Σάββατο 30 Σεπτεμβρίου 2017

ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΟΥ WWW...

 


Γεννήθηκα στον αστερισμό του www…

Ναι, για μένα μιλάω, για μένα που κλείνω τώρα τα δέκα μου χρόνια.

Για μένα που πηγαίνω στην τετάρτη τάξη του Δημοτικού, για μένα που ξέρω το ξυλίκι και την αμπάριζα μόνο από τις ιστορίες του μπαμπά, όπως σήμερα που είναι εδώ οι φίλοι του και θυμούνται τα παιδικά τους χρόνια στις γειτονιές που μεγάλωσαν.

Μιλάνε για παιχνίδια πρωτόγονα, με ματωμένα γόνατα και μπουνιές.

Για λάσπες στα παπούτσια και σχισμένες μπλούζες …

Τρομάζω όταν τους ακούω.

Σκέφτομαι ότι ο μπαμπάς πρέπει να ήταν πρωτόγονος και απορώ πώς έφτασε να γίνει δικηγόρος.

Απορώ επίσης που η σχέση του με την οθόνη είναι περιστασιακή.

Όταν έρχονται οι φίλοι του, τα κινητά τα αφήνουν στην άκρη, στο τραπεζάκι του σαλονιού.

Αν είναι ανάγκη, θα χτυπήσει, λένε…

Περίεργο αυτό το κινητό ανάγκης!!!

Για μένα η ανάγκη είναι το ίδιο το κινητό, τόση ανάγκη που πολλές φορές σκέφτομαι να μαζέψω τα κινητά τους από τα τραπεζάκια και να τα φυλάξω μέχρι να φύγουνε.

Αν γίνει κάτι, πώς θα ζήσουνε αυτοί οι άνθρωποι χωρίς το κινητό τους;

Πρέπει να τους προσέχω…



Αφήνω τους μεσήλικες των σπηλαίων και μπαίνω στο δωμάτιό μου. Είμαι πανευτυχής που ξαπλώνω στο κρεβάτι μου και παίρνω στα χέρια μου το απόλυτο εξάρτημα ζωής! Το tablet μου!! Δίπλα πάντα το iphone για χρήση εκτός σπιτιού. Είμαι πανευτυχής γιατί δεν θα ματώσω τα γόνατά μου στις πέτρες, δεν θα συρθώ στα χώματα για να παίξω κλέφτες κι αστυνόμους!!! Τι τυχερός που είμαι, αλήθεια! Τι υπέροχο να γεννιέσαι στον αστερισμό του web! Στον θαυμαστό κόσμο της τεχνολογίας !! Εδώ είσαι καθαρός, άνετος, ξάπλα στο κρεβάτι σου και όλος ο κόσμος δικός σου. 


Εδώ παίζεις κρυφτό με τους φίλους σου και δεν ματώνεις ποτέ, απλά σκοτώνεις ανθρωπάκια ή κακά τερατάκια. Καλά κάνεις και τα σκοτώνεις, γιατί πώς θα γίνεις winner και στη ζωή αργότερα; Πρέπει να πετυχαίνεις πάντα τους στόχους σου, να επιβιώνεις σε οποιεσδήποτε συνθήκες, γι’ αυτό λέγονται και παιχνίδια στρατηγικής. Νιώθω ευτυχισμένος γιατί όταν η μαμά μπλοκάρει στον υπολογιστή, φωνάζει εμένα, όταν ο μπαμπάς μπερδεύει τις εφαρμογές στο τηλέφωνο, τον ξεμπερδεύω εγώ. Νιώθω πολύξερος γιατί ξέρω περισσότερα από τους γονείς μου, γιατί όλοι μου οι φίλοι ξέρουν περισσότερα από τους γονείς τους, γιατί είμαστε η γενιά που θα ξέρει περισσότερα από κάθε προηγούμενη! Α! 


Οι φίλοι του μπαμπά φεύγουν. Να πω ένα “γεια” και έρχομαι (δεν θέλω να πω “γεια”, γιατί θα κλείσει η εφαρμογή, αλλά η μαμά με φωνάζει. Θα κάνω τον ευγενικό μην της έρθει καμιά κακιά ιδέα και μου κλείσει το internet!! Θα πεθάνω…) Οι φίλοι έφυγαν. Ο μπαμπάς κλείστηκε στο γραφείο του και βλέπω τη μισάνοιχτη πόρτα του. Η μαμά διαβάζει στο σαλόνι. Συχνά η μαμά έχει ένα βιβλίο στο χέρι. Απορώ γιατί… Αφού έχει κινητό, τι το θέλει το βιβλίο; Βλέπω τον μπαμπά να γράφει και να σβήνει πάνω σε χαρτιά με έναν ενοχλητικό θόρυβο. – Αμάν αυτό το χρατς, χρουτς βρε μπαμπά!!! 


Αφού έχεις επεξεργαστή στο word, τι τσαλακώνεις και ξανατσαλακώνεις τη χαρτούρα; Ο μπαμπάς σταμάτησε, έκανε ένα μπαλάκι το χαρτί που κρατούσε και το πέταξε με κίνηση μπασκετμπολίστα στο καλάθι του γραφείου του. – Έλα εδώ, δεκάχρονο τζίνι, μου είπε. Κρατούσε στα χέρια τα στυλό και τα χαρτιά, μερικά γραμμένα, μερικά λευκά. – Λοιπόν, μικρό τζίνι της νέας εποχής, μάθε ότι στο χαρτί και στο μολύβι γράφτηκε η ζωή και η ιστορία των ανθρώπων. Οι αρετές και οι αμαρτίες τους, οι φρικαλεότητες και τα αριστουργήματα του λόγου και της σκέψης τους. Τα μαρτύρια των πρωτοπόρων του πνεύματος, οι μεγάλες ανακαλύψεις και τα θαυμαστά έργα που κοσμούν τον πλανήτη σε όλα τα μέρη της γης, σχεδιάστηκαν με μολύβι πάνω σε ένα χαρτί. 


Όταν οι άνθρωποι ξεκίνησαν να γράφουν, τότε άρχισαν να φτιάχνουν οργανωμένες κοινότητες, να θεσπίζουν νόμους και συμπεριφορές, γιατί δυστυχώς χωρίς αυτά δεν είναι ικανοί να ζήσουν μεταξύ τους. Ακόμα και η τεχνολογία που τόσο σε εξιτάρει (για να συνεννοούμαστε, μιλάω τη γλώσσα σου), πρώτα σχεδιάστηκε με μολύβι στο χαρτί. Μάθε πως όταν χρησιμοποιείς το στυλό, χρησιμοποιείς ταυτόχρονα μυαλό και χέρι. Είσαι χειρώνακτας και μαζί πνευματικός εργάτης, κάνεις το μυαλό σου να παρακολουθεί την κίνηση του στυλό, να ακολουθεί η σκέψη σου το γράμμα και το γράμμα να αποτυπώνει τη σκέψη σου. Βλέπεις το λάθος μόνος σου, χωρίς υπογραμμίσεις του επεξεργαστή, και αυτό σε βάζει σε εγρήγορση. 


H ψυχική σου διάθεση γράφεται συνάμα με τις λέξεις. Τα νεύρα σου θα κάνουν τα γράμματα σκληρά και με ουρές, η ηρεμία σου θα τα κάνει στρογγυλά και ευανάγνωστα, η συγκίνησή σου θα τα κάνει πλαγιαστά και κάπως σαν να θέλουν να λυγίσουν. Στο χαρτί δεν χρειάζεσαι emoji για να δείξεις τι αισθάνεσαι! Το εκφράζεις με τις λέξεις αλλά και με την ίδια την προσωπική σου γραφή! Την ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ σου, αγόρι μου καλό!! Αυτήν που μόνο εσύ με τα δικά σου χέρια μπορείς να δημιουργήσεις!Πήγαινε τώρα να πλαγιάσεις. Αύριο είναι Δευτέρα κι έχεις σχολείο κι εγώ με τη μαμά δουλειά. Μάθε να γράφεις, να έχεις το μυαλό σου συγκεντρωμένο σε μια κόλλα λευκή και να πρέπει να τη γεμίσεις. Μάθε στο χεράκι σου να ακολουθεί τον νου σου, μάθε να σβήνεις, να ξαναπροσπαθείς, να νευριάζεις με τον ίδιο σου τον εαυτό και να κάνεις πολλά πολλά χάρτινα μπαλάκια γεμίζοντας τα καλάθια του γραφείου σου. 


Μετά, μπορείς να πας στον υπολογιστή σου και να αφήσεις πια στα πλήκτρα αυτό που η σκέψη σου γέννησε με τόσο κόπο. Η φωτεινή οθόνη είναι το μέλλον, το ξέρω, αλλά κανένα μέλλον που σέβεται τον εαυτό του δεν παραγράφει το παρελθόν. Όχι αγόρι μου! Το πλήκτρο με την ένδειξη delete δεν το πατάμε για το παρελθόν. Υπάρχουν πάρα πολλά άλλα πράγματα που πρέπει να πετάξουμε στον κάδο ανακύκλωσης και να μην πατήσουμε ποτέ “αναίρεση”, αλλά όχι την παραδοσιακή γραφή!



Τον φίλησα και πήγα στο κρεβάτι μου.

Πήρα το στυλό και έγραψα την άσκηση που δεν είχα κάνει (και ούτε θα την έκανα) για τη Δευτέρα.

Προσπάθησα να μείνω πάνω στο χαρτί και να γράψω με προσοχή τις δέκα γραμμές της άσκησης.

Στις πέντε βαρέθηκα και κουράστηκα.

“Θα συνεχίσω αύριο.

Θα μάθω να μη φοβάμαι το χαρτί.

Θα μάθω να το γεμίζω με σκέψεις και γνώση.

Οι σκέψεις δικές μου, η γνώση του υπολογιστή!

Μάλλον έτσι θα βαδίσει ο κόσμος μου.

Ή καλύτερα, έτσι πρέπει να βαδίσει.

Δεν πατάμε delete στο παρελθόν.

Μάλλον πατάμε save…



Εκ του ιστολογίου ''Άλλη Όψις.'' Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Κατερίνα Μπαλαφούτη

Φιλόλογος


ΚΑΛΩΣ ΟΡΙΣΑΤΕ ΣΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ




Ας μην εκπλήττει αίφνις ο τίτλος του άρθρου περισσότερο από την συγκρητιστική ουσία της ελεγχόμενης εκπαίδευσης, καθώς στο DNA του κυβερνητικού, ιδεοληπτικού παραβατισμού ταυτοποιείται πλήρως ο -σοσιαλιστικά- αλληλέγγυος κοσμικός λαϊκισμός με τον -σε πλήρη εξέλιξη- διαχριστιανικό και διαθρησκειακό Οικουμενισμό!

Όχι βεβαίως, πως οι προηγούμενοι κυβερνητικοί αυτοσχεδιασμοί υπολείπονταν σε αντορθόδοξους, τεκτονικούς αυτοματισμούς και σε ''εκπληκτικά'' ανθελληνικά πυροτεχνήματα, όμως στην εποχή αυτή του 2017, η οριζόμενη από το συρρικνωμένο, ελληνικό προτεκτοράτο, ως θρησκευτική εκπαίδευση κόβεται ΣΥΡΙΖΑ στα δύο:

στην ομοθυμαδόν, διαχριστιανική ομαδοποίηση και στον διαθρησκειακό, πολυσυλλεκτικό συγκεντρωτισμό, ένα δηλαδή πολυεθνικό και πολυπολιτισμικό θρησκειολογικό ''γκουρμέ'', που έκαναν σύνθημα ''την των πάντων ένωσιν'' στο όνομα τάχα της αγάπης, από την οποία όμως απουσιάζει η Αλήθεια:

Ο Χριστός μας!

Στο φετινό βιβλίο της Δ΄Δημοτικού -πλην κάποιων γενικευμένων, αρκετά υπεραπλουστευμένων μα προπάντων φιλενωτικών αναφορών στην ''Ορθοδοξία'', παρευλάνουν:

ο Οικουμενιστής Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας κ. Αναστάσιος, ως υπόδειγμα θρησκευτικής υπέρβασης και θρησκειολογικού ολοκληρωτισμού,

ο παπικός ''άγιος'' Φραγκίσκος της Ασίζης δεόμενος,

ο καθολικός ''ιερέας'' Αλβέρτος από το Κογκό με ποίημα στην ''Μαύρη Παναγία,''

η εναρκτήρια προσευχή του Κορανίου ''Εις το όνομα του Αλλάχ του Παντελεήμονα και του πολυεύσπλαχνου'' όπως αναφέρεται,

η... ''τιμητική'' θέση στην Παναγία που προσφέρει το... Κοράνι,

το ''Βάπτισμα'' και το ''Χρίσμα'' των Καθολικών,

οι Τελετές ενηλικίωσης στον Ιουδαϊσμό,

μέχρι για τον ''δάσκαλο'' Ραβίνο Ελιέζερ που έζησε στην Πολωνία...



ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΠΑΡΑΠΕΜΠΕΙ ΣΤΗΝ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑ


Και μόνο ο Πρόλογος του ''άοσμου'', ''άγευστου'', απνευμάτιστου από Ορθοδοξία και προχειρογραμμένου αυτού θρησκειολογικού βιβλίου παραπέμπει στου λόγου το αληθές που θίξαμε παραπάνω. Γράφει: ''Αγαπητοί μαθητές και μαθήτριες Ολοκληρώνουμε, φέτος, το ταξίδι μας στον Α΄ κύκλο (Γ΄ και Δ΄ τάξη) των Θρησκευτικών του Δημοτικού. Βασικός σκοπός του Α΄ κύκλου είναι να έχουμε μια πρώτη γνωριμία με τον κόσμο της θρησκείας, κυρίως του Χριστιανισμού και της Ορθοδοξίας, και να εξοικειωθούμε με το παγκόσμιο θρησκευτικό φαινόμενο. 


Στη Γ΄ τάξη γνωρίσαμε σύμβολα, εικόνες, γιορτές, τελετουργίες και έθιμα της Ορθόδοξης χριστιανικής παράδοσης (καθώς και ορισμένων άλλων παραδόσεων), πλησιάσαμε ιερά πρόσωπα και ακούσαμε βιβλικές αφηγήσεις και θρησκευτικές ιστορίες. Στη φετινή τάξη συνεχίζουμε το ταξίδι μας κυρίως στον χριστιανισμό αλλά και σε άλλες θρησκείες του κόσμου. Θα γνωρίσουμε νέες βιβλικές αφηγήσεις και θρησκευτικές ιστορίες, τις οποίες θα προσπαθήσουμε να συνδέσουμε με τις προσωπικές εμπειρίες και τα βιώματά μας. Θα ακούσουμε για τη ζωή βιβλικών προσώπων και χριστιανών αγίων, καθώς και δασκάλων και ιερών προσώπων από άλλες θρησκευτικές παραδόσεις. 


Θα εξοικειωθούμε με τις γιορτές, με τα Μυστήρια, με τις εικόνες, με τις τελετουργίες και με τα έθιμα και την τέχνη της Ορθόδοξης χριστιανικής παράδοσης και θα προσπαθήσουμε να αντιληφθούμε τον ρόλο τους στη ζωή των ανθρώπων και των κοινοτήτων. Θα ανακαλύψουμε ακόμη την ξεχωριστή θέση που έχει η Αγία Γραφή στη ζωή των χριστιανών και θα αναγνωρίσουμε τα ιερά κείμενα και τα μνημεία που υπάρχουν και σε ορισμένες άλλες θρησκείες. Το ταξίδι θα μας βοηθήσει να αναπτύξουμε τη διάθεσή μας για έρευνα γύρω από ζητήματα της πίστης και της θρησκείας, να καλλιεργήσουμε ικανότητες για παρατήρηση, επικοινωνία και διάλογο γύρω από τα θρησκευτικά ζητήματα και, τέλος, να εκφραστούμε με δημιουργικό τρόπο, αξιοποιώντας την παράδοσή μας. 


Έτσι, λοιπόν, με τα εφόδια αυτά, θα σταθούμε με σεβασμό μπροστά στον συνάνθρωπό μας, στον αδελφό μας, που πιστεύει σε άλλη θρησκεία και προέρχεται από άλλο πολιτισμό. Για το ταξίδι μας αυτό, θα έχουμε εφόδιο το υλικό που βρίσκεται τώρα στα χέρια μας. Είναι μια πλούσια συλλογή κειμένων, εικόνων και άλλων μέσων, που αναφέρονται κυρίως στην ορθόδοξη χριστιανική παράδοση, καθώς και σε άλλες θρησκευτικές παραδόσεις. Οι δικές σας ιδέες μπορούν να το κάνουν πιο πλούσιο και πιο εύχρηστο. Το υλικό αυτό έχει σαν σκοπό να το χρησιμοποιήσουμε στις δραστηριότητές μας στην τάξη, με διάφορους τρόπους. Ο δάσκαλος ή η δασκάλα θα οδηγήσει το ταξίδι σας και τη συμμετοχή σας στις διαδικασίες αυτές του μαθήματος. Καλό μας ταξίδι στον υπέροχο κόσμο που ανοίγεται μπροστά μας. Η συγγραφική ομάδα του υλικού



Ο ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΚΟΣ ΦΙΛΕΝΩΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ


Στην αναφορά μας περί ενός διαθρησκειακού-συγκρητιστικού βιβλίου με ψήγματα πανθρησκειολογικού φιλενωτισμού δεν θα ήταν φρόνιμο να μην παραπέμπαμε τις ''άχαρες'' πηγές αυτής της οικουμενιστικής αβροφροσύνης, αλλά, ούτε να μην προσημειώναμε τα ιδεοληπτικά και προσχεδιασμένα κίνητρα αυτού του παγκοσμίου εγχειρήματος. Η Παγκοσμιοποίηση, ως φυσικό απαύγασμα του γενικευμένου, λαθρομεταναστατευτικού ρεύματος που έπληξε την Ευρώπη, δεν ήταν τίποτ΄άλλο από την ''υπόσχεση τιμής'' που έδωσε ο Henry Alfred Kissinger (άσχετα αν αργότερα το διέψευσε εκ των υστέρων) για τον πολιτισμικό διαμελισμό, την εκκλησιαστική, φρονηματική διαστροφή και την εθνική συρρίκνωση των Ελλήνων. 


Η ''Ευρωπαική Ένωση,'' ως ο ακρογωνιαίος, πιστός θεματοφύλακας της οργανωμένης εθνολογικής σαλαμοποίησης των λαών της Γηραιάς Ηπείρου και οι αυλικοί ινστρούχτορές της θα έπρεπε να δικαστούν για εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου, για όλα εκείνα, που τόσο εμφατικά δεδηλωμένα είχε ανακοινώσει και η Άννα Ψαρούδα - Μπενάκη, άμα τη λήψη της προεδρίας από τον Κάρολο Παπούλια στις 8 Φεβρουαρίου του 2005. Η Νέα Εποχή ήδη από τις 23 Απριλίου του 2010, γνωστή, ως η εντάφια ημερομηνία ανακοίνωσης της προσχώρησης της χώρας στο Δ.Ν.Τ από τον George Papandreou προχώρησε δραστικότερα στον πλήρη υποβιβασμό, απαξίωση και ευτελισμό του καθημερινού γίγνεσθαι. 


Όλα τα υπόλοιπα ήρθαν, ως ''φυσικές'' συνέπειες: ο αποχριστιανισμός της χώρας, το face lifting των εξευρωπαϊσμένων και αμερικανοκίνητων Ελλήνων, ο εθνικός, σμικρυντικός αποστατισμός, η -εκπληκτικά πανηγυρική ''άλωση'' της λαικής παράδοσης και η ανθελληνική και αντορθόδοξη πορεία της δημόσιας εκπαίδευσης. Για όλα τα παραπάνω, οι σημερινοί, κυβερνητικοί -ιδεοληπτικά αιωρούμενοι- ραγιάδες μπορούν ευλόγως να επικαλούνται την άρδην αλλαγή των ειωθότων, που επιβάλλουν νέους τρόπους χρηστικής αντιμετώπισης!...



Η ΔΙΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ



Το στίγμα της κατεύθυνσης και της στοχοποίησης που δίνει το βιβλίο της Δ΄Δημοτικού ''Έντυπο υλικό στα Θρησκευτικά'' καταγράφεται ''αυτοδίκαια,'' εμβληματικά και απροκάλυπτα στην θεματολογία ''Εργαζόμαστε για την Ενότητα Όλων''. Γράφει: ''H Eκκλησία του Xριστού για να δώσει παρηγοριά στο σύγχρονο άνθρωπο, προσφέρει ιεραποστολικό και πνευματικό έργο και προσεύχεται ''για την της των πάντων ενώσεως''. Nα γίνουμε δηλαδή όλοι ένα, μια αγκαλιά, μια μεγάλη οικογένεια, όπου ο καθένας θα έχει το δικό του χαμόγελο, το δικό του χρώμα, τις δικές του συνήθειες, τη δική του γλώσσα. Σε μια τέτοια μεγάλη οικογένεια με τόσα ξεχωριστά και διαφορετικά άτομα υπάρχει ένας μόνο τρόπος επικοινωνίας: H αγάπη, που ξεπερνάει τις δυσκολίες, όλα τα ενώνει και τίποτα δε χωρίζει''. Τρανότερη απόδειξη του συγκρητιστικού αυτού πονήματος των επίδοξων συντακτών του δεν υπάρχει. 


Ομολογείται, διακηρύττεται και καταμαρτυρείται -εκ του πονηρού βεβαίως- η ένωση πασών των θρησκειών στο όνομα μιας κοσμικής, γενικόλογης και υποκριτικής αγάπης, κατά την οποία ο Θεός παραγκωνίζεται, εξαιρείται και τιμωρείται στην γωνία, προκειμένου να υπερισχύσει η πρώτη... Έτσι, όχι μόνο δεν ομολογείται ο Τριαδικός Θεός μας ως ο Ένας και Μοναδικός Θεός της Αγάπης, της Αλήθειας και της Δικαιοσύνης, αλλά αντιθέτως κατηγοριοποιείται, συναθροίζεται και αντιπαραβάλλεται μαζί με τους άλλους εκπονημένους ψευτοθεούς των λοιπών προκατασκευασμένων, ανθρωπίνων θρησκειολογικών δοξασιών!... 


Το πλήρη επιστέγασμα της οικουμενιστικής αυτής ομολογίας δίδεται ακολούθως στην ίδια σελίδα 33, όπου αναφέρεται: ''Ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος εκτός από το σπουδαίο ιεραποστολικό, φιλανθρωπικό και μορφωτικό έργο που πρόσφερε, κατόρθωσε να ενώσει τους ανθρώπους και τους βοήθησε να ξεπεράσουν τις θρησκευτικές αλλά και τοπικές διαφορές...!'' Στην σελίδα 42, ο παπικός ''ιερέας'' Αλβέρτος από το Κογκό σε ποίημά του με διαφυλετικούς... προβληματισμούς δέχεται μάλλον, πως η Παναγία είναι και λευκή και μαύρη και κίτρινη και κόκκινη... Σουρεαλιστικές αναζητήσεις σε οικουμενιστικό φόντο! Αναφέρεται: ''Στη μαύρη Παναγιά. Καλή μου Μητέρα Παναγιά, οι κίτρινοι σου δάνεισαν το χρώμα τους, οι κόκκινοι σ’ έκαναν ίδια με τις γυναίκες τους. Θα αρνηθείς το δικό μας, το μαύρο χρώμα; 


Αλλά από την ημέρα της Κοίμησής σου, από κείνη τη δοξασμένη μέρα που σε δέχτηκαν οι ουρανοί, δεν έχεις πια χρώμα. Μάλλον έχεις όλα τα χρώματα: Είσαι κίτρινη με τους κίτρινους, με τους κόκκινους κόκκινη, είσαι λευκή με τους λευκούς και με τους μαύρους μαύρη. Είσαι μια Μάνα με τόσα παιδιά, τόσο διαφορετικά κι όμως ενωμένα κοντά σου''. Ο Οικουμενισμός αρχίζει να εκδηλώνεται αναλυτικότερα στους μαθητές της Δ΄Δημοτικού με αναφορά στα... ''μυστήρια'' των... Ρωμαιοκαθολικών ακολούθως στην σελίδα 79. Αναφέρεται: ''Βάπτισμα και Χρίσμα των Καθολικών. Και οι καθολικοί βαφτίζουν τα παιδιά όταν είναι μωράκια. Όμως δεν τελείται ταυτόχρονα και το Μυστήριο του Χρίσματος. Αυτό γίνεται όταν τα παιδιά είναι περίπου 10-14 ετών και είναι σε θέση να καταλάβουν όσα γίνονται. Επίσης, ο ιερέας δεν βυθίζει το παιδάκι στο νερό της κολυμβήθρας, αλλά ρίχνει λίγο στο κεφαλάκι του. Βάπτισμα των Προτεσταντών. 


Οι Προτεστάντες δεν δέχονται τον νηπιοβαπτισμό, το βάπτισμα δηλαδή σε βρεφική ή παιδική ηλικία. Πιστεύουν πως η βάπτιση αποτελεί μια δημόσια ομολογία πίστης στον Θεό, που μπορεί και πρέπει να την κάνει ένας άνθρωπος που είναι αρκετά μεγάλος για να κατανοεί τι πιστεύει''. Και... ο παπικός ''άγιος'' Φραγκίσκος της Ασίζης προβάλλεται ως ''πνευματική μορφή'' που ''εξήλθε'' εκ της ανθρωπίνης υπόστασής του και έφθασε σε τέτοια ''θεόθεν'' χαρίσματα, ώστε να συνομιλεί και με τα ζώα... Και αναρωτιέται κανείς το απλούν: 


Δεν μπορούσαν να γράψουν λίγα λόγια για τον μεγάλο Ρώσο άγιο της Ορθοδοξίας μας Σεραφείμ του Σαρώφ, τον Άγιο Γεράσιμο τον Ιορδανίτη, την Οσία Μαρία την Αιγυπτία και τόσους άλλους αγίους, που ημέρευαν ακόμη και τα άγρια θηρία; Ιδού τι γράφεται στην σελίδα 114: ''Ο Άγιος Φραγκίσκος και τα ζώα. Τον καιρό που ο άγιος Φραγκίσκος έμενε στο Agobbio είχε παρουσιαστεί ένας άγριος λύκος που τρομοκρατούσε τους κατοίκους, γιατί δεν κατασπάραζε μόνον ζώα αλλά και ανθρώπους. Ο Φραγκίσκος πήγε να τον βρει. Ο λύκος στάθηκε να τον κοιτά, και κείνος του είπε: «Αδελφέ λύκε, εγώ ξέρω πως όλα αυτά που κάνεις, τα κάνεις γιατί πεινάς. Να έρχεσαι όμως κάθε μέρα να σου δίνουμε εμείς να τρως». Ο λύκος άκουσε τα λόγια του, πλησίασε τον Άγιο όπως ένας σκύλος, κι από τότε πήγαινε κάθε μέρα από πόρτα σε πόρτα και τον ταΐζανε, και τούτο κράτησε για χρόνια ως το τέλος της ζωής του''.


ΠΡΟΣΗΛΥΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΔΙΑΘΡΗΣΚΕΙΑΚΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ 


Αν εις ουδόλως ασχολείται με τα της Πίστης και έχει εύπιστο, αγαθό και άδολο νου, (όπως ακριβώς δηλαδή συμβαίνει με τα παιδιά της Δ΄Δημοτικού) χωρίς να διέπεται όμως από πνευματική αρωγή ορθοδόξου εξομολόγου ή της οικογένειάς του, τότε σίγουρα θα πιστέψει πως όλες οι θρησκείες είναι ίδιες και συνταυτίζονται με την Πίστη στον Τριαδικό Θεό μας... Η προπαγάνδα, η μεροληψία, ο σφετερισμός του αγαθού νοός, ο οικουμενιστικός προσηλυτισμός και η διαθρησκειακή πλάνη βρίσκονται επί ποδός σε θέση μάχης... Η Παναγία μας για τους Μωαμεθανούς -επί παραδείγματι στο βιβλίο των ''Θρησκευτικών''- είναι λίαν αγαπητή, το Κοράνι την ονομάζει μητέρα του Μεσσία, την ευλαβείται όλως ιδιαιτέρως, με μία μόνο... ''μικρή'' διαφορά... 


Δεν την δέχεται ως Θεοτόκο, ως μητέρα που γέννησε τον Θεό... Ιδού όμως, πως το πονηρό πνεύμα του Συγκρητισμού παρουσιάζει την διαφορά αυτή με τόσο -ανεπαίσθητα- απατηλό και ομορφοποιημένο τρόπο, που ένα παιδί θα πιστέψει σίγουρα αυτό που θα διαβάσει... Από την σελίδα 43 του ομώνυμου βιβλίου: ''Το Κοράνιο δέχεται ότι ο Ιησούς γεννήθηκε «εκ Μαρίας της Παρθένου». Δίνει εξαιρετικά τιμητική θέση στην Παναγία και μιλάει πολλές φορές γι’ αυτήν με πολύ μεγάλη ευλάβεια. Την ονομάζει Μαριάμ και τη χαρακτηρίζει «άσπιλη παρθένο», «ενάρετη μητέρα του Ιησού», «αγνή από κάθε κηλίδα ανάμεσα σε όλες τις γυναίκες». Ένα ολόκληρο κεφάλαιο, το 19ο, ονομάζεται Σούρα Μαριάμ και είναι αφιερωμένο σε αυτήν. 


Οι μουσουλμάνοι τη σέβονται ως μητέρα του Μεσσία αλλά όχι ως Θεοτόκο, ως μητέρα του Θεού δηλαδή. Θεωρούν ότι ο Ιησούς είναι ένας από τους προφήτες και όχι ο Υιός του Θεού και “Θεός αληθινός”, όπως το διατύπωσε η Εκκλησία στο «Σύμβολο της Πίστεως». Έτσι, και η Παναγία γι’ αυτούς δεν είναι Θεοτόκος. Την επικαλούνται, όμως, ονομάζοντάς την ''Δέσποινά μας, κυρία μας Μαριάμ''. Και φθάνουμε στο κομβικότερο ίσως σημείο του διαθρησκειακού προσηλυτισμού, που γι' αυτό δημιουργήθηκε δικαιολογημένα σάλος, ταραχή και αναστάτωση στο ορθόδοξο ποίμνιο, στην προσευχή προς τον... ''ελεήμονα και φιλεύσπλαχνο Αλλάχ''...! Από την σελίδα 22: ''Στο όνομα του ελεήμονος και φιλεύσπλαχνου Αλλάχ'' (Εναρκτήριος Σούρα Κορανίου). 


Είναι η τυπικότερη προσευχή του Ισλάμ, πάνω στην οποία βασίζεται η πνευματική ζωή των μουσουλμάνων. Αλ-Φάτιχα σημαίνει έναρξη, προοίμιο. Αρχίζει έτσι: «Εις το όνομα του Αλλάχ του παντελεήμονα, του πολυεύσπλαχνου. Η δόξα ανήκει στον Αλλάχ, τον Κύριο όλων των κόσμων…» Επίσης, άλλος τύπος προσευχής είναι μερικές σύντομες αναφωνήσεις, όπως «ο Αλλάχ είναι μέγας» ή «Μέγας ο Αλλάχ». Και οι δύο τύποι προσευχής επαναλαμβάνονται πολλές φορές την ημέρα.'' Φυσικά δεν θα μπορούσε να λείψει και ο εβραικός Ιουδαϊσμός, η δόλια Σειρήνα των σταυρωτών του Χριστού μας, που ο ίδιος ο Κύριος τους αποκάλεσε: ''ὄφεις, γεννήματα ἐχιδνῶν! πῶς φύγητε ἀπό τῆς κρίσεως τῆς γεέννης; διά τοῦτο ἰδού ἐγώ ἀποστέλλω πρός ὑμᾶς προφήτας καί σοφούς καί γραμματεῖς, καί ἐξ αὐτῶν ἀποκτενεῖτε καί σταυρώσετε, καί ἐξ αὐτῶν μαστιγώσετε ἐν ταῖς συναγωγαῖς ὑμῶν καί διώξετε ἀπό πόλεως εἰς πόλιν'' (Ματθ. 23.33-34). 


Σελίδα 137: ''Η ΤΕ.ΝΑ.ΚΑ. (Τανάκ) των Εβραίων (Νόμος, Προφήτες, Αγιόγραφα). Η ιερή γραφή των Εβραίων αποτελείται από τα είκοσι τέσσερα βιβλία της Βίβλου και είναι γνωστή ως ΤΑΝΑΚ* από τα αρχικά των τριών ενοτήτων από τις οποίες αποτελείται. Οι ενότητες αυτές είναι οι εξής: α) η Τορά που περιέχει τα πέντε πρώτα βιβλία της Βίβλου, την Πεντάτευχο ή τον Νόμο, β) τα βιβλία των Προφητών  και γ) τα υπόλοιπα βιβλία, τα λεγόμενα Αγιόγραφα. Η Τορά, σήμερα, αντιπροσωπεύει ολόκληρη την εβραϊκή διδασκαλία, από την αρχή της Βίβλου ως τις μέρες μας''.



Αυτά και πολλά ακόμη ενυπάρχουν στο βιβλίο ''Έντυπο υλικό στα Θρησκευτικά'' της Δ΄Δημοτικού, που ουσιαστικά λειτουργεί ως ένα πρώιμο, καταχρηστικό και ωραιοποιημένο εγχειρίδιο εισαγωγής στον διαχριστιανικό και διαθρησκειακό συγκρητισμό.

Το πνεύμα του κυοφορείται αποκλειστικά σχεδόν στην ''περί της των πάντων ενώσεως,'' που αναφέρεται στην ευχή της Μεγάλης Συναπτής και που οι βυσσοδομούντες, μηχανορράφοι και δυστηχείς Οικουμενιστές, την έχουν τελείως διαστρέψει.

Τα παιδιά μας εντελώς διαστροφικά, δολερά και χαλκευμένα διδάσκονται, πως η ευχή αφορά όλες τις αιρέσεις -αλλά και τις προκάτ θρησκείες- περί ενώσεως αυτών σε μία ''Εκκλησία''.

Αποσιωπάται όμως εντελώς το ακριβές της αληθείας, ότι δηλαδή η ευχή αναφέρεται στην στερέωση των Αγίων του Θεού Εκκλησιών, δηλαδή των τοπικών  Ορθοδόξων Εκκλησιών και της των πάντων ενώσεως, με επιστροφή των κακοδόξων και σχισματικών αιρετικών στην Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία.

Εν κατακλείδι, δεν είναι μόνο το συγκεκριμένο αυτό βιβλίο το οποίο χρήζει καθολικής απαξίωσης, ως μυημένος ''ιός'' που μολύνει ανεξέλεγκτα τα αγνά και ορθοτομημένα, πνευματικά ''κύτταρα'' των υγιώς ακόμα ελληνόπουλων.

Σχεδόν όλα τα εκπαιδευτικά βιβλία που υποκρίνονται, πως επιχειρούν να κάνουν λόγο για την ''του Χριστού την Πίστη την Αγία'' δεν είναι τίποτ΄άλλο από άναρθρες κραυγές εικονοπλαστικής αγαπολογίας στα χείλη νέων, δουρειοιππικών βαρβάρων.

Ελάχιστα παιδιά υπάρχουν να απαγγείλουν το Σύμβολο της Πίστεως, το κοντάκιο του Ακαθίστου Ύμνου ή ακόμη και αυτήν την Κυριακή Προσευχή...

Αποστατήσαμε από την ποίμνη του Χριστού, οι καινοτόμοι έκαναν την αίρεση παιάνα, με διαστροφικές θεολογίες και επιμελημένους προσηλυτισμούς οδηγούν τα πλήθη στην πλατιά και ευρύχωρη οδό της απωλείας, την στιγμή που κάποιοι αμετακίνητοι πιστοί έμειναν πίσω να φωνάζουν: ''Μας φράγκεψαν! Μας φράγκεψαν!...''

Εύχεσθε!



Στον αγαπητό και αδελφικό μας ιερέα π. Κωνσταντίνο, με την προτροπή και ευλογία του οποίου γράφτηκαν αυτές οι φτωχές γραμμές ένα μεγάλο Ευχαριστώ!


 Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος



Ο ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΗΣ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑΣ




Κάθε ἀναφορὰ στὸν Ἀλέξανδρο Παπαδιαμάντη († 1911), τὸν κορυφαῖο λογοτέχνη πεζογράφο τῆς Πατρίδος μας, ἔχει βαρύτητα καὶ σοβαρότητα μεγίστη, καὶ ὡς ἐκ τούτου πρέπει νὰ γίνεται μὲ δέος καὶ εὐσυνειδησία.
Ἡ ἀξία του εἶναι μοναδικὴ καὶ τὸ μήνυμά του διαχρονικὸ καὶ ἀφυπνιστικό.
Τὸ ὅτι βίωνε τὴν Πίστι τῶν προγόνων μας μὲ συνέπεια θαυμαστὴ καὶ ἐξυμνοῦσε αὐτὴν περιπαθῶς καὶ ἐγκαρδίως εἶναι κάτι γνωστόν.
Τὸ ὅτι θεωροῦσε τὴν Ὀρθοδοξία μας ὡς σπονδυλικὴ στήλη τοῦ ἐθνικοῦ μας σώματος, ὡς τὸ κυρίαρχο στοιχεῖο τῆς πνευματικῆς μας ταυτότητος, εἶναι διαπιστωμένο καὶ παραδεκτό.
Ἐπειδὴ γνώριζε καὶ ἐκτιμοῦσε τὴν Παράδοσί μας, ὡς ἄριστα ἐξοικειωμένος μὲ αὐτήν, γι’ αὐτὸ καὶ πονοῦσε ὑπερβολικὰ τὰ Πάτρια καὶ ἀντιτασσόταν μὲ σθένος σὲ κάθε ἰδέα μεταβολῆς τους, ποὺ πρόθυμα καὶ πρόχειρα ἐξέφραζαν διάφοροι «ἐκσυγχρο νιστὲς» στὴν ἐποχή του, κυρίως δυτικόπληκτοι «γραικύλοι».
Αὐτοὶ ἦταν, ἀλλὰ καὶ εἶναι, ὅσοι νοσοῦν βαρύτατα ἀπὸ τὸ σύμπτωμα μειονεξίας ἔναντι τῆς Δύσεως καὶ τῶν δῆθεν περιφήμων καὶ καταπληκτικῶν προόδων της σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς, διακρι νόμενοι ἀπὸ αἴσθημα προκαταλήψεως κατὰ τοῦ Βυζαντίου, ἀπὸ τραγικὴ ἄγνοια τῆς ἑλληνορθοδόξου θεάσεως τοῦ κόσμου. 


πακόλουθο εἶναι νὰ πάσχουν ἀπὸ κρίσι ταυτότητος, ἀπὸ μιμητισμὸ καὶ ξενομανία. Ὁ Παπαδιαμάντης, ὡς γνήσιος φορέας τοῦ Ἑλληνορθοδόξου πνεύματος, γνωρίζει ὅτι κάθε ἀποκοπὴ ἀπὸ τὶς Πάτριες ρίζες, ἕνεκα δῆθεν ἐκσυγχρονισμοῦ, σημαίνει θανάσιμο πλῆγμα στὴν ψυχὴ τοῦ Γένους. Γνωρίζει καὶ περιγράφει ἄριστα τοὺς ἡρωϊκοὺς ἀγῶνες τῶν Ὀρθοδόξων προμάχων τοῦ ἐνδόξου παρελθόντος μας γιὰ τὴν διαφύλαξι τῆς Πίστεως ἀνοθεύτου ἀπὸ τὴν Παπικὴ ἀπολυταρχία καὶ τὸν «λατινικὸν δόλον» καὶ ἀπορεῖ ὑπέρμετρα, πῶς εὑρίσκονται καὶ «ἡμέτεροι τινὲς τόσον ἐκφυλισμένοι», οἱ ὁποῖοι νὰ θαυμάζουν τὰ ἐφευρήματα τῶν Παπιστῶν. 


Καὶ πράγματι, στὸ δεύτερο μισὸ τοῦ ΙΘ΄ αἰῶνος, ὅταν δρᾶ δημιουργικὰ ὁ Παπαδιαμάντης, ὑπῆρχε ἤδη συζήτησις καὶ περὶ τοῦ Ἡμερολογιακοῦ ζητήματος καὶ ἠκούοντο ἀντι­παραδοσιακὲς φωνὲς γιὰ ἀποδοχὴ τοῦ Φραγκικοῦ Γρηγοριανοῦ Ἡμερολογίου, ἤ κάποιου ἄλλου νέου τελειοτέρου ἐπιστημονικῶς. Ὁ Παπαδιαμάντης δὲν φαίνεται νὰ εἰσέρχεται στὴν συζήτησι εὐθέως, ἀλλὰ ­ὅπως συνήθιζε καὶ ἐν σχέσει μὲ ἄλλα θέματα­ προβαίνει σὲ μία θὰ λέγαμε ἔμμεση παρέμβασι μὲ τὸν δικό του μοναδικὸ τρόπο, ἀναφερόμενος μάλιστα πρὸς τοῦτο καὶ στὴν ἰσχύουσα δυστυχῶς διαπίστωσι περὶ τῆς «νεοελληνικῆς ραστώνης καὶ ἀταλαιπωρίας». 


Συγγραφέας μας βλέπει τὴν Ἐκκλησιαστικὴ Παράδοσι μὲ σεβασμὸ καὶ ἑνοποιημένα, ὄχι ἀποσπασματικά, γνωρίζον τας ὅτι ἡ ἐμμονὴ καὶ προσκόλλησι ἀκόμη καὶ σὲ λεπτομέρειες, τὶς ὁποῖες οἱ «σοφοὶ» καὶ «συζητητὲς τοῦ αἰῶνος τούτου» ἀντιμετωπίζουν μὲ περιφρόνησι καὶ διάθεσι «διορθώσεως», συνιστᾶ ἔργο ἱερὸ καὶ θεάρεστο, ἐφ’ ὅσον ἡ νόθευσις ἤ ἡ ἐγκατάλειψις τοῦ μέρους, ἐπιφέρει ἀναπόφευκτα ἀρνητικὰ ἀποτελέσματα στὸ ὅλον. Πῶς γίνεται αὐτὴ ἡ παρέμβασίς του; Μὲ τρόπο ἀδιόρατο καὶ ἀφανῆ, ὅπως ἦταν ἄλλωστε καὶ ὅλη ἡ ζωή του, καὶ μάλιστα μέσῳ κειμένου, τὸ ὁποῖο δὲν προσέχθηκε στὴν ἐποχή του, διότι τελικὰ δὲν δημοσιεύθηκε! 


μως, στὴν ἐποχή μας ποὺ προφανῶς εἶναι ἀναγκαῖο νὰ ἀκουσθῆ καὶ αὐτὴ ἡ μαρτυρία, ἐρχόμαστε νὰ τονίσουμε τὸ ἐν πολλοῖς ἄγνωστο αὐτὸ στοιχεῖο, γιὰ νὰ προβληθῆ καὶ ἀξιολογηθῆ δεόντως. Πρόκειται λοιπὸν γιὰ ἀνέκδοτο μέχρι πρό τινος κείμενο τοῦ Συγγραφέως μας, τὸ ὁποῖο εἶχε γραφῆ τὸ 1892 καὶ προοριζόταν γιὰ τὸν «Καζαμίαν* τῆς Ἀκροπόλεως» (τιτλοφορούμενο «Ἄρθρον διὰ τὸν Καζαμίαν») τοῦ 1893, ἀλλὰ ἔμεινε τελικὰ ἀδημοσίευτο. Εἶναι ἕνα αὐτόγραφο 16 σελίδων, ἀνολοκλήρωτο (κολοβό), τὸ ὁποῖο βρέθηκε σὲ φάκελο τοῦ ἀρχείου τοῦ ἐκ δό του Βλάση Γαβριηλίδη καὶ πρωτοδημοσιεύθηκε μόλις τὸ 1987. 


Τὸν Ὀκτώβριο δὲ τοῦ ἔτους ἐκείνου δόθηκε γιὰ συμπερίληψι στὸν πέμπτο τόμο τῶν Ἁπάντων τοῦ Παπαδιαμάντη τῶν ἐκδόσεων «Δόμος», ποὺ κυκλοφόρησε τὸ 1988 (βλ. Ἀλεξάνδρου Παπαδιαμάντη, Ἅπαντα, τ. Ε΄, κριτικὴ ἔκδοση Ν.Δ. Τριανταφυλλόπουλος, ἐκδ. «Δόμος», Ἀθήνα, α΄ ἔκδ. 1988, α΄ ἐπανέκδ. 1998, β΄ ἐπανέκδ. 2005, σσ. 302­308). Στὸ κείμενο αὐτὸ ὁ Παπαδιαμάντης ἀσχολεῖται ἀρχικῶς μὲ προβλήματα ἀπὸ τὰ περιεχόμενα τοῦ λεγομένου «Καζαμία» σχετικὰ μὲ ψευδοπροφητεῖες προρρήσεων γιὰ δῆθεν φοβερὰ γεγονότα, τὶς ὁποῖες ἔγραφαν ἀσυνείδητοι νεαροὶ ἀσχολούμενοι μὲ τὴν δημοσιογραφία, πρὸς ἄγραν ἀγοραστῶν, ποὺ ὅμως πίστευαν αὐτὲς καὶ γέμιζαν μὲ τρόμο, πρὸς γελοιοποίησιν θρησκείας καὶ ἐπιστήμης καὶ ἐκφόβισιν τοῦ πλήθους. 


πὶ τῇ εὐκαιρίᾳ, ὁ Παπαδιαμάντης διεκτραγωδεῖ τὴν κατάστασι τῶν Ἡμερολογίων, τὰ ὁποῖα ἐξεδίδοντο ἐτησίως στὴν ἐποχή του, διακρινόμενα γιὰ «ἐπιπολαιότητα καὶ ἀδιαφορία αὐτόχρημα ρωμέϊκη» (σ. 303), ἐφ’ ὅσον καμμία ἀκρίβεια καὶ τάξις δὲν διέκρινε αὐτά, οὔτε στὴν ἀναγραφὴ τῶν ἑορτῶν –κινητῶν καὶ ἀκινήτων­ οὔτε στὴν ὀρθογραφία καὶ ὀρθὴ ἐκφορὰ τῶν ὀνομάτων τῶν Ἁγίων. Δὲν ἠδυνήθη δὲ νὰ ἀποφύγη, ὡς ἐκ τούτου, τὴν σύγκρισι μὲ ὅσα συνέβαιναν στὴν Δύσι τὸν ἴδιο καιρὸ στὸν τομέα αὐτό, μεταξὺ τῶν ἑτεροδόξων καὶ δὴ τῶν Παπικῶν: «Τοὺς Φράγκους, ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ θεωρήσωμεν ὡς Χριστιανικωτέρους ἡμῶν αὐτῶν, καὶ ὅμως οἱ Φράγκοι ἐκδίδουν ἐν τελειοτάτῃ ἀκριβείᾳ καὶ τάξει τὰ ἡμερολόγιά των, θρησκευτικά τε καὶ ἄλλα» (σ. 304).  


Στὰ παρ’ ἡμῖν, διαπιστώνει ὁ Συγγραφέας μας, ὅπως ὅλα τὰ πράγματα στοὺς νεωτέρους Ἕλληνες διεξάγονται μὲ «ραστώνην καὶ νωχέλειαν» (σ. 304), μὲ τέτοια «ἐπιπολαιότητα καὶ ὀλιγωρίαν συντάσσονται καὶ τὰ ἡμερολόγια» (σ. 304). Ἐνῶ θὰ ἦταν εὔκολο, μὲ τήρησι κάποιων ὀλίγων κανόνων, «καὶ ἡ σαφήνεια καὶ ἀκρίβεια νὰ ἐπιτευχθῇ, καὶ ἡ συντομία νὰ μὴ λείψῃ» (σ. 304), δίδων παραδείγματα ὀρθῆς καὶ συντόμου ἀποδόσεως Ἁγίων κατὰ ἡμέραν. Ὅμως, συμπεραίνει μὲ δυσθυμία:

«λλὰ ποῦ τὰ ἀκούει ὁ Ρωμιὸς αὐτά, φίλε μου. Ρωμιὸς εἶσαι καὶ τὰ ἠξεύρεις. Ὅλοι, καὶ πρὸ πάντων σεῖς οἱ ἐπιχειρηματικοὶ ἄνδρες, ζητεῖτε εἰς πάντα τὴν εὐκολίαν, ὄχι τὴν ἀκρίβειαν. Ὁ Ρωμιὸς δὲν τὸ ἔχει διὰ τίποτε ν’ ἀντιγράψῃ τὸ ἐφετινὸν ἡμερολόγιον ἀπὸ τὸ περυσινόν, ἀδιάφορον ἄν αἱ ἡμέραι τοῦ μηνὸς δὲν συμπίπτουν πλέον μὲ τὰς ἡμέρας τῆς ἑβδομάδος» (σ. 305). Ἐπ’ αὐτοῦ δὲ παρέχει χαρακτηριστικὰ παραδείγματα ἐξ ἰδίας γνώσεως, προξενοῦντα τῶ ὄντι κλαυσιγέλωτα! Ἐν συνεχείᾳ, δίδει χρησιμώτατες ὁδηγίες γιὰ τὴν ὀρθὴ ἀναφορὰ τῶν Ἑορτῶν στὰ Ἡμερολόγια καὶ μάλιστα τοῦ κινητοῦ Ἑορτολογίου, ὡς καὶ τοῦ Κυριακοδρομίου, διότι τὸ «θρησκευτικὸν ἡμερολόγιον» τοῦ ἔτους χρησιμεύει ἀκριβῶς «ὡς χρήσιμον βοήθημα ὅλου τοῦ θρησκευτικοῦ ἔτους» καὶ ἄρα ὀφείλει νὰ εἶναι «σχετικῶς τέλειον» (σ. 306) ἤ νὰ μὴν ὑπάρχη καθόλου. 


Μάλιστα, ἀφοῦ ἔκανε μνεία τῶν λατινικῶν ἡμερολογίων, προβαίνει σὲ παρουσίασι τῆς μεθοδικότητός τους, συντομίας, τάξεως καὶ ἀκριβείας, ὥστε νὰ καθίστανται ἄξια μιμήσεως. Κατόπιν δὲ τούτου, σπεύδει νὰ ἀντιμετωπίση τὴν ἀναμενόμενη αὐτονόητη πρότασι: «Ἴσως τις, μὲ τὴν συνήθη πάλιν νεοελληνικὴν ἀνυπομονησίαν καὶ ἰταμότητα... ἐνταῦθα ἀνακράξῃ: “Ἀφοῦ λοιπὸν οἱ Εὐρωπαῖοι ἔχουν τόσον καλὰ τὸ ἡμερολόγιόν των, καὶ τὸ ἰδικόν μας εὑρίσκεται εἰς τόσον ἀθλίαν κατάστασιν, ἄς παραδεχθῶμεν μία φορὰν διὰ πάντα τὸ Γρηγοριανὸν ἡμερολόγιον, διὰ νὰ ἡσυχάσωμεν...”. Βλέπεις; Τί σοῦ ἔλεγα ἐγώ!... Εὐκολίαν ζητεῖ ὁ Ρωμιός, ραστώνην ζητεῖ καὶ ἀνάπαυσιν... Θέλει τὸ λατινικὸν ἡμερολόγιον διὰ νὰ τὸ ἀντιγράφῃ εὐκόλως, νὰ μὴ τὸ ἀντιγράφῃ μάλιστα, νὰ τὸ κρεμνᾶ εἰς τὸν τοῖχον, νὰ τὸ ἔχῃ πρόχειρον, καὶ νὰ μὴ σκοτίζεται... 


λλ’ ὦ φίλτατε Ρωμιέ, ἐγὼ δὲν σοῦ εἶπα ὅτι τὸ ἡμερολόγιον τὸ ἰδικόν μας εἶναι ἐσφαλμένον, καὶ ὅτι τὸ φράγκικον εἶναι σωστόν. Ἄπαγε! Τόσον σοφὸς δὲν εἶμαι. Ἀλλὰ σὺ ἐκλαμβάνεις τὴν σκιὰν ὡς πρᾶγμα, κάμνεις δηλαδή, κιπρόκο [λάθος/παραποίησι], ὡς λέγουν οἱ Φράγκοι. Ἐγὼ εἶπα ὅτι αἱ ἡμέραι αἱ τακταί, αἱ ἐκ συνθήκης ἑορταί, αἱ μνῆμαι τῶν Ἁγίων, ὡς ἔχουσι παρ’ αὐτοῖς, ἐσφαλμένως βέβαια, σημειοῦνται ἀκριβῶς ἐπὶ τοῦ χάρτου· ἐνῷ παρ’ ἡμῖν, ἐνῷ ἔχουσιν ὀρθῶς, σημειοῦνται ἀνακριβῶς καὶ συγκεχυμένως, καὶ τοῦ το ἐκ ραστώνης καὶ ἀταλαιπωρίας νεοελληνικῆς» (σ. 307). Καὶ συνεχίζει τὶς σκέψεις του ὁ ἐθνικὸς διηγηματογράφος μας: «Ἐνταῦθα ὁ λόγος κυρίως εἶναι περὶ ἡμερολογίων καὶ ὄχι περὶ Ἡμερολογίου, almanachs καὶ ὄχι Calendrier. 


Τὸ ἐπ’ ἐμοί, φοβοῦμαι μήπως ὄχι μόνον οἱ Δυτικοί, ἀλλὰ καὶ ἡμεῖς ἀκόμη βαίνομεν ἐμπρὸς ὡς πρὸς τὸν ἀκριβῆ χρόνον, ὅταν π.χ. κρυολογῶ τὸν Ἰούνιον ἐν Ἀθήναις, καὶ ὑποπτεύω ὅτι εἶναι ἀκόμη Ἀπρίλιος. Ἀνησυχοῦντες ἄν μετὰ δισχίλια ἔτη ὁ παρ’ ἡμῖν Μάρτιος θὰ εἶναι ὁ Ἰούλιος τῶν Εὐρωπαίων, ἐνῷ οὐδόλως εἴμεθα βέβαιοι ὅτι θὰ ὑπάρχῃ κόσμος μετὰ δισχίλια ἔτη, ὑπερακοντίζομεν τὸν ἀρχαῖον Σχολαστικόν, ὅστις ἔτρεφε κόρακα διὰ νὰ πεισθῇ ἰδίοις ὄμμασιν ὅτι ὁ ὄρνις οὗτος ζῇ ὑπὲρ τὰ διακόσια ἔτη. Οὐδεμία ἀμφιβολία ὅτι ἡ Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία οὐδέποτε θ’ ἀσπασθῇ τὸ Γρηγοριανὸν Ἡμερολόγιον. Ἀλλὰ καὶ ἄν οἱ εὐρωπαΐζοντες ἐν τῇ Ἀνατολῇ ἐνεκολποῦντο τὸ Ἡμερολόγιον τοῦτο εἰς τὰς πρὸς ἀλλήλους σχέσεις, ἐν τοῖς ἡμετέροις ἡμερολογίοις οὐδέποτε θ’ ἀναγραφῶσι τὰ Πέντε Τραύματα τοῦ Κυρίου, οὔτε ἡ Ἱερὰ Καρδία τοῦ Ἰησοῦ, οὔτε τῆς Παναγίας τὰ Δάκρυα, οὔτε οἱ Χαιρετισμοὶ τοῦ Ἁγίου Ἰωσήφ. 


δύνατον δὲ νὰ τιμηθῶσι παρ’ ἡμῖν ὁ ἅγ. Λουδοβίκος καὶ ὁ ἅγ. Φραγκίσκος καὶ ὁ Σὰν-Κάρλος, ὅστις, ἄν δὲν ἀπατῶμαι, ἔφαγεν ἐννέα κοφίνια σαλιάγκους – καὶ πάλιν τὰ κοφίνια εὑρέθησαν γεμᾶτα. Τὸ Ἡμερολόγιον ἄρα τὸ ἡμέτερον θὰ διαφέρῃ οὐσιωδῶς τοῦ παρὰ Δυτικοῖς καὶ Διαμαρτυρομένοις ἡμερολογίου, καὶ ἐπειδὴ μόνον περὶ τάξεως μεθόδου πρόκειται, εὐκόλως δύναται μετά τινος προσοχῆς νὰ καταρτίζωνται μεθοδικῶς τὰ ἐνιαύσια θρησκευτικὰ ἡμερολόγια τῇ βοηθείᾳ τῶν οἰκείων βιβλίων τῆς Ἐκκλησίας» (σ. 307­308). Σὲ αὐτὴ τὴν περιστασιακὴ καὶ σύντομη ἀναφορά, ἐξ ἀφορμῆς ἀντιμετωπίσεως τοῦ πρακτικοῦ θέματος ὀρθοῦ καταρτισμοῦ τῶν κατ’ ἔτος Ἡμερολογίων, ὁ Σκιαθίτης Κοσμοκαλόγερος εἶναι ὄχι μόνον ἀπό λυτος ἤ καυστικὸς καὶ σατιρικός, ἀλλὰ καὶ ὑπερβέβαιος γιὰ τὴν μὴ πιθανότητα εἰσαγωγῆς τοῦ Γρηγοριανοῦ ἤ Νέου Ἡμερολογίου στὴν Ὀρθοδοξία γιὰ ἐκκλησιαστικὴ χρῆσι, βέβαιος ὤν γιὰ τὴν ὀρθότητα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἡμερολογίου καὶ γιὰ τὸ ἐσφαλμένον τοῦ φραγκικοῦ τοι ούτου. 


ν τούτοις, γνωρίζει ὅτι οἱ δυτικότροποι καὶ δυτικόφιλοι τῆς ἄρχουσας τάξης καὶ τῶν κυβερνώντων στρέφονται στὴν Δύσι, ὅπως ἐπίσης φοβεῖται καὶ τὴν ραστώνη καὶ νωχέλεια τοῦ μέσου νεοέλληνος, ὁ ὁποῖος ἀναζητεῖ ἐναγωνίως τὴν διευκόλυνσι καὶ τὴν ἀποφυγὴ εὐθύνης καὶ κόπου. Παρὰ λοιπὸν τὸ ὅτι οἱ συνθῆκες δὲν εὐνοοῦσαν τὴν ἐπικράτησι τῆς ἰδικῆς του θεωρήσεως ὡς πρὸς τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς θεσμούς, ἐν τούτοις γνωρίζουμε ὅτι αὐτὸς ἐξέφραζε τὴν ὄντως ὀρθόδοξη ταυτότητα τοῦ Γένους μας, βασισμένη στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἐμπειρία, γι’ αὐτὸ καὶ πίστευε στὸ ἀσύμβατον Ὀρθοδόξου Παραδόσεως καὶ ἐκδυτικισμοῦ σὲ ἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο. 


χει τὴν ἐλπίδα του στὸν Χριστὸ καὶ στοὺς πραγματικὰ πιστούς Του, παρὰ τὸ ὅτι οἱ «ἐκσυγχρονιστές», ὄχι μόνον πολιτικοί, ἀλλὰ δυστυχῶς καὶ ἐκκλησιαστικοί, ἐπιθυμοῦν τὴν σύμπλευσι μὲ τὴν Δύσι. Ἄλλωστε ἡ ἀλλαγὴ τοῦ Ἡμερολογίου σὲ αὐτὸ ἀπέβλεπε καὶ τὸ ὅτι εἰσήχθη ἐν μέρει τὸ Γρηγοριανὸ Ἡμερολόγιο γιὰ τὶς ἀκίνητες καὶ ὄχι γιὰ τὶς κινητὲς ἑορτές, δὲν σημαίνει μὴ ἀποδοχή του, οὔτε σώζει τὴν κατάστασι τὸ ὅτι δὲν υἱοθετήθησαν οἱ ἀναφερόμενες ὡς ἄνω καθαρὰ παπικὲς ἑορτές. 


Γι’ αὐτὸ καὶ ὅταν ὁ Παπαδιαμάντης ἀπευθύνη τὶς γνωστὲς προτροπές του γιὰ φύλαξι τῶν Πατρίων, δὲν αἰθεροβατεῖ, παρὰ ἐκφράζει τὸ ὀρθόδοξο βίωμά του, τὸ ὁποῖο φυλάσσει στὰ κατάβαθά της ἡ ἀμόλευτη ὀρθόδοξη ἑλληνικὴ ψυχή, στὴν ὕπαρξι καὶ στὴν δύναμι τῆς ὁποίας προφανῶς πίστευε καὶ ὑπολόγιζε: 

«Νὰ παύσῃ ἡ συστηματικὴ περιφρόνησις τῆς θρησκείας ἐκ μέρους τῶν πολιτικῶν ἀνδρῶν, ἐπιστημόνων, λογίων, δημοσιογράφων καὶ ἄλλων.
Ἡ λεγομένη ἀνωτέρα τάξις νὰ συμμορφωθῇ μὲ τὰ ἔθιμα τῆς χώρας, ἄν θέλῃ νὰ ἐγκλιματισθῇ ἐδῶ.
Νὰ γίνῃ προστάτις τῶν πατρίων, ὄχι διώκτρια.
Νὰ ἀσπασθῇ καὶ ἐγκολπωθῇ τὰς ἐθνικὰς παραδόσεις σώζει καὶ ἐνσαρκώνει τὴν Ὀρθόδοξη Ἑλληνικὴ ψυχή, ἐπειδὴ δὲν εἶναι ὀπισθοδρομικὸς ἤ ξενοφοβικός, ἀλλὰ ἦταν καὶ παραμένει ἐπίκαιρος, δυνάμενος νὰ ἀντιταχθῆ κριτικὰ στὶς ἐκ Δυσμῶν προκλήσεις, πιστεύουμε ὅτι οὐσιαστικὰ δὲν διαψεύσθηκε.
Ἡ μαγιά τὸ «λεῖμμα τῆς Χάριτος», οἱ πνευματικοί ου ἐπίγονοι ἀντιτάχθηκαν ἐξ ἀρχῆς στὸ κτύπημα κατὰ τῆς Παραδόσεως καὶ Πίστεως τοῦ 1924 καὶ ἑξῆς, γιὰ νὰ διασώσουν τὴν Ἐλπίδα.
Ὅσοι ἀπέρριψαν τὴν Ἡμερολογιακὴ Καινοτομία καὶ συνέχισαν νὰ ἀγωνίζωνται κατὰ τοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῆς τῶν πάντων ἰσοπεδώσεως, διακρατοῦν τὴν ἱερὴ φλόγα ποὺ πυρπολοῦσε καὶ τὰ στήθη τοῦ Παπαδιαμάντη, χάριτι δὲ Θεοῦ δὲν θα προδώσουν τὴν Παρακαταθήκην, ἀλλὰ θὰ ἀγωνισθοῦν μὲ τὶς ὅποιες δυνάμεις τους γιὰ τὴν ταυτότητα καὶ τὴν πνευματικὴ ὑπόστασί μας·
γιὰ ὅσα ἀξίζει κανεὶς νὰ θυσιάζεται, προκειμένου νὰ μείνη ἀδούλωτος στὸ φρόνημα καὶ πραγματικὰ ἐλεύθερος, μὲ ἀνοικτοὺς τοὺς ὁρίζοντες τῆς θείας απεραντοσύνης!




(*) Καζαμίας: ἐτήσιο «προφητικὸ ἡμερολόγιο», τὸ ὁποῖο περιλάμβανε πληροφορίες γιὰ ἀστρονομικά, μετεωρολογικά, γεωργικὰ κ.ἄ. φαινόμενα, ποὺ εἶχε μεγάλη διάδοσι ἀπὸ τὰ μέσα τοῦ ΙΘ΄ αἰῶνος στὴν
χώρα μας, ὥστε νὰ θεωρῆται τὸ δημοφιλέστερο λαϊκὸ ἔντυπο.
Εκ του περιοδικού της Ιεράς Μητρόπολης Ωρωπού και Φυλής της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών ΕΔΩ.
Επιμέλεια κειμένου, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.



† Ἐ.Γ.Κ.   


Τρίτη 26 Σεπτεμβρίου 2017

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΚΩΝ/ΠΟΛΕΩΣ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ ΤΟΥ Β΄ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΛΑΡΙΣΗΣ ΠΑΡΘΕΝΙΟ




Την παρακάτω επιστολή, η οποία βρίσκεται σε διάφορα χειρόγραφα και έντυπα, την δημοσιεύουμε (τα έντονα και υπογραμμισμένα γράμματα ημέτερα) διότι είναι εξαιρετικά επίκαιρη, αφού δείχνει ποια ήταν η θέση των ορθοδόξων Πατριαρχών Κωνσταντινουπόλεως, κατά τους προηγούμενους αιώνες, για τις σχέσεις μας με τους ετεροδόξους. Θέση εντελώς αντίθετη από αυτήν που εκφράζουν τα τελευταία εκατό χρόνια οι οικουμενιστές πατριάρχες.

Και δημιουργείται το εξής ερώτημα:

εφόσον το Σύνταγμα ρητώς γράφει πως "H Oρθόδοξη Eκκλησία της Eλλάδας, που γνωρίζει κεφαλή της τον Kύριο ημών Iησού Xριστό, υπάρχει αναπόσπαστα ενωμένη δογματικά με τη Mεγάλη Eκκλησία της Kωνσταντινούπολης και με κάθε άλλη ομόδοξη Eκκλησία του Xριστού τηρεί απαρασάλευτα, όπως εκείνες, τους ιερούς αποστολικούς και συνοδικούς κανόνες και τις ιερές παραδόσεις" (εκ του ισχύοντος Συντάγματος), ποια από τις δύο θέσεις που εξέφρασε η Μεγάλη Εκκλησία, η θέση του μακαριστού Καλλινίκου και των ορθοδόξων Πατριαρχών τότε ή η θέση του κ. Βαρθολομαίου και των οικουμενιστών πατριαρχών τώρα, συντάσσεται με "τους ιερούς αποστολικούς και συνοδικούς κανόνες και τις ιερές παραδόσεις", τους οποίους τηρεί απαρασάλευτα;

Η απάντηση είναι απλή.

Δεδομένου ότι ο νομοθέτης συνέταξε το σχετικό άρθρο το 1844 (το κείμενο του πρώτου Συντάγματος είναι το ίδιο με το παραπάνω, σε παλαιότερη μορφή της γλώσσας μας:

"Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, κεφαλὴν γνωρίζουσα τὸν Κύριον ἡμών Ἰησοῦν Χριστόν, ὑπάρχει ἀναποσπάστως ἡνωμένη δογματικῶς μετὰ τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει Μεγάλης καὶ πάσης ἄλλης ὁμοδόξου τοῦ Χριστοῦ Εκκλησίας, τηροῦσα απαρασαλεύτως, ὡς ἐκεῖναι, τούς ἱεροὺς ἀποστολικοὺς καὶ συνοδικούς κανόνες καὶ τὰς ἱεράς παραδόσεις") σαφώς λαμβάνεται υπόψιν και δικαιώνεται η τότε θέση του Πατριαρχείου, ενώ η νυν οικουμενιστική συνιστά παρεκτροπή εκ της Ορθοδοξίας. 

Επομένως, όσα μέλη της Εκκλησίας της Ελλάδος δεν έχουν εκκλησιαστική κοινωνία με την σημερινή Διοίκηση του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως (αλλά και με τη Διοίκηση της Εκκλησίας της Ελλάδος που επίσης έχει παρεκκλίνει από τη γραμμή της Ορθοδοξίας και επομένως δεν μπορεί να αποτελεί την Εκκλησία που αναγνωρίζει το Σύνταγμα) καλύπτονται και συνταγματικώς.

Περί αυτού όμως, αναλυτικότερα, σε άλλο άρθρο.

Ας διαβάσουμε με προσοχή την επιστολή του αοιδίμου Πατριάρχου Καλλινίκου του Β΄ του Ακαρνάνος (+1702), στην οποία ξεκάθαρα ομολογούνται οι Δυτικοί ως αιρετικοί και οι ψευδεκκλησίες τους ως σχισματικές και αιρετικές.


Νικόλαος Μάννης



Περί τοῦ μή δέχεσθαι ἑτερόδοξον ὡς ἀνάδοχον ὀρθοδόξου


Καλλίνικος ἐλέῳ Θεοῦ ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως Νέας Ρώμης καὶ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης. 



Τὸ γράμμα τῆς ἀρχιερωσύνης σου ἐλάβομεν, διὰ τοῦ ὁποίου ἐρωτᾶ περί τινων ἐνδεχομένων συμβῆναιˑ ἤγουν ἀνίσως καὶ ζητηθῇ ἀπὸ τοὺς εἰς τὰ αὐτόθι διατρίβοντας Λατίνους, τόσον παπιστάς, ὡσὰν καὶ λουτεροκαλβίνους, κανένα ἐκκλησιαστικὸν μυστήριον, εἶναι δυνατὸν νὰ τοὺς δοθῇ, ἢ ὄχι;  Καί πρώτονˑ ἀνίσως τινὰς τῶν παπιστῶν ευρισκόμενος εἰς ἐπικίνδυνον καὶ πνέων τά λοίσθια ἤθελε ζητήσει νὰ μεταλάβῃ τῶν ἀχράντων μυστηρίων, δυνατόν ἐστι μεταδοῦναι αὐτῷ; 


Εἰς τὸ ὁποῖον θέλετε ἔχει ἀπόκρισιν ἐκεῖνο, ὅπου εἶναι καὶ γνωστὸν τοῖς πᾶσι καὶ δυνατόν, ἤγουν, ἐὰν θελήσῃ νὰ καταργήσῃ τὴν λατινικὴν δόξαν, ἤτοι τὸ λατινικὸν φρόνημα, καὶ νὰ ἀποδεχθῇ τὴν πίστιν τῆς ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, ἀνεμποδίστως μεταλαμβάνει τῶν ἀχράντων μυστηρίωνˑ εἰ δὲ μένων εἰς τὴν θρησκείαν του ζητήσει νὰ μεταλάβῃ, ἀδύνατόν ἐστιν, ὅτι τὸ αὐτὸ ποτήριον τοὺς κοινωνοῦντας ὁμοφρονοῦντας εἶναι βούλεται, οὐχὶ ἀλλοτρίουςˑ τὰ ἀλλότρια γὰρ ἀκοινώνητα εἰσί. 


Δεύτερον· ἐρωτᾶ, ἐὰν ἤθελεν ἀποθάνει τις ἐξ αὐτῶν, καί ἤθελον ζητήσει ἱερεῖς πρὸς τὸ ἐνταφιάσαι ἐκεῖνον, τί ποιητέον; Εἰς τὸ ὁποῖον θέλει ἔχει τὴν ἀπόκρισιν, ὅτι μηδόλως νὰ δοθοῦν ἱερεῖς εἰς ἐνταφιασμὸν τοῦ αἱρετικοῦˑ διατὶ ἐκεῖνον ὁποῦ εἶναι ὑπὸ ἀνάθεμα πῶς θέλουν νὰ παρακαλοῦν ὑπὲρ αὐτοῦ οἱ ἱερεῖς νὰ τὸν τάξῃ ὁ Θεὸς μετὰ δικαίων πνευμάτων


Τὸ δὲ εἶναι αὐτοὺς αἱρετικοὺς ἀναμφίβολον ἐστίˑ καὶ αὐτοὶ μὲν ἔχουν σύνοδον, ὁποῦ μᾶς ἀναθεματίζουν διὰ αἱρετικούς, καὶ ἔτζι τὸ λέγουν καὶ ἔτζι τὸ κηρύττουνˑ ἡμεῖς δὲ οὐχ ἧττον, ἀλλὰ καὶ πολλῷ μάλλον τοὺς ἔχομεν διὰ αἱρετικοὺς καὶ ὑπὸ τὸ ἀνάθεμα τελοῦντας πολλῶν οἰκουμενικῶν συνόδων ὁποῦ ἀναθεματίζουσι τοὺς ἀθετοῦντας τὰ δόγματα τῆς ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, τὴν ὁποῖαν αὐτοὶ οὐδὲ διὰ Ἐκκλησίαν δὲν τὴν λογίζουν, καὶ ἂν οἱ πολιτικοὶ τῶν χριστιανῶν νόμοι ἀποφασίζουν ὅτι ὅποιος  εἰς ἓν μόνον δόγμα ἀθετήσει αἱρετικὸς ἐστίν, αμὴ πῶς νὰ μὴν εἶναι αὐτοὶ αἱρετικοί, ὁποῦ μηδὲ κανένα δὲν ἀφῆκαν ἀμετάτρεπτον; 


ρα ὁ μὴ ὢν μετ᾿ ἐμοῦ, κατ᾿ ἐμοῦ ἐστίˑ καὶ ὁ μὴ συνάγων μετ᾿ ἐμοῦ σκορπίζειˑ καὶ ἐπειδὴ ἐξεχώρισαν ἀπὸ τὴν ἀνατολικὴν Ἐκκλησίαν καὶ ἔκαμαν ἄλλην ἰδικήν τους τερατώδη, ἀνομοίαν καὶ παντάπασι ξεχωρισμένην ἀπὸ τὴν ἀνατολικὴν Ἐκκλησίαν, ἀναντίρρητόν ἐστιν, ὅτι αἱρετικοὶ εἶναι καὶ ἀναπολόγητοι, καὶ καμμίαν συγκοινωνίαν μετ᾿ ἐμᾶς δὲν ἔχουσιν, ὅτι τὰ ἡνωμένα δὲν εἶναι διηρημέναˑ τὰ δὲ διῃρημένα δὲν εἶναι ἡνωμένα, καὶ ἂς ματαιολογοῦσιν ὅσα θέλουσινˑ ὥστε ἱερεῖς ὀρθόδοξοι νεκροὺς αἱρετικοὺς εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐνταφιάζουν.  


Τρίτον ἐρωτᾶ, ὡς ἔτυχε νὰ γεννήσῃ ἡ γυνὴ τοῦ κονσόλου [=προξένου] τῶν Ἐγγλέζων, ἥτις ὑπάρχει χριστιανὴ ὀρθόδοξος, καὶ ζητεῖ νὰ βαπτίσῃ τὸ νήπιον, ποιεῖ δὲ ἀνάδοχον τὸν κόνσολον τοῦ Φράντζα, εἰ δυνατὸν τοῦτο γενέσθαι; Διὰ τὸ ὁποῖον ἂς ἔχει ἀπόκρισιν ὅτι νὰ μὴν γένῃ ἀλλὰ ἐὰν ἔχῃ ἀνάδοχον ὀρθόδοξον ἂς γένει τὸ βάπτισμαˑ εἰδὲ μὲ ἀνάδοχον ἑτερόδοξον, ἢ παπιστήν, ἢ λούτερον, πρόσεχε νὰ μὴν τὸ στέρξῃς νὰ γίνῃˑ καὶ διὰ νὰ μὴν ἔχῃς ἀπὸ τοὺς τοιούτους τίποτα εἰς τὰ πολιτικὰ ἐνόχλησιν, μὲ εἰρηνικὸν τρόπον ἀποδιάβασέ τους, χωρὶς φιλονεικίαις, λέγωντας πῶς δὲν ἠμποροῦμεν νὰ κάμωμεν ἐκείνα, ὁποῦ ἐμποδίζει ἡ Ἐκκλησία μας καὶ ὄχι ἄλλο. Ταῦτα μὲν περὶ τούτωνˑ ἡ δὲ τοῦ Θεοῦ χάρις εἴη μετὰ τῆς ἀρχιερωσύνης σου. 



ᾳψα΄ [=1701], Νοεμβρίου κε΄


Εκ του ιστολογίου ''Κρυφό Σχολειό'' ΕΔΩ.
Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.


Πέμπτη 21 Σεπτεμβρίου 2017

ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΕΝΟΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗ ΑΓΙΟΥ



 

Ο εορτασμός του Αγίου Χρυσοστόμου του Νέου Ομολογητού

στην Ιερά Μονή Κοιμήσεως Θρακομακεδόνων Αττικής.


Σε ατμόσφαιρα ιδιαιτέρως κατανυκτική και ευλογημένη εορτάσθηκε απόψε, για δεύτερη χρονιά, με πανηγυρικό Εσπερινό η μνήμη του Αγίου των Γνησίων Ορθοδόξων, του εν Αγίοις Πατρός ημών Χρυσοστόμου του Νέου Ομολογητού. Στον Εσπερινό που πραγματοποιήθηκε στο μικρό ναΐσκο των "Αγιορειτών Πατέρων" πλησίον του μνήματος του Αγίου Ιεράρχου στην Ιερά Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου στην Πάρνηθα, χοροστάτησε ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας Αττικής και Βοιωτίας, κ. Χρυσόστομος, πλαισιωμένος από Ιερείς και βέβαια παρουσία της Γερόντισσας Ξένης και μοναζουσών της Μονής, καθώς και ευλαβών πιστών.


Τα άγια λείψανα του ομολογητού του πατρώου ημών δόγματος, που «κόσμησαν» με τη χάρη και την ιερότητά τους το μικρό παρεκκλήσιο, είχαν την ευκαιρία να ασπαστούν οι παρευρίσκοντες ευσεβείς προσκυνητές. Η αποπνέουσα πίστη και δύναμη ομιλία του σεπτού μας Ποιμενάρχη την οποία εκφώνησε αμέσως μετά τον Εσπερινό, συνέβαλε στην κορύφωση της ιδιαιτέρως ευλογημένης ατμόσφαιρας της εσπερινής αυτής ώρας. «Καί ἰδού ἐγώ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος», είναι τα λόγια του Κυρίου με τα οποία ξεκίνησε την ομιλία του ο Σεβασμιώτατος. 


Είναι ανάμεσά μας ο Κύριος που παρηγορητικά μας κληροδοτεί την αγάπη και τη διδασκαλία Του μέσω ανθρώπων που αγίασαν ακόμη και εν ζωή. Ένας εξ αυτών ο τιμώμενος Άγιος, Ομολογητής Ιεράρχης της μαρτυρικής ημών Εκκλησίας και πιστός υπηρέτης του Χριστού. Ο Πρωθιεράρχης της Εκκλησίας μας, Άγιος Χρυσόστομος βασανισμένος, εξόριστος και κυνηγημένος, δεν άλλαξε «ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία». Ούτε ένα γιώτα ή ένα κόμμα, ούτε δηλαδή την πιο μικρή από τις εντολές δεν άλλαξε, αλλά τις τήρησε πιστά και με ακρίβεια. Οποιοσδήποτε παραβεί ακόμη και μία από τις εντολές μου, εκείνες πού φαίνονται πολύ μικρές και διδάξει έτσι τούς ανθρώπους, θα κηρυχθεί ελάχιστος και τελευταίος στη Βασιλεία των Ουρανών. 


Εκείνος όμως που θα εφαρμόσει όλες ανεξαιρέτως τις εντολές και θα διδάξει και τους άλλους να τις τηρούν, αυτός θα ανακηρυχθεί μέγας στη Βασιλεία των Ουρανών, είπε ο Κύριος. Στην κατηγορία αυτή των ανακηρυχθέντων ως «μεγάλων» κατατάχθηκε και ο Άγιος. Πίστεψε ο του Χριστού μυσταγωγός, διδάχθηκε και βίωσε το Άγιο Ευαγγέλιο, το οποίο τήρησε απαρασάλευτα, εφάρμοσε και δίδαξε. Αγωνίστηκε υπέρ των πατρώων παραδόσεων και της διατήρησης αυτών την πλέον κρίσιμη στιγμή της νεότερης ιστορίας της Εκκλησίας μας. Δέχτηκε προκλήσεις και «δελεαστικές» προτάσεις από την Κρατούσα εκκλησία, τις οποίες με παρρησία απαρνήθηκε, αποκρινόμενος χαρακτηριστικά ότι «ακόμη κι αν όλοι αλλάξουν κι ακολουθήσουν το νέο εορτολόγιο, εγώ θα παραμείνω -ακόμη και μόνος- τηρητής των πατρίων». 


Αυτός, ο ομολογητής της πίστεως, ο εν ζωή Άγιος που κατά την εξορία του στη Λέσβο, μαρτυρία Γέροντος βεβαιώνει ότι φως ανέβαινε από το κελί του στον ουρανό, υπέστη με υπομονή ταπεινώσεις και χλευασμούς. Αυτόν τον γνήσιο διάδοχο των Αποστόλων του Χριστού κάποιοι παράκουαν και χλεύαζαν. Αλίμονο σε εκείνον που παρακούει το θέλημα του Θεού δια του στόματος των Αποστόλων, αυτός θα λάβει την ένδικον μισθαποδοσίαν, κηρύττει ο Απόστολος Παύλος. «Ὁ ἀκούων ὑμῶν ἐμοῦ ἀκούει, καί ὁ ἀθετῶν ὑμᾶς ἐμέ ἀθετεῖ· ὁ δέ ἐμέ ἀθετῶν ἀθετεῖ τόν ἀποστείλαντά με». 


Με αυτή την αναφορά στο Αποστολικό ανάγνωσμα της ημέρας ολοκλήρωσε ο Ποιμενάρχης μας απευθυνόμενος στους πιστούς, με την παρότρυνση να μιμούμαστε τον Άγιο στη δυνατή και ακλόνητη πίστη του, στον αγώνα του για την διατήρηση των παραδόσεων της Εκκλησίας μας, στην απέχθεια του για την υπερηφάνεια, στην σεμνότητα και ταπεινότητα του. Τέλος, μας συμβούλεψε να υπακούμε στα λεγόμενα των ανθρώπων που έχουν τη Χάρη της Αποστολικής διαδοχής, των Πνευματικών Πατέρων, των Γερόντων, των Ιερέων. Η αγία υπακοή, η αγία ταπείνωση και οι πρεσβείες του Αγίου Χρυσοστόμου, ευχήθηκε, να συνοδεύουν όλους.  Τους ύμνους έψαλε κλιμάκιο της χορωδίας της Μητροπόλεώς μας "Πάτριον Αναλόγιον" υπό την διεύθυνση του χοράρχου κ. Ιωάννη Κιαχόπουλου. 


Η ευλογημένη εσπέρα ολοκληρώθηκε με Τράπεζα την οποία παρέθεσε η Μονή σε όλους τους παρευρισκομένους, κλήρο και λαό. Την κυριώνυμο ημέρα της εορτής, με επίκεντρο πάλι τον αυτό Μοναστηριακό Ναό, τελέσθηκε Ιερό Συλλείτουργο με προεξάρχοντα τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Καλλίνικο, τον Σεβασμιώτατο Ποιμενάρχη μας κ. Χρυςόστομο, τον Θεοφιλέστατο Γραμματέα της ιεράς Συνόδου Γαρδικίου, κ. Κλήμεντα και πλειάδος Ιερέων και Διακόνων.  Έψαλε κλιμάκιο της Ο.Ε.ΒΥ.Χ. υπό την διεύθυνση του χοράρχου κ. Μιχαήλ Μακρή και παρέστησαν πολλές μοναστικές αντιπροσωπίες.  


Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας ο Μακαριώτατος επιλόγησε με μία πολύ πηγαία και αυθόρμητη αναφορά στο πρόσωπο του Αγίου Ιεράρχου, εστιάζοντας στην ανιδιοτέλειά του, τα αγνά κίνητρα με τα οποία ανέλαβε την ηγεσία του ιερού αγώνος και την ανεξικακία που επέδειξε καθ' όλη τη διάρκεια της ομολογιακής του πορείας. Το τελευταίο αυτό χαρακτηριστικό του γνώρισμα, η ομολογιακή του στάση, που μαρτυρούν και οι πέτρες και έχει καταγράψει η ιστορία με πάμπολλα περιστατικά, θα μπορούσε να αποτελέσει κι αιτία είτε να αποκαλύψει έναν διαφορετικό χαρακτήρα, είτε να εγκαταλείψει τα πάντα και να επιστρέψει στην "ασφάλεια" και τον εφησυχασμό που του έταζαν αλλότριοι κύκλοι. 


Στρεφόμενος προς την αργυρά λειψανοθήκη του Αγίου, κατέληξε ο Αρχιεπίσκοπός μας, ικετεύοντας τον Ιερό Ομολογητή υπέρ στερεώσεως και κραταιώσεως της φιλτάτης Ορθοδοξίας και ενισχύσεως των σημερινών γνησίων πνευματικών του επιγόνων, ευχόμενος να παραμείνουν εδραίοι στο ύψος των περιστάσεων επιδεικνύοντας το αυτό ομολογιακό φρόνημα.



Εκ της ιστοσελίδας της Ιεράς Μητρόπολης Αττικής και Βοιωτίας
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών ΕΔΩ.