Η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ

Απορεί κανείς, με αγαθή έκφραση εκκολαπτόμενου νηπίου, 

πως γίνεται από την μια, 

να υπερασπίζεται κανείς την άρτια ακεραιότητα της  Πίστης, 

κι από την άλλη να το επιτυγχάνει με ένα ψυχωτικό σύνδρομο παραβατικού αυταρχισμού, 

έναν θρασύ και δυσώδη τρόπο εγερμένου όχλου, 

που εκ του αποτελέσματος ανατρέπει άρδην τον φιλότιμο νοούμενο σκοπό! 

Ο ανεπίγνωστος ζηλωτισμός, 

που δεν γνωρίζει ποιμενικές μάντρες και στρατολογημένα ποιμνιοστάσια 

κινείται χωρίς θεολογικό υπόβαθρο, 

που προάγει το Χριστολογικό ήθος και η Αγιοπνευματική Χάρις της Τρισηλίου Θεότητας,  ακριβώς, 

γιατι ο ενεργών δηλώνει απών ή ωσεί παρών 

στην -αποκαλυπτικά- μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας. 

Δυστηχώς, πολλοί χριστιανοί μας (ειδικευμένοι διαδικτυακά, ως δεικτικοί δογματοπλάστες στα περί Πίστεως) εγείρουν μία -φασιστικά- επηρμένη γλώσσα λαικής εμποροπανήγυρης, έναν καθ' όλα χυδαίο, εκμαυλιστικό λόγο εκούσιου, πνευματικού θανάτου κι έναν χειριστικά κινούμενο, λεκτικό τραμπουκισμό, όλα αυτά υπό το κράτος της υπεράσπισης της Πίστης. 

Απορεί κανείς, με αγαθή έκφραση εκκολαπτόμενου νηπίου, πως γίνεται από την μια να υπερασπίζεται κανείς την ακέραιη αρτιότητητα της Ορθόδοξης Πίστης, κι από την άλλη να το επιτυγχάνει με ένα ψυχωτικό σύνδρομο παραβατικού αυταρχισμού, έναν θρασύ και δυσώδη τρόπο εγειρμένου όχλου, που εκ του αποτελέσματος ανατρέπει άρδην τον φιλότιμο νοούμενο σκοπό! Ο ανεπίγνωστος ζηλωτισμός, που δεν γνωρίζει ποιμενικές μάντρες και στρατολογημένα ποιμνιοστάσια κινείται χωρίς θεολογικό υπόβαθρο, που προάγει το Χριστολογικό ήθος και την Αγιοπνευματική Χάρι της Τρισηλίου Θεότητας, ακριβώς, γιατι ο ενεργών δηλώνει απών ή ωσεί παρών στην -αποκαλυπτικά- μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας. 

Το να αποκαλείς τον αιρεσιάρχη διδάσκαλο του Οικουμενισμού κ. Βαρθολομαίο, ως ''Βοθρολομαίο'', αυτό δεν είναι θεολογικός λόγος, ούτε εξαγνιστική κομπορρημοσύνη, που ανατρέπει αφαιρετικά τον αποφατικό λόγο. Το να αποκαλεί κανείς τους -επί σκοπού- διακινούμενους λαθρομετανάστες ως ''πιθήκους'', ''τετράποδα'' και ''μαιμούδες,'' αυτομάτως έχει διαγράψει από την πνευματικά(;) κονιορτοποιημένη, ετεροζυγική ζωή του το ''κατ' εικόνα και ομοίωση,'' το ''Σύμβολο της Πίστεως,'' την ''Κυριακή Προσευχή'' και πλείστες άλλες ιερές Ακολουθίες στην ορθόδοξη Λατρεία της Εκκλησίας μας. 

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μιλώντας για τον ευγενή και ευπροσήγορο λόγο του Χριστιανού, που πρέπει να διέπεται από το Χριστοκεντρικό ήθος και την Χριστολογική ευγένεια και πραότητα, σημειώνει πως ''αυτός (ο χριστιανός) δεν μπορεί να έχει καμμιά σχέση με τις φωνές της αγοράς, της πλατείας, των υπαίθριων θεάτρων ή του ιπποδρόμου, εκεί δηλαδή που ο Χριστός περισσεύει στα χείλη των ανθρώπων)! Εξάλλου, πολλοί εκ των χριστιανών μας έχουν συνταυτίσει απερινόητα μ' έναν υπολανθάνοντα και ολέθριο τρόπο, την Ορθοδοξία με τον Εθνικισμό, λες και μπορεί να ταυτοποιηθεί η ταπεινότητα με την αλαζονεία, η μειλιχιότητα και η ευπροσηγορία με την έπαρση και τον εγωισμό ή η φιλανθρωπία με τον σωβινισμό. 

Η Εκκλησία, ως πνευματικός κρουνός θεραπευτικών ιαμάτων, αλλά κυρίως, ως πνευματική αποκάλυψη του Θεού Λόγου και της αγιοπνευματικής χάριτος του τρίτου προσώπου της Αγίας Τριάδος δεν μπορεί να συνταυτισθεί με κανέναν ιδεολογικοπολιτικό ισμό, απλά, γιατι είναι εκ των ουκ άνευ ασύντακτες και αντίρροπες δυνάμεις. 

Μόνο ο Ελληνισμός, ως φυλετικός αποδέκτης, ως ακάματος σκαπανεύς εργάτης του Ευαγγελίου και ως διαχρονικός φύλαξ της Πατερικής Ορθοδοξίας δύναται να συνταυτισθεί απόλυτα στο πέρασμα δύο χιλιάδων -και έτι- χρόνων χριστιανικής ομολογίας. Κάποιος περιηγητής του Αγίου Όρους του Άθωνα συνάντησε κάποτε, κάποιον γέροντα, ασκητή και του είπε: - Γέροντα αγαπώ την Εκκλησία, γιατι είμαι Εθνικόφρων. - Όχι παιδί μου, του απάντησε ο γέροντας, δεν αγαπάς την Εκκλησία. Αγαπάς μόνο την Ορθοδοξία, αλλά ως ιδέα! Εγώ, που σου ομιλώ είμαι Θεόφρων και πάνω από τον Θεό μου δεν βάζω, ούτε την πατρίδα μου, που σε λίγο θα μου είναι ξένη και παρεπίδημη. 

Αγωνίσου παιδί μου για την πατρίδα σου σαν ένας καλός πατριώτης, αλλά περισσότερο αγωνίσου για την σωτηρία της ψυχής σου και της ψυχής του πλησίον σου''. Ο ανεπίγνωστος ζηλωτής του διαδικτύου υβρίζει, διαπομπεύει, ειρωνεύεται, εξεγείρεται, αποθρασύνεται και εκρήγνυται κάθε φορά υποβοηθούμενος υπό την δεξιάν πλάνην του οικείου δαίμονος. 

Δεν ευσχημονεί, δεν φέρεται με Χριστολογικό ήθος και αγιοπνευματική χάρι ευγενείας και πραότητος, αλλά μπροστά στην εγωική διεκδίκηση της Αλήθειας ή της δικής του αλήθειας εκρήγνυται, διαρικνύεται και εντέλει συντρίβεται και αποκαθηλώνεται υπό το ''ψευτοθεοκρατικό'' κράτος του αντίδικου διαβόλου.

Τα λόγια του Παύλου,
του Αποστόλου των Εθνών, στην Α' προς Κορινθίους επιστολή του,
λες και γράφτηκαν αποκλειστικά γι' αυτόν:
''Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν,
και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν,
αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί.
Και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντα μου,
και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι, αγάπην δε μη έχω,
ουδέν ωφελούμαι.
Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί,
η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται,
ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται,
ου λογίζεται το κακόν,
ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία,
πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει.
Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει!'' 

Εύχεσθε!

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος