ΟΣΙΟΣ ΑΝΘΙΜΟΣ Ο ΕΚ ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑΣ ΤΥΦΛΟΣ

῾Η ῾Υπεραγία Θεοτόκος προνοεῖ γιά τό ψυχικό παρά γιά τό σωματικό ὄφελος τῶν δούλων Της

᾿Από τόν Βίο τοῦ ῾Οσίου ᾿Ανθίμου τοῦ Τυφλοῦ 

(† 4.9.1782)

Πρώτος σταθμὸς τοῦ ῾Οσίου ᾿Ανθίμου ὑπῆρξε ἡ Χίος, τὸ ἁγιονῆσι τοῦ Αἰγαίου. Στὸ ἴδιο νησὶ κατέφυγαν κι ἄλλοι κολλυβάδες Πατέρες, διωγμένοι ἀπὸ τὸ ῞Αγιον ῎Ορος. ᾿Απὸ τὸ συναξάρι τοῦ ῾Οσίου πληροφορούμεθα ὅτι γιὰ ἕναν ὁλόκληρο χρόνο ἀσκήθηκε μέσα στὴν ἐκκλησία τῆς ῾Αγίας Ματρώνης τῆς Χιοπολίτιδος, δίχως νὰ διευκρινίζεται ὅμως σὲ ποιά τοποθεσία τῆς νήσου βρισκόταν... ῾Ο ῞Οσιος Πατὴρ ἐδίδασκε τὸν Εὐαγγελικὸ λόγο στοὺς πιστοὺς μὲ ἀποτέλεσμα τὸν φωτισμὸ καὶ τὴν καλὴν ἀλλοίωση καὶ μετάνοια πολλῶν ψυχῶν. ῎Εφθασε σὲ μεγάλα ἀσκητικὰ μέτρα. Συνήθιζε πάντοτε νὰ τρώγει λίγο ξερὸ ψωμὶ καὶ νὰ πίνει νερὸ μόνον μετὰ τὴν δύση τοῦ ἡλίου. 

Κοιμόταν ἐλάχιστα πάνω στὰ ψυχρὰ μάρμαρα τῆς ἐκκλησίας, ἐνῶ τὶς ὑπόλοιπες ὧρες τῆς νυκτὸς καλλιεργοῦσε τὴν νοερὰ προσευχὴ τοῦ γλυκυτάτου ᾿Ιησοῦ του... Κάποια νύχτα, ἐνῶ προσευχόταν μπροστὰ στὴν εἰκόνα τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου, ἀποκοιμήθηκε καταπονημένος. Τότε ἀξιώθηκε νὰ δεῖ τὴν ἀκόλουθη ὀπτασία: Παρουσιάσθηκαν μπροστά του δυὸ λαμπροφόροι νέοι, οἱ ὁποῖοι τοῦ εἶπαν: «῎Ανθιμε, ἀκολούθησέ μας γιὰ νὰ σὲ ὁδηγήσουμε ἐκεῖ ποὺ μᾶς διέταξε ἡ Κυρία τοῦ παντός». ῞Οταν πέρασαν ἀπὸ σκοτεινοὺς καὶ δυσώδεις τόπους, ὅπου ἀκούγονταν οἰμωγὲς καὶ θρῆνοι αὐτῶν ποὺ προγεύονταν τὴν κόλαση, ὁ ῞Οσιος ὀλιγοψύχησε. ῞Ομως οἱ ῎Αγγελοι ποὺ τὸν συνόδευαν, τοῦ ἔδωσαν θάρρος καὶ τὸν ὁδήγησαν σὲ τόπο φωτεινὸ καὶ εὐωδέστατο. 

᾿Εκεῖ σὲ θρόνο ὑψηλὸ ἀντίκρισε τὴν ὑπερτέραν πάσης κτίσεως ῾Υπεραγία Θεοτόκο. Σπεύδοντας νὰ προσκυνήσει τὴν Μητέρα τοῦ Θεοῦ, ἄκουσε τὴν βροντερὴ φωνή Της νὰ τὸν καθηλώνει στὴ θέση του. «Μακριά, μακριὰ ἀπὸ μένα, διότι ἐναντίον τοῦ συμφέροντός σου μὲ παρακαλεῖς συνεχῶς γιὰ νὰ σοῦ δώσω τὸ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν σου». Τὴν φοβερὴ ἐκείνη ὥρα παρουσιάστηκαν δυὸ ἄλλοι φωτοειδεῖς νέοι (οἱ ῞Αγιοι Γεώργιος καὶ Παρασκευή), οἱ ὁποῖοι κάνοντας ἐδαφιαία μετάνοια στὴν Βασίλισσα τοῦ κόσμου, εἶπαν παρακλητικά: «Δέσποινα καὶ Κυρία τοῦ παντός, γιὰ τὸ αἷμα ποὺ χύσαμε ὑπὲρ τοῦ γλυκυτάτου Υἱοῦ σου καὶ Δεσπότου ἡμῶν, καὶ γιὰ τὴν ἀγάπη, τὴν ὁποία ἔχεις πρὸς Αὐτόν, δέξου τὸν δοῦλον σου ῎Ανθιμο, ὁ ὁποῖος ἔχει σκοπὸ νὰ κτίσει Μοναστήρια πρὸς τιμήν μας». 

Τότε ὁδήγησαν μὲ σεβασμὸ τὸν ῞Οσιο μπροστὰ στὴν Θεομήτορα, ἡ ὁποία τοῦ εἶπε: «῎Ανθιμε, ἐγὼ γιὰ τὴν μεγάλη σου εὐλάβεια καὶ γιὰ τὶς πολλές σου παρακλήσεις, ἀποφάσισα νὰ σοῦ δώσω λίγο φῶς. Γνώριζε ὅμως, ὅτι ἐὰν λάβεις αὐτὸ τὸ πρόσκαιρο, θὰ στερηθεῖς τὸ αἰώνιο». ῾Ο ῞Οσιος ἀμέσως δέχθηκε μὲ ταπείνωση καὶ δάκρυα χαρᾶς τὴν ἀπόφαση, παρακαλῶντας τὴν ῾Υπεραγία Θεοτόκο νὰ πρεσβεύει στὸ θρόνο τῆς Χάριτος γιὰ τὸ συμφέρον τῆς ψυχῆς του, ὥστε νὰ καταταχθεῖ εἰς τὰς αἰωνίους Μονὰς ὅπου οἱ δίκαιοι ἀναπαύονται. ῎Ετσι ὁ Μοναχὸς ῎Ανθιμος παρέμεινε ὡς τὸ τέλος τῆς ζωῆς του ἀόμματος.

Κωνσταντίνου Π. Κανέλλου, Διδασκάλου, ῞Οσιος ῎Ανθιμος ὁ ἐκ Κεφαλληνίας ὁ Τυφλὸς ῾Ιεραπόστολος τοῦ Αἰγαίου'', 
Βίος καὶ ᾿Ασματικαὶ ᾿Ακολουθίαι, σελ. 29-31, ᾿Ιθάκη 2005. 
Αναδημοσίευση από το περιοδικό '''Αγιος Κυπριανός,'' αριθμός τεύχους 340, Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2007, σελ. 88. 
Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ