Η Ρώμη αποσχισθείσα της Ανατολής το 1054
ηκολούθησε έκτοτε ιδικήν της πορεία εις πλείστα θέματα πίστεως καί λατρείας,
αλλ' εσυνέχιζε να διατηρεί το Ιουλιανόν Ημερολόγιον.
Το 1582 ο πάπας Γρηγόριος ΙΓ' άλλαξε το ημερολόγιον δημιουργήσας το Γρηγοριανόν,
το οποίον ανέτρεπε τον Πασχάλιον Κανόνα της Α' Οικουμενικής Συνόδου.
'Οταν αντελήφθη,
ότι οι Ορθόδοξοι δεν ηκολούθησαν την καινοτομίαν του
και έτσι μόνος του έθεσε ένα ακόμη φραγμόν μεταξύ Ορθοδοξίας και παπισμού,
ηθέλησε διά διαφόρων πρεσβειών, επιστολών και δώρων
να παρασύρει τό Οικουμενικόν Πατριαρχείον προς το μέρος του.
Ο τότε Πατριάρχης Ιερεμίας Β' αντέκρουσε επιτυχώς τα επιχειρήματα των παπικών
και εν συνεχεία συνεκάλεσε Πανορθόδοξον Σύνοδον εις Κων/πολιν τό 1853,
όπου μετείχαν και οι Πατριάρχαι Αλεξάνδρειας Σύλβεστρος και Ιεροσολύμων Σωφρόνιος,
κατά την οποίαν κατεδικάσθη η ημερολογιακή αλλαγή.
Το αυτό έπραξε ο Ιερεμίας και το 1587 και το 1593,
λόγω της εμμονής των παπικών να παρασύρουν τους Ορθοδόξους.
Τα έτη περνούσαν, αλλά η παπική προπαγάνδα εσυνεχίζετο, δια τούτο το 1848 ο Κων/λεως 'Ανθιμος εξέδωκε Εγκύκλιον που υπεγράφετο και υπό των λοιπών τριών πατριαρχών, δια της οποίας κατεδικάζετο κάθε νεωτερισμός, ως «υπαγόρευμα του διαβόλου». Το 1902 ανεκινήθη και πάλιν το θέμα δια της πραγματείας του εκ Σμύρνης μαθηματικού Πολυδώρου, ο οποίος ισχυρίζετο, ότι το Γρηγοριανόν ημερολόγιον είναι επιστημονικώς ορθότερον και συνεπώς προτιμητέον. Η Επιτροπή που εξήτασε το θέμα απέρριψε απάσας τας θέσεις του Πολυδώρου, υποστηρίξασα, ότι «...ευπροσδέκτως τω Θεώ εορτάζουσιν ουχί οι αστρονομικήν ακρίβειαν επιτηδεύοντες περί την τήρησιν των καιρών, αλλ’ οι άκριβείς περί την ευσέβειαν».
Ο πατριάρχης Ιωακείμ εζήτησε εν συνεχεία και την γνώμην των λοιπών Ορθοδόξων Εκκλησιών δια την Εισήγησιν Πολυδώρου, αι οποίαι με την σειράν των, την απέρριψαν. Η σπουδαιοτέρα όμως καταδίκη τού Γρηγοριανού ημερολογίου εγένετο υπό του πατριάρχου Ιωακείμ Γ' εις τήν ανταπάντησίν του προς τους προκαθημένους των Ορθοδόξων Εκκλησιών, όπου γράφονται και τα εξής σημαντικά: «...το δε παραφυλάσσοντας το Ιουλιανόν εορτολόγιον ημών αμετακίνητον υπερπηδήσαι μόνον δεκατρείς ημέρας, ώστε συμπίπτειν τας μηνολογίας ημών τε και των ετέρω (Γρηγοριανώ) ημερολογίω κατακολουθούντων, ανόητον και άσκοπον είναι... Ημείς γαρ ουδαμώς από εκκλησιαστικής απόψεως υποχρεούμεθα μεταλλάττειν ημερολόγιον». (Ι. Καρμίρη, ΔΣΜ, Β', 946 ιβ).
Αλλά και εσχάτως η Εισήγησις της Εκκλησίας της Ελλάδος προς την μέλλουσαν να συνέλθη Πανορθόδοξον Σύνοδον, αναφέρουσα το ανωτέρω κείμενον, συμπεραίνει: ''Ατυχώς η φωνή αύτη της συνέσεως ηγνοήθη και μηδενός Εκκλησιαστικού λόγου συνωθούντος διωρθώθη το Ιουλιανόν Ημερολόγιον και η Εκκλησία διηρέθη εις δεχομένας την διόρθωσιν και αποριπτούσας αυτήν», (σελ. 31). Όπως είδαμε μέχρι το 1902 το Οικ. Πατριαρχείον, όχι μόνον απέρριπτε κάθε πρότασιν αλλαγής του ημερολογίου, αλλά σθεναρώς και μετά παρρησίας ομολογούσε, ότι η Ορθοδοξία αποτελεί την Εκκλησίαν, την μοναδικήν και σώζουσαν.
Εις την ανωτέρω ανταπάντησιν του παριάρχου Ιωακείμ γράφονται και τα εξής σημαντικά, υπενθυμίζοντα ημέρας δόξης της Ορθοδόξου Εκκλησίας. ''Εξ ημών (των Ορθοδόξων) δέον να υπάρχει στερεά ομολογία της αληθείας, της ημετέρας Οικουμενικής Εκκλησίας, ως του μόνου φύλακος της κληρονομιάς του Χριστού και της μόνης σωτηρίου κιβωτού της θείας Χάριτος''. ''Το της χάριτος κράτος... τη Εκκλησία αυτού προς κυβέρνησιν παραδοθέν, κυβερνάται μόνον υπό της Εκκλησίας της τηρησάσης αμόλυντον την πίστιν και την ομολογίαν''. ''Εν και μόνον είδος εισόδου υπάρχει εις την οδόν, την αλήθειαν και την ζωήν, και τούτο έστιν η ειλικρινής πίστις αμόλυντος και σταθερά, όπως παρελάβομεν αυτήν παρά του Κυρίου και σωτήρος ημών Ιησού Χριστού και των αγίων Αυτού μαθητών δογματισθείσαν εν ταις επτά εκείναις Οικουμενικαίς Συνόδοις, τόσο υπό την άποψιν της διδασκαλίας, όσον και υπό την άποψιν της εκκλησιαστικής κανονικής πειθαρχίας...
Η επιθυμία ημών εστίν η αυτή, όπως πάντες οι ετερόδοξοι έλθωσιν εις τον κόλπον της Ορθοδόξου Εκκλησίας του Χριστού), της μόνης δυναμένης δούναι αυτοίς την σωτηρίαν''. Και αλλού: «Εν τω παρόντι εσμέν ηνηγκασμένοι, ίνα σκεπτώμεθα ου τοσούτον περί της απαλύνσεως των ημετέρων σχέσεων προς τους χριστιανούς της Δύσεως και της φιλαδέλφου προσελκύσεως των κοινοτήτων αυτών εις την μεθ' ημών ενότητα, όσον περί ακαταπαύστου και άγρυπνου υπερασπίσεως των πεπιστευμένων ημίν λογικών προβάτων από των αδιαλείπτων επιβουλών και πολυειδών δελεασμάτων των λατίνων και των Προτεσταντών''. Τα ανωτέρω μας υπενθυμίζουν άριστα το πνεύμα της Εγκυκλίου του Οικουμενικού Πατριαρχείου του έτους 1895 προς τον πάπα της Ρώμης Λέοντα.
Η αυτή ομολογία, ο αυτός παλμός! Πώς κατόπιν αυτών κατωρθώθη η αντικανονική αλλαγή του ημερολογίου; Τί εμεσολάβησε; Καθ' ημάς δύο σπουδαία γεγονότα, που απετέλεσαν σταθμούς δια την μετέπειτα ανορθόδοξον πορείαν του Φαναρίου: Η Πατριαρχική Εγκύκλιος του 1920 και το ''Πανορθόδοξον'' Συνέδριον του 1923 εις Κων/λιν. Πριν τα δούμε όμως λεπτομερέστερον θα πρέπει να γνωρίσωμε, τι είναι η λεγόμενη Οικουμενική Κίνησις ή Οικουμενισμός, καρπός των οποίων είναι τα ανωτέρω γεγονότα. Οδηγός μας στην γνωριμία μας με τον Οικουμενισμόν θα είναι το έργον: ''Ο Οικουμενισμός χωρίς μάσκα'' του γνωστού νεοημερολογίτου αρχιμ. Χαραλ. Βασιλοπούλου (+), ώστε να μην νομίσει κανείς εκ των αναγνωστών μας, ότι υπερβάλλομεν ή ότι τα βλέπομεν τα πράγματα «στενά», εκ της παλαιοημερολογιτικής και μόνο σκοπιάς. ''Ο θρησκευτικός Οικουμενισμός της σήμερον είναι Κίνησις δια την ένωσιν των αιρετικών ομολογιών τής Δύσεως μετά της Ορθοδοξίας κατ' αρχάς και εις δεύτερον στάδιον δια την ένωσιν όλων των θρησκειών εις ένα τερατώδες κατασκεύασμα, εις μίαν Πανθρησκείαν.
Τελικόν όμως σκοπόν έχει να εξαφανίσει μέσα σ' αυτό το χωνευτήρι τον Χριστιανισμόν και ιδίως την Ορθοδοξίαν, που κατέχει την αλήθειαν. Σκοπεύει δε εις την τελική φάση του σκοτεινού του σχεδίου να αντικαταστήσει την λατρεία του ενός Θεού με την λατρεία του Σατανά! Αυτό φαίνεται εκ πρώτης όψεως απίστευτο. Και όμως, αυτό κυρίως επιδιώκει ο πολυδαίδαλος μηχανισμός της οικουμενικής Κινήσεως, δια την δραστηριότητα της οποίας, τόσον συχνά ακούμε στις ημέρες μας να γίνεται λόγος''. Ο Οικουμενισμός, όπως αποδεικνύεται από στοιχεία σοβαρά και αδιάσειστα, που θα διαβάσεις, αναγνώστα, στην συνέχεια, είναι ένα σατανικό κατασκεύασμα των σκοτεινών Δυνάμεων. Είναι μια μεγάλη, φοβερή και τρομερή αίρεσις ή μάλλον παναίρεσις.
Είναι μία σύνθεσις θρησκειών, φιλοσοφιών και παραδόσεων σε μια τραγελαφική ενότητα. Είναι μια δολία πλάνη, καταστρωμένη με σατανικό σχέδιο, η οποία υποστηρίζει, ότι πουθενά δεν υπάρχει η μοναδική, η απόλυτος, η ενιαία αλήθεια. Ούτε και στην Ορθοδοξία! Έτσι ο Οικουμενισμός καταντά ένα τέρας, που καταβροχθίζει τα πάντα. Καταντά ένα καμίνι, που προσπαθεί να χωνέψει και συγκεράσει όλες τις θρησκείες. Είναι ένας νεώτερος αιρετικός Συγκρητισμός, που υπόσχεται να λύσει όλα τα προβλήματα. Ο δε Θεός για τον Οίκουμενισμό, είναι ένας αόριστος θεός, που δέχεται εξ' ίσου την λατρείαν όλων των θρησκειών. Για τον Οικουμενισμόν δεν υπάρχει προσωπικός Θεός.
Ο Οικουμενισμός δεν πιστεύει τίποτε, αλλά και τίποτε δεν απορρίπτει στο ανακάτεμα και στην νέα σύνθεση της θρησκείας, την οποίαν επιδιώκει να κατασκευάσει. Δεν υπάρχουν για τον Οικουμενισμό Θρησκείες και Πατρίδες. Με τρόπο επιδέξιο και δήθεν για λόγους ειρηνικής συνεργασίας προβάλλει έμμεσα το σύνθημα: ''Κάτω τα σύνορα!'' 'Ολα λοιπόν συνθλίβονται, αφομοιώνονται και εξαφανίζονται στο αβυσσαλέο στόμα του Οικουμενισμού. Ο Οικουμενισμός είναι μια φοβερή λαίλαψ, που προετοιμάζεται να ξεθεμελιώσει, όπως φαντάζεται, την ''Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν'' του Χριστού. Είναι άγριος τυφών των δυνάμεων του σκότους, που συγκεντρώνει την καταστροφική του μανία εναντίον κυρίως της Ορθοδοξίας, με τον σκοτεινό του πόθο να την εκμηδενίσει και να την αφανίσει.
Και τούτο, διότι γνωρίζει, ότι μόνη η Ορθοδοξία κρατεί ανόθευτη την Αλήθεια και Μόνη αυτή μπορεί να σώσει τον άνθρωπο. ''Τις πέτρες, τις πετούν στις καρυδιές, που έχουν καρύδια'', έλεγε παραστατικά ο Κολοκοτρώνης. Έτσι και ό Οικουμενισμός χτυπά την Ορθοδοξία, διότι αυτή έχει αξία, κατέχει τον θησαυρό της Αλήθειας. Αλλά, ενώ είναι τόσο τρομερά τα σχέδια του Οικουμενισμού, εν τούτοις τα κρύβει επιμελέστατα κάτω από ένα αριστοτεχνικό μανδύα αθωότητος. 'Ολα προχωρούν με μελέτη, με σύστημα, με οργάνωση. Ο Οικουμενισμός σήμερα είναι η εξέλιξις του φοβερού σχεδίου των οργάνων του Σατανά στο πιο κρίσιμο σημείο. Με τον Οικουμενισμό χτυπούν σήμερα με όλας τας δυνάμεις την Εκκλησία του Χριστού οι άσπονδοι και δόλιοι εχθροί της.
Σκοτεινές δυνάμεις και αόρατα επιτελεία έχουν συγκεντρώσει τα πυρά τους στο σκοπό αυτό. Πόλεμος γίνεται και πόλεμος μεγάλος, που δυστυχώς οι πολλοί δεν τον έχουν πάρει καν είδηση. ''Όλοι οι εχθροί του Χριστού ενωμένοι κάτω από έναν αόρατο επιτελείο, που κρύβεται πίσω από ωραίες λέξεις, σοβαροφανείς οργανισμούς και ενωτικά συνθήματα αγάπης, δουλεύουν ημέρα και νύχτα, για να αφανίσουν την αγίαν Του Εκκλησίαν, να νοθεύσουν την Αλήθεια που μας απεκάλυψε ο Θεάνθρωπος και να ματαιώσουν έτσι την σωτηρία του ανθρώπου, να βάλουν δε στην θέση του Χριστού, ως αρχηγό του κόσμου, τον διάβολο, ''ώστε αυτόν εις τον Ναόν του Θεού, ως Θεόν καθίσαι, αποδεικνύοντα εαυτόν, ότι εστί Θεός''. (Β' Θεσσ. β' 4). Αι δυνάμεις του σκότους έθεσαν τελευταίως σε ενέργεια όλα τα μέσα για να μπορέσουν να ξεθεμελιώσουν την Εκκλησία τού Χριστού.
Γενική, λοιπόν, επίθεση επιχειρούν εναντίον της Εκκλησίας εφ' όλων των μετώπων κάτω από την αθώα επωνυμία του Οικουμενισμού. Ο Οικουμενισμός με λίγα λόγια, είναι ένα καταχθόνιο παγκόσμιον Κίνημα, πολιτικόν και θρησκευτικόν, με σκοπόν την υποταγήν της ανθρωπότητος κάτω από μίαν παγκόσμιον Κυβέρνησιν... και την ένωσιν όλων των θρησκειών εις μίαν Πανθρησκείαν, ώστε να έξαφανισθεί ο Χριστιανισμός, να εξαφανισθεί η σώζουσα Ορθόδοξος πίστις και να λατρεύεται στο τέλος, αντί του αληθινού Θεού ο Σατανάς. Δεν εξηγείται διαφορετικά αυτό το πάθος της ενώσεως, αυτή η ασάφεια του ''Διαλόγου της αγάπης'', αυτή η τρομερή απομάκρυνσις από το δόγμα της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. Δεν μπορεί διαφορετικά να εξηγηθεί αυτός ο καλλιεργούμενος σήμερα κλονισμός της Πίστεως στην Παράδοση και η αθέτησις των αποφάσεων των Οικουμενικών Συνόδων.
Ο Αρχιεπίσκοπος του Μόντρεαλ και Καναδά Βιτάλιος, στην Έκθεσή του προς την Σύνοδο των Επισκόπων της Ρωσικής Εκκλησίας της Διασποράς, έγραφε παλαιότερα: ''Αυτοί οι τρεις οργανισμοί: ''Χριστιανική Αδελφότης Νέων (Χ.Α.Ν.), Προσκοπισμός και Παγκόσμιον Συμβούλιον των Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.), είναι έως σήμερον οι τρεις στύλοι επί των οποίων στηρίζεται ολόκληρος η Οικουμενική Κίνησις και εκ των οποίων σταθερώς συμπληρώνει τους πυρήνες των συνεργατών της, των εργατών της και γενικώς το σύνολον του λαού, το οποίον διάκειται ευμενώς προς αυτήν''.
Και εις άλλην περίπτωσιν, προς τους αυτούς επισκόπους: ''Εν τω Παγκοσμίω Συμβουλίω των Εκκλησιών, ως δια ταχυδακτυλουργίας έχουν συνδεθεί και ενωθεί όλαι αι βλασφημίαι, πλάναι και αντιθέσεις ολοκλήρου της πνευματικής ιστορίας της ανθρωπίνης φυλής από του Κάιν και Χαμ, μέχρι του Ιούδα του προδότου, Καρλ Μαρξ, του διαφθορέως Φρόυδ και γενικώς όλων των μικροτέρων και μεγαλυτέρων συγχρόνων βλασφήμων''. Και ποιός κρύβεται πίσω από την Οικουμενικήν Κίνησιν; Πίσω από αυτούς τους Οργανισμούς, Χ.Α.Ν., Προσκοπισμός, Π.Σ.Ε. δουλεύει η Μασωνία και στην τελευταία ανάλυση ο Διεθνής Σιωνισμός. Διότι μη ξεχνάτε, ότι δημιούργημα του Σιωνισμού είναι η Μασωνία και εκείνου το έργον υπηρετεί...
Η μασωνία λοιπόν,
το όργανο αυτό του Διεθνούς Σιωνισμού,
κατευθύνει με τα δυσδιάκριτα νήματα του Οικουμενισμού επιδιώξεις
και σκοπούς,
που είναι εναντίον της Εκκλησίας του Χριστού.
Την συνταρακτική αυτή αλήθεια δεν την κρύβουν οι Μασώνοι,
αλλά με υπερηφάνεια την διακηρύσσουν φανερώς και δημοσίως.
Στο περιοδικό ''Le temple,''
που εκδίδεται στο Παρίσι και που είναι επίσημο όργανο της
Μασωνίας του Σκωτικού τελετουργικού
εδημοσιεύθη το 1946 άρθρο με θέμα:
''η ένωσις των Εκκλησιών'',
εις το οποίον μεταξύ των άλλων εγράφετο:
''... Το πρόβλημα το οποίον ηγέρθη υπό του σχεδίου της ενώσεως των
Εκκλησιών,
αι οποίαι ομολογούν τον Χριστόν,
ενδιαφέρει ζωηρώς την Μασωνίαν και είναι συγγενές προς την
Μασωνίαν,
καθ' όσον περιέχει εν εαυτώ την ιδέαν της παγκοσμιότητος''!...
Εισαγωγή στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα, τίτλος, επιμέλεια και παρουσίαση κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Απόσπασμα εκ του βιβλίου
του μακαριστού Ιερομονάχου π. Θεοδωρήτου Μαύρου:
''Παλαιόν και Νέον.''
Από την ημερoλoγιακή καινοτομία του 1924 στην σημερινή συγκρητιστική αίρεση του Οικουμενισμού.
Σελίδες 9 - 17, Άγιον Όρος - Αθήνα 2000.
Στην φωτογραφία της ανάρτησης
ο Άγιος Φιλάρετος, Μητροπολίτης Ν. Υόρκης και Ανατολικής Αμερικής,
της Ρωσικής Διασποράς (ROCOR).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου