογήθησαν και όλα αυτά αντίθετα προς την ορθόδοξον πίστιν! Λάβετε υπ' όψιν σας, ότι ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης λέγει ότι: ''οι έχοντες εκκλησιαστικήν κοινωνίαν με αιρετικούς, δεν λογίζονται πιστοί. 

Το πρόβλημα της κοινωνίας. Β. -Κατόπιν όλων αυτών είναι σοβαρότατον και επιτακτικότατον το ζήτημα της κοινωνίας, εννοώ την σχέσιν των Ορθοδόξων πιστών έναντι των Οικουμενιστων επισκόπων και ιερέων. Πολλοί ορθόδοξοι χριστιανοί ευρίσκονται σε απορία. Δεν γνωρίζουν, τι να κάνουν και εξακολουθούν εκκλησιαζόμενοι σε ναούς, όπου λειτουργούν κληρικοί Οικουμενισταί.

'Αλλοι πάλιν γνωρίζοντες βαθύτερον το θέμα και επιθυμούντες να ορθοδοξούν, όχι μόνον θεωρητικώς, αλλά και πρακτικώς και με συνέπεια, αποτειχίζονται εκ των Οικουμενιστών και εκκλησιάζονται σε ναούς, που λειτουργούν ιερείς όχι Οικουμενισταί, αλλά Ορθόδοξοι, οι οποίοι πολεμούν και αναθεματίζoυν τον Οικουμενισμόν, είτε οι κληρικοί αυτοί είναι Έλληνες, είτε Ρώσοι της Διασποράς κ.λπ., αρκεί να είναι πραγματικοί Ορθόδοξοι.

Πως το βλέπετε αυτό; Μ. -Αδελφέ μου, υποστηρίζω ότι καλώς πράττουν όλοι εκείνοι που απομακρύνθησαν από τους αιρετικούς και προδότας οικουμενιστάς, διότι ακριβώς αυτό κηρύσσει και η Αγία Γραφή και οι Πατέρες... 

Λοιπόν, οι Ορθόδοξοι πρέπει να συντασσόμεθα με την ορθόδοξον πίστιν και να έχομε κοινωνίαν μόνον με Ορθοδόξους κληρικούς. Β. -Διερωτώμαι, για ποιο λόγον επικρατεί στις ημέρες μας τόσο φοβερή αδράνεια, τόση αφασία για τα θέματα της πίστεως, αφασία που από καιρό έχει περάσει πια στην περιοχή της καταφρονήσεως των ιερών και οσίων και δεν ενδιαφέρονται να διορθώσουν δια του σωτηρίου ελέγχου και της καταλλήλου αντιδράσεως τους κακοδόξους Οικουμενιστάς;

Μ. -Όλοι οι πιστοί, κληρικοί και λαικοί, από την στιγμήν που θα πληροφορηθούν την κηρυττομένη κακοδοξίαν καθίστανται συνυπεύθυνοι με τον αιρετικόν, εάν δεν κάνουν το παν για να τον επιστρέψουν στην αλήθεια της Ορθοδόξου του Χριστού Εκκλησίας. 'Η, εφ' όσον παραμένει αμετανόητος, να τον αποβάλλουν το συντομότερον από το σώμα της. 

Είναι αποκαρδιωτική η αδράνεια και συνοδοιπορία τόσων και τόσων καθησυχαστών, οι οποίοι, ενώ στηλιτεύουν τους προδότας, δεν αποχωρίζoνται απ' αυτών! Διακηρύσσουν, ότι λύκοι βαρείς με ένδυμα προβάτου κατέχουν τους πατριαρχικούς θρόνους και τους περισσοτέρους Μητροπολιτικούς, αλλά δεν απομακρύνονται απ' αυτών, ούτε και τα λογικά πρόβατα, τα αισθανόμενα την παρουσίαν των λύκων, αφήνουν να αποτειχισθούν, αλλά και παροτρύνουν να μείνουν εις την τάξιν του ποιμνίου, μαζί με τους λύκους!...

Μακρυά από τούς χριστοκαπήλους, χριστεμπόρους και προδότας της πίστεως! Υπακοή στους Οικουμενιστάς ισοδυναμεί με παρακοή προς τούς θεοφόρους πατέρας και συνεπώς απείθεια προς το Άγιον Πνεύμα δια του οποίου ελάλησαν οι Πατέρες. 'Αλλωστε, πως θα φανεί, η διαφορά μεταξύ εκείνων που προδίδουν και εκείνων που δεν προδίδουν, εάν και οι μεν και οι δε συμπροσεύχονται και συλλειτουργούν; 

Με τέτοιους βοηθούς που συλλειτουργούν και τον μνημονεύουν, ο Βαρθολομαίος, προχωρεί ανεμπόδιστα . 'Ακουσε αδελφέ μου, την ευθύνην που έχουν σήμερον οι προσφέροντες στην νεότητα πορνό και ναρκωτικά, την ιδίαν έχουν και οι σιωπώντες και μνημονεύοντες τους ψευδεπισκόπους του Οικουμενισμού. Και ας έχομε υπ' όψιν μας, ότι μνημόσυνον σημαίνει εκκλησιαστικήν κοινωνίαν. Β. -Το άσχημο είναι ότι μερικοί κληρικοί δεν θέλουν να παραδεχθούν, ότι δεν πηγαίνουν καλά. 

'Οχι μόνον αρνούνται τον δίκαιον έλεγχον, αλλά χαρακτηρίζουν ως φανατικόν καί αδιάκριτον και «εκτός Εκκλησίας» τον ελέγχοντα. Μ. -Μα αυτό ακριβώς θέλει και ο κάθε πραγματικά Ορθόδοξος Χριστιανός, θέλει να είναι εκτός μιας τέτοιας Εκκλησίας, που δεν παραδέχεται την μοναδικότητά της, αλλ' αγκαλιάζει ως «αδελφή Εκκλησία» την Παποσύνην, το ταμείον αυτό των αιρέσεων. Β. -Πως αναπαύουν την συνείδησίν των οι κληρικοί αυτοί, αλλά και τους πιστούς που ανησυχούν;

Μ. -Αδελφέ μου, έχουν βρει ένα κακόηχον τροπάριον. 

Αργότερα, λέγουν, θα αντιδράσομεν, όταν θα έλθει ο κατάλληλος καιρός. 

Μέχρι τώρα έλεγαν, αν γίνει συλλείτουργο με τον πάπαν, 

θα διαχωρίσομεν τις ευθύνες μας, κατόπιν άλλαξαν το χρονικόν σημείον αντιδράσεως. 

Τώρα λέγουν, ότι θα αντιδράσουν, αν ο Βαρθολομαίος τολμήσει και αλλάξει το Πασχάλιον... 

Αι συναθροίσεις των Θρησκειών σκοπεύουν εις την κατάργησιν της Oρθοδόξου Εκκλησίας. 

Τον Οκτώβριον του 1996 συνήλθον εις την Ρώμην 200 εκπρόσωποι 12 διαφορετικών θρησκειών, 

μεταξύ των οποίων και ο εκπρόσωπος του πατριάρχου Βαρθολομαίου, Μητροπολίτης Ελβετίας κ. Δαμασκηνός... 

Εις αυτήν την δαιμονικήν συνάθροισιν παρέστησαν ακόμη 

και πυρολάτραι, Σατανισταί και μετεμψυχωταί, μάγοι του Βούδα. 

Και τώρα τίθεται το ερώτημα: 

Πως είναι δυνατόν να μνημονεύεται ένας πατριάρχης, 

που συμμετέχει δια εκπροσώπου του εις σατανικάς συναθροίσεις;

Εισαγωγή στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα, τίτλος και επιμέλεια κειμένου 

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ. 

Απόσπασμα εκ του βιβλίου του μακαριστού Ιερομονάχου π. Θεοδωρήτου Μαύρου: 

''ΠΑΛΑΙΟΝ ΚΑΙ ΝΕΟΝ''. 

''Από την ημερολογιακή καινοτομία του 1924 στην σημερινή συγκρητιστική αίρεση του Οικουμενισμού''. 

Σελίδες 59 - 62. Άγιον Όρος 2000.

Στην φωτογραφία της ανάρτησης,

ο Άγιος Φιλάρετος, Αρχιεπίσκοπος των Ρώσων της Διασποράς, 

δια του οποίου έλαβαν τις πρώτες χειροτονίες 

οι αντιοικουμενιστές Ορθόδοξοι Χριστιανοί Ιεράρχες

 του Πατρίου Ημερολογίου εν Ελλάδι.

Μακαριστός Ιερομόναχος π. Θεοδώρητος Μαύρος 

Η ΣΥΧΝΟΤΗΣ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Η συχνότης τῆς Θείας Κοινωνίας 

῾Οσίου Γέροντος Παχωμίου ῾Ιδρυτοῦ τῆς Σκήτης τῶν ῾Αγίων Πατέρων τῆς Χίου 

καί Πνευματικοῦ ῾Οδηγοῦ τοῦ ῾Αγίου Νεκταρίου Αἰγίνης (1839 - 14.10.1905) 

Καὶ τίς νὰ μὴ κλαύσῃ τὴν ἀμάθειαν, καὶ ἐλεεινὴν κατάστασιν τῶν σημερινῶν ἱερέων μας; Ποῦ ἠκούσθη τοῦτο ποτέ, νὰ πηγαίνουν οἱ χριστιανοὶ εἰς τὴν ᾿Εκκλησίαν, νὰ ζητοῦν νὰ κοινωνήσουν, καὶ οἱ ἱερεῖς νὰ τοὺς ἐμποδίζουν, λέγοντες· μὴν εἶναι τσουρβᾶς ἡ Κοινωνία; ᾿Ακόμη δὲν εἶναι 40 ἡμέρες ὁποῦ ἐκοινώνησες, καὶ πάλιν ἔρχεσαι νὰ μεταλάβῃς; ῾Ωσαύτως καὶ τὴν πρώτην ἑβδομάδα τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, γνωρίζω πολλοὺς ἄνδρας καὶ γυναῖκας ὁποῦ βαστοῦν τριήμερον, καὶ πηγαίνοντες τὴν Τετάρτην εἰς τὴν Προηγιασμένην νὰ κοινωνήσουν, καὶ τοὺς ἐμποδίζουν λέγοντες· ἀκόμη ἕως ἐχθὲς ἔτρωγες κρέας, καὶ σήμερον ἦλθες νὰ κοινωνήσῃς; 

Καὶ δεύτερον (λέγουσιν) ἡ Προηγιασμένη εἶναι διὰ τοὺς ἱερεῖς, καὶ ὄχι διὰ τοὺς λαϊκούς. Φεῦ! τῆς ἀμαθείας καὶ ἀφροσύνης μας! Σὺ μέν, ὦ ἄνθρωπε ἱερωμένε, ἀφ᾿ ἑσπέρας τρώγεις κρέας, πολλάκις καὶ μεθυσμένος τυγχάνεις, ἴσως δὲ εἶσαι καὶ ἀνευλαβής, καὶ πηγαίνεις καὶ λειτουργεῖς, καὶ αὐτὸς ὁποῦ νηστεύει μὲ τόσην εὐλάβειαν τὸν ἐμποδίζεις; Καὶ τὸν καθυστερεῖς τοσαύτης ὠφελείας καὶ ἁγιασμοῦ. Βλέπετε ἀμάθεια τῶν ἱερέων μας; Αὐτὴ ἡ Προηγιασμένη (λέγουσιν) εἶναι τῶν ἱερέων, καὶ ὄχι τῶν κοσμικῶν· ὁ Μέγας Βασίλειος λέγει· ἐγώ, τετράκις τῆς ἑβδομάδος κοινωνῶ τοὺς ἐνορίτας μου, ὡσαύτως καὶ ὁ Χρυσόστομος καὶ ὅλη ἡ ᾿Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ. 

Αὐτὴν τὴν συνήθειαν εἶχαν νὰ κοινωνοῦν 4 φορὲς τὴν ἑβδομάδα· καὶ ἐπειδὴ τὴν Μεγάλην Τεσσαρακοστὴν Λειτουργία δὲν γίνεται μέσα εἰς τὴν ἑβδομάδα, ἐσοφίσθησαν οἱ ῞Αγιοι Πατέρες νὰ ἐβγάζουν Προηγιασμένην, μόνον καὶ μόνον διὰ νὰ κοινωνοῦν καὶ ἀνάμεσον τῆς ἑβδομάδος οἱ χριστιανοί, καὶ σὺ λέγεις τῶν ἱερωμένων εἶναι ἡ Προηγιασμένη; Καὶ βλέπε, ὦ ἀναγνῶστα, ἕως ὅτου ἦταν αὐτὴ ἡ τάξις καὶ ἐσυχνοκοινωνοῦσαν οἱ χριστιανοί, ἐθερμαίνετο ἡ καρδία τους ἀπὸ τὴν χάριν τῆς ῾Αγίας Κοινωνίας, καὶ ἔτρεχαν εἰς τὸ μαρτύριον, ὡσὰν τὰ πρόβατα· ῞Οστις λοιπὸν ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς ἐμποδίζει τοὺς χριστιανοὺς ἀπὸ τὴν ἄχραντον Κοινωνίαν, ἄς ἠξεύρῃ καλά, ὅτι μεγάλως ἁμαρτάνει. 

Δὲν λέγω ὅμως νὰ κοινωνοῦμεν ἁπλῶς καὶ ὡς ἔλαχεν, ἀλλὰ μὲ τὴν πρέπουσαν προετοιμασίαν. ῎Ηκουσα ὅμως νὰ λέγουν τινὲς ἱερεῖς· ὅτι ἐγὼ εἶμαι ἱερεὺς καὶ συχνολειτουργῶ καὶ κοινωνῶ, ἀλλὰ ὁ λαϊκὸς δὲν ἔχει τὴν ἄδειαν. Εἰς τοῦτο, ἀδελφέ μου ἱερέα, ἔχεις μεγάλο λάθος· διότι εἰς τὴν Κοινωνίαν δὲν διαφέρει εἰς τίποτε ὁ ἱερεὺς ἀπὸ τὸν λαϊκόν· διατί, σὺ ἱερεύς, εἶσαι ὑπηρέτης τοῦ Μυστηρίου καὶ ὄχι πὼς ἔχεις τὴν ἄδειαν νὰ συχνοκοινωνᾷς καὶ ὁ ὁ λαϊκὸς ὄχι. Εἰς τοῦτο ἔχω νὰ σοῦ φέρω πολλὰς ἀποδείξεις τῶν ῾Αγίων, ὅτι ἡ Κοινωνία τῶν ἀχράντων Μυστηρίων εἶναι συγκεχωρημένον συνεχῶς νὰ μεταλαμβάνουν ἐξ ἴσου, χωρὶς διαφοράν, καὶ ἀρχιερεῖς καὶ ἱερεῖς καὶ ἰδιῶται, καὶ ἄνδρες καὶ γυναῖκες, ἐκτὸς τῶν τριγάμων· ὅσοι γὰρ ἔχουν 3 γυναῖκας παρμένας, ἐκεῖνοι μόνον 3 φορὲς κοινωνοῦν τὸν χρόνον. 

῎Εχω λέγω μυρίας ἀποδείξεις περὶ τούτου, ἀλλὰ ποῖον νὰ σοῦ πρωτογράψω; Χρυσόστομον, Κλήμεντα, Συμεὼν Θεσσαλονίκης, Δαβίδ; Ποῖον λέγω νὰ σοῦ πρωτοείπω; Εἰς τοῦτο ἔχω νὰ σοῦ φέρω τόσας πολλὰς ἀποδείξεις, ὁποῦ χρειάζεται νὰ γεμίσω ἕνα βιβλίον ὁλόκληρον. Διὰ τοῦτο κόπτω τὸν λόγον καὶ σοῦ λέγω μὲ συντομίαν μόνον ἐτοῦτο· ὅταν δὲν θέλῃς νὰ συχνοκοινωνοῦν οἱ χριστιανοί, διατί βαστάζεις τὸ ἅγιον Ποτήριον καὶ τὸ δείχνεις εἰς τοὺς χριστιανοὺς καὶ φωνάζεις ἀπὸ τὸ ἅγιον Βῆμα· 

Μετὰ φόβου Θεοῦ, πίστεως καὶ ἀγάπης προσέλθετε, καὶ πλησιάσατε εἰς τὰ Μυστήρια νὰ κοινωνήσετε; Καὶ ἔπειτα πάλιν ἐσεῖς οἱ ἴδιοι τοὺς ἐμποδίζετε, καὶ ψεύδεσθε φανερά; Διατί ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος τοὺς προσκαλεῖτε καὶ ἀπὸ τὸ ἄλλο μέρος τοὺς διώχνετε;... 

Εκ του περιοδικού ''ΑΓΙΟΣ ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ,'' αριθμός 319, Μάρτιος - Απρίλιος 2014, σελίδα 26.
᾿Από τό βιβλιάριο «῾Υπεράσπισις τῆς ᾿Αληθείας καί Νίκη κατά τοῦ Διαβόλου»,
ἔκδ. ε´ τῆς ῾Ιερᾶς Σκήτης ῾Αγίων Πατέρων Χίου, σελ. 76-78, ᾿Αθῆναι 1985.
᾿Επίσης βλ. τό ἀπόσπασμα αὐτό καί στό ἐνδιαφέρον σύγγραμμα τοῦ ᾿Αντωνίου Ν. Χαροκόπου,
῾Ο Γέροντας Παχώμιος ῾Ιδρυτής τῆς ῾Ιερᾶς Σκήτης τῶν ῾Αγίων Πατέρων τῆς Χίου, σελ. 141-142, ᾿Αθήνα 2003.
Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΟΣΙΟΥ ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ ΑΙΓΙΝΗΣ

Παραινέσεις περί Προσευχῆς

Οσίου Γέροντος ῾Ιερωνύμου τῆς Αἰγίνης († 1966)

Είτε ἔχεις ζῆλον εἴτε ὄχι, τὴν προσευχὴν δὲν θὰ κόβης οὔτε θὰ ἀμελῆς. Διὰ πολλοὺς λόγους τὴν προσευχὴν δὲν θὰ κόβης οὔτε θὰ ἀμελῆς. Προσπάθησε ἐπίσης, ἕνα κόμπο δάκρυ κάθε βράδυ νὰ ἔχης. ῾Ημέρα νὰ μὴ περάση χωρὶς προσευχήν, ἀλλὰ καὶ προσευχὴ νὰ μὴ γίνη χωρὶς δάκρυ. * ᾿Επιμένετε καὶ αὐξάνετε τὴν προσευχήν. Θὰ κάμετε τὴν προσευχήν, τὴν ὁποίαν ὁρίζει ἡ ᾿Εκκλησία μας, δηλ. ῾Εξάψαλμον, ᾿Απόδειπνον, Παράκλησιν κλπ. Θὰ διαβάζετε αὐτὰ ἀπὸ τὰ βιβλία, ἀλλὰ ἐνίοτε ἀφήνετέ τα καὶ δι᾿ ὀλίγον. 

Δηλαδὴ χωρὶς τὸ βιβλίον, ἐκτὸς τὰ λόγια αὐτὰ τῆς προσευχῆς, μιλήσατε ἀπὸ μόνοι σας εἰς τὸν Χριστόν μας. ῾Απλᾶ καὶ ἀπὸ τὴν καρδιά σας, πῆτε Του σὰν νὰ Τὸν βλέπατε μπροστά σας: «Πατέρα μου, ἔσφαλα, δὲν πέρασα τὴν ἡμέρα μου πνευματικά, ἀλλὰ μὲ κοσμικὰ πράγματα. Κατέκρινα, μίλησα πολύ, γέλασα, ἔφαγα πολύ, προσευχὴ δὲν ἔκαμα, εἶχα τόσες ἀδυναμίες καὶ πτώσεις. Συγχώρεσέ με Κύριε κλπ.». ῎Ετσι νὰ λέγετε καὶ θὰ σᾶς λυπηθῆ τότε ὁ Χριστός μας καὶ θὰ σᾶς στείλη δάκρυα. Καὶ πρέπει νὰ ἔλθουν δάκρυα, διότι αὐτὰ τὰ δάκρυα τῆς προσευχῆς θὰ σᾶς δώσουν δύναμιν καὶ χαράν. Αὐτὰ θὰ σᾶς πάρουν τὶς θλίψεις. 

῞Οπως ἄν δὲν ἐργασθῆς μισθὸν δὲν παίρνεις, ἔτσι καὶ χωρὶς κόπον, προσπάθειες, ἐπιμέλειαν, προσευχὴν κλπ. χαρίσματα οὔτε ἔρχονται, οὔτε πνευματικὲς ἅγιες γεύσεις. Ταπείνωσι, δάκρυα, προσευχὴ καὶ καθαρὴ ψυχή. Δὲν ἔρχονται δάκρυα, ὅταν δὲν πέρασε κανεὶς καλά, πνευματικὰ τὴν ἡμέρα του. * ῾Ημέρα ποὺ θὰ περάση καὶ δὲν ἔνοιωσες τὸν Χριστόν μας εἰς τὴν καρδία σου, διὰ τῆς προσευχῆς, ἀναγνώσεως Ψαλτηρίου, Εὐαγγελίου κλπ., νὰ θεωρῆς ὅτι ἀπώ- λεσες αὐτὴ τὴν ἡμέρα! Νὰ παρακαλῆς μὲ δάκρυα, ὅπως ἡ Μαρία Μαγδαληνὴ καὶ νὰ λέγης: 

Χριστέ μου, μὴ μὲ ἐγκαταλείψης! Χριστέ μου μὴ μὲ ἀφήσης μόνο, Χριστέ μου γλυκύτατε, μὴ πάρης τὴν ψυχήν μου ἄν δὲν γίνω ὅλος Σός!  Σὲ κάθε προσευχὴ πρέπει νὰ ἔχετε ἕνα κόμπο δάκρυ. Καὶ ὅταν σᾶς ἔλθη κατάνυξι, μὴ τὸ λέτε πουθενά, γιατὶ εἶναι θεῖον δῶρον, μήπως καὶ τὸ χάσετε!

Εκ του περιοδικού ''Άγιος Κυπριανός'', αριθμός 305, Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2001, σελίδα 96. 

Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Όσιος Ιερώνυμος Αιγίνης

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΑΡΤΕΜΙΟΣ ΞΕΝΟΦΩΤΕΙΝΟΣ Β' ΜΕΡΟΣ

Μαθαίνοντας την καινούρια δράση του, 

ο Αρχιερατικός Επίτροπος τον κάλεσε και πάλι να απολογηθεί. 

Αυτήν την φορά συγκεκριμένα του τονίζει: 

''Την 27 (14 π.η.) Σεπτεμβρίου τ.ε. συνοδευόμενος παρ' ιδιωτών μετέβης εις το χωρίον Οβρυιά της περιφερείας Πατρών 

και εν ώρα νυκτός, παρά τις συστάσεις της Αστυνομικής Αρχής, 

έθραυσας τας πύλας του κλειδωμένου ενοριακού ναού ''Η Κοίμησις της Θεοτόκου'', 

εισήλθας εν αυτώ και ετέλεσας Λειτουργίαν και κήρυγμα μίσους κατά της Εκκλησίας, 

υποκινών συνάμα τους ακροατάς σου εις εμφύλιον σπαραγμόν''. 

Ο π. Αρτέμιος βεβαιώθηκε, ότι η αποστολή του στην Πάτρα έπαιρνε τέλος. 

Υπήρχαν όμως κι άλλες περιοχές που καρτερούσαν την βοήθεια τέτοιων αγωνιστών. 

Η άφοβη δράσις του π. Αρτεμίου στη Πάτρα είχε γίνει παντού γνωστή. 

Χαρακτηριστικό είναι το ευχετήριο τηλεγράφημα που έλαβε στην Πάτρα 

για την ονομαστική του εορτή,  από συναγωνιστές εν Χριστώ αδελφούς: 

''Επί επετείω ονομαστικής εορτής σου ευχόμεθα έτη πολλά και επέκταση ζήλου σου προς αγαθόν Εκκλησίας''. Παρθένιος, Ακάκιος, Ιλαρίων, Αντώνιος, Ευστράτιος, Σεβηριανός, Μουστάκας, Κερεμελές, Σπυρόπουλος.

Τον Φεβρουάριο του 1935 κρατείται στις φυλακές Λευκάδος λόγω της ''επικίνδυνης'' δράσεώς του στο Μοναστηράκι της Βόνιτσας. Η επίσημη εφημερίδα των Γ.Ο.Χ ''Κήρυξ των Ορθοδόξων'' στο φύλλο της 25ης Φεβρουαρίου του 1935 δημοσιεύει στην πρώτη σελίδα της φωτογραφία του π. Αρτεμίου από την φυλακή. Κάτω δε από αυτή σημειώνει: ''Από τα μαρτύρια των Παλαιοημερολογιτών Ιερέων. Ο Ιερομόναχος πατήρ Αρτέμιος λειτουργήσας εν Μοναστηρίω Βονίτσης κατά το Ορθόδοξον Εκκλησιαστικόν Ημερολόγιον συνελήφθη κατά διαταγήν του τυρράνου Μητροπολίτου Ακαρνανίας Ιεροθέου και κατακρατείται ήδη εις τας σκοτεινάς φυλακάς Λευκάδος επί  Π α λ α ι ο η μ ε ρ ο λ ο γ ι τ ι σ μ ώ. 

Εκείθεν δε ελήφθη και η ανωτέρω φωτογραφία''. Το έτος 1929 μετά από Θεία Λειτουργία, που είχε στον ναό της Αγίας Τριάδος (Καψουράκη), τα όργανα των σχισματικών επεχείρισαν να τον συλλάβουν. Ο π. Αρτέμιος τους αντιστάθηκε, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Τον κτύπησαν άγρια και τον εγκατέλειψαν σε κακή κατάσταση μέσα στις λάσπες. Τα Χριστούγεννα του 1937 βρίσκεται πάλι στην Τήνο για να δώσει θάρρος στους Τηνίους αδελφούς, που τόσο αγαπούσε. Δεν κατάφερε όμως να μείνει πολύ εκεί, διότι ''εξαιρετικώς επείγουσα αστυνομική διαταγή'' στις 17-1-1937, τον υποχρεώνει εντός της ιδίας μέρας να εγκαταλείψει το νησί. Τόσο πολύ ''επικίνδυνος'' είχε γίνει ο πατήρ Αρτέμιος στους Νεοημερολογίτες. 

Το 1950 ο πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος (Αρχιεπίσκοπος των Γ.Ο.Χ), τον έστειλε στο Παράρτημα Βάτικα - Βοιών προς εξομολόγηση των εκεί πιστών. Επειδή ήτο μεγάλης ηλικίας και φιλάσθενος (έπασχε από ζάκχαρον), τον ακολούθησε ως βοηθός και ο τότε νεοχειροτονηθείς π. Πανάρετος. Ο π. Αρτέμιος παρ' όλα του τα γηρατειά του είχε το κουράγιο πάντοτε να ομιλεί από το βήμα του ιερού ναού. Μια Κυριακή μάλιστα μετά τον εσπερινό, γεμάτος ενθουσιασμό θέλησε να ομιλήσει και δημόσια. Δεν άργησε να κατέβει στην πλατεία της κωμοπόλεως και ανεβασμένος σε μια καρέκλα να ομιλήσει με την βροντερή και επιβλητική φωνή του ''περί Ορθοδοξίας''. Η απρόοπτη αυτή δημόσια εμφάνισή του συγκέντρωσε πολύ κόσμο, που τον άκουσαν με προσοχή και ενδιαφέρον... Υπήρχαν όμως και οι ενδιαφερόμενοι ''ιερείς,'' που δεν ανέχθηκαν τον ενθουσιασμό αυτό, τον κατήγγειλαν επί ''προσηλυτισμώ'' και τελικά τον υποχρέωσαν να φύγει. 

Και εις το Άγιον Όρος εξορία τον έστειλαν. Ήταν το 1932, όταν τόλμησε να τελέσει έναν γάμο στην Κερατέα Αττικής. Εκτός από τους ακαταπαύστους αγώνες του, τον π. Αρτέμιο εχαρακτήριζαν και ορισμένες ευγενικές συνήθειες. Το Πάσχα συγκεκριμένα, μετά την ''Αγάπη'', κρατούσε στο τραπέζι όσους από το εκκλησίασμά του γνώριζε, ότι δεν είχαν συγγενείς ή φίλους. Τους έδινε έτσι λίγη χαρά και στοργή. Ένιωθε και πρόσφερε την πραγματική αγάπη. Πολλές φορές αναγκάσθηκε να μείνει σε σπίτια πνευματικών του παιδιών. Όπως μας διηγούνται, ήταν τόσο απλός και διακριτικός σαν να μην υπήρχε μέσα στο σπίτι. 

Αποτραβιόταν στο ιδιαίτερο δωμάτιό του και αφοσιωνόταν στην ανάγνωση και την προσευχή. Όταν δε βρισκόταν μέσα στην οικογένεια, πάντοτε κάποιο διδακτικό πατερικό θα εύρισκε να τους διηγηθεί και να τους ευφράνει πνευματικά. Σε εορταστική τράπεζα χαιρόταν πολύ να ψάλλει το αναστάσιμο: ''Ο Άγγελος εβόα''. Νήστευε πολύ και όταν έπρεπε λόγω της ασθενείας του να φάει αρτήσιμο, έλεγε: ''Ένα κρομμύδι θα στίψω και αυτό θα φάγω''. Κάποτε μάλιστα (1932), που βρισκόταν στο σπίτι του κ. Αργυρού, έτυχε να αρρωστήσει πολύ βαρειά. Κάλεσαν τότε τον γιατρό Χρυσοχέρη. Τους συνέστησε υπερτροφία, που σήμαινε κατάλυση νηστείας. Και ο π. Αρτέμιος, σαν να μην το κατάλαβε, τον ρώτησε με τον δικό του τρόπο: ''Γιατρέ κάνει να τρώω φασόλια''; 

Ποτέ του δεν κρατούσε χρήματα για μια δύσκολη στιγμή. Μόνο, όσα νόμιζε ότι ήταν απολύτως αναγκαία για την συντήρηση της συνοδείας του. Είχε απόλυτη πίστη στην Θεία Πρόνοια. Πολλοί ακόμα ενθυμούνται τον γέροντα Αρτέμιο στον καιρό της Γερμανικής κατοχής και της μεγάλης πείνας. Μόλις εξοικονομούσε λίγο ψωμάκι, πράγμα σπάνιο για τα χρόνια εκείνα, το έκρυβε κάτω από το ράσο του και έτρεχε να το βάλει στο στόμα πεινασμένων παιδιών. Έγινε ο σωτήρας πολλών την δύσκολη εκείνη εποχή. Στα χρόνια της Γερμανικής κατοχής επίσης με την νηστεία και την προσευχή του ελευθέρωσε από φοβερό δαιμόνιο την Αντιγόνη, μια κοπέλα που του έφεραν από την Πάτρα. 

Την συμπεριφορά του προς τους ανθρώπους εναρμόνιζε πάντοτε προς το Αποστολικό: ''Πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις'' (Πράξ. ε' 29). Έτσι, όταν οι Γερμανοί κατακτητές έφυγαν και κυριάρχησαν για λίγο καιρό στην περιοχή της ενορίας του οι κόκκινοι δικτάτορες, δεν εφοβήθη να τους ελέγχει δημόσια για την απιστία και σκληρότητά τους, σε σημείο, που και το ''λαικό, αντάρτικο δικαστήριο'' να ασχοληθεί βγάζοντας για τον γέροντα καταδικαστική απόφαση. ''Σ' ένα στυλιάρι θα σας φέρουμε το κεφάλι του γέροντά σας''. Με τις προσευχές των πιστών, ο Άγιος Θεός ξεκαθάρισε πολύ γρήγορα την περιοχή και ολόκληρη την Ελλάδα από το κόκκινο αυτό μίασμα και η απόφαση έμεινε ανεκτέλεστη. Στον Άγιο Μηνά πέρασε τα τελευταία 18 χρόνια της ζωής του. Παρέλαβε το έτος 1938 τον Άγιο Μηνά, ένα μικρό εκκλησάκι 3 Χ 4 μ. το οποίο με τον καιρό μεγάλωσε. 

Εκεί, ως μόνιμος εφημέριος κυριολεκτικά θυσιάστηκε προς εξυπηρέτηση των ενοριτών του. Με αγάπη και νοσταλγία θυμούνται τα πνευματικοπαίδια του τις κατανυκτικές ολονυκτίες που συνήθιζε ο γέροντας, καθώς και την χαρακτηριστική βροντερή φωνή του να τους βοηθά. Και σε καιρό διωγμού, ακόμη η φωνή του βροντούσε το ίδιο δυνατά, ενώ τον παρακαλούσαν: ''Πιο σιγά πάτερ Αρτέμιε. Θα μας ακούσουν απ' έξω.'' Ακριβολόγος στα της πίστεως, όταν του παρεπονούντο, γιατι δεν τελεί μυστήρια σε νεοημερολογίτες, απαντούσε: ''Δεν εγκατέλειψα την Μονή της Μετανοίας μου για να εξυπηρετώ σχισματικούς''. Στον μεγάλο διωγμό του 1951, που βρισκόταν στον Άγιο Μηνά, ποτέ δεν έπαυσε να λειτουργεί στα κρυφά. Τα όργανα, που το είχαν αντιληφθεί, έκαναν πολλές φορές αιφνιδιασμό για να τον πιάσουν. 

Τίποτε δεν κατάφεραν, παρ' όλες τις παρακολουθήσεις τους. Μη μπορώντας λοιπόν να κάνουν κάτι περισσότερο, κάρφωσαν καλά, για πιο ασφάλεια, την πόρτα του ναού με σανίδες, παρ' όλο που ένα λουκέτο την στόλιζε μόνιμα. Αυτό παρά ήταν προκλητικό για τον αγωνιστή πατέρα Αρτέμιο, όπου στο τέλος δεν το άντεξε. Παίρνει μια ημέρα ένα σκερπάνι και όχι μόνο ξεκαρφώνει τις σανίδες από την πόρτα, αλλά ξηλώνει και ολόκληρη την πόρτα του ναού, μονολογώντας: -Για να δω τώρα, που θα βρούν πόρτες να κλείσουν!'' Οι συνεχείς αγώνες, τα γηρατειά και η ασθένειά του είχαν καταβάλει τον γέροντα. Περίπου έξι μήνες πριν κοιμηθεί, τον έπιασε ξαφνικά υψηλός πυρετός και οι μοναχές που αποτελούσαν την συνοδεία του πίστευσαν, ότι είχε φτάσει το τέλος του. 

Μετά λίγες μέρες όμως συνήλθε και τους είπε: ''Ακόμη δεν πεθαίνω, μη φοβάσθε''. Δια να τους βεβαιώσει, τους ενεπιστεύθη και ένα όνειρο που είχε δει, όταν βρισκόταν στην κρίση του πυρετού. ''Τον οδήγησαν σ' ένα δικαστήριο, που δικαστές ήταν οι τρεις μάρτυρες Μηνάς, Βίκτωρ και Βικέντιος. Όταν πλησίασε κοντά στους δικαστές, ο Άγιος Μηνάς που είχε την θέση του Προέδρου, εστράφη στους άλλους δυο και είπε: ''Πέστε στον π. Αρτέμιο να γυρίσει στο ησυχαστήριό του. Δεν είναι καιρός ακόμη''. Επτά ημέρες προ του θανάτου του (Κυριακή της Ορθοδοξίας ήταν), όταν θέλησαν να του βγάλουν φωτογραφία, τους ρώτησε: ''Επειδή θα πεθάνω, γι' αυτό με βγάζετε φωτογραφία''; Μετά τον εσπερινό της ίδιας ημέρας κτυπά με το μπαστούνι του την πόρτα της τράπεζας. Πάντα το συνήθιζε, όταν ήθελε να μπει μέσα. Βρήκε τις αδελφές να τρώγουν και τους είπε: ''Αυτή την φορά είναι σίγουρο ότι φεύγω. 

Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ μου παρήγγειλε να ετοιμασθώ''. Την άλλη μέρα, Δευτέρα ήταν, έπεσε βαρειά άρρωστος. Ο γιατρός που έφεραν, διέταξε να μεταφερθεί επειγόντως στην κλινική. Είχε πολύ μεγάλη ανάγκη. Την Τρίτη, ενώ τον ετοίμαζαν για να τον μεταφέρουν στην κλινική, τους είπε με προφητικό παράπονο: ''Πέντε ημέρες μου μένουν να ζήσω ακόμη. Αφήστε με εδώ στο κελλάκι μου''. Τον μετέφεραν στον ''Λευκό Σταυρό'' και μάλιστα στο ίδιο δωμάτιο, που πριν εννέα χρόνια είχε κοιμηθεί ο αείμνηστος Αρχιμανδρίτης Μαρτύριος Ζούλιας. Την Παρασκευή των Β' Χαιρετισμών, παραμονή της κοιμήσεώς του, κάποια αδελφή του διάβασε τους Χαιρετισμούς της Θεοτόκου. Στο τέλος ο π. Αρτέμιος προαισθανόμενος τον θάνατόν του ζήτησε συγχώρεση από τους παρευρισκομένους. 

Και την άλλη ημέρα, 3 Μαρτίου και ώρα 10.30' π.μ. 

παρέδωσε την ψυχήν του εις χείρας του αθλοθέτου Χριστού, 

που τόσο πολύ από παιδί είχε αγαπήσει. 

Η κηδεία του π. Αρτεμίου έγινε την άλλη ημέρα, Β' Κυριακή των Νηστειών, 

στην Μονή του Αγίου Μηνά, εκεί όπου επί είκοσι ολόκληρα χρόνια αγωνίσθηκε. 

Μια γωνιά του περιβόλου του Αγίου Μηνά φιλοξένησε το κουρασμένο και ασκητικό σώμα του γέροντος, 

ενώ πλήθος κόσμου είχε έλθει ν' ασπασθεί για τελευταία φορά 

το χέρι του θαρραλέου αγωνιστού και ομολογητού της Ορθοδοξίας. 

Μετά από επτά χρόνια έγινε η ανακομιδή των λειψάνων του 

και κατά την μαρτυρία των παρευρισκομένων, τα οστά του ευωδίαζαν. 

Αυτά φυλάσσονται μέχρι σήμερα στον ναό του Αγίου Μηνά. 

Η όλη ζωή και οι αγώνες του π. Αρτεμίου μας διδάσκουν, 

ότι η πίστις κοντά στην δοκιμασία, κλείνει μέσα της άβυσσο και δύναμη. 

Κ. Γ.

Εισαγωγή στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα, επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ. 

Απόσπασμα εκ του ιστορικού, ορθοδόξου περιοδικού: ''ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ'' 

του αειμνήστου Επισκόπου Πενταπόλεως των Γ.Ο.Χ κ. Καλλιοπίου Γιαννακουλοπούλου. 

Τόμος Β΄, Ιανουάριος - Φεβρουάριος - Μάρτιος 1977, 

αριθμός τεύχους 5, σελίδες 51 - 56, 

Πειραιεύς 1977.

Περιοδικό ''ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ''

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΜΟΙΧΕΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Πρόλογος εκ του βιβλίου ''ΚΑΤΑ ΕΝΩΤΙΚΩΝ'' του Αλέξανδρου Καλόμοιρου

Το βιβλίο αυτό γράφηκε πριν από εικοσιεπτά χρόνια, με την ελπίδα 

μήπως βοηθήσει να αναχαιτισθεί η εκκλησιαστική μοιχεία του Οικουμενισμού. 

Αλίμονο όμως! Η ελπίδα εκείνη αποδείχθηκε φρούδα. 

Ο Οικουμενισμός όχι μόνον προχώρησε και έφθασε στην κοινή λατρεία 

και μάλιστα σε ανώτατο επίπεδο, αλλά ξεπέρασε και αυτά τα όρια του Χριστιανισμού, 

έγινε θρησκευτικός συγκρητισμός και σατανική πανθρησκεία, 

τύπου Ασίζης και ''Νέας Εποχής''. 

Το κακό ήρθε σιγά και ύπουλα, από πολύ παλιά. 

Είναι το ''μυστήριο της ανομίας'', που ''ενεργείται'' διαρκώς και περισσότερο

 με την πάροδο των αιώνων και τείνει προς την εσχατολογική αποκορύφωσή του. 

Για μας εδώ στην ορθόδοξη ανατολή, η τελευταία φάση του άρχισε να διαγράφεται 

εμφανέστερα κατά την διάρκεια του περίφημου ''αιώνα των φώτων'', 

με τον ''Μεγάλο'' Πέτρο και τη ''Μεγάλη'' Αικατερίνη της Ρωσίας 

και όλους εκείνους τους ''ορθόδοξους'', που εκστατικοί μαθήτευαν 

στα ειδωλολατρικά ''φώτα'' της Δύσης. 

Διδάσκαλοι με μεγάλο όνομα, σαν τον Ευγένιο Βούλγαρη και τον Κοραή, δίδασκαν στην Ελλάδα την ειδωλολατρία και τους νεώτερους φιλοσόφους της Δύσεως και διαπληκτίζονταν οι λόγιοι από τα Ιωάννινα μέχρι το Φανάρι, για το ποιοι φιλόσοφοι ήταν ανώτεροι, ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης ή ο Leibnitz, ο Wolff και ο Locke. Οι λίγοι μοναχοί του Αγίου Όρους, που είχαν αληθινά χριστιανικό φρόνημα, έβλεπαν με θλίψη την ματαιολογία των κατ' όνομα ορθοδόξων Χριστιανών και αδιάφοροι για την κοσμική σοφία, έβοσκαν στον τερπνό και φωτεινό λειμώνα των συγγραμμάτων των αγίων διδασκάλων της Εκκλησίας, όπου επιλάμπει ο Χριστός και μόνον. Αποτέλεσμα ήταν να επέλθει ανάμεσα στα δύο αυτά αντίθετα ρεύματα, τέτοια ψυχική διάσταση, ώστε στο Άγιον Όρος να εξελιχθεί, με ελάχιστη κατά τα φαινόμενα αφορμή, η περίφημη περί μνημοσύνων και κολλύβων μάχη, που είχε δραματικές για τον τόπο συνέπειες. 

Επρόκειτο στην πραγματικότητα για σύγκρουση του πατερικού πνεύματος της Ορθοδοξίας με το πνεύμα του κόσμου, που φορούσε κι αυτό μοναχική περιβολή. Τα θλιβερά εκείνα γεγονότα, που προσπάθησα κι εγώ να περιγράψω με συντομία στο περιοδικό «Οι Ρίζες» (Τεύχη 23 και 24) είναι το κλειδί για την κατανόηση της Ιστορίας μας των δύο τελευταίων αιώνων. Πολύ πριν γίνει ο διωγμός της Ορθοδοξίας από τον Φαρμακίδη και τους Βαβαρούς, είχε γίνει ένας άλλος διωγμός στην ίδια την καρδιά του Άθωνα. Και τον διωγμό εκείνον, τον πρώτο, δεν τον έκαναν χωροφύλακες, αλλά μοναχοί, συνεπικουρούμενοι από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. Λίγοι έχουν αντιληφθεί, πόσο καίρια σημασία είχε ο διωγμός των Κολλυβάδων από το Άγιον Όρος για τις μετέπειτα εξελίξεις σ’ ολόκληρο τον χώρο της ορθόδοξης ανατολής. 

Χωρίς την σωστή εκτίμηση των γεγονότων αυτών, δεν μπορούμε να καταλάβουμε από ποια ''σκάλα'' κατεβήκαμε στο ''υπόγειο'' που βρισκόμαστε σήμερα, και θα παραμείνει αίνιγμα, πως λαοί που έδωσαν στην Εκκλησία του Χριστού τόσους αγίους και μάρτυρες, έφθασαν στις μέρες μας να παραδώσουν την Ορθοδοξία στους εχθρούς της, χωρίς αντίσταση. Πολλά έχουν γραφεί για το καλό που έγινε στην υπόλοιπη Ελλάδα από τους μοναχούς με πατερικό φρόνημα και βίωμα, που διωγμένοι από το Άγιο Όρος από τους εκεί συνασκητές τους και με το χλευαστικό παρωνύμιο ''Κολλυβάδες'', εγκατεστάθηκαν και ασκήτεψαν σε διάφορα νησιά του Αιγαίου στα τέλη του 18ου αιώνα. Ελάχιστα, όμως έχουν γραφεί για το κακό που έγινε στό ίδιο το Άγιον Όρος από την ολοκληρωτική ερήμωσή του από τους φορείς της ορθοδόξου Παραδόσεως ή για το κακό που έγινε στις ορθόδοξες χώρες από το γεγονός αυτό. 

Το Άγιον Όρος είναι το μοναστικό κέντρο της Ορθοδοξίας για ολόκληρη τη δεύτερη μετά Χριστόν χιλιετηρίδα, ο δε μοναχισμός είναι η καρδιά της Ορθοδοξίας. Τα γεγονότα του 18ου αιώνα έμειναν η αθεράπευτη πληγή της καρδιάς αυτής. Ο κύριος αγωγός της πνευματικής μας Παράδοσης διακόπηκε και οι σποραδικές και διάσπαρτες εστίες της κατακερματίστηκαν και αποδυναμώθηκαν ολοσχερώς σε διάστημα μικρότερο του αιώνος. Η άνθηση της Ορθοδοξίας στα νησιά του Αιγαίου και η παράλληλη και αντίστοιχη άνθηση της Παϊσιανής παράδοσης στη Μολδαβία και τη Ρωσία δεν είχαν την απαιτούμενη μάζα για να συνεχίσουν την πρώθησή τους μέσα στους αντίξοους καιρούς. Ήταν δύο μεγάλοι ποταμοί με καθαρό και δροσερό νερό, που η πηγή τους, το Άγιον Όρος, είχε στερέψει. 

Τα μνημεία της φωτεινής εκείνης εποχής είναι σήμερα ερείπια εγκαταλλειμένων μοναστηριών, όπως του Ευαγγελισμού στη Σκιάθο, του Νιαμέτς στη Ρουμανία, της Όπτινα στη Ρωσία. Το κακό, το επισφράγησαν οι δύο μεγάλες καταστροφές, της Μικράς Ασίας και της Ρωσίας. Όταν το 1924 το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως και η Εκκλησία της Ελλάδος κατήργησαν το εορτολόγιο των Ορθοδόξων και έφεραν στη θέση του το εορτολόγιο του Πάπα Γρηγορίου, πολλοί ευσεβείς άνθρωποι στην Ελλάδα κατάλαβαν, ότι οι ποιμένες τους ''θέλουν να μας φραγκέψουν'' και έπαψαν να έχουν εκκλησιαστική κοινωνία μαζί τους. Έμειναν όμως χωρίς επισκόπους, χωρίς πρεσβυτέρους και χωρίς ναούς. Τότε ήρθε αρωγός στον λαό το Άγιον Όρος, που κι αυτό δεν είχε δεχθεί την καινοτομία και το μεγάλο μέρος των μοναχών του δεν μνημόνευε τον καινοτόμο Πατριάρχη. Έτσι, οι ιερομόναχοι και οι απλοί μοναχοί του Αγίου Όρους έγιναν οι καθοδηγητές του Ορθόδοξου Λαού, που χλευαστικά ονομάστηκαν ''Παλαιοημερολογίτες''. 

Όμως, τι είδους Ορθοδοξία έδωσαν οι αγιορείτες αυτοί στον λαό που διψούσε για την αλήθεια και ήθελε να μείνει στην πίστη και στην ευσέβεια των Πατέρων του; Ποια άλλη εκτός από την «Ορθοδοξία» των διωκτών εκείνων αγιορειτών του 18ου αιώνος, που είχαν φορτώσει στην ψυχή τους το αίμα των δολοφονημένων Κολλυβάδων; Γιατί, αυτή η πίστη, αυτή η παράδοση, αυτή η ευσέβεια είχε μείνει στό Άγιον Όρος μετά την αποπομπή των Κολλυβάδων. Κάθε πνευματικός γυιός αυτήν την παράδοση κληρονομούσε από τον πνευματικό του πατέρα, αυτήν την παράδοση που η Αγία Γραφή ονομάζει «παράδοση των ανθρώπων». ''Διατί παραβαίνετε την εντολή του Θεού δια την παράδοσιν υμών; Υποκριταί! Καλώς προεφήτευσε περί υμών Ησαϊας λέγων ''εγγίζει μοι ο λαός ούτος τω στόματι αυτών και τοις χείλεσι με τιμά, η δε καρδία αυτών πόρρω απέχει απ’ εμού μάτην δε σέβονταί με, διδάσκοντες διδασκαλίαν εντάλματα ανθρώπων...'' (Ματθ. ιε΄). 

Να λοιπόν, πως φθάσαμε να ενσκήψει η λαίλαπα του Οικουμενισμού και του συγκρητισμού επάνω μας και να μην υπάρχουν άνθρωποι να προβάλουν αντίσταση. Ποιος να αντισταθεί; το πλήθος των αδιαφόρων και απονευρωμένων ψυχών των Χριστιανών της καλοπέρασης, που χειροκροτούν κάθε νεωτερισμό και τρέφονται πνευματικά με ορθοδοξόμορφο δυτική ευσέβεια ή οι προδομένοι από τους γεροντάδες και πνευματικούς τους φιλομόναχοι, που αν συναντούσαν σήμερα έναν από εκείνους τους αγίους κολλυβάδες του 18ου αιώνα θα τον προπηλάκιζαν και θα τον εξευτέλιζαν πολύ χειρότερα από τους πνευματικούς των προγόνους; Οι σημερινοί ''ορθόδοξοι'' διδάχθηκαν δυο ειδών ''Ορθοδοξίες''. Ή την «Ορθοδοξία» του «χαρά και γέλιο και καμάρι» ή την μοναστική «Ορθοδοξία» της αντικολλυβαδικής παραδόσεως. 

Την πατερική Ορθοδοξία λίγοι την γνωρίζουν και ελάχιστοι την αγαπούν και αγωνίζονται να την ζήσουν. Όμως αυτή είναι η μόνη που έχει το ''ύδωρ το ζών'', που κάνει ζωντανές τις ψυχές των ανθρώπων, ώστε να μπορούν να αγωνιστούν για την αλήθεια. Πως λοιπόν, να αναχαιτισθεί ο Οικουμενισμός, αφού φυτεύθηκε σε τόσο πρόσφορο έδαφος; Οι ορθόδοξοι χριστιανοί των τελευταίων καιρών ''την αγάπην της αληθείας ουκ εδέξαντο εις το σωθήναι αυτούς και δια τούτο πέμψει αυτοίς ο Θεός ενέργειαν πλάνης εις το πιστεύσαι αυτούς τω ψεύδει, ίνα κριθώσι πάντες οι μη πιστεύσαντες τη αληθεία, αλλ' ευδοκήσαντες εν τη αδικία'' (Θεσσ. Β΄, β΄ 10-12). Εκεί που φθάσαμε, μόνο θαύμα μπορεί να μας σώσει, όσους βέβαια θέλουμε να σωθούμε. 

Γιατί έχουμε μπροστά μας την δαιμονική ειδωλολατρική πανθρησκεία με ορθοδοξοφανή πολλές φορές προσωπεία και από πίσω μας δεν έχουμε την παράδοση και το παράδειγμα για να μας καθοδηγήσει και να μας στηρίξει. Εμείς, οι έσχατοι Χριστιανοί, δεν έχουμε δίπλα μας αγίους ανθρώπους για να μας δείξουν τον δρόμο, ζωντανοί προς ζωντανούς, όπως γινόταν παλιά. Έχουμε όμως σε αφθονία κάτι που δεν το είχαν οι παλιοί, έχουμε τα βιβλία των αγίων. Ο Θεός οικονομεί για την κάθε γενεά με αγάπη και δικαιοσύνη. Ας επωφεληθούμε λοιπόν, από το μερίδιο το δικό μας. Ο Θεός κάνει και σήμερα θαύματα, όπως παλιά και θα μας σώσει, αν δεν συμβιβασθούμε με κανένα ψέμα και αν αποφασίσουμε ''πάντα παθείν διά την ευσέβειαν''. 

Αν θέλουμε να μείνουμε αληθινοί μαθητές του Χριστού στα χρόνια των μεγάλων θλίψεων που έρχονται, πρέπει να πάρουμε την απόφαση να είμαστε αληθινοί σε όλα, έστω και αν χρειαστεί να μείνουμε μόνον δύο ή τρεις συνηγμένοι στό Όνομά Του. Το βιβλίο που έχετε στα χέρια σας, δεν έφερε μέχρι τώρα κανένα εμφανές αποτέλεσμα. Είναι όμως τόσο επίκαιρα, τα όσα είναι γραμμένα σ’ αυτό, ώστε πολλοί θα νομίσουν ότι το έγραψα σήμερα και όχι πριν από 27 ολόκληρα χρόνια. Εν τούτοις, το κείμενο παραμένει αναλλοίωτο, όπως ακριβώς τυπώθηκε το 1964. Ούτε γράμμα δεν έχει αλλάξει. Το μόνο καινούργιο είναι αυτός ο πρόλογος. Σήμερα, φυσικά δεν πιστεύω, ότι μπορεί να αναχαιτισθεί το κακό. Θέλω, μόνο να μην χαθεί η μαρτυρία της αλήθειας. Αυτό είναι το δικό μας ανθρώπινο καθήκον. Τα υπόλοιπα, τα ξέρει μόνον ο Θεός. 

Δεν υπάρχουν παρά μόνο δύο σημεία του κειμένου, που πρέπει να διορθωθούν. Το πρώτο είναι στη σελίδα 35. Γράφω: ''Ο λόγος για τον οποίον απεφασίσθη η εισαγωγή του νέου ημερολογίου στην Ελλάδα, ούτε αστρονομικός, ούτε θεολογικός ήταν''. Ότι ο λόγος δεν ήταν αστρονομικός είναι αλήθεια, αλλά ότι δεν ήταν, ούτε θεολογικός είναι λάθος. Η αλλαγή του ημερολογίου ήταν η πρώτη πράξη του Οικουμενισμού, η πρώτη εμπράγματη εφαρμογή του. Με την εισαγωγή του δυτικού εορτολογίου στην Εκκλησία της Ελλάδος πραγματοποιήθηκε η εορτολογική ένωσή της με τους Παπικούς και τους Προτεστάντες. Τα στάδια της ενώσεως των Ανατολικών με τους Δυτικούς είχαν περιγραφεί επίσημα στην περίφημη εγκύκλιο ''προς τας απανταχού Εκκλησίας του Χριστού'', που κυκλοφόρησε το Οικουμενικό Πατριαρχείο σ’ όλες τις αερετικές και ορθόδοξες Εκκλησίες το 1920, τέσσερα χρόνια πριν από την αλλαγή του ημερολογίου στην Ελλάδα (βλέπε Ι. Καρμίρη, ''Δογματικά και Συμβολικά Μνημεία της Ορθοδόξου Εκκλησίας'', τόμος β΄). 

Στην εγκύκλιο αυτή, η αλλαγή του εορτολογίου περιγράφεται σαν το πρώτο βήμα, η πρώτη φάση της ενώσεως των Εκκλησιών, που πρέπει να προηγηθεί όλων των άλλων. Το δεύτερο σημείο που πρέπει να διορθωθεί είναι στη σελίδα 95, εκεί που γράφω για τις ρωσικές Εκκλησίες. Η διαφορά ανάμεσα στο Πατριαρχείο της Μόσχας και την Ρωσική Εκκλησία της Διασποράς, που δεν έχει εκκλησιαστική κοινωνία με το Πατριαρχείο, δεν ήταν τόσο επιφανειακή, όσο νόμισα τότε. Το Πατριαρχείο της Μόσχας ταυτίστηκε με το αντίθεο κομμουνιστικό κράτος το 1927 επί Σεργίου, που έγινε Πατριάρχης, επειδή δέχθηκε να διακηρύξει τα εντελώς αντίθετα απ’ όσα είχε διακηρύξει η Σύνοδος του 1917-18 και ο Πατριάρχης Τύχων, που μαρτύρησε δηλητηριασμένος το 1925. Μέχρι σήμερα, το Πατριαρχείο Μόσχας είναι υπάκουα υποταγμένο στο σοβιετικό κράτος από το οποίο και χρηματοδοτείται. 

Τι δρόμο θα ακολουθήσει στο μέλλον η Ρωσική Εκκλησία της Διασποράς δεν το ξέρω, ένα είναι βέβαιο, το 1983 η Εκκλησία αυτή αναθεμάτισε επίσημα την αίρεση του Οικουμενισμού και όσους κοινωνούν μ’ αυτήν. Ο αναθεματισμός αυτός πήρε κεντρική θέση στο Συνοδικό της Ορθοδοξίας και διαβάζεται έκτοτε επίσημα σε κάθε ορθόδοξο ναό την Κυριακή της Ορθοδοξίας μαζί με τα άλλα αναθέματα των από αιώνων αιρετικών. Όσα έγιναν μέσα στα 27 χρόνια που μεσολάβησαν από την πρώτη έκδοση, δικαίωσαν την κάθε γραμμή του βιβλίου αυτού. 

Υπήρξαν διάσημοι πνευματικοί τότε που, όταν διάβασαν τα χειρόγραφα εισηγήθηκαν στους εκδότες ή να μη δημοσιευθεί το βιβλίο ή να αλλάξει, για να μη φέρει χωρίς λόγο ταραχή στην Εκκλησία. ''Μετά από κάθε κακοκαιρία έλεγαν, ξαναβγαίνει ο ήλιος. Μόλις πεθάνει ο Αθηναγόρας, η Ορθοδοξία θα ξαναλάμψει στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως''. Ο Αθηναγόρας πέθανε, αλλά η Ορθοδοξία δεν ξαναέλαμψε, ούτε και θα ξαναλάμψει στα Πατριαρχεία της Ανατολής, όπως δεν ξαναέλαμψε δέκα αιώνες τώρα στο Πατριαρχείο της Ρώμης.

 

Η αδιάκριτη αισιοδοξία των πνευματικών 

είναι μια από τις αιτίες της αδράνειας των ορθοδόξων μπροστά στην αποστασία των ποιμένων τους, 

που προφήτεψε ο Απόστολος Παύλος (Β΄ Θεσσ. β΄3). 

Ο Κύριος δεν ήταν καθόλου αισιόδοξος για την εξέλιξη των γεγονότων και μας είχε εξηγήσει, 

όπως εξ’ άλλου και όλοι οι Πατέρες και διδάσκαλοι της Εκκλησίας, 

ότι, όσο περνάει ο καιρός και θα πλησιάζει η ένδοξη Δευτέρα Παρουσία 

και η ανάσταση και η ανακαίνιση των πάντων, 

θα πηγαίνουμε από το κακό στό χειρότερο, 

σε σημείο να κινδυνεύσουν στο τέλος να χαθούν και οι εκλεκτοί. 

«Πλην ο υιός του ανθρώπου ελθών, άρα ευρήσει την πίστην επί της γής;» (Λουκ. ιη΄, 8). 

Στο τέλος, είπε ο Κύριος, η ανθρωπότητα θα είναι όπως ήταν στις μέρες του Νώε 

και στις μέρες του Λωτ, δηλαδή Σόδομα και Γόμορα (Λουκ. ιζ΄ 26, 28). 

Η αποστασία των ποιμένων δεν θα αφήνει τους ποιμενόμενους να ανανήψουν, 

διότι θα τους ζητούν να κάνουν υπακοή σ’ αυτούς, 

που οι ίδιοι δεν κάνουν υπακοή στο Χριστό,

τον οποίο οι περισσότεροι, ούτε αγαπούν, ούτε καν πιστεύουν σ’ Αυτόν.

Εισαγωγή στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα, τίτλος, επιμέλεια και παρουσίαση κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ. 

Πρόλογος εκ του βιβλίου του Αλέξανδρου Καλόμοιρου: ''ΚΑΤΑ ΕΝΩΤΙΚΩΝ''. 

Ταπεινές σκέψεις ενός Ορθοδόξου για τις προσπάθειες ενώσεως της Μιας, Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας με τις δήθεν Εκκλησίες της Δύσεως. 

Εκδόσεις ''Ζέφυρος,'' Β' έκδοση 1995, σελίδες 3 - 5. 

Ο Πρόλογος αυτός γράφηκε τον Απρίλιο του 1989, ένα περίπου χρόνο πριν τον θάνατο του συγγραφέα. 

Στην φωτογραφία της ανάρτησης, ο προηγούμενος αρχιμανδρίτης 

της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου, 

άγιος Γέροντας π. Ευθύμιος Εσφιγμενίτης. Να έχουμε την ευχή του.

Αλέξανδρος Καλόμοιρος

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΑΡΤΕΜΙΟΣ ΞΕΝΟΦΩΤΕΙΝΟΣ Α' ΜΕΡΟΣ

Πατρίδα του αειμνήστου π. Αρτεμίου ήταν τα Δολιανά Ιωαννίνων.

Οι γονείς του Αθανάσιος και Κωνσταντίνα Ξούγγου, απέκτησαν τρία παιδιά 

μεταξύ των οποίων τον Αναστάσιο και μετέπειτα π. Αρτέμιο. 

Οι δυσκολίες της αγροτικής ζωής της οικογένειάς του κάτω από τον Τούρκικο ζυγό, 

δεν του επέτρεψαν να πάρει περισσότερες από του -τότε του Σχολαρχείου- τις γνώσεις. 

Έπρεπε να εργασθεί λοιπόν για να προσφέρει στα προς το ζην'', 

να μετριάσει κάπως το βαρύ φορτίο των γονέων του. 

Το εφηβικό, όμως μυαλό του, αναζήτησε κάποιο τρόπο για να κερδίζει τα απαραίτητα, 

μακρυά από τις πολύ κοπιαστικές και με ελάχιστη απόδοση αγροτικές ασχολίες. 

Αποφάσισε λοιπόν, παρακινούμενος ίσως, να ξενιτευθεί για ένα διάστημα στην Αίγυπτο, 

πιστεύοντας ότι εκεί θα επιτύχει κάτι καλύτερο απ' ό,τι στο χωριό του. 

Η βουλή όμως του Θεού, που ενεργεί  χωριστά για κάθε έναν μας, 

δεν του επέτρεψε να πραγματοποιήσει τον σκοπό του. 

Και ενώ βρισκόταν σε ένα καφενεδάκι, σε μια γωνιά της Αθήνας, του αιχμαλωτίζει την ψυχή με την αγάπη προς το Πανάγιό Του Πρόσωπο. Και να, πως συνέβη αυτό: Είχε έλθει στην Αθήνα για να κάνει τις απαραίτητες προετοιμασίες για το ταξίδι του στην Αίγυπτο. Κουρασμένος πολύ, κάποια ημέρα, κάθισε σ' ένα καφενείο για να συγκεντρωθεί. Σε λίγο, στο διπλανό τραπέζι βλέπει να κάθονται ένας μοναχός με δύο λαικούς, που φαίνοντο να συζητούν κάποιο σοβαρό τους ζήτημα. Χωρίς να το θέλει, τ' αυτί του πήρε λίγες λέξεις του μοναχού. Τον εντυπωσίασαν πολύ και μετά προσηλώθηκε στην συζήτηση. Ο μοναχός με παραδείγματα συμβούλευε τους άλλους δύο. Μεταξύ δε των άλλων, τους ανέφερε και το περιστατικό με την Αγία Μεγαλομάρτυρα Θέκλα και τους διώκτες της. 

Ότι δηλαδή, κάποτε στη σπηλιά που ασκήτευσε η Μεγαλομάρτυς Θέκλα, την επισκέφθηκαν νύχτα, νεαροί ειδωλολάτρες με κακό σκοπό. Ο Θεός όμως δεν επέτρεψε να γίνει το θέλημά τους και αοράτως τους ακινητοποίησε έξω από την σπηλιά της Αγίας. Έμειναν όλη την νύχτα έτσι και το πρωί, σαν αντίκρυσαν την Αγία να βγαίνει από το ασκητήριό της, μετανοημένοι της εξομολογήθηκαν την αμαρτία τους και ζήτησαν συγχώρεση. Η Αγία τους νουθέτησε και τους έλυσε από το αόρατο εκείνο δέσιμο. Όλο αυτό το θαυμαστό γεγονός εντυπωσίασε ιδιαίτερα τον νεαρό Αναστάσιο, που με απορία και θαυμασμό είπε στον εαυτό του: ''Ώστε τόση μεγάλη χάρη και δύναμη λαμβάνουν οι Άγιοι από τον Θεό!'' Χωρίς πολύ να σκεφθεί τότε, κάνει την μεγάλη εκείνη στροφή της ζωής του. Αντί προς τον νότο (Αίγυπτο), παίρνει τον δρόμο προς τον βορρά. 

Φεύγει για το Άγιον Όρος. Καταστάλαξε στην Ιερά Μονή Ξενοφώντος, όπου έζησε ως μοναχός επί τριάντα ολόκληρα χρόνια. Για τα τριάντα όμως χρόνια, της εκεί καλογερικής ζωής του δεν μιλούσε συχνά ο π. Αρτέμιος. Γνωστό είναι μόνο, ότι υπετάχθη σε γέροντα που τον δοκίμαζε πολύ σκληρά. Στις αρχές της υποταγής του, τον έστειλε να κόψει πουρνάρια για τον φούρνο. Ο υποτακτικός, παιδί ακόμη, για να μην τρυπήσει τα χέρια του, προσπαθούσε να πιάσει από χαμηλά και πολύ προσεκτικά το πουρνάρι, οπότε ο γέροντας του έπιασε τα τρυφερά του χέρια και τα ακούμπησε στο άγριο και αγκαθωτό θάμνο. Και οι παλάμες του μάτωσαν! 

Επίσης γνωστό είναι, ότι μετά την εφαρμογή του νέου ημερολογίου στην Ελλάδα, ο γέροντας εγκατέλειψε την Μονή της Μετανοίας του, διότι παρ' όλο που κι' αυτή ακολουθούσε το παλαιό ημερολόγιο, δεν έπαυσε το μνημόσυνο του καινοτόμο Πατριάρχου. Πήγε τότε σε μια καλύβα της σκήτης, όπου παρέμεινε μέχρι, που βγήκε στον αγώνα. Μόνο το ημερολογιακό σχίσμα, δηλαδή, ήταν εκείνο που τον απέσπασε από το Άγιον Όρος το 1927 και αρχίζει την δράση του σε διάφορες γωνιές της Ελλάδος. Είναι μερικές περιοχές, όπως η Τήνος, η Πάτρα, τα Βάτικα, η Βόνιτσα και η Αμφιάλη Πειραιώς, που έχουν ζήσει πιο έντονα τους θαρραλέους αγώνες του. Τον Μάιο του 1934 βρίσκεται στην Τήνο. Γεμάτος θείο ζήλο και θάρρος Χριστού αναζητά κατάλληλο τόπο για να κηρύξει... Και βρίσκει την κεντρική πλατεία του ναού της Παναγίας της Τήνου. 

Και μιλάει εκεί, γιατι άλλο, παρά για το ημερολογιακό σχίσμα, που τόσο τον έκαιγε. Ενημερώνει τους συγκεντρωμένους, καταδικάζει τους υπαίτιους... και λαμβάνει δύο κλήσεις από το αστυνομικό τμήμα. Τον καλούν να παρουσιασθεί στον Αρχιερατικό Επίτροπο, για να δώσει λόγο σχετικά με τις ενέργειές του: ''Προσηλύτιζε στο Παλαιό Ημερολόγιο'' πρώτον, και δεύτερον και σοβαρότερον λειτουργούσε χωρίς την άδεια του νεοημερολογίτη Αρχιερέως. Ο π. Αρτέμιος αδιαφορεί για τις κλήσεις και ''εις απάντησιν'' εκτοξεύει από το βήμα του ιερού ναού ''πύρινο λόγο'' κατά των καινοτόμων. Στον αστυνόμο παρουσιάζεται, όταν μετά από λίγες μέρες, παίρνει βάσιμες πληροφορίες ότι κινδυνεύει η ζωή του, αν δεν εγκαταλείψει αμέσως το νησί. Ο αστυνόμος, που ήταν καλά ενημερωμένος για την περίπτωσή του, του υπέδειξε να φύγει από το νησί, διότι διαφορετικά δεν θα μπορούσε, να του εγγυηθεί για τίποτε. Και του έλεγε αλήθεια, διότι δεν πέρασαν πολλές ημέρες, Ιούνιος μήνας ήταν, και τα όργανα των σχισματικών έβαλαν έξω από το δωμάτιό του δυναμίτες. Θέλησαν έτσι να ησυχάσουν μια για πάντα από τον π. Αρτέμιο. 

Ο Θεός όμως δεν τον άφησε να χαθεί. Τον έσωσε με θαύμα Του, διότι τον είχε προορίσει και για άλλους αγώνες. Η αστυνομία μετά την απόπειρα αυτή κατά του π. Αρτεμίου έσπευσε να λάβει τα ''δέοντα'' μέτρα της. Αντί να ερευνήσει για τους δράστες, σφραγίζει τον ναό και διατάζει την απομάκρυνση του Ιερέως από το νησί. Όλα αυτά, μας τα περιγράφει εύγλωττα και το τηλεγράφημα, που ο π. Αρτέμιος έστειλε τότε από την Τήνο προς ένα πνευματικοπαίδι του στον Πειραιά: Κύριον Σωφρόνιον Αργυρόν οδός... αριθμ. 18 Παλαιά Κοκκινιά, Πειραιεύς. ''Κακοποιά στοιχεία μεσάνυχτα έρριψαν βόμβας δυναμίτιδος έμπροσθεν δωματίου μου. Θαύματι εσώθην. Διαταγή Χωροφυλακής Κυκλάδων προτροπή Μητροπολίτου αστυνομία έκλεισε Εκκλησία Ορθοδόξων. 

Είμαι υπό απέλασιν. Ενταύθα επικρατεί αναβρασμός. Γνωστοποιήσατε αρμοδίους και πάντας Ορθοδόξους. + Ιερομόναχος Αρτέμιος.  Αναγκαστικά εγκαταλείπει τότε την Τήνο και έρχεται ανανεωμένος και έτοιμος για καινούρια δράση. Και η εντολή δίδεται: Η Πάτρα είχε ανάγκη από την παρουσία ενός δυναμικού Ιερέως. Εγκαθίσταται εκεί, όπου και εργάζεται υπεράνθρωπα. Λειτουργεί τακτικά στο εξωκκλήσι του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, εξομολογεί και νουθετεί πλήθος πιστών που έρχονται για να πάρουν την συμβουλή του. Και ποτέ δεν χάνει την ευκαιρία να ''πει δυο λόγια στους πιστούς'', που προς δόξαν Θεού, ημέρα με την ημέρα πολλαπλασιάζονται... Αυτή του η δημιουργική προσπάθεια στην Πάτρα δεν πέρασε απαρατήρητη από τον μεγάλο διώκτη των Γ.Ο.Χ Αρχιερατικό Επίτροπο Γερβάσιο Παρασκευόπουλο. 

Έτσι στις 24 Αυγούστου του 1934 κάλεσε τον π. Αρτέμιο να απολογηθεί. Του έγραψε συγκεκριμένα: ''... εξακολουθείς παρά τους θείους και ιερούς Κανόνες, τον Καταστατικόν νόμον και την ημετέραν εντολήν να παραμένεις ενταύθα, αλλά και να ιεροπραττείς εν τω εξωκκλησίω Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, αλλά και ταραχάς εμποιών και θορύβους επί αναστατώσει της εκκλησιαστικής τάξεως''. 

Την απάντηση στην πρόσκληση αυτή αναλαμβάνει να δώσει δια δικαστικού κλητήρος, ο Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Παραρτήματος Πατρών Σ. Σπυρόπουλος, ο οποίος στην πεντασέλιδη εξώδικο μεταξύ των άλλων, του παρατηρεί αυστηρά: ''...δεν αναγνωρίζεται κανένα δικαίωμα τους νεοημερολογίτας να καλούν τον Ιερέα των Γ.Ο.Χ π. Αρτέμιον προς απολογίαν διότι ανήκει στην Ιερά Κοινότητα των Γ.Ο.Χ και ουδέν άλλο πράττει, ει μη τα καθήκοντά του ως Ιερεύς και διαφωτίζει τους πιστούς επί των υγειών βάσεων της αμωμήτου ημών Πίστεως''. Τελειώνοντας, τον καλεί χάριν της εκκλησιαστικής ειρήνης, να παύσει στο εξής να ενοχλεί τον Ιερέα τους, ''ίνα ούτω προλάβει τυχόν άτοπα και θλιβερά επεισόδια''.

 

Και το χωριό Οβρυιά Πατρών εξυπηρέτησε ο γέροντας

και ενίσχυσε όσο ημπορούσε. 

Όλοι οι κάτοικοι αυτού του χωριού ακολουθούσαν το Παλαιό Ημερολόγιο 

και τακτικά ο π. Αρτέμιος τους λειτουργούσε στον κεντρικό ναό, 

η ''Κοίμησις της Θεοτόκου''. 

Στο πανηγύρι του ναού ελειτούργησε ανενόχλητα και ειρηνικά. 

Την ίδια ημέρα η αστυνομία έσπευσε κατόπιν εντολής της Μητροπόλεως να σφραγίσει τον ναό. 

Ο γέροντας δεν μπόρεσε ν' ανεχθεί αυτό για πολύ. 

Και στις 14 Σεπτεμβρίου, εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, 

βοηθούμενος και από τους πιστούς έσπασε τις σφραγίδες, που είχε βάλει η αστυνομία 

και ετέλεσε ιερή αγρυπνία μετά Θείας Λειτουργίας. 

Στην ομιλία του μάλιστα εκείνη, έδωσε θάρρος στους πιστούς 

να σταθούν σταθεροί στην πίστη των Πατέρων τους και άφοβοι 

στις ''μικροενοχλήσεις'' των σχισματικών. (Συνεχίζεται...)

Εισαγωγή στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα, επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ. 

Απόσπασμα εκ του ιστορικού, ορθοδόξου περιοδικού: ''ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ'' 

του αειμνήστου Επισκόπου Πενταπόλεως των Γ.Ο.Χ κ. Καλλιοπίου Γιαννακουλοπούλου. 

Τόμος Β΄, Ιανουάριος - Φεβρουάριος - Μάρτιος 1977, αριθμός τεύχους 5, σελίδες 46 - 51, 

Πειραιεύς 1977.

Περιοδικό ''ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ''