«Ἐκάθισεν Ἀδάμ, ἀπέναντι τοῦ Παραδείσου,
καί τήν ἰδίαν γύμνωσιν θρηνῶν ὠδύρετο.
Οἴμοι, τόν ἀπάτῃ πονηρᾷ πεισθέντα καί κλαπέντα
καί δόξης μακρυθέντα!
Οἴμοι,
τόν ἁπλότητι γυμνόν,
νῦν δέ ἠπορημένον!
Ἀλλ᾽ ὦ Παράδεισε,
οὐκέτι σου τῆς τρυφῆς ἀπολαύσω,
οὐκέτι ὄψομαι τόν Κύριον καί Θεόν μου καί Πλάστην·
εἰς γῆν γάρ ἀπελεύσομαι ἐξ ἧς καί προσελήφθην.
Ἐλεῆμον, Οἰκτίρμον, βοῶ Σοι·
Ἐλέησόν με τόν παραπεσόντα.»
Kάθισε ὁ Ἀδάμ ἀπέναντι στόν Παράδεισο
καί θρηνώντας τή γύμνωσή του
ἔκλαιγε καί ὠδυρόταν.
Ἀλίμονο σε μένα
πού μ᾽ ἔπεισε μέ ἀπάτη καί ὑπόσχεση ὁ πονηρός
καί μέ ᾽κλεψε στερῶντας μου τή πρωτόπλαστη δόξα.
Ἀλίμονο σέ μένα,
γιατί ἐνῶ ἀπό τήν ἁπλότητα καί ἀκακία μου μποροῦσα νά ᾽μαι γυμνός,
τώρα ἀπ᾽ ὅλα εἶμαι στερημένος.
Παράδεισε, Παράδεισε,
δέν θ᾽ ἀπολαύσω τώρα πλέον τήν τρυφή σου,
δέν θά ξαναδῶ πιά τόν Πλάστη,
τόν Κύριο καί Θεό μου.
Τώρα θά ξαναγυρίσω στή γῆ,
στό χῶμα ἀπ᾽ ὅπου εἶμαι πλασμένος.
Ἐλεήμονα καί Οἰκτήρμονα Κύριε,
σέ Σένα κραυγάζω:
Ἐλέησέ με, τόν ταλαίπωρο καί πεσμένο.”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου