''...Κρατῶμεν τῆς ὁμολογίας", ἥν παρελάβομεν ἄδολον παρά τηλικούτων ἀνδρῶν, ἀποστρεφόμενοι πάντα νεωτερισμόν ὡς ὑπαγόρευμα τοῦ διαβόλου·
ὁ δεχόμενος νεωτερισμόν, κατελέγχει ἐλλιπῆ τήν κεκηρυγμένην ὀρθόδοξον πίστιν.
Ἀλλ᾽ αὐτή πεπληρωμένη ἤδη ἐσφράγισται,
μή ἐπιδεχόμενη μήτε μείωσιν, μήτε αὔξησιν, μήτε ἀλλοίωσιν οἱανδήποτε, καί ὁ τολμῶν ἢ πρᾶξαι ἢ συμβουλεῦσαι ἢ διανοηθῆναι τοῦτο
ἠρνήθη τήν πίστιν τοῦ Χριστοῦ,
ἤδη ἑκουσίως καθυπεβλήθη εἰς τό αἰώνιον ἀνάθεμα διά τό βλασφημεῖν εἰς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον,
ὡς τάχα μή ἀρτίως λαλῆσαν ἐν ταῖς Γραφαῖς καί διά τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων.
Τό φρικτόν τοῦτο ἀνάθεμα, ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Χριστῷ ἀγαπητά,
οὐκ ἐκφωνοῦμεν ἡμεῖς σήμερον,
ἀλλ᾽ ἐξεφώνησε πρῶτος ὁ Σωτήρ ἡμῶν
"ὃς ἂν εἴπη κατά τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου, οὐκ ἀφεθήσεται αὐτῷ οὔτε ἐν τῷ νῦν αἰῶνι οὔτε ἐν τῷ μέλλοντι" (Ματθ. ιβ‘, 32)...''
Η Πατριαρχική Εγκυκλιος τοῦ 1848
συγκληθείσα εν Κωνσταντινουπόλει
Τον Οκτώβριο μήνα -του επονομαζομένου και Βροχάρη-
ο Οικουμενιστής Πατριάρχης Κων/λεως των καθ' υποκρισίαν πανθρησκειακών διαλόγων,
των χρόνιων, κεκορεσμένων και νοσούντων δι-αιρετικών, συνεδριακών συναγελασμών,
των ατέρμονων και ατελεύτητων φιλοενωτικών και φιλειρηνικών παραστάσεων
προχωρημένου ιησουιτισμού, ανέξοδης και προχωρημένης κιβδηλίας -μα προπαντώς εγνωσμένης πολυπροσωπίας-
κόμισε και πάλι ''γλαύκας εις Αθήνας''.
Παρακολουθώντας τον στην 2η Διεθνή Διάσκεψη της Αθήνας
για τον "Θρησκευτικό και Πολιτιστικό Πλουραλισμό και την Ειρηνική Συνύπαρξη στη Μέση Ανατολή,''
οιοσδήποτε -πραγματικά- καλόπιστος, φιλαλήθης κι ανυπόκριτος, απλός παρατηρητής
θα τον ρωτούσε κατ΄ανάγκην:
Για Ορθοδοξία, πότε θα ομιλήσετε ''Παναγιώτατε;''
Είναι εκπληκτικά ανερμήνευτο και διθυραμβικά ασύλληπτο το γεγονός, ότι επί 26 χρόνια φραγκολατίνικης και επικής ''δεσποτικής'' πατριαρχείας, αυτός ο απατηλός και κοσμικόφρων Σίσυφος της πατερικής αποστασίας δεν έχει μιλήσει ποτέ δημόσια γι' αυτό, που υποτίθεται ηγείται... Της Ορθοδοξίας!
Ατέλειωτα, κορεσμένα και κουραστικά εξαντλημένα, βερμπαλιστικά συνέδρια δι-αιρετικών διαλόγων που έκαναν την Εκκλησία της Κων/λης να ομοιάζει με επαρχιακή, φραγκευμένη παπαδίνα ενδεδυμένη η δύστηχη στα χρώματα του φούξια!
Διεθνή, αλληλοεπαναλαμβανόμενα, δύσπεπτα και αναμασημένα forum διαθρησκειακής προσέγγισης, αφομοίωσης και ομογενοποίησης σε τέτοιο βαθμό, που όλες οι θρησκείες πλέον να ομοιάζουν με έναν ομοιογενοποιημένο θρησκευτικό τσελεμεντέ, αφού πολτοποιήθηκαν δυναμικά στο μίξερ της παγκοσμιοποίησης!
Επισκέψεις της ατζέντας και του πρωτοκόλλου με αρχηγούς κρατών, οργανώσεων και οργανισμών κομίζοντας κοράνια, φιρμάνια και άλλα ομογάλακτα χαρμάνια, ώστε κατέστησαν τον αυτοέκλειστο δεσμώτη του Βατικανού σε μια -βαθιά- χειραγωγημένη, κοσμική ''προσωπικότητα'' των συνεδρίων, των ανέξοδων, βερμπαλιστικών ομιλιών και της αυτόχειρης, αιρετικής πλάνης.
Και τι απίστευτος και δημόσιος, ''ομολογιακός'' θεατρινισμός!
Στην πρόσφατη διάσκεψη του Μαρόκου, την ''10η World Policy Conference'' δήλωσε μεταξύ άλλων: ''Δυστυχώς η θρησκεία μετετράπη καθ΄όλη την διάρκεια του εικοστού αιώνα σε όργανο επιβολής εξουσίας, καταφέρνοντας να εκτρέψει ακόμα και αυτή τη φύση του θρησκευτικού λειτουργήματος: το να είναι δηλαδή παράγοντας ειρήνης, συμφιλιώσεως και διαλόγου''.
Ως φαίνεται, πολύ ορθώς προσεγγίζει την αλήθεια, ''αναγνωρίζοντας''... την δική του αυταρχική, αλαζονική, και δεσποτική επίδειξη εξουσίας: με τις χρόνιες και αδιάκοπες διώξεις των μοναχών της Μονής Εσφιγμένου, της μόνης αταλάντευτα και πατερικά αποτειχισμένης Μονής του Αγίου Όρους, με τις αστυνομικές εκδιώξεις των μοναχών της σκήτης του Προφήτη Ηλία, με τις επιστολές συμμόρφωσης και συνετισμού που έστελνε στον ομόφρονά του Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο για τον Πειραιώς Σεραφείμ, με την σύσταση και δημιουργία χαλκευμένης και ψευδεπίγραφης ''εσφιγμενίτικης'' μονής, με τα δεσποτοκρατικά και αλαζονικά μπιλιέτα που έστελνε στους ηγουμένους της Αθωνικής Πολιτείας, προς συνετισμό των αντιφρονούντων και στοχοποιώντας τους, ως φονταμελιστές, φανατικούς και πλανεμένους...
Και από πότε η Ορθοδοξία έγινε θρησκεία πανσοφώτατε;
Και από πότε η φύση του ορθοδόξου λειτουργήματος έγκειται στο να είναι αποκλειστικά και μόνο παράγοντας ειρήνης, συμφιλιώσεως και διαλόγου; Την Ποιμαντική της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, που την έχετε καταχωνιάσει, την αντιαιρετική, πατερική θεολογία που την έχετε απομονώσει και την σωτηριολογική αποκλειστικότητα της Εκκλησίας, που την έχετε συντρίψει;
Παρακολουθώντας όμως -χρόνια τώρα- όλους αυτούς τους δυτικοθρεμένους, λατινόφρονες και επηρμένους διακινητές της αυτοματοποιημένης οίησης, της αιρετικοαγωγούσας αλαζονείας και του φονταμελιστικού αυταρχισμού να συναγελάζονται με κάθε λογής αιρετικές πανσπερμίες και κακόδοξες πλάνες διαπιστώνει κανείς αβίαστα και τούτο:
Πλην της οικουμενιστικής παναίρεσης που έχουν δεσμωτικά περιέλθει, διακατέχονται από έναν άγευστο, άοσμο και ''αχαρτογράφητο'' λόγο, εκκκοσμικευμένο, γενικόλογο και ασαφή από νόημα και ουσία στα της ''Εκκλησίας''. Ο λόγος τους έχει και αυτός εκλατινισθεί! Διαβάζοντας επίκαιρα κείμενα γνωστών Οικουμενιστών Μητροπολιτών του Φαναρίου γίνεται άμεσα αντιληπτό, πως συχνά διασταυρώνεται η ''εκκλησιαστική'' γραφή με δυτικοευρωπαικές, θεολογικές ρήσεις, εμπλέκεται ως και η δυτική λογοτεχνία και η φράγκικη ιστοριογραφία προκειμένου να εδραιωθεί ένας αποφατικός λόγος. Και αυτό δεν είναι τυχαίο. Τα αποτελέσματα της αίρεσης είναι πασίδηλα, κατά το ''τα οψώνια της αμαρτίας θάνατος!''
Τέλος, ποτέ και κανείς
από τους Οικουμενιστές εραστές της απερίφραστης, ανεξάντλητης και άρδην ένωσης όλων των αιρέσεων
δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να αντικρούσει τις κατά των εαυτών κατηγορίες!
Και πως αλλιώς;
Η λεκτική της απαξίωσης, η αίσθηση της κοσμικής υπεροχής
και το σύνδρομο του δεσποτισμού,
τους οδηγούσαν πάντα στον ίδιο κατηφορικό μονόδρομο της εκδίωξης των αντιφρονούντων
και του προπαγανδιστικού αφανισμού των γνησίων Ορθοδόξων.
Η Εκκλησιαστική Ιστορία βρίθει από άγριες και γενικευμένες εκδιώξεις,
εξορίες και βασανισμούς των Ορθοδόξων
από τον Άρειο μέχρι την καταληκτική ημερομηνία του 1924,
όταν οι πρώτοι αποτειχισμένοι χριστιανοί εδιώκοντο συνεργούντος του χωροφύλακος
και της αλαζονίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Από τότε μέχρι σήμερα,
η κρατούσα Εκκλησία εκλατινίσθηκε,
το ποίμνιο προτεσταντίσθηκε,
οι Ιεροί Κανόνες ακυρώθηκαν και οι Οικουμενιστές έγιναν καλοθρεμμένοι γυρολόγοι Λύκοι
μη φειδόμενοι του Ποιμνίου.
Έτσι απλά.
Εύχεσθε!
Γιώργος Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου