ΟΥ ΜΟΝΟΝ ΔΕ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΥΧΩΜΕΘΑ ΕΝ ΤΑΙΣ ΘΛΙΨΕΣΙΝ, ΕΙΔΟΤΕΣ ΟΤΙ Η ΘΛΙΨΙΣ ΥΠΟΜΟΝΗΝ ΚΑΤΕΡΓΑΖΕΤΑΙ (ΡΩΜ. 5.3)
Επειδή η ανειμένη διαστροφή των δημοσίων αρχόντων στις ενδεείς και άνυδρες ημέρες που ζούμε, θεσπίζει καθημερινά έκλυτους νόμους και έκδοτα, νομοθετικά διατάγματα, λειτουργεί ως κυβερνητικός προαγωγός της ηδονοθηρικής λαγνείας και της παρά φύσιν φαυλότητας, όλα τούτα θα πρέπει να ενδυναμώνουν την νήψη και την πνευματική εγρήγορση εις βάρος της μνησικακίας, της αποστροφής και της εμπάθειας, που παραμονεύουν επικίνδυνα πλησίον μας ως ''εωσφορικός άγγελος'' της εκ δεξιών πλάνης!
Το λίαν ενδυναμωτικό και περιγραφικό κείμενο του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου που ακολουθεί '''Ότι τους νήφοντας, ουδέν παραβλάπτει, ουδέ σκανδαλίζει'' (από την Πατρολογία του Migne, ''Ad eos qui scandalizati sunt'', 13.t Κεφ. ιγʹ.) πιστοποιεί με τον τίτλο του την σωτηριολογική νήψη και την Χριστοκεντρική ετοιμότητα του κάθε ορθόδοξου αγωνιζομένου κατά το ''Πρόσεχε σεαυτώ, μήποτε γένηται ρήμα κρυπτόν εν τη καρδία σου ανόμημα'' (Δευτ. ιε' 9).
Σημειώνει αποκαλυπτικά ο Άγιος: ''Τί δε ὁ Νῶε; Ποῖον ἔσχεν ἱερέα; ποῖον διδάσκαλον; ποῖον καθηγητήν; ὅτε μόνος, τῆς οἰκουμένης ἁπάσης διαφθαρείσης ἐν πονηρίᾳ, τήν ὀρθήν ὥδευσεν ὁδόν καί τήν ἀρετήν διετήρησε καί οὕτω διέλαμψεν, ὡς ἐν τῷ ναυαγίῳ τῆς οἰκουμένης αὐτόν τε διασωθῆναι καί ἑτέρους διά τήν περιουσίαν τῆς οἰκείας ἀρετῆς τῶν ἐπηρτημένων ἐξαρπάσαι κινδύνων''; Που σημαίνει: ''Και για τον Νώε; Ποιόν είχε ιερέα;
Ποιόν διδάσκαλο; Όταν μόνος, ευρισκόμενος μέσα σε μια πονηρευομένη και διεφθαρμένη οικουμένη, τον ορθό δρόμο διάβηκε και την αρετή του διατήρησε και έτσι έλαμψε πνευματικά μέχρι και την καταστροφή αυτής της οικουμένης, κατόρθωσε όμως να διασωθεί και άλλους να σώσει και να τους αποσπάσει από τους εξαρτημένους κινδύνους εξαιτίας της αρετής του''.
Ο τίτλος του κειμένου εξηγεί με εξαιρετική απλότητα και πνευματική δυναμική, ότι αυτοί που τελούν υπό διαρκή, Χριστολογική ετοιμότητα, τίποτε δεν είναι ικανό να τους βλάψει, όπως και τίποτε να τους σκανδαλίσει! Αναφέρει παραδείγματα, όχι μόνο του Νώε, που έζησε σε μια εποχή, όπου η παρά φύσιν ασέλγεια είχε αναχθεί σε καθεστηκυία τάξη ομαδικώς ασελγούντων και έκνομων ανθρώπων, αλλά και στον Πατριάρχη Αβραάμ και τον δίκαιο Ιώβ.
Ιδού, πως ο πολύαθλος και υπομονετικός Ιώβ περιγράφει με θαυμαστή παρρησία και αφάνταστη καρτερία, όχι μόνο για τα δεινά που τον βρήκαν, αλλά και για την ανεξάντλητη και ατέρμονη πίστη προς τον Δημιουργό Του: ''παρέδωκε γάρ με ὁ Κύριος εἰς χεῖρας ἀδίκων, ἐπί δέ ἀσεβέσιν ἔῤῥιψέ με. εἰρηνεύοντα διεσκέδασέ με, λαβών με τῆς κόμης διέτιλε, κατέστησέ με ὥσπερ σκοπόν. ἐκύκλωσάν με λόγχαις βάλλοντες εἰς νεφρούς μου, οὐ φειδόμενοι ἐξέχεαν εἰς τήν γῆν τήν χολήν μου· κατέβαλόν με πτῶμα ἐπί πτώματι, ἔδραμον πρός με δυνάμενοι. σάκκον ἔῤῥαψαν ἐπί βύρσης μου, τό δέ σθένος μου ἐν γῇ ἐσβέσθη. ἡ γαστήρ μου συγκέκαυται ἀπό κλαυθμοῦ, ἐπί δέ βλεφάροις μου σκιά. ἄδικον δέ οὐδέν ἦν ἐν χερσί μου, εὐχή δέ μου καθαρά. γῆ, μή ἐπικαλύψῃ ἐφ᾿ αἵματι τῆς σαρκός μου, μηδέ εἴη τόπος τῇ κραυγῇ μου. καί νῦν ἰδού ἐν οὐρανοῖς ὁ μάρτυς μου, ὁ δέ συνίστωρ μου ἐν ὑψίστοις. ἀφίκοιτό μου, ἡ δέησις πρός Κύριον, ἔναντι δέ αὐτοῦ στάζοι μου ὁ ὀφθαλμός. εἴη δέ ἔλεγχος ἀνδρί ἔναντι Κυρίου καί υἱῷ ἀνθρώπου τῷ πλησίον αὐτοῦ''. (Ιώβ 16.11-21).
Αν και έχασε όλη του την περιουσία, χιλιάδες βόδια, καμήλες και πρόβατα, τους αγαπημένους δούλους του και τα δέκα παιδιά του κούρεψε την κεφαλή του, έσκισε τα ρούχα του και έπεσε στο έδαφος φωνάζοντας: ''ἐάν με χειρώσηται ὁ δυνάστης, ἐπεί καί ἦρκται, ἦ μήν λαλήσω καί ἐλέγξω ἐναντίον αὐτοῦ· καί τοῦτό μοι ἀποβήσεται εἰς σωτηρίαν, οὐ γάρ ἐναντίον αὐτοῦ δόλος εἰσελεύσεται. ακούσατε ἀκούσατε τά ῥήματά μου, ἀναγγελῶ γάρ ὑμῶν ἀκουόντων. ἰδού ἐγώ ἐγγύς εἰμι τοῦ κρίματός μου, οἶδα ἐγώ ὅτι δίκαιος ἀναφανοῦμαι· τίς γάρ ἐστιν ὁ κριθησόμενός μοι, ὅτι νῦν κωφεύσω καί ἐκλείψω; δυοῖν δέ μοι χρήσῃ· τότε ἀπό τοῦ προσώπου σου οὐ κρυβήσομαι''. (Ιώβ 13. 16-20).
Η παρρησία μου αυτή θα αποβεί σε ωφέλεια και σωτηρία μου, διότι ενώπιον του Κυρίου δεν μπορεί να εισχωρήσει και να σταθεί η δολιότητα''. Σήμερα η Εκκλησία του Θεού βρίσκεται υπό διωγμόν, η ταυτότητα του Ελληνικού έθνους και της Ορθοδοξίας παραχαράσσεται, παραποιείται, παραμορφώνεται και ποδηγετείται -ένθεν κακείθεν- από διαχρονικούς, Χριστομάχους ''καίσαρες,'' αλλά και από -υπό αίρεση- ψευτοορθοδόξους ''ναρκοθέτες''. Υπό μία άλλη έννοια, όλοι αυτοί οι Κοντονήδες, Καμμένοι, Σκουρλέτηδες, Πολάκηδες, Φλαμπουράρηδες, Παρασκευόπουλοι, Τσακαλώτοι, Μπουζάλες και Σταθάκηδες αποτελούν τους -πλήρως χαρτογραφημένους- ''αυτοκρατορικούς'' διώκτες μας, αλλά -ταυτόχρονα- και τους -εν δυνάμει- εσχατολογικούς και δεινούς ''σωτήρες'' μας!
Μαζί με αυτούς και οι κατ' ουσίαν προβοκατόρικοι, διαχριστιανικοί συγκρητιστές, που σε μία άτυπη, ''παρά φύσιν'' και ''αγαστή'' συνεργασία με τους κυβερνητικούς διαχειριστές του ελληνικού προτεκτοράτου εργάζονται, κατεργάζονται και απεργάζονται την προγραμματισμένη εκποίηση του ελληνικού έθνους! Κι όμως! Η -θεόθεν- πλουμιστή μεγαλοσύνη της Ορθοδοξίας βρίσκεται ακριβώς στην απαράμιλλη και ανυπέρβλητη υπέρβασή της, όπως ακριβώς διατυπώθηκε από το στόμα του ίδιου του Χριστού μας: ''Ἠκούσατε ὅτι ἐῤῥέθη, ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου καί μισήσεις τόν ἐχθρόν σου. Ἐγώ δέ λέγω ὑμῖν, ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς ὑμῶν, εὐλογεῖτε τούς καταρωμένους ὑμᾶς, καλῶς ποιεῖτε τοῖς μισοῦσιν ὑμᾶς καί προσεύχεσθε ὑπέρ τῶν ἐπηρεαζόντων ὑμᾶς καί διωκόντων ὑμᾶς. ὅπως γένησθε υἱοί τοῦ πατρός ὑμῶν τοῦ ἐν οὐρανοῖς, ὅτι τόν ἥλιον αὐτοῦ ἀνατέλλει ἐπί πονηρούς καί ἀγαθούς καί βρέχει ἐπί δικαίους καί ἀδίκους. ἐάν γάρ ἀγαπήσητε τούς ἀγαπῶντας ὑμᾶς, τίνα μισθόν ἔχετε; οὐχί καί οἱ τελῶναι τό αὐτό ποιοῦσι;'' (Ματθ. 5,43-5,47). Καλόν αγώνα αδελφοί! Εύχεσθε!
Γιώργος Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος
ΟΤΙ ΤΟΥΣ ΝΗΦΟΝΤΑΣ ΟΥΔΕΝ ΠΑΡΑΒΛΑΠΤΕΙ ΟΥΔΕ ΣΚΑΝΔΑΛΙΖΕΙ
13.1 Ποίων γάρ ἱερέων ἀπήλαυσεν ὁ Ἀβραάμ, εἰπέ μοι;
ποίων διδασκάλων;
ποίας κατηχήσεως; ποίας παραινέσεως; ποίας συμβουλῆς;
ὅπουγε οὐδέ γράμματα τότε ἦν, οὐ νόμος, οὐ προφῆται, οὐκ ἄλλο τῶν τοιούτων οὐδέν· ἀλλά ἄπλουν ἔπλει θάλατταν καί ὁδόν ὥδευεν ἀτριβῆ καί ταῦτα καί οἰκίας καί πατρός ἀσεβοῦς γεγενημένος.
Καί ὅμως οὐδέν αὐτόν ταῦτα παρέβλαψεν, ἀλλά τοσοῦτον ἔλαμψεν ἀρετῇ ὡς ἃ μετά μακρόν χρόνον, μετά προφήτας, μετά νόμον καί τοσαύτην παιδαγωγίαν, τήν διά σημείων καί θαυμάτων γεγενημένην ἣν ἔμελλεν ὁ Χριστός τούς ἀνθρώπους παιδεύειν,
13.2 ταῦτα προλαβών δι' ἔργων ἐπεδείξατο, ἀγάπην γνησίαν καί θερμήν, χρημάτων ὑπεροψίαν, τήν περί τούς οἰκείους τοῦ σπέρματος κηδεμονίαν· καί τόν τῦφον δὲ ἅπαντα ἐπάτησε καί τόν ὑγρόν καί διαλελυμένον διεκρούσατο βίον, τῶν νῦν τάς κορυφάς τῶν ὀρῶν κατειληφότων μοναχῶν ἀκριβέστερον ζῶν.
13.3 Οὔτε γάρ οἰκία ἦν αὐτῷ, ἀλλ' ἡ σκιά τῶν φύλλων ὄροφος ἦν τῷ δικαίῳ καί στέγη·
οὐδέ, ἐπειδή ξένος ἦν, ῥᾳθυμότερος περί τήν φιλοξενίαν ἐγένετο, ἀλλ' ὁ ξένος ἐν ξένῃ ἔργον τοῦτο ἐποίει, τό διηνεκῶς ἐν μεσημβρίᾳ μέσῃ τούς παριόντας ὑποδέχεσθαι καί θεραπεύειν.
Καί δι' ἑαυτοῦ τό ἔργον ἅπαν ἤνυε καί τήν γυναῖκα κοινωνόν ἐποίει τῆς καλῆς ταύτης πραγματείας.
13.4 Τί δὲ ὑπὲρ τοῦ ἀδελφιδοῦ καὶ ταῦτα οὐ καθηκόντως αὐτῷ χρησαμένου, ἀλλὰ τοῖς πρωτείοις ἐπιπηδήσαντος, οὐκ ἐποίησε καὶ ταῦτα μετὰ τὴν αἵρεσιν τῆς ἐκλογῆς; Οὐχὶ τὸ αἷμα ἐξέχεεν; οὐχὶ τοὺς οἰκέτας ἅπαντας ὥπλισεν; οὐκ εἰς φανερὸν κίνδυνον ἑαυτὸν ἐνέβαλεν; Ὅτε δὲ ἐκελεύσθη τὴν μὲν οἰκίαν ἀφεῖναι, εἰς δὲ τὴν ἀλλοτρίαν ἀπελθεῖν, οὐκ εὐθέως ὑπήκουσε καὶ πατρίδα καὶ φίλους καὶ συγγενεῖς καὶ πάντας ἀφεὶς καὶ τῷ προστάγματι πεισθεὶς τοῦ κελεύσαντος, τὰ μὲν δῆλα καταλιμπάνων, τοῖς δὲ ἀδήλοις πολλῷ σαφέστερον ἢ τοῖς δήλοις προσέχων, διὰ τὴν ὑπόσχεσιν τοῦ Θεοῦ, ὅπερ ἦν πίστεως ἐπιτεταμένης; 13.5
Μετὰ δὲ ταῦτα πάντα τοῦ λιμοῦ καταλαβόντος, πάλιν μετανάστης ἐγίνετο καὶ οὐκ ἐθορυβεῖτο, οὐδὲ ἐταράττετο, ἀλλὰ τὴν αὐτὴν ὑπακοὴν καὶ φιλοσοφίαν καὶ ὑπομονὴν ἐπεδείκνυτο καὶ κατῄει εἰς Αἴγυπτον καὶ ὑπακούσας τῷ Θεῷ τοιαῦτα κελεύοντι ἀφῃρέθη τὴν γυναῖκα καὶ καθυβριζομένην ἑώρα, τό γε ἧκον εἰς τὸν Αἰγύπτιον καὶ θανάτου χαλεπώτερα ὑπέμενεν ἐν τοῖς καιριωτάτοις πληττόμενος; Τί γὰρ βαρύτερον ἦν, εἰπέ μοι, τοῦ γυναῖκα νόμῳ γάμου συναφθεῖσαν αὐτῷ μετὰ τοσαῦτα κατορθώματα ὁρᾶν ὑπὸ βαρβαρικῆς ἀκολασίας ἁρπαζομένην, εἰσαγομένην ἔνδον εἰς τὰς βασιλικὰς αὐλάς, καθυβριζομένην; 13.6
Εἰ γὰρ καὶ μὴ τὸ ἔργον ἐξέβη, ἀλλ' αὐτὸς τοῦτο προσεδόκησε καὶ πάντα ἔφερε γενναίως καὶ οὔτε αἱ συμφοραὶ αὐτὸν ὑπεσκέλισαν, οὔτε αἱ εὐημερίαι ἐφύσησαν· ἀλλ' ἐν τῇ τῶν καιρῶν διαφορᾷ ἴσην τὴν ἑαυτοῦ γνώμην διεφύλαττε. Τί δέ, ὅτε αὐτῷ τὸν υἱὸν ἐπηγγείλατο, οὐχὶ μυρία κωλύματα ἦν, τὰ ἀπὸ τῶν λογισμῶν; καὶ πάντα ἐκεῖνα κατευνάσας καὶ τὸν ἐκείνων θόρυβον ἀνελών, ἀπὸ τῆς πίστεως διέλαμψεν. 13.7 Ὅτε δὲ αὐτὸν καθιερῶσαι ἐκελεύσθη, οὐχὶ μετὰ πολλοῦ τοῦ τάχους, ὡσανεὶ μέλλων εἰς παστάδα ἄγειν καὶ νυμφαγωγεῖν, οὕτως αὐτὸν ἀνήγαγε; καὶ αὐτῆς τῆς φύσεως σχεδὸν ἐξελθὼν καὶ τοῦ ἄνθρωπος εἶναι ἀπαλλαγεὶς καὶ θυσίαν ἀνέφερε καινήν τινα καὶ παράδοξον καὶ μόνος τὸν ἆθλον ἤθλησε τοῦτον, οὐ γυναικί, οὐκ οἰκέτῃ, οὐκ ἄλλῳ τινὶ τῶν μετ' αὐτοῦ κοινωσάμενος; 13.8
Ἤδει γάρ, ᾔδει σαφῶς τοῦ σκοπέλου τὸ ὕψος, τοῦ ἐπιτάγματος τὸν ὄγκον, τοῦ ἀγῶνος τὸ μέγεθος· διὸ μόνος αὐτὸς τὸν δρόμον ἀνεδέξατο τοῦτον καὶ ἔτρεχε καὶ ἠγωνίζετο καὶ ἐστεφανοῦτο καὶ ἀνεκηρύττετο. Ποῖος ταῦτα αὐτὸν ἱερεὺς ἐδίδαξε; ποῖος δὲ διδάσκαλος; ποῖος προφήτης; Οὐδὲ εἷς· ἀλλ' ἐπειδὴ εὐγνώμονα εἶχε ψυχήν, ἤρκεσεν αὐτῷ πρὸς ἅπαντα. 13.9 Τί δὲ ὁ Νῶε; Ποῖον ἔσχεν ἱερέα; ποῖον διδάσκαλον; ποῖον καθηγητήν; ὅτε μόνος, τῆς οἰκουμένης ἁπάσης διαφθαρείσης ἐν πονηρίᾳ, τὴν ὀρθὴν ὥδευσεν ὁδὸν καὶ τὴν ἀρετὴν διετήρησε καὶ οὕτω διέλαμψεν, ὡς ἐν τῷ ναυαγίῳ τῆς οἰκουμένης αὐτόν τε διασωθῆναι καὶ ἑτέρους διὰ τὴν περιουσίαν τῆς οἰκείας ἀρετῆς τῶν ἐπηρτημένων ἐξαρπάσαι κινδύνων; Πόθεν δίκαιος ἐγένετο; πόθεν τέλειος; ποῖον ἱερέα καὶ οὗτος ἢ διδάσκαλον ἐσχηκώς; Οὐδεὶς ἂν εἰπεῖν ἔχοι. 13.10
Ὁ δὲ υἱὸς ὁ τούτου, καίτοι ἔνδοξον ἔχων τὸν διδάσκαλον διηνεκῶς, τοῦ πατρὸς τὴν ἀρετὴν καὶ νουθεσίας ἀπολαύων καὶ τῆς διὰ ῥημάτων καὶ τῆς διὰ τῶν ἔργων καὶ τὴν ἀπὸ τῶν πραγμάτων ἔκβασιν ὁρῶν καὶ τὴν ἀπὸ τῆς συμφορᾶς καὶ τὴν ἀπὸ τῆς σωτηρίας παραίνεσιν, πονηρὸς περὶ τὸν φύντα ἐγένετο καὶ ἐκωμῴδει τοῦ γεγεννηκότος τὴν γύμνωσιν καὶ ἐξεπόμπευσεν. Ὁρᾷς ὅτι πανταχοῦ ψυχῆς χρεία εὐγνώμονος; 13.11 Τί δὲ ὁ Ἰὼβ, εἰπέ μοι; ποίων προφητῶν ἤκουσε; ποίας διδασκαλίας ἀπήλαυσεν; Οὐδεμιᾶς. Ἀλλ' ὅμως καὶ οὗτος οὐδενὸς τούτων τετυχηχὼς καὶ πᾶν ἀρετῆς εἶδος μετὰ πολλῆς ἐπεδείξατο τῆς ἀκριβείας.
Καὶ γὰρ κοινὰ τὰ ὄντα τοῖς δεομένοις ἐκέκτητο καὶ οὐχὶ τὰ ὄντα μόνον, ἀλλὰ καὶ αὐτὸ τὸ σῶμα. 13.12 Τῇ μὲν γὰρ οἰκίᾳ τοὺς ὁδίτας ὑπεδέχετο καὶ ἐκείνων μᾶλλον ἦν ἡ οἰκία ἢ τοῦ κεκτημένου, τῇ δὲ τοῦ σώματος ἰσχύϊ τοῖς ἀδικουμένοις ἤμυνε, τῇ δὲ τῆς γλώττης συνέσει καὶ σοφίᾳ τοὺς ἐπηρεάζοντας ἐπεστόμιζε καὶ τὴν εὐαγγελικὴν πολιτείαν διὰ πάντων διαλάμπουσαν ἐπεδείκνυτο. 13.13 Σκόπει δέ· «Μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι», φησὶν ὁ Χριστός. Τοῦτο αὐτὸς διὰ τῶν ἔργων κατώρθωσεν λέγων. «Εἰ δὲ καὶ ἐφαύλισα, φησί, κρῖμα θεράποντος ἢ θεραπαίνης, κρινομένων αὐτῶν πρός με. Τί γὰρ ποιήσω, ἐὰν ἐπίσκεψίν μου ποιήσῃ ὁ Κύριος; Πότερον οὐχ ὡς ἐγὼ ἐγενόμην ἐν γαστρὶ καὶ ἐκεῖνοι ἐγένοντο; Ἐγενόμεθα δὲ ἐν τῇ αὐτῇ κοιλίᾳ.» «Μακάριοι οἱ πραεῖς, ὅτι αὐτοὶ κληρονομήσουσι τὴν γῆν.»
Καὶ τίς πραότερος ἐκείνου γέγονε, περὶ οὗ καὶ οἱ οἰκέται ἔλεγον· «Τίς ἂν δῴη ἡμῖν τῶν σαρκῶν αὐτοῦ ἐμπλησθῆναι;» Οὕτως ἦσαν αὐτοῦ σφοδροὶ ἔρασται. 13.14 «Μακάριοι οἱ πενθοῦντες, ὅτι αὐτοὶ παρακληθήσονται.» Καὶ οὐδὲ ταύτης ἄμοιρος ἦν τῆς ἀρετῆς. Ἄκουσον γοῦν τί φησιν· «Εἰ δὲ καὶ ἁμαρτὼν ἀκουσίως, διετράπην πολυοχλίαν λαοῦ, τοῦ μὴ ἐξαγορεῦσαι τὴν ἀνομίαν μου.» Ὁ δὲ οὕτω διακείμενος, εὔδηλον ὅτι αὐτὴν ἐπένθει μετὰ πολλῆς τῆς ὑπερβολῆς. 13.15 «Μακάριοι οἱ πεινῶντες καὶ διψῶντες τὴν δικαιοσύ13.15 νην.» Ὅρα καὶ τοῦτο μεθ' ὑπερβολῆς αὐτῷ κατωρθωμένον. «Συνέτριψα, φησί, μύλας ἀδίκων καὶ ἐκ μέσου ὀδόν των αὐτῶν ἅρπαγμα ἐξέσπασα», «δικαιοσύνην δὲ ἐνδεδύκειν, ἠμφιασάμην δὲ κρῖμα ἴσα διπλοΐδι.» «Μακάριοι οἱ ἐλεήμονες, ὅτι αὐτοὶ ἐλεηθήσονται.»
Οὗτος δὲ οὐκ ἐν χρήμασι μόνον ἐλεήμων ἦν, οὐδὲ ἐν τῷ ἐνδύειν τοὺς γυμνοὺς καὶ τρέφειν τοὺς πεινῶντας καὶ χηρείαν διορθοῦν καὶ ὀρφανίαν περιστέλλειν καὶ πηρώματα φύσεως παραμυθεῖσθαι, ἀλλὰ καὶ ἐν αὐτῇ τῇ συμπαθείᾳ τῆς 13.16 ψυχῆς. «Ἐγὼ γάρ, φησίν, ἐπὶ παντὶ ἀδυνάτῳ ἔκλαυσα καὶ ἐστέναξα ἰδὼν ἄνδρα ἐν ἀνάγκαις.» Καθάπερ γὰρ κοινὸς ὢν ἁπάντων πατήρ, οὕτω τὰς ἑκάστου συμφοράς, τὰς μὲν διώρθου, τὰς δὲ ἐθρήνει καὶ διὰ ῥημάτων καὶ διὰ πραγμάτων καὶ διὰ συμπαθείας καὶ δακρύων καὶ διὰ παντὸς τρόπου τοὺς ἐν συμφοραῖς ἀνέχων καὶ κοινός τις ἁπάντων λιμὴν γενόμενος. 13.17 «Μακάριοι οἱ καθαροὶ τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται.»
Καὶ τοῦτο οὐχ ὡς ἔτυχεν αὐτῷ κατώρθωτο. Ἄκουσον γοῦν τοῦ Θεοῦ μαρτυροῦντος αὐτῷ· «Οὐκ ἔστιν ἄνθρωπος ὅμοιος αὐτοῦ τῶν ἐπὶ τῆς γῆς, ἄνθρωπος ἄμεμπτος, δίκαιος, ἀληθινός, θεοσεβής, ἀπεχόμενος ἀπὸ παντὸς πονηροῦ πράγματος.» 13.18 «Μακάριοι οἱ δεδιωγμένοι ἕνεκεν δικαιοσύνης, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν.» Καὶ ἐντεῦθεν πολλὴν τῶν ἀγώνων καὶ τῶν βραβείων τὴν δαψίλειαν ἐποιήσατο. Οὐ γὰρ δι' ἀνθρώπων ἠλαύνετο, ἀλλ' αὐτὸς ὁ ἀρχέκακος δαίμων ἐπιθέμενος καὶ πάντα αὐτοῦ τὰ μηχανήματα κινήσας, οὕτως ἦλθεν ἐπ' αὐτὸν, ἀπελάσας αὐτὸν καὶ οἰκίας καὶ πατρίδος καὶ εἰς τὴν κοπρίαν ἐξαγαγών, χρημάτων ἐκβαλὼν πάντων, κτημάτων, παίδων, αὐτῆς τοῦ σώματος τῆς ὑγιείας καὶ λιμῷ παραδοὺς χαλεπωτάτῳ· μετὰ δὲ ἐκείνου καὶ τῶν φίλων τινές, οὐχ ὡς ἔτυχεν, ἥλλοντο καὶ ἀνέξαινον αὐτοῦ τῆς ψυχῆς τὰ ἕλκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου