Ο ΜΑΤΩΜΕΝΟΣ ΘΡΟΝΟΣ

Από την εφημερίδα ''Ο ΚΗΡΥΞ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ,'' αριθμός 231 της 16/9/1935 πάτριο ημερολόγιο.

Η Κοινότης των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών 

πιστώς εμμένουσα εις ειλημμένας αποφάσεις, 

συνεχίζει τον τίμιον αυτής αγώνα 

υπέρ της ανορθώσεως της Εκκλησίας εις την ενότητα, 

ην διέσπασαν ουχί εξωτερικοί της Ορθοδοξίας εχθροί, 

αλλ' αυτοί δυστηχώς οι ηγούμενοι της Εκκλησίας, 

τελούντες υπό την αρχηγίαν του κ. Αρχιεπισκόπου Αθηνών. 

Ούτος επαναστατικώ δικαίω ανελθών επί του Αρχιεπισκοπικού Θρόνου και άφθονα διαθέτων πολιτικά μέσα, υποστηριζόμενος άμα υπό του Βενιζελισμού και των εν γένει μαλλιαροκομμουνιστών και λοιπών αθέων, κατόρθωσε να υπάγει την Εκκλησίαν εις το σημερινόν της θλιβερόν κατάντημα. Ούτος υπήρξεν ο επαναστατικώ δικαίω καινοτόμος μεταρρυθμιστής του Πατρίου Εορτολογίου. Ούτος παρέβη την Ιεράν του ημερολογίου Παράδοσιν, ην Επτά Άγιαι Οικουμενικαί Σύνοδοι εθέσπισαν. 

Ούτος διήρεσεν τον λαόν εις δύο θρησκευτικάς μερίδας, εις νεοημερολογίτας και εις παλαιοημερολογίτας και από του Θρόνου αυτού, ον ελάμπρυνον τοσούτοι άλλοι εναρετότατοι Ιεράρχαι, είδε συρράξεις του Λαού εις τας οδούς της Πρωτευούσης, είδε ανάλγητος φόνους αθώων πολιτών, είδε λιποθύμους γυναίκας υπό τα τραύματα της εκτελεστικής εξουσίας, είδε καταπατουμένην την ιδέαν του Χριστιανισμού και ανατρεπομένους τους νόμους της ηθικής. Και όμως, δεν παρητήθη του θρόνου του, ως πας άλλος θα έπραττεν εις την θέσιν του, αλλ' εξακολουθεί να είναι ακόμη αρχηγός της Εκκλησίας της Ελλάδος. Δεν τον παρορμά προς τούτο ουδεμία ευγενής ιδέα, παρά μόνον το μίσος προς τους τηρούντας απαρεγκλίτως τας Ιεράς Παραδόσεις. 

Έκδηλον το μίσος αυτού προς τους μάρτυρας Αρχιερείς, ους αυτός κατεδίκασε αντικανονικώς και αντισυνταγματικώς εις την ποινήν της πενταετούς εξορίας, εντός ηρειπωμένων υπό του χρόνου Μονών, Ιεράρχας ους δεν είναι ικανός και ν' ατενίσει ακόμη. Και ίσως την στιγμήν ταύτην καταβάλλει και απεγνωσμένην προσπάθειαν προς αντισυνταγματικήν διάλυσιν της Κοινότητος των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών, Πρωθυπουργούντος του κ. Τσαλδάρη, όντως εν τη αρχή του Λαικού Κόμματος και να ευρίσκονται εν τη εξορία καθηρημένοι Ιεράρχαι Βασιλικότατοι και υπό του αυτού Βενιζελικού Δικαστηρίου να απαλλάσσονται Ιεράρχαι Βασιλικοί κινηματίαι. Αίσχος! Δεν τον συγκινούν αι μέχρι τούδε διώξεις και τα μαρτύρια των θυμάτων του, δεν τον ενδιαφέρουν αι εκκλήσεις και αι διαμαρτυρίαι των χριστιανών του. 

Ανάλγητος και θρασύς ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών εξακολουθεί παραμένων εις τον θρόνον του, ον κατέλαβε επί Πλαστήρα, ον τοσούτα αδικήματα βαρύνουν, αδικήματα μεγάλα προς την Εκκλησίαν, άσπονδον μίσος προς Ιεράρχας και συλλειτουργούς του, υπερηφάνεια αλλαζονία και ασέβεια. Τοιούτος ο θρόνος του νυν Αρχιεπισκόπου της Εκκλησίας της Ελλάδος. Εκκλησία διηρημένη, αποσχισθείσα των μεγάλων της Παραδόσεων, Εκκλησία ουχί της αγάπης, το κήρυγμα φθεγγομένης, αλλ' εξαπολυούσης το μίσος προς αλλήλους και τον διωγμόν αθώου θρησκευομένου πληθυσμού, ον η Κοινότης ημών περιλαμβάνει. 

Εν τούτοις η Κοινότης των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών, άπαξ κατελθούσα εις τον αγώνα υπέρ των μεγάλων Παραδόσεων της Μίας, Αγίας και αδιαιρέτου Ανατολικής και Αποστολικής Εκκλησίας θα συνεχίσει αυτόν. Δεν πτοείται, ουδέ θα πτοηθεί ποτέ εκ των διωγμών του Πλαστηρογεννήτου Χρυσοστόμου, αλλά προτάσουσα την ασπίδα της αμύνης, κατά της αδικίας, θ' αμυνθεί υπέρ των δικαίων αυτής. 

Ο Μακαριότατος καίτοι Πλαστηροβενιζελικός διαθέτει σήμερον μέσα ισχυρά. 

Ημείς, 

ούτε μέσα διαθέτομεν, ούτε όπλα, 

αλλά τα τρία (3) εκατομμύρια λαού, ημέρα τη ημέρα αυξανομένου και την ισχύν του δικαίου 

 ελπίζομεν και θαρρούμεν, 

την οποίαν δεν θα δυνηθούν ποτέ να καταβάλουν 

οι ανίεροι του Μακαριωτάτου προσπάθειαι. 

Ας μένει εις τον ματωμένον Θρόνον του, έως πότε;...

Α.Ι

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, στο μονοτονικό σύστημα, επιμέλεια και παρουσίαση κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ. 

Εκ του ιστορικού, ορθοδόξου περιοδικού ''ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ'' 

του μακαριστού Επισκόπου Πενταπόλεως κ. Καλλιοπίου Γιαννακοπούλου της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών. 

Τόμος Ζ', σελίδες 361 -362, Πειραιεύς 1987. 

Περιοδικό ''ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ''

ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΖΕΡΒΑΚΟΣ ΠΡΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΔΑΜΙΑΝΟΝ

Επιστολή του αειμνήστου Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου προς τον Ιεροσολύμων Διαμανόν. 

(6-11-1924)

''Ὅταν ἡ ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τῆς Κύπρου 

ἀκολουθοῦν τό τῶν Λατίνων ἡμερολόγιον, 

οἱ δέ τῶν Ἱεροσολύμων, Ἀλεξανδρείας καί Ἀντιοχείας τό τῶν Ὀρθοδόξων 

δέν εἶναι μία ἐκκλησία, 

ἀλλ᾿ εἶναι ἐκκλησία σχισματική, ἀσύμφωνος, διῃρημένη. 

Εἶναι αἶσχος, Μακαριώτατε, 

καί ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι καί δή οἱ κληρικοί νά ἐγκαταλείπωμεν τάς πατρῴας παραδόσεις 

καί νά ἀσπαζώμεθα τάς τῶν Λατίνων 

καί τάς τῶν ἀθέων ἀστρονόμων. 

Τήν Ἐκκλησίαν ἐστερέωσαν μέ κόπους καί μόχθους, 

μέ νηστείας καί ἀγρυπνίας, μέ αἵματα,

οἱ θεσπέσιοι καί θεόσοφοι τῆς Ἐκκλησίας μας Πατέρες. 

Αὐτοί ἐθέσπισαν καί πασχάλιον καί μηνολόγιον αἰώνιον, 

ὅπερ ἡ Ἐκκλησία μας ἐπί 1600 ἔτη διετήρησεν ἀλώβητον.''

Τῷ Παναγιωτάτῳ καὶ Μακαριωτάτῳ Πατριάρχῃ τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλὴμ Κυρίῳ Κῳ Δαμιανῷ ταπεινῶς προσκυνῶν εὐλαβῶς ἀσπάζομαι χαριτόβρυτον Αὐτοῦ δεξιάν. Εἰς τὸ ὑπ᾿ ἀριθ...2 φύλλον τοῦ Θρησκευτικοῦ περιοδικοῦ «Ἡ Ἐκκλησία» ἀνεγνώσαμεν ἀπάντησιν τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος πρὸς τὸν Μακαριώτατον Ἀθηνῶν Μητροπολίτην κ. Χρυσόστομον. Ἐν τῇ ἐπιστολῇ Ὑμῶν ἐπαινεῖτε τὴν Ἱεραρχίαν τῆς Ἑλλάδος ὅτι καλῶς ἐποίησεν ἀκολουθήσασα τὸ τῶν Λατίνων ἡμερολόγιον καὶ ὅτι ἡ τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία φοβουμένη τοὺς Λατίνους δὲν δύναται νὰ τὸ ἀκολουθήσῃ. Ἐπιτρέψατέ μοι Μακαριώτατε νὰ ἐκφέρω τὴν ταπεινήν μου γνώμην περὶ τοῦ ζητήματος τούτου. 

Ἐάν, ὡς λέγετε εἶναι ὀρθὸν καὶ καλὸν τὸ ἡμερολόγιον, πρέπει καὶ ὑμεῖς νὰ τὸ ἀκολουθήσετε, δὲν πρέπει νὰ φοβηθῆτε τοὺς Λατίνους, πρέπει νὰ φοβηθῆτε τὸν Θεόν. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι μία ὡς λέγει τὸ Σύμβολον τῆς πίστεως: «Εἰς μίαν, ἁγίαν, καθολικὴν καὶ ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν». Καὶ ὡς μία ἐκκλησία πρέπει εἰς πάντα νὰ εἶναι σύμφωνος. Ὅταν ἡ ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τῆς Κύπρου ἀκολουθοῦν τὸ τῶν Λατίνων ἡμερολόγιον, οἱ δὲ τῶν Ἱεροσολύμων, Ἀλεξανδρείας καὶ Ἀντιοχείας τὸ τῶν Ὀρθοδόξων δὲν εἶναι μία ἐκκλησία, ἀλλ᾿ εἶναι ἐκκλησία σχισματική, ἀσύμφωνος, διῃρημένη. Εἶναι αἶσχος, Μακαριώτατε, καὶ ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι καὶ δὴ οἱ κληρικοὶ νὰ ἐγκαταλείπωμεν τὰς πατρῴας παραδόσεις καὶ νὰ ἀσπαζώμεθα τὰς τῶν Λατίνων καὶ τὰς τῶν ἀθέων ἀστρονόμων. Τὴν Ἐκκλησίαν ἐστερέωσαν μὲ κόπους καὶ μόχθους, μὲ νηστείας καὶ ἀγρυπνίας, μὲ αἵματα οἱ θεσπέσιοι καὶ θεόσοφοι τῆς Ἐκκλησίας μας Πατέρες. 

Αὐτοὶ ἐθέσπισαν καὶ πασχάλιον καὶ μηνολόγιον αἰώνιον, ὅπερ ἡ Ἐκκλησία μας ἐπὶ 1600 ἔτη διετήρησεν ἀλώβητον. Ἔπρεπε, τουλάχιστον χάριν σεβασμοῦ καὶ εὐγνωμοσύνης, νὰ φυλάξωμεν ἐκεῖνο ὅπερ μᾶς παρέδωσαν ἐκεῖνοι καὶ ὄχι νὰ ἀκολουθήσωμεν τὸ τῶν Λατίνων, οἵτινες ἀποσχισθέντες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καθ᾿ ἑκάστην καινοτομίας ποιοῦν καὶ εἰσὶν οἱ ἀσπονδότεροι ἐχθροὶ τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὑμεῖς φοβεῖσθε νὰ ἀκολουθήσετε τὸ τῶν Λατίνων ἡμερολόγιον. Ἐδῶ εἰς τὴν Ἑλλάδα τὴν μίαν ἡμέραν ἐφήρμοσαν τὸ ἡμερολόγιον οἱ ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, ἑπόμενοι τῇ γνώμῃ τοῦ κυρ Μεταξάκη καὶ Γρηγορίου καὶ Χρυσοστόμου, καὶ τὴν ἄλλην εἰς τὰ σχολεῖα τῶν Λατίνων, εἰς ἃ φοιτῶσιν Ἑλληνόπαιδες καὶ Ἑλληνίδες, ἠναγκάσθησαν ὑπὸ τῶν διδασκάλων Φράγκων νὰ ἀπαγγείλωσι τὸ σύμβολον τῆς πίστεως κατὰ τὸ δόγμα τῶν Λατίνων καὶ τὸ σημεῖον τοῦ Σταυροῦ νὰ ποιοῦν ὡς οἱ Λατῖνοι· οἱ δὲ Λατῖνοι ἀπεθρασύνθησαν καὶ καυχῶνται ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι ἤρχισαν νὰ γνωρίζουν τὰς πλάνας των καὶ ὀλίγον κατ᾿ ὀλίγον θὰ προσέλθουν εἰς τὸν Λατινισμόν. 

Ἐὰν ἐγνωρίζατε δὲ πόσην σύγχυσιν ἐπροξένησε τὸ νέον ἡμερολόγιον εἰς τοὺς ἐδῶ πιστοὺς Χριστιανούς, ἔπρεπε νὰ σπουδάζητε νὰ πείσητε τὸν Μακαριώτατον Χρυσόστομον καὶ τοὺς λοιποὺς Ἀρχιερεῖς νὰ ἐπαναφέρουν τὸ παλαιὸν ἡμερολόγιον. Πάντες οἱ εἰς τὰ πάτρια πιστοὶ ἠγανάκτησαν ἐναντίον τῶν Ἀρχιερέων, ἔχασε τελείως τὴν ὑπό- ληψίν του ὁ κλῆρος, ἀφ᾿ ἑνὸς μὲ τὸ κούρευμα ποὺ εἰσήγαγεν ὁ Μεταξάκης, ἐφ᾿ ἑτέρου μὲ τὸ νέον ἡμερολόγιον τῆς Ἱεραρχίας. Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ἀκολουθοῦν τὸ παλαιὸν κατ᾿ ἀνάγκην πηγαίνουν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, διότι κλείουν οἱ ἅγιοι Ἀρχιερεῖς τοῦ Θεοῦ τὰς Ἐκκλησίας σὰν τοὺς τυράννους, φεῦ!, καὶ καθαιροῦν τοὺς Ἱερεῖς τοὺς ἀκολουθοῦντας τὰς παραδόσεις. 

Εἰς τὰ στόματα πολλῶν χριστιανῶν δὲν ἀκούεται ἄλλο διὰ τοὺς Ἀρχιερεῖς παρὰ οἱ Θεοκάπηλοι, οἱ Θεόργιστοι, οἱ ἀναθεματισμένοι, οἱ Θεομπαῖκται ποὺ θέλουν νὰ μᾶς φραγγέψουν! Περισσότερα δὲν σᾶς γράφω. Ἐὰν θέλετε νὰ μὴ ἐκλείψῃ ἡ Ὀρθοδοξία, λάβετε σθένος, θάῤῥος καὶ ζῆλον καὶ φροντίσατε ἐν συνεννοήσει μετὰ τῶν ἄλλων Πατριαρχῶν νὰ ἐπαναφέρουν τὸ ἡμερολόγιον καὶ νὰ βάλετε ἐπιτίμιον, ὡς καὶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες, εἰς ἐκείνους ὅπου τολμοῦν νὰ καινοτομοῦν καὶ ἀλλάζουν τὰς παραδόσεις, καὶ οὕτως θ᾿ ἀπολάβῃ γαλήνην καὶ εὐτυχίαν καὶ χαρὰν ἡ Ἐκκλησία, καὶ καταισχυνθοῦν οἱ Μεταξάκης καὶ λοιποὶ ὅμοιοι, οἱ ποιοῦντες τὰ σκάνδαλα, καὶ τοὺς νεωτερισμούς. 

Εἰ δ᾿ ἄλλως, ἀναμένετε ὀλίγον καὶ θὰ ἰδῆτε τὴν ὀργὴν τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποῖα ἤρχισε ἀπὸ τοὺς πρωταιτίους Ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι διὰ νὰ περιφρονήσουν τὰς παραδόσεις τῶν Θ. Πατέρων, περιεφρονήθησαν ἀπὸ τὴν πολιτείαν καὶ τοὺς ἀνθρώπους.

Τῆς Ὑμετέρας Πανιερότητος 

δοῦλος ὑποκλινής καί τέκνον πειθήνιον Φιλόθεος Ζερβάκος, 

Ἀρχιμανδρίτης Πάρος 

Ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ Λογκοβάρδας, τῇ 6ῃ Νοεμβρίου 1924

Αείμνηστος Αρχιμανδρίτης π. Φιλόθεος Ζερβάκος

ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΑΦΟ Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΔΑΙΜΟΝΩΝ

Κάποιος νέος, 

μας διηγείται ο Αββάς Ιωάννης του Λύκου, 

παρασυρμένος απ΄ του κόσμου τις ηδονές, 

είχε βυθιστεί στη λάσπη της ασωτίας. 

Κάποτε όμως συνήλθε, σαν το άσωτο, κι εζήτησε το δρόμο του γυρισμού στο σπίτι του Πατέρα. 

Άφησε τον κόσμο, 

για να βρει στην έρημο τον λυτρωμό, μακριά από τις αφορμές της αμαρτίας. 

Καταφύγιό του έκανε ένα παμπάλαιο μνήμα. 

Κλεισμένος θεληματικά σ΄ αυτή τη πρωτότυπη φυλακή, έκλαιε πικρά τη τραυματισμένη ψυχή του. Οι Άγγελοι εχαίρονταν, αλλά τα πνεύματα της πονηρίας, που είδαν να φεύγει τόσο απροσδόκητα η λεία από τα χέρια τους, δεν άργησαν να κάνουν έφοδο. Τριγύριζαν τη νύκτα το μνήμα κι έλεγαν οργισμένα: - Πού είσαι άθλιε; Γιατί μας απαρνήθηκες ύστερα από τόση φιλία; Αφού τα γεύτηκες όλα κατά κόρον, αποφάσισες να γίνεις άγιος. 

Πολύ αργά τώρα να παριστάνεις τον σώφρονα, ελπίζοντας για έλεος. - Έλα, έξω ανόητε, του φώναζαν άλλοι. Σε περιμένει η συντροφιά σου. - Δυστυχισμένε, του ψιθύριζαν οι πονηρότεροι, για σένα δεν υπάρχει σωτηρία. Αυτού που τρύπωσες, γρήγορα θα βρεις το θάνατο και την αιώνια καταδίκη. Με τόση κακία πάσχιζαν να τον φέρουν σε απελπισία! Μα ο γενναίος αγωνιστής ήταν πια αποφασισμένος να πεθάνει καλύτερα, παρά να γυρίσει στα ίδια. Ζήτησε με θερμή ικεσία τη Θεία βοήθεια, περιφρονώντας τη δαιμονική φαντασία. 

Την άλλη βραδιά ο διάβολος έγινε πιο απειλητικός: - Αν δεν βγεις αμέσως έξω, δεν γλυτώνεις από τα χέρια μου. Κι επειδή φυσικά εκείνος δεν τον άκουσε, του επιτέθηκε και τον άφησε σχεδόν νεκρό από χτυπήματα. Έτσι εκδικήθηκε. Οι συγγενείς του πάλι, ανήσυχοι για την ξαφνική του εξαφάνιση, τον αναζήτησαν παντού. Τέλος τον ανακάλυψαν σε κακή κατάσταση μέσα στο μνήμα. Μα όσο κι αν επέμεναν, στάθηκε αδύνατο να τον πείσουν να τους ακολουθήσει. Ακόμη μια νύκτα του επιτέθηκαν οι δαίμονες με ασυγκράτητη μανία και θα τον εθανάτωναν με τους άγριους δαρμούς, αλλά δεν είχαν εξουσία. Ο αθλητής δεν κλονίστηκε. 

Προτίμησε να χάσει τη πρόσκαιρη ζωή, παρά να μολύνει, ύστερα από τη μετάνοια, το σώμα και την ψυχή του πάλι με το μικρόβιο της αμαρτίας. Τότε τα δαιμόνια αναγνώρισαν την ήττα τους. - Νικηθήκαμε, νικηθήκαμε, φώναζαν θρηνώντας κι εξαφανίστηκαν και ούτε τόλμησαν πια να τον πειράξουν. Ελευθερωμένος έτσι από κάθε δοκιμασία, έμεινε στο μνήμα του ως το τέλος της ζωής του ο πρώην άσωτος, και αξιώθηκε να κάνει θαύματα, για να φανεί η δύναμις της μετάνοιας.

Εκ του Γεροντικού, ''Σταλαγματιές από την Πατερική σοφία,'' εκδόσεις ''Λυδία,'' Θεσσαλονίκη 1987, σελ. 128. 

Τίτλος, επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ. 

ΤΑ ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΕΡΓΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Ὁ ἀββᾶς Δανιήλ εἶπε: 

«Μᾶς διηγήθηκε ὁ ἀββᾶς Ἀρσένιος -τάχα γιά κάποιον ἄλλον, 

ἐνῷ ὁ ἴδιος ἦταν- τά ἑξῆς: 

Ἕνας Γέροντας καθώς καθόταν στό κελί του, ἄκουσε φωνή πού ἔλεγε: 

«Ἔλα, θά σοῦ δείξω τά ἔργα τῶν ἀνθρώπων». 

Σηκώθηκε καί βγῆκε. 

Τόν ἔφερε σέ κάποιο τόπο καί τοῦ ἔδειξε ἕναν Αἰθίοπα νά κόβει ξύλα 

καί νά κάνει ἀπ᾿ αὐτά ἕνα μεγάλο φορτίο, 

πού προσπαθοῦσε νά τό φορτωθεῖ, ἀλλά δέν μποροῦσε. 

Καί ἀντί νά ἀφαιρέσει ξύλα ἀπό αὐτό, 

ἔκοβε κι ἄλλα καί τά στοίβαζε στό φορτίο. 

Αὐτό τό ἔκαμνε γιά πολλή ὥρα. 

Προχώρησε λίγο παρὰ πέρα. Τοῦ δείχνει ἕναν ἄνθρωπο νὰ στέκεται πάνω σὲ λάκκο, νὰ βγάζει νερὸ ἀπ᾿ αὐτὸν καὶ νὰ τὸ ρίχνει σὲ μία δεξαμενὴ ποὺ ἦταν ὅλο τρῦπες καὶ ἔπεφτε τὸ ἴδιο τὸ νερὸ πάλι στὸν λάκκο. Ξανὰ τοῦ λέει: «Ἔλα, θὰ σοῦ δείξω ἄλλο». Καὶ βλέπει ἕναν ναὸ καὶ δυὸ ἄνδρες καθισμένους σὲ ἄλογα ποὺ κρατοῦσαν οἱ δυό τους ἕνα ξύλο σὲ πλάγια θέση ὁ ἕνας δίπλα στὸν ἄλλο. Ἤθελαν νὰ περάσουν ἀπὸ τὴ θύρα, ἀλλὰ δὲν μποροῦσαν, γιατὶ τὸ ξύλο ἦταν πλαγιαστό. 

Καὶ δὲν πῆρε τὴν ταπεινὴ θέση ὁ ἕνας πίσω ἀπὸ τὸν ἄλλο, ὥστε νὰ μεταφέρουν τὸ ξύλο κρατώντας το πρὸς τὴν εὐθείσα ποὺ πήγαιναν, καὶ γι᾿ αὐτὸ ἔμειναν ἔξω ἀπὸ τὴν πόρτα. Αὐτοὶ εἶναι, ἐξήγησε, ἐκεῖνοι ποὺ βαστοῦν τὸν ζυγὸ τῆς δικαιοσύνης μὲ ὑπερηφάνεια, καὶ δὲν ταπεινώθηκαν νὰ διορθώσουν τὸν ἑαυτό τους καὶ νὰ βαδίσουν τὴν ταπεινὴ ὁδὸ τοῦ Χριστοῦ. Γι᾿ αὐτὸ καὶ μένουν ἔξω ἀπὸ τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖνος ποὺ κόβει τὰ ξύλα, εἶναι ὁ ἄνθρωπος ὁ πεσμένος σὲ πολλὲς ἁμαρτίες καὶ ἀντὶ νὰ μετανοήσει, βάζει κι ἄλλες πάνω στὶς ἁμαρτίες του. 

Τέλος, ἐκεῖνος ποὺ τραβὰ τὸ νερὸ εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού, ναὶ μὲν κάνει καλὰ ἔργα, ἀλλὰ ἐπειδὴ σ᾿ αὐτὰ εἶχε ἀναμείξει ὄχι καλὸ σκοπό, ἔχασε ἐξαιτίας αὐτοῦ καὶ τὰ καλὰ ἔργα. Κάθε ἄνθρωπος λοιπὸν πρέπει νὰ εἶναι προσεκτικὸς στὰ ἔργα του, γιὰ νὰ μὴν κοπιάσει ἄδικα».

 

Το Μέγα Γεροντικόν

Η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ

Απορεί κανείς, με αγαθή έκφραση εκκολαπτόμενου νηπίου, 

πως γίνεται από την μια, 

να υπερασπίζεται κανείς την άρτια ακεραιότητα της  Πίστης, 

κι από την άλλη να το επιτυγχάνει με ένα ψυχωτικό σύνδρομο παραβατικού αυταρχισμού, 

έναν θρασύ και δυσώδη τρόπο εγερμένου όχλου, 

που εκ του αποτελέσματος ανατρέπει άρδην τον φιλότιμο νοούμενο σκοπό! 

Ο ανεπίγνωστος ζηλωτισμός, 

που δεν γνωρίζει ποιμενικές μάντρες και στρατολογημένα ποιμνιοστάσια 

κινείται χωρίς θεολογικό υπόβαθρο, 

που προάγει το Χριστολογικό ήθος και η Αγιοπνευματική Χάρις της Τρισηλίου Θεότητας,  ακριβώς, 

γιατι ο ενεργών δηλώνει απών ή ωσεί παρών 

στην -αποκαλυπτικά- μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας. 

Δυστηχώς, πολλοί χριστιανοί μας (ειδικευμένοι διαδικτυακά, ως δεικτικοί δογματοπλάστες στα περί Πίστεως) εγείρουν μία -φασιστικά- επηρμένη γλώσσα λαικής εμποροπανήγυρης, έναν καθ' όλα χυδαίο, εκμαυλιστικό λόγο εκούσιου, πνευματικού θανάτου κι έναν χειριστικά κινούμενο, λεκτικό τραμπουκισμό, όλα αυτά υπό το κράτος της υπεράσπισης της Πίστης. 

Απορεί κανείς, με αγαθή έκφραση εκκολαπτόμενου νηπίου, πως γίνεται από την μια να υπερασπίζεται κανείς την ακέραιη αρτιότητητα της Ορθόδοξης Πίστης, κι από την άλλη να το επιτυγχάνει με ένα ψυχωτικό σύνδρομο παραβατικού αυταρχισμού, έναν θρασύ και δυσώδη τρόπο εγειρμένου όχλου, που εκ του αποτελέσματος ανατρέπει άρδην τον φιλότιμο νοούμενο σκοπό! Ο ανεπίγνωστος ζηλωτισμός, που δεν γνωρίζει ποιμενικές μάντρες και στρατολογημένα ποιμνιοστάσια κινείται χωρίς θεολογικό υπόβαθρο, που προάγει το Χριστολογικό ήθος και την Αγιοπνευματική Χάρι της Τρισηλίου Θεότητας, ακριβώς, γιατι ο ενεργών δηλώνει απών ή ωσεί παρών στην -αποκαλυπτικά- μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας. 

Το να αποκαλείς τον αιρεσιάρχη διδάσκαλο του Οικουμενισμού κ. Βαρθολομαίο, ως ''Βοθρολομαίο'', αυτό δεν είναι θεολογικός λόγος, ούτε εξαγνιστική κομπορρημοσύνη, που ανατρέπει αφαιρετικά τον αποφατικό λόγο. Το να αποκαλεί κανείς τους -επί σκοπού- διακινούμενους λαθρομετανάστες ως ''πιθήκους'', ''τετράποδα'' και ''μαιμούδες,'' αυτομάτως έχει διαγράψει από την πνευματικά(;) κονιορτοποιημένη, ετεροζυγική ζωή του το ''κατ' εικόνα και ομοίωση,'' το ''Σύμβολο της Πίστεως,'' την ''Κυριακή Προσευχή'' και πλείστες άλλες ιερές Ακολουθίες στην ορθόδοξη Λατρεία της Εκκλησίας μας. 

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μιλώντας για τον ευγενή και ευπροσήγορο λόγο του Χριστιανού, που πρέπει να διέπεται από το Χριστοκεντρικό ήθος και την Χριστολογική ευγένεια και πραότητα, σημειώνει πως ''αυτός (ο χριστιανός) δεν μπορεί να έχει καμμιά σχέση με τις φωνές της αγοράς, της πλατείας, των υπαίθριων θεάτρων ή του ιπποδρόμου, εκεί δηλαδή που ο Χριστός περισσεύει στα χείλη των ανθρώπων)! Εξάλλου, πολλοί εκ των χριστιανών μας έχουν συνταυτίσει απερινόητα μ' έναν υπολανθάνοντα και ολέθριο τρόπο, την Ορθοδοξία με τον Εθνικισμό, λες και μπορεί να ταυτοποιηθεί η ταπεινότητα με την αλαζονεία, η μειλιχιότητα και η ευπροσηγορία με την έπαρση και τον εγωισμό ή η φιλανθρωπία με τον σωβινισμό. 

Η Εκκλησία, ως πνευματικός κρουνός θεραπευτικών ιαμάτων, αλλά κυρίως, ως πνευματική αποκάλυψη του Θεού Λόγου και της αγιοπνευματικής χάριτος του τρίτου προσώπου της Αγίας Τριάδος δεν μπορεί να συνταυτισθεί με κανέναν ιδεολογικοπολιτικό ισμό, απλά, γιατι είναι εκ των ουκ άνευ ασύντακτες και αντίρροπες δυνάμεις. 

Μόνο ο Ελληνισμός, ως φυλετικός αποδέκτης, ως ακάματος σκαπανεύς εργάτης του Ευαγγελίου και ως διαχρονικός φύλαξ της Πατερικής Ορθοδοξίας δύναται να συνταυτισθεί απόλυτα στο πέρασμα δύο χιλιάδων -και έτι- χρόνων χριστιανικής ομολογίας. Κάποιος περιηγητής του Αγίου Όρους του Άθωνα συνάντησε κάποτε, κάποιον γέροντα, ασκητή και του είπε: - Γέροντα αγαπώ την Εκκλησία, γιατι είμαι Εθνικόφρων. - Όχι παιδί μου, του απάντησε ο γέροντας, δεν αγαπάς την Εκκλησία. Αγαπάς μόνο την Ορθοδοξία, αλλά ως ιδέα! Εγώ, που σου ομιλώ είμαι Θεόφρων και πάνω από τον Θεό μου δεν βάζω, ούτε την πατρίδα μου, που σε λίγο θα μου είναι ξένη και παρεπίδημη. 

Αγωνίσου παιδί μου για την πατρίδα σου σαν ένας καλός πατριώτης, αλλά περισσότερο αγωνίσου για την σωτηρία της ψυχής σου και της ψυχής του πλησίον σου''. Ο ανεπίγνωστος ζηλωτής του διαδικτύου υβρίζει, διαπομπεύει, ειρωνεύεται, εξεγείρεται, αποθρασύνεται και εκρήγνυται κάθε φορά υποβοηθούμενος υπό την δεξιάν πλάνην του οικείου δαίμονος. 

Δεν ευσχημονεί, δεν φέρεται με Χριστολογικό ήθος και αγιοπνευματική χάρι ευγενείας και πραότητος, αλλά μπροστά στην εγωική διεκδίκηση της Αλήθειας ή της δικής του αλήθειας εκρήγνυται, διαρικνύεται και εντέλει συντρίβεται και αποκαθηλώνεται υπό το ''ψευτοθεοκρατικό'' κράτος του αντίδικου διαβόλου.

Τα λόγια του Παύλου,
του Αποστόλου των Εθνών, στην Α' προς Κορινθίους επιστολή του,
λες και γράφτηκαν αποκλειστικά γι' αυτόν:
''Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν,
και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν,
αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί.
Και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντα μου,
και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι, αγάπην δε μη έχω,
ουδέν ωφελούμαι.
Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί,
η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται,
ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται,
ου λογίζεται το κακόν,
ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία,
πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει.
Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει!'' 

Εύχεσθε!

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Η ΚΑΘΑΡΗ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

  

 Ὁ γιατρός Μιχαήλ Ἰγκόροβιτς παλιότερα φρόντιζε τόν Γέροντα Γαβριήλ. 

Ἦταν ἄνθρωπος, 

πού ποτέ δέν τόν εἶχαν ἀπασχολήσει τά θέματα τῆς πίστης καί τῆς σωτηρίας. 

Γιά ὅλα τά θέματα πού γίνονται στήν ζωή 

εἶχε καί κάποια «φυσική» ἐξήγηση. 

Ὁ Γέροντας Γαβριήλ ἐρώτησε κάποτε τόν γιατρό Μ.Ι.Φ.: 

- Πιστεύεις στήν ὕπαρξη τῶν πονηρῶν πνευμάτων, τῶν δαιμόνων; 

- Καλά… τό ξέρεις… Πιστεύω πολύ λίγο. 

- Σέ παρακαλῶ: Πρίν κάνεις ὁτιδήποτε ἄλλο ἐξέτασέ με γιά νά διαπιστώσεις,

 ἂν διανοητικά εἶμαι φυσιολογικός ἄνθρωπος. 

Ὁ γιατρός χαμογέλασε καί εἶπε πώς βρῆκε τόν π. Γαβριήλ ἀπόλυτα ὑγιή, 

«σώας ἔχοντα τάς φρένας». 

Τό σῶμα ὅμως καί ἰδιαίτερα ἡ καρδιά ἔχουν πολύ μεγάλη ἀδυναμία. 

Ὡραῖα, συνέχισε ὁ π. Γαβριήλ. 

Σήμερα στίς ἕξι ἡ ὥρα τό βράδυ λοιπόν, ἡ ἀναπνοή μου δυσκόλεψε. 

Ἐνῶ βρισκόμουν σ᾿ αὐτή τήν κατάσταση ἐμφανίστηκαν μπροστά μου 

κάποια πονηρά πνεύματα, δαίμονες… 

Μὰ αὐτὸ εἶναι παραίσθηση... διέκοψε ὁ γιατρός. - Ἐγὼ νομίζω ὄχι. Ἦταν δαίμονες, γιατὶ μὲ πί- εζαν καὶ μοῦ ᾿λεγαν: «Δὲν ὑπάρχει Θεός. Εἶσαι δικός μας, θὰ πεθάνεις». - Ὄχι, δὲν εἶμαι δικός σας,... τοὺς ἀπάντησα, δὲν θὰ πεθάνω. Πιστεύω πὼς ὁ Χριστὸς θὰ μὲ πάρει κοντά Του. Αὐτοὶ γέλασαν: «Χά, χά, χά. Οὔτε αὐτὸς οὔτε Θεὸς ὑπάρχει». «Ἂν δὲν ὑπάρχει Θεός, τότε ποιός εἶναι ὁ σκοπός σας;... τοὺς ἀπάντησα. Ἐσᾶς ποιός σᾶς ἔφτιαξε; Ἂν δὲν ὑπάρχει Θεός, τότε δὲν ὑπάρχετε οὔτε καὶ σεῖς. Εἶστε ψεῦτες! Εἶστε τὸ ψέμμα προσωποποιημένο, εἶστε διάβολοι!!! Φύγετε μακριὰ ἀπὸ μένα. Ἐγὼ πιστεύω στὸν Θεὸ καὶ Αὐτὸς θὰ μὲ σώσει!». «Χά, χά, χά… Ποῦ θὰ πᾶς; Θὰ δοῦμε. Εἶσαι ἁμαρτωλός!», ἀντέτειναν ἐκεῖνοι. «Ναί, ἀπάντησα, εἶμαι ἁμαρτωλός, ἐσεῖς μὲ παρακινεῖτε. 

Ὅμως μετάνιωσα, ἐξομολογήθηκα στὸν πνευματικό μου καὶ οἱ ἁμαρτίες μου συχωρέθηκαν». «Ναί, αὐτὸ εἶν᾿ ἀλήθεια, ἀλλὰ ἡ μετάνοιά σου δὲν ἦταν καθαρή. Ἔφερνες πότε τὴ μιὰ δικαιολογία καὶ πότε τὴν ἄλλη γιὰ νὰ δικαιολογηθεῖς στὸν Πνευματικό σου». «Αὐτὸ ὅμως, ἐπέμεινα, καὶ ἂν ἦταν ἔτσι, ἦταν ἀπὸ ντροπή. Μὲ τὴ συναίσθηση ὅτι ἡ ἁμαρτία μου ἦταν πολὺ μεγάλη ντρεπόμουν. Ἡ ντροπὴ αὐτὴ ὅμως καὶ ὁ φόβος προέρχονταν ἀπὸ σᾶς τοὺς δαίμονες ποὺ προσπαθούσατε νὰ μὲ διατηρήσετε θύμα σας καὶ νὰ μὲ καταστρέψετε. Καὶ τώρα ἤρθατε γιὰ νὰ μὲ τρομάξετε. Δὲ θὰ τὰ καταφέρετε ὅμως. Πιστεύω καὶ ὁμολογῶ τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, τὸν Ἰησοῦ Χριστό, ποὺ «ἦλθε εἰς τὸν κόσμον ἁμαρτωλοὺς σῶσαι, ὧν πρῶτος εἰμι ἐγώ» (Α´ Τιμόθ. α´ 15). Μετὰ ἄρχισα νὰ προσεύχομαι καὶ νὰ φωνάζω στὸν Κύριο: «Κύριε, σῶσε με». Οἱ δαίμονες ὅμως ἐξακολουθοῦσαν νὰ μὲ πειράζουν. «Χά, ἀκοῦς τὶ λές; 

Τί μπορεῖς νὰ ἐλπίζεις πὼς θὰ κερδίσεις, ἁμαρτωλέ;». Ἐγὼ ξαναπροσευχήθηκα: «Ὅσιοι τοῦ Θεοῦ, βοηθεῖστε με ν᾿ ἀπαλλαγῶ ἀπὸ τὶς συκοφαντίες καὶ τὶς ἐπιθέσεις τῶν δαιμόνων». Οἱ δαίμονες ἀπὸ τὴν ἄλλη μοῦ φώναζαν: «Ὄχι, ὄχι, θὰ χαθεῖς!!!». «Ὄχι, κραύγαζα ἐγώ. Ἀκόμα εἶμαι στὸ σῶμα μου. Μπορῶ νὰ μετανοήσω. Δὲ θὰ χαθῶ». Τότε ἐκεῖνοι ἄρχισαν νὰ μοῦ ἀποκαλύπτουν ὅλες τὶς ἁμαρτίες μου, ἀκόμα καὶ αὐτὲς ποὺ ἐγὼ δὲν τὶς εἶχα λογαριάσει γιὰ ἁμαρτίες. Μοῦ τὶς ἔδειχναν ὅλες. «Ὁρίστε, ἐδῶ εἶναι. Τὶς βλέπεις; Δὲν εἶναι αὐτὲς οἱ ἁμαρτίες σου; μὲ κατηγοροῦσαν συνέχεια οἱ ἀκάθαρτοι. Καὶ οἱ ὅσιοί σου ἴδιοι μὲ σένα ἦταν. Ἁμαρτωλοὶ ἦταν καὶ αὐτοί». Σὰν ἄκουσα αὐτὰ τὰ λόγια σήκωσα τὸ κεφάλι μου καὶ τοὺς εἶπα μὲ παρρησία: «Τί; 

Οἱ Ἅγιοι ἦταν ἁμαρτωλοὶ σὰν καὶ μένα; Αὐτοὶ σώθηκαν. Λοιπόν, γιατί δὲν ὑπάρχει σωτηρία καὶ γιὰ μένα; Εἶμαι ἀκόμα στὸ σῶμα μου καὶ μπορῶ νὰ μετανοήσω. Ὄχι, εἶμαι ζωντανός, ὑπάρχει σωτηρία γιὰ μένα!». Τὴν στιγμὴ αὐτὴ νικήθηκαν οἱ δαίμονες. Θυμήθηκα πὼς παλιότερα εἶχα προσευχηθεῖ στὴν Μητέρα τοῦ Θεοῦ νὰ μὲ προστατέψει τὴν ὥρα τοῦ θανάτου, ὅταν πιὰ δὲ θά ᾿χω δύναμη νὰ προσεύχομαι. Ἔτσι τότε ἦρθε στὸ νοῦ μου ἡ παλιά μου ἐκείνη παράκληση καὶ γύρισα μὲ δάκρυα στὴν μεσίτρια ὅλων τῶν θλιβομένων: «Δέσποινά μου!... Τώρα εἶναι ἡ ὥρα νὰ μὲ προστατέψεις ἀπὸ τὶς δαιμονικὲς δυνάμεις. Σοῦ τό ᾿χω ζητήσει αὐτό…». Ἐκείνη τὴν στιγμὴ οἱ δαίμονες τρομοκρατήθηκαν καὶ φώναζαν ὅλοι μαζί: «Πᾶμε». Καὶ ἄρχισαν νὰ φεύγουν πρὸς τὴν ἔξοδο. Στὸ τραπέζι αὐτὸ ποὺ βλέπεις ἦταν ἕνα κινέζικο πιάτο. Τὸ ἅρπαξαν οἱ δαίμονες καὶ τὸ πέταξαν μ᾿ ὅλη τους τὴν δύναμη στὸ δάπεδο. Ἔγινε χίλια κομμάτια. Λοιπόν, τί ἔχεις νὰ πεῖς γι᾿ αὐτά, Μιχαὴλ Ἰγκόροβιτς, ἄλλο ἀπὸ τὸ ὅτι δὲν ὑπάρχει ὑλικὴ μαρτυρία; Καὶ θὰ σοῦ πῶ καὶ κάτι ἀκόμα: 

Ὅταν μπῆκε ὁ Ἰωσήφ, ὁ διακονητής μου, καὶ εἶδε τὰ κομματάκια ἀπὸ τὸ πιάτο μὲ ρώτησε: «Τὸ πιάτο βρέθηκε στὸν δρόμο κανενός; Ποιός ἦταν ἐδῶ;». Ὁ γιατρὸς τά ᾿χασε, ἦρθε σὲ ἀμηχανία. - Βέβαια, εἶπε, αὐτὸ εἶναι κάπως ἀσυνήθι- στο… Αὐτὸ δὲν εἶναι παραίσθηση. Ἀφοῦ ἔφυγαν οἱ δαίμονες ὁ π. Γαβριὴλ κάλε- σε ἀμέσως τὸν Πνευματικό του, τὸν π. Ἐπιφάνιο. Μὲ τὶς νωπὲς ἐντυπώσεις ἀπὸ τὶς φοβερὲς εἰκόνες τοῦ πλήθους τῶν ἁμαρτιῶν του, αὐτῶν ποὺ τοῦ ἦταν γνωστές, ἀλλὰ καὶ ἐκείνων ποὺ τοῦ φανέρωσαν οἱ δαίμονες, μετάνιωσε καὶ ἐξομολο- γήθηκε καθαρά. Ἀργότερα ὁ π. Γαβριὴλ ἔλεγε πὼς ἂν δὲν εἶχε πίστη στὸ Σωτῆρα ἢ ἂν ἡ πίστη του εἶχε κλονιστεῖ, σίγουρα θὰ εἶχε πεθάνει ἀπὸ τὴν ἀπελπισία καὶ τὸν φόβο τῶν δαιμόνων. Ἡ σταθερὴ πίστη του στὸν Κύριο ὅμως τὸν προστάτεψε καὶ τὸν ἔσωσε. 

Καὶ μόνο ποὺ ἄκουσαν τὸ ὄνομα τῆς Παναγίας οἱ δαίμονες ἐξαφανίστηκαν τρομαγμένοι, βρίζοντας καὶ βλασφημώντας. Μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ συνέργησαν καὶ αὐτοὶ ἔστω καὶ ἀθέλητα ν᾿ ἀπαλλαγεῖ ὁ π. Γαβριὴλ ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες του καὶ νὰ εἰρηνέψει, νὰ γίνει ἤρεμος καὶ χαρούμενος. Ἡ ἐμφάνιση τῶν δαιμόνων ἔκανε τὸν π. Γαβριὴλ πιὸ προσεχτικό. Παρατηροῦσε πιὰ κάθε λογισμὸ ποὺ ἦταν ἀντίθετος στὴν σωτηρία του. Μὲ τὸ φωτισμὸ ποὺ τοῦ ἔδινε ἡ ἀδιάλειπτη προσευχή του καὶ μὲ τὴν βοήθεια τῆς θείας Πρόνοιας, ἔβλεπε καθαρὰ τὶς κινήσεις τοῦ νοῦ του καὶ τοὺς πονηροὺς λογισμοὺς ποὺ τοὺς θεωροῦσε ἐχθρούς του καὶ τοὺς καταδίωκε στὴν γένεσή τους ἀκόμα, μὲ τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ. 

Ἀκόμα καὶ μὲ τὴν προσβολὴ ὅμως τῶν λογισμῶν αὐτῶν διέκρινε μιὰ ἔνδειξη τῆς ἀδυναμίας του. Ἔκλαιγε, μετανοοῦσε πάλι καὶ πάλι ὡς τὸν θάνατό του. «Ἡ μετάνοια εἶναι δῶρο Θεοῦ» ἔλεγε. Ταυτόχρονα ἡ ἀπαίσια ὄψη τῶν δαιμόνων καὶ ἡ τρομερὴ ἐντύπωση ποὺ τοῦ ἄφησαν, λειτούργησαν θετικὰ γιὰ τὸν π. Γαβριήλ. Ἀναλογιζόταν τὸν θάνατο καὶ τὸ πέρασμά του στὴν αἰωνιότητα, καθὼς καὶ τὰ βάσανα πού ᾿χε νὰ τραβήξει ἡ ψυχὴ ἀπὸ τὰ τελώνια. Πῶς μπορεῖ νὰ προστατευτεῖ ὁ ἄνθρωπος ἀπ᾿ αὐτά; Πῶς μπορεῖ νὰ λάβει τὴν βοήθεια τοῦ Χριστοῦ, νὰ ἐνισχυθεῖ ἀπὸ τὶς μεσιτεῖες τῆς Βασίλισσας τῶν Οὐρανῶν; Ἡ Προστασία Της εἶναι τόσο φοβερὴ στοὺς δαίμονες!

Ὁ π. Γαβριήλ προσευχόταν 

καί ζητοῦσε ἀπό τόν Θεό νά τόν ἐλεήσει τήν ὥρα τοῦ θανάτου. 

Σάν ἀπάντηση στήν προσευχή του ἄρχισε νά νιώθει, 

πώς ἡ πίστη του δυνάμωνε, 

γέμιζε τήν ψυχή του μέ χαρά καί ἐλπίδα γιά τήν σωτηρία του. 

Ἡ ἀγάπη μπῆκε στήν καρδιά του, ἔνιωθε μέσα του μιά φλόγα,

πού δυνάμωνε τήν προσευχή του 

καί ὁδηγοῦσε ὅλες τίς σκέψεις καί τούς λογισμούς του πρός τόν Θεό. 

Δέν εἶχε ἀνάγκη πιά νά προσπαθεῖ γιά νά μαζεύει τόν νοῦ καί τίς σκέψεις του. 

Ἡ ἀγάπη τόν ὁδηγοῦσε κατ’ εὐθεῖαν στόν Θεό. 

Ἔδινε στά αἰσθήματά του ἀνυψωτική τάση, στόν νοῦ του δύναμη θεωρίας, 

πού ἐλεύθερα καί ἀβίαστα τόν ὁδηγοῦσαν ν᾿ ἀνέβει στά οὐράνια. 

«Ἀργότερα μέ καταλάμβανε φοβερό δέος», ἔγραφε ὁ π. Γαβριήλ. 

Εκ του βιβλίου του Πέτρου Μπότση, 

''Γέροντας Γαβριήλ ὁ Ἀναχωρητής'', σελ. 125-129, Ἀθήνα 1998. Ἐπιμέλ. ἡμετ. 

Αναδημοσίευση εκ του περιοδικού ''ΟΙΚΟΔΟΜΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ'' 

της Ιεράς Μητρόπολης Ωρωπού και Φυλής της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών. 

Τεύχος 2. Δεκέμβριος 2012 - Ιανουάριος 2013. 

Τριμηνιαία έκδοση της Ιεράς Γυναικείας Μονής Αγίων Αγγέλων, Αφιδνών Αττικής. 

Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

ΓΙΑΤΙ ΑΔΙΚΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΕΥΣΕΒΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΦΤΩΧΟΙ

Κάποτε ένας άγιος γέροντας 

προσευχόταν στο Θεό να του αποκαλύψει το μυστήριο, 

γιατί άνθρωποι δίκαιοι και ευσεβείς είναι φτωχοί και δυστυχούν και αδικούνται, 

ενώ πολλοί άδικοι και αμαρτωλοί είναι πλούσιοι και αναπαύονται 

και πως ερμηνεύονται οι κρίσεις του Θεού. 

Ο Θεός θέλοντας να τον πληροφορήσει, 

του έβαλε στην καρδιά λογισμό να κατεβεί στον κόσμο. 

Περπατώντας λοιπόν ο Γέροντας, 

βρέθηκε σ’ ένα δρόμο πλατύ, όπου περνούσαν πολλοί... 

Εκεί υπήρχε ένα λιβάδι και μια βρύση με καθαρό νερό. Ο αββάς, κρύφτηκε στην κουφάλα ενός δένδρου και σε λίγο, να που περνά ένας άνθρωπος πλούσιος, που ξεπέζεψε και κάθισε να φάει. Εκεί που αναπαυόταν, βγάζει ένα πουγκί με εκατό φλουριά, για να τα μετρήσει.. Αφού τα μέτρησε, νόμισε πως τα έβαλε πάλι μέσα στο ρούχο του, εκείνα όμως έπεσαν κάτω στη γη. Σηκώθηκε λοιπόν και καβαλίκεψε το άλογο του, αφήνοντας εκεί τα φλουριά. Έπειτα πέρασε από εκεί άλλος οδοιπόρος, για να πιεί νερό. Βρίσκει τα φλουριά, τα παίρνει και φεύγει γρήγορα. 

Κατόπιν ήλθε άλλος φτωχός πεζοδρόμος, φορτωμένος και κουρασμένος, και κάθισε κι αυτός να αναπαυτεί. Ενώ έβγαζε ένα παξιμάδι για να φάει, έρχεται και ο πλούσιος και πέφτει πάνω στο φτωχό κα του λέει με θυμό: « Γρήγορα, δος μου τα φλουριά που βρήκες». Ο φτωχός με όρκους μεγάλους έλεγε πως δεν είδε τέτοιο πράγμα. Τότε ο πλούσιος άρχισε να τον δέρνειμε τη βίτσα του λουριού του αλόγου του και με ένα χτύπημα τον σκότωσε. Και άρχισε να ψάχνει όλα τα ρούχα και τα πράγματα του φτωχού, και επειδή δε βρήκε τίποτε έφυγε πολύ λυπημένος. 

Ο αββάς βλέποντας όλα αυτά έκλαιγε και σπαρασσόταν η καρδιά του για τον άδικο φόνο και παρακαλώντας τον Κύριο έλεγε: «Κύριε, ποια είναι η βουλή Σου και πως υπομένει αυτά η αγαθότητα Σου; Τότε παρουσιάσθηκε Άγγελος και του είπε: μη λυπάσαι, Γέροντα, διότι όλα με το θολή του Θεού γίνονται, αλλά κατά παραχώρηση, άλλα για παίδευση και άλλα για οικονομία. Μάθε, λοιπόν, ότι αυτός που έχασε τα φλουριά είναι γείτονας εκείνου που τα βρήκε. 

Ο δεύτερος είχε περιβόλι αξίας εκατό φλουριών, αυτό δε ο πλούσιος ως πλεονέκτης που ήταν, το πήρε δικαστικώς μόνο για πενήντα φλουριά. Κι επειδή παρακαλούσε ο φτωχός περιβολάρης το Θεό να κάνει εκδίκηση, οικονόμησε ο Θεός έτσι και τα έδωσε διπλά αντί πενήντα φλουριά, εκατό. Εκείνος δε ο άνθρωπος που φονεύτηκε άδικα, είχε κάνει φόνο, επειδή, όμως, είχε έργα χριστιανικά και θεάρεστα, θέλοντας ο Θεός να τον σώσει και να τον καθαρίσει από την αμαρτία του φόνου, οικονόμησε να σκοτωθεί άδικα, για να σωθεί η ψυχή του. 

Αυτός δε, ο πλεονέκτης, που έκανε το φόνο, έμελλε να κολασθεί από την πλεονεξία του, γι αυτό τον άφησε ο Θεός να πέσει στο αμάρτημα του φόνου, για να πονέσει η ψυχή του και να ζητήσει μετάνοια. Και να τώρα, αφήνει τον κόσμο και πάει να γίνει μοναχός. 

Λοιπόν πήγαινε τώρα στο κελί σου 

και μην πολυεξετάζεις τις κρίσεις του Θεού, 

διότι είναι ανεξερεύνητες και ανεξιχνίαστη 

η προνοητική των πάντων του Θεού διακυβέρνηση 

και δεν φθάνει ο νους και η δύναμη της γνώσεως του ανθρώπου 

να κατανοήσει τα θεία μυστήρια. 

Γι αυτό κάθε άνθρωπος πρέπει να λέει: 

«δίκαιος ει, Κύριε, και ευθείαι αι κρίσεις Σου» 

και από την απόλυτη πίστη του θα σωθεί, 

καθώς λέγει η Γραφή: 

«ο δίκαιος εκ πίστεως ζήσεται». 

Αφού άκουσε αυτά από τον άγγελο ο Αββάς, δόξαζε το Θεό!

Γεροντικόν

Ο ΠΟΝΤΙΚΟΣ ΚΑΙ Ο ΚΑΛΟΓΕΡΟΣ

Κάποτε χριστιανοί μου, κάποιος μοναχός, 

έφυγε από το κοινόβιο και την ευλογημένη υπακοή 

και πήγε στην έρημο να γίνει ησυχαστής. 

Ο λογισμός του απαιτούσε να αφοσιωθεί μέρα νύχτα στη μελέτη 

και θεωρία του ονόματος του Ιησού Χριστού και μάλιστα στο μυστήριο 

της Τριαδικότητος του Αγίου Θεού. 

Έτσι πίστευε, ότι θα μπορούσε μέσα στην ερημιά και στη γαλήνη της ησυχίας 

να ενωθεί με τον Θεόν 

χωρίς μέριμνες και χωρίς σκοτούρες. 

Ύστερα όμως από δύο τρεις ημέρες, δεν μπορεί κανένας να αντέξει και παραπάνω εδώ που τα λέμε, σε κάποια στιγμή των ιερών του στοχασμών, αισθάνθηκε κοντά του την παρουσία κάποιου; Τι ήταν; Ένα μικρό ποντίκι. Είχε ανεβεί στην μπαλωμένη και τρύπια παντούφλα του, και μύριζε το μεγάλο δάκτυλο του ποδιού του. 

Έτσι αποσπάσθηκε η προσοχή του και ήταν αδύνατον να κρατήσει αμετακίνητο το νου του, στην ενθύμηση του Θεού και στην προσευχή του. Το είδε και είπε μέσα του: «Εγώ άφησα τα πάντα για να επικοινωνώ αμέριμνα και σωστά με τον Θεόν και να έρχεται τώρα να μου την χάλασε ένας ποντικός. 

Ε, αυτό δα, παρατραβάει το κορδόνι, και λέγει νευριασμένος στο ποντίκι, δυνατά τώρα: – «Γιατί βρε σιχαμένο μου διακόπτεις την προσευχή μου;» – «Γιατί πεινάω», απάντησε το ποντίκι. Και ο ησυχαστής ανταπάντησε με αγανάκτηση, χωρίς να αναρωτηθεί, πως το ποντίκι μίλησε με ανθρώπινη φωνή: 

Φύγε από δω βρε μαγαρισμένο, εγώ προσπαθώ με χίλιους κόπους να δω πως θα ενωθώ με τον Θεό, και συ ήρθες να μου ζητήσεις να ασχοληθώ με την κοιλιά σου;» και φραπ, τίναξε το πόδι του και πέταξε τον ποντικό στην απέναντι γωνία της σπηλιάς του. Και τότε το ποντίκι γυρίζει και με πολύ ηρεμία, αφού τον κοίταξε στα μάτια, του απάντησε, με ανθρώπινη γλώσσα: 

– «Μάθε το μία για πάντα, πάτερ, 

αν δεν μπορέσεις να ενωθείς με τους γύρω συνασκητάς σου 

και με τον γέρο Αββακούμ, που ψήνεται στον πυρετό, 

και πεθαίνει από την πείνα μέσα σε μία διπλανή σου σπηλιά, 

αλλά και με τον κάθε Αββακούμ, 

δηλαδή τον πλησίον σου, που πονάει και υποφέρει, 

που πεινάει και διψάει και κείται γυμνός και πληγιασμένος, 

και δεν τον συμπονέσεις, και δεν του σταθείς στα προβλήματά του, 

τότε, ποτέ, μα ποτέ δεν θα μπορέσεις να ενωθείς 

με τον Θεόν της αγάπης και του ελέους». 

Και χάθηκε ο ποντικός.

Πρωτοπρεσβύτερος π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΗΣ ΑΜΦΙΑΛΗΣ 1899 - 1966 (Γ' ΜΕΡΟΣ)

Ο π. Ιωάννης εκοιμήθη την 27ην Ιανουαρίου 1966 και την αγίαν του ψυχήν 

παρέλαβον Άγγελοι και δη ο Αρχάγγελος Μιχαήλ, 

όπως του είπε προαναγγείλει ο ίδιος. 

Τα εναέρια τελώνια δεν είχον καμμίαν εξουσίαν επί του Γέροντος, 

καθ' ότι ήτο ούτος αγιότατος, ψυχή τε και σώματι. 

Τα θαύματα του π. Ιωάννου, 

τα εν τη ζωή και τα τοιαύτα, 

τα μετά την κοίμησίν του συνεχίζονται και ήρχισαν να γίνονται γνωστά εις τους πατέρας, 

μοναχάς και λαικούς του Πατρίου Εορτολογίου 

και με την πάροδον του χρόνου κατέστησαν ταύτα γνωστά 

εις άπαντας τους Χριστιανούς. 

Ο παντογνώστης Κύριος και Θεός ημών, Ος αγαπά άπαντας τους ταπεινούς τη καρδία, 

λόγω της Αυτού άκρας ταπεινώσεως αντιδοξάζει τους διξάζοντας Αυτόν, 

ως συμβαίνει και με τον Άγιον Ιωάννην Αμφιάλης. 

Έκαστον έτος, από την παραμονήν της εορτής της Αγίας Τριάδας, πράγματι από τον Εσπερινόν, έως την επομένην ημέραν μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας, αναβλύζει αγίασμα από τον τάφον του οσίου πατρός Ιωάννου. Ενεφανίσθη δε ζων εντός της Ιεράς Μονής Πεντέλης είς ένα τεχνίτην, τον Νικόλαον Βασιλόπουλον, ο οποίος ετοποθέτει μίαν δεξαμενήν ύδατος και ο Άγιος τον εβοήθησεν εις το έργον αυτό. Η εμφάνισις αύτη του π. Ιωάννου έγινε το πρωί της Κυριακής (9:45 π.μ.), την 13ην Ιανουαρίου 1975. Είχον δε ήδη παρέλθει εννέα έτη από την μακαρίαν αυτού κοίμησιν. 

Τέλος, η οσιακή μορφή του Γέροντος ήτο τοιαύτη, ώστε άφησε, κατά τρόπον παράδοξον, αλλ' αποκαλυπτικόν, εις τας δυσχειμέρους και τας αποστατικάς ημέρας μας, έντονα αλλ' επί το πλείστον κεκρυμμένα τα ίχνη της παραδοσιακής πνευματικής του παρουσίας, μεταφράζων εις ζωντανόν βίωμα τον λόγον του Ευαγγελίου, ως οφείλομεν ίνα πράττομεν άπαντες ημείς, οι ευρισκόμενοι ακόμη εν τη στρατευομένη ημών Ορθοδόξω Εκκλησία. 

Την γνησιότητα του του οσιακού βίου του πιστοποιούμεν ημείς σήμερον, όπου ο τεθαμμένος σπόρος βλαστάνει, δικαιωμένης της ορθής πίστεως και της εν Χριστώ ελπίδος του π. Ιωάννου εις την Χάριν του Θεού μας και ουχί εις το ενός εκάστου εξ΄ημών ιδικόν μας ασήμαντον έργον. ''Τα σα εκ των σων Σοι προσφέρωμεν κατά πάντα και διά πάντα''. Τοιούτον βίον οφείλομεν, ίνα διάγομεν άπαντες, οι προσδωκόντες την αιώνιαν Βασιλείαν. 

Ο αείμνηστος πατήρ ημών Ιωάννης ήτο, ως ερρήθη κατ' επανάληψιν, αξιαγάπητος διά τας αρετάς του και την ανεγνωρισμένην υπό πάντων αγιότητά του. Ήτο πολύ ταπεινός, αλλά και πολύ φλογερός εις τα της πίστεως. Ταυτοχρόνως είχεν ούτος και Πατερικόν πνεύμα, τουτέστιν, υπεστήριζε το Παλαιόν Ημερολόγιον, ως ορθότερον και καθορισμένον υπό των αγίων Οικουμενικών Συνόδων, αλλ' επί πλέον και λόγω των προσωπικών του αποκαλύψεων. Οφείλομεν, το ημερολόγιον τούτο άπαντες οι Ελληνορθόδοξοι να ακουλουθώμεν αδιακρίτως και με απόλυτον βεβαιότητα, ως ασφαλή γνώσιν διά την ημών σωτηρίαν, καθ΄ότι και εν τω Ουρανώ τούτο ακολουθείται. 

Ο Όσιος πατήρ Ιωάννης εξεπέρασε τα στενά όρια των πνευματικών του τέκνων και σήμερον πλείστοι άνθρωποι έχουν ακούσει διά τον ιερώτατον βίον του. Ο Κύριος τον ηξίωσε μιας Οσιακής ζωής εν τω κόσμω, μιας λαμπράς δόξης εν τη τελευτή του μακαρίου βίου του και του αιωνίου Παραδείσου μετά την κοίμησίν του. Ο τάφος του κατέστη πηγή ιαμάτων διά τους πιστούς Ορθοδόξους και δη κατά την ημέραν της εορτής της Αγίας Τριάδος, όπου βγαίνει από τον τάφον του π. Ιωάννου αγίασμα. Καθ' ότι, ''αγαθών γαρ πόνων καρπός ευκλεής''. 

Είναι πολύ δύσκολον δι' ημάς τους απερροφημένους από την κοσμικότητα, να ίδωμεν την αγιότητα των εκλεκτών του Κυρίου, οι οποίοι ουδέποτε έπαυσαν να υπάρχουν, διά τούτο υπάρχει ακόμη και ο κόσμος, διότι κρύπτουν ταύτην κάτω από την μεγάλην ταπεινοφροσύνην των. Ο 20ος αιών ανέδειξεν αρκετούς Αγίους εις την Ελληνικήν Ορθόδοξον Εκκλησίαν, ως τον Άγιον Νεκτάριον, τον Άγιον Νικόλαον Πλανάν, τον Άγιον Ιερώνυμον Αιγίνης και άλλους Αγίους πατέρας, ως τον Άγιον Γέροντά μας, τον π. Ιωάννην. 

Ημείς οφείλομεν, ίνα υπομένομεν όλα τα ανιαρά και ενδεχόμενα (υπό Θεού επιτρεπόμενα), Χάριτι Χριστού. Συχνάκις επαναλαμβάνοντες εν' αυτοίς το ''δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν'' κατά τον Θείον Χρυσόστομον και θεία Χάριτι να ακολουθώμεν τους αγίους μας εν ζωή, ίνα ευρεθώμεν μετά τούτων και εις την άλλην, την αιωνίαν τοιαύτην. 

Εν κατακλείδι, οι καιροί σήμερον είναι χαλεποί και πολύ κρίσιμοι διά την εν γένει ζωήν του Ορθοδόξου Παραδοσιακού ημών Έθνους. Το φορτίο του καθ' ημέραν μόχθου και της ασυγχωρήτου αποστασίας, μέρους των Ελληνορθοδόξων από το 1924 και ο εθνικός πόνος διά τα όσα συμβαίνουν εις την χώραν μας από το 1974, μέγας.

Άπαντες οι θεσμοί κλονίζονται, 

όπως και η επίσημος Εκκλησία με τον Οικουμενισμόν, 

η πολιτεία με την διαφθοράν, η παιδεία με την απαξίωσιν, 

η οικονομία με την απεμπόλησίν της και το κοινωνικόν ημών σύστημα 

καθ' ολοκληρίαν με την απόρριψιν του από τους εγχωρίους και ξένους θιασώτας της ''Νέας Εποχής,'' 

τους προδρόμους του ''μεσσίου''  των. 

Τούτο εστί το κόστος της αμαρτίας! 

Η απώλεια της θείας Χάριτος, ως άτομα και Έθνος. 

Τα φωτεινά παραδείγματα εκλείπουν και διά τούτο ο βίος των νέων αγίων μας, 

ως του π. Ιωάννου, 

παίζουν σημαντικόν ρόλον εις την εσωτερικήν, πνευματικήν ενίσχυσιν των Ορθοδόξων, 

οι οποίοι θα επιλέξουν εν μετανοία να μιμηθούν τον βίον των 

και το ευχόμεθα εις άπαντας τους εν Χριστώ αδελφούς μας!

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, στο μονοτονικό σύστημα, επιμέλεια και παρουσίαση κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ. 

Εκ του συγγράματος του Δρς Ιωάννη Καλλανιώτη, καθηγητή του πανεπιστημίου του Scranton 

με τον τίτλο: ''ΑΓΙΟΙ ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ: 

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΑΜΦΙΑΛΗΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ (1899 - 1966).  

Από την ανάρτηση έχουν αφαιρεθεί οι παραπομπές του συγγραφέως με ευθύνη ημετέρα, 
προκειμένου το κείμενο να καταστεί έτι ευανάγνωστο στους αναγνώστες. 
Σελίδες 14 - 16. 
Η εικόνα της ανάρτησης ανήκει στον David Khidasheli.

Άγιος Ιωάννης της Αμφιάλης