Δευτέρα 30 Οκτωβρίου 2017

ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΚΑΙ ΚΟΛΑΣΗ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ




Η εμπειρία του παραδείσου ή της κολάσεως είναι υπέρ λόγον και αίσθησιν. 

Είναι άκτιστη πραγματικότητα και όχι κτιστή. 

Οι Φράγκοι έπλασαν τον μύθο, ότι και ο παράδεισος και η κόλαση είναι κτιστές πραγματικότητες. 

Μύθος είναι, ότι οι κολαζόμενοι δεν θα βλέπουν τον Θεό, ως και ο λόγος περί απουσίας του Θεού. 

Οι Φράγκοι επίσης εξέλαβαν το πυρ της κολάσεως ως κτιστό (π.χ. ο Δάντης). 

Η ορθόδοξη παράδοση μένει πιστή στη Γραφή, ότι και οι κολασμένοι θα βλέπουν τον Θεό (π.χ. ο πλούσιος της παραβολής), αλλά ως «πυρ καταναλίσκον». 

Οι Φράγκοι σχολαστικοί δέχθηκαν την κόλαση ως τιμωρία και στέρηση της λογικής ενοράσεως της θείας ουσίας. 

Βιβλικά όμως και πατερικά κόλαση είναι η αποτυχία του ανθρώπου και η άρνησή του να συνεργασθεί με τη Θεία Χάρη, για να φθάσει στη «φωτιστική» θέα του Θεού (παράδεισος) και στην ανιδιοτελή αγάπη (πρβλ. Α’ Κορ. 13.8: «ου ζητεί τα εαυτής»). 


Δεν υπάρχει συνεπώς απουσία Θεού, παρά μόνο παρουσία Του. Γι’ αυτό είναι φρικτή η Β’ Παρουσία («Ω ποία ώρα τότε…», ψάλλουμε στους Αίνους). Είναι πραγματικότητα αδιάψευστη, στην οποία είναι μόνιμα προσανατολισμένη η Ορθοδοξία («προσδοκώ ανάσταστιν νεκρών…»). Οι κολαζόμενοι, όσοι έχουν πώρωση καρδίας, όπως οι Φαρισαίοι (Μαρκ. 3,5: «εν τη πωρώσει της καρδίας αυτών») βλέπουν αιώνια το πυρ ως σωτηρία! Διότι η κατάστασή τους δεν επιδέχεται άλλη μορφή σωτηρίας. «Τελειούνται» και αυτοί, φθάνουν στο «τέλος» της πορείας τους, αλλά μόνο οι δίκαιοι τελειώνονται σωζόμενοι. 


Εκείνοι τελειώνονται κολαζόμενοι. Σωτηρία γι' αυτούς είναι η κόλαση, αφού στη ζωή της επεδίωξαν μόνο την ευδαιμονία. Ο πλούσιος της παραβολής «απήλαυσε τα αγαθά του». Ο Λάζαρος υπέμεινε αγόγγυστα «τα κακά». Αυτό εκφράζει ο Απ. Παύλος (Α΄ Κορ. 3,13-15): «Εκάστου το έργον, οποίον εστί το πυρ αυτό δοκιμάσει. Ει τίνος του έργον μένει, ο επωκοδόμησεν, μισθόν λήψεται· ει τινός το έργον κατακαήσεται, ζημιωθήσεται, αυτός δε σωθήσεται, ούτως δε ως δια πυρός». Δίκαιοι και αμετανόητοι περνούν από το άκτιστο «πυρ» της θείας παρουσίας. 


Ο ένας όμως περνά αλώβητος, ο δε άλλος καίγεται. «Σώζεται», αλλά όπως περνά κανείς μέσα από τη φωτιά. Ο Ευθύμιος Ζιγαβινός (ιβ’ αι.) παρατηρεί σχετικά: «Πυρ τον Θεόν ως φωτίζοντα μεν και λαμπρύνοντα τους καθαρούς, φλογίζοντα δε και σκοτίζοντα τους ρυπαρούς». Και ο Θεοδώρητος Κύρου για το «σωθήσεται» γράφει: «σωθήσεται δια πυρός και αυτός δοκιμαζόμενος», όπως δηλαδή περνά κανείς μέσα από τη φωτιά. Αν έχει κάλυμμα κατάλληλο δεν καίγεται, διαφορετικά «σώζεται» μεν, αλλά τσουρουφλισμένος! Το πυρ της κολάσεως, συνεπώς, δεν έχει σχέση με το φραγκικό «πουργατόριο» (καθαρτήριο), ούτε κτιστό είναι, ούτε τιμωρία, ούτε κάποια ενδιάμεση κατάσταση. Μια τέτοια θεώρηση είναι μετάθεση της ευθύνης στον Θεό. 


Η ευθύνη είναι όλη δική μας, αποδοχή ή απόρριψη της προσφερόμενης από τον Θεό σωτηρίας (θεραπείας). Ο «πνευματικός θάνατος» είναι η θέα του ακτίστου φωτός, της θείας δόξης, ως πυρός, φωτιάς. Ο άγιος Ι. Χρυσόστομος, στον Θ’ Λόγο του στην Α’ Κορινθ. Σημειώνει: «αθάνατος η κόλασις…οι αμαρτάνοντες δίκην τίσουσιν όλεθρον αιώνιον. Το δε «κατακαήσεται», τουτ’ έστιν, ουκ οίσει (δεν θα αντέξει) του πυρός την ρώμην». Και συνεχίζει: «Ο δε λέγει (δηλαδή ο Παύλος), τούτο εστιν· ουχί και αυτός ούτως απολείται, ως τα έργα, εις το μηδέν χωρών(=στην ανυπαρξία), αλλά μένει εν τω πυρί. Σωτηρία γουν το πράγμα καλεί… Και γαρ και ημίν έθος λέγειν «εν τω πυρί σώζεται», περί των μη κατακαιομένων ευθέως υλών». 


Οι σχολαστικές αντιλήψεις-ερμηνείες, που μέσω του έργου του Δάντη (Κόλαση) πέρασαν και στο δικό μας χώρο, έχουν συνέπειες που φθάνουν σε ειδωλολατρικές εκδοχές. Π.χ. ο χωρισμός παραδείσου-κολάσεως, ως δυο διαφορετικών τόπων. Αυτό γίνεται λόγω της μη διακρίσεως κτιστού και ακτίστου. Επίσης η άρνηση της αιωνιότητας της κολάσεως, με την έννοια της «αποκαταστάσεως» των πάντων ή με την έννοια του «καλού Θεού» (Bon Dieu). Ο Θεός είναι όντως «αγαθός» (Ματθ. 8,17), αφού προσφέρει σωτηρία σ’ όλους. «Πάντας θέλει σωθήναι…» (Α’ Τιμ. 2,4). 


Είναι φοβερός όμως ο λόγος του Χριστού μας, που ακούεται στις κηδείες: «Ου δύναμαι απ’ εμαυτού ποιείν ουδέν· καθώς ακούω κρίνω και η κρίσις η εμή δικαία εστίν» (Ιω. 5.30). Πλαστή είναι εξάλλου και η έννοια της «θεοδικίας», που εφαρμόζεται σ’ αυτή την περίπτωση. Όλα ανάγονται τελικά στον Θεό (θα σώσει ή θα κολάσει), χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η «συνέργεια» ως παράγων σωτηρίας. Σωτηρία είναι δυνατή μόνο στα όρια συνεργείας-συνεργασίας του ανθρώπου με τη Θεία Χάρη. Κατά τον Ι. Χρυστόστομο, «Το πλέον, σχεδόν δε το παν, του Θεού εστίν, ημίν δε μικρόν τι αφήκεν». Αυτό το «τι» είναι η αποδοχή της προσκλήσεως του Θεού. 


Ο ληστής σώθηκε «βαλών κλείδα το, μνήσθητί μου»! Ειδωλολατρική είναι και η αντίληψη για Θεό οργιζόμενο κατά του αμαρτωλού, ενώ ο Θεός, όπως είδαμε. «ουδέποτε εχθραίνει». Αυτή είναι δικανική αντίληψη για τον Θεό, που οδηγεί και στην εκδοχή των «επιτιμίων» στην εξομολόγηση ως ποινών και όχι ως φαρμάκων (θεραπευτικών μέσων). Το μυστήριο παραδείσου-κολάσεως βιώνεται και στη ζωή της Εκκλησίας μέσα στον κόσμο. Στα μυστήρια πραγματοποιείται μέθεξη του πιστού στη Χάρη, για να ενεργοποιηθεί η Χάρη στη ζωή μας με την εν Χριστώ πορεία μας. Κυρίως δε στη Θ. Ευχαριστία το άκτιστο, η θεία κοινωνία, γίνεται μέσα μας ή παράδεισος ή κόλαση, ανάλογα με την κατάστασή μας. Κυρίως η μετοχή στη θεία κοινωνία είναι μετοχή στον παράδεισο ή την κόλαση μέσα στην ιστορία. 


Γι' αυτό συνδέεται η μετοχή στη θεία κοινωνία με την όλη πνευματική πορεία του πιστού. Όταν προσερχόμεθα ακάθαρτοι και αμετανόητοι, κολαζόμασθε (καιόμεθα). Γίνεται δε μέσα μας η Θεία Κοινωνία «κόλαση» και «πνευματικός θάνατος». Όχι διότι μεταβάλλεται σε κάτι τέτοιο φυσικά, αλλά διότι η ακαθαρσία μας δεν μπορεί να τη δεχθεί ως "παράδεισο" Δεδομένου δε ότι η θεία κοινωνία ονομάζεται «φάρμακον αθανασίας» (άγ. Ιγνάτιος ο Θεοφόρος, β’ αι..), συμβαίνει ακριβώς ό,τι και με ένα φάρμακο. Αν ο οργανισμός μας δεν έχει προϋποθέσεις να το δεχθεί, τότε παρενεργεί το φάρμακο και αντί να θεραπεύει, σκοτώνει. 


Όχι διότι ευθύνεται αυτό, αλλά η κατάσταση του οργανισμού μας. Πρέπει δε να λεχθεί, ότι αν δεν δεχθούμε τον χριστιανισμό ως θεραπευτική διαδικασία και τα μυστήρια ως φάρμακα πνευματικά, τότε οδηγούμεθα στη θρησκειοποίηση του χριστιανισμού, δηλαδή στην ειδωλολατρικοποίησή του. Και αυτό δυστυχώς γίνεται συχνότατα, όταν νοούμε τον χριστιανισμό ως «θρησκεία». Η παρούσα ζωή εξάλλου, αξιολογείται από το φως του διδύμου παραδείσου/ κολάσεως. «Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνη αυτού» συνιστά ο Χριστός μας (Ματθ. 6.33). «Προς ετέρου βίου παρασκευήν άπαντα πράττομεν…» λέγει ο Μ. Βασίλειος στους Νέους (κεφ.3) Η ζωή μας πρέπει να είναι διαρκής προετοιμασία για τη μετοχή στον «παράδεισο», δηλαδή στην κοινωνία με το Άκτιστο (πρβλ. Ιωάν. 17.3). 


Και αυτό αρχίζει ήδη στον κόσμο αυτό. Γι’ αυτό λέγει ο απ. Παύλος: «Ιδού νυν καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού νυν ημέρα σωτηρίας» (Β’ Κορ 6.2). Κάθε στιγμή της ζωής μας έχει σωτηριολογική σημασία. Ή κερδίζουμε την αιωνιότητα, την αιώνια κοινωνία με τον Θεό, ή τη χάνουμε. Γι' αυτό τα ανατολικά θρησκεύματα και λατρείες που κηρύσσουν μετενσαρκώσεις, αδικούν τον άνθρωπο. Διότι μεταθέτουν το πρόβλημα σε άλλες (ανύπαρκτες φυσικά) ζωές. Μία ζωή όμως υπάρχει, στην οποία ή σωνόμαστε ή χανόμαστε. Γι’ αυτό συνεχίσει ο Μ. Βασίλειος: «α μεν ουν αν συντελή προς τούτον (=τον βίον) ημίν, αγαπάν τε και διώκειν παντί σθένει χρήναι φαμέν, τα δε ουκ εξικνούμενα προς εκείνον, ως ουδενός άξια παροράν». Αυτό είναι το κριτήριο του χριστιανικού βίου. 


Ο Χριστιανός επλέγει συνεχώς ό,τι συντελεί στη σωτηρία του. Σ’ αυτή τη ζωή κερδίζουμε τον παράδεισο ή τον χάνουμε και καταλήγουμε στην κόλαση. Γι’ αυτό λέγει ο ευαγγελιστής Ιωάννης : «Ο πιστεύων εις αυτόν ου κρίνεται· ο μη πιστεύων ήδη κέκριται, ότι μη πεπίστευκεν εις το όνομα του μονογενούς υιού του Θεού» (3,18). Έργο της Εκκλησίας, συνεπώς, δεν είναι να «στέλνει» στον παράδεισο ή στην κόλαση, αλλά να ετοιμάζει τον άνθρωπο για την τελική κρίση. Το έργο του Κλήρου είναι θεραπευτικό και όχι ηθικολογικό-ηθικοπλαστικό, με την κοσμική έννοια του όρου. Η ουσία της εν Χριστώ ζωής διατηρείται στα μοναστήρια, όταν είναι φυσικά ορθόδοξα, δηλαδή πατερικά.



Σκοπός της προσφερόμενης από την Εκκλησία θεραπείας δεν είναι η δημιουργία «χρηστών» πολιτών και κατ’ ουσίαν ευχρήστων, αλλά πολιτών της ουράνιας (άκτιστης) βασιλείας. 

Αυτοί είναι οι Ομολογητές και οι Μάρτυρες, οι αληθινοί πιστοί, οι Άγιοι. 

Έτσι όμως ελέγχεται και η ιεραποστολή μας. 

Πού καλούμε; 

Στην Εκκλησία-Νοσοκομείο/ Θεραπευτήριο ή σε μια ιδεολογία, που ονομάζεται χριστιανική; 

Αντί για θεραπεία ζητούμε συνήθως εξασφάλιση θέσεως στον «παράδεισο». 

Γι’ αυτό ασχολούμεθα με τελετές και όχι με θεραπεία. 

Αυτό δεν σημαίνει βέβαια απόρριψη της λατρείας. 

Αλλά χωρίς άσκηση (ασκητικό βίο, πράξη θεραπείας) ή λατρείας δεν μπορεί να μας αγιάσει. 

Μένει ανενέργητη μέσα μας η απορρέουσα από αυτήν χάρη. 

Η Ορθοδοξία δεν υπόσχεται ότι στέλνει τον άνθρωπο σε κάποιο παράδεισο ή σε κάποια κόλαση, αλλά έχει τη δύναμη, όπως φαίνεται στα άφθαρτα και θαυματουργικά λείψανα των Αγίων της (αφθαρσία= θέωση), να προετοιμάσει τον άνθρωπο, ώστε να βλέπει αιώνια την Άκτιστη Χάρη και Βασιλεία του Χριστού ως παράδεισο και όχι ως κόλαση.


Απόσπασμα άρθρου του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Μεταλληνού με τον ομώνυμο τίτλο.

Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Μεταλληνός


Κυριακή 29 Οκτωβρίου 2017

ΜΕΣ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΕ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΜΙΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤ' ΑΣΒΗΣΤΟ ΠΑΝΤ' ΑΓΡΥΠΝΟ ΘΑ ΖΕΙ ΚΑΙ ΤΟ 40




Ήταν ωραίο παιδί. Την πρώτη μέρα που γεννήθηκε
Σκύψανε τα βουνά της Θράκης να φανεί
Στους ώμους της στεριάς το στάρι που αναγάλλιαζε·
Σκύψανε τα βουνά της Θράκης και το φτύσανε
Μια στο κεφάλι, μια στον κόρφο, μια μες το κλάμα του·
Βγήκαν Ρωμιοί με μπράτσα φοβερά
Και το σηκώσαν στου βοριά τα σπάργανα…
Ύστερα οι μέρες τρέξανε, παράβγαν στο λιθάρι,
Καβάλα σε φοραδοπούλες χοροπήδηξαν
Ύστερα κύλησαν Στρυμόνες πρωινοί
Ώσπου κουδούνισαν παντού οι τσιγγάνες ανεμώνες
Κι ήρθαν από της γης τα πέρατα
Οι πελαγίτες οι βοσκοί να παν των φλόκων τα κοπάδια
Εκεί που βαθιανάσαινε μια θαλασσοσπηλιά,
Εκεί που μια μεγάλη πέτρα εστέναζε!



Από το ''Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο Ανθυπολοχαγό της Αλβανίας''.

Σάββατο 28 Οκτωβρίου 2017

ΤΟ ΚΑΤΑ ΚΛΕΟΜΕΝΗΝ ''ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ''



Δεν είναι πολύς ο καιρός, που στα ονομαζόμενα μέσα κοινωνικής δικτύωσης παρατηρείται το επαναλαμβανόμενο -συχνά-πυκνά- φαινόμενο της αυτοαναγόρευσης, αυτοανάδειξης και εντέλει της ερμητικής και εκουσίας έκπτωσης λαικού ή ιερωμένου σε εθνοπρόβλητο ''εξτρέμ'' του πεζοδρομίου ή σε εφήμερο, λαικό ''επαναστάτη'' των μπροσούρων και των φει βολάν, που αντιγράφει ερήμην του το παλαιολιθικό σύνθημα των ''κολεγιόπαιδων'' των Εξαρχείων: ''Βία στη βία της Εξουσίας''! 


Αρχές της δεκαετίας του 1990, ο πάλαι ποτέ γνώριμος ''τηλεοπτικός αστήρ'' των Media π. Σπυρίδων Τσάκαλος, οριζόμενος και ως ο ''Τσάβες των Βαλκανίων(!)'' πρωταγωνιστούσε σε σκηνές εφαρμοσμένης βίας εν μέσω ''θερμών'' και ακατάληπτων ''ιερών'' συμπλοκών, τασσόμενος υπέρ του μακαριστού, τότε Μητροπολίτη Λαρίσης κ. Θεολόγου. Γνωστός αρχισυντάκτης δελτίου ειδήσεων τότε σε τηλεοπτικό κανάλι έτριβε τα χέρια του από παροιμιώδη χαρά και ''ουράνια'' ευφροσύνη λέγοντας: ''Κάθε μπουνιά του παπα-Τσάκαλου ''λιώνει'' τα μηχανάκια της AGB! Φέρτε μου κι άλλα πλάνα''! 


Την σκυτάλη στον... ''ένοπλο, επαναστατικό αγώνα'' πήρε λίγο αργότερα η κα Ελένη Λουκά, η οποία αφού τηλεφωνούσε σε τηλεοπτικά κανάλια να κατέλθουν ομοθυμαδόν στα.. ''λαικά μέτωπα'' της κοινωνικής ρήξης, αυτή περιέλουζε περίσσια τους επιλεγμένους στόχους της με -μύρια όσα- κοσμητικά επίθετα και ''ανατρεπτικούς'' προσδιορισμούς!... Τί κοινό έχουν ο π. Κλεομένης, ο παπα-Τσάκαλος και η κα Λουκά; Έναν υπολανθάνοντα, υπότροπο, μα προπαντός ανΟρθόδοξο τρόπο βιωματικής ορθοπραξίας, που αναζητεί ''κολασμένα'' την προάσπιση των κεκτημένων μέσα από την ρήξη και την σύγκρουση, μέσα από τον ορυμαγδό και την συμπλοκή, το πανδαιμόνιο και την οχλαγωγία. 


Ο π. Κλεομένης ειδικότερα, κινούμενος ως άλλος ''αστυνόμος Σαίνης'' ή ως ''επιθεωρητής Κλουζώ'' πάντα με prive προσωπικό εικονολήπτη για να καταγράφονται online τα επίδοξα κατορθώματά του (!), το μόνο που κατάφερε είναι να μετεξελίσει την ανοησία σε γραφικότητα και την πώρωση σε υπαίθριες κοκορομαχίες. Ο δε μη κατ' επίγνωσιν ζήλος του συνυφασμένος με μια ευδιάκριτη και μαξιμαλιστική φιλαυτία, τον έκαναν να πρωταγωνιστεί σε προσωπικά, εγωκεντρικά κι εγωπαθή, εθνικοπατριωτικά βιντεάκια του συρμού, κατορθώνοντας το φυσικώς εννοούμενο: την γραφικότητα! 


Δυστηχώς σε αυτόν ταιριάζει απόλυτα η γνωστή ρήση ''Σφάξε με αγά'μ ν' αγιάσω'' αφού, όταν κατεβαίνει στο ''πεδίο των μαχών'', τον ακολουθεί πάντα κι ένα androit κινητό, προκειμένου να αποθανατίσει τους δημόσιους ελέγχους του και φυσικά τους δημόσιους προπηλακισμούς του από τα όργανα ασφαλείας...! Θυμίζει ακριβώς μια άλλη περίπτωση -γνωστού από το Υou Tube- κατ΄όνομα ''ορθοδόξου'' και εγηρμένου ''εθνικοπατριώτη'', ελεγτή των όλων και εγωμανούς πατρόνου, που φρόντιζε -κατά το δυνατό- να βρίσκεται κοντά στον Οικουμενιστή πατριάρχη Βαρθολομαίο, όποτε ο δεύτερος ερχόταν στην Ελλάδα. 


Το σκηνικό απαράμιλλα το ίδιο... Αφού τον ''στόλιζε'' με ''αντικουμενιστικές'' ύβρεις, τον έπιαναν οι άνθρωποι ασφαλείας και τότε εκείνος γυρνώντας πάντα προς την κάμερα εκραύγαζε ως... ''εφήμερος και και καθ' υποκρισίαν νεομάρτυς'': ''Βοήθεια Χριστιανοί! Κοιτάχτε, τι μου κάνουν οι αντίχριστες δυνάμεις του σκότους...!'' Έτσι και ο π. Κλεομένης. Όταν τον συνέλαβαν στην Θεσσαλονίκη κατά την επίσκεψη του Οικουμενιστή πατριάρχη -πάντα βεβαίως παρουσία... κάμερας- έβριζε τους αστυνομικούς με εκφράσεις της αλάνας και κραυγές περιθωρίου. 


Όλα τούτα τα γράφουμε με πόνο ψυχής για τον συγκεκριμένο μοναχό, που κινούμενος από μια εγνωσμένη, αχειραγώγητη ανταρσία και έναν αλαφιασμένο, δαιμονικό ρεβανσισμό άφησε -δυστηχώς- τα μοναχικά του καθήκοντα επιζητών στεφάνια εθνομάρτυρος... Τί σχέση άλλωστε μπορεί να έχει ούτος, με τους πρώτους αποτειχισμένους Ορθοδόξους κατά της ημερολογιακής καινοτομίας, που μαζεύονταν κατά χιλιάδες στην πλατεία Μητροπόλεως ή στην πλατεία Κλαυθμώνος και διαδήλωναν συνετά και φρόνιμα κατά του κυοφορούντος τότε θρησκευτικού συγκρητισμού; Τί σχέση μπορεί να έχει με τις διακριτικές και κόσμιες συγκεντρώσεις χιλιάδων λαού, όταν κατά την εορτολογική μεταβολή του 1924 επέλεξαν ''να μην φραγκέψουν'' και έβγαιναν στους δρόμους και τις πλατείες, υπομένοντας με ομολογιακή παρρησία και ορθόδοξο ήθος τις διώξεις της Εκκλησίας και Κράτους; 


Όλοι εκείνοι οι νουνεχείς, σώφρονες και φρόνιμοι προπάτορές μας δεν κοινοποιούσαν τους ορθόδοξους, μαρτυρικούς αγώνες τους στον Τύπο και δεν διαφήμιζαν τις ομολογίες πίστεως χάριν της παροιμίας ''ο σκοπός αγιάζει τα μέσα!...'' Και κάτι τελευταίο: ο Εθνικισμός που πολλοί ανοήτως και αμετανοήτως συγχέουν με την Ορθοδοξία έχει ως κεντρικό αυτοσκοπό του το Έθνος, ως μόνου και αποκλειστικού πυλώνα του εθνοκεντρικού ιδεολογήματός του. Είναι άλλωστε γνωστή η ρήση του Γάλλου στρατηγού Σαρλ Ντε Γκωλ: ''Πατριωτισμός είναι όταν βάζεις πάνω απ' όλα την αγάπη για τη χώρα σου. Εθνικισμός είναι όταν βάζεις πάνω απ' όλα το μίσος για τις άλλες''. 


Αυτό οδηγούσε πάντα με μαθηματική ακρίβεια, ως φυσική νομοτέλεια σε έναν ανεξέλεγκτο και δαιμονικό ρεβανσισμό και σε έναν εθνοφυλετικό ρατσισμό, που πρόσβαλλε ακριβώς την ίδια την Ορθοδοξία, η οποία ως δόγμα πάντοτε απείχε από κοσμικούς μεγαλοιδεατισμούς και γήινες, διαδραστικές διαμάχες! Εύχεσθε!



Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Πέμπτη 26 Οκτωβρίου 2017

ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ''ΕΚΚΛΗΣΙΑΖΟΝΤΕΣ''




ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΕΙΡΗΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΑΓΑΠΗΣ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΚΛΗΡΙΚΩΝ, ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΩΝ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ...


Καλούμε κλήρο και λαό, από όλη την Ελλάδα, σε λαοσύναξη στην Θεσσαλονίκη...!!!
Διαδώστε και κοινοποιήστε το παντού..!!!

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΒΛΑΣΦΗΜΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΕΚΚΛΗΣΙΑΖΟΝΤΕΣ 


ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ 30/10/2017 ((Ν.Η) ΣΤΙΣ 19.30 μ.μ... Στην πλατεία Κολοκοτρώνη απέναντι απο την εταιρεία θεάτρου Ε.Θ.ΘΕ (Ελεύθερο Θέατρο Θεσσαλονίκης) ...
ΘΕΑΤΡΟ ΑΥΛΑΙΑ *Πλατεία ΧΑΝΘ(Πλευρά Τσιμισκή) *Τηλέφωνο Επικοινωνίας για εκδήλωση παραπόνων:
+306973 560 436, 2310 237700

...όπου παρουσιάζετε για δεύτερη συνεχόμενη σεζόν η πολυσυζητημένη και ΒΛΑΣΦΗΜΗ ΜΕΜΙΓΜΈΝΗ ΜΕ ΑΙΣΧΡΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΙΕΡΏΝ ΚΑΙ ΟΣΊΩΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ κωμωδία των Μιχάλη Δαρνάκη και Μαρίας Λαφτσίδου, <<ΕΚΚΛΗΣΙΑΖΟΝΤΕΣ>>

στο Θέατρο Αυλαία, για 6 μόνο παραστάσεις
(23/10 μέχρι 07/11).
ΌΛΟΙ ΟΙ ΣΥΝΔΙΟΡΓΑΝΩΤΈΣ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΙΚΗΣ & ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΑΓΑΠΗΣ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΠΡΟΤΡΕΠΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ :
Ας αποδοκιμάσουμε όλοι μαζί ειρηνικά και με εν Χριστώ αγάπη δίνοντας ολοι ΤΟ ΕΥΣΕΒΕΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΟ ΠΑΡΩΝ ενάντια στο Βλάσφημο θεατρικό έργο που δυσφημίζει το θεανδρικό πρόσωπο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, της Μοναστικής πολιτείας και που γενικότερα αντίκειται εις την μακρά Ιερά Παράδοση της Πατρίδος και της Εκκλησίας μας.
Καλόν είναι και απαραίτητο, οι συγγραφείς του θεατρικού έργου να σέβονται τη μεγάλη Ορθόδοξη Χριστιανική παράδοση του Λαού μας και τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας.
Ρωτάμε τους συντελεστές της Παράστασης:
Έχουν στην πρόθεσή τους να προκαλέσουν το “θρησκευτικό συναίσθημα” των πολιτών της Χώρας και ιδιαίτερα τον Λαό της Θεσσαλονίκης και να δημιουργήσουν εντάσεις και πολύ περισσότερο να ζήσουμε όλοι πάλι της θλιβερές εικόνες αστυνομοκρατούμενου χώρου γύρω από την ευσεβή και ειρηνική με προαίρεση εν Χριστώ Αγάπης εκ μέρους μας διαμαρτυρίας;
Ευχαριστούμε όσους μας στηρίζουν σε αυτήν την μαρτυρική ομολογιακή προσπάθειά μας για την Ορθοτόμηση Του Λόγου της Αληθείας και τη μη φίμωση του ομολολογιακού μας λόγου...

ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΦΟΡΑ ΟΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΠΟΥΝ...
Ας είμαστε προετοιμασμένοι και να μη λυγίζουμε. Πλησιάζει η ώρα...
Εφ’ όσον ζούμε συνεπή χριστιανική ζωή, θα πρέπει να περιμένουμε ότι κάποτε θα αντιμετωπίσουμε και την ειρωνεία.
Άλλωστε ο ίδιος ο Κύριος μας έχει προειδοποιήσει: «εἰ ἐμέ εδίωξαν, καί ὑμᾶς διώξουσιν» (Ἰω. ιε΄ 20).
Να απολογούμαστε μαρτυρικά, να ορθοτομούμε και να ομολογούμε την Ακαινοτόμητη Ορθοδοξη Χριστιανικη Πίστη μας κάθε ώρα.
Βεβαίως έχουμε δικαίωμα να υπερασπιζόμαστε τον εαυτό μας χάριν τού δικαίου και να απολογούμαστε σε όποια κατάλληλη ώρα.
Θέλουνε να πιστεύουμε ακράδαντα ότι υπάρχουν ακόμα σήμερα καλοδιάθετοι και καλοπροαίρετοι άνθρωποι γύρω μας που αν τους εξηγήσουμε με ηρεμία και σταθερότητα την αδικία και βλασφημία πού γίνεται εις βάρος της Χριστιανικής Ορθοδοξου Πίστεως μας μπορεί να αλλάξουν στάση.
Ο Κύριος Ιησούς όταν την ώρα της ανάκρισης τον ράπισε χωρίς λόγο ο δούλος του αρχιερέα Άννα, του απάντησε ήρεμα και λογικά:
Αν μίλησα άσχημα, απόδειξέ μας τί κακό είπα. Αν όμως μίλησα σωστά, γιατί με δέρνεις; (Ιω. ιη΄ 23).
Ωστόσο σε άλλες περιπτώσεις ο ίδιος ο Κύριος προτίμησε να σιωπήσει.
Δεν ωφελούσε να μιλήσει και να απολογηθεί.

Να φερόμαστε με αγάπη και να προσευχόμαστε για όσους μας ειρωνεύονται.

Αυτή είναι η καλύτερη «αντεπίθεση».
Δεν κερδίζεις τίποτε με τις «πληρωμένες απαντήσεις» ή με πικρόχολα και επιθετικά και υβριστικά σχόλια.

Ούτε η περιφρόνηση αποτελεί λύση.

Η πιο δυναμική και αποτελεσματική αντιμετώπιση είναι η αγάπη.
Ακόμη και σ’ αυτόν που μας κοροϊδεύει να είμαστε πρόθυμοι να πούμε τη «ζεστή» καλημέρα μας, τον καλό λόγο, να του προσφέρουμε και βοήθεια αν χρειαστεί.
Κι ακόμη να συγχωρούμε από την καρδιά μας όσους μας ειρωνεύονται και να προσευχόμαστε γι’ αυτούς.
Αυτό είναι το μεγαλείο της αγάπης.
Αυτό θα μας αποδεικνύει γνήσιους μαθητές τού Χριστού
ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΘΕΡΜΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ!
Μὴ βλασφημεῖτε. Μὴ μολύνετε τὸν ἀέρα μὲ τὴν φρικτὴ βλασφημία. Μὴ προκαλεῖτε τοὺς κεραυνοὺς τῆς Θεϊκῆς ὀργῆς ποὺ πέφτουν στὴν χώρα τῶν ἀσεβῶν.
Κατὰ τὸν ἱερὸν Χρυσόστομον ἡ βλασφημία ἀποτελεῖ κοινὸν δημόσιον ἔγκλημα.
Οἱ βλασφήμιες αργά ή γρήγορα γυρίζουν στα κεφάλια των βλασφήμων.
Οι Αληθινοί χριστιανοί δεν κάνουν κακό σε άνθρωπο, θέλουν μόνο να σταματήση η βλάσφημη παράσταση, δεν το καταλαβαίνεται;
Θα πληρώσετε εσείς τόσους αστυνομικούς που ασχολούνται μαζί σας τόσες μέρες;
ΒΛΑΣΦΗΜΟΥΝ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΊΑ ΤΟΥ.
Μιά νέα βλασφημία, μεμιγμένη μέ αἰσχρότητα...!!!
Τί κάνουν αλήθεια οἱ Δεσποτάδες τῆς Θεσσαλονικῆς, που θεωροῦνται φύλακες τῆς Ἀμπέλου;
Σε ποια ενέργεια προέβησαν για να σταματήσουν την βλάσφημη αυτή παράσταση όπως και την προηγούμενη;
Ἀλλα οἱ δεσποτάδες τῶν ἐσχάτων καιρῶν δὲν γίνονται για νὰ προσφέρουν ὑπηρεσία στὸν Χριστό, ἀλλὰ στὸν Αντίχριστο και να παρασύρουν τον κόσμο πίσω ἀπὸ ἀποφάσεις ψευδοσυνόδων και ψευτοσωτήρων της ΠΑΝΑΙΡΕΣΕΩΣ του ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΗΓΥΡΙΑ Ο ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΠΑΤΡΩΑ ΕΥΣΕΒΕΙΑ, ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΚΑΙ ΘΥΣΙΑ.
ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΑΣ ΔΩΣΟΥΜΕ ΤΟ ΕΥΣΕΒΕΣ ΕΙΡΗΝΙΚΟ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΟ ΠΑΡΩΝ...
Η ΠΑΡΟΥΣΊΑ ΟΛΩΝ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΗ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΜΑΣ ΚΑΘΗΚΟΝ...!!!


Στήν νέα αὐτή βλασφημία κατά τῆς πίστεώς μας δέν πρέπει νά μείνουμε ἀδιάφοροι, ὅπως δέν θά μέναμε βέβαια ἀδιάφοροι, ἄν ἔβριζαν ἐμᾶς ἤ οἰκεῖα μας ἀγαπητά πρόσωπα. Ἀλλά ἀσυγκρίτως ἀνώτερος ἀπό τά ἰδικά μας ἁμαρτωλά πρόσωπα εἶναι ὁ Θεός μας, εἶναι ἡ πίστη μας, τήν ὁποία πρέπει νά ὁμολογοῦμε, ὅταν προσβάλλεται.
Ἡ σιωπή καί ἡ ἀπάθειά μας, ὅταν ὑβρίζεται ἡ πίστη μας, δείχνει τήν ἀδιαφορία μας, δείχνει ὅτι δέν ἔχει μιλήσει δυνατά στήν καρδιά μας ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.
Ἀκόμη δέ ἐκφράζουμε καί τόν φόβο μας, μή μᾶς ἐγκαταλείψει ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ γι᾽ αὐτά τά ἄνομα καί αἰσχρά πού συμβαίνουν στήν ὀρθόδοξη χώρα μας, μέχρι σημείου ἡ ἀνηθικότητα νά θεσπίζεται ὡς νόμος καί νά κυβερνᾶ, καί μέχρι σημείου – ὅπως τό κάνει καί τό αἰσχρό ἔργο πού παίζεται – νά συμπλέκουν τήν αἰσχρότητα μέ τά Τίμια καί Ἁγιασμένα Πρόσωπα τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Παναγίας μας, χωρίς μάλιστα νά ἀκούεται καί ἡ ἔντονη διαμαρτυρία τῶν χριστιανῶν, κληρικῶν καί λαϊκῶν.


ΔΙΟΡΓΑΝΩΤΕΣ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΙΚΗΣ ΚΛΗΡΟΛΑΪΚΗΣ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ:
Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΚΛΗΡΟΥ ΚΑΙ ΛΑΟΥ ...!!!
ΠΡΟΣΚΕΚΛΗΜΈΝΟΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΑΠΟ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ !!!


Κοινοποίηση στο Fb:
Φίλοι της γνήσιας Ιεράς Μονής Εσφιγμένου Αγίου Όρους στο Facebook
Για τυχόν πληροφορίες όσο αφορά την Ειρηνική κληρολαϊκη σύναξη διαμαρτυρίας στην Θεσσαλονίκη στις 30/10/2017 (Ν.Η) 19:30 μ.μ. απευθυνθείτε στα κιν.τηλ.:
Για τον Νομό Θεσσαλονίκης στον
κ.Νικόλαο Μορφίδης +306976074111
Για τον Νομό Καβάλας στον κ. Κολοκυθά Ιωάννη +306972291676
Για τον Νομό Αλεξανδρουπόλεως στον κ. Ηλία Νάσσο +306984111420
Για τον Νομό Αττικής στον κ. Αθανάσιο Παπαγεωργίου +306937024386
& στον κ. Χρήστο Αρώνη +30 697 189 3700
Για τον Νομό Βόλου στον κ. Τσίρο Γεώργιο +306985034023
Για τον Νομό Λαρίσης στον κ. Ανδριώτη Σπυρίδων +306983875958
Για τον Νομό Κοζάνης στον κ.Δημήτριο Εμμανουήλ +306976576780
Για τον Νομό Κατερίνης στον κ. Νικόλαο Νατσιό +30 694 578 9805
Για τον Νομό Δράμας στον κ. Κολοκυθά Ιωάννη +306972291676
Για τον Νομό Φλωρίνης στον κ. Βασίλειο Αποστολίδη +306979568205 


Δευτέρα 23 Οκτωβρίου 2017

ΜΕΓΑ ΤΟ ΤΗΣ ΑΠΑΙΔΕΥΣΙΑΣ ΚΡΑΤΟΣ


 


''...Ἔκτοτε ἡ ἀμάθεια ἔγινε μόδα. 

Ὁ καταρτισμένος ἄρχισε νά λογαριάζεται σάν... βλαμμένος. 

Οἱ γνώσεις θεωρήθηκαν καί θεωροῦνται περιττό φορτίο. 

Ἄλλωστε, γιατί νά τίς κουβαλᾶ κανείς στό κεφάλι του, ἀφοῦ μπορεῖ νά τίς ἔχει στό «τάμπλετ» πού εἶναι πιό ἐλαφρό ἀπό τό μυαλό; 

Ὑπάρχουν ὅμως στιγμές πού πρέπει κάποιος νά γράψει καί νά μιλήσει. 

Σ’ αὐτό δυστυχῶς τό «τάμπλετ» δέν μπορεῖ νά τόν βοηθήσει. 

Καί τότε τί λέμε; 

Θυμᾶμαι τήν γκάφα τοῦ πρωθυπουργοῦ πού θεώρησε κάτι ξεχωριστό τήν Λέσβο ἀπό τή Μυτιλήνη. 

Ἡ φαρμακερή σάτιρα τοῦ ἀπάντησε: 

«Τσίπρα, δέν σέ θέλουμε νά πᾶς ἀλλοῦ νά μείνεις νά βρεῖς κάπου ἀνάμεσα Λέσβου καί Μυτιλήνης»!...''


Τις πρώτες ἡμέρες τοῦ Σεπτεμβρίου, ὅταν οἱ ἔρμοι καθηγητές μοχθοῦσαν νά ξεψαχνίσουν καί νά κατανοήσουν τούς «φετφάδες» τοῦ ὑπουργείου πνευματικῆς αὐτοκτονίας, μιά φίλη καθηγήτρια μοῦ ἔστειλε μακροσκελῆ ἐπιστολή μέ ἕναν ὁρμαθό «μαργαριταριῶν» ἀπό γραπτά ἀποφοιτησάντων μαθητῶν ὡς ἀντίδοτο –ἔτσι μοῦ γράφει– στήν εἰσβολή τῶν κουνουπιῶν. Πιθανῶς θεωρεῖ τήν ἀγραμματοσύνη κάτι σάν «μπαϊγκόν»! Ἰδού ἕνα δεῖγμα «μαργαριταριῶν» ἀπό μιά γλωσσική ἄσκηση γιά τά λεγόμενα συνώνυμα: 


Διαφορετικός = προστατευτικός Μεταβάλλεται = ἀναβάλλεται Ἀποστολή = συστολή Ἐθισμός = προσηλισμός (;) Ἀποστολή = ἐπιστολή. Εὐτυχῶς, πού χάρη στήν κυριαρχική ἐπέκταση τῆς Ἀγγλικῆς στήν ἀμερικανική της ἐκδοχή δέν ἦταν ἀπαραίτητη γιά σταδιοδρόμηση ἡ γνώση τῆς Ἑλληνικῆς. Τά παραδείγματα, καί μόνον ἀπό τόν πολιτικό χῶρο, ἀφθονοῦν. Ἡ συλλέγουσα τούς «μαργαρίτες» συνάδελφός μου ἔστειλε δείγματα ὑψηλῆς γνώσεως καί ἀπό τό μάθημα τῆς Βιολογίας. Εἶχε τεθεῖ –ἀπορῶ πῶς καί γιατί– ἕνα ἐρώτημα γιά τήν ὑπέρταση. Ἰδού μερικές Ἱπποκράτειες ἀπαντήσεις: «Ὑπέρταση εἶναι κάποια ἄσχημα πράγματα πού κάνουν κακό στήν ὑγεία μας, εἶναι δηλαδή ὑπέρ (!) τῆς ὑγείας μας»! 


Καί ἐπειδή ἄλλο ἐρώτημα περιεῖχε τό ρῆμα «ἐγκυμονεῖ» σχετικά μέ τούς κινδύνους τῆς ὑπερτάσεως, ἰδού σκέψεις καινοφανεῖς: «Νά χάσει τό μωρό, καί ἡ μητέρα νά βρεθεῖ σέ ἄσχημη κατάσταση μέ τήν ὑγεία της.» – «Ἡ ὑπέρταση –ἐάν δέν εἶναι κάποιος προσεκτικός– μπορεῖ νά προκαλέσει ἐγκυμοσύνη.» – «Γιά τήν πρόληψη τῆς ὑπέρτασης θά πρέπει νά ἀποφεύγουμε τόν ἥλιο, διότι οἱ παλμοί ἀνεβαίνουν καί παίρνουν διαστάσεις μεγαλύτερες ἀπό τό κανονικό.» Ὑπάρχουν καί ἄλλες ἀπαντήσεις, ὅπου ἡ ὑπέρταση ταυτίζεται μέ τήν στύση, πού γιά λόγους αἰδημοσύνης δέν γράφονται. Γιά τό μάθημα τῆς Ἱστορίας ἀδυνατῶ νά παραθέσω ἀπαντήσεις γιατί θά γινόταν κατακλυσμός. Ἀρκοῦμαι σέ μιά ἄγνωστη ἕως τώρα πληροφορία: «Κατά τήν Ἅλωση ἐπί κεφαλῆς τῶν Τούρκων ἦταν ὁ Ἀλί». 


Καί ἡ δύσμοιρη συνάδελφος ἀναφωνεῖ: «Ὤ ἀλί καί τρισαλί!». Καί κάτι ἀκόμη ἀπό τήν προφορική ἐξέταση δυσλεκτικοῦ μαθητῆ. Τόν ρωτάει ἡ θεολόγος ἀπό ποιό μέρος τοῦ σώματος τοῦ Ἀδάμ ὁ Θεός ἔφτιαξε τήν Εὔα, καί ὁ μαθητής ἀπαντᾶ: «Ἀπό τό νεφρό». Νευριασμένη ἡ καθηγήτρια μονολογεῖ: «Ὄχι ἀπό τόν σπλῆνα». Καί ὁ μαθητής, χτυπώντας μέ τό χέρι τό μέτωπο, ἐπιβεβαιώνει: «Ἄχ, ναί, σωστά ἀπό τόν σπλῆνα»! Σταματῶ ἐδῶ τήν ἀντιγραφή λεκτικῶν ἀνοησιῶν ἀφοῦ ἀπό τέτοιες βρίθουν πλέον καί τά σχολικά βιβλία. Κατά τίς δεκαετίες τοῦ ’80 καί ’90 εἶχα ἐπισημάνει ἑκατοντάδες λάθη ὄχι μόνο σέ βιβλία ἱστορίας καί λογοτεχνίας ἀλλά καί κοινωνιολογίας, πολιτικῆς ἀγωγῆς καί μαθηματικῶν, καί τά εἶχα δημοσιεύσει στήν «Καθημερινή» καί στόν «Οἰκονομικό Ταχυδρόμο». 


λλά στοῦ «Κουφοῦ τήν πόρτα πάρε καί τήν ... πόρτα», ὅπως ἔλεγαν τότε οἱ μαθητές. Ἔκτοτε ἡ ἀμάθεια ἔγινε μόδα. Ὁ καταρτισμένος ἄρχισε νά λογαριάζεται σάν... βλαμμένος. Οἱ γνώσεις θεωρήθηκαν καί θεωροῦνται περιττό φορτίο. Ἄλλωστε, γιατί νά τίς κουβαλᾶ κανείς στό κεφάλι του, ἀφοῦ μπορεῖ νά τίς ἔχει στό «τάμπλετ» πού εἶναι πιό ἐλαφρό ἀπό τό μυαλό; Ὑπάρχουν ὅμως στιγμές πού πρέπει κάποιος νά γράψει καί νά μιλήσει. Σ’ αὐτό δυστυχῶς τό «τάμπλετ» δέν μπορεῖ νά τόν βοηθήσει. Καί τότε τί λέμε; Θυμᾶμαι τήν γκάφα τοῦ πρωθυπουργοῦ πού θεώρησε κάτι ξεχωριστό τήν Λέσβο ἀπό τή Μυτιλήνη. Ἡ φαρμακερή σάτιρα τοῦ ἀπάντησε: 


«Τσίπρα, δέν σέ θέλουμε νά πᾶς ἀλλοῦ νά μείνεις νά βρεῖς κάπου ἀνάμεσα Λέσβου καί Μυτιλήνης»! Κάθε μῆνα ὁ ἐκδότης τῆς «Φιλολογικῆς-Πολιτικῆς Πατρῶν», ὁ ἐλλόγιμος κ. Γ. Θ. Γιαννόπουλος ἔχει καθιερώσει εἰδική στήλη ὅπου καταγράφονται λεκτικά λάθη τά ὁποῖα ἐκχέονται ἀπό τά χείλη διαφόρων ἐκφωνητῶν, σχολιαστῶν καί λοιπῶν νυχθημερόν συζητούντων στά κανάλια περί παντός γνωστοῦ. Ἐπί μία 10ετία, λόγω τῶν γεγονότων στήν Συρία, διαβάζουμε καί ἀκοῦμε οἱ... Σύριοι. Λάθος! Τό σωστό εἶναι Σύροι. Σύριος λέγεται ὁ κάτοικος τῆς Σύρου, ὁ Συριανός. Ὁ Λουκιανός ἦταν Σύρος, ὁ Βαμβακάρης ἦταν Σύριος. Ἡ συνάδελφός μου καταγράφει τοῦτο τό ἀπίθανο πού ἄκουσε στό δελτίο εἰδήσεων: «Ἡ δικαιοσύνη πρέπει νά συνεχίσει ἀπρόοπτα (!) τό ἔργο της». 


Κάποιος ἐπιφανής ἔδωσε «τά εἰλικρινά του συλλυπητήρια» στήν οἰκογένεια Μητσοτάκη, ἐνῶ κάποιος, ἐπίσης, ἐπιφανής παρουσιαστής μᾶς εἶπε ὅτι «ὁ σωρός (!) του θά θαφτεῖ στοῦ Χαλεπᾶ(!!)». Παλαιότερα εἶχαν ἀκουστεῖ καί τοῦτα τά τραγικοκωμικά: «Ἡ δοξολογία ἔγινε χοροπηδοῦντος (!) τοῦ ἀρχιεπισκόπου» καί «Τώρα ἀκολουθεῖ ἕνα μουσικό πρόγραμμα μέ ναπολιτάνικες... καλτσοδέτες»! Καί ὅταν κάποιος ἐπισημαίνει τά λάθη αὐτά, εἰσπράττει τήν ἀπάντηση: «Καί τί ἔγινε;». Καί γι’ αὐτό δέν γίνεται τίποτα –ἐννοῶ καλό– στόν τόπο αὐτό. Παλαιότερα ἕνα λάθος σάν αὐτά πού ἀναφέραμε, γεννοῦσε ἐντροπή. Ἐνδεικτικό εἶναι τό ἀκόλουθο περιστατικό: ὅταν κατά τήν περίοδο 1915-1920 ὁ μετέπειτα διάσημος καθηγητής Ἀριστοτέλης Σιδέρης ἐκπροσωποῦσε στή Βουλή τό Σοσιαλιστικό Ἐργατικό Κόμμα Ἑλλάδος (Σ.Ε.Κ.Ε.), τό μετέπειτα Κ.Κ.Ε., σέ μιά ἀγόρευσή του ἔκανε πολλές ἀναφορές στόν Μάρξ. Καί τότε ὁ Ἐλευθέριος Βενιζέλος, κάπως ἐκνευρισμένος, πῆρε τό λόγο καί τοῦ εἶπε: 


Κύριε συνάδελφε, τήν πολιτική τοῦ κόμματος τῶν Φιλελευθέρων καθορίζομεν ἡμεῖς καί ὄχι ὁ Μάξ Νορδάου». Κάποιος –νομίζω ὁ Παπαναστασίου– τοῦ ψιθύρισε ὅτι ὁ Σιδέρης ἐννοεῖ τόν Κάρολο Μάρξ, συγγραφέα τοῦ «Κεφαλαίου» καί ὄχι τόν Μάξ Νορδάου, πού ἔγραψε τά «Κατά συνθήκην ψεύδη». Κατέρυθρος ὁ Βενιζέλος ἀπό ἐντροπή ἀπεχώρησε ἀπό τή Βουλή καί ἔκανε πολλές ἡμέρες νά ἐμφανισθεῖ σ’ αὐτή. Ἄλλοι καιροί, ἄλλα ἤθη!



Εκ της εφημερίδας ''Εστία'' της 6ης Οκτωβρίου 2017 και του προσωπικού ιστολογίου του Ιστορικού - συγγραφέα ''Σαράντος Ι. Καργάκος''. Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.


 Σαραντάκος Καργάκος

   Ιστορικός - Συγγραφέας

Κυριακή 22 Οκτωβρίου 2017

ΔΙΑ ΤΟΥΣ ΜΟΙΡΟΛΟΓΟΥΝΤΑΣ ΩΣ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΣ




“Δέν θέλω, ἀδελφοί μου, νὰ ἀγνοεῖτε τά σχετικὰ μὲ ἐκείνους ποὺ ἔχουν κοιμηθεῖ, γά νά μὴν λυπᾶσθε, ὅπως ὅλοι οἱ ἄλλοι ποὺ δὲν ἔχουν ἐλπίδα. 

“Γιατί ἂν πιστεύουμε ὅτι ὁ Ἰησοῦς πέθανε καί ἀναστήθηκε, ἔτσι καί ὁ Θεός, ἐκείνους ποὺ ἔχουν κοιμηθεῖ, ὄντας ἑνωμένοι μαζί του μὲ τὴν πίστη στὸν Ἰησοῦ, θά τοὺς πάρει κοντά του”.
Ἂς δοῦμε λοιπόν, πρῶτα ἀπ’ ὅλα αὐτό:
Γιατί ὁ Ἀπόστολος, ὅταν μιλάει γιὰ τὸν Χριστὸ λέει τό θὰνατό Του, “θάνατο”, ἐνῶ ὅταν μιλάει γιὰ τὸ τέλος τοῦ ἀνθρώπου, ὀνομάζει τό θὰνατο “κοίμηση”, καὶ ὂχι “θάνατο”.
Μιλάει γιὰ ὅσους ἔχουν “κοιμηθεῖ” καὶ ὄχι γιά ὅσους “πέθαναν”.
Αὐτοὺς ποὺ ἔχουν κοιμηθεῖ μὲ πίστη στὸν Ἰησοῦ νά φέρει μαζί Του.
Καὶ στὴ συνέχεια λέει: “ἐμεῖς οἱ ζωντανοὶ ποὺ θὰ μείνουμε πὶσω καὶ θὰ εἲμαστε στὴ ζωὴ ὅταν ἔρθει ὁ Κύριος, δὲν θὰ προφθάσουμε ὅσους θά ἔχουν κοιμηθεῖ”.
Οὔτε ἐδῶ βέβαια, εἶπε “αὐτοὺς ποὺ ἔχουν πεθάνει”, ἀλλὰ μολονότι μιλάει τρίτη φορὰ γι’ αὐτό, πάλι τὸ ὀνόμασε “κοίμηση”.
Ὅταν ὅμως μιλάει γιὰ τὸ Χριστὸ λέει:
“Ἂν πιστεύουμε ὅτι ὁ Χριστὸς πέθανε”.
Δὲν λέει “κοιμήθηκε, ἀλλὰ “πέθανε”.
Γιατί λοιπόν, τὸ θὰνατό τοῦ Χριστοῦ τὸν ὀνόμασε θὰνατο, ἐνῶ τὸν θὰνατο τοῦ ἀνθρώπου τὸν ὀνόμασε κοίμηση;


Δὲν χρησιμοποίησε ἀσφαλῶς, ὁ Ἀπόστολος ἄσκοπα καὶ ἐπιπόλαια αὐτὲς τὶς λέξεις, ἀλλὰ θέλησε μὲ αὐτὴ τὴ διάκριση, νὰ διδάξει κάτι πολὺ σπουδαῖο καὶ μεγάλο. Γιὰ τὴν περίπτωση τοῦ Χριστοῦ, χρησιμοποίησε τὴ λέξη “θάνατο”, γιὰ νὰ βεβαιώσει τό πάθος Του. Γιὰ τούς ἀνθρώπους ὅμως χρησιμοποίησε τὴ λέξη “κοίμηση” γιὰ νὰ παρηγορήσει τὸν πόνο μας. Ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Ἀπόστολος χρησιμοποιεῖ μὲ ἄνεση τὴ λέξη “θάνατος”. 


Γιὰ τὴν περίπτωση ὅμως τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος στηρίζεται στὴν ἐλπίδα τῆς ἀναστάσεώς Του, χρησιμοποιεῖ ὁ Ἀπόστολος τὴ λέξη “κοίμηση”, προσπαθώντας ἔτσι, νὰ παρηγορήσει τούς δικοὺς γιὰ τὴν στέρηση τοῦ ἀνθρώπου ποὺ ἔφυγε καὶ ταυτόχρονα νά τοὺς ἐνισχύσει μὲ τὴν ἐλπίδα τῆς ἀναστάσεως. Γιατί, ὅποιος ἔχει κοιμηθεῖ, σίγουρα θά ἀναστηθεῖ, ἐφόσον ὁ θάνατος δὲν εἶναι τίποτα ἄλλο, παρὰ ὕπνος μακρύς. Μπορεῖς βέβαια, νὰ πεῖς ὅτι αὐτὸς ποὺ πέθανε οὔτε αἰσθάνεται, οὔτε ἀκούει, οὔτε βλέπει τίποτα. Καὶ σ’ αὐτὸν ὅμως, ποὺ κοιμᾶται συμβαίνει τό ἲδιο. Θὰ μπορούσαμε μάλιστα, νὰ σημειώσουμε ἐδῶ κάτι ἀξιοθαύμαστο. Ἡ ψυχὴ δηλαδή, ἐκείνου ποὺ κοιμᾶται συμμετέχει κατὰ κάποιο τρόπον στὸν ὕπνο τοῦ σώματος. 


ψυχὴ ὅμως ἐκείνου ποὺ ἔχει πεθάνει, παραμένει σὲ ἐγρήγορση. Θᾶ μποροῦσε ἴσως κάποιος νά πεῖ: Ναί, καλὰ ὅλα αὐτά, ἀλλὰ ἐκεῖνος ποὺ πεθαίνει, σὲ λίγο σαπίζει, διαλύεται καὶ γίνεται σκόνη καὶ στάχτη. Τί σημασία ἔχει ὅμως αὐτό, ἀγαπητέ μου; Αὐτὸ εἶναι ἀκριβῶς, ἐκεῖνο γιὰ τὸ ὀποῖο πρέπει νᾶ χαίρεσαι. Γιατί αὐτὸ κάνει καὶ ὁ ἄνθρωπος ὅταν θέλει νᾶ ξαναφτιάξει ἕνα σπίτι, ποὺ πάλιωσε. Βγάζει δηλαδή, πρῶτα ἔξω τοὺς ἐνοίκους του καὶ μετά, ἀφοῦ γκρεμίσει τό παλιὸ χτίζει καινούργιο καὶ ὀμορφότερο. Φυσικά, καθόλου δὲν λυποῦνται οἱ ἔνοικοι ποὺ βγῆκαν γιά λίγο ἀπὸ τὸ παλιὸ σπίτι, ἀλλὰ χαίρονται πάρα πολύ. Γιατί δὲν τοὺς ἀπασχολεῖ ἡ κατεδάφηση, ἀλλὰ χαίρονται προκαταβολικά γιά τὴν νέα οἰκοδομὴ ποὺ θὰ ξαναχτιστεῖ. 


Τὸ ἲδιο ἀκριβῶς, κάνει καὶ ὁ Θεός. Ἐπειδὴ θέλει νά μᾶς ἀνακαινίσει, διαλύει τό σῶμα μας, ἀφοῦ πρῶτα βγάλει ἔξω ἀπὸ αὐτὸ τὴν ψυχή μας, γιὰ νὰ ἀνακαινίσει το σῶμα καὶ μετὰ νὰ ἐγκαταστήσει μέσα τὴν ψυχή, μὲ περισσότερη λαμπρότητα καὶ δόξα. Τὸ ἲδιο θά ’κανε καὶ ἂν κάποιος εἶχε ἕνα μεταλλικὸ ἀντικείμενο ποὺ ἔχει σκουριάσει ἀπὸ τὸ χρὸνο. Θὰ τὸ ἔσπαζε σὲ μικρὰ κομμάτια, θὰ τὸ ἔλιωνε στὸ καμίνι καὶ θὰ τὸ ξανάχυνε, φτιάχνοντας ἒτσι ἕνα καινούργιο πιὸ λαμπρὸ καὶ ὄμορφο. Ὅπως λοιπόν, ἡ διάλυση τοῦ μετάλλου στὸ καμίνι δὲν εἶναι ἀφανισμός, ἀλλὰ ἀνάπλαση τοῦ ἀντικειμένου, ἔτσι καὶ ὁ θάνατος τοῦ ἀνθρώπινου σώματος δὲν εἶναι καταστροφή, ἀλλὰ ἀνακαίνηση. 


ταν λοιπόν, δεῖς νά διαλύεται τό σῶμα καὶ νὰ σαπίζει, ὅπως λυώνει τό μὲταλλο στὸ καμίνι, μὴ σταματήσεις σ’ αὐτὸ ποὺ βλέπεις, ἀλλὰ νά προσδοκᾶς τὴν ἀνακαίνηση. Οὔτε πάλι, νὰ σταθεῖς στὴν ἀναλογία τοῦ παραδείγματος μὲ τὴν ἀνοικοδόμηση, ἀλλὰ γύρισε πάλι τὴ σκέψη σου στὸ παράδειγμα τοῦ μεταλλουργοῦ. Ὁ μεταλλουργὸς ὅταν χύνει τό παλιὸ μὲταλλο δὲν ξαναφτιάχνει γιὰ παράδειγμα, χρυσὸ καὶ ἀθάνατο ἀνδριάντα, ἀλλὰ μεταλλικὸ καὶ ἄψυχο. Ὁ Θεὸς ὅμως, δὲν κάνει ἔτσι, ἀλλὰ ἐνῶ βάζει στὴ γῆ πήλινο καί θνητό σῶμα, ἀνασταίνει χρυσὸ καὶ ἀθάνατο ἀνδριάντα. Δέχεται ἡ γῆ φθαρτό καί θνητό σῶμα καί σοῦ ἐπιστρέφει ἄφθαρτο καὶ ἀθάνατο. Μὴν στέκεσαι λοιπόν, σὲ ἐκεῖνον ποὺ ἔχει πιά κλείσει τά μάτια του καὶ κείτεται βουβὸς καὶ ἄφωνος, ἀλλὰ σκέψου ἐκεῖνον ποὺ θὰ ἀναστηθεῖ. Σκέψου ἐκεῖνον ποὺ θὰ ἀπολαύση δόξα ἀνέκφραστη, θαυμαστὴ καὶ ἐξαίσια. 


Στρέψε τά μάτια σου ἀπὸ αὐτὸ ποὺ βλέπεις, σὲ ἐκεῖνο ποὺ θὰ γίνει. Ὀδύρεσαι βέβαια καὶ θρηνεῖς, γιατί ἔχασες τὴν συντροφιὰ ἑνὸς δικοῦ σου ἀνθρώπου. Δὲν εἶναι ὅμως λίγο παράλογο, ἀγαπητέ μου, νὰ παντρεύεις γιὰ παράδειγμα, τὴν κόρη σου σὲ ξένο τόπο, καὶ νὰ μὴν στεναχωριέσαι ποὺ εἶναι μακριά σου, ἀφοῦ περνάει καλὰ καὶ εἶναι ἐκεὶ εὐτυχισμένη κι ἐδῶ ποὺ ὄχι κανένας ἄνθρωπος, ἀλλὰ ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος πῆρε κοντά Του τὸν ἂνθρωπό σου νὰ θρηνεῖς σπαρακτικὰ καὶ νὰ ὀδύρεσαι; Θά μοῦ πεῖς βέβαια, πῶς μπορῶ νὰ μὴν πονάω, ἄνθρωπός μου εἶναι αὐτὸς ποὺ ἔφυγε. Οὔτε ἐγὼ ὅμως, σοῦ λέω κάτι τέτοιο. Δὲν σοῦ μιλάω γιὰ τὴ λύπη ἀλλὰ γιὰ τὴν ὑπερβολή. Γιατί, τὸ νὰ λυπᾶται κανεὶς εἶναι φυσικό. Τὸ νὰ χτυπιέται ὅμως, πὰνω ἀπὸ τὸ μὲτρο, εἶναι δεῖγμα μανίας, παραφροσύνης καὶ ἀδυναμίας ποὺ συνήθως ἐκδηλώνει ἡ γυναικεία ψυχή. 


Πόνεσε, κλάψε, ἀλλὰ μὴν ἀπογοητεύεσαι, μὴν θυμώνεις καὶ μὴν ἀγανακτεῖς. Εὐχαρίστησε τόν Θεὸ ποὺ παίρνει τὸν ἂνθρωπό σου. Ἔτσι θὰ τιμήσεις ἐκεῖνον ποὺ ἔφυγε ἀπὸ αὐτὴ τὴ ζωὴ καὶ ἔτσι, θὰ τὸν ἐφοδιάσεις μὲ λαμπρά, ἐντάφια δῶρα. Ἂν ὅμως ἀπελπιστεῖς καὶ ἐκεῖνον ποὺ ἔφυγε δυσκολεύεις καὶ Ἐκεῖνον ποὺ τὸν πῆρε βλασφημεῖς καὶ τὸν ἑαυτό σου βλάπτεις. Ἀντίθετα, ἂν εὐχαριστεῖς γι’ αὐτὸ τὸν Θεό, καὶ τὸν ἂνθρωπό σου ἐτίμησες καὶ τὸν Θεὸ ποὺ τὸν πῆρε δόξασες καὶ τὸν ἑαυτό σου ἔχεις ὠφελήσει. Δάκρυσε, στὸ μέτρο ποὺ δάκρυσε κι ὁ Κύριος σου γιὰ τὸ Λάζαρο καὶ ἒτσι μὲ τὸ παράδειγμά Του, ἔχει θέσει μέτρα, ὅρους καὶ κανόνα τῆς λύπης καὶ σὲ μᾶς. Αὐτά τά ὅρια, δὲν πρέπει ποτὲ νά τὰ ὑπερβαίνουμε. Τὸ ἲδιό μᾶς διδάσκει καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: “Γιὰ ἐκείνους” λέει, “ποὺ ἔχουν κοιμηθεῖ, θέλω νά ξέρετε, τί ἀκριβῶς συμβαίνει, γιά νά μὴν λυπόσαστε, σάν τούς ἄλλους ποὺ δὲν ἔχουν ἐλπίδα”. 


Νά λυπᾶσαι, λέει ὁ Ἀπόστολος, ἀλλὰ ὄχι σάν τούς εἰδωλολάτρες, ποὺ δὲν ἔχουν ἰδέα γιὰ τὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, καὶ γι’ αὐτὸ δὲν ἐλπίζουν γιὰ τὴν μέλλουσα ζωή. Σᾶς λέω εἰλικρινὰ πὼς ντρέπομαι καὶ κοκκινίζω, ὅταν περπατάω ἔξω καὶ συναντῶ γυναῖκες νὰ κλαῖνε γοερά, νὰ χτυπιοῦνται, νὰ τραβοῦν τὰ μαλλιά τους, νὰ ξεσκίζουν τό πρὸσωπό τους. Καὶ τὸ χειρότερο αὐτά τά κάνουν μπροστά στὰ μάτια τῶν ἄλλων ποὺ εἶναι εἰδωλολάτρες. Πολὺ δίκιο θὰ ἔχουν αὐτοὶ νὰ ποῦν: Αὐτοὶ εἶναι οἱ χριστιανοί, ποὺ πιστεύουν στὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν; Αὐτοὶ εἶναι ἀσφαλῶς, ἀλλὰ δὲν συμφωνοῦν τά λόγια τους μὲ τὰ ἔργα τους. Μὲ τὰ λόγια πιστεύουν στὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, στὴν πράξη ὅμως, συμπεριφέρονται σάν ἐκείνους ποὺ δὲν ἔχουν ἐλπίδα. 


ν πίστευαν πραγματικά, ὅτι ὑπάρχει ἀνάσταση, δὲν θά ἔκαναν ὅσα τώρα κάνουν. Ἆν ἦταν βέβαιοι, ὅτι ὁ ἄνθρωπός τους ἔφυγε, γιά νά κληρονομήσει τὴν ἐπουράνια δωρεά, δὲν θὰ θρηνοῦσαν ἀπαρηγόρητα. Αὐτὰ καὶ πολὺ περισσότερα μᾶς καταμαρτυροῦν οἱ ἄπιστοι, ὅταν ἀκοῦν τὰ μοιρολόγια μας. Ἂς ντραποῦμε λὶγο καὶ ἄς σοβαρευτοῦμε, γιὰ νὰ μὴν βλὰπτουμε καὶ τὸν ἑαυτό μας καὶ ὅσους μᾶς βλέπουν νά συμπεριφερόμαστε κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο. Ἐξήγησέ μου λίγο, γιὰ ποιὸ λόγο σπαράζεις καὶ μοιρολογᾶς ἐκεῖνον ποὺ ἔφυγε; Ἂν ἦταν κακός, πρέπει νά εὐχαριστεῖς τὸν Θεό, γιατί ἔδωσε τέλος στὴν κακία του. Ἂν ἦταν καλόγνωμος πρέπει νά χαίρεσαι, γιατί τὸν πῆρε ἔγκαιρα κοντά Του ὁ Θεός, πρὶν ἀλλάξει καὶ χάσει τή σύνεσή του ἐξαιτίας τῆς κακίας. 


φυγε πιά σὲ τόπο ποὺ εἶναι ἀσφαλισμένος καὶ δὲν κινδυνεύει νά χάσει τή σωφροσύνη του. Ἴσως μοῦ πεῖς ὅτι κλαῖς γιατί αὐτὸς ποὺ ἔφυγε ἦταν νέος. Δόξασε λοιπόν, τὸν Θεὸ ποὺ τὸν πῆρε νωρίς, στὴν ἐπουράνια κληρονομιά. Ἀλλὰ κι ἂν ἦταν γέρος, θὰ ἔπρεπε νά εὐχαριστεῖς καὶ νά δόξασεις τὸν Θεὸ ποὺ τὸν ξεκούρασε. Νὰ σεβαστεῖς, σὲ παρακαλῶ, τὴν ὥρα τῆς ἐξόδιας ἀκολουθίας. Ψάλλονται τόσα πολλὰ καὶ ὡραῖα τροπάρια, διαβάζονται τόσες εὐχές. Εἶναι συγκεντρωμένος μεγάλος κύκλος πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καὶ πνευματικῶν ἀδελφῶν χριστιανῶν, ὄχι γιὰ νὰ βλέπουν ἐσένα νὰ κλαῖς καὶ νὰ ὀδύρεσαι μὲ ἀγανάκτηση, ἀλλὰ γιά νά εὐχαριστεῖς τὸν Θεὸ ποὺ τὸν ἀνέπαυσε. 


Γιατί, ὅπως γίνεται ὅταν πρόκειται νά ἀναλάβει ἕνα σπουδαῖο ἀξίωμα, ποὺ τὸν προπέμπουν μὲ ἐπευφημίες καὶ ζητωκραυγές, ἒτσι γίνεται καὶ στὴν κηδεία. Φεύγει ὁ πιστός, γιὰ νὰ δεχθεῖ τὴν ἐπουράνεια κληρονομία καὶ νὰ δεχθεῖ μεγαλύτερη τιμὴ· καὶ σύσσωμη ἡ Ἐκκλησία τὸν προπέμπει μὲ εὐχὲς καὶ ψαλμωδίες.


Ὁ θάνατος εἶναι ἀνάπαυση, εἶναι ἀπαλλαγὴ ἀπὸ κόπους καὶ μέριμνες βιωτικές.
Γι’ αὐτὸ καὶ ὅταν δεῖς κάποιον δικό σου, νὰ φεύγει ἀπὸ αὐτὴ τὴ ζωή, μὴν ἀγανακτεῖς, ἀλλὰ στρέψου μὲ κατάνυξη στὸν ἑαυτό σου.
Ἐξέτασε τὴ συνείδησή σου.
Ἀναλογίσου ὅτι μετὰ ἀπὸ λίγο, τὸ ἲδιο τέλος περιμένει κι ἐσένα.
Σοβαρέψου καὶ κάνε τό θὰνατο τοῦ ἄλλου ἀφορμὴ γιὰ δική σου ἀνάνηψη.
Σταμάτησε νὰ ζεῖς ἀδιάφορα, σκέψου τί ἔχεις ἐσὺ μέχρι τότε κάνει.
Διόρθωσε τά λάθη σου, ἄλλαξε τὴ ζωή σου.
Αὐτὸ ἀκριβὼς εἶναι, ἐκεῖνο ποὺ ξεχωρίζει τοὺς χριστιανοὺς ἀπὸ τοὺς ἀπίστους.
Ἀλλιῶς κρίνουν οἱ χριστιανοί τά πράγματα.
Ὁ ἄπιστος κυττάζει τὸν οὐρανὸ καὶ τὸν προσκυνάει, γιατί νομίζει πὼς ὁ οὐρανὸς εἶναι Θεός.
Στρέφει στὴ γῆ καί τὴν λατρεύει καὶ θαυμάζει ὅτι ὑλικὸ ὑπάρχει πάνω σ’ αὐτή. 


Εκ του βιβλίου »Προσδοκώ Ανάσταση Νεκρῶν» της Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου Καρέα. 
Εκδόσεις Προετοιμασία. Τίτλος, επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.


Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος


ΤΟ ΚΑΚΟ ΘΕΡΑΠΕΥΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΚΑΛΟ




Όλη νύχτα ,η Νίκη η νεαρή μάνα με τα δύο μικρά παιδιά γύριζε στο στρώμα της. Πώς θα το κρατούσε μυστικό το ότι μεγάλωνε μέσα της ένα νέο παιδί που δεν ήταν του άνδρα της ο οποίος έλειπε στην ξενιτιά; Είχε σχεδόν αποφασίσει να πάει και να τελειώσει τη ζωή της πέφτοντας στο ποτάμι παρακάτω από το χωριό με τη μεγάλη ρουφήχτρα. Τα παιδιά θα τα άφηνε στην πεθερά της που έμενε μαζί τους και ήταν χρυσός άνθρωπος. Το πρωί αποφάσισε να της πει την τρομερή της απόφαση. Το κακό δεν θεραπεύεται με κακό αλλά μόνο με καλό, θα το λύσουμε το θέμα. 


Η Αρετή, η εφευρετική πεθερά είχε ένα αγροτόσπιτο στην άκρη του χωριού και μέσα σε 20 μέρες αφού το άσπρισε και ετοίμασε μετακόμισαν εκεί μάνα, δύο παιδιά και η πεθερά. Στο χωριό είπαν ότι πήγαν νωρίτερα για να είναι έτοιμοι και θα παρακολουθούν το σιτάρι για τη συγκομιδή. Πέρασαν 5 μήνες. Η Νίκη γέννησε και η πεθερά σαν μαμή την ξεγέννησε και άρχισε να περιποιείται το νεογέννητο. Μετά από 25 μέρες η πεθερά έβαλε σε ένα καλαθάκι το μωρό και πήγε στο έμπα του χωριού και το άφησε στην άκρη του δρόμου κρυμμένη κοντά για να δει τι θα γίνει. Το μωρό ξύπνησε άρχισε να κλαίει και δύο περαστικοί άκουσαν το κλάμα του και έκπληκτοι πλησίασαν το καλάθι. 


Η Αρετή που παραφύλαγε προσευχόμενη πετάχτηκε πάνω , άρπαξε το μωρό και άρχισε να το χορεύει λέγοντας: "Το είχα τάμα να μεγαλώσω ένα ορφανό και να που μου το έστειλε ο Θεός. Ας έρθουν να το αναζητήσουν οι δικοί του". Και απομακρύνθηκε με το μωράκι στην αγκαλιά. Το χωριό έμαθε ότι η καλόψυχη Αρετή μάζεψε ένα ορφανό και έτσι μεγάλωνε μαζί με τα άλλα ώσπου ήρθε ο πατέρας.’’ Τίνος είναι το παιδί μάνα; ρώτησε. - Είναι δικό μου και θα το μεγαλώσω απάντησε η Αρετή, γιατί το βρήκα πεντάρφανο στο δρόμο. Η Νίκη πρόλαβε και σκούπισε δύο δάκρυα, πριν τη δει ο άνδρας της ο οποίος δέχθηκε την ευεργεσία της μάνας του. 


Ο άνδρας δεν έφυγε πια για την ξενιτιά και η οικογένεια απέκτησε άλλα δύο παιδιά και μεγάλωναν όλα μαζί. Μετά από 12 χρόνια πέθανε η Αρετή και όταν την έθαψαν ήταν ζεστή και σε 40 μέρες φύτρωσε στον τάφο της ένας βασιλικός, που στο χρόνο είχε γίνει θάμνος που κατασκήνωναν τα πουλιά. 


Η Νίκη που ήξερε τι μεγάλο καλό είχε κάνει η πεθερά της για χρόνια σιωπούσε, μα κάποτε αποκάλυψε το μυστικό στο σύζυγό της. - Αφού η μάνα μου δεν σε κατέκρινε ούτε και εγώ απάντησε ο άνδρας της , σε συγχωρώ. Ήταν ο ‘’γιος’’ της μάνας του! Πώς θα μπορούσε να φερθεί αλλιώς;


Εκ του περιοδικού ''Η Δράση μας'', Οκτώβριος 2017. 
Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Σάββατο 21 Οκτωβρίου 2017

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΣΕ ΚΑΙΡΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΓΧΗΣΕΩΣ




Εδώ καὶ δεκαετίες ἔχει τεθεῖ ἡ ἄποψη μὲ τρόπο σοβαρὸ καὶ ἐν πολλοῖς τεκμηριωμένο, 

ὅτι ἡ ἐποχή μας εἶναι προδρομικὴ τοῦ Ἀντιχρίστου μὲ ἰδιάζοντα τρόπο. 

Τὸ σοβαρὸ σύμπτωμα, ὅσον ἀφορᾶ τὴν πίστη, σχετίζεται μὲ τὴν προφανῆ «ἀποστασία» (Β΄ Θεσ. β΄ 3), 

μέσῳ τῆς κακοδοξίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ὁ Οἰκουμενισμὸς συμπληρώνει ἕνα καὶ πλέον αἰῶνα δραστηριότητος καὶ παρὰ τὴν καταφανῆ νεωτεροποιΐα του, 

κατορθώνει καὶ ἐπικρατεῖ μὲ δικαιολογίες καὶ τρόπους, οἱ ὁποῖοι γίνονται δεκτοὶ ἀπὸ τὸ σύνολο 

σχεδὸν τῆς ἐκκοσμικευμένης κοινωνίας μας. 

Σὲ μία ἐποχὴ σχετικοποιήσεως τῆς ἀληθείας, καταρρίψεως τῶν αὐθεντιῶν καὶ δογματισμῶν,

 ἀναδείξεως τοῦ ὀρθολογισμοῦ καὶ ἀναζητήσεως προτάσεων γιὰ τὴν ἀπολυτοποίηση τοῦ ἐνθάδε, τὴν ἐξασφάλιση μιᾶς ὅσο τὸ δυνατὸν πιὸ ἀνώδυνης

 καὶ ἄνετης ζωῆς στὸν παρόντα κόσμο, ὁ Χριστιανισμὸς ἀντιμετωπίζεται -ὅταν δὲν ἀπορρίπτεται- χρησιμοθηρικά, 

γιὰ τὴν βελτίωση τῶν συνθηκῶν τοῦ παρόντος βίου. 

Καὶ ὁ ἐκκοσμικευμένος Χριστιανισμὸς κολακεύεται ἀπὸ τὴν μεταχείριση αὐτὴ τοῦ κόσμου 

καὶ βάζει τὰ δυνατά του γιὰ νὰ παίξει τὸν ρόλο του ὅσο μπορεῖ καλύτερα, προκειμένου νὰ ἀρέσει στὸν κόσμο, 

νὰ ἀναγνωρίζεται καὶ ἐπαινεῖται ὡς μία σεβαστὴ πνευματικὴ παράδοση, ἡ ὁποία ἔχει νὰ πεῖ 

κάποια σημαντικὰ πράγματα στὸν σύγχρονο ἄνθρωπο, γιὰ νὰ βελτιώσει τὴν ποιότητα τῆς ζωῆς του. 

Τὸ ἄν αὐτὸς ὁ Χριστιανισμὸς ἔχει σχέση μὲ τὴν οὐσία τῆς ἀποστολῆς του, μὲ τὴν αἰώνια σωτηρία βάσει

 τῆς ἀληθινῆς πίστεως στὸν μόνο ἀληθινὸ Θεό, δὲν φαίνεται νὰ ἀπασχολεῖ ἰδιαίτερα

 οὔτε τοὺς ἴδιους τοὺς ἐκπροσώπους τοῦ συγχρόνου αὐτοῦ Χριστιανισμοῦ.


Οἱ ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστὲς καυχῶνται, γιὰ παράδειγμα, σχετικὰ μὲ τὸν ἡγέτη τους Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖο, ὅτι συνέλαβε τὸ οἰκουμενικὸ πνεῦμα τῶν καιρῶν, ὥστε ἡ συνείδηση τῆς εὐθύνης του, ὅπως καὶ τῶν προκατόχων του (Ἰωακεὶμ Γ΄ [Μελετίου], Ἀθηναγόρου καὶ Δημητρίου), νὰ «καθοδηγοῦν καὶ διαμορφώνουν τὸν οἰκουμενικὸ λόγο καὶ τὴν οἰκουμενικὴ ἀποστολή του» (Βλ. Στυλιανοῦ Χ. Τσομπανίδη, «Ὁ Οἰκουμενικὸς Λόγος τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου», στὸ ἠλεκτρονικὸ Περιοδικὸ τοῦ Θεολογικοῦ Τμήματος ΑΠΘ: «Σύνθεση», Vol. 5/No 1 [2016], σελ. 162-182· στὴν πρόσφατη αὐτὴ πηγὴ βασίζεται καὶ ἡ ἐν συνεχείᾳ παρουσίαση θέσεων τοῦ Οἰκουμενισμοῦ). 


Οἱ Οἰκουμενιστές, διὰ τοῦ πατριάρχου-ἡγέτη τους, τονίζουν τὸ χρέος τῆς «καθολικῆς ἀγάπης» -μακρὰν τοῦ φανατισμοῦ καὶ τῆς μισαλλοξίας- τὴν ὁποίαν δῆθεν ἀρνεῖται ὁ «ὁμολογιακὸς ἐγωκεντρισμός». Ἡ ὁμολογιακὴ στάση, ἡ Εὐαγγελικὴ καὶ Πατερική, ἡ θεωροῦσα τὴν Ἀγάπη ἀδιαχώριστη ἀπὸ τὴν Ἀλήθεια, χαρακτηρίζεται ὡς «φονταμενταλιστικὴ ἐκδοχὴ τῆς Ὀρθοδοξίας», «αὐτάρεσκη καὶ στενόκαρδη ἀπομόνωση» καὶ «ἐκκλησιαστικὸς ἐπαρχιωτισμός». Οἱ προβληματικοὶ λοιπὸν «ὁμολογιακοὶ ἐγωκεντριστές», κατὰ τοὺς Οἰκουμενιστές, ἀδυνατοῦν νὰ ὑποψιασθοῦν ὅτι ὁ διάλογος καὶ τὸ ἄνοιγμα στὸν κόσμο εἶναι δῆθεν σύμφυτα μὲ τὴν φύση καὶ τὴν ἀποστολὴ τῆς Ἐκκλησίας. 


νῶ οἱ εὐρέων ὁριζόντων Οἰκουμενιστές, οἱ μεγαλόκαρδοι αὐτοὶ κοσμοπολῖτες, ἐμφανίζονται ἀπὸ μέρους τους σὰν πρόμαχοι τῆς λεγομένης «δυναμικῆς ἐκκλησιολογίας», αὐτῆς ποὺ ὑποστηρίζει καὶ προωθεῖ τὴν συνεργασία μὲ τοὺς πάσης φύσεως ἑτεροδόξους γιὰ τὴν λύση τῶν προβλημάτων ὡς πρὸς τὴν σχέση Ἐκκλησίας – κόσμου, καὶ αὐτῆς ποὺ ἀναζητεῖ τρόπους ἀνανεώσεως τῆς ζωῆς τῶν Χριστιανῶν στὴν Ἐκκλησία (ποιά Ἐκκλησία;!) καὶ εὐνοεῖ βεβαίως τὴν συμπροσευχὴ καὶ ὄχι μόνο. Αὐτὰ εἶναι γιὰ τοὺς Οἰκουμενιστὲς ὅσα ἀποσκοποῦν στὴν ἀποφυγὴ τῆς λεγομένης «ἐκκλησιολογικῆς ἀποκλειστικότητος», τὴν ὁποίαν φαίνεται νὰ ἀντιπαθοῦν ὑπερβολικά, ὥστε νὰ ἐπιτευχθεῖ ἡ κατ’ αὐτοὺς ποθητὴ «περιεκτικότητα»· δηλαδὴ ἡ αὐθαίρετη πρόσδοση στοὺς ἑτεροδόξους ἐκείνης τῆς ἐκκλησιαστι- κότητος, ἡ ὁποία νὰ τοὺς ἐπιτρέπει στὴν ἀπὸ κοινοῦ πραγμάτωση τῆς Οἰκουμενιστικῆς τους θεωρήσεως, δραστηριοποιήσεως καὶ ὁλοκληρώσεως. 


μως, αὐτὸ ἦταν ἀκριβῶς ποὺ ἔγινε μὲ τὸ Οἰκουμενιστικὸ Διάγγελμα τοῦ Πατριαρχείου τὸ 1920, τὸ ὁποῖο καὶ ἀποτέλεσε τὸ ὄντως ἠχηρὸ οἰκουμενιστικὸ «προσκλητήριο». Στὰ μεταπολεμικὰ χρόνια ὁ Οἰκουμενισμὸς γνώρισε μεγάλη ἀνάπτυξη καὶ ἑδραίωση. Μετὰ τὸ 1965 ἐγκαινιάσθηκαν μάλιστα, εἰδικὰ σὲ σχέση μὲ τοὺς Παπικούς, τὰ θεατρικὰ Οἰκουμενιστικὰ ἡμισυλλείτουργα, τὰ ὁποῖα μαρτυροῦν γιὰ τὴν τραγικὴ φθορὰ τῶν ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστῶν. Καὶ δὲν πρόκειται μόνο γιὰ ἐνέργειες χωρὶς θεωρητικὴ κάλυψη. Οἱ Κοινὲς Δηλώσεις σὲ ἐπίπεδο κορυφῆς Πάπα καὶ Πατριάρχου ἐκφράζουν/δηλώνουν μὲ τὸν πιὸ ἐπίσημο καὶ σαφῆ τρόπο αὐτὴ τὴν αἱρετικὴ καὶ ἀποστατικὴ «περιεκτικὴ/ δυναμικὴ» ἐκκλησιολογία τῆς μὴ ἀποκλειστικότητος.


Οἱ Κοινὲς Δηλώσεις, γιὰ παράδειγμα, τοῦ Πάπα Φραγκίσκου καὶ τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου τὸ 2014 στὰ Ἱεροσόλυμα (Μάϊος) καὶ στὸ Φανάρι (Nοέμβριος), ὁμιλοῦν γιὰ ἐπίτευξη πλήρους ἑνότητος ὡς ἀλληλοεμπλουτισμοῦ καὶ ἀνταλλαγῆς δωρεῶν, μὲ ἄμεση προοπτικὴ κοινῆς μαρτυρίας-διακονίας-προσευχῆς ἀμφοτέρων σὲ πλήρη ἀλληλοαναγνώριση καὶ συνοδοιπορία. Βεβαιώνουν μάλιστα ἀπερίφραστα, ὅτι δὲν ἔχουν πλέον «τὴν πολυτέλεια τῆς μεμονωμένης δράσεως»! Τὰ αὐτὰ ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν Κοινὴ Δήλωση Πάπα Φραγκίσκου καὶ Πατριάρχου Μόσχας Κυρίλλου, ἡ ὁποία συνυπεργάφη στὴν Ἀβάνα τῆς Κούβας τὸν Φεβρουάριο τοῦ 2016, γιὰ νὰ μὴ ὑπάρχει ἡ ψευδαίσθηση -ἠθελημένη ἤ ἀθέλητη- σὲ κάποιους αἰθεροβάμονες, ὅτι δῆθεν τὸ Πατριαρχεῖο Μόσχας διακρατεῖ μία ἀντιοικουμενιστικὴ στάση καὶ γραμμὴ σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν Κωνσταντινούπολη! 




διαφορά τους δὲν ἔγκειται σὲ θέματα Πίστεως, ἀλλὰ σὲ θέματα δικαιοδοσιακῶν διεκδικήσεων καὶ γεωπολιτικῆς. Ἐνῶ λοιπὸν συμβαίνουν αὐτὰ τὰ ἐντελῶς ἀνατρεπτικὰ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καὶ δὴ Ἐκκλησιολογίας, οἱ Οἰκουμενιστὲς βεβαιώνουν ἀφελέστατα καὶ προκλητικότατα, ὅτι ἀπὸ τοὺς ἀντιδρῶντας στὴν ἀποστατικὴ πορεία τους καμμία δῆθεν ἀπόδειξη δὲν παρέχεται, ὅτι κατὰ τὶς ἐπαφές τους μὲ τοὺς μὴ Ὀρθοδόξους ἐγκατέλειψαν ἤ ἀρνήθηκαν τὰ δόγματα τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας! 


νῶ εἶναι πασιφανέστατο, ὅτι ἡ Οἰκουμενιστικὴ ἀνάμιξη ἐδῶ καὶ δεκαετίες, Διαχριστιανικὴ καὶ Διαθρησκειακή, παρήγαγε πλῆθος κακοδοξιῶν, στὴν θεωρία καὶ τὴν πράξη, μὲ διαστρέβλωση μάλιστα τῆς ἐννοίας τῆς Ἀγάπης, μὲ περιχωρητικὴ καὶ περιεκτικὴ στάση ἔναντι τῆς ἑτεροδοξίας/αἱρέσεως, βάσει ἑνὸς νεφελώδους ἀνθρωπιστικοῦ ὁράματος, χωρὶς ἱεραποστολικὴ διάσταση καὶ κλήση τῶν πεπλανημένων ἐν μετανοίᾳ στὴν ὄντως Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Παρὰ ταῦτα, οἱ Οἰκουμενιστὲς ὀργάνωσαν καὶ συγκάλεσαν τελικὰ τὴν ἀπὸ μακροῦ ἀναμενομένη «ἁγία καὶ μεγάλη σύνοδό» τους στὸ Κολυμπάρι Χανίων Κρήτης τὸν Ἰούνιο τοῦ 2016, γιὰ νὰ ἐπιτύχουν «πανορθόδοξη» ἔγκριση καὶ κάλυψη, στὸν βαθμὸ ποὺ αὐτὸ θὰ ἦταν ἐφικτό, ὅλων τῶν ὡς ἄνω αἱρετικῶν Οἰκουμενιστικῶν ἐπιτευγμάτων τους, πρᾶγμα τὸ ὁποῖο βεβαίως -ἔστω καὶ κάπως συγκεκαλυμμένα- ἐπέτυχαν. 


Εἶναι πράγματι τουλάχιστον παράδοξο, τὸ ὅτι γίνεται ἔκτοτε πολὺς λόγος ὡς πρὸς τὸ νόημα ἐκφράσεών τινων τῆς ψευδοσυνόδου τοῦ Κολυμπαρίου σχετικὰ μὲ τὴν ὀνομασία τῶν ἑτεροδόξων, καθ’ ἥν στιγμὴν παραμένει ἀμετακίνητη καὶ ἰσχύουσα πλήρως ἡ βάση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἤτοι τὸ ἀνατρεπτικὸ καὶ ἀντορθόδοξο Διάγγελμα τοῦ 1920 καὶ ὅλα ὅσα ἐπὶ ἕναν αἰῶνα διεπράχθησαν καὶ ὑπεγράφησαν καὶ συνεχίζουν μέχρι σήμερα μὲ ἀμείωτη ἔνταση νὰ λέγονται καὶ νὰ πράττονται! Τί ἀμφισβητήθηκε, λοιπόν, καὶ τί καταδικάσθηκε ἀπὸ τὴν ψευδοσύνοδό τους σχετικὰ μὲ τὸν Οἰκουμενισμὸ καὶ τὰ κεκτημένα του, γιὰ νὰ μὴ μείνουμε μόνον στὴν ὁρολογία καὶ νὰ περάσουμε στὴν οὐσία τοῦ πράγματος; 


Οἱ Οἰκουμενιστὲς ἔχουν ὄντως μεγάλη ἐπιτυχία στὴν πρόκληση συγχύσεως στοὺς ὀρθοδοξοφανεῖς ἐκ τῶν ἐπισήμων λεγομένων ἐκκλησιῶν. Τοὺς προξενοῦν ἔριδες σχετικὰ μὲ τὴν ὁρολογία, ὥστε νὰ «ἐκτονωθοῦν» ἐκεῖνοι ἀλληλοεμπαιζόμενοι στὴν προάσπιση τῆς ὀρθοδοξίας τους, ἐνῶ οἱ ἴδιοι ἀνενόχλητοι συνεχίζουν τὸ πραγματικὸ καὶ καθόλου θεωρητικὸ ἤ φανταστικὸ καταστροφικὸ ἔργο τῆς ἀποστασίας τους, συμπαρασύροντες μαζί τους καὶ τοὺς θλιβεροὺς «διαμαρτυρομένους» συγκοινωνοὺς καὶ συνοδοιπόρους τους... Ἐνώπιον τῆς τραγικῆς αὐτῆς καταστάσεως, ἔχουν ἐν τῷ μεταξὺ διαμορφωθεῖ διάφορες τάσεις. Οἱ ὑποστηρικτὲς τῶν Οἰκουμενιστῶν σπεύδουν συνήθως ἔναντι τοῦ θορύβου ἀντιδράσεως ἐναντίον τους, νὰ ἐπικαλεσθοῦν ὡς ἄλλοθι κάποιους ἀκουστοὺς Γέροντες προηγουμένων δεκαετιῶν, οἱ ὁποῖοι δὲν ἦταν οἱ ἴδιοι Οἰκουμενιστές, οὔτε ἐνέκριναν τὴν Οἰκουμενιστικὴ κατάπτωση, ἀλλὰ παρέμεναν δυστυχῶς σὲ κοινωνία μαζί τους καὶ πρόβαλλαν τοὺς ἀρχηγέτες τῶν Οἰκουμενιστῶν ὡς τοὺς ὄντως ποιμένες τῆς ἀληθινῆς Ἐκκλησίας. 


ἐπίκληση αὐτῶν γίνεται προφανῶς γιὰ νὰ συγκρατηθοῦν οἱ ἀντιδρῶντες ἀπὸ τὴν -ὅπως εἰρωνικὰ τὴν ἀποκαλοῦν- «μόδα τῶν ἀποτειχίσεων»! Ὅμως, τί ἀξία ἔχει ἡ ἐπίκληση τῆς κατακρίτου καὶ ἀσυνεποῦς αὐτῆς τακτικῆς τῶν Γερόντων ἐκείνων, ἐνώπιον τῆς τόσο προφανοῦς ἐκπτώσεως τῶν Οἰκουμενιστῶν ἀπὸ τὸν Κανόνα τῆς Ἀληθείας; Τὸ κριτήριο στὴν Ἐκκλησία δὲν ἀποτελοῦν κάποιοι ἔστω καὶ ἀξιοσέβαστοι κατὰ ἄλλα Γέροντες, οἱ ὁποῖοι ὅμως -παραδόξως- παραβλέπουν καὶ παραβαίνουν τὴν ἀκραιφνῆ συνέχεια τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Παραδόσεως. 


Οἱ Ἅγιοι μᾶς προτρέπουν διαφορετικά: «Ὅτι δεῖ τῶν ἀκροατῶν τοὺς πεπαιδευμένους τὰς Γραφάς, δοκιμάζειν τὰ παρὰ τῶν διδασκάλων λεγόμενα· καὶ τὰ μὲν σύμφωνα ταῖς Γραφαῖς δέχεσθαι, τὰ δὲ ἀλλότρια ἀποβάλλειν· καὶ τοὺς τούτοις δόγμασιν ἐπιμένοντας ἀποστρέφεσθαι σφοδρότερον» (Μ. Βασίλειος, PG τ. 31, στλ. 845D-848Α). Ἐμεῖς δεχόμαστε καὶ ἀκολουθοῦμε τοὺς ἁγίους ἐκείνους Γέροντες, οἱ ὁποῖοι τήρησαν τὴν ὡς ἄνω προτροπὴ καὶ ἀποστράφηκαν τοὺς καινοτόμους Οἰ- κουμενιστές, γιὰ νὰ διατηρήσουν τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογία τῆς ἀποκλειστικότητος, ἐν Ἀγάπῃ καὶ Ἀληθείᾳ, μακριὰ ἀπὸ κάθε φανατισμὸ καὶ μισαλλοδοξία, ὅ,τι καὶ ἄν τοὺς στοίχισε αὐτό. 


Αὐτοὶ οἱ θεοκίνητοι Γέροντες δὲν ἔπεσαν στὴν παγίδα τῶν ἀγαπολόγων αἱρετικῶν, οἱ ὁποῖοι ἀφ’ ἑνὸς προβάλλουν τὴν «καθολικὴ ἀγάπη», γιὰ νὰ ἐξαπατήσουν καὶ νὰ ἐπιτύχουν τοὺς σκοπούς τους, ἀφ’ ἑτέρου ὅμως ἔναντι ὅσων τολμήσουν νὰ τοὺς ἀμφισβητήσουν, ἐπιδεικνύουν ἀφειδώλευτα τὸ σκληρὸ διωκτικό τους μένος! Μία ἄλλη τάση ἀφορᾶ ἐκείνους ἀπὸ τὶς ἐπίσημες λεγόμενες ὀρθόδοξες ἐκκλησίες, εἴτε συμμετεῖχαν εἴτε ὄχι στὴν ψευδοσύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου, οἱ ὁποῖοι ψέγουν τὰ κακῶς κείμενα αὐτῆς καὶ τὰ ἀντορθόδοξα σημεῖα της, οὐσιαστικὰ δὲ ἀποδεικνύουν τὴν κακοδοξία της, ἀλλὰ πιστεύουν καὶ διαδίδουν ὅτι αὐτὸ δὲν ἐμποδίζει καθόλου τὴν κοινωνία τους μὲ τοὺς κακοδόξους, στὴν ἐλπίδα ὅτι θὰ συγκληθεῖ στὸ μέλλον ἄλλη σύνοδος, ἡ ὁποία θὰ διορθώσει τὶς λανθασμένες ἐκφράσεις κάποιων ἀπὸ τὰ κείμενα ποὺ ἔχουν ἐγκριθεῖ! Ἡ ἀφέλεια ἤ καὶ ἡ πονηρία τῆς θέσεως αὐτῆς μόλις εἶναι ἀνάγκη νὰ τονισθεῖ. 


Γνωρίζουμε, ὅτι οἱ Οἰκουμενιστὲς προχωροῦν μεθοδικὰ καὶ ἄν πρόκειται νὰ ἱκανοποιήσουν κάποιους μὲ ὀρθόδοξες εὐαισθησίες ἀπὸ τοὺς συγκοινωνούς τους, εἶναι ἱκανοὶ νὰ προβοῦν σὲ κατάλληλους χειρισμοὺς καὶ ἐλιγμοὺς στὴν διατύπωση κειμένων, ὥστε νὰ τοὺς καλύψουν ἐν μέρει, χωρὶς ὅμως καθόλου νὰ ἀλλάξουν τὴν ἀκολουθητέα πορεία καὶ γραμμή τους ἔργῳ καὶ λόγῳ. Τὸ πρόβλημα εἶναι, ὅτι οἱ ὑποστηρίζοντες τὴν ὡς ἄνω θέση κοινωνίας μὲ τοὺς κακοδόξους φαίνεται νὰ θεωροῦν τὴν ἐπιλογή τους ὡς «βασιλικὴ ὁδό», ἡ ὁποία πλέον δοκιμάζεται, παραπέμποντες πιθανῶς στὴν χρησιμοποίηση τοῦ ὅρου ἀπὸ τὸν φωτισμένο Ἱερομόναχο Σεραφεὶμ Pόουζ (†1982), Κληρικὸ τῆς Pωσικῆς Διασπορᾶς (Βλ. κείμενό του “The Royal Path/ True Orthodoxy in an age of apostasy”, στὸ περιοδ. “The Orthodox Word”, No 5 [70]/September-October 1976, p. 143-149), ὡς μία ἄλλη προφανῶς ἐκδοχὴ τῆς ἐπιφανείου θεωρίας περὶ τῶν «δύο ἄκρων», δηλαδὴ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τοῦ Ζηλωτισμοῦ. 



π. Σεραφεὶμ ὅμως χρησιμοποιοῦσε τὸν ὅρο «βασιλικὴ ὁδὸς» στὴν δεκαετία τοῦ ’70, πρὸ 40 χρόνων, γιὰ νὰ δηλώσει τὸ «χρυσοῦν μέσον» ὄχι μεταξὺ Οἰκουμενισμοῦ - Ζηλωτισμοῦ, ἀλλὰ μεταξὺ Οἰκουμενισμοῦ/ Μεταρρυθμίσεως καὶ ἑνὸς «οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν» ζήλου, διότι ὁ ἴδιος ἀκολουθοῦσε τὴν ἐν ἐπιγνώσει Ζηλωτικὴ ὁδὸ καὶ ἀπέδιδε τὴν «βασιλικὴ ὁδὸ» στὴν Ἐκκλησία του τῆς Pωσικῆς Διασπορᾶς ἐπὶ Ἁγίου Μητροπολίτου Φιλαρέτου (†1985) καὶ τοῦ μακαρίου Ἀρχιεπισκόπου Ἀβερκίου τοῦ Τζόρντανβιλ (†1976). Αὐτοὶ καὶ οἱ σὺν αὐτοῖς διατήρησαν ἀναλλοίωτη τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη, κατήγγειλαν εὐθαρσῶς τὸν Οἰκουμενισμὸ μὴ διατηροῦντες κοινωνία μὲ τοὺς φορεῖς του, ὑποστήριξαν καὶ ἀναγνώρισαν τοὺς Γνησίους Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς τῆς Ἑλλάδος, οἱ ὁποῖοι διώχθηκαν ἀπάνθρωπα ἀπὸ τοὺς Καινοτόμους τοῦ Nέου Ἡμερολογίου καὶ περιφρονήθηκαν σκαιῶς· 


Αὐτοὺς ἐνίσχυσαν στὴν βασικὴ Ὀρθοδοξία τῆς θέσεώς τους, παρὰ τὰ ἐσωτερικά τους προβλήματα, κάποια ἀπὸ τὰ ὁποῖα εἶχαν σχετισθεῖ καὶ μὲ ἀρνητικὲς δηλώσεις περὶ τῶν Μυστηρίων τῶν Καινοτόμων, θέμα ἐπὶ τοῦ ὁποίου οἱ Pῶσοι ἀπέφευγαν νὰ τοποθετηθοῦν ἀνοικτὰ ἐν σχέσει τουλάχιστον πρὸς τὸ Σεργιανιστικὸ καὶ Οἰκουμενιστικὸ Πατριαρχεῖο Μόσχας. Θυμίζουμε μόνον, ὅτι ὁ π. Σεραφεὶμ Pόουζ ἐκοιμήθη ἕνα ἔτος πρὶν ἀπὸ τὸν Ἀναθεματισμὸ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τὸ 1983 ἀπὸ τὴν Σύνοδο τῆς Pωσικῆς Διασπορᾶς ἐπὶ Ἁγίου Μητροπολίτου Φιλαρέτου. Ἡ «βασιλικὴ ὁδὸς» λοιπὸν δὲν εἶναι ἡ ἐπιλογὴ τῶν ἀσυνεπῶν, αὐτῶν ποὺ κοινωνοῦν ἐν γνώσει μὲ τοὺς φανεροὺς κακοδόξους, γιὰ νὰ ἀποφύγουν δῆθεν τὸ ἄκρο τοῦ «οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν ζήλου»: 


Οἱ μὲν τέλειον περὶ τὴν πίστιν ἐναυάγησαν· οἱ δέ, εἰ καὶ τοῖς λογισμοῖς οὐ κατεποντίσθησαν, ὅμως τῇ κοινωνίᾳ τῆς αἱρέσεως συνόλλυνται» (Ὅσιος Θεόδωρος Στουδίτης, PG 99, στλ. 1164ΑΒ). «Ἐχθροὺς γὰρ Θεοῦ ὁ Χρυσόστομος, οὐ μόνον τοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ καὶ τοὺς τοῖς τοιούτοις κοινωνοῦντας μεγάλῃ τῇ φωνῇ ἀπεφήνατο» (Ὅσιος Θεόδωρος Στουδίτης, PG 99, στλ. 1049ΑΒ). «Oἵτινες τὴν ὑγιῆ πίστιν προσποιοῦνται ὁμολογεῖν, κοινωνοῦσι δὲ τοῖς ἑτερόφροσι, τοὺς τοιούτους, εἰ μετὰ παραγγελίαν μὴ ἀποστῶσι, μὴ μόνον ἀκοινωνήτους ἔχειν, ἀλλὰ μηδὲ ἀδελφοὺς ὀνομάζειν»... «Ἅπαντες οἱ τῆς Ἐκκλησίας Διδάσκαλοι, πᾶσαι αἱ Σύνοδοι καὶ πᾶσαι αἱ θεῖαι Γραφαὶ φεύγειν τοὺς ἑτερόφρονας παραινοῦσι καὶ τῆς αὐτῶν κοινωνίας διΐστασθαι» (Ἅγιος Μᾶρκος Εὐγενικός, PG τ. 160, 101CD). 


λλη κατηγορία ἀποτελοῦν ὅσοι Κληρικοὶ διέκοψαν μὲν τὸ μνημόσυνο τοῦ οἰκείου ἐπισκόπου τους, διατηροῦντες ὅμως κοινωνία μὲ τὴν ἐκκλησία τους, σὲ ἀναμονὴ ἄν δὲν διορθωθεῖ ἡ κατάσταση ἐντὸς ἑνὸς χρονικοῦ ὁρίου κάποιων ἐτῶν -μὲ τὴν σύγκληση συνόδου διορθωτικῆς, νὰ προβοῦν σὲ πλήρη διαχωρισμό. Τὸ βῆμα αὐτὸ ἐκ πρώτης ὄψεως ἐπαινεῖται, ἀλλὰ εἶναι πασιφανὲς ὅτι πρόκειται γιὰ κάποιο ἡμίμετρο, τὸ ὁποῖο δὲν διασφαλίζει τοὺς αὐτουργοὺς ἀπὸ τὴν ἔμμεση κοινωνία μὲ τὴν καταγγελλόμενη αἵρεση, δὲν ἀποτελεῖ παραδοσιακὴ ἀντιμετώπιση τῆς αἱρετικῆς ἀσυδοσίας καὶ δὲν γεννᾶ ἐλπίδες γιὰ δραστικὴ ἀλλαγὴ/μεταβολὴ τῆς οἰκτρᾶς καταστάσεως. Οἱ μολυσματικοὶ φορεῖς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ οἱ κοινωνοῦντες αὐτοῖς δὲν ἀντιμετωπίζονται ἀποτελεσματικὰ μὲ ἡμίμετρα, παρὰ μόνον ἀποφασιστικὰ μὲ τὴν ἕως θανάτου πλήρη ἀποστασιοποίηση ἀπὸ τὴν ἄμεση ἤ ἔμμεση κοινωνία μαζί τους. Αὐτὸ γνωρίζουμε ἀπὸ τὴν Κανονικὴ καὶ Πατερικὴ Παράδοση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. 


Μία ἄλλη κατηγορία ἀποτελοῦν ὅσοι Κληρικοὶ κυρίως, ὅπως καὶ Μοναχοὶ καὶ λαϊκοί, προέβησαν σὲ Κανονικὴ Ἀποτείχιση ἀπὸ τοὺς Καινοτόμους, ἐπικαλούμενοι τὸν ΙΕ΄ Ἱερὸ Κανόνα τῆς ΑΒ΄ Συνόδου, εἴτε πρόσφατα, εἴτε λίγο παλαιότερα. Ἡ κατηγορία αὐτὴ ἐν πρώτοις ἐπαινεῖται, διότι ἀπέφυγε τὴν κοινωνία μὲ τὴν αἵρεση πλήρως, καταγγέλλοντας καὶ πολεμώντας αὐτήν. Πρόβλημα γιὰ ἐμᾶς τοὺς Γνησίους Ὀρθοδόξους, οἱ ὁποῖοι διακρατοῦμε τὴν Ἑορτολογικὴ τάξη τῆς Ἐκκλησίας, ἀποτελεῖ ἡ προφανὴς ἐχθρότητα καὶ ἀπρόκλητη πολεμικὴ τούτων (τουλάχιστον κάποιων ἀπὸ τοὺς φορεῖς τους) ἐναντίον μας, καίτοι κάποιοι πλανεμένοι Οἰκουμενιστὲς τοὺς ἀποκαλοῦν «δούρειο ἵππο τῶν Γ.Ο.Χ.», γιὰ τὴν δῆθεν ἀποσταθεροποίηση τῆς ἐκκλησίας τους! 


πως φαίνεται, ἡ φαντασία τινῶν ἔχει ἀποχαλινωθεῖ καὶ ἔχει ἐκτοξευθεῖ σὲ ὕψη δυσθεώρητα!... Οἱ Ἀδελφοὶ Ἀποτειχισμένοι, οἱ διεξάγοντες Ἀγῶνα ἰσχυρὸ κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, θὰ ἦταν καλὸ νὰ διακρίνονται ἀπὸ ἦθος μετριοπαθείας καὶ κατανοήσεως ἔναντι ὅσων ἀγωνίσθηκαν μὲ θυσία αἵματος ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἀπαρχὲς ἐμφανίσεως καὶ ἐπιβολῆς τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Αὐτὸ ἐπιτάσσει ἡ στοιχειώδης αἴσθηση ἀνθρωπιᾶς καὶ χριστιανικῆς ἀλληλεγγύης. Δὲν εἶναι δυνατὸν οἱ διακρινόμενοι γιὰ ἐπιθετικότητα καὶ ἔλλειψη διαλλακτικότητος χθεσινοὶ καὶ σημερινοὶ ὄψιμοι ὁμολογητές, νὰ μετατρέπονται αἴφνης σὲ τιμητὲς καὶ νὰ κατηγοροῦν μὲ τρόπο ἀφιλάδελφο, ἐριστικὸ καὶ καταδικαστικὸ ἐμᾶς τοὺς Παλαιοημερολογῖτες γιὰ ὑπερβάσεις καὶ ἐκτροπές, ἐνῶ δὲν γνωρίζουν ἐπαρκῶς οὔτε αὐτὰ τὰ ἴδια τὰ ἱστορικὰ δεδομένα τῆς πονεμένης καὶ βασανισμένης, ἀλλὰ συνάμα καὶ ἐνδόξου ὁμολογιακῆς πορείας καὶ μαρτυρίας μας. Δὲν ἐπιθυμοῦμε νὰ εἴμεθα διδάσκαλοι διδασκάλων. 


Δὲν ἀγαποῦμε τὴν λογομαχία, ἡ ὁποία δὲν οἰκοδομεῖ, ἀλλὰ ἐκτρέπεται σὲ ἀλληλομαχία καὶ ἀδελφομαχία. Ἐμεῖς πιστεύουμε ὅπως μᾶς παρέδωσαν οἱ Πατέρες μας. «Οὐκ ἐσμὲν τῶν Πατέρων σοφώτεροι· οὐκ ἐσμὲν τῶν διδασκάλων ἀκριβέστεροι» (Ἅγιος Γρηγόριος Nύσσης, PG τ. 46, στλ. 1112). Γιὰ μᾶς, βάσει τῶν κατὰ Χριστὸν Πατέρων καὶ Διδασκάλων μας, ἡ Ἡμερολογιακὴ Καινοτομία προσκρούει στὴν Καθολικότητα τῆς Ἐκκλησίας καὶ διότι ἐφαρμόσθηκε μονομερῶς καὶ ἀντικανονικῶς τὸ 1924, μὲ ἀγνόηση τῶν Πανορθοδόξων ἀποφάσεων τοῦ ΙΣΤ΄ αἰ., καθὼς καὶ παρὰ τὴν ἀντίδραση τῆς πλειονότητος τῶν τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἀλλὰ καὶ διότι ὁ σκοπός της, ὅπως ἐξάγεται ἀβίαστα ἀπὸ τὰ ἴδια τὰ ἱστορικὰ δεδομένα γιὰ κάθε σοβαρὸ καὶ ἀπροκατάληπτο μελετητή, δὲν ἦταν ἐκκλησιαστικός, παρὰ οἰκουμενιστικὸς/συγκρητιστικός, γιὰ ἐπίτευξη συνεορτασμοῦ μὲ τοὺς ἑτεροδόξους, προκειμένου νὰ καταστεῖ ὁρατὴ ἡ δῆθεν ἤδη ὑπάρχουσα ἀόρατη ἑνότητα μεταξὺ αὐτῶν καὶ τῶν ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστῶν. 


Πλείονα, ὅπως καὶ γιὰ τὴν σχέση Πασχαλίου Κανόνος-Ἑορτολογίου, ἀναπτύσσονται στὸ Β’ Κεφ. «Οἰκουμενισμός: Συγκρητιστικὴ Παναίρεση», τοῦ Ἑνωτικοῦ Ἐκκλησιολογικοῦ Κειμένου: «Ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἔναντι τῆς Αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ - Θέματα Δογματικὰ καὶ Κανονικά», στὸ περιοδ. «Ἡ Φωνὴ τῆς Ὀρθοδοξίας», ἀρ.τ. 979/Μάρτιος-Ἀπρίλιος 2014, σελ. 10-12). Τὸ Ἡμερολογιακὸ θέμα εἶναι ἀδιάσπαστα συνδεδεμένο μὲ τὴν πρακτικὴ ἐφαρμογὴ τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἔγινε μὲ δική του ἔμπνευση, χάριν αὐτοῦ, καὶ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ διαχωρισθεῖ καὶ νὰ θεωρηθεῖ ὡς ἐπουσιῶδες ἐπὶ τοῦ παρόντος, γιὰ νὰ ἐξετασθεῖ δῆθεν ἀργότερα.



  Εἴθε οἱ Ἀποτειχισθέντες Ἀδελφοὶ νὰ πληροφορηθοῦν καρδιακῶς (ἐφ’ ὅσον θεωροῦμε 

ὅτι δὲν πρόκειται γιὰ θέμα γνωστικῆς κατανοήσεως) τὴν σπουδαιότητα καὶ σημασία τοῦ θέματος 

καὶ νὰ ἐπιστέψουν τὸν Ἀγῶνα τους καὶ μὲ τὸ ἀπαραίτητο αὐτὸ στοιχεῖο ποὺ τοὺς διαφεύγει, 

σὲ προσέγγιση τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, ἡ ὁποία διακρατεῖ τὴν κατὰ τὸν Ἅγιο Μάξιμο Ὁμολογητὴ 

«ὀρθὴν καὶ σωτήριον τῆς Πίστεως Ὁμολογίαν», μὲ ἐκκλησιολογικὴ πληρότητα καὶ καθολικότητα. 

Ὅσο περνάει ὁ καιρὸς καὶ ἡ Οἰκουμενιστικὴ κακοδοξία κερδίζει ἔδαφος καὶ οἱ συνειδήσεις διαβρώνονται, οἱ ὄντως Ὀρθόδοξοι ἔχουμε ἀνάγκη ἐντατικοποιήσεως τοῦ Ἀγῶνος μας. 
Θὰ ἦταν εὐκταία ἡ ὅσο τὸ δυνατὸν καλύτερη, ἑνοποιημένη καὶ συντονισμένη συνεργασία τῶν Ὁμολογητῶν,
 γιὰ ἐνεργοποίηση τῆς Συνοδικῆς συνειδήσεως τῆς Ἐκκλησίας, στὴν καλύτερη καὶ ἀποτελεσματικότερη ἀντιμετώπιση τῆς αἱρέσεως,
 ἐν σχέσει μὲ τὶς μορφὲς ποὺ λαμβάνει καὶ τὴν ἐξάπλωση τῶν σημείων τῆς ἐσχατολογικῆς ἀποστασίας. 
Ἡ ἀπόρριψη τῆς Ἡμερολογιακῆς Καινοτομίας ἀπὸ τοὺς προπάτορές μας ἔγινε βάσει τοῦ Ὀρθοδόξου αἰσθητηρίου τους,
 μὲ θεία ἔμπνευση καὶ μὲ ἐνίσχυση θεοσημειῶν, ὥστε νὰ ἀντέξουν τὰ δεινὰ ποὺ τοὺς βρῆκαν
 γιὰ τὴν ἀταλάντευτη στάση τους. 
Ἄν ἔγιναν λάθη, αὐτὰ εἶναι ἀναπόφευκτα σὲ δεινὲς καιρικὲς πε- ριστάσεις καὶ πάντως 
οἱ ἠθικοὶ αὐτουργοὶ ἦταν καὶ παραμένουν οἱ Μεταρρυθμιστές/Οἰκουμενιστές. 
Ἡ καλύτερη αὐτογνωσία καὶ μετάνοιά μας θὰ ἐφελκύσει τὸ Ἔλεος τοῦ Θεοῦ, 
ὥστε νὰ ἀνταποκριθοῦμε θεάρεστα στὶς προκλήσεις τῶν καιρῶν, ἐνώπιον μιᾶς τόσο μεγάλης καὶ πρωτοφανοῦς συγχύσεως,
 ἐργαζόμενοι γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ θυσιαζόμενοι ὑπὲρ τῆς Ἐκκλησίας. 
Ἡ ἔμφαση στὴν Ἱεραποστολικὴ διάσταση τῆς Μαρτυρίας τῆς Γνησίας Ὀρθοδοξίας σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο
 καὶ ἡ ἐμμονή, μὲ προσοχὴ καὶ διάκριση, στὴν ἐσωτερικὴ ποιότητα αὐτῆς, ὥστε νὰ περικλείει,
 ἐκφράζει καὶ μεταδίδει τὸ Θέλημα τοῦ Θεοῦ ἐν Πνεύματι, εἴθε νὰ εἶναι τὸ πρώτιστο μέλημά μας, 
ἐν ἐπιγνώσει τῆς Ἀποστολικῆς προτροπῆς: «τῇ ἐλπίδι χαίροντες, τῇ θλίψει ὑπομένοντες,
 τῇ προσευχῇ προσκαρτεροῦντες» (Pωμ. ιβ΄ 12), καὶ μὲ τὴν εὐχὴ ὁ Θεὸς τῆς εἰρήνης νὰ εἶναι μεθ’ ἡμῶν. Ἀμήν!



Εκ του περιοδικού της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών ''Η Φωνή της Ορθοδοξίας'' Ιούλιος - Αύγουστος 2017, έτος 67ον, αρ. φύλλου 999, σελ. 4-8.
Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ



† Ἐ. Γ. Κ. 30.7.2017 ἐκ. ἡμ.